Κυριακή 1 Μαρτίου 2020

Bologna è una regola



(Έκτακτος πρόλογος: Την σημερινή ανάρτηση την είχα ετοιμάσει τέλη Οκτώβρη, μετά από ταξίδι στην Μπολόνια,  αλλά είχα αποφασίσει να μην την αναρτήσω τότε, να περιμένω την νέα μου επίσκεψη στην πόλη που θα γινόταν αυτές τις μέρες , αρχές Μάρτη. Δυστυχώς οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν με την εξάπλωση των κρουσμάτων του κορονοϊού στην Ιταλία, μας ανάγκασαν να αναβάλλουμε το ταξίδι. Ως εκ τούτου, αποφάσισα να την αναρτήσω σήμερα, άκαιρη ίσως, αλλά μου λείπει η Μπολόνια, μια πόλη που μου αρέσει πολύ να επισκέπτομαι και στην οποία πάντα περνώ και -κυρίως- τρώω εξαιρετικά καλά! Μακάρι να ηρεμήσουν γρήγορα τα πράγματα με την νέα αυτή επιδημία, να επιστρέψουμε στα αγαπημένα μας μέρη.)



*



Στην ερώτηση, "Ποια ή ποιες ιταλικές πόλεις θα ήθελες να επισκεφτείς", η Μπολόνια σπάνια είναι η απάντηση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κακώς. Ιδιαίτερα για όσους δηλώνουν "γκουρμέ" μια επίσκεψη στην πόλη επιβάλλεται. 






Θεωρείται η γαστρονομική πρωτεύουσα της χώρας, άλλωστε πολλά από τα γνωστά ιταλικά καλούδια περιφερειακά της Μπολόνια παρασκευάζονται! Οι Ιταλοί την φωνάζουν χαϊδευτικά " La Grassa", " Η Λιπαρή", κι όπως καταλαβαίνετε η πλούσια σε γεύση και λιπαρά κουζίνα της δεν ενδείκνυται για veggies/vegans! Την αποκαλούν, επίσης, "La Dotta" ( Η Λόγια, Η Σοφή) μιας κι εκεί ιδρύθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο στον κόσμο και τέλος τη φωνάζουν και " La Rossa" ( " Η Κόκκινη") αφού θεωρείται η πιο αριστερή πόλη της χώρας. Πέρα από τα χαριτωμένα προσωνύμια η Μπολόνια έχει πολλά πλεονεκτήματα ως ταξιδιωτικός προορισμός. 







Είναι ζωηρή, είναι ενδιαφέρουσα, άνετη, απλόχερη, "σκεπαστή" χάρη στα ατέλειωτα portici που σκεπάζουν τα πεζοδρόμια της πόλης. Γεωγραφικά ενώνει την κεντρική με τη βόρειο Ιταλία κι είναι ιδανική "βάση" για εξορμήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο σιδηροδρομικός σταθμός της Μπολόνια είναι κόμβος και συνδέεται με πάρα πολλές πόλεις, δεν έχετε παρά να πάρετε ένα ρετζιονάλε (αργό τρένο με πολλές στάσεις αλλά πολύ φθηνό) για να επισκεφτείτε τις μικρές πανέμορφες πόλεις που βρίσκονται κοντά.






Πίσω στο γαστρονομικό στοιχείο, που είναι και το κύριο μέλημα μας. Ο περισσότερος κόσμος πηγαίνει για φαγητό στην -μάλλον τουριστική- γειτονιά του Quadrilatero. Πολύ χαριτωμένη και γραφική αλλά όπως είπα πολύ τουριστική, στοιχείο που με απωθεί γενικώς. Φέτος κατευθύνθηκα προς την Mercato delle Erbe, μια κλειστή αγορά που βρίσκεται περίπου 100 μέτρα από την κεντρική πλατεία της πόλης, Piazza Maggiore. 


















Στον εσωτερικό χώρο της υπάρχουν μανάβικα, κρεοπωλεία, τυράδικα, ...μακαρονάδικα 🤤 και στα πλάγια υπάρχουν εστιατόρια όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τοπικά εδέσματα και κρασιά. Η συντριπτική πλειοψηφία των θαμώνων είναι ντόπιοι, πράγμα που είναι εγγύηση για την ποιότητα του φαγητού. Τα καλύτερα tortellini in brodo τα δοκίμασα εκεί, όπως απόλαυσα ένα ασυνήθιστο, αποκαλυπτικό λευκό κρασί από τους λόφους που απλώνονται έξω από την πόλη- δείτε φωτό. 








