Well, she's a jolly good jam maker!

Κι έτσι της ήρθε να φτιάξει....jolly jammers!
Δικαίως θα αναρωτηθείτε πώς της ήρθε καλοκαιριάτικα να φτιάξει...μπισκότα! Κι εκείνη θα σας απαντήσει με την alla Laureen Bacall βραχνή φωνή της (ένα παγωτό πρόλαβε να φάει κι ο λαιμός έκλεισε!):
Blame it on the weather, babe!!!
Ε, εδώ που τα λέμε ο καιρός αυτές τις μέρες έχει κάτι από Λονδίνο -το πιθανότερο αυγουστιάτικο Λονδίνο. Βροχή, πολλή βροχή... Παραδόξως βρέχει -ενίοτε καταρρακτωδώς- όταν έχεις ξεχάσει την ομπρέλα σπίτι! Η οποία ομπρέλα έχει γίνει πια απαραίτητο αξεσουάρ, αναρωτιέμαι αν κυκλοφορούν wellingtons σε καλοκαιρινή έκδοση. Ομπρέλες, Λονδίνο...Θυμήθηκα εκείνο το ωραίο τραγούδι των Magnetic Fields, ''All the umbrellas in London''. Ας το ακούσουμε και συνεχίζουμε...μετά το μουσικό διάλειμμα!!!
 

Αλλά δε φταίει μόνο ο καιρός. Φταίει κι η άπειρη ποσότητα μαρμελάδας φράουλα που ετοίμασε η γράφουσα τον τελευταίο καιρό. Εκεί κάπου στις αρχές Μαΐου εντόπισε στη λαϊκή κάτι καταπληκτικές φράουλες. Δεν πίστευε ούτε στα μάτια της (τι χρώμα!) ούτε στη μύτη της (τι άρωμα!)! Βγάζει η Ελλάδα τόσο υπέροχες φράουλες; Ναι, λέει, στη Στροφυλιά Ηλείας, δίπλα από τη λιμνοθάλασσα του Κοτυχίου. Υπαίθριες με το θαλασσινό αεράκι να τις δροσίζει. Για φαντάσου!
Κι έτσι κάθε Τρίτη, η Crispy επέστρεφε από τη λαϊκή με υπέροχες φράουλες. Τα μαγικά της δάχτυλα μετέτρεπαν το φρούτο σε καταπληκτική μαρμελάδα, εβδομάδα με εβδομάδα η τεχνική της εξελισσόταν κι έφτασε στο απόγειο της μόλις την προηγούμενη όπου πιστεύει ακράδαντα ότι έφτιαξε την καλύτερη μαρμελάδα ever! Κατάφερε επίσης να φτάσει την υπομονή του συντρόφου στα όρια της. Άνοιξε το ψυγείο προχθές κι άρχισε να ωρύεται απελπισμένος: ''Μα καλά, μόνο μαρμελάδα έχει αυτό το ψυγείο;;;;''. Εδώ που τα λέμε είχε τα δίκια του.
Ξεφυλλίζοντας προχθές ένα παλιότερο τεύχος του αγγλικού Olive έπεσα πάνω σε μια συνταγή που ήθελε οπωσδήποτε και μόνο μαρμελάδα φράουλας. Δεν γίνεται με άλλη μαρμελάδα επέμενε η συντάκτρια. Εντάξει κοπέλα μου, με έπεισες. Κι έτσι φτιάξαμε...

Jolly Jammers

(Μπισκότα με μαρμελάδα φράουλα)

Για 10 χορταστικά, πληθωρικά μπισκότα θα χρειαστείτε

200 γρ βούτυρο (σε θερμοκρασία δωματίου)
100 γρ ζάχαρη άχνη
2 κρόκους αυγών
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας
250 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις. (Συν επιπλέον αλεύρι κατά το άνοιγμα της ζύμης)
μαρμελάδα φράουλα (και μόνο!)
λίγη ζάχαρη άχνη ακόμη

