Grab a crab pasta!

Το καλοκαιράκι πλησιάζει - μάλλον ζορίζεται λίγο τις τελευταίες μέρες!- καιρός φαντάζομαι , για γρήγορες , εύκολες και νόστιμες μακαρονάδες στο μπαλκόνι ! Λοιπόν , απ'ότι ακούγεται το concept μπαλκόνι θα ''παίξει'' πολύ φέτος λόγω της οικονομικής κρίσης. Εντάξει , δεν είναι κι άσχημα , μαζευόμαστε 5-6 φίλοι ή και περισσότεροι, βάζουμε ωραία μουσική (όχι σε ψηλή ένταση!), στρώνουμε στο τραπέζι ωραίες λιχουδιές, πίνουμε καλό λευκό ή ροζέ κρασί, λέμε και καμιά....φιλοσοφία για να περάσει η ώρα  ... Ε , προσοχή εδώ! Όταν περνά η ώρα μην το παρατραβάτε. Στο δίπλα , κάτω , πάνω , παραδίπλα , απέναντι διαμέρισμα , υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν διακαώς να κοιμηθούν! Λυπηθείτε τους , έχει πάει 3 το πρωί! 4 ! 5! Και κάποιοι από αυτούς σηκώνονται στις... 6. Από την άλλη μπορεί να μένετε σε βιλάρα με κηπάρα και πισινάρα (πόθεν έσχες έχετε κάνει;) οπότε κανένα πρόβλημα, το σπίτι του γείτονα είναι μισό χιλιόμετρο μακριά (αναρωτιέμαι αν τούτο το ''πτωχό πλην τίμιο'' blog διαθέτει τόσο πλούσιους αναγνώστες!!!).
Παραταύτα αγαπητοί μου , το ''ζουμί'' της υπόθεσης είναι οι νόστιμες σπαγγετάδες και ...''Τι είν' ο κάβουρας , τι είν' και το ζουμί του''! Δεν ξέρω αν έχετε αδυναμία στο εν λόγω οστρακοειδές -προσωπικά λατρεύω όλα τα οστρακοειδή. Ξέρω , ξέρω , μάλλον θα αρχίσετε να γκρινιάζετε ''Τι μας λες Crispy , τέτοιες μέρες χαλεπές , έχουμε κρίση και τα οστρακοειδή κοστίζουν'' . Λοιπόν αγαπητοί μου δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς αλλά εγώ , τουλάχιστον όσον αφορά τα γαστρονομικά , θα πάω αντίθετα στο ρεύμα , όπως ο κάβουρας που τρέχει ανάποδα! Λυπάμαι , παίδες , η κρίση είναι κρίση , αλλά το καλό φαγητό πρέπει να παραμείνει καλό φαγητό! Κι ας κοστίζει! Δεν θα ρίξω την ποιότητα , ούτε θα κόψω ...διάφορες ακριβές λιχουδιές!
Αρκετά όμως φλυάρησα .....ε , όχι , ένα λεπτό! Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι τούτο το ''ταπεινό πλην όμως τίμιων προθέσεων'' blog θα υποστεί ριζική ανακαίνιση το καλοκαίρι! Θα αποκτήσει άλλον αέρα , μιαν eleganza , μια σειρά τελοσπάντων γιατί είναι κάπως χαοτική η κατάσταση! Το πήρα απόφαση βέβαια ότι δεν θα γίνω ποτέ η  Nigella Lawson της Ελλάδος (είναι ολοφάνερο ότι...υπολείπομαι σε πολλά ...σημεία!) οπότε είπα να βελτιώσω τούτο το crispy blog - υπόσχομαι ότι θα βελτιώσω και τις άθλιες φωτογραφίσεις μου!!!
Σπαγγετάδα γρήγορα , Crispy!!!! At once!

Σπαγγετίνι με ψίχα καβουριού

(παραλλαγή από συνταγή του Gordon Ramsay)

Υλικά (για 4 άτομα)

4 κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα

1 πιπεριά τσίλι ψιλοκομμένη (αφαιρέστε τους σπόρους)

2 σκελίδες σκόρδο

1/2 φλιτζάνι μαϊντανό ψιλοκομμένο

2 κονσέρβες ψίχα καβουριού (εντάξει , κοστίζουν αλλά πάει στα κομμάτια δεν θα το τρώτε και κάθε μέρα! Μα τι μουρμούρα είναι αυτή σήμερα!)

