Booze de Noël

Είμαστε κάπου στη μέση της εορταστικής περιόδου. Αφήσαμε πίσω τα Χριστούγεννα και πάμε ολοταχώς για την Πρωτοχρονιά, έτσι ώστε να αφήσουμε πίσω τον χρόνο που φεύγει (''Στα τσακίδια'') και να υποδεχτούμε τον νέο με γεμάτη όρεξη κι άδειες τσέπες. Αν μη τι άλλο, δεν πτοούμεθα , ως εκ τούτου υπάρχει διάθεση για βόλτες, φαγητό, σινεμά και... ποτό (= το κατά Crispy...booze de Noël!) 
Οι εορταστικές εκδηλώσεις στο κέντρο της πόλης δεν είναι ...εξωφρενικά εορταστικές αλλά ''πάλι καλά'' να λέμε με ό,τι συμβαίνει. Ο δήμος τήρησε την παράδοση και φέτος (και μπράβο του) έτσι λοιπόν γίνονται διάφορα ενδιαφέροντα μουσικά δρώμενα στις πλατείες της πόλης. Έτυχε και βρεθήκαμε την παραμονή των Χριστουγέννων στην πλατεία Συντάγματος, όπου οι πολύ καλοί Burger Project κατάφεραν να ξεσηκώσουν ένα αρχικά μουδιασμένο κοινό! Μέχρι και οι παππούδες που είχαν κατεβάσει τα εγγόνια στο κέντρο λικνίζονταν και ...χαμογελούσαν! Όπως όλοι άλλωστε.
Μετά την σύντομη, κεφάτη συναυλία ανεβήκαμε την οδό Βουλής προς την Πλάκα και σταθήκαμε για λίγο στο Oinoscent για ένα ποτήρι κρασί. Φεύγοντας αγοράσαμε και δύο μπουκάλια. Και τα δύο κρασιά είναι ελληνικά και τα δύο εξαιρετικά και τα δύο ήταν μεγάλη έκπληξη για την αυτού εξοχότητα την υποφαινόμενη! Το ένα δεν το είχε δοκιμάσει ποτέ, το άλλο μόλις είχε αφιχθεί σε νέα συναρπαστική εκδοχή!

Στο Κτήμα Βογιατζή αποφάσισαν να σώσουν από την εξαφάνιση μια άγνωστη ερυθρή ποικιλία που ακούει στο όνομα Τσαπουρνάκος, όταν ανακαλύφτηκε σε παλιούς αμπελώνες της οικογένειας. Η ιστορία πίσω από την συγκεκριμένη ποικιλία είναι πολύ ενδιαφέρουσα (διαβάστε εδώ) αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα είναι κι η δοκιμή του εν λόγω κρασιού! Κομψότατο όπως όλα όσα του Κτήματος Βογιατζή  έχει δοκιμάσει η εξοχότης μου φέτος. Τέλος οφείλω να ομολογήσω ότι οι φιάλες του Κτήματος διαθέτουν τις πιο κομψές ετικέτες που έχω δει εδώ και καιρό σε ελληνικό κρασί. Μπράβο σε όποιον τις σχεδίασε! Όπως επίσης πολύ κομψή κι απέριττη είναι κι η ιστοσελίδα τους!

Το δεύτερο κρασί ήταν γνωστό αλλά όχι με τη νέα του σύνθεση. Η Μικρή Κιβωτός του Κτήματος Λαντίδη μέχρι πρότινος -δηλαδή μέχρι και εκείνη του 2007- περιείχε Αγιωργίτικο και Merlot. Στο εσοδείας 2008 όμως τόλμησε και συνδύασε τις δύο κορυφαίες ελληνικές ερυθρές ποικιλίες, Αγιωργίτικο και Ξινόμαυρο δηλαδή! Η υποφαινόμενη δεν είχε παρά να υποκλιθεί για άλλη μια φορά σε ερυθρό κρασί του συγκεκριμένου Κτήματος -κοινώς ενθουσιάστηκε!

Εκτός από πολύ οίνον, πολύ ..άρτον (ε, ναι, φάγαμε κάτι παραπάνω, γιορτές γαρ!) έχουμε επίσης αυτές τις μέρες και πολλά...θεάματα! Άλλος πάει σε θέατρο, άλλος τρυπώνει σε μουσεία κι άλλοι προτιμούν τη σκοτεινή αίθουσα του σινεμά.
Επειδή αγαπάμε πολύ τον κινηματογράφο του Ken Loach δεν γινόταν να μην δούμε τη νέα του ταινία ''Το μερίδιο των αγγέλων'' που γυρίστηκε στη Γλασκώβη (δείτε το τρέιλερ εδώ) . Όσοι λατρεύετε το ουίσκι -και συγκεκριμένα το σκωτσέζικο malt- πρέπει να την δείτε οπωσδήποτε, θα μάθετε και πού οφείλεται ο τίτλος της ταινίας!

Σκηνή από την ταινία

Από τη Σκωτία μας έρχονται και τα pancakes της σημερινής συνταγής. Ως λάτρεις των διαφορετικών  πρωινών εν καιρώ εορτών συνεχίζουμε την παράδοση και σήμερα έχουμε ...

Σκωτσέζικα pancakes με μπανάνες αρωματισμένες με cointreau

Για 10-12 pancakes

100 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
80 ml ξινόγαλο
50 ml κρύο νερό
2 μεγάλα αυγά
λάδι
4 μπανάνες ώριμες (αλλά όχι υπερβολικά ώριμες)
50 γρ ζάχαρη
50 γρ βούτυρο
λίγο cointreau

Σε ένα μικρό μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με το baking powder. Σε άλλο μεγάλο μπολ χτυπάμε τα αυγά με ένα πιρούνι. Προσθέτουμε το ξινόγαλο με το νερό συνεχίζοντας το χτύπημα. Τέλος προσθέτουμε το αλεύρι και χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Σε ένα μικρό τηγάνι ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά λίγο λάδι. Μόλις ζεσταθεί καλά προσθέτουμε λίγο από το μίγμα (τα pancakes είναι μικρά και φουσκώνουν). Μόλις ροδίσει το pancake από κάτω το γυρίζουμε να ψηθεί κι  από την άλλη μεριά. Συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία μέχρι να τελειώσει το μίγμα. Σε ένα άλλο τηγάνι ρίχνουμε τη ζάχαρη. Την αφήνουμε για λίγο μόνη της στο τηγάνι και μετά προσθέτουμε το βούτυρο. Μόλις λιώσει το βούτυρο προσθέτουμε τις μπανάνες και σοτάρουμε για λίγα λεπτά. Ρίχνουμε στις μπανάνες το cointreau, σοτάρουμε για λίγο ακόμα και σερβίρουμε τα pancakes με τις μπανάνες on the top. Αν θέλουμε μπορούμε να προσθέσουμε και λίγο μέλι.

Cheers!

Τερματικός σταθμός

Οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι από εκείνους που λατρεύουν τα αεροδρόμια. Σε άλλους, τους είναι βαρετή η όλη διαδικασία του να πάνε στο αεροδρόμιο και να περιμένουν την πτήση. Σε εμένα όχι! Λατρεύω αυτό το μέρος του ταξιδιού: την αναμονή στο αεροδρόμιο! Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο που πηγαινοέρχεται, μου αρέσει η ιδέα ότι τα αεροδρόμια είναι μια διασταύρωση στην οποία συναντώνται άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων, φυλών, κοινωνικών τάξεων, γλωσσών, μου αρέσει η ιδέα ότι τα αεροδρόμια είναι ένα είδος ''no man's land''. Δεν είμαστε εδώ, δεν φτάσαμε ακόμα εκεί,...είμαστε στην αναμονή!

Αλλά η αφορμή για την ανάρτηση δεν είναι η αγάπη μου για τα αεροδρόμια. Είναι μια είδηση που διάβασα προ ημερών και τράβηξε την προσοχή μου. Μια οικογένεια (εκείνος Έλληνας, εκείνη από την Βουλγαρία κι ο 15χρονος γιος τους) έχει εγκλωβιστεί εδώ κι έξι μήνες στο αεροδρόμιο του Μονάχου! Οι λόγοι για τους οποίους έχουν αναγκαστεί να κάνουν σπιτικό τους το συγκεκριμένο αεροδρόμιο είναι μάλλον γραφειοκρατικοί, αλλά διαβάζοντας την είδηση δεν μπορείς παρά να παραλληλίσεις το συμβάν με αυτό που συμβαίνει στην ταινία The terminal !

Στην ταινία αυτή στην οποία πρωταγωνιστεί ο Tom Hanks κι η οποία πολύ χαλαρά βασίζεται σε πραγματική ιστορία,  βλέπουμε έναν επιβάτη πτήσης από νεοσύστατη χώρα της Ανατολική Ευρώπης, ο οποίος φτάνοντας στη Νέα Υόρκη μαθαίνει ότι τη χώρα του δεν την αναγνωρίζει η κυβέρνηση των Η.Π.Α, λόγω απρόβλεπτου επαναστατικού κινήματος που ξέσπασε ...ενώ εκείνος ήταν εν πτήσει! Έτσι οι αρχές αρνούνται να του δώσουν άδεια εισόδου στην χώρα, εκείνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω λόγω της κατάστασης  στη χώρα του, έτσι δεν έχει άλλη λύση από μια επ' αόριστον αναμονή στο αεροδρόμιο.

 Καθώς περνούν οι μέρες αρχίζει να εγκλιματίζεται και να βολεύεται, πιάνει φιλίες με κάποιους μόνιμους υπαλλήλους του αεροδρομίου κι υπάρχει και μια όμορφη αεροσυνοδός (Catherine Zeta-Jones) που του τραβά την προσοχή, την πλησιάζει , πιάνουν φιλία κι αποφασίζει μια μέρα να την βγάλει για φαγητό. Το πρόβλημα είναι πώς θα ξεγελάσει τον υπεύθυνο ασφαλείας και να ξεφύγει από το χώρο του αεροδρομίου έστω και για λίγο . Οι φίλοι του τον βοηθούν, παίρνει την όμορφη αεροσυνοδό και την πάει σε ένα ιταλικό εστιατόριο στο Μανχάταν όπου απολαμβάνει ένα πιάτο.....

