Booze de Noël

Είμαστε κάπου στη μέση της εορταστικής περιόδου. Αφήσαμε πίσω τα Χριστούγεννα και πάμε ολοταχώς για την Πρωτοχρονιά, έτσι ώστε να αφήσουμε πίσω τον χρόνο που φεύγει (''Στα τσακίδια'') και να υποδεχτούμε τον νέο με γεμάτη όρεξη κι άδειες τσέπες. Αν μη τι άλλο, δεν πτοούμεθα , ως εκ τούτου υπάρχει διάθεση για βόλτες, φαγητό, σινεμά και... ποτό (= το κατά Crispy...booze de Noël!) 
Οι εορταστικές εκδηλώσεις στο κέντρο της πόλης δεν είναι ...εξωφρενικά εορταστικές αλλά ''πάλι καλά'' να λέμε με ό,τι συμβαίνει. Ο δήμος τήρησε την παράδοση και φέτος (και μπράβο του) έτσι λοιπόν γίνονται διάφορα ενδιαφέροντα μουσικά δρώμενα στις πλατείες της πόλης. Έτυχε και βρεθήκαμε την παραμονή των Χριστουγέννων στην πλατεία Συντάγματος, όπου οι πολύ καλοί Burger Project κατάφεραν να ξεσηκώσουν ένα αρχικά μουδιασμένο κοινό! Μέχρι και οι παππούδες που είχαν κατεβάσει τα εγγόνια στο κέντρο λικνίζονταν και ...χαμογελούσαν! Όπως όλοι άλλωστε.
Μετά την σύντομη, κεφάτη συναυλία ανεβήκαμε την οδό Βουλής προς την Πλάκα και σταθήκαμε για λίγο στο Oinoscent για ένα ποτήρι κρασί. Φεύγοντας αγοράσαμε και δύο μπουκάλια. Και τα δύο κρασιά είναι ελληνικά και τα δύο εξαιρετικά και τα δύο ήταν μεγάλη έκπληξη για την αυτού εξοχότητα την υποφαινόμενη! Το ένα δεν το είχε δοκιμάσει ποτέ, το άλλο μόλις είχε αφιχθεί σε νέα συναρπαστική εκδοχή!

Στο Κτήμα Βογιατζή αποφάσισαν να σώσουν από την εξαφάνιση μια άγνωστη ερυθρή ποικιλία που ακούει στο όνομα Τσαπουρνάκος, όταν ανακαλύφτηκε σε παλιούς αμπελώνες της οικογένειας. Η ιστορία πίσω από την συγκεκριμένη ποικιλία είναι πολύ ενδιαφέρουσα (διαβάστε εδώ) αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα είναι κι η δοκιμή του εν λόγω κρασιού! Κομψότατο όπως όλα όσα του Κτήματος Βογιατζή  έχει δοκιμάσει η εξοχότης μου φέτος. Τέλος οφείλω να ομολογήσω ότι οι φιάλες του Κτήματος διαθέτουν τις πιο κομψές ετικέτες που έχω δει εδώ και καιρό σε ελληνικό κρασί. Μπράβο σε όποιον τις σχεδίασε! Όπως επίσης πολύ κομψή κι απέριττη είναι κι η ιστοσελίδα τους!

Το δεύτερο κρασί ήταν γνωστό αλλά όχι με τη νέα του σύνθεση. Η Μικρή Κιβωτός του Κτήματος Λαντίδη μέχρι πρότινος -δηλαδή μέχρι και εκείνη του 2007- περιείχε Αγιωργίτικο και Merlot. Στο εσοδείας 2008 όμως τόλμησε και συνδύασε τις δύο κορυφαίες ελληνικές ερυθρές ποικιλίες, Αγιωργίτικο και Ξινόμαυρο δηλαδή! Η υποφαινόμενη δεν είχε παρά να υποκλιθεί για άλλη μια φορά σε ερυθρό κρασί του συγκεκριμένου Κτήματος -κοινώς ενθουσιάστηκε!

