Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Baby, it's cold outside!

Καλέ έφτασε το τέλος του χρόνου κι έβαλε λίγο κρύο! Επιτέλους μπορούμε να δικαιολογήσουμε την αγορά ωραίων, χουχουλιάρικων πουλόβερ, σικ κασκόλ και γαντιών, καπέλων, σκουφιών και λοιπών αξεσουάρ της εποχής που με τους 18 βαθμούς των προηγούμενων ημερών δεν είχαν δει το φως της   -μικρής- ημέρας. Εμπρός βγάλτε τα από τα ντουλάπια και τα συρτάρια, φορέστε τα, βγείτε κι ευχαριστηθείτε ξεροβόρι, ίσως χιόνι, άντε λίγο χιονόνερο.

Κι όταν επιστρέψετε, βγάλτε την κατσαρόλα και φτιάξτε αυτήν την σούπα, ιδανική γι' αυτόν τον κρύο καιρό. Ειρωνικά, κάποια από τα συστατικά της παραπέμπουν στο ..καλοκαίρι!

Κρεμώδης τοματόσουπα με τορτελίνι



Υλικά για 2-3 πιάτα

1 μέτριο σε μέγεθος άσπρο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
1 κουταλάκι του γλυκού μπούκοβο
2/3 πακέτο τορτελίνι
1 κονσέρβα τομάτα κον κασέ
1 κουταλιά σούπας πάστα τομάτας
1/2 λίτρο ζωμό κότας καλό και σπιτικό (αν γίνεται)
2 κουταλιές γιαούρτι στραγγιστό 2%
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο
8-10 φύλλα βασιλικού (Θα αναρωτηθείτε "μα μες το καταχείμωνο;". Λοιπόν όσοι έχουμε από το λεγόμενο χειμωνιάτικο βασιλικό θα διαπιστώσαμε με χαρά ότι ο καιρός το ευνόησε κι έχει κρατηθεί καλά μέχρι τώρα. Όσοι δεν έχουν, μπορούν να βρουν στα σουπερμάρκετ. Τώρα πια τα περισσότερα πωλούν στο τμήμα λαχανικών πακετάκια με φρέσκα μυρωδικά.)


Σε μια κατσαρόλα και σε μέτρια φωτιά ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο (2-3 κουταλιές). Σε αυτό σοτάρουμε για λίγα λεπτά το κρεμμύδι, σκόρδο και μπούκοβο. Μετά το σοτάρισμα προσθέτουμε την τομάτα, την πάστα και το ζωμό, τα μισά φύλλα βασιλικού, αλάτι, πιπέρι και αφήνουμε να σιγοβράσει για 15-20 λεπτά.

Βγάζουμε από τη φωτιά και με μπλέντερ χειρός λιώνουμε πολύ προσεκτικά και καλά τα συστατικά της σούπας. Ρίχνουμε το γιαούρτι και περνάμε μια φορά ακόμα με το μπλέντερ (Αν τυχόν δεν έχουμε μπλέντερ χειρός τότε χρησιμοποιούμε κανονικό μπλέντερ). Φέρνουμε την κατσαρόλα πάλι στη φωτιά, περιμένουμε να πάρει βράση και ρίχνουμε τα τορτελίνι. Μαγειρεύουμε για 10 λεπτά περίπου. Σερβίρουμε αμέσως γαρνίροντας με τα υπόλοιπα φύλλα βασιλικού ψιλοκομμένα.







Κάθε τέτοια εποχή με πιάνει μια διάθεση να ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια από διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες. Πιο πολύ και πιο συχνά ακούω τον αγαπημένο Dean Martin με τη βελούδινη φωνή του που ξεχειλίζει bourbon και νικοτίνη. Τον λατρεύω. 

Τον δίσκο μπορείτε να τον ακούσετε εδώ. 
Αλλά εγώ θα τον βάλω να μας τραγουδήσει τον τίτλο της ανάρτησης!





Καλή Χρονιά σε όλους!

Με περισσότερες χαρές και νοστιμιές!

Και λιγότερα -πολύ λιγότερα- προαπαιτούμενα κι ισοδύναμα...!

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Madam Meryl

Τις προάλλες κάπου πήρε το μάτι μου την άποψη της Meryl Streep για το γήρας και τι σημαίνει γι' αυτήν να μεγαλώνει. Παραφράζοντας - δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια της- έλεγε: "Είναι μέγιστο προνόμιο, αν σκεφτείς ότι πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία να γεράσουν". Μεγάλη Meryl! Με μια φράση τα έβαλε όλα στη θέση τους, και κυρίως σε ό,τι αφορά την "υστερία της ρυτίδας".
Η Meryl γερνά όντως όμορφα.

Θυμάμαι ότι η σχέση μας δεν είχε ξεκινήσει καλά. Πολύ μικρή την είχα πρωτοδεί στην ταινία "Κράμερ εναντίον Κράμερ" και την είχα μισήσει για όσα είχε τραβήξει ο Dustin Hoffman σε αυτήν. Αυτό βέβαια δείχνει πόσο καταπληκτική ηθοποιός είναι η γυναίκα, τόσο που με είχε πείσει με το υποκριτικό της ταλέντο. Την είδα ξανά στο "Silkwood" κι από εκεί και πέρα άρχισε να αλλάζει η άποψη μου γι' αυτήν και να φτάνει πια στις μέρες μας να είναι ένας άπειρος θαυμασμός.

Το Σεπτέμβρη στη Φολέγανδρο, σε μια συζήτηση με την Ανθή στο "Eva's Garden" και με αφορμή ένα από τα επιδόρπια του εστιατορίου, η κουβέντα ήρθε στην ταινία "It's complicated" στην οποία πρωταγωνιστεί η Meryl Streep. Σκέφτηκα ότι επιστρέφοντας από το νησί θα προσπαθούσα να την ξαναδώ, όπως κι έγινε πριν λίγες μέρες.




Η ταινία είναι μια συμπαθέστατη κομεντί που βέβαια δεν καταφέρνει να απαλλαγεί από κάποια κλισέ που κουβαλούν οι αμερικάνικες ταινίες αυτού του είδους, αλλά μικρό το κακό, δεν παύει η ταινία να είναι ευχάριστη κι απολαυστική.

Η Jane (Meryl Streep)  εδώ και δέκα χρόνια είναι χωρισμένη από τον Jake (Alec Baldwin). Με αφορμή την αποφοίτηση του γιου τους από πανεπιστήμιο περιωπής της Νέα Υόρκης, οι δύο πρώην χωρισμένοι έρχονται κοντά, πολύ κοντά, και τα πράγματα μπερδεύονται ελαφρώς. Με την παρουσία του συμπαθέστατου αρχιτέκτονα Adam (Steve Martin) τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο.




Πάνω κάτω μαντεύουμε πώς θα κυλήσουν τα πράγματα, τίποτε πρωτότυπο, αλλά υπάρχουν μερικές πολύ καλές σκηνές. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι το επάγγελμα της Jane! Διαθέτει δικό της πετυχημένο φούρνο όπου ψήνονται καθημερινά τα ωραιότερα κρουασάν της πόλης, πίτες, τάρτες κι όλα τα καλούδια του κόσμου. Είναι και δεινή μαγείρισσα. Και διαθέτει καταπληκτική κουζίνα στο σπίτι της*. Όπου φτιάχνει την σπεσιαλιτέ της: Croque monsieur!





Το croque monsieur είναι ένα θαυμάσιο τοστ -το υπέρτατο τοστ!- το οποίο έχει όλα τα καλά της γαλλικής κουζίνας πχ μπόλικο βούτυρο! Δεν έχει ιδιαίτερη φασαρία κι αξίζει να το σερβίρετε ένα χαλαρό μεσημεριανό ή βραδινό μιας μέρας, αργίας και σχόλης.


Croque Monsieur
(εμπνευσμένο από την ταινία "It's complicated")




Υλικά για 2 κομμάτια

4 φέτες λεπτές μήκους 15 εκ περίπου από ψωμί προζυμένιο
4 φέτες ζαμπόν βραστό εξαιρετικής ποιότητας
2 φέτες γραβιέρα (πχ η τηνιακή ταιριάζει ιδανικά) ή αν θέλετε κάτι καθαρά γαλλικό θα συνιστούσα γαλλική ή ελβετική γραβιέρα ή comté
2 κουταλιές βούτυρο λιωμένο (όχι μαργαρίνη)
Σάλτσα μπεσαμέλ:
Για τη σάλτσα θα χρειαστούμε:
1 κουταλιά βούτυρο (όχι μαργαρίνη)
1 κουταλιά αλεύρι
2/3 ποτήρι γάλα ζεστό
λίγο αλάτι
λευκό πιπέρι

Φτιάχνουμε πρώτα τη σάλτσα μπεσαμέλ.
Σε μια στενή κατσαρόλα λιώνουμε το βούτυρο σε μέτρια φωτιά (4/6). Προσθέτουμε το αλεύρι κι ανακατώνουμε ζωηρά με έναν αβγοδάρτη. Ρίχνουμε το μισό γάλα συνεχίζοντας να ανακατώνουμε ζωηρά για να μην δημιουργηθούν σβώλοι. Ρίχνουμε και το υπόλοιπο γάλα συνεχίζοντας το ζωηρό ανακάτωμα. (Σ.τ.Σ.: Η μπεσαμέλ είναι εύκολη σάλτσα αλλά θέλει να είσαι και λίγο ζογκλέρ).
Η σάλτσα θα είναι έτοιμη όταν πήξει. Την βγάζουμε από τη φωτιά, ρίχνουμε αλάτι και πιπέρι, ανακατώνουμε.