Cannelloni (γεμισμένα με κιμά)

(από την ταινία ''The Terminal'')

2012: Gourmet Cinema

Δεκέμβριος

Υλικά για 1 πακέτο cannelloni (250 γρ)

600 γρ κιμά μοσχαρίσιο
1 κρεμμύδι μεγάλο ψιλοκομμένο
1 καρότο ψιλοκομμένο
1 πακέτο συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας
λίγο λάδι
αλάτι
πιπέρι
1/2 κύβο λαχανικών ή βοδινού (προαιρετικό)

2 σκελίδες σκόρδο κομμένες στη μέση
1/2 πακέτο συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας
λάδι
αλάτι
πιπέρι

50 γρ βούτυρο (ή λάδι ή μαργαρίνη)
50 γρ αλεύρι
600 γρ γάλα πλήρες
3 κουταλιές μαλακό τυρί τύπου Φιλαδέλφεια ή μασκαρπόνε
1 φλιτζάνι φρεσκοτριμμένη παρμεζάνα

Ετοιμάζετε τις δύο σάλτσες. Η μία με τον κιμά θα είναι η γέμιση, η δεύτερη (μια απλή σάλτσα ντομάτας) θα γίνει το στρώμα πάνω στο οποίο θα τοποθετήσουμε τα cannelloni. Σε μια κατσαρόλα βάζετε τον κιμά και τον σοτάρετε για λίγο μόνο του. Προσθέτετε λίγο λάδι, το κρεμμύδι και το καρότο και συνεχίζετε το σοτάρισμα για 5 λεπτά περίπου. Προσθέτετε τον χυμό ντομάτας, τον κύβο, λίγο νερό κι αφήνετε να βράσει για 20 λεπτά περίπου μέχρι να συμπυκνωθεί καλά η σάλτσα- καλό είναι να μην έχει υγρά. Την αφήνετε να κρυώσει.
Φτιάχνετε την δεύτερη σάλτσα. Σε μια κατσαρόλα σοτάρετε το σκόρδο. Μόλις σοταριστεί καλά αφαιρείτε τις σκελίδες, προσθέτετε το χυμό ντομάτας, αλατοπιπερώνετε και βράζετε για λίγα λεπτά. Αν θέλετε μπορείτε να προσθέσετε κάποιο αγαπημένο αρωματικό.
Φτιάχνετε την μπεσαμέλ. Στα cannelloni η μπεσαμέλ πρέπει να είναι αραιή γιατί με αυτήν θα μαγειρευτεί το ζυμαρικό. Σε μια μικρή κατσαρόλα ζεσταίνετε το γάλα. Σε άλλη κατσαρόλα και σε μέτρια φωτιά ζεσταίνετε το βούτυρο. Ρίχνετε σε αυτό το αλεύρι ανακατεύοντας πολύ γρήγορα με χτυπητήρι για αυγά. Ρίχνετε σιγά σιγά το γάλα ανακατώνοντας συνέχεια και πολύ γρήγορα. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην σβολιάσει η μπεσαμέλ. Όταν ρίξετε πια όλο το γάλα θα συνεχίσετε το ανακάτωμα για λίγα λεπτά ακόμα  (2-3). Βγάζετε από το μάτι της κουζίνας και ρίχνετε στην μπεσαμέλ το μαλακό τυρί. Ανακατώνετε μέχρι να λιώσει και να ομογενοποιηθεί η μπεσαμέλ.
Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 100 βαθμούς.
Παίρνετε ένα ταψί πυρέξ (διαστάσεων 22cm x 35cm περίπου είναι καλά) . Σε αυτό στρώνετε την σάλτσα ντομάτας. Αρχίζετε και γεμίζετε τα cannelloni. Καλύπτετε το ένα άνοιγμα με το εσωτερικό της παλάμης- γι'αυτό άλλωστε θέλουμε η σάλτσα να έχει κρυώσει λίγο-, πιάνετε με τα δάχτυλα το ζυμαρικό και με το άλλο χέρι κι ένα μικρό κουταλάκι τα γεμίζετε με την σάλτσα κιμά. Τα στρώνετε το ένα δίπλα στο άλλο πάνω στην σάλτσα ντομάτας. Ρίχνετε την μπεσαμέλ από πάνω - καλό είναι η μπεσαμέλ να τα σκεπάζει, αν όχι ρίξτε λίγο γάλα. Από πάνω μπαίνει η παρμεζάνα. Ρίχνετε το φαγητό στο φούρνο, αυξάνετε την θερμοκρασία του στους 200 βαθμούς και ψήνετε για περίπου μισή ώρα μέχρι να μαλακώσει το ζυμαρικό. Ρίχνετε και καμιά ματιά μην τυχόν σας πάρει λίγο το φαγητό-cannelloni που είναι ξεσκέπαστα μπορεί να μαυρίσουν λίγο.

Tα cannelloni είναι ο ορισμός του comfort food. Είναι κι ένα φαγητό που μπορείτε να φτιάξετε τις ενδιάμεσες μέρες των γιορτών. Εγγυημένα θα αρέσει στους πάντες! Αν και μοιάζει απαιτητικό, στην ουσία δεν είναι, το μόνο που μπορεί να του προσάψει κανείς είναι ότι η κουζίνα γεμίζει κατσαρόλες αλλά αν τα στάδια γίνουν ένα ένα δεν υπάρχει πρόβλημα.

Κι εδώ τελειώνει το φετινό μας αφιέρωμα σε συνταγές από τον κινηματογράφο. Επειδή όμως υπάρχει  άφθονο υλικό που δεν αξιοποιήθηκε κι υπάρχει βέβαια κι η ευχάριστη διαπίστωση ότι κι εσείς το διασκεδάσατε, θα υπάρξει συνέχεια στη συγκεκριμένη θεματολογία σε άτυπη βάση πια.

Τι άλλο μένει παρά να ευχηθούμε ....bon voyage σε όσους ταξιδέψουν κατά τη διάρκεια των εορτών!

Τρεις chicos κι ένα....ρυζόγαλο!

Ένα από τα πολλά καλά που έχουν προκύψει από την πρόσφατη επαφή μου με την ισπανική γλώσσα είναι το γεγονός ότι μπορώ να διαβάζω τον φοβερό και τρομερό El Comidista . Μα καλά, θα αναρωτηθείτε, τόσα αριστουργήματα έχει βγάλει η ισπανόφωνη λογοτεχνία κι η Crispy ασχολείται με έναν γαστρονομικό δημοσιογράφο; Ε ναι, αλλά τυγχάνει ο τύπος είναι πολύ ενδιαφέρων κι επιπλέον  έχει πολύ χιούμορ (στοιχείο που εκτιμώ πολύ) και διασκεδάζω αφάνταστα με τις αναρτήσεις του, ιδιαίτερα με εκείνες στις οποίες απαντά σε ερωτήσεις των αναγνωστών του! Όσοι γνωρίζετε την ισπανική γλώσσα σας τον συνιστώ ανεπιφύλακτα. Άλλωστε σας τον είχα.... συστήσει ανεπιφύλακτα πάλι πέρσι τέτοια εποχή ! Ενίοτε ο El Comidista παρουσιάζει κάποια ενδιαφέροντα ισπανικά food blog, κι ο λόγος άλλωστε που επανήλθα σε αυτόν, είναι το blog  που παρουσίασε προχθές. Ο τίτλος του blog τα λέει όλα:  no más tuppers de mamá (όχι άλλα τάππερ της μαμάς) . Όλα ξεκίνησαν όταν οι δύο από τους τρεις νοστιμότατους ιδιοκτήτες του blog βρέθηκαν ως φοιτητές στο Μάντσεστερ. Εκεί εκτός από τη μελέτη το έριξαν και στην μαγειρική κι είδαν ότι τα κατάφερναν πολύ καλά και χωρίς να ξοδεύουν πολλά ....αλλά κυρίως τα κατάφερναν μια χαρά χωρίς τα τάππερ της μαμάς! Κάπου εκεί άρχισα να θυμάμαι με πολλή νοσταλγία τα δικά μου φοιτητικά χρόνια και την...σίτιση κατά τη διάρκεια τους! Τι εποχές! Θυμάμαι το άθλιο φαγητό στο εστιατόριο της σχολής, το εκ περιτροπής μαγείρεμα στις άθλιες γκαρσονιέρες μας -συνήθως μαγειρεύαμε μακαρόνια με....κάτι για να χορτάσουμε ή στα μεγάλα οικονομικά κέφια αυτοσχεδιάζαμε με εξωτικά για την εποχή υλικά- πολύ γάλα (ήταν φθηνό και σε έσωζε σε μεγάλες πείνες), δημητριακά κάθε είδους (όχι επειδή ήταν υγιεινό να τρως δημητριακά αλλά επειδή ήταν φθηνά και χόρταιναν), πολλά τσιπς και γαριδάκια, booze, σοκολάτες, πίτσες ντελίβερι (περισσότερο take away είχε εκείνη την εποχή) ....δεν θυμάμαι όμως να παραλαμβάναμε τάππερ από τις μαμάδες μας. Δεν μας τα επέβαλαν, δεν ήταν άλλωστε αναγκαίο. Θα επιβιώναμε -όπως και επιβιώσαμε - με το κλασικό φοιτητικό μενού δηλαδή ''αχταρμάς κι ό,τι κάτσει''!  Κάπως έτσι ήταν αλλά εδώ που τα λέμε η ζωή ήταν αλλού τότε και ναι λοιπόν,  δεν μας ενδιέφερε διόλου πώς και πότε οι κανακάρηδες κι οι ...κανακαρούδες (!!!) θα τρώγαμε τα υπέροχα κατά τ'άλλα γεμιστά της μαμάς.
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η φοιτητική διατροφή πριν και μετά τα τάππερ της μαμάς αλλά η πολύ ωραία δουλειά που κάνουν τα τρία ...πολύ ωραία αγόρια! Ξεφύλλισα λίγο το blog τους κι αποφάσισα να φτιάξω τη δική τους εκδοχή στο arroz con leche , που είναι πάνω κάτω το ισπανικό ρυζόγαλο αλλά με ένα πολύ όμορφο twist, που το κάνει ιδανικό επιδόρπιο γλυκό. Είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο, θα το λατρέψετε! Τέλος να αναφέρω ότι οι αλλαγές που έκανα αφορούν τα αρωματικά υλικά. Αντί για φλούδα λεμονιού και πορτοκαλιού προτίμησα βανίλια.