1 πακέτο σπαγγετίνι.

Το χυμό ενός λάιμ

αλάτι και πιπέρι (φρεσκοτριμμένο)

Σε τηγάνι σε μέτρια φωτιά σωτάρετε το σκόρδο , το φρέσκο κρεμμυδάκι και την πιπεριά. Εν τω μεταξύ βράζετε το νερό για τα ζυμαρικά. Μόλις βράσει , ρίχνετε αλάτι και τα ζυμαρικά. Προσοχή , τα συγκεκριμένα ζυμαρικά δεν αργούν να βράσουν καθότι ψιλά. Παίρνετε λίγο από το νερό που βράζει με τα ζυμαρικά και το ρίχνετε στο τηγάνι όπου σωτάρετε τα υπόλοιπα υλικά. Σε αυτά προσθέτετε τον κάβουρα (και το ζουμί που έχει η κονσέρβα , είναι το καλύτερο!) ανακατώνετεκαλά και βγάζετε από τη φωτιά. Μόλις είναι έτοιμα τα ζυμαρικά , τα στραγγίζετε και τα πρσθέτετε στο τηγάνι. Ανακατεύετε μια φορά. Προσθέτετε τον μαϊντανό , τον χυμό , μπόλικο πιπέρι και σερβίρετε αμέσως. 

Μάλλον μ'ένα ασύρτικο στην κατάλληλη θερμοκρασία!

Ο κάβουρας στην κορυφή (της νοστιμιάς!)

The devil cooks gulasch.

Όπου ο διάβολος δεν είναι η Crispy. Δεν είναι δα και τόσο ...enchanting! Όμως μην φεύγετε , η ιστορία παραμένει ενδιαφέρουσα και χωρίς ..σατανικές προθέσεις (κι όμως υπάρχουν κι αυτές , μην ανησυχείτε!).
Όλα ξεκίνησαν από τον καιρό. Χθες και σήμερα θυμίζει περισσότερο αρχές φθινοπώρου κι έτσι άδραξα την ευκαιρία να φτιάξω κάτι που θα ταίριαζε σε μια γκρίζα βροχερή ατμόσφαιρα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά έπρεπε να συνεχίσω το ''πόνημα''  μου περί του ''αέναου ταξιδιού των συνταγών στο γαστρονομικό σύμπαν'' που είχα ξεκινήσει πριν δύο αναρτήσεις. Απεδείχθη ότι υπήρχε μία συνταγή που μπορούσε να ικανοποιήσει αυτήν την συνθήκη- ''πόνημα'' + μουντός καιρός! Κι αυτή δεν ήταν άλλη από το  γκούλας! Τούτο το γευστικότατο πιάτο έχει απ' τη μια ,  μία άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία ,κι από την άλλη είναι spicy enough για ένα μαγιάτικο βράδυ που θυμίζει περισσότερο Οκτώβρη!
Λοιπόν , το γκούλας είναι μια συνταγή που έχει κάνει αρκετά ταξίδια ανα την Ευρώπη (κι όχι μόνο) έχοντας ως αφετηρία την πατρίδα του την Ουγγαρία. Το γκούλας φαίνεται ότι άρεσε ιδιαίτερα ως πιάτο -κι όχι άδικα- έτσι όσοι περνούσαν -ή κατακτούσαν!- τη χώρα έπαιρναν μαζί τους τη συνταγή! Το γκούλας το υιοθέτησαν οι Αυστριακοί , οι Γερμανοί , οι Ολλανδοί , ακόμα κι οι Βόρειοι Ιταλοί για τους οποίους θεωρείται δημοφιλές κυριακάτικο γεύμα! Όμως σε κάθε ''στάση'' το γκούλας υπέστη και κάποιες μικροαλλαγές στη βασική -ουγγρική- συνταγή , εδώ κι εκεί αφαιρούσαν κάποιο υλικό -ή πρόσθεταν- κι έτσι αποκτήσαμε παραλλαγές και το αστείο είναι ότι -πια!- κάθε κεντροευρωπαϊκή χώρα που σέβεται τον εαυτό της έχει το δικό της γκούλας!
Πρωτοέφαγα γκούλας στην Γερμανία γι'αυτό και προς τιμήν εκείνης της πρώτης φοράς χρησιμοποίησα την γερμανική γραφή της λέξης. Εδώ στην Αθήνα έχω φάει γκούλας στο τσέχικο εστιατόριο svejk (ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στην πόλη) και στην...Crispy (είναι αυτό που λέμε ''Γιάννης κερνάει , Γιάννης πίνει '' ή ''Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...''!). Πάμε να σας δείξω πώς φτιάχνω το δικό μου γκούλας , το οποίο ουσιαστικά είναι η συνταγή που μου έχει δώσει η γλυκύτατη εκ της Γερμανίας ορμώμενη, θεία Φωτεινή! Η οποία θεία Φωτεινή , είχε πάρει τη συνταγή από φίλη της Ουγγαρέζα! Είδατε τελικά πώς ''ταξιδεύουν'' οι συνταγές;

