The switch*

Τις προάλλες μια αναγνώστρια του blog  έστειλε μήνυμα στο οποίο ρωτούσε με τι θα μπορούσε να αντικαταστήσει σε μια συνταγή την sour cream, την οποία δεν έβρισκε πουθενά. Αφού λύθηκε το θέμα «πού μπορεί να βρεθεί sour cream» πιάσαμε εκείνο, το πιο δύσκολο, που αφορούσε την αντικατάσταση της.

Το να αντικαταστήσεις ένα υλικό με κάποιο άλλο, μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη, απροσδόκητη  επιτυχία, μπορεί όμως -κι εδώ οι πιθανότητες είναι σαφώς μεγαλύτερες- να οδηγήσει σε φρικτή, ολοκληρωτική καταστροφή. Θέλει προσοχή το ζήτημα. Κι εμπειρία. Κι ίσως λίγη καλή τύχη. Στη ζαχαροπλαστική τα πράγματα είναι πολύ αυστηρά. Πας με πολύ προσεκτικά βήματα, τόσο που ούτε 2 κουταλιές γάλα δεν μπορούν να αντικατασταθούν με απλό νερό (το δοκίμασα). Αν σου λέει η συνταγή γάλα, για κάποιο λόγο θέλει γάλα! Πριν λίγες μέρες αντί για ξινόγαλο από το οποίο ξέμεινα, έριξα σε γάλα χυμό λεμονιού όπως είχα διαβάσει, φευ, το κέικ δεν ήταν το ίδιο όπως θα ήταν με ξινόγαλο. Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν άπειρα.

Στη μαγειρική, αν και θέλει και εδώ προσοχή το ζήτημα, μια τυχόν αντικατάσταση υλικού ίσως προβεί λιγότερο επικίνδυνη. Τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο, τα πράγματα δεν έχουν πάει κι άσχημα στις αντικαταστάσεις. Η πιο εύκολη προέκυψε όταν, για θερμιδικούς λόγους, θέλησα να βρω κάτι να αντικαταστήσω την κρέμα γάλακτος - την οποία παρεμπιπτόντως λατρεύω αλλά... . Το γιαούρτι αποδείχτηκε εύκολος αντικαταστάτης. Προσοχή, στις σάλτσες δεν δίνει το ίδιο αποτέλεσμα, δεν πήζει με τον ίδιο τρόπο. Σε φαγητά όμως που μπαίνουν στο φούρνο λειτουργεί μια χαρά. Άψογο, φίνο αποτέλεσμα.

Στο όμορφο comfort food της σημερινής ανάρτησης, τον πρώτο καιρό χρησιμοποιούσα κρέμα γάλακτος, την αντικατέστησα σε κάποια φάση με γιαούρτι και το φαγητό τολμώ να πω ότι βελτιώθηκε. Εκείνο όμως που το απογείωσε ήταν όταν πρόσφατα αντικατέστησα το αρχικό μπέικον με σύγλινο! Οφείλω να ομολογήσω ότι έχω πάθει έρωτα μεγάλο με το συγκεκριμένο αλλαντικό!

Papardelle στο φούρνο με σπανάκι και σύγλινο

Υλικά για 4 άτομα

1 πακέτο papardelle (250 γρ)
1/2 κιλό σπανάκι (κατεψυγμένο ή φρέσκο)
250 γρ σύγλινο κομμένο σε μικρά κομμάτια
1 κεσεδάκι γιαούρτι 250 γρ (προτιμώ να χρησιμοποιώ τα στραγγιστά που έχουν όμως 2% λιπαρά, έχουν πιο κρεμώδη υφή)
2 αυγά
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι


Αν χρησιμοποιούμε φρέσκο σπανάκι, το πλένουμε, το βάζουμε σε μια κατσαρόλα με βραστό νερό να πάρει μια δυο βράσεις, το στραγγίζουμε και το κόβουμε σε χοντρά κομμάτια. Σε περίπτωση που χρησιμοποιούμε κατεψυγμένο δεν χρειάζεται η προηγούμενη διαδικασία. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο (2-3 κουταλιές) και σοτάρουμε το σπανάκι μέχρι να πιει τα υγρά του. Το αλατοπιπερώνουμε.Σε άλλο τηγάνι και σε πολύ λίγο ελαιόλαδο -ίσως και καθόλου, έχει το ίδιο το σύγλινο- σοτάρουμε το αλλαντικό. Εν τω  μεταξύ σε μια μεγάλη κατσαρόλα και σε αλατισμένο νερό που βράζει, μαγειρεύουμε τα ζυμαρικά τόσο χρόνο όσο υποδεικνύεται στο πακέτο μείον ένα λεπτό. Σε ένα μεγάλο μπολ ρίχνουμε τα αυγά και τα χτυπάμε. Προσθέτουμε το γιαούρτι και συνεχίζουμε το χτύπημα. Προσθέτουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά, ζυμαρικά, σπανάκι, σύγλινο κι ανακατώνουμε πολύ καλά. Βάζουμε το φαγητό σε ένα πυρέξ (το οποίο έχουμε λαδώσει ελαφρώς) διαστάσεων 20 x 20 εκ (εγώ χρησιμοποίησα δύο των 10 x 20 εκ).
Ψήνουμε το φαγητό σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς για 20 λεπτά σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο. Το ξεσκεπάζουμε και συνεχίζουμε το ψήσιμο για 5 λεπτά ακόμα.

