Περί ακρίβειας

Όχι των τιμών αλλά της μέτρησης του βάρους των υλικών σε μια συνταγή. Προ ημερών ο αγαπημένος David Lebovitz είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στην οποία αναρωτιόταν ''πόσο ακριβείς πρέπει να είναι οι συνταγές'' που γράφουμε σε blog ή σε βιβλία μαγειρικής. Πολύ ενδιαφέρον , ιδιαίτερα για κάποιον σαν την υποφαινόμενη που ποτέ δεν τηρεί τις σωστές μετρήσεις...ούτε καν τα προσχήματα κρατά (no wonder, no wonder!). Έμαθε βλέπετε, από τη μαμά και τις γιαγιάδες να ζυγίζει με το ....μάτι:
-  Μαμά πόσο αλεύρι έβαλες;
- Εεεεε, κοίτα ....υπολόγισα με το μάτι.
- Ναι, αλλά σε γραμμάρια πόσο αλεύρι έβαλες;
- Ζύγισα με το ..μάτι!

Συμπέρασμα: Οι σπουδαίες μαγείρισσες διαθέτουν βιονικό μάτι!!

Έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς τα σχόλια στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Από το ''το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τα υλικά , από εκεί και πέρα οι ποσότητες .....είμαι εγώ'' (that's my kind of girl!)  μέχρι ''αν η συνταγή δεν έχει τα ακριβή γραμμάρια του κάθε υλικού εγώ δεν προχωρώ'' (Υπερβολές, υπερβολές!)! Μετά το πράγμα περιπλέκεται γιατί αρχίζει το μπέρδεμα των μονάδων μέτρησης που είναι διαφορετικές εκατέρωθεν του Ατλαντικού και την εμμονή των Ευρωπαίων να είναι πιο χαλαροί στις μετρήσεις τους πράγμα που μάλλον εκνευρίζει τους Αμερικανούς. Μη δουν μετρήσεις με φλιτζάνια, κουταλάκια (πχ το baking powder το προτιμούν σε grams γιατί ''ένα κουταλάκι του γλυκού'' είναι ανήκουστο!) κάτι τους πιάνει! Που να δουν δηλαδή τη μέτρηση με το μάτι της μαμάς!

Για την ιστορία, η υποφαινόμενη κάνει στην κυριολεξία του κεφαλιού της όταν πρόκειται για συνταγή μαγειρικής. Σε συνταγή ζαχαροπλαστικής κρατά με το ζόρι τα προσχήματα γιατί όσες φορές δεν τα κράτησε το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό.

Στο σημερινό μας πιάτο για παράδειγμα θα δοθούν συγκεκριμένες ποσότητες υλικών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις τηρήσετε με θρησκευτική ευλάβεια, ιδιαίτερα όσον αφορά τα δύο κυρίως υλικά αυτού.
Τώρα όσον αφορά τα δύο κυρίως υλικά, πρόκειται για τον συνδυασμό που ονομάζω ''Η λαίδη κι ο αλήτης''. Τουτέστιν δύο άκρως αντίθετα υλικά (σε γεύση, ουσία, υφή, άρωμα) που ταιριάζουν όμως τρομακτικά μεταξύ τους. Η συνεύρεση τους προκαλεί ρίγη συγκίνησης στον ουρανίσκο! Σας παρουσιάζουμε τη σημερινή μας λαίδη, την κολοκύθα που συνάντησε κι ερωτεύτηκε τον ''πολύ'' μίστερ σύγλινο. Κι ενώθηκαν σε ριζότο καταπληκτικό, θεϊκό, απίστευτα νόστιμο και εντυπωσιακό (προς αποφυγή παρεξηγήσεων: εντυπωσιακό στη γεύση όχι στη φωτογράφιση! Αυτή παραμένει τραγική ως είθισται σε τούτο το blog!!)

Ριζότο με κολοκύθα και σύγλινο

Υλικά για 4 άτομα

320 γρ ρύζι για ριζότο (αρμπόριο, καρναρόλι και το δικό μας καρολίνα κάνει τη δουλειά)
500 γρ κολοκύθα
300 γρ σύγλινο
50 γρ παρμεζάνα
1 κρεμμύδι λευκό ψιλοκομμένο
1 λίτρο ζεστό ζωμό (ό,τι σας αρέσει περισσότερο)
1/2 ποτήρι λευκό κρασί
λάδι
αλάτι
πιπέρι

Πλένετε και καθαρίζετε την κολοκύθα. Την τρίβετε στον χοντρό τρίφτη. Κόβετε το σύγλινο σε μικρά κομμάτια. Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνετε λίγο λάδι και σοτάρετε καλά το σύγλινο. Το αφαιρείτε, χαμηλώνετε τη φωτιά στο μέτριο και στο ίδιο τηγάνι προσθέτετε λίγο ακόμα λάδι όπου σοτάρετε το κρεμμύδι. Προσθέτετε την κολοκύθα και συνεχίζετε το σοτάρισμα. Προσθέτετε το ρύζι , το σοτάρετε για ένα λεπτό και μετά σβήνετε με το κρασί. Περιμένετε λίγο να εξατμιστεί το κρασί. Μόλις εξατμιστεί αρχίζετε να ρίχνετε λίγο λίγο το ζωμό (τον οποίο θα έχετε διατηρήσει ζεστό) ίσαμε να σκεπάζει το ρύζι. Θα ανακατεύετε το φαγητό με απλές κινήσεις από τα τοιχώματα προς το κέντρο και πάντα με ξύλινη κουτάλα. Κάθε φορά θα συμπληρώνετε με λίγο ζωμό. Μετά από 20 λεπτά περίπου το ριζότο θα είναι έτοιμο. Αυτό που έχει σημασία είναι το ρύζι να έχει χυλώσει έξω αλλά από μέσα να ''κρατά'' και το φαγητό να έχει κρεμώδη υφή. Διορθώνουμε το αλάτι. Προσθέτουμε την παρμεζάνα και λίγο πιπέρι, ανακατεύουμε απαλά για τελευταία φορά και σερβίρουμε ή σε μια μεγάλη πιατέλα ή σε χωριστά πιάτα. Σε κάθε πιάτο μοιράζουμε το σοταρισμένο σύγλινο.

Crispy's confessions
1. Βάλτε λίγο σύγλινο παραπάνω. Ακούστε με! Δεν θα σταματάτε να τσιμπάτε σοταρισμένα κομματάκια αυτού του εκπληκτικού αλλαντικού μέχρι να ετοιμαστεί το ριζότο!
2. Για τα ελληνικά αλλαντικά θα μιλήσουμε στο άμεσο μέλλον.
3. Προτιμήσαμε κόκκινο κρασί συγκεκριμένα Κτήμα Βογιατζή 2007 (Τοπικός Οίνος Βελβεντού)