Arroz con leche  με σοκολατένιες στρώσεις(Ισπανικό ρυζόγαλο από το blog no más tuppers de mamá )

Υλικά για 4 μερίδες

900 ml πλήρες γάλα
7 κουταλιές μεγάλες και γεμάτες ρύζι (τα αγόρια συνιστούν ρύζι τύπου bomba, εν Ελλάδι δεν διαθέτουμε τέτοιο ρύζι αλλά επειδή κάπου είδα ότι οι Ισπανοί το χρησιμοποιούν για ριζότο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αντίστοιχα Καρολίνα. Προσωπικά χρησιμοποίησα ....Γλασέ!)
5 κουταλιές καστανή ζάχαρη
1 κλαράκι κανέλα
1/2 κλαράκι βανίλια ανοιγμένο στη μέση

Επίσης:

80 γρ κουβερτούρα
λίγα φουντούκια σπασμένα

Παίρνετε μια κατσαρόλα και βρέχετε το εσωτερικό της - σύμφωνα με τους chicos αυτό θα βοηθήσει να μην κολλήσει το γάλα στην κατσαρόλα. Ρίχνετε το γάλα στην κατσαρόλα με την κανέλα και την βανίλια και το ζεσταίνετε σε μέτρια φωτιά. Στα δέκα λεπτά περίπου ανεβάζετε την φωτιά και περιμένετε να φτάσει το γάλα στο σημείο βρασμού. Αφαιρείτε την κανέλα και την βανίλια , προσθέτετε το ρύζι , χαμηλώνετε πάλι τη φωτιά και για μισή ώρα τουλάχιστον θα ανακατεύετε ήρεμα κι απαλά το ρύζι με το γάλα. Μισή ώρα;;; Μισή ώρα πάνω από μια κατσαρόλα; Τι μπορώ να κάνω κατά τη διάρκεια αυτής της μισής ώρας όπου δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα;;;, θα αναρωτηθείτε. Η απάντηση είναι : σκέψου! Ρίξ' το στις σκέψεις. Για παράδειγμα: Τι θα κάνω τα Χριστούγεννα; Τι θα μπορούσα να κάνω τα Χριστούγεννα ή τι θα ήθελα να κάνω τα Χριστούγεννα αλλά αυτός ο απαίσιος Υπουργός Οικονομικών... μπλα μπλα μπλα.... Ε, καλά μην σας πιάσει και κατάθλιψη, ένα ισπανικό ρυζόγαλο φτιάχνετε. Πιάστε καλύτερα ένα βιβλίο με το ένα χέρι και με το άλλο συνεχίστε το ανακάτωμα.
Για δες, για δες! Το ρυζόγαλο στη μισή ώρα είναι έτοιμο -προσοχή αυτό θα εξαρτηθεί από τον τύπο του ρυζιού, δοκιμάστε να σιγουρευτείτε ότι έχει βράσει αλλιώς συνεχίστε λίγο ακόμα...το διάβασμα ή τις σκέψεις!!- , έχει γίνει κρεμώδες κι ακριβώς πριν το βγάλετε από τη φωτιά ρίχνετε τη ζάχαρη. Δίνετε ένα τελευταίο ανακάτωμα και το αφήνετε να κρυώσει για 2 ώρες περίπου.
Ετοιμάζετε τη σοκολατένια στρώση. Σε μπαιν μαρί λιώνετε την κουβερτούρα. Προσθέτετε σε αυτήν τα φουντούκια - τα οποία καλό είναι να μην είναι ούτε ψίχα ούτε χοντροκομμένα. Απλώνετε το μίγμα πάνω σε αντικολλητικό χαρτί κουζίνας και προσπαθείτε να δημιουργήσουμε μια όσο το δυνατό λεπτή στρώση. Την αφήνετε κι αυτήν να κρυώσει. Αφού κρυώσει την κόβετε σε κομμάτια- όπως βγουν ,δεν χρειάζεται να έχουν τις ακριβείς διαστάσεις των σκευών που θα χρησιμοποιήσετε για να σερβίρετε το γλυκό. Σε μπολάκι ή ποτήρι πλατύ και ρηχό βάζετε ρυζόγαλο κατά το ήμισυ, από πάνω μια στρώση σοκολατένιας πλάκας και συμπληρώνετε με ρυζόγαλο. Σκεπάζετε ή τοποθετείτε όρθια ως ντεκόρ με μια τελευταία σοκολατένια στρώση.

Αχ, καλέ να κι ο Ζαζί! Πάντα πιστός στο χριστουγεννιάτικο ραντεβού ! Ευτυχώς που ήρθες κι εσύ Ζαζί γιατί απ'ότι μάθαμε ο Αη Βασίλης δεν θα έρθει φέτος.

Κρίμα....Κι έλεγα να του ζητήσω ως δώρο έναν καινούργιο θερμοσίφωνα μιας κι ο παλιός...παραπάλιωσε- βρήκε την εποχή κι εκείνος να τα ''φτύσει''!!! 

Sweeter ....and warmer

 Είχα ξεκινήσει πουρνό πουρνό με τη μουντή βροχούλα να γράφω ένα κλαψιάρικο κείμενο για την κρίση αλλά στα μισά του κειμένου με έπιασε ''κρίση'' και τα έβαλα με τον εαυτό μου. ''Μωρή τι κλαψουρίζεις;'' αναρωτήθηκα. ''Σύνελθε επιτέλους κι άσε το μελόδραμα. Εσύ δεν είσαι κλαψιάρα, είσαι ...γκρινιάρα!'' Ναι σωστά, είχα δίκιο! Είμαι γκρινιάρα αλλά σήμερα δεν θα γκρινιάξω ούτε θα κλάψω! Βαριέμαι....Έσκασε μύτη κι ο ήλιος! Ευκαιρία για μια βόλτα και καφέ. Όπερ κι εγένετο.
Αργότερα γυρίζω σπίτι και....
Σήμερα έχουμε μια υπέροχη γλυκών αποχρώσεων σούπα. Οι μέρες απαιτούν σούπα κι αυτή είναι η κορυφαία για τον φετινό χειμώνα!

Σούπα με γλυκοπατάτα και κολοκύθα

Υλικά για 4 άτομα

600 gr γλυκοπατάτα
600 γρ κολοκύθα
1 μεγάλο κρεμμύδι
1/2 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
1/2 κουταλάκι του γλυκού μοσχοκάρυδο
4 ποτήρια ζωμό της αρεσκείας (αν είναι δικός σας από καλό κρέας ή κοτόπουλο ακόμα καλύτερα)
λίγο λάδι
αλάτι

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 160 βαθμούς. Καθαρίζετε την γλυκοπατάτα και την κολοκύθα και τις κόβετε σε μεγάλους κύβους. Καθαρίζετε και κόβετε στα 4 το κρεμμύδι. Σε ένα ρηχό ταψί στρώνετε χαρτί ψησίματος. Βάζετε σε αυτό τα 3 λαχανικά. Τα πασπαλίζετε με την κανέλα και το μοσχοκάρυδο και τα ραντίζετε με λίγο λάδι. Τα ψήνετε για 1/2 ώρα τουλάχιστον ή μέχρι να μαλακώσουν και να αρχίσουν να παίρνουν χρώμα (ίσως χρειαστεί περισσότερος χρόνος , αυτό θα εξαρτηθεί από το μέγεθος των κομματιών που έχετε κόψει τα λαχανικά). Όταν ψηθούν τα βγάζετε από τον φούρνο. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνετε τον ζωμό - όχι όλον τα 3/4 αρχικά. Σε μια μουλινέτα λιώνετε τα ψημένα λαχανικά και τα ρίχνετε στο ζωμό. Ανακατώνετε κι αν σας φαίνεται πηχτή η σούπα ρίχνετε ακόμα λίγο ζωμό. Αλατίζετε και σερβίρετε γρήγορα ...για να ζεσταθείτε.

Τις τελευταίες μέρες μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι. Περπατώ στην πόλη τραγουδώντας το (όχι δυνατά γιατί θα με πάρουν με τις ντομάτες!!!).
Α, τώρα που το θυμήθηκα! Όποιον πιάσω να βρίζει την Αθήνα ως ''χειρότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης'' και μπλα μπλα θα τον ...βρίσω! Και πάψτε επιτέλους να την συγκρίνετε με άλλες πρωτεύουσες! Έχει καταντήσει βαρετό το πράγμα! Να κατεβαίνετε στο κέντρο σε πείσμα όλων. Έχουν ανοίξει απίθανα, πανέμορφα μαγαζιά (για φαγητό, ποτό, καφέ) που ναι,ναι είναι ΚΑΙ φθηνά! Και ναι, ναι έχει χίλια δυο στραβά η πόλη....αλλά έχει και κάτι καλούδια που αλλού ΔΕΝ τα βρίσκεις! Ξανα-ανακαλύψτε την!
Παρεμπιπτόντως διάβασα αυτό και συγκινήθηκα.

Τιθασεύοντας

Τις προάλλες  είχαμε, εδώ σε τούτο το ταπεινών προθέσεων blog,  μια συνταγή με κολοκύθα κι ένα ελληνικό αλλαντικό -συγκεκριμένα το σύγλινο. Σήμερα έχουμε πάλι την femme fatale κολοκύθα πάλι με αλλαντικό, διαφορετικό μεν πάντα ελληνικό δε! Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά τα ελληνικά αλλαντικά γνωρίζουν δόξες αυτόν τον καιρό. Κάτι η κρίση που μας ανάγκασε να στραφούμε στα δικά μας προϊόντα κάτι η συνειδητοποίηση ότι ''εντάξει βρε αδερφέ, τι παραπάνω έχει ένα λουκάνικο Φρανκφούρτης από το χωριάτικο Τριπόλεως;'' -τίποτα φυσικά! Μια βόλτα στα αλλαντοπωλεία της Ευριπίδου (τι ωραία οδός με όλα εκείνα τα μπαχαράδικα!) θα σας πείσει. Στο πιο γνωστό υπήρχε ένας απίστευτος συνωστισμός  και χαζεύοντας τα προϊόντα, ανακαλύπτει κανείς ότι η ποικιλία ελληνικών αλλαντικών είναι πολύ μεγαλύτερη απ'όσο θα το φανταζόταν! Αγοράσαμε λοιπόν χωριάτικο λουκάνικο -έτσι όπως μόνο η ελληνική επαρχία ξέρει να φτιάχνει- και φτιάξαμε

Ζυμαρικά με χωριάτικο λουκάνικο και κολοκύθα

Υλικά για 4 άτομα

400 γρ ζυμαρικά της αρεσκείας σας
300 γρ κολοκύθα (το βάρος αναλογεί σε ήδη καθαρισμένη κολοκύθα)
400 γρ χωριάτικο λουκάνικο
100 ml ζωμό
200ml ντομάτα κον κασέ (1/2 κονσέρβα)
αλάτι
πιπέρι
λίγο λάδι

Κόβετε την κολοκύθα σε μικρά κυβάκια. Κόβετε το λουκάνικο σε ροδέλες και τις ροδέλες στα δύο. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνετε λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό ρίχνετε το λουκάνικο και την κολοκύθα και σοτάρετε πολύ καλά σε δυνατή φωτιά για 2-3 λεπτά. Αλατοπιπερώνετε. Προσθέτετε το ζωμό και την ντομάτα και αφήνετε το φαγητό να μαγειρευτεί για 15 λεπτά ή μέχρι να δέσει η σάλτσα. Όταν είναι έτοιμο ρίχνετε τον μαϊντανό κι ανακατεύετε ελαφρά. Σερβίρετε αμέσως έχοντας στα ποτήρια σας ένα καλό κόκκινο κρασί! Η δικιά μας αδυναμία αυτόν τον καιρό ακούει στο όνομα: Κτήμα Βογιατζή 2007!

Crispy's confessions:

1. Η σέξι κολοκύθα είναι μια μαγεία σε τέτοιες σάλτσες. Έρχεται να δώσει εκείνη την ιδιαίτερη νότα που θα τιθασεύσει τα ''μπρουτάλ'' αλλαντικά! Πολύ γερός συνδυασμός, η χημεία μεταξύ των δύο υλικών είναι δεδομένη!

2. Τα ελληνικά αλλαντικά εκτός από ...''μπρουτάλ'' μπορούν να είναι πολύ φίνα κι εκλεκτά, όπως για παράδειγμα η αδυναμία της υποφαινόμενης που δεν είναι άλλη από τη λούζα Μυκόνου!