Εκτός από πολύ οίνον, πολύ ..άρτον (ε, ναι, φάγαμε κάτι παραπάνω, γιορτές γαρ!) έχουμε επίσης αυτές τις μέρες και πολλά...θεάματα! Άλλος πάει σε θέατρο, άλλος τρυπώνει σε μουσεία κι άλλοι προτιμούν τη σκοτεινή αίθουσα του σινεμά.
Επειδή αγαπάμε πολύ τον κινηματογράφο του Ken Loach δεν γινόταν να μην δούμε τη νέα του ταινία ''Το μερίδιο των αγγέλων'' που γυρίστηκε στη Γλασκώβη (δείτε το τρέιλερ εδώ) . Όσοι λατρεύετε το ουίσκι -και συγκεκριμένα το σκωτσέζικο malt- πρέπει να την δείτε οπωσδήποτε, θα μάθετε και πού οφείλεται ο τίτλος της ταινίας!

Σκηνή από την ταινία

Από τη Σκωτία μας έρχονται και τα pancakes της σημερινής συνταγής. Ως λάτρεις των διαφορετικών  πρωινών εν καιρώ εορτών συνεχίζουμε την παράδοση και σήμερα έχουμε ...

Σκωτσέζικα pancakes με μπανάνες αρωματισμένες με cointreau

Για 10-12 pancakes

100 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
80 ml ξινόγαλο
50 ml κρύο νερό
2 μεγάλα αυγά
λάδι
4 μπανάνες ώριμες (αλλά όχι υπερβολικά ώριμες)
50 γρ ζάχαρη
50 γρ βούτυρο
λίγο cointreau

Σε ένα μικρό μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με το baking powder. Σε άλλο μεγάλο μπολ χτυπάμε τα αυγά με ένα πιρούνι. Προσθέτουμε το ξινόγαλο με το νερό συνεχίζοντας το χτύπημα. Τέλος προσθέτουμε το αλεύρι και χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Σε ένα μικρό τηγάνι ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά λίγο λάδι. Μόλις ζεσταθεί καλά προσθέτουμε λίγο από το μίγμα (τα pancakes είναι μικρά και φουσκώνουν). Μόλις ροδίσει το pancake από κάτω το γυρίζουμε να ψηθεί κι  από την άλλη μεριά. Συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία μέχρι να τελειώσει το μίγμα. Σε ένα άλλο τηγάνι ρίχνουμε τη ζάχαρη. Την αφήνουμε για λίγο μόνη της στο τηγάνι και μετά προσθέτουμε το βούτυρο. Μόλις λιώσει το βούτυρο προσθέτουμε τις μπανάνες και σοτάρουμε για λίγα λεπτά. Ρίχνουμε στις μπανάνες το cointreau, σοτάρουμε για λίγο ακόμα και σερβίρουμε τα pancakes με τις μπανάνες on the top. Αν θέλουμε μπορούμε να προσθέσουμε και λίγο μέλι.

Cheers!

Τερματικός σταθμός

Οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι από εκείνους που λατρεύουν τα αεροδρόμια. Σε άλλους, τους είναι βαρετή η όλη διαδικασία του να πάνε στο αεροδρόμιο και να περιμένουν την πτήση. Σε εμένα όχι! Λατρεύω αυτό το μέρος του ταξιδιού: την αναμονή στο αεροδρόμιο! Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο που πηγαινοέρχεται, μου αρέσει η ιδέα ότι τα αεροδρόμια είναι μια διασταύρωση στην οποία συναντώνται άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων, φυλών, κοινωνικών τάξεων, γλωσσών, μου αρέσει η ιδέα ότι τα αεροδρόμια είναι ένα είδος ''no man's land''. Δεν είμαστε εδώ, δεν φτάσαμε ακόμα εκεί,...είμαστε στην αναμονή!

Αλλά η αφορμή για την ανάρτηση δεν είναι η αγάπη μου για τα αεροδρόμια. Είναι μια είδηση που διάβασα προ ημερών και τράβηξε την προσοχή μου. Μια οικογένεια (εκείνος Έλληνας, εκείνη από την Βουλγαρία κι ο 15χρονος γιος τους) έχει εγκλωβιστεί εδώ κι έξι μήνες στο αεροδρόμιο του Μονάχου! Οι λόγοι για τους οποίους έχουν αναγκαστεί να κάνουν σπιτικό τους το συγκεκριμένο αεροδρόμιο είναι μάλλον γραφειοκρατικοί, αλλά διαβάζοντας την είδηση δεν μπορείς παρά να παραλληλίσεις το συμβάν με αυτό που συμβαίνει στην ταινία The terminal !