Σερβίρεται σε κομμάτια όπως το παστίτσιο.




Όποιοι θέλουν ας γράψουν σε σχόλιο κάποια αποτυχημένη -για να πάρουμε τα μέτρα μας- ή επιτυχημένη αντικατάσταση που λειτούργησε- για να μαθαίνουμε!

Τέλος βρήκα σε αυτό το site έναν ολόκληρο κατάλογο από αντικαταστάσεις. Η πιο παράξενη μου φάνηκε εκείνη για το αυγό: Κοπανισμένοι σπόροι λιναρόσπορο με νερό!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα hit&run


*Ο τίτλος της ανάρτησης είναι "κλεμμένος" από επεισόδιο της θρυλικής κωμικής σειράς Seinfeld

D.I.Y. επιτέλους!

Είναι κάποια προϊόντα που τα αγοράζουμε σταθερά για χρόνια κι ούτε καν μας περνά από το νου να τα φτιάξουμε στο σπίτι. Γιατί; Διότι ίσως κανείς δεν ξέρει πώς φτιάχνονται (πχ γαριδάκια...!!!) ή πώς φτιάχνονται σωστά (πχ κρουασάν. Κι εννοώ κρουασάν αφράτο, βουτυράτο, γαλλικό με τα όλα του!). Ή υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι η συνταγή είναι μυστική (σαν την Κόκα Κόλα ένα πράγμα) κι ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποκαλυφθεί.

Τέτοια εντύπωση είχα για τα περίφημα μπισκότα digestives, τα οποία απολαμβάνω να τρώω από μικρή. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάτσω να τα φτιάξω μόνη μου γιατί  το θεωρούσα ως δεδομένο ότι δεν φτιάχνονται στο σπίτι. Μέχρι που έπεσα πάνω σε μια συνταγή για digestives και σκέφτηκα ότι μια δοκιμή δεν θα έβλαπτε.  Άλλωστε μου έχει μείνει άπλετος ελεύθερος χρόνος περιμένοντας την πολλά υποσχόμενη ανάπτυξη (κε. πρωθυπουργέ, ελπίζω να είναι το ίδιο εντυπωσιακή με την Αμάλ). Και  με την ευκαιρία σκέφτηκα να ξεκινήσω ένα project του στυλ «κάνε το επιτέλους μόνη σου» , να εντυπωσιάσω κι εκείνη την ακριβοθώρητη, την ανάπτυξη όταν  έρθει με το καλό – ή το κακό, ποιος ξέρει...

Τα έφτιαξα λοιπόν, τα υπερ-απόλαυσα και  με χαρά ανακοινώνω ότι είναι απείρως καλύτερα από τα έτοιμα! Κι εύκολα στο φτιάξιμο!

Μπισκότα Digestives (σπιτικά)

Με τη δόση αυτή βγαίνουν  πάνω-κάτω 20 κομμάτια:

1 φλιτζάνι αλεύρι ολικής

1 1/3 φλιτζάνια νιφάδες βρώμης (κουάκερ)- Θα τα περάσετε από το μούλτι 1-2 φορές γιατί τις θέλουμε ψιλές.

1/3 μαλακή σκούρα καστανή ζάχαρη (Μπορεί να βρει κανείς σε μεγάλα s/m )

115 γρ βούτυρο (το οποίο θα κόψετε σε κύβους και θα ξαναβάλετε στο ψυγείο για κάνα 10λεπτο πριν το χρησιμοποιήσετε)

1 κουταλάκι του γλυκού baking powder

1 πρέζα αλάτι

Λίγο γάλα (3-4 κουταλιές περίπου)

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς και στρώνουμε ένα ταψί  ψησίματος με αντικολλητικό χαρτί.

Σε ένα μεγάλο μπολ βάζουμε το αλεύρι, το κουάκερ, το baking powder, το αλάτι, τη ζάχαρη και το βούτυρο. Αρχίζουμε και δουλεύουμε τα υλικά με τα δάχτυλα μέχρι το μείγμα που θα προκύψει να μοιάζει με τρίμματα. Για όσους έχουν food processor μπορούν να το χρησιμοποιήσουν, γλιτώνουν χρόνο και κόπο.

 Ρίχνουμε 2 κουταλιές γάλα και δουλεύουμε τη ζύμη η οποία αρχίζει να δένει- είναι το γάλα που θα βοηθήσει να γίνουν τα τρίμματα συμπαγής ζύμη. Ίσως χρειαστεί λίγο γάλα ακόμα, ίσως όχι. Αν δούμε ότι η ζύμη είναι έτοιμη, την δουλεύουμε λίγο ακόμα αλλά όχι για πολύ. Κόβουμε δύο μεγάλα φύλλα αντικολλητικό χαρτί, βάζουμε ενδιάμεσα τη ζύμη και με τη βοήθεια ενός πλάστη την ανοίγουμε σε φύλλο μισού εκατοστού. 

Το τοποθετούμε στο ψυγείο για 10 λεπτά. Όταν το βγάλουμε , το κόβουμε σε στρογγυλά κομμάτια με τον κόφτη μπισκότων (ή με ένα ποτήρι) βάζουμε τα μπισκότα στο ταψί και ψήνουμε για 15 λεπτά περίπου.