The trouble with....

Στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε τη φράση .... με τουλάχιστον 3 ονόματα που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό αυτή τη στιγμή ..., χμμμ κι άλλα 3, ....και βάλε....μην πω με...  300! Όμως στην ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ ''The trouble with Harry'' , το πρόβλημα είναι ο Harry και συγκεκριμένα το πτώμα του! Η ταινία αυτή του 1955, την οποία ο μετρ Χίτσκοκ  γύρισε με τρομερό κέφι κάπου στα ειδυλλιακά τοπία του Vermont, είναι η ιστορία ενός πτώματος που αναστατώνει τις ζωές των φιλήσυχων κατοίκων ενός μικρού χωριού πλημμυρισμένου με τα φθινοπωρινά χρώματα του υπέροχου τοπίου που αξιοποίησε στο έπακρο ο σκηνοθέτης. Όλα ξεκινούν όταν ο μικρός Άρνι , παίζοντας μόνος στο δάσος, συναντά ένα πτώμα.

Το συγκεκριμένο πτώμα πιστεύουν ότι έφεραν ...σε αυτήν την κατάσταση δύο αξιαγάπητοι  κάτοικοι του χωριού, ο κάπτεν Άλμπερτ κι η δεσποινίς (ετών ...39!) Άιβι. Ο καθένας έχει τους -λάθος όπως αποδεικνύεται- λόγους του να πιστεύει ότι είναι ο δολοφόνος, δολοφόνος εν τέλει δεν υπάρχει αλλά μέχρι να μαθευτεί αυτό κάτι πρέπει να γίνει με το πτώμα. Εκεί μπλέκουν στην ιστορία ένας ρομαντικός ζωγράφος ...κι η σύζυγος του Χάρι, που δεν είναι άλλη από την μητέρα του Άρνι!

Χιούμορ, ελαφριά διάθεση, ελάχιστη αγωνία αλλά μπόλικο φλερτ! Ο ζωγράφος χαριεντίζεται με την νεόκοπη χήρα κι ο γερο καπετάν- Άλμπερτ με την δεσποινίδα Άιβι. Η οποία για να δελεάσει τον θαλασσόλυκο τον καλεί σπίτι για τσάι, συμπάθεια και.....

Blueberry Muffins (Μάφινς με μύρτιλλα)

(από την ταινία '"The trouble with Harry'')

2012: Gourmet Cinema

Νοέμβριος

Υλικά για 8 muffins

70 γρ βούτυρο
100 γρ ζάχαρη
1 μεγάλο αυγό
3/4 φλιτζάνι ξινόγαλο
200 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1,5 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1 πρέζα σόδα
1 πρέζα κανέλα
1 πρέζα μοσχοκάρυδο
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
100 γραμ. αποξηραμένα μύρτιλλα.

Σημείωση 1: Όταν λέμε ''πρέζα'' εννοούμε όσο πιάνουμε κλείνοντας το πάνω μέρος του δείκτη με εκείνο του αντίχειρα.
Σημείωση 2: Τα αποξηραμένα μύρτιλλα αν και τρομερά νόστιμα, ζουμερά και λαχταριστά δεν είναι φθηνά. Στον Ματσούκα το κιλό έχει 39,90 ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι τα 100 γραμ θα σας στοιχίσουν 4 ευρώ ...πάρα ένα λεπτό!

Ετοιμάζουμε τα υλικά. Ετοιμάζουμε επίσης 8 θέσεις βάζοντας στο ειδικό ταψί για muffins τις γνωστές χάρτινες θήκες. Σε ένα μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι με το baking powder, τη σόδα, την κανέλα και το μοσχοκάρυδο. Ξεκινάμε την προθέρμανση του φούρνου στους 150 βαθμούς.
Στο μίξερ χτυπάμε πολύ καλά τη ζάχαρη με το βούτυρο για 5 λεπτά περίπου. Προσθέτουμε το αυγό συνεχίζοντας το χτύπημα. Τέλος προσθέτουμε το ξινόγαλο και την βανίλια. Μόλις ενσωματωθούν τα τελευταία υλικά στη ζύμη, σταματάμε το μίξερ και συνεχίζουμε με τη σπάτουλα. Προσθέτουμε το μισό αλεύρι κι ανακατεύοντας με την σπάτουλα το ενσωματώνουμε στη ζύμη. Προσθέτουμε και το υπόλοιπο και ανακατεύουμε μέχρι η ζύμη να γίνει ομοιογενής. Προσθέτουμε τα μύρτιλλα. Μοιράζουμε τη ζύμη στις χάρτινες θήκες και ψήνουμε για 20-25 λεπτά (εξαρτάται από τον φούρνο) ή μέχρι το μαχαίρι να βγαίνει καθαρό όταν τα τρυπάμε.

Σημειώσεων συνέχεια:

3. Στην ταινία τον καπετάν Άλμπερτ υποδύεται ένας παλιός ηθοποιός, ο Edmund Gwenn ο οποίος είχε μια από τις ωραιότερες φωνές που έχω ακούσει ποτέ! Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο αλλά πραγματικά τέτοια  απαλή, γλυκιά, ήρεμη φωνή είναι σπάνια. Αν δείτε την ταινία ή άλλη στην οποία έπαιζε πχ την, οσονούπω επίκαιρη ''Miracle on 34th street'' προσέξτε την φωνή του!

4. Στο φετινό αφιέρωμα σε συνταγές από τον κινηματογράφο είχαμε συναντήσει ξανά τον μέγα μετρ Χίτσκοκ τον Μάιο σε αυτήν την ταινία και συνταγή!

Περί ακρίβειας

Όχι των τιμών αλλά της μέτρησης του βάρους των υλικών σε μια συνταγή. Προ ημερών ο αγαπημένος David Lebovitz είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στην οποία αναρωτιόταν ''πόσο ακριβείς πρέπει να είναι οι συνταγές'' που γράφουμε σε blog ή σε βιβλία μαγειρικής. Πολύ ενδιαφέρον , ιδιαίτερα για κάποιον σαν την υποφαινόμενη που ποτέ δεν τηρεί τις σωστές μετρήσεις...ούτε καν τα προσχήματα κρατά (no wonder, no wonder!). Έμαθε βλέπετε, από τη μαμά και τις γιαγιάδες να ζυγίζει με το ....μάτι:
-  Μαμά πόσο αλεύρι έβαλες;
- Εεεεε, κοίτα ....υπολόγισα με το μάτι.
- Ναι, αλλά σε γραμμάρια πόσο αλεύρι έβαλες;
- Ζύγισα με το ..μάτι!

Συμπέρασμα: Οι σπουδαίες μαγείρισσες διαθέτουν βιονικό μάτι!!

Έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς τα σχόλια στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Από το ''το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τα υλικά , από εκεί και πέρα οι ποσότητες .....είμαι εγώ'' (that's my kind of girl!)  μέχρι ''αν η συνταγή δεν έχει τα ακριβή γραμμάρια του κάθε υλικού εγώ δεν προχωρώ'' (Υπερβολές, υπερβολές!)! Μετά το πράγμα περιπλέκεται γιατί αρχίζει το μπέρδεμα των μονάδων μέτρησης που είναι διαφορετικές εκατέρωθεν του Ατλαντικού και την εμμονή των Ευρωπαίων να είναι πιο χαλαροί στις μετρήσεις τους πράγμα που μάλλον εκνευρίζει τους Αμερικανούς. Μη δουν μετρήσεις με φλιτζάνια, κουταλάκια (πχ το baking powder το προτιμούν σε grams γιατί ''ένα κουταλάκι του γλυκού'' είναι ανήκουστο!) κάτι τους πιάνει! Που να δουν δηλαδή τη μέτρηση με το μάτι της μαμάς!

Για την ιστορία, η υποφαινόμενη κάνει στην κυριολεξία του κεφαλιού της όταν πρόκειται για συνταγή μαγειρικής. Σε συνταγή ζαχαροπλαστικής κρατά με το ζόρι τα προσχήματα γιατί όσες φορές δεν τα κράτησε το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό.

Στο σημερινό μας πιάτο για παράδειγμα θα δοθούν συγκεκριμένες ποσότητες υλικών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις τηρήσετε με θρησκευτική ευλάβεια, ιδιαίτερα όσον αφορά τα δύο κυρίως υλικά αυτού.
Τώρα όσον αφορά τα δύο κυρίως υλικά, πρόκειται για τον συνδυασμό που ονομάζω ''Η λαίδη κι ο αλήτης''. Τουτέστιν δύο άκρως αντίθετα υλικά (σε γεύση, ουσία, υφή, άρωμα) που ταιριάζουν όμως τρομακτικά μεταξύ τους. Η συνεύρεση τους προκαλεί ρίγη συγκίνησης στον ουρανίσκο! Σας παρουσιάζουμε τη σημερινή μας λαίδη, την κολοκύθα που συνάντησε κι ερωτεύτηκε τον ''πολύ'' μίστερ σύγλινο. Κι ενώθηκαν σε ριζότο καταπληκτικό, θεϊκό, απίστευτα νόστιμο και εντυπωσιακό (προς αποφυγή παρεξηγήσεων: εντυπωσιακό στη γεύση όχι στη φωτογράφιση! Αυτή παραμένει τραγική ως είθισται σε τούτο το blog!!)

Ριζότο με κολοκύθα και σύγλινο

Υλικά για 4 άτομα

320 γρ ρύζι για ριζότο (αρμπόριο, καρναρόλι και το δικό μας καρολίνα κάνει τη δουλειά)
500 γρ κολοκύθα
300 γρ σύγλινο
50 γρ παρμεζάνα
1 κρεμμύδι λευκό ψιλοκομμένο
1 λίτρο ζεστό ζωμό (ό,τι σας αρέσει περισσότερο)
1/2 ποτήρι λευκό κρασί
λάδι
αλάτι
πιπέρι

Πλένετε και καθαρίζετε την κολοκύθα. Την τρίβετε στον χοντρό τρίφτη. Κόβετε το σύγλινο σε μικρά κομμάτια. Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνετε λίγο λάδι και σοτάρετε καλά το σύγλινο. Το αφαιρείτε, χαμηλώνετε τη φωτιά στο μέτριο και στο ίδιο τηγάνι προσθέτετε λίγο ακόμα λάδι όπου σοτάρετε το κρεμμύδι. Προσθέτετε την κολοκύθα και συνεχίζετε το σοτάρισμα. Προσθέτετε το ρύζι , το σοτάρετε για ένα λεπτό και μετά σβήνετε με το κρασί. Περιμένετε λίγο να εξατμιστεί το κρασί. Μόλις εξατμιστεί αρχίζετε να ρίχνετε λίγο λίγο το ζωμό (τον οποίο θα έχετε διατηρήσει ζεστό) ίσαμε να σκεπάζει το ρύζι. Θα ανακατεύετε το φαγητό με απλές κινήσεις από τα τοιχώματα προς το κέντρο και πάντα με ξύλινη κουτάλα. Κάθε φορά θα συμπληρώνετε με λίγο ζωμό. Μετά από 20 λεπτά περίπου το ριζότο θα είναι έτοιμο. Αυτό που έχει σημασία είναι το ρύζι να έχει χυλώσει έξω αλλά από μέσα να ''κρατά'' και το φαγητό να έχει κρεμώδη υφή. Διορθώνουμε το αλάτι. Προσθέτουμε την παρμεζάνα και λίγο πιπέρι, ανακατεύουμε απαλά για τελευταία φορά και σερβίρουμε ή σε μια μεγάλη πιατέλα ή σε χωριστά πιάτα. Σε κάθε πιάτο μοιράζουμε το σοταρισμένο σύγλινο.