Gulasch

(αλα θεία Φωτεινή!)

Υλικά για 4 άτομα :

1 κιλό κρέας μοσχαρίσιο κομμένο σε μικρές μπουκιές

4 κόκκινες πιπεριές ψιλοκομμένες

1 1/2 κρεμμύδια άσπρα ψιλοκομμένα

2 σκελίδες σκόρδο

2 κουταλιές πάπρικα γλυκιά (ή καπνιστή)

2 κουταλιές αλεύρι

2 κουταλιές εξαιρετικής ποιότητας κόκκινο ξύδι

3 κουταλιές πάστα ντομάτας

3 φλιτζάνια ζωμό κρέατος + επιπλέον νερό

αλάτι

ελαιόλαδο για σοτάρισμα.

Προαιρετικά: 1 κουταλάκι μπούκοβο (ο επονομαζόμενος και...διάβολος!!!)

Σε μέτρια φωτιά ζεσταίνετε λίγο ελαιόλαδο σε μια κατσαρόλα. Σε αυτό σοτάρετε το σκόρδο, το κρεμμύδι και το... προαιρετικό μπούκοβο. Μόλις ροδίσουν, ρίχνετε την πάπρικα , το αλεύρι, την πάστα  και το ξύδι κι ανακατεύετε ζωηρά για 2-3 λεπτά. Ρίχνετε το κρέας και τις πιπεριές, ανακατεύετε καλά, σοτάρετε για μερικά λεπτά. Ρίχνετε το ζωμό και τόσο νερό όσο να σκεπαστεί το κρέας κι αλατίζετε. Σκεπάζετε την κατσαρόλα και σιγοβράζετε για 1 1/2-2 ωρίτσες. Πότε πότε ρίχνετε μια ματιά κι ανακατώνετε. Η σάλτσα που θα προκύψει πρέπει να είναι πηχτή. Αν όχι, τότε σιγοβράζετε για λίγη ώρα παραπάνω χωρίς το καπάκι.

Σερβίρεται εξόχως με τα γερμανικά καρτόφελκνουντλ ή σέμελκνουντλ ή τα τσέχικα κνεντλίκι. Ή γιατί όχι με ζυμαρικά gnocchi όπως έκανα εγώ χθες!

Crispy's  confession: Οι Κεντροευρωπαίοι χρησιμοποιούν πολύ στην κουζίνα τους σπόρους κύμινου. Για κάποιο προφανή λόγο που εγώ δεν γνωρίζω το συγκεκριμένο υλικό το βάζουν σχεδόν σε κάθε πιάτο! Και στο γκούλας! Εγώ αγνόησα τους σπόρους κυμίνου -στους οποίους η θεία επιμένει παρα πολύ!- κι έβαλα τον ...διαβολάκο μας το μπούκοβο! Προσοχή ! Η ποσότητα που βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία δεν είναι αυτή που χρησιμοποίησα!

 

''Ο Διάβολος είμαι εγώ!'' αναφώνησε το μπούκοβο!

The strange... cuisine anglaise!