Σερβίρονται με freshly brewed English tea!

 Συνταγή από το πολύ καλό food52 -με κάποιες αλλαγές.


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run

Όλα σε μία!

Όλα αυτά τα χρόνια στο blogging έχω παρατηρήσει ότι οι Αμερικανοί ΄συνάδελφοι’ αντιδρούν υπερβολικά όταν εισάγεται μια νέα διατροφική μόδα. Τι άκρατος ενθουσιασμός που επικρατεί, τι εμμονή, τι υστερία! Τη μια είχαμε αυτό το περίφημο φυλλώδες λαχανικό, το kale, το έβλεπες παντού, κάθε δεύτερη ανάρτηση είχε kale. Προ καιρού όταν κυκλοφόρησε η είδηση ότι θα υπήρχε έλλειψη kale, έπεσε πανικός! Από την άλλη, οι Αμερικανοί hipster food bloggers  έφαγαν όλα τα αποθέματα της γης σε quinoa! Επισκεπτόσουν ανάλογο blog κι είχες 90% πιθανότητα να πέσεις σε συνταγή με το συγκεκριμένο δημητριακό!  Μετά είναι οι εμμονές τους με διάφορα σκεύη, και νάσου στη μόδα το slow cooker, να και το dutch oven από την άλλη. Και τέλος έχουν τις μόδες στον τρόπο μαγειρέματος. Τελευταία γέμισαν τα blog τους με συνταγές για ζυμαρικά του στυλ all-in-one-pot.

Θυμάσαι εκείνη την εποχή που ρωτούσες τη μαμά σου τι θα μαγειρέψει και σου απαντούσε ‘αρνάκι κοκκινιστό με σπαγγέτι «μπλουμ»’ ή ‘κοτόπουλο με χυλοπίτες «μπλουμ»’ ; Ε λοιπόν, ένα τέτοιο «μπλουμ» είναι και οι συνταγές all-in-one-pot!

Ο συγκεκριμένος τρόπος μαγειρέματος έχει ένα βασικό πλεονέκτημα. Χρησιμοποιείς μόνο μία κατσαρόλα! Που σημαίνει 1) Οικονομία στο ρεύμα (Γεια σου ΔΕΗ!) 2) Λιγότερη λάντζα (Οποία χαρά!)

Είναι ο ωραιότερος τρόπος για να μαγειρέψει κανείς ζυμαρικά, μιας και αυτά γίνονται ακόμα πιο νόστιμα αφού βράζουν σε σάλτσα. Από την άλλη θέλουν τρόπο και προσοχή για να γίνουν όλα al dente! Πάμε να δούμε πώς!

All-in-one-pot λιγκουίνι με κοτόπουλο σε σάλτσα με μείγμα μπαχαρικών Cajun

Υλικά για 2 άτομα

170 γρ λιγκουίνι

1 στήθος κοτόπουλο κομμένο σε μικρές μπουκιές

2 σκελίδες σκόρδο κομμένες στη μέση

1 ½ φλιτζάνια ζωμός κοτόπουλου (ζεστό)

½ φλιτζάνι γάλα πλήρες

ελαιόλαδο

1 κουταλάκι του γλυκού μείγμα μπαχαρικών Cajun *

Σε μια κατσαρόλα μεσαίου διαμέτρου ζεσταίνουμε λίγο λάδι (φωτιά μεσαίας έντασης). Ρίχνουμε το σκόρδο και σοτάρουμε για λίγο. Ρίχνουμε το κοτόπουλο συνεχίζοντας το σοτάρισμα. Βγάζουμε το σκόρδο και προσθέτουμε το μείγμα μπαχαρικών. Συνεχίζουμε το σοτάρισμα ανακατώνοντας και τρίβοντας τον πάτο της κατσαρόλας με την κουτάλα (εκεί βρίσκεται όλη η νοστιμιά). Μετά από 5 λεπτά ρίχνουμε το ζωμό και το γάλα.  Περιμένουμε να πάρει βράση και ρίχνουμε το ζυμαρικό κομμένο στα δύο. Χαμηλώνουμε ένα βαθμό τη φωτιά, κι αφήνουμε το ζυμαρικό να βράσει, ανακατώνοντας κάθε 2-3 λεπτά γιατί υπάρχει κίνδυνος να κολλήσει. Μετά από 10 λεπτά το ζυμαρικό θα έχει βράσει τέλεια κι η σάλτσα θα είναι υπέροχα κρεμώδης!

Θέλει λίγη τέχνη κι εμπειρία ο συγκεκριμένος τρόπος μαγειρέματος. Όσοι δεν έχουν εξοικειωθεί μπορούν να είναι προσεκτικοί όταν χρησιμοποιούν τον ζωμό. Να έχουν έξτρα ποσότητα εύκαιρη σε περίπτωση που χρειαστεί. Το πόσο ζωμό χρειαζόμαστε εξαρτάται πάντα από την ποσότητα και το είδος του ζυμαρικού. Στη σημερινή συνταγή οι ανάλογες ποσότητες είναι ιδανικές.

Αν θέλετε να το φτιάξετε για περισσότερο από δύο άτομα, θα πολλαπλασιάσετε ανάλογα τις ποσότητες και θα χρησιμοποιήσετε μεγαλύτερη κατσαρόλα.