Σε όλες τις φέτες ψωμιού απλώνουμε σάλτσα μπεσαμέλ. Από πάνω στρώνουμε- πάλι σε όλες - τις φέτες ζαμπόν. Στις δύο από αυτές συμπληρώνουμε τις στρώσεις με την γραβιέρα. Κλείνουμε ανά δύο τις φέτες, έτσι ώστε να σχηματιστούν δύο σάντουιτς με στρώσεις ζαμπόν-τυρί-ζαμπόν. Αλείφουμε τα σάντουιτς κι από τις δύο πλευρές με το λιωμένο βούτυρο. Τα τοποθετούμε προσεκτικά σε μια ψηστιέρα και ψήνουμε σε δυνατή φωτιά (4/5). Μετά από λίγα λεπτά θα πιέσουμε ελαφρώς την ψηστιέρα κρατώντας μια πετσέτα ή φορώντας το γάντι της κουζίνας. Δεν παραπιέζουμε ούτε πιάνουμε τις πλάκες της ψηστιέρας με το άγκιστρο γιατί κινδυνεύουν τα υλικά να χυθούν εκτός. Μόλις ψηθούν ωραία είναι έτοιμα.
Σερβίρουμε με μια σαλάτα από μαρούλι ή ό,τι παρόμοιο μας αρέσει. Το ντρέσινγκ της σαλάτας καλό είναι να είναι λίγο παραπάνω ξιδάτο, μιας και το croque είναι αρκετά λιπαρό και ταιριάζει μια ξιδάτη σαλάτα.





Εννοείται ότι ένα κόκκινο κρασί είναι ιδανικό για συνοδεία!



*Η κουζίνα που λέγαμε:





Και πάμε στο άλμπουμ της ανάρτησης.
H Blossom Dearie είναι από τις αγαπημένες μου τζαζ βοκαλίστριες - ήταν και πιανίστρια. Έχει μια φωνή τόσο γλυκιά, ήρεμη μα συνάμα τσαχπίνικη, αλλά τόσο ζεστή που λειτουργεί σαν χαλαρωτικό, έτσι όταν ξεκινώ να την ακούσω περνούν μέρες μέχρι να αλλάξω ρεπερτόριο. Τέτοιες κρύες μέρες είναι ιδανική μουσική υπόκρουση για χαλαρά βράδια στο σπίτι, με ένα καλό βιβλίο στο ένα χέρι κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο άλλο. Μπορούμε να ακούμε Blossom κι όταν φτιάχνουμε croque monsieur, άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που τραγούδησε και στα γαλλικά!
Ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της είναι το "give him the ooh-la-la" όπου ακούγεται αυτό το υπέροχο μελαγχολικό τραγούδι:





Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

ΥΓ: Λόγω μικρής απουσίας τυχόν σχόλια θα αποθηκευτούν και θα απαντηθούν μετά τα Χριστούγεννα

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Μέσα Δεκέμβρη

Προχθές την Κυριακή, στην παραλία Αλίμου, είχα πάρει μαζί μου το βιβλίο του αγαπημένου Χαρούκι Μουρακάμι που διαβάζω αυτόν τον καιρό.

Κάπου γράφει: "Ν' αντικρίζεις καθημερινά τόσο πολύ νερό, είναι μάλλον σημαντικό για τα ανθρώπινα όντα. Τα ανθρώπινα όντα είναι μάλλον γενίκευση- ξέρω καλά όμως πως είναι σημαντικό για ένα άτομο: εμένα. Αν περάσει καιρός χωρίς να δω νερό, αισθάνομαι σαν να μου απομυζούν σιγά σιγά κάτι."  




Σήκωσα το βλέμμα προς τον ορίζοντα, αντικρίζοντας το γαλάζιο μιας απαστράπτουσας θάλασσας, τον οικείο όγκο της Αίγινας, τα σκάφη που είχαν βγει στα βαθιά για προπόνηση, τα θεόρατα εμπορικά που κατευθύνονταν στον Πειραιά. Και σκέφτηκα: "Ευτυχώς". Πήρα μια βαθιά ανάσα.

Εκτός από βιβλία συνήθως κουβαλώ μαζί μου και κάτι να φάω. Προχθές είχα μαζί μου μπανάνα και κάτι biscotti σοκολάτας που είχα φτιάξει. Τρώγοντας πρώτα το φρούτο και μετά το μπισκότο μου ήρθαν στο στόμα κι οι δύο γεύσεις. Κι αναρωτήθηκα γιατί τόσο καιρό δεν έχω αναρτήσει εκείνο το υπέροχο σοκολατένιο banana bread! Λοιπόν, ήρθε η σειρά του!

Σοκολατένιο banana bread



Για ορθογώνιο ταψί 20 x 10

Υλικά:

150 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
130 γρ ζάχαρη καστανή
110 γρ ελαιόλαδο
30 γρ κακάο σε σκόνη
2 μεγάλες μπανάνες πολύ ώριμες τις οποίες θα έχουμε λιώσει καλά
1 κεσέ γιαούρτι
2 μεγάλα αυγά
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
1/2 κουταλάκι μαγειρική σόδα
1 πρέζα αλάτι
50 γρ σταγόνες σοκολάτας
λίγη ζάχαρη άχνη (προαιρετικά)

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ετοιμάζουμε το ταψί που θα χρησιμοποιήσουμε. Λαδώνουμε καλά την εσωτερική επιφάνεια ή στρώνουμε σε κάθε πλευρά αντικολλητικό χαρτί ψησίματος (προτιμώ το δεύτερο).

Σε ένα μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι με το κακάο, τη σόδα και το αλάτι.

Σε άλλο μεγάλο μπολ χτυπάμε για λίγο με τον αβγοδάρτη τη ζάχαρη με το λάδι. Μετά από λίγο προσθέτουμε ένα ένα τα αυγά. Συνεχίζουμε να χτυπάμε. Προσθέτουμε το εκχύλισμα βανίλιας και το γιαούρτι. Μόλις ομογενοποιηθεί το μείγμα προσθέτουμε τις λιωμένες μπανάνες. Ανακατεύουμε λίγο ακόμα και προσθέτουμε το αλεύρι. Ανακατώνουμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Τέλος προσθέτουμε τις σταγόνες σοκολάτας. Μια μικρή ανάμειξη ακόμα κι είμαστε έτοιμοι. Βάζουμε τη ζύμη στο ταψί και ψήνουμε για 1 ώρα περίπου. Τα γλυκά τύπου bread θέλουν συνήθως παραπάνω ψήσιμο. Ελέγχουμε αν έχει ψηθεί μπήγοντας ένα μαχαίρι στο κέντρο του γλυκού- επειδή έχουμε ρίξει σταγόνες σοκολάτας αυτές συνήθως αφήνουν ίχνη πάνω στο μαχαίρι.

Ξεφουρνίζουμε κι αφήνουμε κάνα δεκάλεπτο το γλυκό να ηρεμήσει (έχει κι αυτό τα νευράκια του...!) και μετά το βγάζουμε από το ταψί. Προαιρετικά ρίχνουμε από πάνω λίγη ζάχαρη άχνη.

Το γλυκό δεν είναι μόνο γευστικά καταπληκτικό αλλά κι η υφη του είναι ιδανική. Θυμίζει gateau moelleux.



Επειδή έχω μείνει πίσω στο μουσικό αφιέρωμα που αποφάσισα να κάνω σε αγαπημένους δίσκους, θα ρίξω δύο σήμερα. Κι οι δύο  είναι από πολύ σημαντικούς κι αγαπημένους πιανίστες της τζαζ.

Πρώτ'απ'όλα από τον σπουδαίο Dave Brubeck, το άλμπουμ "Time Out", στο οποίο ακούγεται και το περίφημο " Take five", ένα τζαζ στάνταρντ που αποκλείεται να μην έχετε ακούσει έστω και μια φορά στη ζωή σας, ακόμα κι αν δεν ακούτε τζαζ! Αγαπώ όλα τα κομμάτια του δίσκου, ιδιαίτερα το πρώτο, το " Blue rondo a la turk".




Ένας άλλος πιανίστας της τζαζ στον οποίο έχω αδυναμία είναι ο McCoy Tyner. Αγαπημένος δίσκος το "The real McCoy", θα πάρετε μια καλή ιδέα από το πανέμορφο παίξιμο του. Κομμάτι- κόλλημα από τον δίσκο το "Contemplation".





ΥΓ: Ελπίζω οι εκδόσεις Ωκεανίδα να μην μου στείλουν κάνα εξώδικο ή μηνυτήρια αναφορά για το μικρό απόσπασμα που αντέγραψα από το βιβλίο του Μουρακάμι! Όχι τίποτε άλλο, αλλά πού να βρίσκεις δικηγόρο τέτοια εποχή. Βλέπετε έχουμε γιορτές, αποχές και λοιπές...συμφορές!



Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Μια πορτοκαλιά με πολλά πορτοκάλια

Τον ελέυθερο χρόνο μας τον περνάμε εδώ:



Εν τω μεταξύ, η πορτοκαλιά του κήπου έδωσε τα πρώτα από τα πολλά πορτοκάλια που μας έχει υποσχεθεί για φέτος. Από αυτά πήραμε ένα και φτιάξαμε ένα υπέροχα ελαφρύ, κομψό στη γεύση, κέικ:

Κέικ πορτοκαλιού με παπαρουνόσπορο (φτιαγμένο με γιαούρτι & ελαιόλαδο)



Υλικά (για ορθογώνιο βαθύ ταψί κέικ 20 εκ x 10 εκ)

4 αυγά
240 γρ αλεύρι
1 κεσεδάκι γιαούρτι (προσωπικά προτιμώ τα στραγγιστά 2%)
150 γρ ζάχαρη
40 γρ παπαρουνόσπορο
110 γρ ελαιόλαδο
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
ξύσμα και χυμός ενός πορτοκαλιού (μισός χυμός θα πάει στο κέικ, μισός στο γλάσο)
1 1/2 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1/2 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
1 πρέζα αλάτι

Για το γλάσο

1/2 φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
χυμός μισού πορτοκαλιού


Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ετοιμάζουμε το ταψί. Το στρώνουμε με αντικολλητικό χαρτί το οποίο θα εξέχει στα πλάγια και λαδώνουμε ελαφρώς.

Σε ένα μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι με τον παπαρουνόσπορο, το baking powder, τη σόδα και το αλάτι.