Πίσω από την αγορά στην οδό Belvedere υπάρχουν πολύβουα καφέ, μπαρ και μπιστρό όπου μαζεύεται πολύς κόσμος, κυρίως το βραδάκι για απεριτίφ. 





Στην μπροστινή είσοδο όμως, από την οδό Ugo Bassi, θα βρείτε μια gelateria. Στην gelateria O.G.G.I λοιπόν, έφαγα εκπληκτικά παγωτά κι απόλαυσα (κλαίω ακόμα που δεν το πήρα και την τελευταία βραδιά!) το ωραιότερο παγωτό σοκολάτα που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου! Δυνατό και συνάμα φίνο, τέλεια ισορροπημένο με την πιο άψογη επίγευση, να λιώνει στο στόμα με ιδανική...ταχύτητα! Και το όνομα αυτού: Il fu Mattia Pascal! 






Είναι ο τίτλος νουβέλας του Λουίτζι Πιραντέλο, του οποίου ο ελληνικός είναι "Ο μακαρίτης Ματτία Πασκάλ"! Παράξενο αλλά συνάμα ταιριαστό όνομα για ένα αριστουργηματικό παγωτό!
Η Μπολόνια είναι γεμάτη εκπλήξεις που δεν αποκαλύπτονται στον επισκέπτη με την πρώτη επαφή. Μπορεί να μην είναι η πόλη όπου θα πέσετε κάτω ξεροί από το "Σύνδρομο του Σταντάλ", αλλά θα αποζημιωθείτε με πολλούς τρόπους, ένας από τους οποίους είναι η εξαιρετικά νόστιμη, πλούσια σε λιπαρά (κυρίως ζωικά, ω ναι) κουζίνα!
Ανυπομονώ να την επισκεφτώ ξανά ...και να συναντήσω τον φίλο μου τον μακαρίτη Ματτία Πασκάλ!



Διευθύνσεις:
Mercato Delle Erbe: Via Ugo Bassi, 25, Bologna
Oggi - Officina Gelato Gusto Italiano Via Ugo Bassi, 25, Bologna &

Via Rizzoli, 1/2, Bologna





Φερράρα










Μια από τις τρεις πόλεις, εκτός Μπολόνιας, που επισκεφτήκαμε ήταν κι η Φερράρα (οι άλλες δύο ήταν η Ραβέννα κι η Βερόνα, όλες πανέμορφες). Θα σταθώ στην Φερράρα για τους εξής λόγους: 
1) Πρέπει να είναι η ιταλική πόλη με τα περισσότερα ποδήλατα στους δρόμους! Δεν έχω ξαναδεί τόσα ποδήλατα να κυκλοφορούν από μικρούς και μεγάλους κι υπάρχει περίπτωση, τουλάχιστον στο κέντρο της πόλης, να υπερείχαν αριθμητικά των αυτοκινήτων! Πολύ όμορφη εικόνα.
Και 2) Εκεί δοκίμασα το πιο παράξενο ψωμί που έχω δει ποτέ! Λέγεται La Coppia (Το Ζευγάρι) κι αυτό ακριβώς συμβολίζει, την ένωση του ζευγαριού! Η ιστορία θέλει να πρωτοφτιάχτηκε το 1536 κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού της πόλης, όταν ένας από τους προύχοντες της θέλησε να προσφέρει ένα νόστιμο ψωμί στο φεουδάρχη της Φερράρα. Ο σκοπός του ήταν, τα 4 άκρα να ήταν τραγανά σαν κροστίνι ενώ το μεσαίο κομάτι να παρέμενε αφράτο. Τα κατάφερε μια χαρά, το ψωμί είναι απολαυστικό όσο δεν φαντάζεστε!



Ο τίτλος της ανάρτησης είναι από το ομώνυμο τραγούδι του Ιταλού τραγουδοποιού Luca Carboni, γέννημα θρέμμα της Bologna και το τραγούδι είναι ένας φόρος τιμής στην αγαπημένη του πόλη





Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020

Σαν τη σούπα δεν έχει!