*Πώς φτιάχνουμε μείγμα μπαχαρικών Cajun

Απ’ό,τι διάβασα είναι καναδικό μείγμα. Έψαξα σε καναδέζικα site και το καθένα έδινε τη δική του εκδοχή. Προτίμησα αυτή που παραθέτω (και καλά έκανα!)

Θα χρειαστούμε:

2 κουταλάκια του γλυκού πάπρικα (εγώ χρησιμοποίησα καπνιστή)

2 κουταλάκια του γλυκού κύμινο

2 κουταλάκια του γλυκού κόλιανδρο

1/2 κουταλάκι του γλυκού φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι

1/4 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
1 κουταλάκι του γλυκού ρίγανη
1/4 κουταλάκι πιπέρι cayenne

Ανακατεύουμε πολύ καλά όλα τα υλικά! Από το μείγμα που θα προκύψει χρησιμοποιούμε στην συνταγή μόνο ένα κουταλάκι του γλυκού. (Μην πάτε και το χρησιμοποιήσετε όλο κι έχουμε τρεχάματα!!! Και ποιος σας ακούει μετά!!!)

ΥΓ: Μιας κι ανέφερα το περίφημο kale,  να σας πω ότι ο Mark Bittman των NYT δήλωσε προχθές  ότι  «Pumpkin is the new kale» ! Το αναφέρω σε περίπτωση που αναρωτιέστε γιατί το 99% των συνταγών έχει κολοκύθα. Και καλά είναι της εποχής, ήρθε και το Halloween!



Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run

Έγινε με Αιγίνης!

Η μητέρα μου έφτιαχνε πάντα τον μπακλαβά με καρύδι. Κι έτσι μου άρεσε ο μπακλαβάς. Με καρύδι. Την πρώτη φορά που δοκίμασα μπακλαβά με φιστίκι Αιγίνης  από τούρκικο ζαχαροπλαστείο ένιωσα συγκλονισμένη κι απογοητευμένη ταυτόχρονα. Από τη μια ο αγαπημένος μπακλαβάς αποκτούσε λατρευτικές διαστάσεις, από την άλλη έπρεπε να απαρνηθώ εκείνον της μητέρας μου. Τόσο μπανάλ πια χωρίς το φιστίκι.

Προ καιρού έπεσε μια ερώτηση στο Pinterest για το ποιο ήταν το αγαπημένο μας παγωτό. Η συντριπτική πλειοψηφία απάντησε «παγωτό με φιστίκι Αιγίνης». Τυχαίο; Όχι δα! Το φιστίκι Αιγίνης είναι από εκείνα τα υλικά που τα βρίσκεις εύκολα αλλά είναι πολύ ιδιαίτερα σε γεύση. Παραμένει ένας από τους πιο αγαπημένους ξηρούς καρπούς για εμάς τους Έλληνες αλλά δεν το χρησιμοποιούμε συχνά σε γλυκά ή φαγητά. Εκτός από γλυκό του κουταλιού το οποίο είναι εξαιρετικό και όπως πάντα πολύ ιδιαίτερο.

Το φιστίκι Αιγίνης παραδόξως ταιριάζει όμορφα με ξινούτσικες γεύσεις. Εντελώς τυχαία κι έχοντας αρκετά φιστίκια στο σπίτι σκαρφίστηκα κάτι cupcake με Αιγίνης και λεμόνι. Αφράτα, με όμορφη, ξεχωριστή γεύση έχουν γίνει η επιτυχία του φθινοπώρου! Φθινόπωρο στα χαρτιά βέβαια, γιατί το μικρό καλοκαίρι καλά κρατεί!

Cupcake με φιστίκι Αιγίνης και λεμόνι

Για 12 cupcake

120 γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου

1 φλιτζάνι ζάχαρη καστανή

2 μεγάλα αυγά τα οποία θα έχουμε βγάλει από το ψυγείο αρκετή ώρα πριν

½ φλιτζάνι γάλα

1 ½ φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις

2 κουταλάκια του γλυκού baking powder

1 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα

½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι

2 κουταλάκια του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας

½ φλιτζάνι τριμμένο φιστίκι Αιγίνης

 χυμός 2 λεμονιών

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 160 βαθμούς. Ετοιμάζουμε το ειδικό ταψάκι για cupcake στρώνοντας τις κατάλληλες θήκες. Σε ένα μπολ αναμειγνύουμε το αλεύρι με το baking powder, τη σόδα, το αλάτι και το φιστίκι.

Σε ένα άλλο μεγάλο μπολ χτυπάμε πολύ καλά με το μίξερ το βούτυρο και τη ζάχαρη για αρκετά λεπτά μέχρι να αφρατέψει το μίγμα. Προσθέτουμε ένα ένα τα αυγά χτυπώντας συνέχεια.

Ενώ συνεχίζουμε το χτύπημα σε χαμηλότερη ταχύτητα πια προσθέτουμε το χυμό και το εκχύλισμα βανίλιας.

Ρίχνουμε το 1/3 από το αλεύρι , ανακατώνουμε μέχρι να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Ρίχνουμε το μισό γάλα συνεχίζοντας το χτύπημα. Μετά ακόμα 1/3 αλεύρι, ακολουθεί το υπόλοιπο γάλα και τελειώνουμε με το υπόλοιπο τρίτο του αλευριού. Μοιράζουμε προσεκτικά κι ομοιόμορφα το μίγμα στις 12 θήκες. Ψήνουμε για 15 λεπτά περίπου. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τα cupcake διότι μπορεί να «αρπάξουν» στο λεπτό.

