Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Houston we have a problem

Μετά την προηγούμενη ανάρτηση ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί είχα ανακαλύψει ένα νέο υλικό να χρησιμοποιώ στην κουζίνα (καινούργιο κοσκινάκι μου..) κι αυτό δεν ήταν άλλο από το γάλα αμυγδάλου. Εκτός από εκείνο το απίθανο lemon bread, το χρησιμοποίησα και σε pancakes και -ω ναι- με κουάκερ στο κλασικό porridge! Όλα τέλεια μέχρις ότου διάβασα στην (ναι, στην κι όχι στον!) Guardian αυτό το άρθρο σύμφωνα με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ χρεωνόμουν εν μέρει την καταστροφή του πλανήτη. Μάλιστα...

Ε, καλά σκέφτηκα, μπορώ να ζήσω χωρίς γάλα αμυγδάλου, σημασία έχει ο πλανήτης, να ζει καλά κι αυτός ο δόλιος. Μετά από λίγες μέρες χτύπησε ο W.H.O, όχι ο Doctor Who αλλά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο οποίος διαρρηγνύοντας τα ιμάτια του μας ζητούσε να σταματήσουμε να τρώμε επεξεργασμένα κρέατα γιατί προκαλούν καρκίνο. Στα επεξεργασμένα κρέατα εντάσσονται τα αλλαντικά κι εγώ έχω δηλώσει- επανειλημμένα- ότι θα μπορούσα να ζήσω μόνο με αλλαντικά, τυριά και κρασιά. Μεγάλο το πλήγμα, τα λατρεύω, αλλά τι να κάνουμε το είπε ο "ό,τι θυμάμαι χαίρομαι" WHO, ας μείνω με τυρί και κρασί στο φινάλε. Μέσα σε όλα αυτά πέφτω πάνω σε άρθρο που αποκαλύπτει ότι το τυρί μπορεί να είναι εξίσου εθιστικό όπως τα ναρκωτικά! Ααααα, μα τι στο καλό! Το ένα βλάπτει, το άλλο εθίζει. Στη σύγχυση μου επάνω είπα να φτιάξω λίγη pesto genovese που είναι ωραία και δεν επιβαρύνει το περιβάλλον, ο βασιλικός μεγαλώνει (μάλλον γερνά τέλη Οκτώβρη) ήσυχα ήσυχα στην βεράντα, καμία απειλή για το περιβάλλον... Αμ δε! Η μεγάλη ζήτηση κουκουναρόσπορου, ένα από τα κύρια συστατικά της pesto, είναι, λέει, επιβλαβής για το περιβάλλον!!!! Η pesto απειλή για τον πλανήτη μας!! Τι άλλο θα ακούσω, οϊμέ!

Αλλά δεν πειράζει, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μας νοιάζεται πολύ κι έτσι θα μας επιτρέπει να τρώμε έντομα από εδώ και πέρα , λύσαμε το πρόβλημα, θα φτιάξουμε ένα ωραιότατο ραγού με γρύλους όπως η Carol στη σειρά "The Last Man on Earth".


"Ladies and gentlemen, please welcome...cricket casserole!" — Carol


Η εβδομάδα δεν έχει τελειώσει ακόμα οπότε μπορεί να μας προκύψει κι άλλη παρόμοια είδηση. Πέρα από την πλάκα, η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Δεν θα προχωρήσω στην ανάλυση της κατάστασης αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι η παγκοσμιοποίηση της διατροφής με τρομάζει, η μαζική παραγωγή με ανησυχεί, εκείνο το "αποτύπωμα άνθρακα" με βάζει σε σκέψεις.
Προς το παρόν δεν μπορώ να κάνω πολλά, ίσως να ψάχνω για μικροπαραγωγούς στις λαϊκές, να προτιμώ προϊόντα εταιριών με μικρή και ποιοτική παραγωγή, να αναζητώ τοπικά προϊόντα, να αναρωτιέμαι αν πρέπει να πιω εκείνο το sauvignon blanc από τη Νέα Ζηλανδία (τόσο ταξίδι έκανε, μα να το σνομπάρω για ένα "ανθρακικό αποτύπωμα";), να ζηλεύω ανθρώπους σχεδόν αυτάρκεις, που έχουν το μποστάνι τους, τα λίγα ζώα τους, γιατί υπάρχουν, τους έχω συναντήσει, στην επαρχία προφανώς, "Η ευτυχία είναι στο λιβάδι", όπως ήταν ο τίτλος μιας παλιότερης γαλλικής ταινίας.