Στην ταινία αυτή στην οποία πρωταγωνιστεί ο Tom Hanks κι η οποία πολύ χαλαρά βασίζεται σε πραγματική ιστορία,  βλέπουμε έναν επιβάτη πτήσης από νεοσύστατη χώρα της Ανατολική Ευρώπης, ο οποίος φτάνοντας στη Νέα Υόρκη μαθαίνει ότι τη χώρα του δεν την αναγνωρίζει η κυβέρνηση των Η.Π.Α, λόγω απρόβλεπτου επαναστατικού κινήματος που ξέσπασε ...ενώ εκείνος ήταν εν πτήσει! Έτσι οι αρχές αρνούνται να του δώσουν άδεια εισόδου στην χώρα, εκείνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω λόγω της κατάστασης  στη χώρα του, έτσι δεν έχει άλλη λύση από μια επ' αόριστον αναμονή στο αεροδρόμιο.

 Καθώς περνούν οι μέρες αρχίζει να εγκλιματίζεται και να βολεύεται, πιάνει φιλίες με κάποιους μόνιμους υπαλλήλους του αεροδρομίου κι υπάρχει και μια όμορφη αεροσυνοδός (Catherine Zeta-Jones) που του τραβά την προσοχή, την πλησιάζει , πιάνουν φιλία κι αποφασίζει μια μέρα να την βγάλει για φαγητό. Το πρόβλημα είναι πώς θα ξεγελάσει τον υπεύθυνο ασφαλείας και να ξεφύγει από το χώρο του αεροδρομίου έστω και για λίγο . Οι φίλοι του τον βοηθούν, παίρνει την όμορφη αεροσυνοδό και την πάει σε ένα ιταλικό εστιατόριο στο Μανχάταν όπου απολαμβάνει ένα πιάτο.....

Cannelloni (γεμισμένα με κιμά)

(από την ταινία ''The Terminal'')

2012: Gourmet Cinema

Δεκέμβριος

Υλικά για 1 πακέτο cannelloni (250 γρ)

600 γρ κιμά μοσχαρίσιο
1 κρεμμύδι μεγάλο ψιλοκομμένο
1 καρότο ψιλοκομμένο
1 πακέτο συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας
λίγο λάδι
αλάτι
πιπέρι
1/2 κύβο λαχανικών ή βοδινού (προαιρετικό)

2 σκελίδες σκόρδο κομμένες στη μέση
1/2 πακέτο συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας
λάδι
αλάτι
πιπέρι

50 γρ βούτυρο (ή λάδι ή μαργαρίνη)
50 γρ αλεύρι
600 γρ γάλα πλήρες
3 κουταλιές μαλακό τυρί τύπου Φιλαδέλφεια ή μασκαρπόνε
1 φλιτζάνι φρεσκοτριμμένη παρμεζάνα