Πολλές φορές τα cupcake ξεφουσκώνουν μα το που θα τα βγάλει κανείς από το φούρνο. Αυτό που έχω βρει για να μην πέσω θύμα ξεφουσκώματος είναι να αφήνω το ταψί πάνω στην ανοιχτή πόρτα του φούρνου για λίγα λεπτά.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Ηit&Run. 

Κεντροευρωπαϊκά κι αγαπημένα (pancake)

Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι αλλά πριν 20 μέρες περίπου γιορτάσαμε την Διεθνή Ημέρα των Pancake! Εντάξει, δεν είναι η ημέρα που θα βγούμε όλοι στους δρόμους πανηγυρίζοντας περήφανοι ως ανθρώπινο γένος, μόνο και μόνο επειδή ψήνουμε στο τηγάνι χυλό.  Αλλά ένα αφιέρωμα στην huffington post μου  τράβηξε την προσοχή, μιας κι έδειχνε τις διάφορες εκδοχές του διάσημου αυτού πρωινού- κολατσιού ανά χώρα. Υπήρχαν εκδοχές που γνώριζα κι έχω τιμήσει, και τιμώ σταθερά, αλλά υπήρχαν pancake των οποίων την ύπαρξη δεν γνώριζα καν! Κι εκείνη η εκδοχή   που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν η αυστριακή! Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν την γνώριζα-η αυστριακή κουζίνα και ζαχαροπλαστική είναι σημείο αναφοράς-  κι επίσης φαινόταν λαχταριστή κι αρκούντως πληθωρική!

Χθες, Κυριακή κλασική μέρα για κρέπες ή pancakes, το πρωινό πήρε μια απότομη στροφή και βρέθηκε κάπου στα κεντρικά της Ευρώπης. Έτσι λοιπόν φτιάξαμε....

Kaiserschmarrn

(Αυστριακό pancake)

Δύσκολο να το προφέρεις αλλά εύκολο στην παρασκευή, ουσιαστικά πρόκειται για μια χοντρή κρέπα την οποία κόβουμε σε κομμάτια όσο ψήνεται στο τηγάνι.

Υλικά για 2 άτομα

1 φλιτζάνι γάλα

3 αυγά

2/3 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας

2 κουταλιές σούπας ζάχαρη καστανή

2-3 κουταλιές σούπας σταφίδα

2-3 κουταλιές σούπας μαρμελάδα δαμάσκηνο

λίγο ελαιόλαδο ή βούτυρο για το τηγάνι

1-2 κουταλάκια του γλυκού ζάχαρη άχνη

Σε ένα μπολ χτυπάμε καλά το γάλα, αυγά,  εκχύλισμα βανίλιας και καστανή ζάχαρη. Προσθέτουμε το αλεύρι κι ανακατεύουμε μέχρι να ομογενοποιηθεί καλά το μείγμα.

Ζεσταίνουμε ένα μεγάλο αντικολλητικό τηγάνι. Προσθέτουμε πολύ λίγο ελαιόλαδο (2 κουταλιές είναι αρκετές) . Ρίχνουμε το χυλό και το αφήνουμε για λίγα λεπτά να ψηθεί από κάτω. Πολύ προσεκτικά- όσο προσεκτικά γίνεται γιατί το πάνω μέρος είναι ακόμα ρευστό- γυρίζουμε την κρέπα. Μόλις αρχίσει να ψήνεται το κάτω μέρος, με μια ξύλινη ή πλαστική σπάτουλα αρχίζουμε  να κόβουμε την κρέπα πρώτα οριζόντια και μετά κάθετα, έτσι ώστε να την κόψουμε σε μικρά τετράγωνα κομμάτια. Μόλις κοπεί όλη, συνεχίζουμε το τηγάνισμα για λίγη ώρα ακόμα μέχρι να ψηθούν ομοιόμορφα όλα τα κομμάτια. Τα σερβίρουμε στο πιάτο με τις σταφίδες και την μαρμελάδα και πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.

Είναι ένα εκπληκτικό πρωινό που θα λατρέψετε. Κι είναι ιδανικό για τις κρύες μέρες που θα έρθουν. Κι ευτυχώς αργούν λίγο ακόμα!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run

Η μπίρα στον Αρκτικό κύκλο.

Προχθές σε καφέ-μπαρ της πλατείας Καρύτση παρήγγειλα μπίρα. Η μπίρα (τύπου ale) ήρθε με ποτήρι (για lager) άλλης εταιρίας . Θα μου πεις «λεπτομέρειες». Θα σου πω «έκανα τα στραβά μάτια». Εκεί που δεν μπόρεσα να κάνω τα στραβά μάτια ήταν στο γεγονός ότι το ποτήρι  ήταν παγωμένο.  Εδώ αναπόφευκτα ζει κανείς δύο δράματα: 1) Το ποτήρι αρχίζει να ιδρώνει και παντού στάζουν νερά. 2) Το χειρότερο: Δεν  θα μπορέσει  να απολαύσει την μπίρα του στη σωστή θερμοκρασία.

