Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Αντζούγια η αγαπημένη!

Πριν λίγες μέρες μου έστειλαν μια συνταγή στο inbox του facebook, η οποία συνταγή περιείχε αντζούγια κι ο αποστολέας μου ζητούσε να προτείνω κάποιο άλλο υλικό στη θέση αυτής. Της αντζούγιας. Της οποίας αντζούγιας η υποφαινόμενη είναι φανατική οπαδός. Μια aficiοnado θα λέγαμε. Το αίτημα του αποστολέα της συνταγής λύθηκε σχετικά εύκολα αλλά η υποφαινόμενη έμεινε να σκέφτεται γιατί οι Έλληνες δεν αγαπούν την αντζούγια. Αν φτιάχναμε ποτέ ''Σύλλογο φίλων της αντζούγιας'' θα ήμασταν 4 άτομα το πολύ: ο πρόεδρος του συλλόγου, ο αντιπρόεδρος, ο γραμματέας κι ο...ταμίας. Επίσης θυμήθηκε έναν τρικούβερτο καυγά που είχε ρίξει με αγαπημένη φίλη, πολύ γκουρμέ και καταπληκτική μαγείρισσα η οποία μισούσε την ταπεινή αντζούγια. Δεν άντεχε ούτε τη λέξη...''αντζούγια''...!
Δεν ξέρω γιατί την λατρεύω, δεν μπορώ να εξηγήσω την αδυναμία που έχω από μικρή στο ταπεινό αυτό παστό ψαράκι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν- στη μακρινή Αυστραλία- ο μπαμπάς μας πήγαινε στο Pizza Hut, πάντα παράγγελνα την πίτσα με αντζούγιες - ίσως γιατί ήξερα ότι κανείς δεν θα την πλησίαζε! Όταν βρίσκομαι στην Ιταλία πάντα ψάχνω στον κατάλογο των εστιατορίων για πιάτα με αντζούγια. Ευτυχώς εκεί υπάρχουν πολλά τέτοια πιάτα!
Είχα καιρό να φάω αντζούγια. Κι εκείνη η συνταγή που ήρθε στο inbox με έκανε να αναστενάξω βαθιά και να συνειδητοποιήσω πόσο την είχα πεθυμήσει. Αυτές τις μέρες που βρέθηκα ''home alone'' κι είχαμε άρση της απαγόρευσης χρήσης της αντζούγιας, έτρεξα κι αγόρασα ένα βάζο φιλεταρισμένης αντζούγιας  κι έφτιαξα μια pesto που υπεραγαπώ, από ένα βιβλίο που επίσης υπεραγαπώ, τις ''Συνταγές κι αναμνήσεις'' της υπέροχης στον υπέρτατο βαθμό Σοφία Λόρεν.
Η σάλτσα αυτή είναι δικής της έμπνευσης, είναι πολύ ιδιαίτερη, τσαχπίνικη και σπιρτόζικη, θελκτική αλλά ''δύσκολη'' (όχι στην προετοιμασία αλλά στον ουρανίσκο), εντυπωσιακή αλλά και φίνα.

Spaghetti με pesto alla Sophia Loren 




Υλικά για 4 άτομα

1 πακέτο σπαγκέτι
2 φλιτζάνια φρεσκότατο μαϊντανό
2 σκελίδες σκόρδο
2 κουταλιές της σούπας κουκουνάρι
2 κουταλιές της σούπας κάππαρη (αν είναι πολύ αλμυρή ξαρμυρίστε την)
4 φιλέτα αντζούγιας (αν είναι παστή ξαρμυρίστε την)
1 μικρό λευκό κρεμμύδι πολύ ψιλοκομμένο
2/3 φλιτζάνι ελιές Καλαμών (χωρίς το κουκούτσι εννοείται!)
πιπέρι μαύρο φρεσκοτριμμένο (προαιρετικά)
ελαιόλαδο

Βάζετε σε μια κατσαρόλα νερό με αλάτι να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνετε τα ζυμαρικά.
Εν τω μεταξύ χτυπάτε όλα τα υλικά χωρίς λάδι σε μπλέντερ (ή αν έχετε διάθεση χρησιμοποιείστε γουδί που είναι το πιο σωστό) . Ρίχνετε σιγά σιγά το λάδι, περίπου 1/4 φλιτζάνι, και συνεχίζετε για λίγο το χτύπημα.
Μόλις βράσουν τα ζυμαρικά al dente τα στραγγίζετε. Βάζετε την ίδια κατσαρόλα στο μάτι να στεγνώσει και ρίχνετε 5-6 κουταλιές λάδι. Το καίτε καλά, ρίχνετε τα ζυμαρικά, ανακατώνετε ζωηρά. Ανακατεύετε με την σάλτσα pesto και σερβίρετε αμέσως.

Το συγκεκριμένο πιάτο συνοδεύεται εξαιρετικά καλά με λευκά κρασιά από Ασύρτικο ή Μαλαγουζιά ή κρασιά που συνδυάζουν τις δύο ποικιλίες!

Εννοείται ότι όποιο υλικό μας αρέσει περισσότερο το ενισχύουμε σε ποσότητα. Μαντέψτε ποιο υλικό ενισχύει η υποφαινόμενη!
Κι όχι! Δεν μπορείτε να αφαιρέσετε την αντζούγια!

***
Σημειώσεις:

Τις προηγούμενες μέρες υπήρξε κάποιο πρόβλημα με ορισμένα σχόλια τα οποία εμφάνισε ο blogger  μετά από αρκετές μέρες. Ζητώ συγγνώμη για κάποιες αργοπορημένες απαντήσεις στους αποστολείς αυτών των σχολίων.

Όσοι έχετε facebook έχετε υπόψη ότι κάνουμε μια ''φωτογραφική'' επανάληψη σε αγαπημένες συνταγές φέτος το καλοκαίρι : εδώ

Τέλος όσοι αμφισβητείτε τις δυνατότητες της αντζούγιας, διαβάστε εδώ τι πιστεύουν οι σεφ γι' αυτήν!

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Say what?

Πριν λίγες μέρες είχαμε αναρτήσει τη συνταγή μιας πίτσας της οποίας τα κύρια συστατικά ήταν κολοκυθάκι κομμένο σε πολύ μικρά κυβάκια και σοταρισμένο με φρέσκο κρεμμυδάκι, σάλτσα pesto και ντομάτα. Παραδόξως η συγκεκριμένη συνταγή είχε αρκετό feedback. Φίλος μου είπε ότι την έφτιαξε για Γάλλους φίλους του που ενθουσιάστηκαν, παρ' όλο που είχαν την εντύπωση ότι έτρωγαν μια ....tarte aux légumes (τάρτα λαχανικών!)- μικρό το κακό.
Μετά από λίγες μέρες, μιλώντας με τον little bro στο τηλέφωνο, με ρώτησε απορημένος ''Μα υπάρχουν πίτσες χωρίς κρέας;''. Ευτυχώς που μιλούσαμε μέσω τηλεφώνου γιατί το ξέσπασμα μου ήταν έντονο κι... ηχηρό. Κοινώς ούρλιαζα ''Πώς τολμάς και κάνεις μια τέτοια ερώτηση, μπλα μπλα μπλα!'' Μου ζήτησε να ηρεμήσω και μου εξήγησε ότι ξέρει ότι υπάρχουν πίτσες άνευ κρέατος αλλά αυτές τις τρως στην Ιταλία,λέει, στην Ελλάδα όχι. Δεύτερο ξέσπασμα. Απότομο κλείσιμο του τηλεφώνου (σαν κάτι να ακούστηκε ''μα δεν υποφέρεσαι''). Η υποφαινόμενη συνέχισε το μάταιο ξέσπασμα της σε βουβή γραμμή...
Κοιτούσα το ακουστικό και σκεφτόμουν θυμωμένα τα διάφορα στερεότυπα που έχει ο Έλληνας. Ένα από αυτά είναι πώς την θέλει την πίτσα του. Την θέλει ''σπέσιαλ'' (κάθε πιτσαρία που σέβεται τον εαυτό της έχει στον κατάλογο μια πίτσα ''σπέσιαλ''). Η πίτσα ''σπέσιαλ'' μεταφράζεται σε μια ζύμη παχιά παχιά πάνω στην οποία έχουν ρίξει μια ακαθόριστης προέλευσης σάλτσα ντομάτας, τόνους από ''τυριά που λιώνουν'' καμιά ψιλοκομμένη πιπεριά για ξεκάρφωμα, και το τελικό touch επιτυγχάνεται με μπέικον, λουκάνικο ΚΑΙ ζαμπόν!!! Αυτή είναι η εικόνα που έχει ο Έλληνας όταν ακούει τη λέξη πίτσα. Μετά από όλα αυτά...Ι rest my case.

Αλλά πριν από όλα αυτά να πω ότι σήμερα δεν έχουμε πίτσα. Έχουμε κάτι ελαφρύ, μια πολύ γευστική σαλάτα, που γίνεται εύκολα και που ναι μεν έχει το αγαπημένο κολοκυθάκι αλλά -μείνετε ήσυχοι αγαπητοί carnivori- έχει και κρέας.

Σαλάτα με κολοκυθάκι και κοτόπουλο 




Υλικά για 4 άτομα

4 μικρά ολόφρεσκα κολοκυθάκια
2 φιλέτα από στήθος κοτόπουλου
2/3 φλιτζάνι παρμεζάνα κομμένη σε φύλλα
4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο
1 κουταλιά σούπας καλο βαλσαμικό ξίδι
1 κουταλιά γλυκού μουστάρδα εξαιρετικής ποιότητας
αλάτι
φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Πλένετε και στεγνώνετε τα κολοκυθάκια. Κόβετε το πάνω και κάτω μέρος και μετά τα κόβετε julienne -λεπτές λωρίδες.
Κόβετε το κρέας σε λεπτές φετούλες. Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι και σε πολύ λίγο λάδι σοτάρετε το κρέας για μερικά λεπτά. Όταν αρχίσει να παίρνει χρώμα περιμένετε λίγο και μετά ρίχνετε τα κολοκυθάκια, τα οποία θα σοταριστούν ίσαμε ένα λεπτό- τα θέλουμε να παραμείνουν τραγανά. Αλατίζετε ελαφρώς. Ετοιμάζετε την βινεγκρέτ χτυπώντας το ελαιόλαδο με το ξίδι και τη μουστάρδα. Απλώνετε το κοτόπουλο με τα κολοκυθάκια σε μια πιατέλα, ρίχνετε από πάνω την παρμεζάνα, την βινεγκρέτ και τέλος άφθονο φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Είναι ένα πιάτο ιδανικο για βράδυ καλοκαιριού, όταν θέλετε να φάτε κάτι ελαφρύ και το κρασί είναι λευκό...και τραγανό!


Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Σκόρπιες σημειώσεις (#11)

Σήμερα θα ασχοληθούμε με μπύρες. Συγκεκριμένα θα ασχοληθούμε με μπύρες ελληνικής παραγωγής, που πια δεν είναι λίγες, μιας και σχεδόν κάθε νομός έχει τη μικροζυθοποιϊα του! Ένα φαινόμενο -μια μόδα;- που προσωπικά βρίσκω πολύ ευχάριστο κι εποικοδομητικό, άλλωστε στον Έλληνα πάντα άρεσε η μπύρα, απορώ μάλιστα γιατί άργησε τόσο πολύ η εμφάνιση τοπικών παραγωγών. Υπήρχαν κάποιες που είχαν εμφανιστεί εδώ και λίγα χρόνια, όμως θες η κρίση, θες η μανία του Έλληνα να αντιγράφει καλές προσπάθειες, ήρθε στο τέλος ο καιρός που δεν προλαβαίνουμε πια τις νέες ετικέτες! Είπα ''ετικέτες'' κι έτσι έρχομαι στο κυρίως θέμα της ανάρτησης. Διότι όπως κι αν το κάνουμε δεν θεωρούμαι ειδική στην μπυρογνωσία (υπάρχουν ανάλογα blog που κάνουν εξαιρετική δουλειά) εν τούτοις θα ήθελα να πω -να γράψω μάλλον- τη γνώμη μου για τις ετικέτες των ελληνικών μπυρών:

Γενικά το φαινόμενο ''ετικέτα'' σε ελληνικά προϊόντα δημιουργεί ποικίλες εντυπώσεις. Παλιότερα οι ετικέτες (ιδιαίτερα προϊόντων που ήθελαν να τονίσουν την ελληνικότητα τους) περιείχαν οτιδήποτε θεωρούνταν ''ελληνικότατο'': Κίονες, αρχαιοελληνικές προτομές θεών, εκκλησούλες με σήμαντρα, γαϊδουράκια, βουκολικά τοπία, γιαγιάδες με τσεμπέρια και...φυσικά όλα αυτά πλαισιώνονταν  από μαιάνδρους. Τα χρώματα που κυριαρχούσαν ήταν -αναπόφευκτα- το γαλάζιο και το λευκό. Με τα χρόνια, αρκετές εταιρίες προσπάθησαν να ξεπεράσουν την συγκεκριμένη αισθητική άποψη , άλλες κόλλησαν κι είναι ακόμα κολλημένες και επιμένουν ελληνικά. Κοιτούσα τις ετικέτες 4 ελληνικών μπυρών που βρέθηκαν ταυτόχρονα στο ψυγείο μου κι είπα να τις ''αναλύσω''. Τις φωτογράφισα ως άλλες διαγωνιζόμενες σε καλλιστεία



και τα συμπεράσματα είναι τα εξής:
Ξεκινάμε από την καλύτερη ετικέτα για να οδηγηθούμε σιγά σιγά στη χειρότερη.

1. Η μπύρα ΝΗΣΟΣ παίρνει άνετα τον τίτλο της μπύρας με την πιο κομψή ετικέτα. Όμορφα απλή, με σωστά χρώματα, ενώ αποφεύγονται τα κλισέ. Λίγα λόγια είναι γραμμένα επάνω, μόνο ό,τι χρειάζεται να γνωρίζει ο καταναλωτής.

2. Η μπύρα ΝΕΔΑ κρατά σχετικά χαμηλούς τους τόνους στην ντεκορασιόν της ετικέτας της. Η μόνη αντίδραση που έχω όταν την βλέπω είναι να θυμάμαι τον ...Αστερίξ! Ποιος ξέρει γιατί....;

3. Στη μπύρα VOLKAN δεν μου κάθεται καλά το όνομα. Μου κάνει κάτι σε απεχθή βαρόνο. Επίσης εκείνο το ενεργό ηφαίστειο που εικονίζεται στην ετικέτα με την κόκκινη σκόνη-λάβα να πετάγεται έξω από την ετικέτα (!) έχει κάτι το δυσοίωνο!

4. Το βραβείο της χειρότερης ετικέτας δίδεται δικαιωματικά στην μπύρα BLUE MAK. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το τι γίνεται πάνω σε αυτήν. Από το ίδιο το όνομα της (χαϊδευτικό για... Γαλάζιος Μακεδόνας;) ως το κιονόκρανο πάνω στο οποίο είναι χαραγμένη η λέξη ''μπύρα'', κι από τον Αλεξάντερ δε Γκρέιτ που φιγουράρει στη μέση πλαισιωμένος από μαιάνδρους βεβαίως βεβαίως, ως την κρυμμένη μες τον κίονα ελληνική σημαία.

Για να μην είμαι άδικη, όλες οι μπύρες που εικονίζονται είναι καλές έως πολύ καλές και δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από γνωστές εισαγόμενες. Μάλιστα φίλος από το κατάστημα του οποίου προμηθεύτηκα την Blue Mak, μου είπε ότι η συγκεκριμένη μπύρα έχει φανατικούς οπαδούς αρκετοί από τους οποίους είναι ξένοι -κι οι οποίοι ποσώς ενδιαφέρονται για την αισθητική της ετικέτας της!!
Οι Άγγλοι έχουν μια παροιμία που λέει να μην κρίνεις ποτέ ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του. Αντίστοιχα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε μια μπύρα -και δη ελληνική- από την ετικέτα της!

***
Λοιπόν, και στις σημερινές μας ''σκόρπιες σημειώσεις'' έχουμε θέμα για κρασί. Όμως δεν θα παρουσιάσουμε ένα συγκεκριμένο κρασί όπως κάναμε τις προηγούμενες φορές, αν κι έχουμε πιει αρκετά εντυπωσιακά κρασιά το τελευταίο διάστημα. Αντί αυτού θα δημοσιεύσουμε έναν ενδιαφέροντα και καλοφτιαγμένο ταμπλό που θα σας βοηθήσει να συνδυάσετε σωστά κρασί και τυρί. Το βρήκαμε στο facebook,  μας άρεσε, το βρήκαμε χρήσιμο και το μοιραζόμαστε μαζί σας:



***
Πριν τελειώσω, θα απαντήσω σε μια ερώτηση που μου ήρθε μέσω του καλού μου ρουφιάνου blogger statistics : ''Πώς τρώγεται η ωμή μελιτζάνα'' ήταν η αναπάντεχη ερώτηση. Απάντηση: Δεν. Τρώγεται. Ωμή. Εκτός κι αν την βρίσκεις (ο καθείς με τα βίτσια του) τρώγοντας θεόπικρα λαχανικά ή είσαι εθισμένος/η στην σολανίνη. Είτε το ένα ισχύει, είτε το άλλο, σου εύχομαι καλή τύχη!

***
Α, ναι! Μην το ξεχάσω! Όσοι ενδιαφέρεστε για αστυνομικά μυθιστορήματα, εδώ θα διαβάσετε τον δικό μου κατάλογο για το φετινό καλοκαίρι. Όσοι πιστοί του είδους, περιμένω τις απόψεις σας.