Crispy's confessions
1. Βάλτε λίγο σύγλινο παραπάνω. Ακούστε με! Δεν θα σταματάτε να τσιμπάτε σοταρισμένα κομματάκια αυτού του εκπληκτικού αλλαντικού μέχρι να ετοιμαστεί το ριζότο!
2. Για τα ελληνικά αλλαντικά θα μιλήσουμε στο άμεσο μέλλον.
3. Προτιμήσαμε κόκκινο κρασί συγκεκριμένα Κτήμα Βογιατζή 2007 (Τοπικός Οίνος Βελβεντού)

Oven overdose

Προχθές εκεί που σεργιάνιζα στο σύμπαν των food blogger -δεν είμαστε και λίγοι!-  έπεσα πάνω σε ένα blog, το οποίο εκ πρώτης όψεως φάνηκε να έχει ενδιαφέρον -αισθητικά τουλάχιστον. Ξεκίνησα  να το ''ξεφυλλίζω'' και ξαφνικά διάβασα σε μια ανάρτηση: ''Σήμερα, επειδή έκανε κρύο, ήθελα να ανάψω τον φούρνο να ζεσταθώ κι έτσι αποφάσισα να ψήσω ένα κέικ''. Αμάν, σκέφτηκα, ελληνικό είναι το blog; Κοίταξα πάλι την οθόνη αγχωμένη, ναι όντως καλά το είχα προσέξει,  στα αγγλικά ήταν γραμμένο, η θερμοκρασία ψησίματος δινόταν σε fahrenheit και στο about της η κοπέλα αναφερόταν ως μόνιμος κάτοικος γνωστής πόλης των Η.Π.Α.. Να όμως που μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία: Πώς θα ζεσταθούμε τον χειμώνα!! Μια και το'φερε η κουβέντα, να πω ότι διαπίστωσα το εξής: Οι περισσότεροι Αθηναίοι έχουν στραφεί πια στα τζάκια -το νυχτερινό ντουμάνι των τελευταίων ημερών είναι ενδεικτικό. Παρεμπιπτόντως μην αφήνετε ρούχα έξω τις νύχτες, χειρότερα από Τσικνοπέμπτη είναι πια!!! Αλλά το τζάκι βρίσκεται στο σαλόνι κι όχι στην κουζίνα, και στην κουζίνα πώς θα ζεσταθούμε; Μα ανάβοντας τον φούρνο! Με την προϋπόθεση βέβαια ότι κάτι θα μαγειρέψουμε σε αυτό, κάτι θα ψήσουμε, ξέρετε τώρα, το τερπνόν μετά του ωφελίμου, μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια κλπ κλπ.  Αφού βάλετε το φαΐ στο φούρνο, πάρτε κι ένα βιβλίο, καθίστε δίπλα στο φούρνο και διαβάστε με την ζεστασιά και τις μυρωδιές να σας τυλίγουν, θα ρίχνετε και μια ματιά στο φαγητό πότε πότε, θα έχετε βάλει και λίγο κόκκινο κρασί σε ένα ποτήρι, η υποφαινόμενη το κάνει συνέχεια τον χειμώνα, είναι μια από τις αγαπημένες της συνήθειες και σας το συνιστά ανεπιφύλακτα. Θαλπωρή στην κουζίνα με τον φούρνο, φωτιά θα πάρουν οι φούρνοι φέτος, να μου το θυμηθείτε!
Προχθές λοιπόν που διαπίστωσα ότι δεν είμαστε οι μόνοι που αγωνιούμε πώς θα ζεσταθούμε, είχα βάλει στο φούρνο ένα πολύ απλό, πολύ νόστιμο αλλά κυρίως πολύ μνημονιακό -τουτέστιν με φθηνά υλικά!- φαγητό :

Πατάτες στον φούρνο με πράσινες ελιές, κρεμμύδι και κάππαρη.

Υλικά (για 4 άτομα)

1 κιλό πατάτες περίπου
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 κουταλιά κάππαρη που θα έχετε ξαρμυρίσει
100 γρ πράσινες ελιές χωρίς το κουκούτσι
1 κουταλιά εξαιρετικής  ποιότητας λευκό βαλσαμικό ξίδι
1 κουταλιά καστανή ζάχαρη
λάδι
αλάτι
πιπέρι

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 150 βαθμούς. Βάζετε την κάππαρη σε λίγο νερό να ξαρμυρίσει. Βγάζετε το κουκούτσι από τις ελιές, τις κόβετε στα δύο. Καθαρίζετε και κόβετε τις πατάτες σε κυβάκια. Καθαρίζετε και κόβετε το κρεμμύδι σε λεπτές φετούλες. Σε ένα μεγάλο μπολ αναμιγνύετε όλα τα παραπάνω υλικά  με τη ζάχαρη, το ξίδι, λίγο λάδι, αλάτι -λίγη προσοχή εδώ ελεώ κάππαρης κι ελιών- και πιπέρι. Απλώνετε σε ένα ταψί, ρίχνετε λίγο νερό, ανεβάζετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς και ψήνετε για 45 λεπτά περίπου ή μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες. Πότε πότε ανακατώνετε το φαγητό και κοιτάζετε μήπως χρειάζεται λίγο νερό ακόμα.

Αν έχετε διάθεση να ενισχύσετε το πιάτο, γυρίστε τον φούρνο στο γκριλ και ψήστε μερικά ωραιότατα ελληνικά χωριάτικα λουκάνικα - είμαστε ''μανούλες'' στο χωριάτικο λουκάνικο!!! Ταιριάζουν τέλεια με τις συγκεκριμένες πατάτες , αφήστε που ο φούρνος θα δουλέψει λίγο παραπάνω!

Μια μικρή ιστορία για....μανιτάρια!

Πάνε πολλά -μα πάρα πολλά......!!- χρόνια που η υποφαινόμενη, ούσα έφηβη, επισκέφτηκε για πρώτη φορά τη χώρα της ....γνωστής καγκελαρίου! Είχε κάτι συγγενείς που έμεναν σε μια χαριτωμένη κωμόπολη έξω από το Μόναχο, μάλιστα ο θείος ήταν Γερμανός και πάνω στον ενθουσιασμό του που η αγαπημένη διοπτροφόρα ανιψιά θα ερχόταν, πήρε άδεια να την ξεναγήσει στις ομορφιές της βαυαρικής εξοχής. Ο θείος εκτός από επίμονος ρομαντικός του παλιού καιρού -είχε τη συνήθεια να απαγγέλλει ποιήματα, τα οποία ευτυχώς μετέφραζε στα αγγλικά- ήταν κι επίμονος γκουρμέ κι ήταν αποφασισμένος να γνωρίσει στη σαστισμένη ανιψιά τις χαρές της γερμανικής κι εν γένει κεντροευρωπαϊκής κουζίνας! Το φοβερό αυτό δίδυμο όργωσε όλα τα ζαχαροπλαστεία  και....ζυθοποιεία της περιοχής - ο θείος ήταν γερό ποτήρι!  Κι όχι μόνο αυτό αλλά ο θείος είχε δώσει ρητή εντολή στην -Ελληνίδα- θεία να μαγειρεύει μόνο γερμανικά πιάτα! Μια μέρα εξαφανίστηκε -η θεία κάτι μουρμούρισε για ένα φίλο που ζούσε μόνος στο δάσος- κι όταν με το καλό γύρισε το απόγευμα, εναπόθεσε θριαμβευτικά πάνω στο τραπέζι της κουζίνας δύο βάζα με ό,τι πιο αλλόκοτο είχε  δει ποτέ στη ζωή της η ανιψιά. Όλοι άρχισαν να σχολιάζουν με ενθουσιασμό το αποκρουστικό περιεχόμενο των βάζων και κάπου ακούστηκε η λέξη...''mushroom'', η ανιψιά κοίταξε έντρομη τα αλλόκοτα πλάσματα των βάζων και μέσα της είχε αρχίσει να πανικοβάλλεται: ''Μανιτάρια;;;''. Η θεία στράφηκε προς την επιφανειακά ψύχραιμη ανιψιά και της ανακοίνωσε ότι την επόμενη μέρα θα έφτιαχνε ψητή πάπια με σάλτσα.... άγριων μανιταριών!! Η ανιψιά ψέλλισε ένα ''wow'' κι από μέσα της άρχισε να αναρωτιέται τι προλάβαινε να κάνει το τελευταίο απόγευμα της ζωής της. Της φαινόταν παράξενο που θα πέθαινε σε μια ξένη χώρα, ήταν βλέπετε πεπεισμένη ότι τα μανιτάρια ήταν δηλητηριώδη. Η επόμενη μέρα ήρθε, η θεία έφτιαξε την ψητή πάπια με σάλτσα  άγριων μανιταριών, η ανιψιά επέζησε κι είναι ακόμα στην ευχάριστη θέση να λέει και να επιμένει ότι το συγκεκριμένο πιάτο ήταν ένα από τα ωραιότερα  που έχει δοκιμάσει ποτέ στη ζωή της. Σίγουρα το κορυφαίο με μανιτάρια. Άγρια. Με μη άγρια αλλά με τα απλά και ταπεινά champignons de Paris  ή ακόμα καλύτερα και με portobello, το κορυφαίο πιάτο που έχει φτιάξει είναι αυτό:

Μανιτάρια σε σάλτσα alla bourguignon

Υλικά (για 4 άτομα)

1/2 κιλό φρέσκα μανιτάρια. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα κλασικά λευκά που όλοι γνωρίζουμε ή ακόμα καλύτερα portobello.
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 καρότο τριμμένο
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
λίγο φρέσκο θυμάρι
1 ποτήρι κόκκινο κρασί
3 κουταλιές πάστα ντομάτας
1 κουταλιά αλεύρι
2 ποτήρια ζεστό ζωμό της αρεσκείας σας
λάδι
αλάτι


Καθαρίζετε τα μανιτάρια και τα κόβετε σε χοντρά κομμάτια. Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνετε λίγο λάδι σε μέτρια προς ζεστή φωτιά. Σωτάρετε τα μανιτάρια αλλά πριν αρχίσουν να βγάζουν τα υγρά τους τα βγάζετε και τα τοποθετείτε σε ένα μπολ. Στο ίδιο τηγάνι προσθέτετε λίγο λάδι ακόμα και σωτάρετε το κρεμμύδι, το καρότο και το θυμάρι για λίγα λεπτά. Προσθέτετε το σκόρδο και συνεχίζετε το σωτάρισμα. Προσθέτετε τα μανιτάρια, τα οποία εν τω μεταξύ θα έχουν βγάλει λίγο από το χυμό τους- εννοείται ότι το προθέτετε και αυτό στο τηγάνι! Σοτάρετε για λίγα λεπτά ακόμα, ανεβάζετε τη φωτιά στο μάτι και ρίχνετε το κρασί. Περιμένετε να εξατμιστεί. Μόλις κοντεύει να σωθεί κατεβάζετε το μάτι σε μέτρια φωτιά. Αφού σωθεί εντελώς το κρασί προσθέτετε το ζωμό , την πάστα, και το αλεύρι το οποίο θα έχετε ανακατέψει πρώτα με λίγο ζωμό. Διορθώνετε το αλάτι κι αφήνετε να σιγοβράσει μέχρι να γίνει πολύ πηχτή η σάλτσα.
Σερβίρεται με ό,τι σας αρέσει περισσότερο, ζυμαρικά, ρύζι, πατάτες, πουρές.