Ετοιμάζετε τις δύο σάλτσες. Η μία με τον κιμά θα είναι η γέμιση, η δεύτερη (μια απλή σάλτσα ντομάτας) θα γίνει το στρώμα πάνω στο οποίο θα τοποθετήσουμε τα cannelloni. Σε μια κατσαρόλα βάζετε τον κιμά και τον σοτάρετε για λίγο μόνο του. Προσθέτετε λίγο λάδι, το κρεμμύδι και το καρότο και συνεχίζετε το σοτάρισμα για 5 λεπτά περίπου. Προσθέτετε τον χυμό ντομάτας, τον κύβο, λίγο νερό κι αφήνετε να βράσει για 20 λεπτά περίπου μέχρι να συμπυκνωθεί καλά η σάλτσα- καλό είναι να μην έχει υγρά. Την αφήνετε να κρυώσει.
Φτιάχνετε την δεύτερη σάλτσα. Σε μια κατσαρόλα σοτάρετε το σκόρδο. Μόλις σοταριστεί καλά αφαιρείτε τις σκελίδες, προσθέτετε το χυμό ντομάτας, αλατοπιπερώνετε και βράζετε για λίγα λεπτά. Αν θέλετε μπορείτε να προσθέσετε κάποιο αγαπημένο αρωματικό.
Φτιάχνετε την μπεσαμέλ. Στα cannelloni η μπεσαμέλ πρέπει να είναι αραιή γιατί με αυτήν θα μαγειρευτεί το ζυμαρικό. Σε μια μικρή κατσαρόλα ζεσταίνετε το γάλα. Σε άλλη κατσαρόλα και σε μέτρια φωτιά ζεσταίνετε το βούτυρο. Ρίχνετε σε αυτό το αλεύρι ανακατεύοντας πολύ γρήγορα με χτυπητήρι για αυγά. Ρίχνετε σιγά σιγά το γάλα ανακατώνοντας συνέχεια και πολύ γρήγορα. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην σβολιάσει η μπεσαμέλ. Όταν ρίξετε πια όλο το γάλα θα συνεχίσετε το ανακάτωμα για λίγα λεπτά ακόμα  (2-3). Βγάζετε από το μάτι της κουζίνας και ρίχνετε στην μπεσαμέλ το μαλακό τυρί. Ανακατώνετε μέχρι να λιώσει και να ομογενοποιηθεί η μπεσαμέλ.
Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 100 βαθμούς.
Παίρνετε ένα ταψί πυρέξ (διαστάσεων 22cm x 35cm περίπου είναι καλά) . Σε αυτό στρώνετε την σάλτσα ντομάτας. Αρχίζετε και γεμίζετε τα cannelloni. Καλύπτετε το ένα άνοιγμα με το εσωτερικό της παλάμης- γι'αυτό άλλωστε θέλουμε η σάλτσα να έχει κρυώσει λίγο-, πιάνετε με τα δάχτυλα το ζυμαρικό και με το άλλο χέρι κι ένα μικρό κουταλάκι τα γεμίζετε με την σάλτσα κιμά. Τα στρώνετε το ένα δίπλα στο άλλο πάνω στην σάλτσα ντομάτας. Ρίχνετε την μπεσαμέλ από πάνω - καλό είναι η μπεσαμέλ να τα σκεπάζει, αν όχι ρίξτε λίγο γάλα. Από πάνω μπαίνει η παρμεζάνα. Ρίχνετε το φαγητό στο φούρνο, αυξάνετε την θερμοκρασία του στους 200 βαθμούς και ψήνετε για περίπου μισή ώρα μέχρι να μαλακώσει το ζυμαρικό. Ρίχνετε και καμιά ματιά μην τυχόν σας πάρει λίγο το φαγητό-cannelloni που είναι ξεσκέπαστα μπορεί να μαυρίσουν λίγο.

Tα cannelloni είναι ο ορισμός του comfort food. Είναι κι ένα φαγητό που μπορείτε να φτιάξετε τις ενδιάμεσες μέρες των γιορτών. Εγγυημένα θα αρέσει στους πάντες! Αν και μοιάζει απαιτητικό, στην ουσία δεν είναι, το μόνο που μπορεί να του προσάψει κανείς είναι ότι η κουζίνα γεμίζει κατσαρόλες αλλά αν τα στάδια γίνουν ένα ένα δεν υπάρχει πρόβλημα.

Κι εδώ τελειώνει το φετινό μας αφιέρωμα σε συνταγές από τον κινηματογράφο. Επειδή όμως υπάρχει  άφθονο υλικό που δεν αξιοποιήθηκε κι υπάρχει βέβαια κι η ευχάριστη διαπίστωση ότι κι εσείς το διασκεδάσατε, θα υπάρξει συνέχεια στη συγκεκριμένη θεματολογία σε άτυπη βάση πια.

Τι άλλο μένει παρά να ευχηθούμε ....bon voyage σε όσους ταξιδέψουν κατά τη διάρκεια των εορτών!

Τρεις chicos κι ένα....ρυζόγαλο!