Έτυχε αυτόν τον χειμώνα που διανύουμε να έχω φτιάξει πολλές σούπες. Κάτι ο καιρός που είναι -ευτυχώς- αρκούντως κρύος και βαρύς, κάτι η ευκολία της ετοιμασίας μιας σούπας αλλά κυρίως γιατί έχει γίνει ένας καλός τρόπος να χρησιμοποιώ διάφορα λαχανικά που... εκλιπαρούν να μαγειρευτούν!
Το φθινόπωρο άρχισα να αγοράζω συστηματικά κάθε Τρίτη στη λαϊκή, κολοκύθα. Ξαφνικά κόλλησα με την κολοκύθα, δεν ήξερα γιατί αλλά το χειρότερο ήταν ότι δεν ήξερα και τι ήθελα να κάνω με δαύτη. Έτσι, τις περισσότερες φορές κατέληγα στη λύση της σούπας και κάπως έτσι, με διάφορες αλλαγές και προσθήκες έφτασα σε αυτήν την σούπα που παρουσιάζω σήμερα. Κι αποφάσισα να την παρουσιάσω κι επισήμως με post διότι αναρτώντας την στο instagram πριν από λίγες μέρες υπήρξαν πολλές κι ενθουσιώδεις αντιδράσεις, κάτι που με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι συμφωνείτε μαζί μου. Ότι το χειμώνα "σαν τη σούπα δεν έχει!"


Σούπα με πατάτα, κολοκύθα και γλυκοπατάτα.





Τη συγκεκριμένη την έχω ονομάσει η "σούπα 1:1:1", γιατί τα τρία βασικά υλικά της μπαίνουν σε ίσες αναλογίες.

Υλικά για 4 άτομα

1 μπολ (1/2 λίτρου) πατάτα κομμένη σε κύβους
1 μπολ (το ίδιο) κολοκύθα κομμένη σε κύβους
1 μπολ (ναι, το ίδιο) γλυκοπατάτα κομμένη σε κύβους
1 λευκό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 καρότο ψιλοκομμένο
1 κλωνάρι σέλερυ ψιλοκομμένο
1 κουταλάκι γλυκιά πάπρικα σε νιφάδες (αν δεν βρείτε, τότε σε σκόνη)
~1.8 λίτρα ζωμό της αρεσκείας σας (το οποίο θα έχετε ζεστό)
160 γρ σύγλινο κομμένο σε μικρά κομμάτια
ελαιόλαδο
αλάτι
λεμόνι




Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια προς δυνατή φωτιά. Ρίχνουμε το σοφρίτο, τουτέστιν την τριάδα κρεμμύδι, καρότο σέλερυ, όλα ψιλοκομμένα. Σοτάρουμε για λίγα λεπτά μέχρι το κρεμμύδι να αρχίσει να μαλακώνει. Ρίχνουμε την πατάτα, ανακατεύουμε και συνεχίζουμε έτσι για λίγα λεπτά. Προσθέτουμε την κολοκύθα και την γλυκοπατάτα, ανακατώνουμε, ρίχνουμε την πάπρικα και τον ζωμό, σκεπάζουμε κι αφήνουμε το φαγητό να βράσει. Σε μισή ώρα περίπου τα λαχανικά θα έχουν βράσει. Βγάζουμε από το μάτι. Χρησιμοποιώντας ένα μπλέντερ χειρός λιώνουμε τα λαχανικά έτσι ώστε η σούπα μας να γίνει...potage. Βάζουμε πάλι στο μάτι κι αφήνουμε για λίγο μέχρι να πήξει αν και το πιθανότερο είναι να έχει ήδη πήξει.
Εν τω μεταξύ σε ένα τηγάνι με ελάχιστο λάδι τηγανίζουμε καλά τα κομμάτια σύγλινου.

Σερβίρουμε σε κάθε πιάτο από λίγη σούπα κι από πάνω μοιράζουμε το σύγλινο. Τελειώνουμε με λίγες σταγόνες χυμό λεμονιού, το οποίο σας εκλιπαρώ να μην αγνοήσετε. Δίνει την τελική πινελιά που απογειώνει το πιάτο! 