Φτιάχνουμε τη ζύμη. Μικρή διευκρίνιση εδώ: Εγώ τη χτυπάω στο χέρι με ξύλινη σπάτουλα. Αν τυχόν βαριέστε χρησιμοποιείστε μίξερ. Χτυπάμε λοιπόν, το βούτυρο με τους κρόκους και τη ζάχαρη άχνη μέχρι το μίγμα να γίνει παχύ και κρεμώδες. Ρίχνουμε τη βανίλια και το αλεύρι και δουλεύουμε μέχρι να δέσει η ζύμη. Τη διπλώνουμε σε πλαστική μεμβράνη και τη βάζουμε στο ψυγείο για  1 ώρα τουλάχιστον.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 140 βαθμούς. Βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο και την απλώνουμε  σε αλευρωμένη επιφάνεια. Προσοχή! Η ζύμη αυτή έχει την τάση να μαλακώνει, οπότε για να την ''μαζεύετε'' θα την πασπαλίζετε συνέχεια με αλεύρι όπως επίσης και την επιφάνεια. Κόβουμε σε μπισκότα με στρογγυλό...μπισκοτοκόφτη!  Στα μισά από αυτά κόβουμε στη μέση μικρές καρδούλες (αν είμαστε ρομαντικοί κι ερωτευμένοι) ή μικρά κυκλάκια (αν πάσχουμε από έλλειψη φαντασίας όπως η γράφουσα.). Τοποθετούμε τα μπισκότα σε ταψί στο οποίο έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί ψησίματος. Ψήνουμε για 15-20 λεπτά μέχρι να αποκτήσουν ωραίο καφέ-χρυσαφί χρώμα. Τα αφήνουμε να κρυώσουν λίγο. Στα ολόκληρα μπισκότα απλώνουμε μαρμελάδα κι από πάνω βάζουμε εκείνα με το σχεδιάκι στη μέση. Πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη. Και σερβίρουμε με...τσάι!! (Παγωμένο....στο μπαλκόνι...αν δεν βρέχει!!!)

Eat local!

Το δράμα της εβδομάδας χτυπά όταν πρέπει να πάω στη σούπερ μαρκέτα που λέει και μια θεία μου. Δεν αντέχω τη συγκεκριμένη διαδικασία. Με το που μπαίνω θέλω να φύγω, με εκνευρίζει καθετί εκεί μέσα, οι διάδρομοι που είναι συνήθως στενοί, τα μικρά που τσιρίζουν, η μουσική υπόκρουση, το ότι πάντα σφουγγαρίζουν το διάδρομο απ'όπου θέλω να περάσω, η κυρία που κοιτάζει εκστασιασμένη ένα νέο απορρυπαντικό, ο κύριος που παίρνει με αγωνία τηλέφωνο τη γυναίκα του για να σιγουρευτεί ότι πήρε το σωστό γιαούρτι, το ζευγάρι που περιπλανιέται και κοιτάζει τα ράφια σαν να είναι σε έκθεση ζωγραφικής, η μόνιμη ουρά στο ταμείο και κυρίως (είναι η στιγμή που ο εκνευρισμός χτυπά κόκκινο!) όταν με ''στριμώχνουν'' διάφοροι βιαστικοί στο ταμείο! Εννοώ εκείνους που ενώ δεν έχω πληρώσει ακόμη, στέκονται ακριβώς δίπλα μου (με ακουμπούν!!! ιιιιοοοοουυυυ ) με την πλαστική σακούλα στο χέρι - αλήθεια τι θα γίνει με αυτές τις πλαστικές σακούλες; Πότε θα καταργηθούν;