Θυμήθηκα ένα περιστατικό λίγο καιρό πριν, σε άλλο καφέ-μπαρ λίγο πιο κάτω από την Καρύτση.  Πελάτης παρήγγειλε μπίρα και του την έφεραν μαζί με ένα παγωμένο ποτήρι. Ο πελάτης ζήτησε ποτήρι σε...θερμοκρασία δωματίου, φευ, δεν υπήρχε, όλα τα ποτήρια έβγαιναν από τον καταψύκτη! Η σερβιτόρα τότε, του ζήτησε να περιμένει λίγο να ξεπαγώσει. Το ποτήρι!

Τέλος, σε ταβέρνα το καλοκαίρι, η μπίρα ήταν τόσο παγωμένη που είχε αρχίσει η δύστυχη να κρυσταλλώνεται, είχε περάσει πια από την υγρή κατάσταση στη ...στερεή!

Δεν ξέρω γιατί επιμένουμε ως λαός στην παγωμένη μπίρα και στο παγωμένο ποτήρι αλλά όπως διάβασα πρόσφατα σε μια ιστοσελίδα, σερβίρεις  στους 0-4 βαθμούς «any beer you don’t actually want to taste».

Παρεμπιπτόντως την μπίρα τη χρησιμοποιούμε και στο φαγητό. Και κάνει πολύ ωραίες σάλτσες παρακαλώ! Ιδιαίτερα αν είναι αρωματική. Όπως την pale ale που χρησιμοποιήσαμε στη συνταγή που ακολουθεί. Και που την χρησιμοποιήσαμε –εκτάκτως- σε θερμοκρασία δωματίου. Ό,τι έμεινε στο μπουκάλι, το κρυώσαμε –όσο έπρεπε, το τονίζω-και το απολαύσαμε- πάντα στη σωστή θερμοκρασία!

Μπουτάκια κοτόπουλου σε σάλτσα με μπίρα τύπου pale ale κι ελιές

Υλικά για 4 άτομα:

8 μπουτάκια κοτόπουλου

1 μεγάλο λευκό κρεμμύδι ψιλοκομμένο

1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη

1 ματσάκι δεντρολίβανο

60 γρ ελιές Καλαμών ψιλοκομμένες

200 ml μπίρα τύπου Pale Ale

1 κουταλάκι του γλυκού ρίγανη

ελαιόλαδο

αλάτι

πιπέρι

Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο (6 κουταλιές περίπου) σε μέτρια φωτιά. Βάζουμε το κρέας να σοταριστεί καλά. Προσθέτουμε το κρεμμύδι, το σκόρδο και το δεντρολίβανο και συνεχίζουμε το σοτάρισμα μέχρι να μαλακώσει το κρεμμύδι. Αλατοπιπερώνουμε. Ρίχνουμε την μπίρα και σκεπάζουμε την κατσαρόλα. Αφήνουμε να μαγειρευτεί σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά για 20 λεπτά.

 Μετά τα 20 λεπτά προσθέτουμε τις ελιές και μαγειρεύουμε για 15 λεπτά περίπου ακόμα. Βγάζουμε από τη φωτιά ρίχνουμε τη ρίγανη κι ανακατώνουμε ελαφρώς.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run 

Meet me at Μητροπόλεως.

Η Μητροπόλεως είναι από εκείνες τις οδούς που δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης αναφοράς. Απλά υπάρχει εκεί για να καταδεικνύεται ως η κάθετος ή η παράλληλη άλλων πιο high οδών. Κάτι το Υπουργείο Παιδείας που μετακόμισε, κάτι εκείνες οι κάθετες και παράλληλες που γέμιζαν από καφέ μπαρ, wine bar, καφέ μπαρ και πάλι wine bar κι άλλα συναφή μπαρ, η Μητροπόλεως έμεινε να είναι απλά η οδός των τουριστών που ξεβράζει η Πανδρόσου κι η Αδριανού εξού και κάτι τουριστικά μαγαζιά παλιάς κοπής κι αισθητικής που εμφανίζονται εδώ κι εκεί. Και φυσικά εκείνη η οδός που κατεβαίνει από το Σύνταγμα στο Μοναστηράκι.

Αλλά όλα αυτά αλλάζουν σιγά σιγά και κάτι κινείται στη Μητροπόλεως- εκτός από το λεωφορείο 026 και κάτι αποκαμωμένους τουρίστες που ανεβαίνουν από το Μοναστηράκι. Τα τελευταία τρία χρόνια περίπου ανοίγουν μαγαζιά και επί της Μητροπόλεως. Στην αρχή της οδού, απέναντι από το Υπουργείο, υπάρχουν τέσσερα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το Περί Καφέ, για καφέ. Το Meatropoleos, για σουβλάκι, γύρο κλπ, το γνωστό πια κι εκτός Λάρισας Μικέλ, και ο παραδοσιακός Χατζής των παραδοσιακών γλυκών. Το σημείο έχει γίνει το μεγάλο βάσανο του βιαστικού πεζού. Όλα τα καταστήματα έχουν καρέκλες στο πεζοδρόμιο κι η περιοχή είναι στην κυριολεξία απροσπέλαστη! Στο σημείο στήνεται ένα από τα πιο σουρρεάλ σκηνικά της πόλης. Αμέριμνοι τουρίστες που απολαμβάνουν το γύρο τους, γυρνούν και κοιτούν αποσβολωμένοι τα ΜΑΤ να περικυκλώνουν το Υπουργείο. Μόνο στην Αθήνα.

