Say what?

Πριν λίγες μέρες είχαμε αναρτήσει τη συνταγή μιας πίτσας της οποίας τα κύρια συστατικά ήταν κολοκυθάκι κομμένο σε πολύ μικρά κυβάκια και σοταρισμένο με φρέσκο κρεμμυδάκι, σάλτσα pesto και ντομάτα. Παραδόξως η συγκεκριμένη συνταγή είχε αρκετό feedback. Φίλος μου είπε ότι την έφτιαξε για Γάλλους φίλους του που ενθουσιάστηκαν, παρ' όλο που είχαν την εντύπωση ότι έτρωγαν μια ....tarte aux légumes (τάρτα λαχανικών!)- μικρό το κακό.
Μετά από λίγες μέρες, μιλώντας με τον little bro στο τηλέφωνο, με ρώτησε απορημένος ''Μα υπάρχουν πίτσες χωρίς κρέας;''. Ευτυχώς που μιλούσαμε μέσω τηλεφώνου γιατί το ξέσπασμα μου ήταν έντονο κι... ηχηρό. Κοινώς ούρλιαζα ''Πώς τολμάς και κάνεις μια τέτοια ερώτηση, μπλα μπλα μπλα!'' Μου ζήτησε να ηρεμήσω και μου εξήγησε ότι ξέρει ότι υπάρχουν πίτσες άνευ κρέατος αλλά αυτές τις τρως στην Ιταλία,λέει, στην Ελλάδα όχι. Δεύτερο ξέσπασμα. Απότομο κλείσιμο του τηλεφώνου (σαν κάτι να ακούστηκε ''μα δεν υποφέρεσαι''). Η υποφαινόμενη συνέχισε το μάταιο ξέσπασμα της σε βουβή γραμμή...
Κοιτούσα το ακουστικό και σκεφτόμουν θυμωμένα τα διάφορα στερεότυπα που έχει ο Έλληνας. Ένα από αυτά είναι πώς την θέλει την πίτσα του. Την θέλει ''σπέσιαλ'' (κάθε πιτσαρία που σέβεται τον εαυτό της έχει στον κατάλογο μια πίτσα ''σπέσιαλ''). Η πίτσα ''σπέσιαλ'' μεταφράζεται σε μια ζύμη παχιά παχιά πάνω στην οποία έχουν ρίξει μια ακαθόριστης προέλευσης σάλτσα ντομάτας, τόνους από ''τυριά που λιώνουν'' καμιά ψιλοκομμένη πιπεριά για ξεκάρφωμα, και το τελικό touch επιτυγχάνεται με μπέικον, λουκάνικο ΚΑΙ ζαμπόν!!! Αυτή είναι η εικόνα που έχει ο Έλληνας όταν ακούει τη λέξη πίτσα. Μετά από όλα αυτά...Ι rest my case.

Αλλά πριν από όλα αυτά να πω ότι σήμερα δεν έχουμε πίτσα. Έχουμε κάτι ελαφρύ, μια πολύ γευστική σαλάτα, που γίνεται εύκολα και που ναι μεν έχει το αγαπημένο κολοκυθάκι αλλά -μείνετε ήσυχοι αγαπητοί carnivori- έχει και κρέας.