Κι αφού είπα τον πόνο μου κι έστειλα το οικολογικό μήνυμα της ημέρας, ας έρθω στο θέμα μας. Πηγαίνοντας στο s/m προχθές, είδα στη τζαμαρία μια αφίσα που μας προέτρεπε να τρώμε ελληνικά, να ντυνόμαστε ελληνικά και να κάνουμε διακοπές αλά ελληνικά. Τα δύο τελευταία τα προσπέρασα -δεν εμπίπτουν στην...ειδικότητα μου!-  και στάθηκα στο:  ''τρώτε ελληνικά''. Ναι βέβαια αγαπητοί μου, γιατί όχι. Άλλωστε δεν είναι δύσκολο να τρως μόνο ελληνικά προϊόντα. Τα πάντα παράγει η λιλιπούτεια χώρα μας- ε, ας μην υπερβάλλουμε...σχεδόν τα πάντα, εντάξει μανγκοπαραγωγοί δεν είμαστε αλλά νομίζω ότι θα επιβιώσουμε και χωρίς το εξωτικό αυτό φρούτο! Τα τελευταία χρόνια, πριν την κρίση, είχαμε την τάση να σνομπάρουμε τα ελληνικά προϊόντα.  Το ζυμαρικό το θέλαμε ιταλικό, τα μπισκότα αγγλικά, τη σοκολάτα ελβετική, το κρασί γαλλικό. Θα μου πείτε, ''Μα είναι καλύτερα Crispy, γι'αυτό τα προτιμούμε''. Ε καλά , δεν σας είπα να κόψετε τελείως την ξενομανία σας, ούτε εγώ θα την κόψω άλλωστε (άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε!!!) !!! Αλλά να, έχω ένα θέμα με τα ζαρζαβατικά και τα φρούτα. Κάτι με πιάνει -ένας εκνευρισμός, ένας θυμός ίσως- όταν μες το κατακαλόκαιρο εμφανίζονται... βελγικές ντομάτες!!! Να με συμπαθούν οι συμπαθείς κάτοικοι αυτής της ακυβέρνητης χώρας (αλήθεια πώς τα καταφέρνουν με την ακυβερνησία; Να μας πουν το μυστικό, να απαλλαγούμε από τους άχρηστους που μας κυβερνούν ή που επιθυμούν διακαώς να μας κυβερνήσουν!). Πού είχα μείνει; Α ναι, στις βελγικές ντομάτες. Μα είναι δυνατόν να βλέπω κόσμο να αγοράζει ντομάτες Βελγίου επειδή είναι πιο φθηνές από τις αριστουργηματικές δικές μας;;; (Ναι όντως είναι πιο φθηνές) 

Μάλιστα! Αφού είπα πάλι τον πόνο μου κι αφού η ανάρτηση αλλάζει τίτλο, γίνεται : ''Άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε'' ας πάμε και στο δια ταύτα, που είναι η συνταγή της ημέρας. Που εμπίπτει στο αφιέρωμα που κάνει τούτο το ταπεινών προθέσεων blog στα όσπρια και το οποίο αφιέρωμα τρέχει όλο το χρόνο και για τις συνταγές (του αφιερώματος) των 5 προηγούμενων μηνών θα ανατρέξετε στη σελίδα συνταγών. Και νομίζω ότι επιτέλους πρέπει να σταματήσω να παραληρώ ....

Σαλάτα με φακές
Έτος οσπρίων 2011 : Ιούνιος

Υλικά (οι ποσότητες είναι σχετικές. Αν σας αρέσει περισσότερο κάποιο υλικό ενισχύστε το)
Για 4 άτομα (ή 2 υπερβολικά πεινασμένους!!!)

100 γρ φακές (ελληνικές)
1 μέτριο κρεμμύδι (ελληνικό)
άφθονο μαϊντανό (ελληνικό και φρέσκο)
1 ντομάτα μεγάλη, ώριμη αλλά σφιχτή (κι όχι βελγική!!)
το χυμό ενός ελληνικού λεμονιού
ελαιόλαδον το ελληνικόν και διάσημον
αλάτι
πιπέρι
λίγη κανέλα (τη μύτη ενός μικρού κουταλιού)

Βράζετε τις φακές al dente - τουτέστιν να κρατάνε λίγο. Όσο βράζουν ψιλοκόβετε το κρεμμύδι και τον μαϊντανό. Μόλις βράσουν οι φακές, τις σουρώνετε και τις ξεπλένετε με κρύο νερό. Τις βάζετε σε μια πιατέλα όπου ρίχνετε το κρεμμύδι και τον μαϊντανό. Κόβετε την ντομάτα σε μικρούς κύβους και την βάζετε κι αυτή στο μπολ. Ρίχνετε άφθονο λάδι, αλάτι, πιπέρι, κανέλα, λεμόνι, ανακατεύετε ...κι αυτό ήταν! Όπως είπα, ό,τι σας αρέσει το ενισχύετε. Η γράφουσα τρελαίνεται για λίγο λεμονάκι παραπάνω.

Κι όπως καταλάβατε έφτιαξα μια ταμπουλέ (εκείνη τη θαυμάσια λιβανέζικη σαλάτα) μείον το σιτάρι συν τις φακές!!