Σημείωση Νο1:
Είναι η ωραιότερη κόκκινη σάλτσα μανιταριών που υπάρχει. Η μέθοδος αυτή, χρησιμοποιώντας τα υλικά και τη μέθοδο της κλασικής bourguignon δίνει άλλη διάσταση στα ταπεινά, ήμερα, καθημερινής χρήσης κι ευκολόβρετα μανιτάρια!


Σημείωση Νο2:
Και μια και το γυρίσαμε και λίγο στο γαλλικό με το bourguignon μην ξεχνάτε ότι σήμερα είναι η 3η Πέμπτη του Νοεμβρίου που σημαίνει ότι ''Le Beaujolais Nouveau est arrivée!'' Όσοι πιστοί τρέξτε στις κάβες και τα wine bars. Γίνονται αρκετές εκδηλώσεις υποδοχής!

Versions

Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί οι οποίοι δεν είναι ιδιαίτερα ωραίοι, ούτε αθλητικοί τύποι είναι, ούτε φωτογραφίζονται συχνά πυκνά για περιοδικά μόδας, ενίοτε είναι γεματούληδες, ασχημούτσικοι ή ομορφάσχημοι. Αλλά είναι υπέροχοι, εκπληκτικοί και κυρίως ταλαντούχοι. Και γι'αυτό το λόγο τούτο το μπλογκ τους λατρεύει! Ένας από αυτούς είναι ο Paul Giamatti. Tον εντοπίσαμε πρώτη φορά στην ταινία Ακαταμάχητη Αφροδίτη του Woody Allen κι έκτοτε δεν περνούσε απαρατήρητος παρ'ότι περιοριζόταν σε δεύτερους ρόλους. Μάλλον η επιτυχία κι η αναγνώριση ήρθαν λίγα χρόνια μετά με τις ταινίες American Splendor και Πλαγίως . Έκτοτε δικαίως πρωταγωνιστεί και δικαίως βραβεύεται όπως συνέβη με την ταινία Barney's version (ε.τ. ''Ο τρόπος του Μπάρνεϋ'') . Η ταινία αυτή , η οποία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καναδού συγγραφέα Μορντεκάι Ρίχλερ, εξιστορεί τη ζωή του εβραϊκής καταγωγής Μπάρνεϋ Πανόφσκυ έτσι όπως την αναπολεί ο ίδιος.

Οι σχέσεις του με τις γυναίκες της ζωής του, τον πατέρα του, τα παιδιά του, τους φίλους του, κάποιες από τις οποίες σχέσεις σκιάζουν τη ζωή του και που παραμένουν σκιές μέχρι το τέλος της. Η ταινία ξεκινά με τον πρώτο του επεισοδιακό γάμο όπου ο Μπάρνεϋ μαθαίνει με ανορθόδοξο τρόπο (ουδέν κρυπτόν υπό την επιστήμη της Γενετικής!!)  ότι η γυναίκα του τον απάτησε με καλό του φίλο. Ο Μπάρνεϋ ζητά διαζύγιο , εκείνη τον εκλιπαρεί να την συγχωρήσει και μάλιστα για να τον δελεάσει του υπόσχεται ότι θα του φτιάχνει όσο συχνά θέλει, μια εβραϊκή λιχουδιά, τα ...

Latkes (αλμυρά pancakes από πατάτα)

(από την ταινία ''Barney's version'')

2012: Gourmet Cinema

Οκτώβριος

Υλικά (για 12-14 latkes)

3 μέτριες πατάτες (περίπου 600 γρ συνολικά)
1 μέτριο κρεμμύδι
1 μεγάλο αυγό
2 κουταλιές αλεύρι
αλάτι
άσπρο πιπέρι φρεσκοτριμμένο
λάδι για τηγάνισμα

Σε ένα μπολ τρίβουμε στον χοντρό τρίφτη τις πατάτες και το κρεμμύδι. Αδειάζουμε τα τριμμένα λαχανικά στο σουρωτήρι -που σουρώνουμε τα ζυμαρικά- κι αρχίζουμε να τα στίβουμε πολύ καλά με τα χέρια μέχρι να ελαχιστοποιηθούν τα υγρά που περιέχουν. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάμε το αυγό και ρίχνουμε το αλεύρι και το αλατοπίπερο. Ρίχνουμε και τα λαχανικά κι ανακατεύουμε καλά. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε άφθονο λάδι. Προσοχή! Το ζεσταίνουμε καλά αλλά ΔΕΝ το καίμε. Με τη βοήθεια δύο κουταλιών διαμορφώνουμε μπαλάκια με το μίγμα και τα ρίχνουμε στο τηγάνι. Τα πιέζουμε λίγο με το κουτάλι για να ισιώσει η επιφάνεια τους. Σε αυτό το σημείο χαμηλώνουμε κατά ένα βαθμό τη φωτιά έτσι ώστε να ψηθούν σωστά τα latkes. Θέλουμε να αποκτήσουν ωραίο χρυσαφί χρώμα εξωτερικά και να έχουν ψηθεί σωστά στο εσωτερικό τους. Το τηγάνισμα τους διαρκεί περίπου 5 λεπτά. Μόλις τα βγάλουμε από το τηγάνι θα τα απλώσουμε σε χαρτί κουζίνας. Όσο περισσότερο λάδι απορροφηθεί τόσο πιο τραγανά θα μείνουν....και πιο απολαυστικά εννοείται!

Τα latkes είναι μια αναπάντεχα γουστόζικη λιχουδιά! Ωραιότατο finger food , συνοδεύεται συνήθως με apple sauce και  sour cream , αλλά στα καθ'ημάς μπορούμε άνετα να φτιάξουμε ένα dip γιαουρτιού ή τζατζίκι.

Δυστυχώς ο Μπάρνεϋ δεν θα γευτεί latkes από τα χέρια της πρώτης του συζύγου. Η όλη ιστορία έχει τραγική κατάληξη. Ο Μπάρνεϋ θα συνεχίσει τη ζωή του αλλά με τις γυναίκες θα έχει πάντα ένα θέμα. Με τα latkes δεν γνωρίζω!

Ο Μπάρνεϋ εκτός από τα τα latkes έχει μια αδυναμία και στο αλκοόλ!

Σκηνές ενός φθινοπώρου

Ενός φθινοπώρου που δεν λέει να ξεκινήσει φέτος! Από τη μια απολαμβάνουμε την παρατεταμένη ζέστη, συνεχίζουμε απτόητες τα μπάνια στη θάλασσα, συνεχίζουμε -ω τι χαρά!- να φοράμε τα αγαπημένα μας flip-flops, γλιτώνουμε -προσωρινά- την αγορά πετρελαίου θέρμανσης, .....

....Από την άλλη όμως,  αν δεν κρυώσει λίγο ο καιρός, δεν θα σταματήσει η άνιση μάχη με τα κουνούπια,  δεν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ένα πληθωρικό ρόφημα ζεστής σοκολάτας, δεν θα μπορέσουμε να φορέσουμε τα αγαπημένα πολύχρωμα κασκόλ μας, δεν θα μπορέσουμε να αράξουμε στην πολυθρόνα τυλιγμένες με μια πλεχτή κουβέρτα, να σιγοπίνουμε ένα εξαιρετικό και συνάμα τονωτικό τσάι, να διαβάζουμε κάποιο αγαπημένο βιβλίο κι ενίοτε να σηκώνουμε το βλέμμα στο παράθυρο όπου έξω θα μαίνεται καταιγίδα φοβερή.... 

Έφτασε στη μέση λοιπόν το φετινό φθινόπωρο και προσπαθούμε να πιάσουμε κάτι από τη γλυκόπικρη μελαγχολία του:

Οι κλασσικοί συγγραφείς μας λένε πως οι μυστηριώδεις δυνάμεις του φθινοπώρου δημιουργούν ξηρότητα στον παράδεισο και μέταλλο στη γη. Στο γευστικό πεδίο δημιουργούν την αψάδα.Το συναίσθημα που δημιουργούν είναι η λύπη.Τη λύπη δεν μπορεί κανείς να την κρατήσει μακριά, αλλά ούτε και πολύ κοντά του για καιρό.

Όποιο απ' τα δύο κι αν προσπαθήσει κανείς θα οδηγηθεί σε εμμονή.Για κάποιον που πενθεί μαγειρέψτε με σχινόπρασσο, πιπερόριζα, κόλιαντρο και δεντρολίβανο.Σε αυτά ανήκει η αψάδα, που τραβάει τη θλίψη από το σώμα και την απελευθερώνει στον αέρα.


Λιανγκ Γουέι, ο τελευταίος Κινέζος σεφ



Είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο ''Ο τελευταίος Κινέζος σεφ'' της Νικόλ Μόουνς που στα ελληνικά εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μελάνι.  Αψάδα λοιπόν! Να ποια είναι η επίγευση του φθινοπώρου. Και για να αντιμετωπίσουμε τη λύπη τα φαγητά μας πρέπει να αρωματίζονται με : σχοινόπρασσο , πιπερόριζα, κόλιαντρο, δεντρολίβανο. Περισσότερη εντύπωση κάνει η αναφορά στον  κόλιαντρο, όχι για άλλον λόγο αλλά  διότι μετά από πολύ καιρό τον ξανασυναντήσαμε από τις  αρχές φθινοπώρου στις λαϊκές! Όχι τυχαία η επανεμφάνιση του τέτοια εποχή!