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020

Οι Αμερικανοί ξανάρχονται

Τις προάλλες διάβαζα την συνέντευξη μιας Αμερικανίδας food writer, η οποία δραστηριοποιείται στην Ιταλία, και την ρώτησαν πού οφείλει την επιτυχία της και τι χρειάζεται να κάνει κάποιος για να γίνει το ίδιο επιτυχημένος. Η απάντηση της ήταν η εξής: "Να είναι ικανός και να αντέχει να κοιμάται το πολύ τρεις ώρες την ημέρα". Η απάντηση της μ' έβαλε σε σκέψεις. Όχι για το γεγονός ότι ούτως ή άλλως δεν μπορώ να βγάλω την μέρα έχοντας κοιμηθεί μόλις τρεις ώρες, τουτέστιν δεν θα γίνω ποτέ πετυχημένη food writer, αλλά περισσότερο για την εντυπωσιακή "εισβολή" των Αμερικανών στο food writing, η οποία ουσιαστικά έχει γίνει δική τους υπόθεση- με την εξαίρεση κάποιων Βρετανών. Παρακολουθώ αρκετούς/αρκετές του είδους, όπως επίσης το food section αρκετών αμερικάνικων εφημερίδων (σε απόλυτη κυριαρχία εκείνο των NYTimes), γνωστά site, πασίγνωστα προσωπικά blog και πάει λέγοντας. Θα έλεγες ότι ένα ολόκληρο έθνος μαγειρεύει κι οι περισσότεροι έχουν μπει σε μια σχεδόν εξαντλητική κούρσα, να ξεχωρίσουν, να γίνουν οι καλύτεροι, να γίνουν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Παρακολουθώντας τα instagram τους θα έλεγες ότι οι μέρες τους έχουν 34 ώρες αντί για τις δικές μας ταπεινές 24. Ενώ εσύ είσαι ακόμα στη διαδικασία του ξυπνήματος πίνοντας καφέ με μισό μάτι ανοιγμένο και γυρνώντας με πιτζάμες σαν ζόμπι περιμένοντας να σε πιάσει η καφεΐνη, εκείνοι/εκείνες έχουν ήδη γυρίσει από ένα τζόγκινγκ 5-10 χιλιομέτρων, έχουν πλυθεί, ντυθεί, μακιγιαριστεί, χτενιστεί, έχουν στείλει τα παιδιά στο σχολείο, έχουν απαντήσει σε όλα τα mail, έχουν κάνει την 100στή δοκιμή στο φαγητό που θα παρουσιάσουν, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τα deadline, γράφουν σε fb.,instagram, site, εφημερίδες, ετοιμάζουν το επόμενο βιβλίο τους, πάνε για καφέ, brunch, lunch, δείπνο, club, μελετούν, τρέχουν σε παρουσιάσεις και στο τέλος της μέρας- εν τω μεταξύ εσύ δεν έχεις το κουράγιο ούτε το πρόσωπο να καθαρίσεις με λίγο miscellaire- είναι ατσαλάκωτοι/ες. Και λεπτοί/ές σαν να είναι όλοι/ες δρομείς μεσαίων-μεγάλων αποστάσεων- με την εξαίρεση της Deb Perelman aka Smitten Kitchen, η οποία είναι από τις ελάχιστες chubby και δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό και μπράβο της.
 Η αλήθεια είναι ότι οι Αμερικανοί έχουν αλλάξει τα δεδομένα του παιχνιδιού στο food writing και γενικότερα σε ό,τι αφορά τα γαστρονομικά trend, τις τάσεις. Τα μεγαλύτερα ονόματα είναι πια πέραν του Ατλαντικού, πάντα με την εξαίρεση κάποιων Βρετανών. Οι Αμερικανοί επιτέλους ανακάλυψαν πώς να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο τρόπο τα πλεονεκτήματα της πολυπολιτισμικής χώρας τους. Βέβαια καμιά φορά υπερβάλλουν, αλλά ούτως ή άλλως η υπερβολή είναι ένα κυρίαρχο στοιχείο τους ως έθνος. Αρκετοί δραστηριοποιούνται εκτός συνόρων, έχοντας ζήσει αλλού, γράφουν για τις γαστρονομικές τους εμπειρίες στις χώρες που τους φιλοξενούν. Ιδιαίτερα στην Ιταλία, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών (και γενικά αγγλόφωνων) food writer που γράφουν εξειδικευμένα, ακόμα και για περιοχές της χώρας που ήταν άγνωστες γαστρονομικά! Το ίδιο και για άλλες χώρες και πιστεύω ότι είναι ζήτημα χρόνου να δούμε Αμερικανό/ίδα food writer να γράφει για την ελληνική γαστρονομία (εκτός κι αν έχει ήδη εκδοθεί κάτι κι εγώ δεν το γνωρίζω-ενημερώστε με!).
Γυρνώντας στην food writer που ανέφερα στην αρχή, στη συνέντευξη της τόνισε αρκετές φορές ότι είναι σημαντική η συνεχής μελέτη, η εκπαίδευση, η απόκτηση γνώσεων για το αντικείμενο που σε ενδιαφέρει. Δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί της και βλέπω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών food writer που παρακολουθώ είναι πολύ καλοί συγγραφείς, τα βιβλία τους, εκτός από συνταγές διαθέτουν και υψηλής αισθητικής πρόζα, κείμενα γραμμένα με γλαφυρό, ενδιαφέροντα τρόπο, ενίοτε φλύαρα και με τάση αυτοπροβολής αλλά κι αυτά τα δύο στοιχεία, φλυαρία κι αυτοπροβολή, είναι χαρακτηριστικό των κατά τ' άλλα ανήσυχων γαστρονομικά Αμερικανών.