Ένα από τα πολλά καλά που έχουν προκύψει από την πρόσφατη επαφή μου με την ισπανική γλώσσα είναι το γεγονός ότι μπορώ να διαβάζω τον φοβερό και τρομερό El Comidista . Μα καλά, θα αναρωτηθείτε, τόσα αριστουργήματα έχει βγάλει η ισπανόφωνη λογοτεχνία κι η Crispy ασχολείται με έναν γαστρονομικό δημοσιογράφο; Ε ναι, αλλά τυγχάνει ο τύπος είναι πολύ ενδιαφέρων κι επιπλέον  έχει πολύ χιούμορ (στοιχείο που εκτιμώ πολύ) και διασκεδάζω αφάνταστα με τις αναρτήσεις του, ιδιαίτερα με εκείνες στις οποίες απαντά σε ερωτήσεις των αναγνωστών του! Όσοι γνωρίζετε την ισπανική γλώσσα σας τον συνιστώ ανεπιφύλακτα. Άλλωστε σας τον είχα.... συστήσει ανεπιφύλακτα πάλι πέρσι τέτοια εποχή ! Ενίοτε ο El Comidista παρουσιάζει κάποια ενδιαφέροντα ισπανικά food blog, κι ο λόγος άλλωστε που επανήλθα σε αυτόν, είναι το blog  που παρουσίασε προχθές. Ο τίτλος του blog τα λέει όλα:  no más tuppers de mamá (όχι άλλα τάππερ της μαμάς) . Όλα ξεκίνησαν όταν οι δύο από τους τρεις νοστιμότατους ιδιοκτήτες του blog βρέθηκαν ως φοιτητές στο Μάντσεστερ. Εκεί εκτός από τη μελέτη το έριξαν και στην μαγειρική κι είδαν ότι τα κατάφερναν πολύ καλά και χωρίς να ξοδεύουν πολλά ....αλλά κυρίως τα κατάφερναν μια χαρά χωρίς τα τάππερ της μαμάς! Κάπου εκεί άρχισα να θυμάμαι με πολλή νοσταλγία τα δικά μου φοιτητικά χρόνια και την...σίτιση κατά τη διάρκεια τους! Τι εποχές! Θυμάμαι το άθλιο φαγητό στο εστιατόριο της σχολής, το εκ περιτροπής μαγείρεμα στις άθλιες γκαρσονιέρες μας -συνήθως μαγειρεύαμε μακαρόνια με....κάτι για να χορτάσουμε ή στα μεγάλα οικονομικά κέφια αυτοσχεδιάζαμε με εξωτικά για την εποχή υλικά- πολύ γάλα (ήταν φθηνό και σε έσωζε σε μεγάλες πείνες), δημητριακά κάθε είδους (όχι επειδή ήταν υγιεινό να τρως δημητριακά αλλά επειδή ήταν φθηνά και χόρταιναν), πολλά τσιπς και γαριδάκια, booze, σοκολάτες, πίτσες ντελίβερι (περισσότερο take away είχε εκείνη την εποχή) ....δεν θυμάμαι όμως να παραλαμβάναμε τάππερ από τις μαμάδες μας. Δεν μας τα επέβαλαν, δεν ήταν άλλωστε αναγκαίο. Θα επιβιώναμε -όπως και επιβιώσαμε - με το κλασικό φοιτητικό μενού δηλαδή ''αχταρμάς κι ό,τι κάτσει''!  Κάπως έτσι ήταν αλλά εδώ που τα λέμε η ζωή ήταν αλλού τότε και ναι λοιπόν,  δεν μας ενδιέφερε διόλου πώς και πότε οι κανακάρηδες κι οι ...κανακαρούδες (!!!) θα τρώγαμε τα υπέροχα κατά τ'άλλα γεμιστά της μαμάς.
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η φοιτητική διατροφή πριν και μετά τα τάππερ της μαμάς αλλά η πολύ ωραία δουλειά που κάνουν τα τρία ...πολύ ωραία αγόρια! Ξεφύλλισα λίγο το blog τους κι αποφάσισα να φτιάξω τη δική τους εκδοχή στο arroz con leche , που είναι πάνω κάτω το ισπανικό ρυζόγαλο αλλά με ένα πολύ όμορφο twist, που το κάνει ιδανικό επιδόρπιο γλυκό. Είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο, θα το λατρέψετε! Τέλος να αναφέρω ότι οι αλλαγές που έκανα αφορούν τα αρωματικά υλικά. Αντί για φλούδα λεμονιού και πορτοκαλιού προτίμησα βανίλια.