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση είναι ένα ...παράξενο σχόλιο της vipera όπου με ρωτά αν έχει τίποτα... παράξενο η αγγλική κουζίνα. Ξέρω ότι σε αυτό το σημείο οι περισσότεροι θα χασκογελάσετε θεωρώντας τον όρο ''αγγλική κουζίνα'' σχήμα οξύμωρο. Αλλά δεν έχετε δίκιο, διότι το μόνο που κάνετε είναι να αναπαράγετε τα γνωστά στερότυπα που εμείς , οι κάτοικοι τούτης της ''λιλιπούτειας πλην όμως τίμιας'' χώρας, χρησιμοποιούμε κατα κόρον για τους αλλοδαπούς.
Θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω την υπεράσπιση  μου στην αγγλική κουζίνα , ξεκινώντας μ'ένα σύντομο μάθημα οικιακής οικονομίας (lucky you!!!) . Το πώς διαμορφώνεται μια εθνική κουζίνα εξαρτάται άμεσα και στο μεγαλύτερο ποσοστό από τη γεωγραφία του τόπου, τη γεωμορφολογία και το κλίμα , στοιχεία που διαμορφώνουν κατ'επέκταση τη χλωρίδα και πανίδα του κάθε τόπου. Με απλά λόγια δεν περιμένεις ποτέ η μελιτζάνα να είναι το εθνικό προϊόν και το βασικό συστατικό της...νορβηγικής κουζίνας γιατί απλά η μελιτζάνα δεν ευδοκιμεί στα βόρεια -και κρύα- μέρη! Υπάρχουν χώρες που ανέπτυξαν πολυποίκιλη και συναρπαστική κουζίνα λόγω ακριβώς της πληθώρας πρώτων υλών που διέθετε ο τόπος και το κλίμα κι η γεωμορφολογία ευνοούσε την καλλιέργειά τους. Καλά παραδείγματα είναι οι μεσογειακές χώρες όπως η Ελλάδα , η Ιταλία κι η Γαλλία κυρίως οι δύο τελευταίες , αλλά ακόμα περισσότερο η τελευταία. Σκεφτείτε τη γεωγραφική θέση της Γαλλίας : Εκτείνεται από τον Ατλαντικό ως τη Μεσόγειο και τις Άλπεις , κι από τα Πυρηναία έως τις Αρδέννες. Κι ενδιάμεσα συναντά κανείς πεδιάδες , λειβάδια , οροπέδια , βουνά τα πάντα. Κι από κλίμα ό,τι θες : Μεσογειακό , ηπειρωτικό , ωκεάνιο , αλπικό, τα πάντα.
Αν πάρεις το πλοίο από το Καλαί της Γαλλίας και διασχίσεις την Μάγχη , θα αποβιβαστείς στο Ντόβερ της Μ. Βρετανίας. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια χώρα με τελείως διαφορετική γεωμορφολογία από αυτήν που άφησες πίσω. Είσαι σ'έ να νησί που βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό , έχει ελάχιστα ψηλά βουνά και τα κύρια χαρακτηριστικά του κλίματος είναι υγρασία , κρύο , πολλές βροχές , ισχνή ηλιοφάνεια. Ούτε εδώ ευδοκιμεί η μελιτζάνα οπότε όταν επισκέπτεσαι τα βρετανικά νησιά δεν περιμένεις να σου σερβίρουν ως εθνικό έδεσμα... τον μουσακά.
Εν τούτοις οι Βρετανοί με τις ελάχιστες τοπικές πρώτες ύλες που διαθέτουν καταφέρνουν και συντηρούν μια ευπρεπέστατη κουζίνα. Δεν ξέρω με τι έχετε συνδυάσει εσείς την κουζίνα τους αλλά πιστέψτε με δεν είναι μόνο fish&chips! Φυσικά μιλάμε για μια κουζίνα που έχει δεχτεί πληθώρα επιρροών. Γεύσεις κι αρώματα που προέρχονται κυρίως από πρώην αποικίες , από μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στο ''Νησί'' , επιρροές από το ''Continent'' (όπως λένε οι Βρετανοί την υπόλοιπη Ευρώπη) και κυρίως από τη Γαλλία- είμαι σίγουρη ότι το αγγλικό shepherd's pie έχει σχέση με το γαλλικό hachis parmentier. Οι επιρροές μιας κουζίνας είναι εξάλλου αναπόφευκτο στοιχείο - δείτε πόσο επηρεασμένη είναι η δική μας από την τούρκικη.
Πίτες , ωραία γλυκά , μπισκότα -κορυφαία τα σκοτσέζικα shortbread- , πιάτα με ψάρι , πιάτα με κρέας - το κλασικό roast beef , διάσημες σάλτσες , πολύ καλά αλλαντικά , τυριά -ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια γίνεται σπουδαία δουλειά πάνω στα τυροκομικά , φοβερές μπύρες. Τι άλλο θέλετε; Ε , τι είπατε ; Γεμιστά , παστίτσιο και κοκκινιστό; Αδιόρθωτοι είστε!!!
Πάμε τώρα στο...παράξενο της υπόθεσης. ''Σκανάροντας'' την βρετανική κουζίνα το μόνο παράξενο που βρήκα είναι το σκοτσέζικο haggis το οποίο περιέχει εντόσθια αρνιού αλλά το βρίσκω τόσο ''παράξενο'' όσο και τον πατσά , τη μαγειρίτσα και το κοκορέτσι. Άντε και το stewed eel ή jellied eel όπως αλλιώς λέγεται κι είναι ένα πιάτο με χέλι το οποίο είναι παραδοσιακό της περιοχής του Λονδίνου. Το αναφέρω μόνο και μόνο επειδή πολλοί απεχθάνονται το χέλι από τα ''looks'' του.
Τελικά , δεν νομίζω ότι η βρετανική κουζίνα είναι πιο παράξενη από άλλες κουζίνες , τα συστατικά της είναι ταπεινά γιατί η γη της χώρας δεν είναι ιδιαίτερα εύφορη , γιατί το κλίμα είναι υγρό και κρύο.
Παραταύτα την επόμενη φορά που θα επικεφτείτε την βρετανική πρωτεύουσα , μπείτε σε μια pub  , φάτε μια πίτα , πιείτε και μια ale και πιστέψτε με δεν θα περάσετε κι άσχημα!
Με αυτά και μ'αυτά θυμήθηκα ότι χρησιμοποιώ αρκετά βρετανικά προϊόντα στην κουζίνα. Και νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να σας αποκαλύψω τα αγαπημένα μου ...chips! Μα τι Crispy θα ήμουν αν δεν έτρωγα chips! Τσιπς λοιπόν , σάλτσες , δημητριακά , μπισκότα , τσάι , μαρμελάδες , μπύρες ...