Σε μεγαλύτερο μπολ ρίχνουμε τη ζάχαρη και το ξύσμα. Με τα δάχτυλα τρίβουμε τη ζάχαρη με το ξύσμα- έτσι θα απελευθερωθούν τα έλαια και θα αρωματισθεί ακόμα περισσότερο το κέικ.
Ρίχνουμε τα αυγά και χτυπάμε με μίξερ μέχρι να αφρατέψει καλά το μείγμα. Σε χαμηλότερη ταχύτητα πια, συνεχίζουμε το χτύπημα ρίχνοντας σταδιακά το γιαούρτι, το λάδι, τον μισό χυμό και τη βανίλια. Συνεχίζουμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα.
Αφήνουμε το μίξερ και συνεχίζουμε με ξύλινη σπάτουλα. Προσθέτουμε λίγο λίγο το μείγμα αλευριού ανακατώνοντας απαλά. Μόλις έχει ενσωματωθεί καλά το αλεύρι, ρίχνουμε τη ζύμη στο ταψί και ψήνουμε για 50-55 λεπτά. Τα κέικ με ελαιόλαδο πάντα θέλουν λίγο ψήσιμο παραπάνω.

Εν τω μεταξύ σε ένα φλιτζάνι ανακατώνουμε τον υπόλοιπο χυμό με τη ζάχαρη άχνη.

Μόλις ψηθεί το γλυκό (τσεκάρουμε πρώτα με ένα μαχαίρι) το βγάζουμε από τον φούρνο και το αφήνουμε 10 λεπτά να ηρεμήσει. Το βγάζουμε από το ταψί και το βάζουμε σε μια πιατέλα. Το περιχύνουμε με το γλάσο.





Πολλά πορτοκάλια λοιπόν, κι έτσι θυμήθηκα το τραγούδι ενός πολύ αγαπημένου και ξεχωριστού σκοτσέζικου συγκροτήματος, που δυστυχώς δεν έτυχε ποτέ της αναγνώρισης που του άξιζε. Μιλώ για τους Trash Can Sinatras, μελωδικοί, λυρικοί, ευαίσθητοι. Ο τελευταίος τους δίσκος που κυκλοφόρησε το 2009 είχε τον τίτλο "In the Music" κι ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικός, όλα τα τραγούδια πανέμορφα. Ακούστε αυτό:






Και μετά ακούστε τούτο (το αγαπημένο μου):


Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Καιρού επιτρέποντος

Είναι Νοέμβρης κι ως food blogger στο τεφτέρι σου έχεις καταγράψει συνταγές φθινοπωρινές, φαγητά θαλπωρής (aka comfort food), κέικ και μπισκότα που μοσχοβολούν χειμώνα, κρύο, βροχή, γκριζάδα, μελαγχολία, αλλά κι αναμονή για τη γιορτή των Χριστουγέννων, μυρωδιές που σε παρασέρνουν και σε βυθίζουν σε εικόνες βορειοευρωπαϊκές, εκεί όπου τα σπίτια τα έχει πλακώσει το χιόνι κι ο ιδιοκτήτης κάθεται ευτυχισμένος μπροστά στο όμορφο τζάκι του ενώ μια αφράτη γάτα χουχουλιάζει στα πόδια του και στα χέρια του κρατά ένα φλιτζάνι με ζεστό ρόφημα και μπορείς να το δεις να αχνίζει...Έξω συνεχίζει να χιονίζει...

Στοπ!

Ξέχασε τα όλα αυτά! Τον τελευταίο καιρό ανοίγεις κάθε πρωί το παράθυρο κι ένας δυνατός ήλιος σε τυφλώνει (θες γυαλιά ηλίου από τις εφτά το πρωί), ούτε ένα τόσο δα συννεφάκι έχει περάσει εδώ και μέρες από πάνω μας (τουλάχιστον στην Αθήνα), οι θερμοκρασίες θυμίζουν εκείνες στα τέλη του χαρούμενου Μάη, οι παραλίες γνωρίζουν μέρες δόξας, τα κοντομάνικα καλά κρατούν, όλοι πίνουν τον καφέ τους έξω, τρώνε έξω, κάθονται στις βεράντες τους, κυνηγούν κουνούπια (ναι, συνέβη κι αυτό).

Όμως καιρέ μου γλυκέ, δεν μπόρεσα να περιμένω άλλο! Ενέδωσα και χθες έφτιαξα ένα απίστευτο κέικ κανέλας για να συνοδεύω τα ζεστά ροφήματα του φθινοπώρου- που δεν είναι τόσο ζεστά ακόμα, στον φρέντο έχουμε κολλήσει. Θα μου επιτρέψεις να το αναρτήσω. Εσύ συνέχισε έτσι όπως είσαι. Το πολύ πολύ να κάνουμε καμιά βουτιά ανήμερα τα Χριστουγέννα.

Κέικ κανέλας (από εκείνα που συνοδεύουν ένα ζεστό τσάι)
Cinnamon teacake





Υλικά

Για μικρό ταψί, είτε στρογγυλό είτε ορθογώνιο (20 εκ x 10 εκ)

1 αυγό σε θερμοκρασία δωματίου
150 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 φλιτζάνι ζάχαρη + 1 κουταλιά της σούπας επιπλέον
30 + 30 γρ βούτυρο το οποίο θα έχουμε ήδη λιώσει
1/2 φλιτζάνι ξινόγαλο
1 1/2 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1/2 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας (ή βανίλια από στικ 1/4 κουταλάκι γλυκού)
1/4 κουταλάκι γλυκού μοσχοκάρυδο
1 κουταλάκι γλυκού κανέλα
1 πρέζα αλάτι

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ετοιμάζουμε το ταψί βουτυρώνοντας το καλά.

Χωρίζουμε το απσράδι του αυγού από τον κρόκο.

Σε ένα μπολ αναμειγνύουμε το αλεύρι με το baking powder και το μοσχοκάρυδο.

Σε άλλο μπολ χτυπάμε με μίξερ πολύ καλά το ασπράδι μέχρι να γίνει σφιχτή μαρέγκα. Προσθέτουμε τον κρόκο συνεχίζοντας να χτυπάμε. Προσθέτουμε την ζάχαρη, χτυπάμε για λίγο ακόμα και προσθέτουμε το ξινόγαλο με την βανίλια ολοκληρώνοντας το χτύπημα με μίξερ μετά από λίγο. Συνεχίζουμε με ξύλινη σπάτουλα. Προσθέτουμε λίγο λίγο, το αλεύρι και το μισό βούτυρο, ανακατώνοντας απαλά μέχρι να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Το ρίχνουμε στο ταψί και ψήνουμε για περίπου 20-25 λεπτά.

Όταν έχει ψηθεί το βγάζουμε από τον φούρνο κι από το ταψί και το τοποθετούμε σε μια πιατέλα. Περνάμε από πάνω του με το πινέλο το υπόλοιπο βούτυρο (και το οποίο θα έχουμε διατηρήσει ζεστό.

Εν τω μεταξύ θα έχουμε ανακατώσει την μία κουταλιά ζάχαρη με την κανέλα. Το μίγμα αυτό θα το ρίξουμε πάνω στο κέικ.




*

Είναι από τα πιο νόστιμα κέικ που έχω φτιάξει ποτέ και πανεύκολο. Ψάχνοντας για σχετική συνταγή έπεφτα πάνω σε αυστραλέζικα site κι η εντύπωση που μου δόθηκε ήταν ότι πρόκειται για τυπική συνταγή της μακρινής αυτής χώρας (και γενέτειρα της υποφαινόμενης). Η συνταγή εμφανιζόταν παντού πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο. Οι αλλαγές που έκανα εγώ στην αρχική συνταγή είναι οι εξής: Αντί για γάλα χρησιμοποίησα ξινόγαλο (γιατί όποτε μου δίνεται η ευκαιρία το κάνω) και πρόσθεσα λίγο μοσχοκάρυδο γιατί μου αρέσει πολύ η τριάδα βανίλια-μοσχοκάρυδο-κανέλα. Αν φτιάξετε το κέικ συνιστώ οπωσδήποτε να κάνετε κι εσείς αυτές τις αλλαγές.

Μιας και η συνταγή μας έρχεται από την Αυστραλία, είπα να βάλω σήμερα στο πικάπ του μπλογκ (γιατί είπαμε ότι μέχρι το τέλος του έτους θα παίζουμε και μουσικές) το αγαπημένο μου αυστραλέζικο συγκρότημα. Η χώρα έχει πολύ δυναμική παρουσία στο χώρο της ποπ & ροκ μουσικής σκηνής, πάμπολλα συγκροτήματα έχουν ξεχωρίσει αλλά αυτό που θεωρώ εγώ ως το πιο αυστραλέζικο από όλα είναι...δύο! (εεε, τι να κάνουμε τα αγαπώ και τα δύο) The Go-Betweens και  The Triffids. Έχω λιώσει τους δίσκους τους και παρότι τα συγκροτήματα δεν υπάρχουν πια με συντροφεύουν ακόμα και τώρα συχνά.
Σας έχω ένα τραγούδι από τα δύο συγκροτήματα, μάλλον το πιο γνωστό για το καθένα:








Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Αρχές Νοέμβρη...

Αρχές Νοέμβρη στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας λοιπόν, έχεις έναν πρωθυπουργό που δε σταματά να χασκογελά, να μας πει -αν γίνεται- τι τον κάνει τόσο χαρούμενο, που βρίσκει τόσο καλή διάθεση, που εντοπίζει τόση drôlerie, διότι η πλειοψηφία των κατοίκων της λιλιπούτειας χώρας μας δε βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος, άλλα βλέπουμε, που μας κόβουν το γέλιο. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο γνωστός γκρινιάρικος, μίζερος εαυτός μου, αλλά έπεφτα συνέχεια πάνω σε άλλο κόσμο που αναρωτιόταν το ίδιο- "γιατί γελά;"-, μέχρι που χθες άκουσα τον κο. Τζούμα στο ράδιο να διερωτάται το ίδιο. Είναι κοινή απορία πια.

Το άλλο που συνεχίζει να έχει καλή διάθεση εδώ στα νοτιοανατολικά της Ευρώπης είναι ο καιρός. Κι ο καλός καιρός μας φτιάχνει τη διάθεση, όσο να' ναι, κι εδώ που τα λέμε μόνο αυτός μας απέμεινε- σχεδόν. Ωραίες μέρες, σχεδόν ανοιξιάτικες, μόνο οι νύχτες έχουν κρυώσει για τα καλά- ιδιαίτερα στην επαρχία. Πολύς κόσμος -ανάμεσα τους κι η υποφαινόμενη- εκμεταλλεύεται τις λαμπερές ημέρες κι ορμά στις παραλίες των νοτίων προαστίων. Το βοριαδάκι καθαρίζει την ατμόσφαιρα ενώ είναι η αιτία που τα νερά της θάλασσας αποκτούν μια μαγική διαύγεια κι εκείνο το απίστευτο βαθύ γαλάζιο χρώμα, για το οποίο φημίζονται, άλλωστε, οι θάλασσες μας.