Arroz con leche  με σοκολατένιες στρώσεις(Ισπανικό ρυζόγαλο από το blog no más tuppers de mamá )

Υλικά για 4 μερίδες

900 ml πλήρες γάλα
7 κουταλιές μεγάλες και γεμάτες ρύζι (τα αγόρια συνιστούν ρύζι τύπου bomba, εν Ελλάδι δεν διαθέτουμε τέτοιο ρύζι αλλά επειδή κάπου είδα ότι οι Ισπανοί το χρησιμοποιούν για ριζότο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αντίστοιχα Καρολίνα. Προσωπικά χρησιμοποίησα ....Γλασέ!)
5 κουταλιές καστανή ζάχαρη
1 κλαράκι κανέλα
1/2 κλαράκι βανίλια ανοιγμένο στη μέση

Επίσης:

80 γρ κουβερτούρα
λίγα φουντούκια σπασμένα

Παίρνετε μια κατσαρόλα και βρέχετε το εσωτερικό της - σύμφωνα με τους chicos αυτό θα βοηθήσει να μην κολλήσει το γάλα στην κατσαρόλα. Ρίχνετε το γάλα στην κατσαρόλα με την κανέλα και την βανίλια και το ζεσταίνετε σε μέτρια φωτιά. Στα δέκα λεπτά περίπου ανεβάζετε την φωτιά και περιμένετε να φτάσει το γάλα στο σημείο βρασμού. Αφαιρείτε την κανέλα και την βανίλια , προσθέτετε το ρύζι , χαμηλώνετε πάλι τη φωτιά και για μισή ώρα τουλάχιστον θα ανακατεύετε ήρεμα κι απαλά το ρύζι με το γάλα. Μισή ώρα;;; Μισή ώρα πάνω από μια κατσαρόλα; Τι μπορώ να κάνω κατά τη διάρκεια αυτής της μισής ώρας όπου δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα;;;, θα αναρωτηθείτε. Η απάντηση είναι : σκέψου! Ρίξ' το στις σκέψεις. Για παράδειγμα: Τι θα κάνω τα Χριστούγεννα; Τι θα μπορούσα να κάνω τα Χριστούγεννα ή τι θα ήθελα να κάνω τα Χριστούγεννα αλλά αυτός ο απαίσιος Υπουργός Οικονομικών... μπλα μπλα μπλα.... Ε, καλά μην σας πιάσει και κατάθλιψη, ένα ισπανικό ρυζόγαλο φτιάχνετε. Πιάστε καλύτερα ένα βιβλίο με το ένα χέρι και με το άλλο συνεχίστε το ανακάτωμα.
Για δες, για δες! Το ρυζόγαλο στη μισή ώρα είναι έτοιμο -προσοχή αυτό θα εξαρτηθεί από τον τύπο του ρυζιού, δοκιμάστε να σιγουρευτείτε ότι έχει βράσει αλλιώς συνεχίστε λίγο ακόμα...το διάβασμα ή τις σκέψεις!!- , έχει γίνει κρεμώδες κι ακριβώς πριν το βγάλετε από τη φωτιά ρίχνετε τη ζάχαρη. Δίνετε ένα τελευταίο ανακάτωμα και το αφήνετε να κρυώσει για 2 ώρες περίπου.
Ετοιμάζετε τη σοκολατένια στρώση. Σε μπαιν μαρί λιώνετε την κουβερτούρα. Προσθέτετε σε αυτήν τα φουντούκια - τα οποία καλό είναι να μην είναι ούτε ψίχα ούτε χοντροκομμένα. Απλώνετε το μίγμα πάνω σε αντικολλητικό χαρτί κουζίνας και προσπαθείτε να δημιουργήσουμε μια όσο το δυνατό λεπτή στρώση. Την αφήνετε κι αυτήν να κρυώσει. Αφού κρυώσει την κόβετε σε κομμάτια- όπως βγουν ,δεν χρειάζεται να έχουν τις ακριβείς διαστάσεις των σκευών που θα χρησιμοποιήσετε για να σερβίρετε το γλυκό. Σε μπολάκι ή ποτήρι πλατύ και ρηχό βάζετε ρυζόγαλο κατά το ήμισυ, από πάνω μια στρώση σοκολατένιας πλάκας και συμπληρώνετε με ρυζόγαλο. Σκεπάζετε ή τοποθετείτε όρθια ως ντεκόρ με μια τελευταία σοκολατένια στρώση.