Ουφ! Δεν θα σας αφήσω με ένα τεράστιο ερωτηματικό να πλανάται πάνω από το κεφάλι σας. Εκείνα τα pancakes με γάλα αμυγδάλου που ανέφερα στην αρχή ήταν ωραιότατα, πολύ νόστιμα. Τι λέτε; Θα τα δοκιμάσετε;

Pancakes με γάλα αμυγδάλου




Για 8 κομμάτια

1/2 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 φλιτζάνι αλεύρι ολικής αλέσεως
1/2 φλιτζάνι γάλα αμυγδάλου (τα περισσότερα έχουν κάποιο γλυκαντικό, αυτό που χρησιμοποίησα εγώ είχε σιρόπι αγάβης, οπότε δεν χρειάζεται να βάλουμε στο χυλό μας ζάχαρη)
1/2 κεσέ γιαούρτι
1 μεγάλο αυγό
1/2 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1 πρέζα μοσχοκάρυδο
Λίγες σταγόνες εκχύλισμα βανίλιας
Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Σε ένα μπολ αναμειγνύουμε τα αλεύρια, τη σόδα, το baking powder και το μοσχοκάρυδο. Σε άλλο μπολ χτυπάμε το αυγό. Προσθέτουμε το γάλα αμυγδάλου, το γιαούρτι και το εκχύλισμα βανίλιας και χτυπάμε μέχρι να ομεγενοποιηθεί το μίγμα. Προσθέτουμε το μίγμα αλευριού. Αναμειγνύουμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μίγμα.
Ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε τηγάνι σε μέτρια προς δυνατή φωτιά. Ρίχνουμε χυλό που αντιστοιχεί σε μισή κουτάλα, ψήνουμε καλά από τη μια μεριά για 2-3 λεπτά, γυρίζουμε προσεκτικά και ψήνουμε κι από την άλλη. Αν το τηγάνι είναι μεγάλο μπορούμε να ψήνουμε δύο pancakes ταυτόχρονα. Συνεχίζουμε έτσι μέχρι να τελειώσει ο χυλός. Κάθε φορά προσθέτουμε λίγο ελαιόλαδο στο τηγάνι.

Μπορούμε να σερβίρουμε με ελληνικό μέλι (πολύ χαμηλό "ανθρακικό αποτύπωμα") ή καναδέζικο σιρόπι σφενδάμου ( το "ανθρακικό αποτύπωμα" αυξάνεται επικίνδυνα)




Πριν τελειώσουμε, να σας ενημερώσω ότι το blog μπήκε αισίως στον όγδοο χρόνο λειτουργίας. Αντί κεράσματος, σκέφτηκα να σας ποστάρω, μέχρι το τέλος του έτους, αγαπημένες μουσικές που ακούω όταν μαγειρεύω -κι όχι μόνο τότε! Δεν ξέρω τι ακούτε εσείς όταν μαγειρεύετε αλλά για λίγα post ακόμα θα πάρετε μια ιδέα τι ακούει η υποφαινόμενη.

Ξεκινάω με έναν από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους. "Ella & Louis". H Ella Fitzgerald κι ο "Pops" Louis Armstrong, μαζί πρώτη φορά για την Verve Records. Κάπου είχα διαβάσει ότι η ηχογράφηση έγινε μετά από μια περιοδεία κι οι δύο καλλιτέχνες ήταν αρκετά κουρασμένοι όταν την ξεκίνησαν. Η κούραση τους αποτυπώνεται με απίστευτο τρόπο στη φωνή τους ή στο παίξιμο του Louis, τόσο γλυκά, τόσο όμορφα, που οι ερμηνείες τους απογειώνονται στο τέλος!
Απολαύστε τον!




Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Η ιστορία με το ψωμί που δεν ήταν ψωμί

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης θα μιλήσουμε και σήμερα για τους Αμερικανούς και την προσφορά τους στο σύγχρονο γαστρονομικό σύμπαν. Γιατί όπως και να' χει, οι Αμερικανοί είναι μεγάλοι influentials, πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό, κι είναι επιδραστικοί για πολλούς λόγους που θα αναλύσουμε σε άλλη ανάρτηση.
Προς το παρόν θα ασχοληθούμε με μια συγκεκριμένη προσφορά τους και δη για εκείνο το ψωμί που δεν είναι ψωμί αλλά κέικ αλλά ούτε κέικ το λες!
Αναφέρομαι στα γλυκά breads, των οποίων η κανονική ονομασία είναι quick breads κι η οποία ονομασία αναφέρεται σε κέικ, μάφινς, μπράουνις κλπ. Κάπως μπερδεμένα ακούγονται όλα αυτά έτσι προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω την ορολογία ανακάλυψα ότι ούτε κι οι Αμερικανοί καλά καλά δεν έχουν αποσαφηνίσει τι ακριβώς είναι το (quick) bread, συνήθως δεν συμφωνούν μεταξύ τους παρά μόνο στα εξής στοιχεία:
*Το bread έχει διαφορετική υφή, είναι λιγότερο αφράτο και πιο συμπαγές.
*Αντί για βούτυρο συνήθως χρησιμοποιείται κάποιο είδος ελαίου.
*Η διαδικασία ετοιμασίας είναι διαφορετική- και πιο σύντομη.. Συνήθως αναμειγνύουμε τα υγρά υλικά μεταξύ τους, τα ξηρά μεταξύ τους και γρήγορα γρήγορα αναμειγνύουμε τα μεν με τα δε.
*Πάντα τα ψήνουμε σε μικρό ορθογώνιο ταψάκι. Ναι, το σχήμα παίζει ρόλο, δεν νοείται στρογγυλό bread!

Σε αυτά τα τέσσερα σημεία συμφωνούν, στα υπόλοιπα διαφωνούν κι οι συζητήσεις καλά κρατούν στις ιστοσελίδες και τα φόρουμ.

Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω ότι τα breads είναι βολικά κι εύκολα και γι' αυτό τα φτιάχνω συχνά. Το banana bread μου είναι πια θεσμός, είναι πολύ μαλακό κι έχει το μεγάλο πλεονέκτημα των breads: δεν στεγνώνει, διατηρείται υγρό για πολλές μέρες κι έχει πάντα την υφή του φρεσκοψημένου. Έχω δοκιμάσει με αχλάδι και στα προσεχώς είναι κι ένα με κολοκύθα.
Προ ημερών όμως έφτιαξα αυτό που ακολουθεί κι είναι απίστευτο! Απλό αλλά απίστευτο! Εύκολο αλλά απίστευτο! Γευστικό και νόστιμο και λαχταριστό και πάντα απίστευτο!


Lemon Bread με γάλα αμυγδάλου



Υλικά

Για το γλυκό:

1 1/2 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2/3 φλιτζάνι ζάχαρη
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
2 μεγάλα αυγά
1 μικρή συσκευασία γάλα αμυγδάλου (αντιστοιχεί σε 200ml) (δες φωτό*)
χυμός και ξίσμα ενός λεμονιού
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1 πρέζα αλάτι
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα πικραμύγδαλου

Για το γλάσο:

1 φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
χυμός ενός λεμονιού
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα πικραμύγδαλου
λίγα αμύγδαλα φιλέ

Θα χρειαστούμε ορθογώνιο ταψί για κέικ 20 εκ x 10 εκ




Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς

Ετοιμάζουμε το ταψί. Λαδώνουμε κι αν θέλουμε στρώνουμε με αντικολλητικό χαρτί (εγώ το κάνω, βοηθά πολύ)

Σε ένα μπολ ρίχνουμε τη ζάχαρη με το ξύσμα λεμονιού και τρίβουμε με τα χέρια. Με αυτόν τον τρόπο θα απελευθερωθούν τα αρώματα του λεμονιού. Σε ένα άλλο μεγάλο μπολ αναμειγνύουμε το αλεύρι με το baking powder και το αλάτι. Ενώνουμε τα υλικά των δύο μπολ μαζί.
Σε τρίτο μπολ χτυπάμε τα αυγά. Προσθέτουμε το γάλα αμυγδάλου, το λάδι, χυμό λεμονιού και εκχύλισμα και χτυπάμε για λίγο ακόμα μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε μίξερ, μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά και με έναν αυγοδάρτη.
Προσθέτουμε το υγρό μείγμα στο μείγμα αλεύρι-ζάχαρη κι αναμειγνύουμε μέχρι πάλι να ομογενοποιηθεί η ζύμη. Ρίχνουμε στο ταψί και ψήνουμε για σχεδόν 1 ώρα. Προσοχή, τα breads πάντα θέλουν παραπάνω ώρα στο ψήσιμο.




Όταν είναι πια έτοιμο το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε λίγο πρν το βγάλουμε από το ταψί.
Ετοιμάζουμε το γλάσο. Σε ένα μπολ χτυπάμε όλα τα υλικά μαζί -μείον το αμύγδαλο- μέχρι να πάρουμε γλάσο με κρεμώδη υφή. Απλώνουμε πάνω από το γλυκό κι αμέσως ρίχνουμε τα αμύγδαλα.

Το γλυκό διατηρείται φρέσκο για αρκετές μέρες κι είναι ιδανικό για το απογευματινό τσάι μιας φθινοπωρινής μέρας (αν κι οι μέρες δεν είναι ακόμα τόσο φθινοπωρινές)








ΥΓ: Λίγα λόγια για τα food blog awards που διοργανώνει το BHMA Gourmet.

Καταρχήν να πω ότι επιτέλους ένα από τα τόσα ελληνικά γαστρονομικά περιοδικά αποφάσισε να πράξει το αυτονόητο! Υπάρχει τόσος πλούτος από food blogs στον ελληνικό κυβερνοχώρο που η θέσπιση βραβείων επιβαλλόταν. Θα ρωτήσετε γιατί. Για το λόγο που θεσπίζονται βραβεία, να επιβραβευθεί ο άξιος και να ανεβαίνει χρόνο με το χρόνο η ποιότητα, η ύλη, το ενδιαφέρον.

Μία παρατήρηση: Ο χρόνος διεξαγωγής δεν είναι ο κατάλληλος. Ανακοινώνεται μέσα Σεπτέμβρη και πρέπει να ψηφίσεις μέχρι μέσα Οκτώβρη. Το θέμα είναι ότι έχει προηγηθεί ένα ολόκληρο καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του οποίου τα περισσότερα blogs παραμένουν ανενεργά ή σχεδόν ανενεργά -ιδιαίτερα τον Αύγουστο. Καλύτερα, κατά τη γνώμη μου πάντα, θα ήταν να διεξαγόταν ο διαγωνισμός Απρίλη-Μάη, όταν πια έχει περάσει ένας γόνιμος χειμώνας για τα food blogs. Όπως κάνει άλλωστε πολύ σωστά και το saveur.

Καλή επιτυχία στους συμμετέχοντες!