Του γιαουρτιού

....τα καμώματα!
Του γιαουρτιού γίνεται γενικώς τον τελευταίο καιρό. Εκτός από φασκελώματα, προπηλακισμούς, βρισίδι κι άλλα χαριτωμένα, οι πολιτικοί μας  έχουν να αντιμετωπίσουν και το γιαούρτωμα! Το οποίο εδώ που τα λέμε είναι παλιά καλή μας συνήθεια, ως λαός το συνηθίζουμε.
Κι εκεί λοιπόν, που έχετε μαζέψει μερικούς κεσέδες έχοντας ως στόχο τον/την τάδε πολιτικό κρατήστε έναν κεσέ στην άκρη. Θα σας δείξω πώς θα ευχαριστηθείτε μια απλούστατη και γρήγορη σπαγγετάδα και συν τοις άλλοις θα χαρεί κι ο/η πολιτικός! Θα γλιτώσει ένα γιαούρτωμα! Δεν είναι και λίγο, ιδιαίτερα όταν φορά Prada!
Είχα δει  αυτή τη σπαγγετάδα πρώτη φορά σε βιβλίο του συμπαθέστατου κου. Μαμαλάκη- το βιβλίο ονομάζεται ''Η γαστρονομία της Μεσογείου'' κι είναι από τις Road εκδόσεις. Έκτοτε την φτιάχνω συνεχώς. Είναι ένας καλός τρόπος να χρησιμοποιηθεί γιαούρτι του οποίου η ημερομηνία λήξης πλησιάζει επικίνδυνα ή ...έχει περάσει προ πολλού!!!
Για τη

 Σπαγγετάδα με γιαούρτι

δεν θα χρειαστείτε παρά :

(για 2 άτομα)

200 gr σπαγγέτι (κλασικό Νο.6) ή λινγκουίνι
1 κεσέ γιαούρτι (προσωπικά προτιμώ τα ελαφριά στραγγιστά με 2% λιπαρά. Είναι ιδανικά για τη μαγειρική. Εσείς βέβαια χρησιμοποιήστε ό,τι σας αρέσει: πρόβειο, αγελαδινό, κατσικίσιο, μικτό...απ'όλα έχει ο ελληνικός γαλακτοκομικός μπαξές!)
άφθονο λάδι
άφθονο σκόρδο (μιλάμε για τουλάχιστον 5-6 σκελίδες. Αν δεν έχετε να πάτε πουθενά, τρίψτε τες. Αν όμως έχετε ραντεβού...ναι....χμμμμ....κόψτε τις σκελίδες στα 2 ή 3 κι όλα θα είναι πιο διακριτικά!)
άφθονη γλυκιά πάπρικα
και
λίγο χρόνο!

Βάζετε άφθονο νερό να βράσει. Κόβετε το σκόρδο όπως επιβάλλεται ...από την ατζέντα σας και το βάζετε σ'ένα τηγάνι με άφθονο λάδι. Βράστε τα ζυμαρικά -πάντα al dente, δεν χρειάζεται να λέμε τα ίδια και τα ίδια!- στραγγίξτε τα. Στο ίδιο μάτι βάλτε το τηγάνι και ζεσταίνετε το λάδι στο οποίο θα σοτάρετε το σκόρδο με λίγη (περίπου μισή) από την πάπρικα μέχρι να αρχίσει να χρυσίζει. Προσοχή , ίσαμε να αλλάξει χρώμα το σκόρδο, μην το αφήσετε να γίνει κάρβουνο! Το σκόρδο γίνεται απαίσιο όταν καεί!  Κάψτε με αυτό το λάδι τα σπαγγέτι και ρίξτε από πάνω το γιαούρτι (το οποίο γιαούρτι συνιστώ να έχετε βγάλει από το ψυγείο 15-30 λεπτά πριν και να το έχετε χτυπήσει λίγο με τον αβγογδάρτη. Θα έχει έτσι πιο κρεμώδη υφή).
Σερβίρετε στα πιάτα κι από πάνω ρίχνετε ωραία , γλυκιά πάπρικα.

Κι ιδού. Μια ιδανική σπαγγετάδα για το καλοκαίρι! Κι είναι και  ελαφριά παρεμπιπτόντως. Έχουμε να βγούμε και στις παραλίες οσονούπω, μην ξεχνιόμαστε!