Σαλάτα με κολοκυθάκι και κοτόπουλο 

Υλικά για 4 άτομα

4 μικρά ολόφρεσκα κολοκυθάκια
2 φιλέτα από στήθος κοτόπουλου
2/3 φλιτζάνι παρμεζάνα κομμένη σε φύλλα
4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο
1 κουταλιά σούπας καλο βαλσαμικό ξίδι
1 κουταλιά γλυκού μουστάρδα εξαιρετικής ποιότητας
αλάτι
φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Πλένετε και στεγνώνετε τα κολοκυθάκια. Κόβετε το πάνω και κάτω μέρος και μετά τα κόβετε julienne -λεπτές λωρίδες.
Κόβετε το κρέας σε λεπτές φετούλες. Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι και σε πολύ λίγο λάδι σοτάρετε το κρέας για μερικά λεπτά. Όταν αρχίσει να παίρνει χρώμα περιμένετε λίγο και μετά ρίχνετε τα κολοκυθάκια, τα οποία θα σοταριστούν ίσαμε ένα λεπτό- τα θέλουμε να παραμείνουν τραγανά. Αλατίζετε ελαφρώς. Ετοιμάζετε την βινεγκρέτ χτυπώντας το ελαιόλαδο με το ξίδι και τη μουστάρδα. Απλώνετε το κοτόπουλο με τα κολοκυθάκια σε μια πιατέλα, ρίχνετε από πάνω την παρμεζάνα, την βινεγκρέτ και τέλος άφθονο φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Είναι ένα πιάτο ιδανικο για βράδυ καλοκαιριού, όταν θέλετε να φάτε κάτι ελαφρύ και το κρασί είναι λευκό...και τραγανό!

Σκόρπιες σημειώσεις (#11)

Σήμερα θα ασχοληθούμε με μπύρες. Συγκεκριμένα θα ασχοληθούμε με μπύρες ελληνικής παραγωγής, που πια δεν είναι λίγες, μιας και σχεδόν κάθε νομός έχει τη μικροζυθοποιϊα του! Ένα φαινόμενο -μια μόδα;- που προσωπικά βρίσκω πολύ ευχάριστο κι εποικοδομητικό, άλλωστε στον Έλληνα πάντα άρεσε η μπύρα, απορώ μάλιστα γιατί άργησε τόσο πολύ η εμφάνιση τοπικών παραγωγών. Υπήρχαν κάποιες που είχαν εμφανιστεί εδώ και λίγα χρόνια, όμως θες η κρίση, θες η μανία του Έλληνα να αντιγράφει καλές προσπάθειες, ήρθε στο τέλος ο καιρός που δεν προλαβαίνουμε πια τις νέες ετικέτες! Είπα ''ετικέτες'' κι έτσι έρχομαι στο κυρίως θέμα της ανάρτησης. Διότι όπως κι αν το κάνουμε δεν θεωρούμαι ειδική στην μπυρογνωσία (υπάρχουν ανάλογα blog που κάνουν εξαιρετική δουλειά) εν τούτοις θα ήθελα να πω -να γράψω μάλλον- τη γνώμη μου για τις ετικέτες των ελληνικών μπυρών:

Γενικά το φαινόμενο ''ετικέτα'' σε ελληνικά προϊόντα δημιουργεί ποικίλες εντυπώσεις. Παλιότερα οι ετικέτες (ιδιαίτερα προϊόντων που ήθελαν να τονίσουν την ελληνικότητα τους) περιείχαν οτιδήποτε θεωρούνταν ''ελληνικότατο'': Κίονες, αρχαιοελληνικές προτομές θεών, εκκλησούλες με σήμαντρα, γαϊδουράκια, βουκολικά τοπία, γιαγιάδες με τσεμπέρια και...φυσικά όλα αυτά πλαισιώνονταν  από μαιάνδρους. Τα χρώματα που κυριαρχούσαν ήταν -αναπόφευκτα- το γαλάζιο και το λευκό. Με τα χρόνια, αρκετές εταιρίες προσπάθησαν να ξεπεράσουν την συγκεκριμένη αισθητική άποψη , άλλες κόλλησαν κι είναι ακόμα κολλημένες και επιμένουν ελληνικά. Κοιτούσα τις ετικέτες 4 ελληνικών μπυρών που βρέθηκαν ταυτόχρονα στο ψυγείο μου κι είπα να τις ''αναλύσω''. Τις φωτογράφισα ως άλλες διαγωνιζόμενες σε καλλιστεία

και τα συμπεράσματα είναι τα εξής:
Ξεκινάμε από την καλύτερη ετικέτα για να οδηγηθούμε σιγά σιγά στη χειρότερη.