Προχθές το μεσημέρι αφού ήρθα από την παραλία, έψαχνα απεγνωσμένα να φτιάξω κάτι να φάω- γιατί όλα καλά κι ωραία με τη θάλασσα και το κολύμπι αλλά η όρεξη έχει την τάση να ανοίγει -πολύ.

Θυμήθηκα μια απλή συνταγή από την Καλαβρία της Ιταλίας που είχα βρει πριν καιρό. Η Καλαβρία είναι ίσως η πιο φτωχή περιοχή της χώρας και δεν είναι τυχαίο ότι στη συγκεκριμένη συνταγή, που θυμίζει πάρα πολύ καρμπονάρα, η πατάτα είναι το κύριο υλικό κι όχι το guanciale ή η pancetta (ή το πιο ταπεινό μπέικον).
Έλα όμως που τώρα τελευταία έχω πάθει μεγάλο έρωτα με τη γλυκοπατάτα κι έτσι, σε μια στιγμή αυθορμητισμού (κι ασυγκράτητης πείνας) αντικατέστησα στην συγκεκριμένη συνταγή την πατάτα με την γλυκοπατάτα. Κι, ω ναι, το φαγητό ήταν όπως το περίμενα. Νόστιμο, ελαφρύ και κυρίως χορταστικό! Όσοι τρέξετε στο μαραθώνιο μεθαύριο, να το έχετε υπόψη!

Γλυκοπατάτα με ζυμαρικά σε στυλ καρμπονάρα





Υλικά για 2 πιάτα

200 γρ γλυκοπατάτα (μια κανονικού μεγέθους γλυκοπατάτα είναι συνήθως περίπου 400 γρ, οπότε μιλάμε για μισή γλυκοπατάτα)
160 γρ μακαρονάκι κοφτό
2 μεγάλα αυγά
3-4 κουταλιές τριμμένη παρμεζάνα
αλάτι
πιπέρι
3-4 κουταλιές ελαιόλαδο

Καθαρίζουμε και κόβουμε την γλυκοπατάτα σε μικρά κυβάκια.
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο. Μόλις κάψει ρίχνουμε την γλυκοπατάτα και την τηγανίζουμε μέχρι να ροδίσει όμορφα κι είναι τραγανή. Η γλυκοπατάτα μαγειρεύεται πιο γρήγορα από την κανονική πατάτα οπότε σε 5-6 λεπτά θα είναι έτοιμη. Μόλις είναι έτοιμη η γλυκοπατάτα, βγάζουμε το τηγάνι από το μάτι της κουζίνας. Αλατίζουμε ελαφρώς.

Εν τω μεταξύ έχουμε ήδη βάλει σε κατσαρόλα νερό με αλάτι να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνουμε τα ζυμαρικά και τα βράζουμε al dente.
Σε ένα μικρό μπολ χτυπάμε τα αυγά με την παρμεζάνα.

Στραγγίζουμε τα ζυμαρικά- όχι καλά, θέλουμε λίγο από το νερό βρασίματος- και τα ρίχνουμε στο τηγάνι με τη γλυκοπατάτα. Ανακατώνουμε. Ρίχνουμε στο τηγάνι το μείγμα αυγό-τυρί, ανακατώνουμε ζωηρά κι επιστρέφουμε για 1/2 λεπτό το τηγάνι στο μάτι της κουζίνας που είναι ακόμα ζεστό για να ψηθεί το αυγό.

Σερβίρουμε αμέσως τρίβοντας άφθονο πιπέρι πάνω στο φαγητό.





Κι όπως έχω υποσχεθεί, μέχρι το τέλος του έτους, εκτός από ωραία (;) φαγητά θα σας φιλεύω και με ωραίες, αγαπημένες μουσικές, εκείνες που με συντροφέυουν όταν μαγειρεύω.

Όταν ήμουν μικρή, η αγαπημένη μου βοκαλίστρια ήταν η Sarah Vaughan.  Κι ακόμα είναι, αν και με τα χρόνια έμαθα να εκτιμώ εξίσου κι άλλες σημαντικότατες γυναικείες φωνές. Ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους της -και που ακούω πολύ συχνά όταν βρίσκομαι στην κουζίνα- είναι το Vaughan and Violins της Mercury Records, το οποίο ηχογραφήθηκε στο Παρίσι το 1958 με παραγωγό τον νεαρό τότε Quincy Jones. Ένα από τα τραγούδια που ακούγονται στο δίσκο είναι κι αυτό:


Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Houston we have a problem

Μετά την προηγούμενη ανάρτηση ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί είχα ανακαλύψει ένα νέο υλικό να χρησιμοποιώ στην κουζίνα (καινούργιο κοσκινάκι μου..) κι αυτό δεν ήταν άλλο από το γάλα αμυγδάλου. Εκτός από εκείνο το απίθανο lemon bread, το χρησιμοποίησα και σε pancakes και -ω ναι- με κουάκερ στο κλασικό porridge! Όλα τέλεια μέχρις ότου διάβασα στην (ναι, στην κι όχι στον!) Guardian αυτό το άρθρο σύμφωνα με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ χρεωνόμουν εν μέρει την καταστροφή του πλανήτη. Μάλιστα...

Ε, καλά σκέφτηκα, μπορώ να ζήσω χωρίς γάλα αμυγδάλου, σημασία έχει ο πλανήτης, να ζει καλά κι αυτός ο δόλιος. Μετά από λίγες μέρες χτύπησε ο W.H.O, όχι ο Doctor Who αλλά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο οποίος διαρρηγνύοντας τα ιμάτια του μας ζητούσε να σταματήσουμε να τρώμε επεξεργασμένα κρέατα γιατί προκαλούν καρκίνο. Στα επεξεργασμένα κρέατα εντάσσονται τα αλλαντικά κι εγώ έχω δηλώσει- επανειλημμένα- ότι θα μπορούσα να ζήσω μόνο με αλλαντικά, τυριά και κρασιά. Μεγάλο το πλήγμα, τα λατρεύω, αλλά τι να κάνουμε το είπε ο "ό,τι θυμάμαι χαίρομαι" WHO, ας μείνω με τυρί και κρασί στο φινάλε. Μέσα σε όλα αυτά πέφτω πάνω σε άρθρο που αποκαλύπτει ότι το τυρί μπορεί να είναι εξίσου εθιστικό όπως τα ναρκωτικά! Ααααα, μα τι στο καλό! Το ένα βλάπτει, το άλλο εθίζει. Στη σύγχυση μου επάνω είπα να φτιάξω λίγη pesto genovese που είναι ωραία και δεν επιβαρύνει το περιβάλλον, ο βασιλικός μεγαλώνει (μάλλον γερνά τέλη Οκτώβρη) ήσυχα ήσυχα στην βεράντα, καμία απειλή για το περιβάλλον... Αμ δε! Η μεγάλη ζήτηση κουκουναρόσπορου, ένα από τα κύρια συστατικά της pesto, είναι, λέει, επιβλαβής για το περιβάλλον!!!! Η pesto απειλή για τον πλανήτη μας!! Τι άλλο θα ακούσω, οϊμέ!

Αλλά δεν πειράζει, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μας νοιάζεται πολύ κι έτσι θα μας επιτρέπει να τρώμε έντομα από εδώ και πέρα , λύσαμε το πρόβλημα, θα φτιάξουμε ένα ωραιότατο ραγού με γρύλους όπως η Carol στη σειρά "The Last Man on Earth".


"Ladies and gentlemen, please welcome...cricket casserole!" — Carol


Η εβδομάδα δεν έχει τελειώσει ακόμα οπότε μπορεί να μας προκύψει κι άλλη παρόμοια είδηση. Πέρα από την πλάκα, η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Δεν θα προχωρήσω στην ανάλυση της κατάστασης αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι η παγκοσμιοποίηση της διατροφής με τρομάζει, η μαζική παραγωγή με ανησυχεί, εκείνο το "αποτύπωμα άνθρακα" με βάζει σε σκέψεις.
Προς το παρόν δεν μπορώ να κάνω πολλά, ίσως να ψάχνω για μικροπαραγωγούς στις λαϊκές, να προτιμώ προϊόντα εταιριών με μικρή και ποιοτική παραγωγή, να αναζητώ τοπικά προϊόντα, να αναρωτιέμαι αν πρέπει να πιω εκείνο το sauvignon blanc από τη Νέα Ζηλανδία (τόσο ταξίδι έκανε, μα να το σνομπάρω για ένα "ανθρακικό αποτύπωμα";), να ζηλεύω ανθρώπους σχεδόν αυτάρκεις, που έχουν το μποστάνι τους, τα λίγα ζώα τους, γιατί υπάρχουν, τους έχω συναντήσει, στην επαρχία προφανώς, "Η ευτυχία είναι στο λιβάδι", όπως ήταν ο τίτλος μιας παλιότερης γαλλικής ταινίας.

Ουφ! Δεν θα σας αφήσω με ένα τεράστιο ερωτηματικό να πλανάται πάνω από το κεφάλι σας. Εκείνα τα pancakes με γάλα αμυγδάλου που ανέφερα στην αρχή ήταν ωραιότατα, πολύ νόστιμα. Τι λέτε; Θα τα δοκιμάσετε;

Pancakes με γάλα αμυγδάλου




Για 8 κομμάτια

1/2 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 φλιτζάνι αλεύρι ολικής αλέσεως
1/2 φλιτζάνι γάλα αμυγδάλου (τα περισσότερα έχουν κάποιο γλυκαντικό, αυτό που χρησιμοποίησα εγώ είχε σιρόπι αγάβης, οπότε δεν χρειάζεται να βάλουμε στο χυλό μας ζάχαρη)
1/2 κεσέ γιαούρτι
1 μεγάλο αυγό
1/2 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1 πρέζα μοσχοκάρυδο
Λίγες σταγόνες εκχύλισμα βανίλιας
Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Σε ένα μπολ αναμειγνύουμε τα αλεύρια, τη σόδα, το baking powder και το μοσχοκάρυδο. Σε άλλο μπολ χτυπάμε το αυγό. Προσθέτουμε το γάλα αμυγδάλου, το γιαούρτι και το εκχύλισμα βανίλιας και χτυπάμε μέχρι να ομεγενοποιηθεί το μίγμα. Προσθέτουμε το μίγμα αλευριού. Αναμειγνύουμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μίγμα.
Ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε τηγάνι σε μέτρια προς δυνατή φωτιά. Ρίχνουμε χυλό που αντιστοιχεί σε μισή κουτάλα, ψήνουμε καλά από τη μια μεριά για 2-3 λεπτά, γυρίζουμε προσεκτικά και ψήνουμε κι από την άλλη. Αν το τηγάνι είναι μεγάλο μπορούμε να ψήνουμε δύο pancakes ταυτόχρονα. Συνεχίζουμε έτσι μέχρι να τελειώσει ο χυλός. Κάθε φορά προσθέτουμε λίγο ελαιόλαδο στο τηγάνι.