Έφυγε κι η κα. Χαραμή..... Πριν χρόνια μου είχαν κάνει δώρο ένα υπέροχο βιβλίο της με τίτλο ''Κόκκορας κρασάτος'' κι υπότιτλο ''Ο  οίνος ως έδεσμα'' από τις εκδόσεις Libro. Κάθε συνταγή του βιβλίου απαιτούσε την παρουσία κρασιού στα υλικά του. Υπέροχα γραμμένο βιβλίο, οι συνταγές του οποίου δεν συνοδεύονταν από φωτογραφίες αλλά ξεφυλλίζοντας το έπεφτες πάνω σε όμορφους πολύχρωμους πίνακες του Ι. Κόττη με ανάλογο θέμα. Δυστυχώς δεν βγαίνουν πια τέτοια βιβλία μαγειρικής. Τουτέστιν βιβλία μαγειρικής πολύ ξεχωριστά και με πολύ στυλ. 

Εδώ είχα παρουσιάσει μια συνταγή από το συγκεκριμένο βιβλίο.

Και ξαφνικά εν μέσω του φθινοπώρου:

Με το απογευματινό μας espresso τρώμε οπωσδήποτε 1-2 πουράκια Caprice με μαύρη σοκολάτα.

Και μας έπιασε πάλι μανία -μετά από πολλά χρόνια- με τα ......κοκ! Ένα γλυκό το οποίο σημάδεψε την εφηβεία μας - μετά από κάθε επίσκεψη στο γιατρό ήταν το δώρο-παρηγοριά από τους γονείς!! Αλήθεια εσείς είχατε εκείνη την συνήθεια να το τρώτε σε δύο φάσεις; Πρώτα το πάνω μέρος με τη σοκολάτα και μετά το κάτω μέρος με την κρέμα! Εμείς ακόμα με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο επιμένουμε να το απολαμβάνουμε! 

Και σύμφωνα με τα δελτία καιρού κάτι αχνοφαίνεται στον ορίζοντα του φθινοπώρου...

Ταπεινές προθέσεις

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα κοριτσάκι με ατίθασα και μονίμως αχτένιστα καστανοκόκκινα μαλλιά, ας το ονομάσουμε...Crispy (!) , στο οποίο άρεσαν πολύ τα γράμματα, αλλά όχι τα γράμματα που περιέχονταν στα σχολικά βιβλία! Αγαπούσε τα γράμματα των βιβλίων που κοσμούσαν την παιδική της βιβλιοθήκη όπως εκείνα του Ιουλίου Βερν και της Έντιντ Μπλάιτον , της άρεσαν επίσης πάρα πολύ και τα κόμικ κι είχε αδυναμία στις περιπέτειες του γενναίου Μπλεκ. Αντίθετα τα σχολικά βιβλία της προκαλούσαν βαρεμάρα , εκνευρισμό, άγχος, στρες, ενίοτε τρόμο, γενικά με το σχολείο δεν τα πήγε ποτέ καλά, ούτε με τους καθηγητές, οι 6-7 ώρες περνούσαν βασανιστικά , μέσα της υπέφερε, πνιγόταν, το μόνο που ήθελε ήταν να ακούσει εκείνο το καταραμένο τελευταίο κουδούνι, να αποδράσει και να τρέξει σπίτι - πριν όμως περνούσε από το περίπτερο για να δει σε τι περιπέτειες είχε μπλέξει πάλι ο Μπλεκ!- , να κλειδωθεί στο δωμάτιο της , να ανοίξει το ραδιοφωνάκι της και να χαθεί στις περιπέτειες ενός Φιλέα Φογκ ή  κάποιων Secret Seven.  Βέβαια, ενόσω έτρεχε προς το σπίτι το μυαλό της έτρεχε επίσης και στο μεσημεριανό φαγητό! Τι καλό είχε ετοιμάσει η μαμά για να μας φτιάξει το κέφι; Γιουβαρλάκια, μακαρόνια με κιμά, γιουβέτσι; Δεν θα λέγαμε όχι σε ένα πιάτο φασολάδα και θα συμβιβαζόμασταν με τις φακές. Αλλά! Αλλά όταν ερχόταν η μέρα εκείνων το φαγητών που τελείωναν σε .....           -όρυζο, φευ, οι αντιδράσεις ήταν γνωστές κι αναπόφευκτες. Οργισμένο πέταμα της τσάντας, φωνές, η Crispy να πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο και να θρηνεί ''Πάλι;'' , ''Πάλι;''. Τη σιγοντάριζαν και τα αδέρφια της , άλλο που δεν ήθελαν, η μαμά περίμενε υπομονετικά, ήξερε ότι ήταν λυσσασμένα στην πείνα , στο τέλος η ήττα ήταν προδικασμένη, έτσι κάθονταν και τα τρία στο τραπέζι να μασήσουν ανόρεχτα εκείνο το φαγητό που τελείωνε σε ... -όρυζο. Ξέρετε ....λαχανόρυζο, σπανακόρυζο, πρασόρυζο.
Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στο ποτάμι της ζωής εκείνου του μονίμως αχτένιστου κοριτσιού.  Κι ήρθε μια μέρα (προχθές συγκεκριμένα) που δεν ήξερε τι να μαγειρέψει. Θυμήθηκε ότι είχε αγοράσει έναν τόνο πράσα τα οποία παρέμεναν ανεκμετάλλευτα στο ψυγείο και περίμεναν υπομονετικά τις εκρήξεις έμπνευσης της Crispy που δεν έλεγαν να ξεσπάσουν! ''Λες;'' σκέφτηκε, ''Γιατί όχι'', απάντησε. Κι έτσι μετά από πολλά χρόνια έφτιαξε....

Πρασόρυζο.

Υλικά για 4 άτομα

2 μεγάλα πράσα (ή 3 μέτρια)
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
4 κουταλιές πελτέ ντομάτας
2 φλιτζάνια ρύζι τύπου καρολίνα ή φάνσυ.
φρεσκοκομμένο μαϊντανό (ή και άνηθο)
λάδι
αλάτι
πιπέρι
και οπωσδήποτε λεμόνι!

Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε τα πράσα. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε λίγο νερό. Ρίχνουμε τα πράσα, αφήνουμε να πάρουν μια βράση και τα στραγγίζουμε. Πάλι στην ίδια κατσαρόλα, επαναλαμβάνουμε την προηγούμενη διαδικασία αλλά αυτή τη φορά αφήνουμε τα πράσα να 'πιουν το νερό. Μόλις μείνουν χωρίς νερό, ρίχνουμε λάδι και τα σωτάρουμε με το κρεμμύδι. Ρίχνουμε το ρύζι , το νερό που απαιτείται -συνήθως η αναλογία είναι 2 νερό : 1 ρύζι- , τον πελτέ, τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνουμε και αφήνουμε το φαγητό να σιγοβράσει. Θα είναι έτοιμο όταν θα έχουν σωθεί σχεδόν όλα τα υγρά του και το ρύζι είναι μαγειρεμένο al dente. Προσοχή, μην παραβράζετε το ρύζι, φαγητό φτιάχνουμε όχι ...κατάπλασμα! Το καλύτερο έρχεται τώρα. Την ώρα που το σερβίρουμε , ρίχνουμε μπόλικο λεμονάκι που ανεβάζει την ένταση του πιάτου!
 Προσωπικό πιστεύω είναι ότι τα φαγητά σε - όρυζα, πρέπει να τρώγονται  αμέσως όπως τα risotti, αλλιώς το φαγητό χάνει τα όποια θέλγητρα του. Επίσης πιστεύω ότι τα συγκεκριμένα πιάτα θα γνωρίσουν δόξες ...due to the recession if you know what I mean... απλά ταπεινά υλικά, ωραίες γεύσεις εν τέλει...σαν να είχε δίκιο η μαμά εκείνα τα χρόνια!

The trip

Τις προάλλες έπεσα πάνω σε μια ενδιαφέρουσα λίστα με 20 ταινίες που έχουν σχέση με το φαγητό. Δεν συμφωνώ 100% με τις συγκεκριμένες επιλογές. Σίγουρα υπάρχουν ταινίες που ανήκουν και στη δική μου αντίστοιχη λίστα και σίγουρα υπάρχουν ταινίες που ούτε για αστείο δεν θα άγγιζαν το ''Crispy's Top20 Gourmet Films''. Μία ταινία που αναμφίβολα θα προτιμούσα είναι η πολύ ενδιαφέρουσα και πάντα επίκαιρη '' l' aile ou la cuisse'' με τον σπουδαίο Γάλλο κωμικό Λουί ντε Φινές. Επίσης δεν θα έλειπε μια αγαπημένη νεοϋορκέζικη ταινία το ''Dinner Rush'' . Κι όσοι διαβάζετε τακτικά αυτό το μπλογκ θα έχετε ήδη καταλάβει ότι αντί του  ''No reservations'' θα προτιμούσαμε ασυζητητί την ''Bella Martha''. 
Εδώ κι ένα χρόνο ξεχωριστή θέση στη συγκεκριμένη λίστα έχει μια ταινία που δυστυχώς πέρασε απαρατήρητη στη χώρα της αρλούμπας. Η ταινία ονομάζεται ''The trip'' κι είναι σκηνοθετημένη από ένα πολύ ξεχωριστό σκηνοθέτη (και αδυναμία της υποφαινόμενης) τον Michael Winterbottom. ''Το ταξίδι'' λοιπόν, βασίζεται σε μια σειρά 6 επεισοδίων της αγγλικής τηλεόρασης όπου υποτίθεται πως η Observer  έχει ζητήσει από τον πολύ Steve Coogan να ταξιδέψει στην αγγλική επαρχία , να επισκεφτεί γνωστά εστιατόρια και να γράψει κάποια κείμενα για την εφημερίδα με τις γευσιγνωστικές του εντυπώσεις. Ο Coogan αποφασίζει να πάρει μαζί του σε αυτό το ταξίδι τον φίλο του κωμικό Rob Brydon. Να σημειωθεί ότι οι δύο ηθοποιοί υποδύονται τους εαυτούς τους, και μόνο οι υποτιθέμενες προσωπικές  τους ζωές είναι φανταστικές. Ξεκινούν από το Λονδίνο και στο ολιγοήμερο ταξίδι τους επισκέπτονται γνωστά και βραβευμένα εστιατόρια όπως το περίφημο l'enclume.

 Η αγγλική εξοχή είναι στις ομορφιές της, ιδιαίτερα η περίφημη Lake District, οι δύο φίλοι απολαμβάνουν στο έπακρο το φαγητό, τη φύση, καλαμπουρίζουν, έχουν και τις μικροσυγκρούσεις τους, όλα κι όλοι στροβιλίζονται με το γνωστό φινετσάτο αγγλικό χιούμορ γύρω από τα τραπέζια των εστιατορίων ενώ εντυπωσιακά εδέσματα πηγαινοέρχονται. Οι δύο ηθοποιοί και φίλοι σχολιάζουν τα πιάτα, σχολιάζουν άλλους ηθοποιούς, σχολιάζουν σχέσεις, τέχνη, τις ζωές τους. Απολαμβάνουν το καλό φαγητό, το καλό κρασί, την παρέα κι αυτή η ανεπιτήδευτη ευδαιμονία τους διαπερνά την οθόνη και φέρνει χαμόγελα (και αρκετά συχνά σιελόρροια!!) στον θεατή. 