Αχ, καλέ να κι ο Ζαζί! Πάντα πιστός στο χριστουγεννιάτικο ραντεβού ! Ευτυχώς που ήρθες κι εσύ Ζαζί γιατί απ'ότι μάθαμε ο Αη Βασίλης δεν θα έρθει φέτος.

Κρίμα....Κι έλεγα να του ζητήσω ως δώρο έναν καινούργιο θερμοσίφωνα μιας κι ο παλιός...παραπάλιωσε- βρήκε την εποχή κι εκείνος να τα ''φτύσει''!!! 

Sweeter ....and warmer

 Είχα ξεκινήσει πουρνό πουρνό με τη μουντή βροχούλα να γράφω ένα κλαψιάρικο κείμενο για την κρίση αλλά στα μισά του κειμένου με έπιασε ''κρίση'' και τα έβαλα με τον εαυτό μου. ''Μωρή τι κλαψουρίζεις;'' αναρωτήθηκα. ''Σύνελθε επιτέλους κι άσε το μελόδραμα. Εσύ δεν είσαι κλαψιάρα, είσαι ...γκρινιάρα!'' Ναι σωστά, είχα δίκιο! Είμαι γκρινιάρα αλλά σήμερα δεν θα γκρινιάξω ούτε θα κλάψω! Βαριέμαι....Έσκασε μύτη κι ο ήλιος! Ευκαιρία για μια βόλτα και καφέ. Όπερ κι εγένετο.
Αργότερα γυρίζω σπίτι και....
Σήμερα έχουμε μια υπέροχη γλυκών αποχρώσεων σούπα. Οι μέρες απαιτούν σούπα κι αυτή είναι η κορυφαία για τον φετινό χειμώνα!

Σούπα με γλυκοπατάτα και κολοκύθα

Υλικά για 4 άτομα

600 gr γλυκοπατάτα
600 γρ κολοκύθα
1 μεγάλο κρεμμύδι
1/2 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
1/2 κουταλάκι του γλυκού μοσχοκάρυδο
4 ποτήρια ζωμό της αρεσκείας (αν είναι δικός σας από καλό κρέας ή κοτόπουλο ακόμα καλύτερα)
λίγο λάδι
αλάτι

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 160 βαθμούς. Καθαρίζετε την γλυκοπατάτα και την κολοκύθα και τις κόβετε σε μεγάλους κύβους. Καθαρίζετε και κόβετε στα 4 το κρεμμύδι. Σε ένα ρηχό ταψί στρώνετε χαρτί ψησίματος. Βάζετε σε αυτό τα 3 λαχανικά. Τα πασπαλίζετε με την κανέλα και το μοσχοκάρυδο και τα ραντίζετε με λίγο λάδι. Τα ψήνετε για 1/2 ώρα τουλάχιστον ή μέχρι να μαλακώσουν και να αρχίσουν να παίρνουν χρώμα (ίσως χρειαστεί περισσότερος χρόνος , αυτό θα εξαρτηθεί από το μέγεθος των κομματιών που έχετε κόψει τα λαχανικά). Όταν ψηθούν τα βγάζετε από τον φούρνο. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνετε τον ζωμό - όχι όλον τα 3/4 αρχικά. Σε μια μουλινέτα λιώνετε τα ψημένα λαχανικά και τα ρίχνετε στο ζωμό. Ανακατώνετε κι αν σας φαίνεται πηχτή η σούπα ρίχνετε ακόμα λίγο ζωμό. Αλατίζετε και σερβίρετε γρήγορα ...για να ζεσταθείτε.