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

The influentials (και καλά)

Το χειμώνα που μας πέρασε συνέβη το εξής (παράδοξο): Τρία διαφορετικά περιοδικά γαστρονομικού ενδιαφέροντος μου έστειλαν μήνυμα ότι ενδιαφέρονταν να τους δώσω συνέντευξη- για δικούς τους διαφορετικούς λόγους. Αυτό είχε ως συνέπεια: 1) Να ξυπνήσει το ψώνιο μέσα μου, 2) Ούσα πολύ ντροπαλή εκ φύσεως, δεν μπορούσα να πω "όχι", απλά ντρεπόμουν, έτσι και στις τρεις περιπτώσεις απάντησα θετικά, είτε από ντροπή είτε από φόβο μην με περάσουν για ψώνιο 3) Λάμβανα κάθε φορά τις ερωτήσεις, έγραφα τις απαντήσεις, τις έστελνα πίσω στους ενδιαφερόμενους 4) Για καλή μου τύχη εκείνοι τις έστειλαν στο καλάθι των αχρήστων.

Θυμάμαι ότι σε κάποια από τις "συνεντεύξεις" υπήρχε μια ερώτηση για το αν πιστεύω ότι οι food bloggers εδώ στην Ελλάδα είναι επιδραστικοί (influentials ντε) κι αν είναι ικανοί να δημιουργούν τάσεις στην αγορά και στις γαστρονομικές συνήθειες των Ελλήνων (Ναι παιδιά μου, ήταν όλες ερωτήσεις κρίσεως, πανδύσκολες, εκτός ύλης, είδα κι έπαθα να τις απαντήσω, δεν είχα και σκονάκια, άλλωστε γι' αυτό "πάτωσα").

Η απάντηση μου στην συγκεκριμένη ερώτηση ήταν κατηγορηματικά "όχι". Για πολλούς λόγους που δεν θα αναλύσω γιατί βαριέμαι. Σε γενικές γραμμές πάντως και πρωτ'απ'όλα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η Ελλάδα είναι ένα -πολύ- μικρό χωριό. Έπειτα οι τάσεις συνήθως έρχονται από το εξωτερικό (κι ενίοτε τις υιοθετούμε με ελαφρώς υστερικό τρόπο μηδέ και μας πουν οι ξένοι χωριάτες). Τέλος αν κάποιοι είναι επιδραστικοί στον ελληνικό γαστρονομικό χώρο, αυτοί είναι 1-2 γνωστοί σεφ, 1-2 γαστρονομικοί δημοσιογράφοι επίσης πολύ γνωστοί, κι 1-2 σχετικές ιστοσελίδες -ή το γαστρονομικό κομμάτι ισχυρών ιστοσελίδων.

Η χώρα στην οποία οι food bloggers είναι πραγματική δύναμη δεν είναι άλλη από τις Η.Π.Α.. Οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν κυριολεκτικά καριέρα με αυτήν την ιδιότητα, κυκλοφορούν βιβλία που μοσχοπωλούν- κι από σημαντικούς εκδοτικούς οίκους-, εμφανίζονται στην τηλεόραση, δίνουν διαλέξεις, οργανώνουν κύκλους μαθημάτων, παρουσιάσεις, ούτε λίγο ούτε πολύ κινούν τα νήματα. Και θα τολμούσα να πω ότι τα κινούν παγκοσμίως. Οι περισσότερες γαστρονομικές τάσεις έρχονται πια από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κι ο υπόλοιπος κόσμος υιοθετεί.

Όπως για παράδειγμα συνέβη με τις ...galettes. Ο γαλλικός όρος galette υιοθετήθηκε από τους Αμερικανούς για να περιγράψει μια τάρτα ημιανοιχτή που ψήνεται μακριά από τα τοιχώματα του ταψιού (;) - το τελευταίο στοιχείο είναι βασική προϋπόθεση σύμφωνα με όσα διαβάζει κανείς στην ιστοσελίδα the kitchn.
Τα τελευταία χρόνια τις έβλεπε κανείς να εμφανίζονται συχνά πυκνά σε αμερικάνικα food blogs, σιγά σιγά και σε ευρωπαϊκά -που μπερδεύτηκαν λίγο με τον όρο- τέλος η μόδα έφτασε στο μικρό χωριό -που δεν αντιστέκεται πια- και τώρα φτιάχνουμε κι εμείς galette! Αμέ!

Galette (τύπος ανοιχτής τάρτας) με μανιτάρια, καραμελωμένα κρεμμύδια και μοτσαρέλα




Για τη ζύμη

1 1/4 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/4 φλιτζάνι ελαιόλαδο
4-5 κουταλιές σούπας παγωμένο νερό
1/4 κουταλιού του γλυκού αλάτι

Για τη γέμιση:

1 μικρό πακέτο μανιτάρια τύπου champignons de Paris (τα απλά λευκά)
2 κρεμμύδια λευκά κομμένα σε λεπτές φέτες
2 κουταλιές βαλσαμικό ξίδι
λίγο φρέσκο ή ξηρό θυμάρι
1 μοτσαρέλα 
ελαιόλαδο
αλάτι

1 αυγό 

Φτιάχνουμε τη ζύμη:

Ανακατεύουμε σε ένα μπολ το αλεύρι με το αλάτι και προσθέτουμε το ελαιόλαδο. Πασπατεύουμε με τα δάχτυλα έτσι ώστε να δημιουργηθούν τρίμματα. Προσθέτουμε σιγά σιγά το κρύο νερό και πλάθουμε μέχρι να πάρουμε μια ομοιογενή ζύμη που δεν θα κολλά στα χέρια. Σημείωση: Παρατήρησα ότι όταν είναι κρύο το νερό η ζύμη βγαίνει πιο απαλή, αφράτη και λιγότερο σφιχτή.
Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την τοποθετούμε στο ψυγείο για 40 λεπτά περίπου.