Εν τέλει είναι από εκείνες τις feelgood ταινίες που θες να βλέπεις και να βλέπεις ξανά. Και προσωπικά πολύ θα ήθελα να την δω σε ελληνική βερσιόν. Αν όχι την ταινία , τουλάχιστον σε μορφή μίνι σειράς όπως συνέβη και με το ''The trip''. Σκεφτόμουν ότι ιδανικό δίδυμο θα ήταν ο Κωνσταντίνος Τζούμας με  τον Χρήστο Βαλαβανίδη. Θα επισκέπτονταν κάποια γνωστά εστιατόρια της επαρχίας και εμείς θα βλέπαμε και θα απολαμβάναμε τις περιπέτειες τους ενώ εκείνοι θα απολάμβαναν τα εδέσματα και το καλό ελληνικό κρασί. Έχετε να προτείνετε κάποιο άλλο δίδυμο; Υπάρχει κάποια εταιρία παραγωγής που διαβάζει το blog και στην οποία μπορώ να προτείνω την ιδέα;;!!!!!!! 

Εν κατακλείδι: Σε όσους αρέσει το φαγητό, αρέσουν οι επισκέψεις σε εστιατόρια, τα ταξίδια, η αγγλική εξοχή, το αγγλικό χιούμορ, ο Steve Coogan  (Εγώ! Εγώ! βροντοφωνάζει η Crispy!!) δείτε την . Συνιστάται ανεπιφύλακτα!

Τρικυμίες

Η ανακαίνιση συνεχίζεται (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση) και τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι η κάτοχος αυτού του αχαρακτήριστου blog πρέπει να ζούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν εκείνη την πρώιμη μπλογκική εποχή-- τέλη 2008- αρχές 2009! Δεν εξηγούνται αλλιώς ορισμένες αναρτήσεις που μάλλον γράφτηκαν σε κατάσταση....τρικυμία εν κρανίω!! Βρήκα κάπου μια ανάρτηση όπου τα ''έχωνα'' στον απαίσιο Karl Lagerfeld διότι είχε δηλώσει εκείνη την εποχή ότι οι στρουμπουλές δεν έχουν θέση στην πασαρέλα! Άκουσον, άκουσον!  Άσε μας βρε Karl κι εσύ! Έχουμε τον πόνο μας (τα παραπανίσια κιλά του καλοκαιριού), έχουμε κι εσένα να μας δακτυλοδείχνεις! Με πόνο ψυχής αλλά και μια κρυφή ανακούφιση πάτησα delete σε  εκείνη την ανάρτηση....

Ένα γλυκό που λατρεύω και δεν έχει τύχει ιδιαίτερης αποδοχής- διότι αναρτήθηκε εκείνη την ...τρικυμιώδη εποχή - είναι το στρούντελ με αχλάδι. Ως λάτρης του αχλαδιού το είχα δοκιμάσει σε αυτήν την εκδοχή, ήταν καταπληκτικό , ως εκ τούτου είχα αναρτήσει την συνταγή με περισσό ενθουσιασμό!
3,5 χρόνια μετά διαβάζω πάλι την ανάρτηση (η οποία είχε ελάχιστα χτυπήματα) και ναι, η συνταγή είναι σωστά δοσμένη, οι φωτογραφίες είναι ως συνήθως άθλιες και ....ξαφνικά πέφτω πάνω σε ένα link  που με φρίκη διαπιστώνω ότι δεν οδηγεί πουθενά!! Α χα! Να μια καλή ευκαιρία να φρεσκάρουμε την ανάρτηση , σκέφτηκα, και να την γνωρίσουμε επιτέλους στο πλατύ κοινό όπως πρέπει, με τα καλά της!

Strudel με αχλάδια

Υλικά (για 8 άτομα)

Για τη ζύμη

300 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι ζάχαρη καστανή
50 γρ βούτυρο
1 αυγό
1 πρέζα αλάτι
2-3 κουταλιές νερό

Για τη γέμιση

4 αχλάδια ολόφρεσκα και ζουμερά
100 γρ παπαρουνόσπορο
100 γρ ξανθιά σταφίδα
50 γρ βούτυρο
60 γρ ζάχαρη καστανή

Φτιάχνουμε πρώτα τη ζύμη.
Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με τη ζάχαρη και το αλάτι. Στο κέντρο δημιουργούμε μια τρύπα όπου ρίχνουμε το αυγό, το βούτυρο -το βούτυρο να έχει μαλακώσει και να είναι κομμένο σε κομμάτια - και 2-3 κουταλιές νερό -καλό είναι να έχουμε λίγο νερό δίπλα μας γιατί η ποσότητα που θα χρειαστεί είναι σχετική κι εξαρτάται από την ποιότητα του αλευριού. Ανακατεύουμε στην αρχή τα υλικά με πιρούνι και μετά αρχίζουμε και ζυμώνουμε με τα δάχτυλα μέχρι να αποκτήσουμε μια ομοιογενή ζύμη. Την αφήνουμε να ξεκουραστεί μέχρι να ετοιμάσουμε τη γέμιση.
Βάζουμε τον παπαρουνόσπορο να μουλιάσει σε ζεστό νερό για 15 λεπτά .Πλένουμε και καθαρίζουμε τα αχλάδια και τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια. Σε ένα τηγάνι τοποθετούμε το φρούτο, τη ζάχαρη, τις σταφίδες, τον παπαρουνόσπορο- αφού τον έχουμε στραγγίξει- και το βούτυρο. Σωτάρουμε μέχρι να μαλακώσει το φρούτο και να σωθούν τα υγρά του. Αφήνουμε τη γέμιση να κρυώσει.
Πιάνουμε τη ζύμη και με τη βοήθεια του πλάστη την ανοίγουμε σε ένα μεγάλο ορθογώνιο (ή οβάλ ή ....κάτι σαν τα ρολόγια του Dali!!! ) φύλλο. Απλώνουμε τη γέμιση πάνω σε αυτό αφήνοντας ένα περιθώριο 2 εκ περίπου στα άκρα. Προσεκτικά τυλίγουμε το στρούντελ για να φτιάξουμε ένα ρολό. Το μεταφέρουμε σε ρηχό ταψί πάνω στο οποίο έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί ψησίματος. Περνάμε την επιφάνεια με λίγο βούτυρο και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 35-40 λεπτά. Το αφήνουμε να κρυώσει λίγο και το σερβίρουμε πασπαλίζοντας το με ζάχαρη άχνη.

Τα αχλάδια είναι το αγαπημένο φρούτο σε γλυκά τούτου του τρικυμισμένου blog-μαζί με εσπεριδοειδή μην ξεχνιόμαστε!
Εδώ
εδώ
κι εδώ θα βρείτε συνταγές με αχλάδι και σύντομα ακολουθούν κι άλλες.

Ένας αξιαγάπητος κι απολαυστικός ''Americano''!

Η ταινία ''Un Americano a Roma'' (''Ένας Αμερικανός στη Ρώμη'') είναι μια απολαυστική ιταλική κωμωδία του 1954, με την οποία έγινε γνωστός ο σπουδαίος ηθοποιός Alberto Sordi. Ο χαρακτήρας τον οποίο υποδύεται είναι ο φτωχός, κακομοίρης Νάντο, ο οποίος έχει τρέλα με οτιδήποτε αμερικάνικο και το όνειρο του είναι να πάει στις ΗΠΑ για να ζήσει -τι άλλο;- το....αμερικάνικο όνειρο! Κυκλοφορεί πάντα με τζην παντελόνι και καπέλο του μπέιζμπολ και εκστομίζει κάτι άθλια αγγλικά -προφοράς του...Κάνσας Σίτι υποτίθεται- προσπαθώντας γενικώς να εντυπωσιάσει. Σε μια προσπάθεια του να ''αμερικανοποιηθεί'' σκέφτεται να απαρνηθεί ακόμα και την ιταλική κουζίνα! Έτσι ένα βράδυ που επιστρέφει σπίτι αποφασίζει να αγνοήσει την λαχταριστή μακαρονάδα της μαμάς που τον περιμένει και να ετοιμάσει κάτι ...''αμερικάνικο'' .

Πασαλείβει μια φέτα ψωμί με ό,τι θεωρεί πιο αμερικανιά, ανακατεύει μουστάρδες,μαρμελάδες, περιχύνει με γάλα την αηδία που έχει φτιάξει, πάει να την δοκιμάσει και φυσικά την απορρίπτει...αλλά διακριτικά. Γυρίζει , κοιτά την πληθωρική μακαρονάδα και της λέει ''απειλητικά'' : ''Με προκάλεσες κι εγώ θα σε καταστρέψω''. Κι ορμά και τρώει αχόρταγα τη μακαρονάδα που σύμφωνα με τα -ιταλικά- κιτάπια μου δεν είναι άλλη από την...

Maccheroni al pomodoro

(από την ταινία ''Un Americano a Roma'')

2012: Gourmet Cinema

Σεπτέμβριος

Υλικά για 4 άτομα

1 πακέτο ζυμαρικά spaghetti ή bucatini (τα δικά μας Νο.6 ή 5 αντίστοιχα)
1 κρεμμύδι λευκό
4-5 ντομάτες (Τώρα που είναι ακόμα η εποχή τους, χρησιμοποιήστε φρέσκες. Αργότερα αντικαταστήστε τες με ένα κουτί κον-κασέ)
1 πιπερίτσα μικρή αλλά καυτερή
1/2 ποτήρι κρασιού λευκό κρασί
λίγο ελαιόλαδο
αλάτι
πεκορίνο (ή άλλο σκληρό τυρί κατάλληλο για ζυμαρικά σε κόκκινη σάλτσα)


Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι. Σε ένα τηγάνι και σε μέτρια φωτιά ζεσταίνουμε λίγο λάδι. Σε αυτόν σωτάρουμε το κρεμμύδι μέχρι να ροδίσει. Προσοχή! Δεν αφήνουμε το κρεμμύδι να μαυρίσει! Σβήνουμε με το κρασί. Το αφήνουμε να εξατμιστεί και προσθέτουμε την ντομάτα και την πιπερίτσα. Αλατίζουμε και αφήνουμε τη σάλτσα να σιγοβράσει. Εν τω μεταξύ σε αλατισμένο νερό που βράζει ρίχνουμε τα ζυμαρικά και τα βράζουμε al dente. Μια σύντομη παρένθεση: Η υποφαινόμενη είναι από εκείνα τα όντα που ΔΕΝ σπάνε τα spaghetti, bucatini, maccheroni, linguini κλπ πριν τα ρίξουν στην κατσαρόλα! Της αρέσει να είναι ολόκληρα και να τα ρουφά με χάρη -όσο γίνεται!- ενώ τα τρώει!  Μόλις βράσουν,  σάλτσα και ζυμαρικά έρχονται εις σάρκαν μία και σερβίρονται αμέσως με μπόλικο πεκορίνο πάνω πάνω!

Buon appetito!

Κι εδώ η ''επίμαχη'' σκηνή! Απολαύστε τον Νάντο στη ''μάχη'' του με την μακαρονάδα: