Της άνοιξης

Πολύ όμορφη η φετινή άνοιξη. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων να σημειώσω ότι αναφέρομαι στον καιρό -μην νομίσετε ότι είδα ξαφνικά την "Ανάπτυξη" μπροστά μου και χάρηκα, παραδόξως και για κάποιο μυστήριο λόγο, αυτήν την ακριβοθώρητη τσαπερδόνα την βλέπει μόνο ο κος. πρωθυπουργός.

Κράτησε γερά η φετινή άνοιξη, δεν μας έμπασε κατευθείαν στις ζέστες. Βέβαια σε κάποια φάση, δεν ήξερες αν έπρεπε να ανεβάσεις τα χειμωνιάτικα ή να περιμένεις λίγο ακόμα. Να στείλεις μπουφάν και παλτά στο καθαριστήριο ή πάλι να περιμένεις λίγο ακόμα.  Ή που έβγαινες χαρά θεού από το σπίτι κι επέστρεφες βρεγμένη γάτα.  Ή εκείνο το πάπλωμα που δε λες να το αποχωριστείς. Ναι, μαντέψτε ποια κοιμάται ακόμα με πάπλωμα! :-)

Είναι όμορφη η άνοιξη. Ας μείνουμε σε αυτήν. Μην προχωρήσει ο καιρός παρακαλώ.

Δεν μπορώ να καταλάβω τη βιασύνη του κόσμου με το καλοκαίρι. Από τις αρχές Φλεβάρη όλοι αναστενάζουν στον ίδιο ρυθμό: "Πότε θα έρθει το καλοκαίρι". Στο facebook  εν τω μεταξύ έχουν ήδη εξαντλήσει όλες τις εκδοχές του τραγουδιού Summertime , το πασίγνωστο standard του Gershwin. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει την 1η Ιουνίου. Και την 21η Ιουνίου.
Ναι, είναι όμορφο το καλοκαιράκι αλλά σαν υποκοριστικό. Σαν μαθητής το ευχαριστιέσαι, σαν πλούσιος που θα διασχίζει τη Μεσόγειο με το γιωτ το ευχαριστιέσαι. Σαν ιδιοκτήτης εξοχικού σε τοποθεσία παρά θιν'αλός το απολαμβάνεις. Αλλά σαν κάτοικος τσιμεντούπολης το να υποστείς 2 τουλάχιστον μήνες με θερμοκρασίες άνω των 35 δεν παλεύεται. Επίσης για εμάς τις τσουπωτές αρχίζει ένας άνισος αγώνας δρόμου καμουφλαρίσματος. Καλά τη βγάλαμε το χειμώνα με παλτά και καμπαρντίνες που σκέπαζαν κομψά τις περιφέρειες (πολύ της μόδας η συγκεκριμένη λέξη), από εδώ και πέρα τι γίνεται; Τώρα όλες - μα όλες- οι αμαρτίες του χειμώνα αποκαλύπτονται!

Για να μην παρεξηγηθώ (ξανά!) μου αρέσει το καλοκαίρι. Αλλά όχι τόσο όσο η άνοιξη (και περισσότερο απ'όλες το φθινόπωρο...)

Πίσω στην άνοιξη λοιπόν, τώρα που οι πάγκοι των λαϊκών αγορών είναι πανέμορφοι και λαχταριστοί. Με δυο υλικά κατεξοχήν ανοιξιάτικα (κι ολίγον καλοκαιρινά) φτιάξαμε αυτήν την ελαφρώς ελαφριά pasta.

Ταλιατέλες με κολοκυθάκι και αρακά σε σάλτσα μασκαρπόνε

Υλικά για 2 άτομα

200 γρ ταλιατέλες
2 κολοκυθάκια μικρά προς μέτρια (συνολικό βάρος 200 γρ)
2/3 φλιτζάνι αρακά
1 μικρό άσπρο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο κομμένη στη μέση
3 κουταλιές σούπας μασκαρπόνε
3 κουταλιές σούπας παρμεζάνα
1 φακελάκι σαφράν σε σκόνη
αλάτι
πιπέρι
ελαιόλαδο


Βάζουμε τον αρακά να βράσει μόνο του σε αλατισμένο νερό για 5 λεπτά περίπου. Καθαρίζουμε και κόβουμε στο μαντολίνο τα κολοκυθάκια.
Σε ένα τηγάνι βάζουμε να ζεσταθεί λίγο ελαιόλαδο. Εν τω μεταξύ σε μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε αλατισμένο νερό να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνουμε τις ταλιατέλες. Σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο. Μόλις πάρει χρώμα το σκόρδο το πετάμε. Ρίχνουμε στο τηγάνι τα λαχανικά κι αφήνουμε να σοταριστούν ελαφρώς για λίγα λεπτά. Ρίχνουμε μισό ποτήρι από το νερό στο οποίο βράζουν οι ταλιατέλες και τη σκόνη σαφράν. Ανακατεύουμε κι αφήνουμε να σιγοβράσουν τα λαχανικά. Δεν θέλουμε να μαλακώσουν πολύ.
Σε ένα μπολ ανακατεύουμε μασκαρπόνε και παρμεζάνα με 3 κουταλιές από το νερό των ζυμαρικών. Ανακατεύουμε καλά μέχρι να γίνει μια ομοιογενής κρέμα.
Μόλις βράσουν οι ταλιατέλες τις σουρώνουμε και τις ρίχνουμε στο τηγάνι. Από πάνω ρίχνουμε τη σάλτσα τυριών κι ανακατεύουμε καλά. Δοκιμάζουμε και διορθώνουμε το αλάτι. Σερβίρουμε αμέσως με άφθονο φρεσκοτριμμένο πιπέρι κι ένα λευκό κρασί όπως Κτήμα Βογιατζή 2013 (Chardonnay, Malvasia aromatica, Ασύρτικο)

Ζύγισε με.

Πριν λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μου το νέο βιβλίο του David Lebovitz, My Paris Kitchen: Recipes and Stories. Ο David Lebovitz ανήκει στο Top 5 των food bloggers παγκοσμίως. Ήταν για  χρόνια pastry chef στο San Francisco, όμως τα βρόντηξε όλα μια μέρα και πήγε να ζήσει στο Παρίσι.

Μετά από 10 χρόνια στην Πόλη του Φωτός έγραψε αυτό το βιβλίο όπου αποτυπώνονται γλαφυρά οι εμπειρίες του, ως ένας τυπικός Αμερικανός στο Παρίσι, και φυσικά παραθέτει πολλές αγαπημένες του παριζιάνικες -κι όχι μόνο- συνταγές. Είχα ξεκινήσει  να το ξεφυλλίζω και σε κάποια φάση στάθηκα σε μια συγκεκριμένη αναφορά του στο πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί την συγγραφή μιας συνταγής σε σχέση με τους Γάλλους. Έδινε ένα παράδειγμα. Στην αμερικάνικη εκδοχή η συνταγή είναι μια γεμάτη παράγραφος, όπου όλα περιγράφονται με την παραμικρή λεπτομέρεια κι όλα ζυγίζονται με ακρίβεια γραμμαρίου, αντίθετα η γαλλική εκδοχή είναι όλη κι όλη...μια σειρά! Στο τέλος γράφει, αναφερόμενος πάντα στη γαλλική εκδοχή-το παραθέτω αυτολεξεί : The word tasse (=φλιτζάνι στα Γαλλικά), would refer to a coffee cup full, a rather imprecise measure that would send most bakers into fits. Εκείνη τη στιγμή ήρθε σχόλιο του Κλεομένη (Slow Chefs) στην προηγούμενη ανάρτηση όπου σχολιάζει ...και καταδικάζει :-) τη χρήση φλιτζανιού ως μονάδα μέτρησης στις συνταγές!

Είναι πολλοί που δυσανασχετούν όταν βλέπουν τον όρο "φλιτζάνι" σε μια συνταγή- παλιότερα δυσανασχετούσα κι εγώ. Ζυγίζοντας με φλιτζάνι όλα γίνονται σχετικά, θολά, ακανόνιστα κι η σχετικότητα πολλούς δυσαρεστεί, γιατί υπολείπεται ακρίβειας. Τι σημαίνει φλιτζάνι; Ποιο φλιτζάνι; Μα όλα τα φλιτζάνια δεν είναι ίδια! Μα ηρεμήστε. Όταν βλέπετε στη συνταγή "φλιτζάνι", απλά να ξέρετε ότι αναφέρεται σε κλασικό φλιτζάνι καφέ φίλτρου (ούτε εσπρέσο, ούτε ελληνικού) που πάνω κάτω αντιστοιχεί σε 250 ml. Αν όλα τα υλικά σε μία συνταγή ζυγίζονται σε φλιτζάνι, τότε χρησιμοποιούμε προφανώς το ίδιο. Δεν αλλάζουμε φλιτζάνια κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης μιας συνταγής. 

Παλιότερα, όταν ρωτούσα τη μητέρα μου λεπτομέρειες μιας συνταγής, όπως για παράδειγμα "Πόσο αλεύρι να βάλω;", η απάντηση της ήταν -κι είναι ακόμα- η πεμπτουσία της ανακρίβειας: "Ε, ξέρεις τώρα, θα το δεις με το μάτι". Το μάτι εκτός από πρόσωπα ζυγίζει και αλεύρι! Και ζάχαρη και γάλα. 

Ο Lebovitz λίγο πιο κάτω αναφέρει ότι οι Γάλλοι φίλοι του τον μαλώνουν όταν τον βλέπουν να κρατά μανιακά σημειώσεις όσο αυτοί μαγειρεύουν. Τον παροτρύνουν να χαλαρώσει, να αφήσει το χαρτί και να προτιμά να μαγειρεύει "au pif" , δηλαδή με τη μύτη. 

Μύτη από τη μια, μάτια από την άλλη, τελικά η μαγειρική είναι περισσότερο θέμα αισθήσεων παρά ...αριθμητικής;

Έχω σήμερα μια συνταγή από το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι το κλασικό γαλλικό πιάτο hachis parmentier αλλά με κοτόπουλο. O Lebovitz έχει δώσει τη δική του εκδοχή αντικαθιστώντας το βοδινό με κοτόπουλο. Πάρα πολύ ωραίο φαγητό, αναντίρρητα σούπερ νόστιμο, ένα comfort food στα καλύτερα του. 

Hachis parmentier με κοτόπουλο

(συνταγή -ελαφρώς αλλαγμένη- από το νέο βιβλίο του David Lebovitz: My Paris Kitchen)

Υλικά για 3-4 άτομα

Για το κοτόπουλο:

300 γρ κοτόπουλο ήδη μαγειρεμένο και κομμένο σε μικρά -πολύ μικρά, εξ ου και ο όρος hachis- κομμάτια. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κοτόπουλο που σας έχει μείνει από κάποιο άλλο φαγητό πχ ψητό στο φούρνο.

2 φλιτζάνια (Α, να τα μας και τα φλιτζάνια!) ζωμό κοτόπουλου

1 καρότο καθαρισμένο και κομμένο σε μικρά κυβάκια

1 κλαράκι σέλινο ψιλοκομμένο

1 μέτριο άσπρο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

λίγο λευκό κρασί (2 κουταλιές)

2/3 φλιτζάνι κατεψυγμένο αρακά (ή φρέσκο)

λίγο φρεσκοκομμένο μαϊντανό

αλάτι

πιπέρι

λίγο αλεύρι (3 κουταλιές κοφτές)

ελαιόλαδο (3-4 κουταλιές)

Για τον πουρέ:

600 γρ πατάτες καθαρισμένες και κομμένες

3 κουταλιές βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου

2 κρόκοι αυγών

αλάτι

πιπέρι

μοσχοκάρυδο

Σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε το ζωμό. Ρίχνουμε σε αυτό καρότα, αρακά, σέλινο και κρεμμύδι. Μαγειρεύουμε για 10 λεπτά περίπου. 

Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο λάδι. Ρίχνουμε το αλεύρι κι ανακατώνουμε ζωηρά για 1-2 λεπτά. Ρίχνουμε μια κουτάλα ζωμό κι ανακατεύουμε για να μην σβολιάσει. Ρίχνουμε σιγά σιγά τον υπόλοιπο ζωμό. Μαγειρεύουμε μέχρι να πήξει. Τότε προσθέτουμε το κρασί. Αφήνουμε για μισό λεπτό ακόμα και βγάζουμε από τη φωτιά. Προσθέτουμε το κοτόπουλο και τον μαϊντανό, αλάτι και πιπέρι. Ρίχνουμε σε ένα πυρέξ (πχ για την συγκεκριμένη ποσότητα να είναι διαστάσεων 20x20 cm περίπου)

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Σε μια κατσαρόλα βράζουμε νερό ελαφρώς αλατισμένο. Ρίχνουμε τις κομμένες πατάτες και μαγειρεύουμε μέχρι να μαλακώσουν. Τις στραγγίζουμε καλά. Τις μεταφέρουμε πάλι πίσω στην κατσαρόλα και τις αφήνουμε για λίγο πάνω στο ζεστό μάτι να στεγνώσουν τελείως. Τις λιώνουμε. Ρίχνουμε το βούτυρο, λίγο αλάτι και συνεχίζουμε το λιώσιμο. Προσθέτουμε τους κρόκους, πιπέρι και μοσχοκάρυδο κι ανακατεύουμε καλά.

Απλώνουμε τον πουρέ πάνω στο κοτόπουλο και ψήνουμε για μισή ώρα περίπου, μέχρι ο πουρές να αποκτήσει όμορφο καφέ-χρυσαφί χρώμα.

Υπέρ & ώριμες.

Η σημερινή ανάρτηση ανήκει στην κατηγορία "έκτακτη επικαιρότητα". Στο πρόγραμμα ήταν να παρουσιαστεί άλλο κέικ αλλά να που βρέθηκαν ξαφνικά τρεις υπερώριμες μπανάνες να κοιτούν απελπισμένα την υποφαινόμενη και να αναρωτιούνται πότε θα τις έτρωγε. Ποτέ! Η Crispy δεν τρώει υπερώριμες μπανάνες. Ούτε ώριμες. Τις θέλει ελαφρώς άγουρες. Αλλά να που ο καιρός ζεσταίνει, οι μπανάνες ωριμάζουν πιο γρήγορα, μαυρίζουν από την απελπισία τους. Κι η Crispy απελπισμένη ήταν, μέχρι που έπεσε το μάτι της πάνω σε μια συνταγή με το όνομα "Banana bread". Εκείνο το "bread" την μπέρδεψε λίγο αλλά σημασία είχε ότι θα μπορούσε να ξεπαστρέψει εκείνες τις απελπισμένες μπανάνες. Όπερ κι εγένετο. Έφτιαξε το banana bread κι αποφάσισε ότι από εδώ και πέρα οι μπανάνες πρέπει υποχρεωτικά να αφήνονται να υπερωριμάζουν και να γίνονται banana bread. Για πάντα. Τέλος.

Τη συνταγή τη βρήκα από το Saveur: εδώ. Άλλαξα όμως αρκετά στοιχεία, όπως την ποσότητα της ζάχαρης, αντί για canola oil (που δεν διαθέτουμε στο ταπεινό μου χωριό) έβαλα ελαιόλαδο, αντί για βανίλια λίγο κανελογαρύφαλλο, αντί για pecans (δεν διαθέτει ούτε από αυτά το ταπεινό χωριό) καρύδια. Βγήκε ένα τέλειο κέικ αφράτο, μυρωδάτο, ένα αριστούργημα.

Banana bread

Υλικά για ένα ορθογώνιο ταψάκι διαστάσεων 20x10x7 εκ περίπου

3 πολύ ώριμες μπανάνες

1 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι κοφτό μαγειρική σόδα
1 πρέζα αλάτι
1 πρέζα κανέλα
1 πρέζα γαρύφαλλο

2/3 φλιτζάνι καστανή ζάχαρη
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
1/3 φλιτζάνι ξινόγαλο
1 αυγό + 1 κρόκο αυγού

2/3 φλιτζάνι ψίχα από καρύδια

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 170 βαθμούς. Ετοιμάζουμε το ταψάκι. Λαδώνουμε κι αλευρώνουμε ελαφρώς (εγώ χρησιμοποίησα και αντικολλητικό χαρτί). Καθαρίζουμε τις μπανάνες και τις λιώνουμε με ένα πιρούνι. Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με τη μαγειρική σόδα, το αλάτι το κανελογαρύφαλλο και την καρυδόψιχα. Σε άλλο μπολ βάζουμε ζάχαρη, αυγό, κρόκο, λάδι και ξινόγαλο. Χτυπάμε με τον δάρτη μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Δεν χρειάζεται να λιώσει η ζάχαρη. Ρίχνουμε τις μπανάνες στο υγρό μείγμα κι ανακατεύουμε απαλά λίγο ακόμα. Το υγρό μείγμα το ρίχνουμε στο μπολ με το αλεύρι κι ανακατεύουμε λίγο, όσο χρειάζεται για να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Απλώνουμε στο ταψί και ψήνουμε για 50-60 λεπτά. Αν πάρει γρήγορα χρώμα σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο. Στα 50 λεπτά τσεκάρουμε με ένα λεπτό μαχαίρι να δούμε αν έχει ψηθεί. Αν είναι έτοιμο το μαχαίρι θα βγει καθαρό. Το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε μισή ώρα να ηρεμήσει πριν το βγάλουμε από το ταψάκι.

Σημείωση: Δεν χρησιμοποιούμε μίξερ κι ανακατεύουμε όσο το δυνατόν λιγότερο κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας της ζύμης.
Επίσης τέτοιου είδους γλυκά χρειάζονται παραπάνω ψήσιμο. Όμως παρότι η συνταγή ζητά τουλάχιστον 60 λεπτά ψήσιμο, στο δικό μου φούρνο το γλυκό ψήθηκε στα 50 λεπτά.

Προεκλογική περίοδος

Η προεκλογική περίοδος βρίσκεται στο αποκορύφωμα της. Ένα έχω να πω: Οι εκλογές δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Θυμάμαι παλιότερα υπήρχε πολύ πάθος, σε σημείο οι οικογένειες να χωρίζονται σε αντίπαλα στρατόπεδα και να μη μιλούν, οι μεν στους δε, τουλάχιστον για 40 μέρες πριν την αποφράδα μέρα! Ωραίες εποχές! Τα καφενεία, τα μπακάλικα, τα χασάπικα κλπ δέχονταν για πελάτες μόνο ψηφοφόρους της αγαπημένης τους παράταξης. Όλοι ήξεραν τι ψήφιζαν οι υπόλοιποι. Η ημέρα των εκλογών ήταν πάντα σαν εθνική γιορτή. Θυμάμαι τους γονείς μου να φορούν τα καλά τους, να πιάνονται αγκαζέ και να πηγαίνουν όλο καμάρι στο εκλογικό κέντρο. Εγώ έπιανα αγκαζέ τη φίλη μου και πηγαίναμε κι εμείς στο εκλογικό κέντρο, όχι να ψηφίσουμε- ήμασταν ακόμα "τσούπρες" τότε !- αλλά να χαζέψουμε τα στρατιωτάκια που περιφρουρούσαν το κέντρο- τότε έστελναν στρατιωτάκια. Μετά παίρναμε σβάρνα κι άλλα εκλογικά κέντρα για να δούμε πού ήταν οι ομορφότεροι. Το βράδυ πια στηνόμασταν οικογενειακώς στην τηλεόραση, ερχόταν κι η θεία από δίπλα και το ξενυχτούσαμε ευλαβικά. Ακόμα και τα παιδιά, μιας και την επόμενη δεν είχαμε σχολείο. Κοιτούσαμε με αγωνία την οθόνη, ακούγαμε προσεκτικά τους σχολιασμούς των μεγάλων, τέλος συμμετείχαμε στη χαρά ή την απογοήτευση τους. Την άλλη μέρα - την παράλλη μάλλον- όλα γυρνούσαν στον κανονικό τους ρυθμό.

Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει δραστικά. Το μόνο ενδιαφέρον των εκλογών είναι ποιος πολιτικός θα πει την μεγαλύτερη κοτσάνα, να γελάσει λίγο το χειλάκι μας. Κι ακούσαμε ουκ ολίγες τις τελευταίες μέρες, όμως το βραβείο κερδίζει ομόφωνα Θεσσαλός πολιτικός που δήλωσε το εξής: "Θα διώξουμε το Μνημόνιο όπως ο Οδυσσέας τους μνηστήρες της Κλεοπάτρας".

Εκεί που ήμουν απελπισμένη, εντάξει κι οι κοτσάνες έχουν τα όρια τους, είπα να το ρίξω στην αναζήτηση ενδιαφέρουσων συνταγών μπας και ξεχαστώ - έχετε υπόψη ότι εμείς οι food bloggers όταν είμαστε κομμάτια ψυχολογικά (ε όσο να'ναι κατέρρευσα όταν έμαθα ότι ο Οδυσσέας τα είχε και με την Κλεοπάτρα!) ψάχνουμε εμμονικά για συνταγές στο ίντερνετ. Έπεσα πάνω στην συνταγή που ακολουθεί, της άλλαξα λίγο τα φώτα (όπως ο Οδυσσέας της Κλεοπάτρας) και προέκυψε μάλλον το ωραιότερο πιάτο που έφτιαξα φέτος την άνοιξη!

Κοτόπουλο με σπαράγγια σε λεμονάτη σάλτσα με άνηθο

Υλικά για 2 άτομα

2 φιλέτα από στήθος κοτόπουλου
1 ματσάκι σπαράγγια ήμερα
χυμό & ξύσμα ενός λεμονιού
1 κουτάλι σούπας ψιλοκομμένο άνηθο
1 ποτήρι (τουλάχιστον) ζωμό κότας (ζεστό)
2 σκελίδες σκόρδο κομμένες στη μέση
αλάτι
πιπέρι
αλεύρι
ελαιόλαδο

Βάζουμε τα φιλέτα κοτόπουλου ανάμεσα σε φύλλα λαδόκολλας και πιέζουμε με κάτι βαρύ έτσι ώστε να λεπτύνουν λίγο. Καθαρίζουμε τα σπαράγγια και τα κόβουμε σε κομμάτια 2 εκατοστών περίπου. Αν είναι αρκετά χοντρά, τα κόβουμε και κάθετα στη μέση.
Ανακατεύουμε σε ένα ρηχό πιάτο λίγο αλεύρι με λίγο αλάτι και πιπέρι. Στεγνώνουμε τα φιλέτα και τα αλευρώνουμε. Τα τινάζουμε για να φύγει το επιπλέον αλέυρι. Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι, ζεσταίνουμε λίγο λάδι σε μέτρια φωτιά. Σε αυτό θα σοτάρουμε τα φιλέτα μέχρι να πάρουν χρώμα. Τα βγάζουμε από το τηγάνι. Ρίχνουμε επιπλέον λίγο ελαιόλαδο στο τηγάνι (2-3 κουταλιές) και σε αυτό σοτάρουμε το σκόρδο. Μόλις σοταριστεί ρίχνουμε το ξίσμα και το ζωμό. Μόλις πάρει βράση, τοποθετούμε στο τηγάνι τα φιλέτα και τα σπαράγγια. Σκεπάζουμε χαμηλώνοντας λίγο τη φωτιά. Μαγειρεύουμε για 20-30 λεπτά, εξαρτάται από το πάχος των φιλέτων. Πότε πότε ρίχνουμε μια ματιά να δούμε μήπως το φαγητό χρειάζεται λίγο ζωμό ακόμα. Προς το τέλος η σάλτσα θα έχει πήξει λίγο. Εν τω μεταξύ σε ένα μπολάκι χτυπάμε καλά το χυμό λεμονιού με τον άνηθο και λίγο ελαιόλαδο (2 κουταλιές). Το προσθέτουμε στο φαγητό, ανακατεύουμε κουνώντας το τηγάνι πιάνοντας το από το χερούλι του κι αφήνουμε 1-2 λεπτά ακόμα πάνω στο μάτι. Σερβίρουμε αμέσως με ένα ωραίο ελληνικό Chardonnay (πχ Παπαϊωάννου 2013)