Πιο κάτω, δίπλα από τον πιο παλιό Τζίτζικα και Μέρμηγκα, άνοιξε ένα εκλεκτικό παγωτατζίδικο Le Greche (Οι Ελληνίδες). Υπόσχονται ιδιαίτερες γεύσεις στα, ιταλικής μόρφωσης, παγωτά τους. Στην πρώτη επίσκεψη δοκίμασα κάτι σχετικά ακραίο: Σορμπέ αχλάδι. Το φρούτο το νιώθεις, το γεύεσαι, το βλέπεις. Η υφή του σορμπέ είναι ιδανική αλλά αυτό που με ευχαρίστησε ήταν η όσο πρέπει γλυκύτητα του παγωτού. Έξοχο! Κι έπεται συνέχεια.

Κατεβαίνοντας την οδό από την ίδια πλευρά συναντάς το all day café Hip και το εστιατόριο Intown που στο μενού του τα δύο πρώτα πιάτα που αναφέρονται είναι παστίτσιο και μουσακάς. Αυτόματα καταλαβαίνεις σε ποιούς απευθύνεται. Πιο κάτω, απέναντι από το εντυπωσιακό κτήριο του Ινστιτούτου Θερβάντες –το οποίο μάλλον θα φύγει από τη Μητροπόλεως για να επιστρέψει στα παλιά του λημέρια, στη Σκουφά- βρίσκεται εδώ κι ένα χρόνο το Αθηναϊκόν σε ένα πολύ κομψό χώρο που σφύζει από κόσμο.

Συνεχίζοντας την πορεία προς το Μοναστηράκι φτάνουμε στην Ιθάκη, για σουβλάκια και γύρο όπως φωνάζει ο σερβιτόρος και απέναντι από τη Μητρόπολη βρίσκεται το Piazza Duomo- Καμία σχέση με Μιλάνο αλλά πάντα πήχτρα στον κόσμο το εν λόγω καφέ.

Κι εκεί που νομίζεις ότι τα opening έχουν τελειώσει για τη Μητροπόλεως να ‘σου, εκεί ανάμεσα στα κουρτινάδικα και κάτι ξεχασμένα τουριστικά, άνοιξε πρόσφατα ένα wine bar – bistrot, το Vintage. Αυτό στο 66-68. Και λίγο πιο κάτω έχουμε την Cava Π. Αν συνυπολογίσουμε τα ήδη υπάρχοντα wine bar που συναντάμε στα πέριξ, δεξιά κι αριστερά, λίγο πιο πάνω και λίγο πιο κάτω, αναρωτιέται κανείς αν enough is enough. Έρχεται στο νου γνωστή παροιμία που δεν είναι του παρόντος αλλά από την άλλη όλοι οι καλοί χωράνε!

Το τέλος της Μητροπόλεως οδηγεί στη χαρά της χοληστερίνης. Σάββας, Θανάσης και Μπαϊρακτάρης. Πριν από αυτούς συναντάμε ένα από τα λίγα Starbucks που έχουν απομείνει στο κέντρο και φυσικά το απαραίτητο frozen yoghurt spot.

Απ’ ό,τι φαίνεται η Μητροπόλεως βγαίνει από τη σκιά και μπαίνει στο παιχνίδι των hot spot γειτονιών των Αθηνών. Γίνεται σιγά σιγά κι αυτή σημείο αναφοράς. Κτίρια, χώροι υπάρχουν. Μένει να υπάρχει διάθεση και φυσικά καινοτόμες ιδέες.   

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run

Απλά και στερεοτυπικά!

Τις προάλλες έπεσα πάνω σε ένα κείμενο στην ιστοσελίδα του Condé Nast Traveler όπου προέτρεπε τους επίδοξους επισκέπτες των Αθηνών να μην φύγουν από την πόλη δίχως να δοκιμάσουν μια... χωριάτικη σαλάτα. Οι αντιρρήσεις κι οι απορίες  πολλές. Πρώτα απ’όλα, είναι τελικά η χωριάτικη σαλάτα το πιάτο-έμβλημα της ελληνικής κουζίνας; Εντάξει, οι ξένοι τη λατρεύουν, είναι ξετρελαμένοι με την «γκρηκ σάλαντ» κι όπου σταθούν κι όπου βρεθούν την καταβροχθίζουν με λαχτάρα μεγάλη. Και πες ότι ναι, η χωριάτικη μετουσιώνει τα κύρια χαρακτηριστικά της ελληνικής κουζίνας : απλά, καθαρά υλικά χωρίς πολλά πολλά. Αλλά μια σαλάτα δεν παύει να είναι μια απλή σαλάτα. Που σημαίνει ότι: 1) Τα υλικά της πρέπει να είναι φρέσκα κι εποχικά. Η τομάτα πρέπει να έχει δεχτεί τα χάδια του ελληνικού φωτός, να είναι ζουμερή και να μοσχοβολά με το που την αγγίζεις. Να είναι από κήπο, άντε από μικρό μποστάνι. Οι τομάτες της μαζικής παραγωγής, των θερμοκηπίων, οι εισαγωγής –είδαμε και πολωνικές φέτος!- είναι νωθρές, χλομές, «χλεμπονιάρες» όπως τις ονομάζει ο πατέρας μου. Το αγγούρι πρέπει να είναι κρουστό, η πιπεριά μοσχοβολιστή, τα κρεμμύδια της φωτιάς, οι ελιές κατάμαυρες και στιλπνές, η κάππαρη ατίθαση, κι από πάνω να ρίχνεται άφθονη ρίγανη αρωματική κι ελαιόλαδο ελληνικό, πλούσιο, πυκνό, μια μαγεία. Α, κι η φέτα πάνω πάνω, αλλά δεν ανησυχούμε γι’αυτήν, τυγχάνει να είναι all weather. Όλα αυτά σημαίνουν ότι μάλλον η Αθήνα είναι το τελευταίο μέρος όπου θα φάει ο τουρίστας μια ευπρεπέστατη χωριάτικη. Στην επαρχία τουλάχιστον υπάρχει περίπτωση να πέσει πάνω σε ντόπια υλικά.