Εν τω μεταξύ σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε τα κρεμμύδια, σκεπάζουμε κι αφήνουμε για ένα δεκάλεπτο περίπου. Ρίχνουμε καμιά ματιά πότε πότε. Στα 10 λεπτά ξεσκεπάζουμε κι αφήνουμε να καραμελωθούν σιγά σιγά για 10-15 λεπτά ακόμα. Όταν πια πάρουν όμορφο σκούρο χρώμα είναι έτοιμα. Τα βγάζουμε από το τηγάνι, ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο ακόμα και σοτάρουμε τα μανιτάρια, τα οποία θα έχουμε καθαρίσει και κόψει σε λεπτές φέτες. Ρίχνουμε λίγο αλάτι, θυμάρι και περιμένουμε να πιουν τα υγρά τους. Μόλις αρχίσουν να στεγνώνουν, ρίχνουμε το μπαλσάμικο και σοτάρουμε λίγα λεπτά ακόμα. 


Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ανοίγουμε τη ζύμη σε ένα στρογγυλό -πάνω κάτω, δε χρειάζεται διαβήτης- φύλλο με πάχος περίπου 0,8-1 cm. 
Απλώνουμε τα κρεμύδια αφήνοντας περιφερειακά ένα κενό 3 εκατοστών. Από πάνω απλώνουμε τα μανιτάρια και τελειώνουμε με τη μοτσαρέλα την οποία θα έχουμε κόψει σε κομμάτια. Κλείνουμε την περιφέρεια της ζύμης, έτσι ώστε να σκεπάσει ελαφρώς τη γέμιση (δες φωτό).
Χτυπάμε το αυγό και με ένα πινέλο περνάμε τη ζύμη με αυτό.

Σε ένα μεγάλο ρηχό ταψί θα έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί ψησίματος. Στη μέση και με προσοχή βάζουμε την galette -προσοχή μην αγγίξει τα τοιχώματα γιατί τότε παύει να είναι galette και γίνεται μια κοινή ...tart, τς τς τς. Ψήνουμε για 30 λεπτά περίπου μέχρι να πάρει όμορφο χρώμα από πάνω.




 Σημείωση: Υπάρχουν διάφορες ζύμες για galette. Προσωπικά προτιμώ αυτή γιατί είναι απλή, με έχει εκπλήξει με το πόσο τραγανή γίνεται (χάρη στο πολύ κρύο νερό) κι είναι νόστιμη κι ελαφριά με το λαδάκι της. Και την χρησιμοποιώ για πίτες κλειστές, ανοιχτές, ταψιού κλπ. 
Ο συνδυασμός μανιτάρι- καραμελωμένα κρεμμύδια παίζει πολύ τελευταία. Η επιλογή της μοτσαρέλας έγινε γιατί έχω βρει μια γευστικότατη μπουφάλα -λίγο ακριβή αλλά χαλάλι της. 


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Περί της διόγκωσης των συστατικών.

Προ ημερών πήγα σε ένα μικρό σούπερ μάρκετ -από εκείνα όπου δεν βρίσκεις όλων των εταιριών τα είδη- κι αγόρασα αλεύρι μιας εταιρίας γνωστής στο χώρο. Δεν αγόραζα συχνά το συγκεκριμένο αλεύρι αλλά ναι, το είχα χρησιμοποιήσει στο παρελθόν. Χαζεύοντας τη συσκευασία έπεσε το μάτι μου στα συστατικά. Τα οποία ήταν περισσότερα του ενός. Μέχρι πρότινος είχα την εντύπωση ότι το απλό αλεύρι (όχι τα τύπου Φαρινάπ κλπ) ήταν απλό, σκέτο, νέτο αλεύρι- γι' αυτό και δεν διάβαζα ποτέ τι έγραφε μετά την ένδειξη "συστατικά". Αλεύρι για όλες τις χρήσεις αγόρασα. Και μου προέκυψε αλεύρι με...διογκωτικά. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι τι διάολο θέλουν τα διογκωτικά στο απλό αλεύρι και τέλος πάντων τι είδους διογκωτικά ήταν αυτά. Και στο κάτω κάτω δεν ήθελα αλεύρι με διογκωτικά, βρε φίλε, ήθελα σκέτο, καλής ποιότητας αλεύρι. Κι εσύ μου έβαλες διογκωτικά. Και τώρα πια τίποτα δεν είναι δεδομένο. Φίλε, με αναγκάζεις να διαβάζω από δω και μπρος σχολαστικά και τα πακέτα με το αλεύρι. Θα γίνω η τρελή των σούπερ μάρκετ, εκείνη που διαβάζει τα συστατικά και στις συσκευασίες αλευριού, η δακτυλοδεικτούμενη εμμονική με τα συστατικά. Έτσι θα με καταντήσεις φίλε, εσύ και τα διογκωτικά σου.

Πήρα, που λέτε, το αλεύρι με τα διογκωτικά (δεν γινόταν να το επιστρέψω, το είχα ήδη ανοίξει όταν έκανα τη "διογκωμένη" ανακάλυψη) κι έφτιαξα ένα ωραιότατο, φθινοπωρινό κέικ με μήλα. Γιατί τι θα ήταν το φθινόπωρο χωρίς γλυκά με μήλα!


Κέικ μήλου με ελαιόλαδο (#2)*



Υλικά για ταψί διαμέτρου 22 εκ.


3 ξινόμηλα
180 γρ ζάχαρη
4 μεγάλα αυγά
120 γρ ελαιόλαδο
150 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις (χωρίς διογκωτικά...!)
2 κουταλάκια του γλυκού baking powder
1/4 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
1/4 κουταλάκι κανέλα (γιατί τι θα ήταν ένα κέικ μήλου δίχως κανέλα...!)
1/2 φλιτζάνι σουλτανίνα
1/2 φλιτζάνι αμύγδαλο φιλέ (λευκό)
1 γενναία κουταλιά βούτυρο


Σε ένα μπολ ανακατεύουμε με το αλεύρι το baking powder, αλάτι και κανέλα.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.
Βάζουμε το βούτυρο στο ταψί, το οποίο τοποθετούμε στο φούρνο μέχρι να λιώσει το βούτυρο.
Εν τω μεταξύ καθαρίζουμε τα μήλα και τα κόβουμε σε λεπτές φέτες.
Βγάζουμε το ταψί από το φούρνο κι απλώνουμε με ένα πινέλο το βούτυρο, που έχει λιώσει, σε όλη του την εσωτερική επιφάνεια. Τοποθετούμε τις φέτες σε στρώσεις στο ταψί- θα βγουν τουλάχιστον δύο καλές στρώσεις.

Ετοιμάζουμε τη ζύμη.
Χτυπάμε με το μίξερ πολύ καλά τη ζάχαρη με τα αυγά μέχρι να αφρατέψει και να ασπρίσει το μείγμα.
Χτυπώντας πιο απαλά πια, προσθέτουμε το αλεύρι κι ανακατώνουμε μέχρι να ενσωματωθεί. Προσθέτουμε το ελαιόλαδο και συνεχίζουμε να ανακατώνουμε απαλά μέχρι να ενσωματωθεί κι αυτό και να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Τέλος προσθέτουμε την σουλτανίνα.

Ρίχνουμε το μείγμα πάνω από τα μήλα στο ταψί. Από πάνω ρίχνουμε τα αμύγδαλα.

Ψήνουμε για περίπου 35-40 λεπτά. Τσεκάρουμε να δούμε αν έχει ψηθεί πριν το ξεφουρνίσουμε.

Αφήνουμε για 10-15 λεπτά και μετά το βγάζουμε από το ταψί.

Το μεγάλο πλεονέκτημα των κέικ με ελαιόλαδο είναι ότι όσο περνούν οι μέρες διατηρούν την υγρασία τους, δεν ξηραίνονται. Κι έχουν μια ιδιαίτερη γεύση, μιας και το ελαιόλαδο ταιριάζει όμορφα με κέικ με φρούτα. Όσοι τυχόν δεν θέλουν ελαιόλαδο μπορούν να το αντικαταστήσουν με ισόποσο βούτυρο το οποίο θα έχουν λιώσει και θα έχουν αφήσει να κρυώσει.

*Εδώ θα βρείτε παλιότερη εκδοχή του ίδιου γλυκού.




Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

A Greedy Greek Girl

Τις τελευταίες μέρες κάθομαι και βλέπω την απολαυστική γαστρονομική σειρά του  ΒBC "Two Greedy Italians". Οι δύο λαίμαργοι Ιταλοί του τίτλου δεν είναι άλλοι από τον Gennaro Contaldo και τον Antonio Carluccio.