Πριν κλείσω , να διευκρινίσω τα εξής. Η ανάρτηση έγινε περισσότερο για να τονίσει ότι κάποιες εθνικές κουζίνες...δεν δαγκώνουν! Κι επίσης , καιρός είναι εμείς οι Έλληνες να γίνουμε πιο διαλλακτικοί , πιο ανοιχτόμαυαλοι και πιο ανεκτικοί σε ορισμένα ζητήματα. Και να μην χασκογελάμε με κακόγουστα στερεότυπα. Ναι , έχουμε πεντανόστιμη κουζίνα , ναι έχουμε κάποια πιάτα που είναι για ..Όσκαρ. Αλλά ας συγκρατήσουμε τον υπερβάλλοντα ενθουσιασμό μας κι ας μάθουμε να μην θεωρούμε ως δεδομένο την ''καλύτερη στον κόσμο'' κουζίνα μας. Και για τον υπόλοιπο κόσμο στερεότυπο έχει καταντήσει αυτή:  feta , mouzaka ,  greek yogurt , souvlaki ...kai play bouzouki! Τα καλά κόποις κτώνται κι αν θέλουμε ανανέωση , καινοτομία κι επαναπροσδιορισμό πρέπει να παλέψουμε όπως πάλεψαν κι οι Βρετανοί - το ''σοκ'' με την ιστορία της νόσου των τρελών αγελάδων τους έστειλε πίσω στο σημείο μηδέν αλλά κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να επιστρέψουν στο γαστρονομικό προσκήνιο κι όχι μόνο αυτό αλλά  προέκυψε και μια πλειάδα διάσημων σεφ κι η τηλεόραση κατακλύστηκε από τηλεοπτικά γαστρονομικά προγράμματα! Ακόμα κι εδώ απολαύσαμε αγγλικές εκπομπές μαγειρικής! Όχι τυχαία...

Τέλος να ευχαριστήσω την vipera της οποίας η ερώτηση ήταν η αφορμή για τούτη την ανάρτηση κι ελπίζω να έλυσα την απορία της.