2) Κινδυνεύει η ελληνική κουζίνα να κολλήσει στον τοίχο εξαιτίας μιας σαλάτας! Τι εννοώ; Ότι ιδιαίτερα στοιχεία της ελληνικής κουζίνας που πασχίζει να πάρει μια θέση στον παγκόσμιο χάρτη δεν προωθούνται. Προτιμάται η εύκολη, εύπεπτη σαλάτα, που όλοι γνωρίζουν και κανείς δεν σκιάζεται από το περιεχόμενο. Τι θα του πεις του ξένου; "Φάε οπωσδήποτε πατσά;". Μμμ, γιατί όχι; 

Εν τέλει, δεν συμφωνώ ότι η χωριάτικη σαλάτα είναι το πιάτο που πρέπει να δοκιμάσει οπωσδήποτε κάποιος επισκέπτης της Αθήνας. Θα την φάει ούτως ή άλλως. Σε άλλα πιάτα κρύβονται οι νοστιμιές της πόλης. Ποιο είναι όμως αυτό το εμβληματικό πιάτο που θα συστήναμε σε έναν τουρίστα; Προσωπικά κάτι έχω υπόψη αλλά θα το φέρω προς συζήτηση άλλη φορά. Εν τω μεταξύ, εσείς ποιο θεωρείτε ότι θα μπορούσε να είναι αυτό το πιάτο;

Πίσω πάλι στο κείμενο του Condé Nast που με έχει βασανίσει αρκετά από τότε που το διάβασα γιατί εκτός από την εμμονή στη χωριάτικη, βρήκα κι άλλα σημεία ελαφρώς περίεργα- έως αστεία. Όπως όταν προτρέπει τους επισκέπτες να παραγγείλουν οπωσδήποτε πατάτες τηγανητές και να τις φάνε με το χέρι κι όχι με μαχαίρι και πιρούνι  γιατί θα βάλουν τα γέλια οι ντόπιοι. Οι ντόπιοι είμαστε εσείς κι εγώ. Που μάλλον τρώμε τις πατάτες με το χέρι, για μαχαίρι και πιρούνι ούτε λόγος- παρεμπιπτόντως ποιος τρώει πατάτες τηγανητές ΚΑΙ με μαχαίρι;

Είπα πατάτες και θυμήθηκα κάτι εκπληκτικές πατάτες φούρνου που έφτιαξα προ καιρού προσθέτοντας με όμορφο τρόπο τρία υλικά από την βασίλισσα χωριάτικη: τομάτα, πιπεριά και κρεμμύδι.

Οι πατάτες αυτές ήταν αριστουργηματικές και το απλό αυτό πιάτο δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πώς ταπεινά υλικά, μετουσιώνονται χωρίς φιοριτούρες σε νοστιμότατα εδέσματα. Το μόνο σημαντικό στοιχείο: Οι πρώτες ύλες να είναι καλές.

Πατάτες στο φούρνο με σάλτσα τομάτα, πιπεριά και κρεμμύδι

Για 4 άτομα

1 κιλό πατάτες (4-5 μέτριες) τις οποίες θα κόψετε σε κυδωνάτες, όπως τις κόβετε για φούρνο αλλά πιο μικρές- λίγο μεγαλύτερες από τις κλασικές τηγανητές.

2 μεγάλα λευκά κρεμμύδια που θα κόψετε σε λεπτές φετούλες

2 πιπεριές κέρατο που θα κόψετε σε λεπτές ροδέλες

2 μεγάλες ώριμες τομάτες που θα τρίψετε

αλάτι

πιπέρι

ελαιόλαδο

 Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνετε λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό σοτάρετε τα κρεμμύδια ίσαμε να μαλακώσουν και να χρυσίσουν Προσθέτετε τις πιπεριές και συνεχίζετε το σοτάρισμα για λίγα λεπτά ακόμα. Προσθέτετε τις τομάτες, ανακατώνετε και αφήνετε το τηγάνι 1-2 λεπτά ακόμα στη φωτιά.

Σε ένα ταψί βάζετε τις πατάτες. Τις αλατοπιπερώνετε, ρίχνετε λίγο ελαιόλαδο και νερό κι ανακατώνετε. Ρίχνετε από πάνω τη σάλτσα, ανακατώνετε και ψήνετε στους 180 βαθμούς για 1 ώρα περίπου- εξαρτάται από το μέγεθος και την ποιότητα της πατάτας.

Σημείωση: Τρώγονται με ...πιρούνι!

Επίσης, για μια πιο...χωριάτικη νότα τρίψτε από πάνω φέτα. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run