Ας πάμε στη συνταγή μας, η οποία δεν χρήζει πρωτοτυπίας, όμως είναι ιδανική για τις κρύες μέρες του χειμώνα κι όταν θέλουμε μια διαφορετική εκδοχή της κλασικής κοτόσουπας. Είχα βρει την αρχική συνταγή στα αρχεία του food section της Washington Post, αλλά άλλαξα τα βασικά σημεία της εκτέλεσης και κάποιων υλικών.

Κόκκινη κοτόσουπα με φιδέ.



Για 4 άτομα

1/2 κοτόπουλο βιολογικό ή ελεύθερης βοσκής.
6 φλιτζάνια (τουλάχιστον) ζωμό από το κοτόπουλο το οποίο έχουμε βράσει
1/2 πακέτο φιδέ (ή 6 "φωλιές")
2 1/2 κουταλιές σούπας καλή πάστα τομάτας
1 λευκό κρεμμύδι
1 μέτριο καρότο
λίγο σέλερι
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο

Βράζουμε το κοτόπουλο όσο χρειάζεται κι υπολογίζουμε ότι ο ζωμός από αυτό θα είναι γύρω στα 2,5-3 λίτρα.
Βγάζουμε το κοτόπουλο, αφήνουμε να κρυώσει, ξεκοκαλίζουμε, κόβουμε σε μικρά κομμάτια, αφήνουμε στην άκρη.
Σουρώνουμε τον ζωμό κι από αυτόν παίρνουμε ένα ποτήρι στο οποίο διαλύουμε την πάστα τομάτας
Ψιλοκόβουμε πολύ καλά την τριάδα κρεμμύδι-καρότο-σέλερι.
Σε μία κατσαρόλα βάζουμε λίγο ελαιόλαδο το οποίο ζεσταίνουμε σε χαμηλή-μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε σε αυτό την ψιλοκομμένη τριάδα (κρεμμύδι-καρότο-σέλερι) και σοτάρουμε για κάποια λεπτά. Μόλις μαλακώσουν, ανεβάζουμε κατά ένα βαθμό τη φωτιά. Ρίχνουμε τον φιδέ -σπασμένο- και ανακατεύουμε. Αφήνουμε να "τηγανιστεί" για λίγα λεπτά, έτσι ώστε να αρχίσει να σκουραίνει ελαφρώς. Ρίχνουμε τον ζωμό + το ποτήρι του ζωμού στο οποίο έχουμε διαλύσει την πάστα τομάτας. Ρίχνουμε αλάτι (προσοχή σε αυτό αν έχουμε ηδη ρίξει στον ζωμό) και πιπέρι. Αφήνουμε να πάρει μια βράση το φαγητό και να μαγειρευτεί για λίγα λεπτά ακόμη- ο φιδές ήδη έχει μαγειρευτεί ελαφρώς με το "τηγάνισμα".
Σερβίρουμε, ενώ σε κάθε πιάτο μαζί με τη σούπα μοιράζουμε το κρέας.


ΥΓ: Ένα ολόκληρο χρόνο παιδεύομαι να αποφασίσω τι θα κάνω με το μπλογκ. Η παραμονή στην πλατφόρμα blogger δίνει ελάχιστες ευκαιρίες βελτίωσης (σχεδόν μηδενικές), ενώ η μετάβαση στο wordpress απαιτεί κόπο (διαθέτω), χρόνο (δεν πολυδιαθέτω) και χρήμα (το οποίο δεν έχω πρόθεση να διαθέσω από τη στιγμή που -πια- δεν βγάζω κάποια χρήματα από αυτό). Έτσι αποφάσισα να αφήσω τα πράγματα ως έχουν, με αυτήν την ...πρωτόγονη μορφή και να αναρτώ όταν έχω κάποιο θέμα προς συζήτηση. Οι συνταγές που έχω μαζέψει είναι πολλές. Οι περισσότερες θα μπαίνουν πια στο fb ως ανάρτηση εκεί, κι όπως είπα αν έχω κάτι να συζητήσουμε θα αφήνω και κάποια εδώ.