One step beyond

Τις περισσότερες φορές όταν βρίσκω μια συνταγή κάθομαι και την αποδομώ , περισσότερο για να διαπιστώσω πόσο πρωτότυπη είναι. Με τον καιρό ανακαλύπτω ότι οι μισές τουλάχιστον συνταγές - και λίγες λέω- είναι παραλλαγές μιας παραλλαγής  κάποιας αρχέτυπης συνταγής...κι ούτω καθ'εξής! Προσθέτω εκείνο το υλικό , αφαιρώ το άλλο , αντικαθιστώ , αλλάζω τη δόση και πάει λέγοντας. Έτσι προκύπτουν ''νέες'' συνταγές που ουσιαστικά βασίζονται σε παλιές ιδέες. Μα αυτό δεν είναι καθόλου κακό , αντίθετα είναι η κινητήριος δύναμη που κάνει τον γαστρονομικό κόσμο να κινείται ιλιγγιωδώς κι εμείς , οι του κόσμου τούτου πιστοί , να τρέχουμε ασθμαίνοντας να προλάβουμε τις όποιες καινοτομίες.
Σε τούτη και στην επόμενη ανάρτηση θα δούμε δύο παραδείγματα από συνταγές (μία αλμυρή και μία γλυκιά) όπου η προσθήκη κάποιων υλικών έδωσε αναπάντεχα νέες διαστάσεις στις αρχικές συνταγές.
Σήμερα θα δούμε πρώτα την αλμυρή , η οποία είναι κι επίκαιρη γιατί την είχα παρουσιάσει πριν από ένα χρόνο ως ...recession pasta!  Όμως ανακαλύπτοντας ένα καλά κρυμμένο μυστικό των Σικελών κι αλλάζοντας ένα δυο πραγματάκια , η συνταγή πραγματικά απογειώθηκε - όπως ελπίζω να απογειωθεί η ελληνική οικονομία μετά το recession (ύφεση)!
Λοιπόν το καλά κρυμμένο μυστικό των Σικελών είναι τα briciole , δηλαδή ...τρίμματα ψωμιού ! Τόσο απλά! Παίρνουν τρίμματα ψωμιού , τα σωτάρουν με διάφορα αρωματικά (κι όχι μόνο) και τα σερβίρουν πάνω από σπαγγετάδες! Είναι ιδανικό συμπληρωματικό για ζυμαρικά που δεν τους ταιριάζει το τυρί και το πλεονέκτημα είναι ότι τους δίνει απίστευτη νοστιμιά!
Πάμε να δούμε πώς:

Recession Pasta (revised)

Για 4 άτομα
400 γρ spaghetti
2 ματσάκια ρόκα
2 κονσέρβες τόνο
1 σκελίδα σκόρδο
λίγη -πολύ λίγη!- καυτερή πιπεριά
το ξύσμα ενός λεμονιού
λίγο λάδι
Και για τα briciole
8 κουταλιές τριμμένο ψωμί
2 φέτες αντζούγιας τις οποίες θα έχετε αφήσει στο νερό για λίγη ώρα και θα έχετε στεγνώσει.



Πλένετε τη ρόκα , την στεγνώνετε καλά (αλλιώς θα γίνει της κινέζικης Πρωτοχρονιάς στην κουζίνα!) και την κόβετε (όχι πολύ ψιλά , γιατί μαζεύει στο σωτάρισμα).
Ξεκινάτε να βράζετε τα ζυμαρικά. Σ' ένα τηγάνι σωτάρετε το σκόρδο , το ξύσμα και την πιπεριά σε λίγο λάδι. Προσθέτετε τη ρόκα . Μόλις μαραθεί προσθέτετε 1-2 κουταλιές από το νερό στο οποίο βράζουν τα ζυμαρικά. Προσθέτετε τον τόνο και βγάζετε το τηγάνι από τη φωτιά. Προσθέτετε στο τηγάνι τα ζυμαρικά τα οποία έχουν βράσει al dente (ovviamente!) κι έχετε στραγγίξει (επίσης ovviamente!) . Σ'ένα άλλο τηγάνι σωτάρετε σε λίγο λάδι την αντζούγια , την οποία προσπαθείτε να λιώσετε μ'ένα πηρούνι. Μόλις κάψει πολύ καλά το λάδι ρίχνετε τα τρίμματα κι ανακατώνετε πολύ καλά μέχρι να χρυσίσουν και να γίνουν ....crispy , δηλαδή τραγανά!
Σερβίρετε τα ζυμαρικά στα πιάτα κι από πάνω ρίχνετε τα briciole .
Συνοδεύετε με ...χμμ, για να δούμε ,.....εμάς μας προέκυψε μια Μαντινεία του Κτήμα Σπυρόπουλου , γιατί όχι ήταν και σε τιμή...ύφεσης!!!