1. Η μπύρα ΝΗΣΟΣ παίρνει άνετα τον τίτλο της μπύρας με την πιο κομψή ετικέτα. Όμορφα απλή, με σωστά χρώματα, ενώ αποφεύγονται τα κλισέ. Λίγα λόγια είναι γραμμένα επάνω, μόνο ό,τι χρειάζεται να γνωρίζει ο καταναλωτής.

2. Η μπύρα ΝΕΔΑ κρατά σχετικά χαμηλούς τους τόνους στην ντεκορασιόν της ετικέτας της. Η μόνη αντίδραση που έχω όταν την βλέπω είναι να θυμάμαι τον ...Αστερίξ! Ποιος ξέρει γιατί....;

3. Στη μπύρα VOLKAN δεν μου κάθεται καλά το όνομα. Μου κάνει κάτι σε απεχθή βαρόνο. Επίσης εκείνο το ενεργό ηφαίστειο που εικονίζεται στην ετικέτα με την κόκκινη σκόνη-λάβα να πετάγεται έξω από την ετικέτα (!) έχει κάτι το δυσοίωνο!

4. Το βραβείο της χειρότερης ετικέτας δίδεται δικαιωματικά στην μπύρα BLUE MAK. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το τι γίνεται πάνω σε αυτήν. Από το ίδιο το όνομα της (χαϊδευτικό για... Γαλάζιος Μακεδόνας;) ως το κιονόκρανο πάνω στο οποίο είναι χαραγμένη η λέξη ''μπύρα'', κι από τον Αλεξάντερ δε Γκρέιτ που φιγουράρει στη μέση πλαισιωμένος από μαιάνδρους βεβαίως βεβαίως, ως την κρυμμένη μες τον κίονα ελληνική σημαία.

Για να μην είμαι άδικη, όλες οι μπύρες που εικονίζονται είναι καλές έως πολύ καλές και δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από γνωστές εισαγόμενες. Μάλιστα φίλος από το κατάστημα του οποίου προμηθεύτηκα την Blue Mak, μου είπε ότι η συγκεκριμένη μπύρα έχει φανατικούς οπαδούς αρκετοί από τους οποίους είναι ξένοι -κι οι οποίοι ποσώς ενδιαφέρονται για την αισθητική της ετικέτας της!!
Οι Άγγλοι έχουν μια παροιμία που λέει να μην κρίνεις ποτέ ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του. Αντίστοιχα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε μια μπύρα -και δη ελληνική- από την ετικέτα της!

***

Λοιπόν, και στις σημερινές μας ''σκόρπιες σημειώσεις'' έχουμε θέμα για κρασί. Όμως δεν θα παρουσιάσουμε ένα συγκεκριμένο κρασί όπως κάναμε τις προηγούμενες φορές, αν κι έχουμε πιει αρκετά εντυπωσιακά κρασιά το τελευταίο διάστημα. Αντί αυτού θα δημοσιεύσουμε έναν ενδιαφέροντα και καλοφτιαγμένο ταμπλό που θα σας βοηθήσει να συνδυάσετε σωστά κρασί και τυρί. Το βρήκαμε στο facebook,  μας άρεσε, το βρήκαμε χρήσιμο και το μοιραζόμαστε μαζί σας:

***

Πριν τελειώσω, θα απαντήσω σε μια ερώτηση που μου ήρθε μέσω του καλού μου ρουφιάνου blogger statistics : ''Πώς τρώγεται η ωμή μελιτζάνα'' ήταν η αναπάντεχη ερώτηση. Απάντηση: Δεν. Τρώγεται. Ωμή. Εκτός κι αν την βρίσκεις (ο καθείς με τα βίτσια του) τρώγοντας θεόπικρα λαχανικά ή είσαι εθισμένος/η στην σολανίνη. Είτε το ένα ισχύει, είτε το άλλο, σου εύχομαι καλή τύχη!

***

Α, ναι! Μην το ξεχάσω! Όσοι ενδιαφέρεστε για αστυνομικά μυθιστορήματα, εδώ θα διαβάσετε τον δικό μου κατάλογο για το φετινό καλοκαίρι. Όσοι πιστοί του είδους, περιμένω τις απόψεις σας.

Αδυναμίες

Στο κάτω αριστερό μέρος της αρχικής σελίδας του fnl-guide υπάρχει συνήθως η ερώτηση της εβδομάδας. Μια από τις προηγούμενες ερωτήσεις ήταν ''Ποιο είναι το αγαπημένο σας καλοκαιρινό φαγητό''. Η δική μου επιλογή δεν υπήρχε στις προτεινόμενες κι έτσι έπρεπε να διαλέξω την απάντηση ''άλλο''. Η δική μου επιλογή δεν είναι άλλη από τον ταπεινό κι απλό καγιανά! Ή ντομάτες με αυγά! Τόσο απλά! Φαγητό κατά την άποψη μου καθαρά καλοκαιρινό γιατί θέλει ντομάτες ζουμερές, γλυκές, κατακόκκινες, ερωτευμένες με τον ήλιο. Και θέλει κι αυγά. Κι είναι πασίγνωστη η αδυναμία τούτου του blog στα αυγά.
Είχα γράψει προ καιρού ότι από ένα ψυγείο δεν πρέπει να λείπουν ποτέ τα αυγά. Πριν λίγες μέρες σε κουβέντα που είχα με τον little bro (παρεμπιπτόντως, περαστικά μικρέ!), του σύστησα να μην λείπει ποτέ από την κουζίνα του.... πάπρικα. Ε ναι λοιπόν, η νέα μεγάλη αδυναμία τούτου του blog είναι η πάπρικα και συγκεκριμένα η γλυκιά και καπνιστή πάπρικα -είναι απίστευτη! Οπότε μέχρι στιγμής, σε τούτη την ανάρτηση μετράμε δύο αδυναμίες: Αυγά και πάπρικα.
Και επιπλέον, κάθε καλοκαίρι μας πιάνει μια τρέλα με έτερη αδυναμία: Πιπεριές!
Συνεχίζουμε να μετράμε: Αυγά, πάπρικα, πιπεριές.
Ψάχνοντας για παραλλαγές του καγιανά έφτασα μέχρι τα παράλια της Νότιας κι  Ανατολικής Μεσογείου κι εκεί ανακάλυψα ένα πιάτο με ντομάτες, αυγά, πιπεριές και -ω ναι!- πάπρικα που ακούει στο χαριτωμένο όνομα ....shakshuka. Οποία χαρά. Τούτο το πιάτο τα είχε όλα! Στην κυριολεξία!
Αγαπητοί αναγνώστες, ο καγιανάς μεταμορφώθηκε, ομόρφυνε, κι άλλαξε όνομα. Και το όνομα αυτού είναι πλέον...

Shakshuka

(Αυγά με ντομάτες, πιπεριές και πάπρικα)

Υλικά (για 4 άτομα)

4 μεγάλες ώριμες κατακόκκινες ντομάτες τις οποίες θα έχετε τρίψει στον τρίφτη
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο κομμένη στη μέση
2 πιπεριές πράσινες μέτριου μεγέθους κομμένες σε λεπτές φέτες
2 κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης κομμένες σε λεπτές φέτες
1 κουτάλι πάπρικα
1 κουταλάκι μπούκοβο
4 μεγάλα ολόφρεσκα αυγά
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι

Σε ένα τηγάνι που μπαίνει και στο φούρνο ζεσταίνετε λίγο λάδι. Σε αυτό σοτάρετε το κρεμμύδι, το σκόρδο και το μπούκοβο. Προσθέτετε τις πιπεριές και σοτάρετε για λίγο ακόμη. Προσθέτετε την πάπρικα.
Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 160 βαθμούς. Ρίχνετε την ντομάτα στο τηγάνι, αλατοπιπερώνετε κι αφήνετε το φαγητό να σιγοβράσει μέχρι να πιει σχεδόν όλα τα υγρά του -περίπου 20 λεπτά.
Προσθέτετε τα αυγά ολόκληρα στη σάλτσα και βάζετε το τηγάνι στο φούρνο για λίγα λεπτά -περίπου μέχρι 10 λεπτά- να ψηθούν τα αυγά.

Το φαγητό σερβίρεται με μπύρα ή ροζέ κρασί. Και μπόλικο ψωμί!

***

Η shakshuka είναι ένα πιάτο που τιμούν ιδιαίτερα στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Λογικό είναι να υπάρχουν πολλές παραλλαγές του συγκεκριμένου φαγητού μία από τις οποίες παρουσιάσαμε σήμερα.

Α ναι, ήρθε το καλοκαίρι!

Ημερολογιακά, θερινο-ισημεριακά (;) και θερμοκρασιακά είναι εδώ! Το πήραμε χαμπάρι χθες όταν τρέχαμε από εδώ κι εκεί για δουλειές και είδαμε ελάχιστο κόσμο στους δρόμους. Αναρωτηθήκαμε πού χάθηκε ο κόσμος - τόσο πολύ ταράχτηκε που η τρικομματική έγινε δικομματική;  Αλλά όχι,είναι το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, η αργία που δίνει το έναυσμα για καλοκαιρινές αποδράσεις (να με συγχωράτε αλλά πιο αλλοπρόσαλλη αργία δεν υπάρχει, ούτε ξέρεις ποιος αργεί και ποιος όχι).
Ε λοιπόν, ναι! Το καλοκαίρι είναι εδώ και τούτο το ταπεινών προθέσεων blog θα τηρήσει την παράδοση και θα ασχοληθεί εκτενώς με τα αγαπημένα του καλοκαιρινά λαχανικά, αρχής γενομένης από το ταπεινό (πολλή ταπεινότης έχει πέσει εδώ γύρω...) κολοκυθάκι. Το οποίο έχουμε τιμήσει δεόντως ουκ ολίγες φορές, σε: πίτα, σε risotto αλλά κυρίως με ζυμαρικά : 1, 2, 3. Και καλό είναι να μην ξεχάσουμε εκείνα τα υπέροχα τραγανά τηγανητά κολοκυθάκια! Όπως έντρομοι διαπιστώνετε, το blog τούτο λατρεύει το κολοκυθάκι, τόσο πολύ που λέτε, που φέτος αποφάσισε να το βάλει πάνω σε πίτσα! Και τι πίτσα! Μια χαρωπών-στην κυριολεξία!-  γεύσεων πίτσα, ό,τι καλύτερο για να υποδεχτούμε την πιο καυτή εποχή του χρόνου. Πάμε να δούμε πώς:

Πίτσα με κολοκυθάκι, ντομάτα και σάλτσα pesto genovese

Η πίτσα θέλει καλή, δουλεμένη στο χέρι ζύμη την οποία ανοίγουμε πάντα σε λεπτό φύλλο! Και η ζύμη της πίτσας δεν χρειάζεται παρά αυτά τα υλικά:

Βασική συνταγή για τη ζύμη της πίτσας:
1/2 κιλό αλεύρι
300 ml χλιαρό νερό (ούτε κρύο , ούτε πολύ ζεστό αλλιώς ΔΕΝ θα ενεργοποιηθεί η μαγιά)
25 γρ φρέσκια μαγιά
1/2 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο

Και:

Διαλύετε την μαγιά στο νερό. Την αφήνετε λίγα λεπτά. Σε μια λεκάνη ρίχνετε το αλεύρι και το αλάτι και δημιουργείτε ένα κενό στη μέση. Σε αυτό ρίχνετε τη μαγιά και το λάδι. Αρχίζετε να ζυμώνετε ζωηρά μέχρι να ομογενοποιηθεί η ζύμη και να μην κολλά στα χέρια. Ίσως χρειαστεί περισσότερο αλεύρι οπότε καλό είναι να το έχετε δίπλα σας. Σκεπάζετε τη λεκάνη και την αφήνετε σε ζεστό μέρος τουλάχιστον για 2 ώρες. Όσο περισσότερο μένει η ζύμη τόσο το καλύτερο.
Όταν είναι έτοιμη, θα προθερμάνετε πάρα πολύ καλά τον φούρνο τουλάχιστον μισή ώρα πριν και στην μάξιμουμ θερμοκρασία. Παίρνετε τη ζύμη, την δουλεύετε για λίγο και την ανοίγετε σε ένα λεπτό φύλλο. Την τοποθετείτε σε καλά λαδωμένο ταψί.

Εν τω μεταξύ (μέχρι να φουσκώσει η ζύμη) ετοιμάζετε την σάλτσα pesto όπως την έχουμε δώσει: εδώ (δεν χρειάζεστε παρά 3-4 κουταλιές, την υπόλοιπη την τρώτε σε σπαγγετάδα!)

Επιπλέον θα χρειαστείτε:

2 μικρά, ολόφρεσκα, τρυφερά κολοκυθάκια τα οποία θα κόψετε σε πολύ μικρά κυβάκια (δείτε εικόνα)
2-3 φρέσκα κρεμμυδάκια κομμένα σε ροδέλες
1 μικρή προς μέτρια ολοκόκκινη ντομάτα κομμένη σε λεπτές φετούλες.
1 μοτσαρέλα κομμένη σε φετούλες
λίγο ελαιόλαδο
πιπέρι

Σε ένα τηγάνι και σε μέτρια φωτιά σοτάρετε για 3-4 λεπτά το κολοκυθάκι με το φρέσκο κρεμμυδάκι.

Αφού απλώσετε τη ζύμη στο ταψί, απλώνετε από πάνω τη σάλτσα pesto, από πάνω τα σοταρισμένα κολοκυθάκια,, τις ντομάτες, και τέλος την μοτσαρέλα. Ραντίζετε με λίγο λάδι, πιπερώνετε και ψήνετε σε πάρα πολύ ζεστό φούρνο για 10 λεπτά περίπου.

***

Με τη Φωτεινή γνωριζόμαστε μέσω των blog μας από την αρχή σχεδόν της καριέρας μας ως bloggers, πίσω στα ένδοξα έτη 2008-2009!  Προ καιρού μου ζήτησε να γράψω ένα guest post πάνω στα βιβλία μαγειρικής για το πολύ όμορφο κι υψηλής αισθητικής blog της. Το κείμενο δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες και σ'αυτό προσπαθώ να εξηγήσω γιατί τα βιβλία μαγειρικής ασκούν τόση γοητεία και παραμένουν ευπώλητα παρά την υπερ-πληθώρα συνταγών μέσω ίντερνετ. Διαβάστε το....αλλιώς θα επιταχθείτε!!!!! :-)

Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα

Η ετοιμασία ενός φαγητού κρύβει συναισθήματα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κι αυτά τα συναισθήματα αποκαλύπτονται στη γεύση, στο άρωμα, την υφή του φαγητού- εδώ κι αν δεν υπάρχει αμφιβολία! Προσοχή, όσοι μαγειρεύετε. Διότι όσοι γευτούν το φαγητό που ετοιμάσατε θα καταλάβουν με την πρώτη μπουκιά αν είστε ευτυχισμένοι, δυστυχισμένοι, βαριεστημένοι, εξιταρισμένοι, νευριασμένοι, ήρεμοι, κεφάτοι, κατηφείς... ή ερωτευμένοι!

Που μας φέρνει στη σημερινή μας ταινία, η οποία κρύβει πολύ συναίσθημα, πολύ έρωτα και ...πολύ φαγητό! Η μεξικάνικη ταινία ''Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα'' γυρίστηκε το 1992 από τον γνωστό Μεξικανό σκηνοθέτη Αλφόνσο Αράου και βασίζεται στο best seller της επίσης Μεξικάνας συγγραφέως Λάουρα Εσκιβέλ.