Μπορούμε να σερβίρουμε με ελληνικό μέλι (πολύ χαμηλό "ανθρακικό αποτύπωμα") ή καναδέζικο σιρόπι σφενδάμου ( το "ανθρακικό αποτύπωμα" αυξάνεται επικίνδυνα)




Πριν τελειώσουμε, να σας ενημερώσω ότι το blog μπήκε αισίως στον όγδοο χρόνο λειτουργίας. Αντί κεράσματος, σκέφτηκα να σας ποστάρω, μέχρι το τέλος του έτους, αγαπημένες μουσικές που ακούω όταν μαγειρεύω -κι όχι μόνο τότε! Δεν ξέρω τι ακούτε εσείς όταν μαγειρεύετε αλλά για λίγα post ακόμα θα πάρετε μια ιδέα τι ακούει η υποφαινόμενη.

Ξεκινάω με έναν από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους. "Ella & Louis". H Ella Fitzgerald κι ο "Pops" Louis Armstrong, μαζί πρώτη φορά για την Verve Records. Κάπου είχα διαβάσει ότι η ηχογράφηση έγινε μετά από μια περιοδεία κι οι δύο καλλιτέχνες ήταν αρκετά κουρασμένοι όταν την ξεκίνησαν. Η κούραση τους αποτυπώνεται με απίστευτο τρόπο στη φωνή τους ή στο παίξιμο του Louis, τόσο γλυκά, τόσο όμορφα, που οι ερμηνείες τους απογειώνονται στο τέλος!
Απολαύστε τον!




Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Η ιστορία με το ψωμί που δεν ήταν ψωμί

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης θα μιλήσουμε και σήμερα για τους Αμερικανούς και την προσφορά τους στο σύγχρονο γαστρονομικό σύμπαν. Γιατί όπως και να' χει, οι Αμερικανοί είναι μεγάλοι influentials, πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό, κι είναι επιδραστικοί για πολλούς λόγους που θα αναλύσουμε σε άλλη ανάρτηση.
Προς το παρόν θα ασχοληθούμε με μια συγκεκριμένη προσφορά τους και δη για εκείνο το ψωμί που δεν είναι ψωμί αλλά κέικ αλλά ούτε κέικ το λες!
Αναφέρομαι στα γλυκά breads, των οποίων η κανονική ονομασία είναι quick breads κι η οποία ονομασία αναφέρεται σε κέικ, μάφινς, μπράουνις κλπ. Κάπως μπερδεμένα ακούγονται όλα αυτά έτσι προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω την ορολογία ανακάλυψα ότι ούτε κι οι Αμερικανοί καλά καλά δεν έχουν αποσαφηνίσει τι ακριβώς είναι το (quick) bread, συνήθως δεν συμφωνούν μεταξύ τους παρά μόνο στα εξής στοιχεία:
*Το bread έχει διαφορετική υφή, είναι λιγότερο αφράτο και πιο συμπαγές.
*Αντί για βούτυρο συνήθως χρησιμοποιείται κάποιο είδος ελαίου.
*Η διαδικασία ετοιμασίας είναι διαφορετική- και πιο σύντομη.. Συνήθως αναμειγνύουμε τα υγρά υλικά μεταξύ τους, τα ξηρά μεταξύ τους και γρήγορα γρήγορα αναμειγνύουμε τα μεν με τα δε.
*Πάντα τα ψήνουμε σε μικρό ορθογώνιο ταψάκι. Ναι, το σχήμα παίζει ρόλο, δεν νοείται στρογγυλό bread!

Σε αυτά τα τέσσερα σημεία συμφωνούν, στα υπόλοιπα διαφωνούν κι οι συζητήσεις καλά κρατούν στις ιστοσελίδες και τα φόρουμ.

Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω ότι τα breads είναι βολικά κι εύκολα και γι' αυτό τα φτιάχνω συχνά. Το banana bread μου είναι πια θεσμός, είναι πολύ μαλακό κι έχει το μεγάλο πλεονέκτημα των breads: δεν στεγνώνει, διατηρείται υγρό για πολλές μέρες κι έχει πάντα την υφή του φρεσκοψημένου. Έχω δοκιμάσει με αχλάδι και στα προσεχώς είναι κι ένα με κολοκύθα.
Προ ημερών όμως έφτιαξα αυτό που ακολουθεί κι είναι απίστευτο! Απλό αλλά απίστευτο! Εύκολο αλλά απίστευτο! Γευστικό και νόστιμο και λαχταριστό και πάντα απίστευτο!


Lemon Bread με γάλα αμυγδάλου



Υλικά

Για το γλυκό:

1 1/2 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2/3 φλιτζάνι ζάχαρη
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
2 μεγάλα αυγά
1 μικρή συσκευασία γάλα αμυγδάλου (αντιστοιχεί σε 200ml) (δες φωτό*)
χυμός και ξίσμα ενός λεμονιού
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1 πρέζα αλάτι
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα πικραμύγδαλου

Για το γλάσο:

1 φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
χυμός ενός λεμονιού
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα πικραμύγδαλου
λίγα αμύγδαλα φιλέ

Θα χρειαστούμε ορθογώνιο ταψί για κέικ 20 εκ x 10 εκ




Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς

Ετοιμάζουμε το ταψί. Λαδώνουμε κι αν θέλουμε στρώνουμε με αντικολλητικό χαρτί (εγώ το κάνω, βοηθά πολύ)

Σε ένα μπολ ρίχνουμε τη ζάχαρη με το ξύσμα λεμονιού και τρίβουμε με τα χέρια. Με αυτόν τον τρόπο θα απελευθερωθούν τα αρώματα του λεμονιού. Σε ένα άλλο μεγάλο μπολ αναμειγνύουμε το αλεύρι με το baking powder και το αλάτι. Ενώνουμε τα υλικά των δύο μπολ μαζί.
Σε τρίτο μπολ χτυπάμε τα αυγά. Προσθέτουμε το γάλα αμυγδάλου, το λάδι, χυμό λεμονιού και εκχύλισμα και χτυπάμε για λίγο ακόμα μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε μίξερ, μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά και με έναν αυγοδάρτη.
Προσθέτουμε το υγρό μείγμα στο μείγμα αλεύρι-ζάχαρη κι αναμειγνύουμε μέχρι πάλι να ομογενοποιηθεί η ζύμη. Ρίχνουμε στο ταψί και ψήνουμε για σχεδόν 1 ώρα. Προσοχή, τα breads πάντα θέλουν παραπάνω ώρα στο ψήσιμο.




Όταν είναι πια έτοιμο το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε λίγο πρν το βγάλουμε από το ταψί.
Ετοιμάζουμε το γλάσο. Σε ένα μπολ χτυπάμε όλα τα υλικά μαζί -μείον το αμύγδαλο- μέχρι να πάρουμε γλάσο με κρεμώδη υφή. Απλώνουμε πάνω από το γλυκό κι αμέσως ρίχνουμε τα αμύγδαλα.

Το γλυκό διατηρείται φρέσκο για αρκετές μέρες κι είναι ιδανικό για το απογευματινό τσάι μιας φθινοπωρινής μέρας (αν κι οι μέρες δεν είναι ακόμα τόσο φθινοπωρινές)








ΥΓ: Λίγα λόγια για τα food blog awards που διοργανώνει το BHMA Gourmet.

Καταρχήν να πω ότι επιτέλους ένα από τα τόσα ελληνικά γαστρονομικά περιοδικά αποφάσισε να πράξει το αυτονόητο! Υπάρχει τόσος πλούτος από food blogs στον ελληνικό κυβερνοχώρο που η θέσπιση βραβείων επιβαλλόταν. Θα ρωτήσετε γιατί. Για το λόγο που θεσπίζονται βραβεία, να επιβραβευθεί ο άξιος και να ανεβαίνει χρόνο με το χρόνο η ποιότητα, η ύλη, το ενδιαφέρον.

Μία παρατήρηση: Ο χρόνος διεξαγωγής δεν είναι ο κατάλληλος. Ανακοινώνεται μέσα Σεπτέμβρη και πρέπει να ψηφίσεις μέχρι μέσα Οκτώβρη. Το θέμα είναι ότι έχει προηγηθεί ένα ολόκληρο καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του οποίου τα περισσότερα blogs παραμένουν ανενεργά ή σχεδόν ανενεργά -ιδιαίτερα τον Αύγουστο. Καλύτερα, κατά τη γνώμη μου πάντα, θα ήταν να διεξαγόταν ο διαγωνισμός Απρίλη-Μάη, όταν πια έχει περάσει ένας γόνιμος χειμώνας για τα food blogs. Όπως κάνει άλλωστε πολύ σωστά και το saveur.

Καλή επιτυχία στους συμμετέχοντες!

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

The influentials (και καλά)

Το χειμώνα που μας πέρασε συνέβη το εξής (παράδοξο): Τρία διαφορετικά περιοδικά γαστρονομικού ενδιαφέροντος μου έστειλαν μήνυμα ότι ενδιαφέρονταν να τους δώσω συνέντευξη- για δικούς τους διαφορετικούς λόγους. Αυτό είχε ως συνέπεια: 1) Να ξυπνήσει το ψώνιο μέσα μου, 2) Ούσα πολύ ντροπαλή εκ φύσεως, δεν μπορούσα να πω "όχι", απλά ντρεπόμουν, έτσι και στις τρεις περιπτώσεις απάντησα θετικά, είτε από ντροπή είτε από φόβο μην με περάσουν για ψώνιο 3) Λάμβανα κάθε φορά τις ερωτήσεις, έγραφα τις απαντήσεις, τις έστελνα πίσω στους ενδιαφερόμενους 4) Για καλή μου τύχη εκείνοι τις έστειλαν στο καλάθι των αχρήστων.