Περί των βιβλίων μαγειρικής

Ας κάνουμε σήμερα μια συζήτηση για τα βιβλία μαγειρικής. Αφορμή στάθηκε το εξής γεγονός: Διάσημη Αμερικανίδα food blogger ανακοίνωσε ότι έκλεισε συμφωνία με έναν από τους πιο γνωστούς εκδοτικούς οίκους της χώρας, για την έκδοση ενός βιβλίου μαγειρικής. Ως εδώ όλα καλά, αλλά άλλος /άλλη blogger σε -κακεντρεχές κατα τη γνώμη μου- σχόλιο του/της έγραψε : ''Και τι θα περιέχει το βιβλίο σου από τη στιγμή που στο blog σου δεν προτείνεις πρωτότυπες συνταγές;''. Κι εγώ αναρωτήθηκα : Και τι έγινε αν οι συνταγές δεν είναι πρωτότυπες; Η συγκεκριμένη blogger -που πρόκειται να εκδώσει το βιβλίο- γράφει εξαιρετικά , έχει χιούμορ , δεν διστάζει να μιλά για τα μαγειρικά λάθη της , αυτοσαρκάζεται κι όταν γράφει τις συνταγές , ακόμα κι εκείνες με τα πιο ταπεινά υλικά μοιάζουν haute cuisine!  Κι άρχισα να σκέφτομαι, τι είναι εν τέλει αυτό που κάνει ένα βιβλίο μαγειρικής ενδιαφέρον, οι συνταγές , το πρόσωπο που τις γράφει; Τι απ'όλα;
Σε προσωπικό επίπεδο ποτέ δεν μ'ενδιέφεραν οι συνταγές αυτές καθ'εαυτές . Αυτό που ψάχνω στα βιβλία μαγειρικής δεν είναι άλλος ένας τσελεμεντές αλλά το πόσο ενδιαφέρον είναι το όλο concept. Αν έχετε ξεφυλλίσει βιβλία της Tessa Kiros θα καταλάβετε τι εννοώ . Αν όχι σπεύστε αύριο σ'ένα βιβλιοπωλείο και θα ξεχαστείτε -είμαι σίγουρη!- ξεφυλλίζοντας τα υπέροχα βιβλία της. Εκτός από το concept , με ενδιαφέρει και το ...συναίσθημα , το πάθος , το fascination του συγγραφέα . Κι ειλικρινά μου είναι εντελώς αδιάφορο αν ο συγγραφέας είναι επαγγελματίας σεφ ή ...η Σοφία Λόρεν! Την φέρνω ως παράδειγμα διότι  η σπουδαία αυτή ηθοποιός είχε βγάλει ένα βιβλίο μαγειρικής γεμάτο μνήμες , αναμνήσεις και συνταγές. Συνταγές όχι πρωτότυπες αλλά άρρηκτα δεμένες με την ίδια την Σοφία κι εκεί κέρδιζε το στοίχημα η ηθοποιός γιατί μιλούσε για τις συνταγές με συναίσθημα συνδέοντάς τες με αποσπάσματα της προσωπικής κι επαγγελματικής ζωής της.
Φυσικά , κάποιος θα αγοράσει ένα βιβλίο μαγειρικής διότι τον ενδιαφέρει ένα είδος κουζίνας (πόσο τυχαίο είναι ότι τα περισσότερα βιβλία μαγειρικής της Crispy είναι περί της cucina italiana;). Ή διότι το έγραψε ένας διάσημος σεφ , ή διότι το έγραψε ένα διάσημο πρόσωπο -όσο πιο ηχηρό το όνομα τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία ή διότι το έγραψε ένας connaisseur !
Aλλά...
Περιοδικά , ένθετα εφημερίδων , εκπομπές , διαδίκτυο , όπου σταθείς κι όπου βρεθείς μια ...συνταγή θα την βρεις! Είναι πια τέτοια η πληθώρα συνταγών , που για να έχει επιτυχία ένα βιβλίο μαγειρικής -εκτός από ηχηρό όνομα- θέλει πρωτοτυπία , φαντασία , πάθος, ευφάνταστη φωτογράφιση , να προχωρά δυο βήματα παραπέρα από μια απλή παράθεση αγαπημένων συνταγών , να συναρπάζει με το λόγο , να σε ιντριγκάρει , να σου δημιουργεί την ανάγκη να ορμήσεις στην κουζίνα , να σε κάνει να συν-αισθανθείς το πάθος και την αγάπη , να νιώσεις εν τέλει τι σημαίνει να μετουσιώνεις απλά πρώτα υλικά ...σε μια γιορτή για τις αισθήσεις και τον ευαίσθητο ουρανίσκο ημών των bons viveurs!!!