Όσοι ασχολούνται ή έχουν έρθει σε επαφή με την αγγλική γαστρονομική σκηνή γνωρίζουν ποιοι είναι. Ο μεν Gennaro υπήρξε ο μέντορας του γνωστού και μη εξαιρετέου Jamie Oliver. Παρακολουθώντας τον Gennaro είναι ολοφάνερο ότι έχει επηρεάσει τα μάλα τον χαριτωμένο Άγγλο σεφ ενώ εκείνος, από την άλλη, έχει αντιγράψει σχεδόν τα πάντα από τον εκρηκτικό Ιταλό!  Όσον αφορά τον Antonio Carluccio είναι ίσως αυτός που έμαθε στους κατοίκους της Γηραιάς Αλβιόνας πέντε -σημαντικά- πράγματα παραπάνω για την ιταλική κουζίνα. Κι εννοείται ότι, όσοι έχετε πάει προς Βρετανία μεριά θα έχετε πέσει πάνω σε ένα από τα πολλά -κι αρκετά συμπαθητικά- all-day εστιατόρια-καφέ που φέρουν το όνομα του (Carluccio's).
Λοιπόν, οι δύο φίλοι (και παλιότερα συνεργάτες) διασχίζουν τη χώρα τους ψάχνοντας να δουν τι άλλαξε στην παραδοσιακή ιταλική κουζίνα. Κι επιπλέον αν οι Ιταλοί παραμένουν πιστοί στην γαστρονομική παράδοση της χώρας τους ή έχουν ενδώσει στις σειρήνες του μοντέρνου, του junk ή του fast. Πηγαίνουν από περιφέρεια σε περιφέρεια απολαμβάνοντας τα ντόπια προϊόντα και πιάτα (στην ιταλική κουζίνα είναι πολύ έντονη η γαστρονομική εντοπιότητα) και συζητώντας με τους ντόπιους, ψάχνοντας τυχόν αλλαγές στη γαστρονομική νοοτροπία των ανθρώπων. Και τέλος, μαγειρεύουν!
Στο επεισόδιο όπου βρίσκονται στην Καλαβρία είναι παρόντες σε ένα παραδοσιακό χοιροσφάγιο, στο οποίο συμμετέχει όλη η οικογένεια, ακόμα και τα παιδιά (όχι όμως στο σφάξιμο του ζώου).
Τους κερνάνε λίγο φρέσκο χοιρινό κομμένο στη μηχανή (χειρός) για να γίνει λουκάνικο και με αυτό ο Gennaro φτιάχνει ένα πιάτο που μου κίνησε το ενδιαφέρον κυρίως γιατί ο συνήθως αυστηρός Antonio δήλωσε ενθουσιασμένος!
Το πιάτο αυτό είναι ένα κριθαρότο, με το δημητριακό κριθάρι όμως όχι το ζυμαρικό, μαγειρεμένο με την τεχνική του ριζότο, το φρέσκο χοιρινό κρέας και σπανάκι. Το έχω φτιάξει ήδη δύο φορές! Την πρώτη φορά ήμουν σκεφτική αν ένα πιάτο με μαγειρεμένο κριθάρι θα μπορούσε να είναι νόστιμο. Το γεγονός ότι το έφτιαξα σχεδόν αμέσως δεύτερη φορά είναι απόδειξη ότι το φαγητό ήταν αναπάντεχα νοστιμότατο!
Επειδή θα ήταν δύσκολο να βρεθώ σε χοιροσφάγιο και να με φιλέψουν φρέσκο χοιρινό, προτίμησα να χρησιμοποιήσω φρέσκο καλό χωριάτικο λουκάνικο (προτιμώ αυτό)
Δεν ξέρω αν έχετε δοκιμάσει ποτέ μαγειρεμένο κριθάρι (δημητριακό) σε φαγητό αλλά μετά από αυτό το πιάτο, πια σας το συνιστώ χωρίς δεύτερη σκέψη!

Κριθαρότο (δημητριακό κριθάρι) με χωριάτικο λουκάνικο και σπανάκι



Υλικά για 4 πιάτα

300 γρ κριθάρι δημητριακό
200 γρ φρέσκο χωριάτικο λουκάνικο ψιλοκομμένο
1 μεγάλο λευκό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 ποτήρι λευκό κρασί ξηρό
1 λίτρο ζωμός της αρεσκείας σας ζεστό
200 γρ, φρέσκο σπανάκι χοντροκομμένο (να είναι σχετικά μικρά τα φύλλα)
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι
λίγο λεμόνι (προαιρετικά)

Σε ένα μεγάλο τηγάνι με χοντρό πάτο ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά (4/6 ή πόσο θα ήθελα να είχα κουζίνα με γκάζι) λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό σοτάρουμε το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει, χωρίς όμως να μαυρίσει. Προσθέτουμε το λουκάνικο και σοτάρουμε για λίγο ακόμα. Προσθέτουμε το κριθάρι. Το γυρίζουμε απαλά με ξύλινη κουτάλα μέχρι να γυαλίσει καλά. Προσθέτουμε το κρασί, ανακατώνουμε και περιμένουμε να εξατμιστεί. Μόλις εξατμιστεί το κρασί αρχίζουμε και ρίχνουμε λίγο λίγο το ζεστό ζωμό, ίσα να σκεπάζει το κριθάρι κάθε φορά. Την πρώτη φορά που θα ρίξουμε ζωμό, προσθέτουμε και το σπανάκι. Θα ανακατεύουμε το φαγητό με απαλές κινήσεις με φορά από τα άκρα προς το κέντρο του τηγανιού πάντα με την ξύλινη κουτάλα. Όταν βλέπουμε ότι θα χρειάζεται κι άλλο ζωμό θα προσθέτουμε λίγο από αυτό με την κουτάλα. Στα 25-30 λεπτά το φαγητό θα έχει χυλώσει όμορφα και το κριθάρι θα είναι μαλακό αλλά στο κέντρο θα είναι al dente. Δεν θέλουμε να βράσει όπως το σιτάρι στα ...κόλλυβα! Δοκιμάζουμε και διορθώνουμε το αλάτι αν χρειαστεί. Πιπερώνουμε. Σερβίρουμε αμέσως με λίγο φρέσκο ελαιόλαδο από πάνω (1-2 κουταλιές) κι όποιος θέλει ας προσθέσει και λίγες σταγόνες λεμονιού. Πρόσθεσα λεμόνι τη δεύτερη φορά και μου άρεσε πολύ!




Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Α για αμύγδαλα

Δεν υπήρχε πρόθεση για ανάρτηση αλλά μια συζήτηση που προέκυψε στο instagram έδωσε την αφορμή.
Πέρασα σχεδόν όλο το καλοκαίρι - για δες, μιλάμε ακόμα για καλοκαίρι ενώ μπήκε το φθινόπωρο!-  φτιάχνοντας τα biscotti που αναρτώνται σήμερα.
Σε όσους αρέσουν οι τραγανές υφές, θα τα βρουν αρκούντως ευχάριστα μιας και δεν τρίβω πολύ ψιλό τον ξηρό καρπό, τουτέστιν τον νιώθει κανείς έντονα τρώγοντας τα μπισκότα. Επίσης προτιμώ να το χρησιμοποιώ με τη φλούδα που σημαίνει έξτρα πόντους στη γεύση. Τέλος χρησιμοποιώ περισσότερη ποσότητα ξηρού καρπού απ' όσο αντέχει η ζύμη να αφομοιώσει αρχικά αλλά με πείσμα κι επιμονή τα καταφέρνω.
Και προκύπτουν αυτά τα υπέροχα biscotti.
Α, ο ξηρός καρπός στον οποίον αναφέρομαι είναι το αμύγδαλο.


Biscotti με αμύγδαλα






Για 15-16 κομμάτια


180 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
80 γρ. ελαιόλαδο
60 γρ ζάχαρη
1 μεγάλο αυγό
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα πικραμύγδαλου
1 πρέζα αλάτι
50 γρ. αμύγδαλα ωμά με τη φλούδα τα οποία περνάμε από το μούλτι προσέχοντας να τα κόψουμε σχετικά χοντρά. 

Σε ένα μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι με το αλάτι και το baking powder.

Σε ένα άλλο μπολ χτυπάμε το ελαιόλαδο με τη ζάχαρη - με τον αυγοδάρτη, δεν χρειάζεται μίξερ- για λίγα λεπτά. Προσθέτουμε το αυγό και το εκχύλισμα και συνεχίζουμε να χτυπάμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Προσθέτουμε το αλεύρι κι ενσωματώνουμε ανακατεύοντας με το χέρι. Τέλος προσθέτουμε κι ενσαματώνουμε και τα αμύγδαλα. Επειδή τα αμύγδαλα είναι χοντροκομμένα, θέλει λίγη δουλειά για να ενσωματωθούν καλά στη ζύμη. Θα δημιουργηθεί τέλος, μια ζύμη που δεν θα κολλά στα τοιχώματα του μπολ και τα χέρια. Αν τυχόν κολλά, προσθέτουμε λίγο αλεύρι. Πιάνουμε τη ζύμη, της δίνουμε σχήμα κορμού, την τυλίγουμε σε μεμβράνη, την πιέζουμε με τον πλάστη για να της δώσουμε πάχος 1 εκ περίπου και μήκος πάνω κάτω 15-16 εκ και την βάζουμε (τυλιγμένη) στο ψυγείο για τουλάχιστον μισή ώρα. Αν τυχόν βιαζόμαστε μπορούμε να την βάλουμε στην κατάψυξη για 10 λεπτά.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς με τη σχάρα στη μεσαία θέση.
Βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο, αφαιρούμε την μεμβράνη και τοποθετούμε προσεκτικά τον κορμό, σε ταψί στο οποίο έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί. Με ένα μαχαίρι χαράσσουμε απαλά - μέχρι τη μέση περίπου, όχι μέχρι κάτω- κομμάτια πάχους 1 εκ. Θα βγουν περίπου 15 κομμάτια.

Το τοποθετούμε στο φούρνο να ψηθεί, περίπου 20 λεπτά, μέχρι να πάρει όμορφο χρώμα. Το βγάζουμε ενώ συγχρόνως ρίχνουμε τη θερμοκρασία του φούρνου στους 150 βαθμούς. Πολύ προσεκτικά και με τη βοήθεια ενός μαχαιριού, κόβουμε μέχρι κάτω τα κομμάτια , τα χωρίζουμε και τα απλώνουμε στο ταψί έτσι ώστε η πλάγια πλευρά να κοιτάζει τώρα προς τα πάνω. Με άλλα λόγια τα βάζουμε ξαπλωτά. Τα ξαναβάζουμε στο φούρνο και τα αφήνουμε να ψηθούν μέχρι να πάρουν χρώμα- περίπου 10-15 λεπτά. Τα γυρίζουμε και περιμένουμε να πάρουν χρώμα κι από αυτήν την πλευρά- περίπου άλλα 10 λεπτά.
Τα παξιμάδια μας θα είναι έτοιμα εφόσον έχουν ψηθεί καλά και στο εσωτερικό. Μπορούμε να τσεκάρουμε σπάζοντας ένα στη μέση. Αν τυχόν "κρατάνε" λίγο, συνεχίζουμε το ψήσιμο για 5 λεπτά ακόμα, γυρίζοντας τα συνέχεια και προσέχοντας μην καούν.