Θυμάμαι ότι σε κάποια από τις "συνεντεύξεις" υπήρχε μια ερώτηση για το αν πιστεύω ότι οι food bloggers εδώ στην Ελλάδα είναι επιδραστικοί (influentials ντε) κι αν είναι ικανοί να δημιουργούν τάσεις στην αγορά και στις γαστρονομικές συνήθειες των Ελλήνων (Ναι παιδιά μου, ήταν όλες ερωτήσεις κρίσεως, πανδύσκολες, εκτός ύλης, είδα κι έπαθα να τις απαντήσω, δεν είχα και σκονάκια, άλλωστε γι' αυτό "πάτωσα").

Η απάντηση μου στην συγκεκριμένη ερώτηση ήταν κατηγορηματικά "όχι". Για πολλούς λόγους που δεν θα αναλύσω γιατί βαριέμαι. Σε γενικές γραμμές πάντως και πρωτ'απ'όλα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η Ελλάδα είναι ένα -πολύ- μικρό χωριό. Έπειτα οι τάσεις συνήθως έρχονται από το εξωτερικό (κι ενίοτε τις υιοθετούμε με ελαφρώς υστερικό τρόπο μηδέ και μας πουν οι ξένοι χωριάτες). Τέλος αν κάποιοι είναι επιδραστικοί στον ελληνικό γαστρονομικό χώρο, αυτοί είναι 1-2 γνωστοί σεφ, 1-2 γαστρονομικοί δημοσιογράφοι επίσης πολύ γνωστοί, κι 1-2 σχετικές ιστοσελίδες -ή το γαστρονομικό κομμάτι ισχυρών ιστοσελίδων.

Η χώρα στην οποία οι food bloggers είναι πραγματική δύναμη δεν είναι άλλη από τις Η.Π.Α.. Οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν κυριολεκτικά καριέρα με αυτήν την ιδιότητα, κυκλοφορούν βιβλία που μοσχοπωλούν- κι από σημαντικούς εκδοτικούς οίκους-, εμφανίζονται στην τηλεόραση, δίνουν διαλέξεις, οργανώνουν κύκλους μαθημάτων, παρουσιάσεις, ούτε λίγο ούτε πολύ κινούν τα νήματα. Και θα τολμούσα να πω ότι τα κινούν παγκοσμίως. Οι περισσότερες γαστρονομικές τάσεις έρχονται πια από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κι ο υπόλοιπος κόσμος υιοθετεί.

Όπως για παράδειγμα συνέβη με τις ...galettes. Ο γαλλικός όρος galette υιοθετήθηκε από τους Αμερικανούς για να περιγράψει μια τάρτα ημιανοιχτή που ψήνεται μακριά από τα τοιχώματα του ταψιού (;) - το τελευταίο στοιχείο είναι βασική προϋπόθεση σύμφωνα με όσα διαβάζει κανείς στην ιστοσελίδα the kitchn.
Τα τελευταία χρόνια τις έβλεπε κανείς να εμφανίζονται συχνά πυκνά σε αμερικάνικα food blogs, σιγά σιγά και σε ευρωπαϊκά -που μπερδεύτηκαν λίγο με τον όρο- τέλος η μόδα έφτασε στο μικρό χωριό -που δεν αντιστέκεται πια- και τώρα φτιάχνουμε κι εμείς galette! Αμέ!

Galette (τύπος ανοιχτής τάρτας) με μανιτάρια, καραμελωμένα κρεμμύδια και μοτσαρέλα




Για τη ζύμη

1 1/4 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/4 φλιτζάνι ελαιόλαδο
4-5 κουταλιές σούπας παγωμένο νερό
1/4 κουταλιού του γλυκού αλάτι

Για τη γέμιση:

1 μικρό πακέτο μανιτάρια τύπου champignons de Paris (τα απλά λευκά)
2 κρεμμύδια λευκά κομμένα σε λεπτές φέτες
2 κουταλιές βαλσαμικό ξίδι
λίγο φρέσκο ή ξηρό θυμάρι
1 μοτσαρέλα 
ελαιόλαδο
αλάτι

1 αυγό 

Φτιάχνουμε τη ζύμη:

Ανακατεύουμε σε ένα μπολ το αλεύρι με το αλάτι και προσθέτουμε το ελαιόλαδο. Πασπατεύουμε με τα δάχτυλα έτσι ώστε να δημιουργηθούν τρίμματα. Προσθέτουμε σιγά σιγά το κρύο νερό και πλάθουμε μέχρι να πάρουμε μια ομοιογενή ζύμη που δεν θα κολλά στα χέρια. Σημείωση: Παρατήρησα ότι όταν είναι κρύο το νερό η ζύμη βγαίνει πιο απαλή, αφράτη και λιγότερο σφιχτή.
Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την τοποθετούμε στο ψυγείο για 40 λεπτά περίπου.

Εν τω μεταξύ σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε τα κρεμμύδια, σκεπάζουμε κι αφήνουμε για ένα δεκάλεπτο περίπου. Ρίχνουμε καμιά ματιά πότε πότε. Στα 10 λεπτά ξεσκεπάζουμε κι αφήνουμε να καραμελωθούν σιγά σιγά για 10-15 λεπτά ακόμα. Όταν πια πάρουν όμορφο σκούρο χρώμα είναι έτοιμα. Τα βγάζουμε από το τηγάνι, ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο ακόμα και σοτάρουμε τα μανιτάρια, τα οποία θα έχουμε καθαρίσει και κόψει σε λεπτές φέτες. Ρίχνουμε λίγο αλάτι, θυμάρι και περιμένουμε να πιουν τα υγρά τους. Μόλις αρχίσουν να στεγνώνουν, ρίχνουμε το μπαλσάμικο και σοτάρουμε λίγα λεπτά ακόμα. 


Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ανοίγουμε τη ζύμη σε ένα στρογγυλό -πάνω κάτω, δε χρειάζεται διαβήτης- φύλλο με πάχος περίπου 0,8-1 cm. 
Απλώνουμε τα κρεμύδια αφήνοντας περιφερειακά ένα κενό 3 εκατοστών. Από πάνω απλώνουμε τα μανιτάρια και τελειώνουμε με τη μοτσαρέλα την οποία θα έχουμε κόψει σε κομμάτια. Κλείνουμε την περιφέρεια της ζύμης, έτσι ώστε να σκεπάσει ελαφρώς τη γέμιση (δες φωτό).
Χτυπάμε το αυγό και με ένα πινέλο περνάμε τη ζύμη με αυτό.

Σε ένα μεγάλο ρηχό ταψί θα έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί ψησίματος. Στη μέση και με προσοχή βάζουμε την galette -προσοχή μην αγγίξει τα τοιχώματα γιατί τότε παύει να είναι galette και γίνεται μια κοινή ...tart, τς τς τς. Ψήνουμε για 30 λεπτά περίπου μέχρι να πάρει όμορφο χρώμα από πάνω.




 Σημείωση: Υπάρχουν διάφορες ζύμες για galette. Προσωπικά προτιμώ αυτή γιατί είναι απλή, με έχει εκπλήξει με το πόσο τραγανή γίνεται (χάρη στο πολύ κρύο νερό) κι είναι νόστιμη κι ελαφριά με το λαδάκι της. Και την χρησιμοποιώ για πίτες κλειστές, ανοιχτές, ταψιού κλπ. 
Ο συνδυασμός μανιτάρι- καραμελωμένα κρεμμύδια παίζει πολύ τελευταία. Η επιλογή της μοτσαρέλας έγινε γιατί έχω βρει μια γευστικότατη μπουφάλα -λίγο ακριβή αλλά χαλάλι της. 


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Περί της διόγκωσης των συστατικών.

Προ ημερών πήγα σε ένα μικρό σούπερ μάρκετ -από εκείνα όπου δεν βρίσκεις όλων των εταιριών τα είδη- κι αγόρασα αλεύρι μιας εταιρίας γνωστής στο χώρο. Δεν αγόραζα συχνά το συγκεκριμένο αλεύρι αλλά ναι, το είχα χρησιμοποιήσει στο παρελθόν. Χαζεύοντας τη συσκευασία έπεσε το μάτι μου στα συστατικά. Τα οποία ήταν περισσότερα του ενός. Μέχρι πρότινος είχα την εντύπωση ότι το απλό αλεύρι (όχι τα τύπου Φαρινάπ κλπ) ήταν απλό, σκέτο, νέτο αλεύρι- γι' αυτό και δεν διάβαζα ποτέ τι έγραφε μετά την ένδειξη "συστατικά". Αλεύρι για όλες τις χρήσεις αγόρασα. Και μου προέκυψε αλεύρι με...διογκωτικά. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι τι διάολο θέλουν τα διογκωτικά στο απλό αλεύρι και τέλος πάντων τι είδους διογκωτικά ήταν αυτά. Και στο κάτω κάτω δεν ήθελα αλεύρι με διογκωτικά, βρε φίλε, ήθελα σκέτο, καλής ποιότητας αλεύρι. Κι εσύ μου έβαλες διογκωτικά. Και τώρα πια τίποτα δεν είναι δεδομένο. Φίλε, με αναγκάζεις να διαβάζω από δω και μπρος σχολαστικά και τα πακέτα με το αλεύρι. Θα γίνω η τρελή των σούπερ μάρκετ, εκείνη που διαβάζει τα συστατικά και στις συσκευασίες αλευριού, η δακτυλοδεικτούμενη εμμονική με τα συστατικά. Έτσι θα με καταντήσεις φίλε, εσύ και τα διογκωτικά σου.

Πήρα, που λέτε, το αλεύρι με τα διογκωτικά (δεν γινόταν να το επιστρέψω, το είχα ήδη ανοίξει όταν έκανα τη "διογκωμένη" ανακάλυψη) κι έφτιαξα ένα ωραιότατο, φθινοπωρινό κέικ με μήλα. Γιατί τι θα ήταν το φθινόπωρο χωρίς γλυκά με μήλα!