Πρόκειται για μια ρομαντική ιστορία απαγορευμένου έρωτα που βρίσκει διέξοδο στην κουζίνα- κυριολεκτικά και μεταφορικά! Η Τίτα είναι η μικρότερη από τρεις αδερφές. Για το λόγο αυτό -κι από μια παράλογη παράδοση- αναγκάζεται να μείνει ανύπαντρη για να προσέχει την χήρα μητέρα της. Η Τίτα όμως είναι παιδιόθεν τρελά ερωτευμένη με τον Πέδρο, το ίδιο κι αυτός. Όταν εκείνος πάει στη μητέρα της Τίτα για να ζητήσει το χέρι της αγαπημένης του, η μητέρα αρνείται σθεναρά αλλά αντιπροτείνει ως νύφη τη μεγαλύτερη κόρη της, τη Ροσάουρα. Ο Πέδρο βλέποντας ότι είναι ο μοναδικός τρόπος να βρίσκεται κοντά στην αγαπημένη του Τίτα δέχεται, και φυσικά αυτή του η απόφαση θα επηρεάσει τις ζωές ολονών. Η Τίτα απελπίζεται και τη μέρα του γάμου, ενώ ετοιμάζει με τη γριά υπηρέτρια τη γαμήλια τούρτα, χύνει δάκρυα δυστυχίας στη ζύμη. Η δυστυχία της διαπερνά το αφράτο κέικ και με το πρώτο δάγκωμα οι καλεσμένοι ''αισθάνονται'' τη δυστυχίας της και ξεκινά ένα ομαδικό γοερό κλάμα, όπου ο κάθε παρευρισκόμενος θυμάται με λύπη παλιούς καταδικασμένους έρωτες. Είναι μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας, μια γιορτή χαράς, ένας γάμος, να μετατρέπεται σε θρήνο νεκρών ερώτων.

 Έτσι η Τίτα έχοντας χάσει για πάντα -όπως πιστεύει- τον μεγάλο της έρωτα, ξεσπά στην μαγειρική. Όταν ο Πέδρο τους επισκέπτεται δεν διστάζει να εκδηλώσει τα συναισθήματα της μαγειρεύοντας με ερωτικό πάθος. Τα φαγητά της είναι αριστουργήματα που ευφραίνουν όχι μόνον τον ουρανίσκο αλλά και την καρδιά -ιδιαίτερα του Πέδρο-, την ψυχή, τις κλεφτές ματιές.

Στο τέλος βέβαια ο έρωτας θα θριαμβεύσει -με στενάχωρο τρόπο είναι η αλήθεια, εκεί μας έφυγε ένα δάκρυ και το μόνο που θα μείνει από όλη τούτη την ιστορία είναι το βιβλίο μαγειρικής της Τίτα.

Όμορφη ταινία, που έχει αρκετά στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, με πανέμορφες σκηνές στην κουζίνα, σχεδόν ερωτικές είναι η αλήθεια. Θα την εκτιμήσετε δεόντως, ιδιαίτερα  όσοι αγαπάτε την μεξικάνικη κουζίνα, την λατινοαμερικανική λογοτεχνία ή υποφέρετε από έρωντα κρυφό και πονεμένο!

Εδώ βρήκα μια πολύ όμορφη ανάρτηση όπου έχουν φτιάξει την μεξικάνικη γαμήλια τούρτα της ταινίας.

Εδώ μπορείτε να δείτε το trailer της ταινίας:

Και τέλος να αναφέρω ότι θα γίνει προβολή της ταινίας στο Ινστιτούτο Θερβάντες στις 14 Ιουνίου κι ώρα 8 το βράδυ. Η προβολή γίνεται στα πλαίσια του 5ου φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις) που αρχίζει σε λίγες μέρες. Αναλυτικό πρόγραμμα εδώ .