Τις τελευταίες μέρες μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι. Περπατώ στην πόλη τραγουδώντας το (όχι δυνατά γιατί θα με πάρουν με τις ντομάτες!!!).
Α, τώρα που το θυμήθηκα! Όποιον πιάσω να βρίζει την Αθήνα ως ''χειρότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης'' και μπλα μπλα θα τον ...βρίσω! Και πάψτε επιτέλους να την συγκρίνετε με άλλες πρωτεύουσες! Έχει καταντήσει βαρετό το πράγμα! Να κατεβαίνετε στο κέντρο σε πείσμα όλων. Έχουν ανοίξει απίθανα, πανέμορφα μαγαζιά (για φαγητό, ποτό, καφέ) που ναι,ναι είναι ΚΑΙ φθηνά! Και ναι, ναι έχει χίλια δυο στραβά η πόλη....αλλά έχει και κάτι καλούδια που αλλού ΔΕΝ τα βρίσκεις! Ξανα-ανακαλύψτε την!
Παρεμπιπτόντως διάβασα αυτό και συγκινήθηκα.

Τιθασεύοντας

Τις προάλλες  είχαμε, εδώ σε τούτο το ταπεινών προθέσεων blog,  μια συνταγή με κολοκύθα κι ένα ελληνικό αλλαντικό -συγκεκριμένα το σύγλινο. Σήμερα έχουμε πάλι την femme fatale κολοκύθα πάλι με αλλαντικό, διαφορετικό μεν πάντα ελληνικό δε! Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά τα ελληνικά αλλαντικά γνωρίζουν δόξες αυτόν τον καιρό. Κάτι η κρίση που μας ανάγκασε να στραφούμε στα δικά μας προϊόντα κάτι η συνειδητοποίηση ότι ''εντάξει βρε αδερφέ, τι παραπάνω έχει ένα λουκάνικο Φρανκφούρτης από το χωριάτικο Τριπόλεως;'' -τίποτα φυσικά! Μια βόλτα στα αλλαντοπωλεία της Ευριπίδου (τι ωραία οδός με όλα εκείνα τα μπαχαράδικα!) θα σας πείσει. Στο πιο γνωστό υπήρχε ένας απίστευτος συνωστισμός  και χαζεύοντας τα προϊόντα, ανακαλύπτει κανείς ότι η ποικιλία ελληνικών αλλαντικών είναι πολύ μεγαλύτερη απ'όσο θα το φανταζόταν! Αγοράσαμε λοιπόν χωριάτικο λουκάνικο -έτσι όπως μόνο η ελληνική επαρχία ξέρει να φτιάχνει- και φτιάξαμε

Ζυμαρικά με χωριάτικο λουκάνικο και κολοκύθα

Υλικά για 4 άτομα

400 γρ ζυμαρικά της αρεσκείας σας
300 γρ κολοκύθα (το βάρος αναλογεί σε ήδη καθαρισμένη κολοκύθα)
400 γρ χωριάτικο λουκάνικο
100 ml ζωμό
200ml ντομάτα κον κασέ (1/2 κονσέρβα)
αλάτι
πιπέρι
λίγο λάδι

Κόβετε την κολοκύθα σε μικρά κυβάκια. Κόβετε το λουκάνικο σε ροδέλες και τις ροδέλες στα δύο. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνετε λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό ρίχνετε το λουκάνικο και την κολοκύθα και σοτάρετε πολύ καλά σε δυνατή φωτιά για 2-3 λεπτά. Αλατοπιπερώνετε. Προσθέτετε το ζωμό και την ντομάτα και αφήνετε το φαγητό να μαγειρευτεί για 15 λεπτά ή μέχρι να δέσει η σάλτσα. Όταν είναι έτοιμο ρίχνετε τον μαϊντανό κι ανακατεύετε ελαφρά. Σερβίρετε αμέσως έχοντας στα ποτήρια σας ένα καλό κόκκινο κρασί! Η δικιά μας αδυναμία αυτόν τον καιρό ακούει στο όνομα: Κτήμα Βογιατζή 2007!

Crispy's confessions:

1. Η σέξι κολοκύθα είναι μια μαγεία σε τέτοιες σάλτσες. Έρχεται να δώσει εκείνη την ιδιαίτερη νότα που θα τιθασεύσει τα ''μπρουτάλ'' αλλαντικά! Πολύ γερός συνδυασμός, η χημεία μεταξύ των δύο υλικών είναι δεδομένη!

2. Τα ελληνικά αλλαντικά εκτός από ...''μπρουτάλ'' μπορούν να είναι πολύ φίνα κι εκλεκτά, όπως για παράδειγμα η αδυναμία της υποφαινόμενης που δεν είναι άλλη από τη λούζα Μυκόνου!