Κέικ μήλου με ελαιόλαδο (#2)*



Υλικά για ταψί διαμέτρου 22 εκ.


3 ξινόμηλα
180 γρ ζάχαρη
4 μεγάλα αυγά
120 γρ ελαιόλαδο
150 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις (χωρίς διογκωτικά...!)
2 κουταλάκια του γλυκού baking powder
1/4 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
1/4 κουταλάκι κανέλα (γιατί τι θα ήταν ένα κέικ μήλου δίχως κανέλα...!)
1/2 φλιτζάνι σουλτανίνα
1/2 φλιτζάνι αμύγδαλο φιλέ (λευκό)
1 γενναία κουταλιά βούτυρο


Σε ένα μπολ ανακατεύουμε με το αλεύρι το baking powder, αλάτι και κανέλα.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.
Βάζουμε το βούτυρο στο ταψί, το οποίο τοποθετούμε στο φούρνο μέχρι να λιώσει το βούτυρο.
Εν τω μεταξύ καθαρίζουμε τα μήλα και τα κόβουμε σε λεπτές φέτες.
Βγάζουμε το ταψί από το φούρνο κι απλώνουμε με ένα πινέλο το βούτυρο, που έχει λιώσει, σε όλη του την εσωτερική επιφάνεια. Τοποθετούμε τις φέτες σε στρώσεις στο ταψί- θα βγουν τουλάχιστον δύο καλές στρώσεις.

Ετοιμάζουμε τη ζύμη.
Χτυπάμε με το μίξερ πολύ καλά τη ζάχαρη με τα αυγά μέχρι να αφρατέψει και να ασπρίσει το μείγμα.
Χτυπώντας πιο απαλά πια, προσθέτουμε το αλεύρι κι ανακατώνουμε μέχρι να ενσωματωθεί. Προσθέτουμε το ελαιόλαδο και συνεχίζουμε να ανακατώνουμε απαλά μέχρι να ενσωματωθεί κι αυτό και να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Τέλος προσθέτουμε την σουλτανίνα.

Ρίχνουμε το μείγμα πάνω από τα μήλα στο ταψί. Από πάνω ρίχνουμε τα αμύγδαλα.

Ψήνουμε για περίπου 35-40 λεπτά. Τσεκάρουμε να δούμε αν έχει ψηθεί πριν το ξεφουρνίσουμε.

Αφήνουμε για 10-15 λεπτά και μετά το βγάζουμε από το ταψί.

Το μεγάλο πλεονέκτημα των κέικ με ελαιόλαδο είναι ότι όσο περνούν οι μέρες διατηρούν την υγρασία τους, δεν ξηραίνονται. Κι έχουν μια ιδιαίτερη γεύση, μιας και το ελαιόλαδο ταιριάζει όμορφα με κέικ με φρούτα. Όσοι τυχόν δεν θέλουν ελαιόλαδο μπορούν να το αντικαταστήσουν με ισόποσο βούτυρο το οποίο θα έχουν λιώσει και θα έχουν αφήσει να κρυώσει.

*Εδώ θα βρείτε παλιότερη εκδοχή του ίδιου γλυκού.




Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

A Greedy Greek Girl

Τις τελευταίες μέρες κάθομαι και βλέπω την απολαυστική γαστρονομική σειρά του  ΒBC "Two Greedy Italians". Οι δύο λαίμαργοι Ιταλοί του τίτλου δεν είναι άλλοι από τον Gennaro Contaldo και τον Antonio Carluccio.





Όσοι ασχολούνται ή έχουν έρθει σε επαφή με την αγγλική γαστρονομική σκηνή γνωρίζουν ποιοι είναι. Ο μεν Gennaro υπήρξε ο μέντορας του γνωστού και μη εξαιρετέου Jamie Oliver. Παρακολουθώντας τον Gennaro είναι ολοφάνερο ότι έχει επηρεάσει τα μάλα τον χαριτωμένο Άγγλο σεφ ενώ εκείνος, από την άλλη, έχει αντιγράψει σχεδόν τα πάντα από τον εκρηκτικό Ιταλό!  Όσον αφορά τον Antonio Carluccio είναι ίσως αυτός που έμαθε στους κατοίκους της Γηραιάς Αλβιόνας πέντε -σημαντικά- πράγματα παραπάνω για την ιταλική κουζίνα. Κι εννοείται ότι, όσοι έχετε πάει προς Βρετανία μεριά θα έχετε πέσει πάνω σε ένα από τα πολλά -κι αρκετά συμπαθητικά- all-day εστιατόρια-καφέ που φέρουν το όνομα του (Carluccio's).
Λοιπόν, οι δύο φίλοι (και παλιότερα συνεργάτες) διασχίζουν τη χώρα τους ψάχνοντας να δουν τι άλλαξε στην παραδοσιακή ιταλική κουζίνα. Κι επιπλέον αν οι Ιταλοί παραμένουν πιστοί στην γαστρονομική παράδοση της χώρας τους ή έχουν ενδώσει στις σειρήνες του μοντέρνου, του junk ή του fast. Πηγαίνουν από περιφέρεια σε περιφέρεια απολαμβάνοντας τα ντόπια προϊόντα και πιάτα (στην ιταλική κουζίνα είναι πολύ έντονη η γαστρονομική εντοπιότητα) και συζητώντας με τους ντόπιους, ψάχνοντας τυχόν αλλαγές στη γαστρονομική νοοτροπία των ανθρώπων. Και τέλος, μαγειρεύουν!
Στο επεισόδιο όπου βρίσκονται στην Καλαβρία είναι παρόντες σε ένα παραδοσιακό χοιροσφάγιο, στο οποίο συμμετέχει όλη η οικογένεια, ακόμα και τα παιδιά (όχι όμως στο σφάξιμο του ζώου).
Τους κερνάνε λίγο φρέσκο χοιρινό κομμένο στη μηχανή (χειρός) για να γίνει λουκάνικο και με αυτό ο Gennaro φτιάχνει ένα πιάτο που μου κίνησε το ενδιαφέρον κυρίως γιατί ο συνήθως αυστηρός Antonio δήλωσε ενθουσιασμένος!
Το πιάτο αυτό είναι ένα κριθαρότο, με το δημητριακό κριθάρι όμως όχι το ζυμαρικό, μαγειρεμένο με την τεχνική του ριζότο, το φρέσκο χοιρινό κρέας και σπανάκι. Το έχω φτιάξει ήδη δύο φορές! Την πρώτη φορά ήμουν σκεφτική αν ένα πιάτο με μαγειρεμένο κριθάρι θα μπορούσε να είναι νόστιμο. Το γεγονός ότι το έφτιαξα σχεδόν αμέσως δεύτερη φορά είναι απόδειξη ότι το φαγητό ήταν αναπάντεχα νοστιμότατο!
Επειδή θα ήταν δύσκολο να βρεθώ σε χοιροσφάγιο και να με φιλέψουν φρέσκο χοιρινό, προτίμησα να χρησιμοποιήσω φρέσκο καλό χωριάτικο λουκάνικο (προτιμώ αυτό)
Δεν ξέρω αν έχετε δοκιμάσει ποτέ μαγειρεμένο κριθάρι (δημητριακό) σε φαγητό αλλά μετά από αυτό το πιάτο, πια σας το συνιστώ χωρίς δεύτερη σκέψη!

Κριθαρότο (δημητριακό κριθάρι) με χωριάτικο λουκάνικο και σπανάκι



Υλικά για 4 πιάτα

300 γρ κριθάρι δημητριακό
200 γρ φρέσκο χωριάτικο λουκάνικο ψιλοκομμένο
1 μεγάλο λευκό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 ποτήρι λευκό κρασί ξηρό
1 λίτρο ζωμός της αρεσκείας σας ζεστό
200 γρ, φρέσκο σπανάκι χοντροκομμένο (να είναι σχετικά μικρά τα φύλλα)
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι
λίγο λεμόνι (προαιρετικά)

Σε ένα μεγάλο τηγάνι με χοντρό πάτο ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά (4/6 ή πόσο θα ήθελα να είχα κουζίνα με γκάζι) λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό σοτάρουμε το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει, χωρίς όμως να μαυρίσει. Προσθέτουμε το λουκάνικο και σοτάρουμε για λίγο ακόμα. Προσθέτουμε το κριθάρι. Το γυρίζουμε απαλά με ξύλινη κουτάλα μέχρι να γυαλίσει καλά. Προσθέτουμε το κρασί, ανακατώνουμε και περιμένουμε να εξατμιστεί. Μόλις εξατμιστεί το κρασί αρχίζουμε και ρίχνουμε λίγο λίγο το ζεστό ζωμό, ίσα να σκεπάζει το κριθάρι κάθε φορά. Την πρώτη φορά που θα ρίξουμε ζωμό, προσθέτουμε και το σπανάκι. Θα ανακατεύουμε το φαγητό με απαλές κινήσεις με φορά από τα άκρα προς το κέντρο του τηγανιού πάντα με την ξύλινη κουτάλα. Όταν βλέπουμε ότι θα χρειάζεται κι άλλο ζωμό θα προσθέτουμε λίγο από αυτό με την κουτάλα. Στα 25-30 λεπτά το φαγητό θα έχει χυλώσει όμορφα και το κριθάρι θα είναι μαλακό αλλά στο κέντρο θα είναι al dente. Δεν θέλουμε να βράσει όπως το σιτάρι στα ...κόλλυβα! Δοκιμάζουμε και διορθώνουμε το αλάτι αν χρειαστεί. Πιπερώνουμε. Σερβίρουμε αμέσως με λίγο φρέσκο ελαιόλαδο από πάνω (1-2 κουταλιές) κι όποιος θέλει ας προσθέσει και λίγες σταγόνες λεμονιού. Πρόσθεσα λεμόνι τη δεύτερη φορά και μου άρεσε πολύ!




Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Α για αμύγδαλα

Δεν υπήρχε πρόθεση για ανάρτηση αλλά μια συζήτηση που προέκυψε στο instagram έδωσε την αφορμή.
Πέρασα σχεδόν όλο το καλοκαίρι - για δες, μιλάμε ακόμα για καλοκαίρι ενώ μπήκε το φθινόπωρο!-  φτιάχνοντας τα biscotti που αναρτώνται σήμερα.
Σε όσους αρέσουν οι τραγανές υφές, θα τα βρουν αρκούντως ευχάριστα μιας και δεν τρίβω πολύ ψιλό τον ξηρό καρπό, τουτέστιν τον νιώθει κανείς έντονα τρώγοντας τα μπισκότα. Επίσης προτιμώ να το χρησιμοποιώ με τη φλούδα που σημαίνει έξτρα πόντους στη γεύση. Τέλος χρησιμοποιώ περισσότερη ποσότητα ξηρού καρπού απ' όσο αντέχει η ζύμη να αφομοιώσει αρχικά αλλά με πείσμα κι επιμονή τα καταφέρνω.
Και προκύπτουν αυτά τα υπέροχα biscotti.
Α, ο ξηρός καρπός στον οποίον αναφέρομαι είναι το αμύγδαλο.


Biscotti με αμύγδαλα






Για 15-16 κομμάτια


180 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
80 γρ. ελαιόλαδο
60 γρ ζάχαρη
1 μεγάλο αυγό
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα πικραμύγδαλου
1 πρέζα αλάτι
50 γρ. αμύγδαλα ωμά με τη φλούδα τα οποία περνάμε από το μούλτι προσέχοντας να τα κόψουμε σχετικά χοντρά. 

Σε ένα μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι με το αλάτι και το baking powder.

Σε ένα άλλο μπολ χτυπάμε το ελαιόλαδο με τη ζάχαρη - με τον αυγοδάρτη, δεν χρειάζεται μίξερ- για λίγα λεπτά. Προσθέτουμε το αυγό και το εκχύλισμα και συνεχίζουμε να χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Προσθέτουμε το αλεύρι κι ενσωματώνουμε ανακατεύοντας με το χέρι. Τέλος προσθέτουμε κι ενσαματώνουμε και τα αμύγδαλα. Επειδή τα αμύγδαλα είναι χοντροκομμένα, θέλει λίγη δουλειά για να ενσωματωθούν καλά στη ζύμη. Θα δημιουργηθεί τέλος, μια ζύμη που δεν θα κολλά στα τοιχώματα του μπολ και τα χέρια. Αν τυχόν κολλά, προσθέτουμε λίγο αλεύρι. Πιάνουμε τη ζύμη, της δίνουμε σχήμα κορμού, την τυλίγουμε σε μεμβράνη, την πιέζουμε με τον πλάστη για να της δώσουμε πάχος 1 εκ περίπου και μήκος πάνω κάτω 15-16 εκ και την βάζουμε (τυλιγμένη) στο ψυγείο για τουλάχιστον μισή ώρα. Αν τυχόν βιαζόμαστε μπορούμε να την βάλουμε στην κατάψυξη για 10 λεπτά.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς με τη σχάρα στη μεσαία θέση.
Βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο, αφαιρούμε την μεμβράνη και τοποθετούμε προσεκτικά τον κορμό, σε ταψί στο οποίο έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί. Με ένα μαχαίρι χαράσσουμε απαλά - μέχρι τη μέση περίπου, όχι μέχρι κάτω- κομμάτια πάχους 1 εκ. Θα βγουν περίπου 15 κομμάτια.

Το τοποθετούμε στο φούρνο να ψηθεί, περίπου 20 λεπτά, μέχρι να πάρει όμορφο χρώμα. Το βγάζουμε ενώ συγχρόνως ρίχνουμε τη θερμοκρασία του φούρνου στους 150 βαθμούς. Πολύ προσεκτικά και με τη βοήθεια ενός μαχαιριού, κόβουμε μέχρι κάτω τα κομμάτια , τα χωρίζουμε και τα απλώνουμε στο ταψί έτσι ώστε η πλάγια πλευρά να κοιτάζει τώρα προς τα πάνω. Με άλλα λόγια τα βάζουμε ξαπλωτά. Τα ξαναβάζουμε στο φούρνο και τα αφήνουμε να ψηθούν μέχρι να πάρουν χρώμα- περίπου 10-15 λεπτά. Τα γυρίζουμε και περιμένουμε να πάρουν χρώμα κι από αυτήν την πλευρά- περίπου άλλα 10 λεπτά.
Τα παξιμάδια μας θα είναι έτοιμα εφόσον έχουν ψηθεί καλά και στο εσωτερικό. Μπορούμε να τσεκάρουμε σπάζοντας ένα στη μέση. Αν τυχόν "κρατάνε" λίγο, συνεχίζουμε το ψήσιμο για 5 λεπτά ακόμα, γυρίζοντας τα συνέχεια και προσέχοντας μην καούν.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Το τέλος ενός επεισοδιακού καλοκαιριού

Όσα συνέβησαν στη χώρα τέλη Ιουνίου - αρχές Ιουλίου δεν με άφησαν ανεπηρέαστη. Με επηρέασαν τόσο σε σημείο να μην έχω την απαραίτητη διάθεση να ασχοληθώ με το μπλογκ. Όπως θα διαπιστώσετε από την συχνότητα των αναρτήσεων, ο Ιούλιος είναι σχεδόν κενός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μαγείρευα. Τουναντίον, κατά τη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού πέρασα πολλές ώρες στην αγαπημένη μου κουζίνα μαγειρεύοντας. Και σκέφτηκα ότι μάλλον εκεί ξέσπασα, ψάχνοντας κάτι να κάνω για να μην σκέφτομαι συνέχεια όσα γίνονται στη λιλιπούτεια χώρα μας.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού που λένε, έτσι προσπαθώντας να αντιμετωπίσω ψυχολογικά την πολιτική επικαιρότητα μαγείρευα κι έψηνα συνέχεια. Και συνέχεια. Κι άρχισα να παίζω λίγο με τις συνταγές (όπως οι πολιτικοί με τα μνημόνια). Κι άρχισα να κάνω κάποιες αλλαγές (όπως οι πολιτικοί με τα μνημόνια). Η σημαντικότερη ίσως αλλαγή είναι ότι σε κάποιες συνταγές αντικατέστησα το βούτυρο με ελαιόλαδο. Κυρίως σε γλυκά και μπισκότα. Αυτό περισσότερο ως ανάγκη να διατηρηθεί το γλυκό σε καλή κατάσταση τους καλοκαιρινούς μήνες, μιας και με το βούτυρο υπάρχει σχετικά γρήγορη αλλοίωση- κι όχι μόνο στη γεύση. Έχω κατά καιρούς φτιάξει κέικ με ελαιόλαδο -και τα έχω αναρτήσει- κι είναι υπέροχα. Αφράτα, μυρωδάτα και κυρίως δεν χάνουν την υγρασία τους, δεν στεγνώνουν. Αυτή τη φορά προχώρησα στα μάφινς (συνταγή που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα αναρτηθεί προς το τέλος του μήνα) και στα μπισκότα που ήταν πραγματικός θρίαμβος! ( Δες στο instagram)  Διατηρούνταν για μέρες φρέσκα και τραγανά χωρίς να χάσουν ούτε σε γεύση! Μετά προχώρησα στην κλασική πασταφλώρα. Το γεγονός ότι το ψυγείο είχε γεμίσει με βάζα από μαρμελάδες, άλλο μεγάλο σουξέ με αποκορύφωμα την τελευταία από σύκο, σήμαινε ότι, με την διαδικασία του επείγοντος (όπως οι πολιτικοί με τα μνημόνια), έπρεπε να φτιάξουμε πασταφλώρες! Κι η βάση να είναι με ελαιόλαδο! Όπως κι έγινε:

Πάστα φλώρα (βάση φτιαγμένη με ελαιόλαδο)






Υλικά για ταψί διαμέτρου 25 εκ (αν την  θέλουμε πιο χοντρή χρησιμοποιούμε ταψί μικρότερης διαμέτρου)

2 φλιτζάνια* αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 φλιτζάνι ψίχα φουντουκιού**
1/4 φλιτζάνι ελαιόλαδο
1/2 φλιτζάνι ζάχαρη καστανή
5-6 κουταλιές παγωμένο νερό
1 πρέζα αλάτι

1/2 βάζο μαρμελάδα της αρεσκείας μας (ίσως και λίγο περισσότερη αν μας αρέσει να είναι πληθωρική η παρουσία της)

Ετοιμάζουμε τη ζύμη.
Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, με την ψίχα φουντουκιού, το αλάτι και τη ζάχαρη. Ρίχνουμε το ελαιόλαδο και με ένα πιρούνι ανακατεύουμε μέχρι να δημιουργηθούν χοντρά τρίμματα. Ρίχνουμε λίγο λίγο το νερό και ζυμώνουμε έως ότου αποκτήσουμε μια ζύμη που να μην κολλά στα χέρια μας. Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την αφήνουμε στο ψυγείο για μία ώρα περίπου.

Στα 50 λεπτά ξεκινάμε την προθέρμανση του φούρνου στους 190 βαθμούς . Ετοιμάζουμε το ταψί, διαμέτρου 25 εκ., αλείφοντας το με λίγο ελαιόλαδο. Βγάζουμε τη ζύμη, κόβουμε τα δύο τρίτα και την υπόλοιπη την επιστρέφουμε στο ψυγείο. Τοποθετούμε τη ζύμη στο κέντρο του ταψιού κι αρχίζουμε να την απλώνουμε με τη βοήθεια των δακτύλων. Προσέχουμε να πάρουμε ίδιο πάχος σε όλη την επιφάνεια. Απλώνουμε από πάνω την μαρμελάδα. Βγάζουμε την υπόλοιπη ζύμη από το ψυγείο και την πλάθουμε σε λωρίδες τις οποίες απλώνουμε σταυρωτά από πάνω.
Ψήνουμε για 40 λεπτά περίπου- εξαρτάται από το πάχος της βάσης. Προσέχουμε μην πάρει απότομα χρώμα. Τότε την σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο μέχρι να ολοκληρωθεί το ψήσιμο.





*Όπως έχουμε ξαναπεί, εννοούμε φλιτζάνια 240-250 ml. Φλιτζάνια που χρησιμοποιούμε κυρίως για καφέ φίλτρου.

**Η παρουσία ξηρών καρπών πάντα κάνει τη ζύμη πιο νόστιμη!







(Ακολουθεί προεκλογική υπόσχεση!)
Θα τα πούμε ξανά μετεκλογικά!