Στα τέλη του Γενάρη

Από την πολύχρωμη (και πολύβουη- τόσα κλάξον να χτυπούν ταυτόχρονα δεν έχω ακούσει ξανά!) Νάπολη!

Απίστευτα τραγανή απ' έξω, κι από μέσα, όμορφα αρωματισμένη με πορτοκάλι και κανέλα, κρέμα ρικόττα, sfogliatella @pasticceria Rescigno Napoli

"Chi odia muore" ("Όποιος μισεί, πεθαίνει"). Graffiti @Napoli 

...στην ασκητική ηρεμία της Assisi

...και πίσω πάλι στην πολυαγαπημένη Αιώνια Πόλη

...να σε ελκύει γαστρονομικά...

....κινηματογραφικά

Έκθεση φωτογραφίας του Rodrigo Pais από την χρυσή εποχή του Ιταλικού κινηματογράφου. Όποιος σινεφίλ θα βρίσκεται στη Ρώμη μέχρι τις 8 Μαρτίου, ας κάνει μια βόλτα μέχρι το Museo di Roma in Trastevere. 

...και...τηλεοπτικά! Στις ειδήσεις κυριαρχούσε η εκλογή νέου Προέδρου (μόλις σήμερα το πρωί εξελέγη ο Sergio Mattarella) και φυσικά η μετεκλογική Ελλάδα!

Spaghetti House

Διάφοροι προεκλογικοί συνειρμοί μου άνοιξαν την όρεξη για μια σπαγγετάδα... alla puttanesca! Οι συνειρμοί συνέχισαν να πλημμυρίζουν το τσερβέλο κι έτσι θυμήθηκα ότι η puttanesca είχε κάνει guest εμφάνιση σε μια συμπαθέστατη ιταλική ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσε ένας πολύ αγαπημένος ηθοποιός ο μεγάλος Nino Manfredi.

Ο τίτλος της ταινίας είναι Spaghetti House, γυρίστηκε το 1982, και βασίζεται χαλαρά σε ένα πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Λονδίνο το 1975.
Είμαστε στο Λονδίνο λοιπόν, όπου ο Ντομένικο δουλεύει σε ένα ιταλικό εστιατόριο κι ονειρεύεται κάποτε να ανοίξει δικό του με τη βοήθεια των αγαπημένων του συναδέλφων. Όλοι συμπατριώτες του, μοιράζονται μαζί του την πικρή νοσταλγία για την πατρίδα αλλά και τον πόθο για μια καλύτερη ζωή.

 Κάνουν τη δουλειά τους με κέφι παρότι οι Άγγλοι δεν μπορούν (ακόμα) να εκτιμήσουν την ιταλική κουζίνα. Από τη μια ζητάνε μαρμελάδα για να συνοδέψουν τα ζυμαρικά, από την άλλη κουτάλι για να τα φάνε. Μια μέρα περνά από το εστιατόριο ένα Αφρικανός ο οποίος ζητά δουλειά. Ο Ντομένικο πολύ ευγενικά του λέει πως δεν υπάρχει κάποια κενή θέση εργασίας γι' αυτόν κι εκείνος του απαντά ότι δεν είναι παρά ένα μάτσο μαφιόζοι.

Την επόμενη μέρα, στο κλείσιμο του εστιατορίου, έρχεται ο υπεύθυνος να παραλάβει την είσπραξη της ημέρας. Όλοι είναι κουρασμένοι αλλά χαλαροί. Ξαφνικά εμφανίζονται με όπλα στα χέρια ο Αφρικανός και δύο συνεργοί του, με σκοπό να ληστέψουν τους Ιταλούς. Ο υπεύθυνος καταφέρνει να ξεφύγει κι ειδοποιεί την αστυνομία. Στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν, οι επίδοξοι ληστές διαπιστώνουν ότι το μαγαζί δεν έχει παρά μία μόνο έξοδο: την ίδια την είσοδο την οποία έχουν αποκλείσει οι αστυνομικοί. Τότε σκαρφίζονται το εξής κόλπο: Προσποιούνται ότι είναι μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης, μιας ανύπαρκτης αποσχιστικής ομάδας των "Μαύρων Πανθήρων", χρησιμοποιούν τους δόλιους Ιταλούς σερβιτόρους ως ομήρους, κλειδώνονται όλοι στην αποθήκη του εστιατορίου κι απαιτούν ασφαλές μέσο διαφυγής κι αεροπλάνο για να φύγουν από τη χώρα. Ξεκινούν διαπραγματεύσεις που θα κρατήσουν αρκετές μέρες. Η μοναδική τροφή είναι κούτες με χυμό τομάτας και ζυμαρικά. Στο τέλος όλα τελειώνουν καλά για τους σερβιτόρους αλλά όχι για τους ντεμέκ τρομοκράτες.

Πριν ξεσπάσει η όλη φασαρία, ο Ντομένικο ετοιμάζει για τους καλούς του συναδέλφους μια περιποιημένη spaghetti alla puttanesca που, όπως χαρακτηριστικά λέει κι ο ίδιος, θα ξεσηκώσει και τους νεκρούς!

Spaghetti alla puttanesca

Υλικά για 4 άτομα

400 γρ σπαγγέτι
1 κουτί ντομάτες (ολόκληρες ή κονκασέ που θα περάσετε από το μούλτι)
2 κουτάλια κάππαρη (την οποία θα έχετε ξαρμυρίσει)
3 φιλέτα ατζούγιας (τα οποία θα έχετε ξαρμυρίσει και ψιλοκόψει - αν δεν είστε φίλος της ατζούγιας βάλτε ένα φιλέτο. Αλλά βάλτε οπωσδήποτε!)
~15-20 ελιές Καλαμών (χωρίς κουκούτσι και κομμένες σε ροδέλες)
2 σκελίδες σκόρδο (ψιλοκομμένες)
1 πιπερίτσα καυτερή
ελαιόλαδο
αλάτι
μαϊντανός

Βάζουμε σε μια κατσαρόλα άφθονο αλατισμένο νερό να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνουμε τα σπαγγέτι και βράζουμε al dente. Τα καλής ποιότητας σπαγγέτι θέλουν περίπου 10-12 λεπτά να βράσουν, έτσι εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε τη σάλτσα. Σε ένα μεγάλο τηγάνι βάζουμε λίγο ελαιόλαδο να ζεσταθεί και σε αυτό σοτάρουμε το σκόρδο και την πιπερίτσα. Συνεχίζοντας το σοτάρισμα ρίχνουμε την αντζούγια, σοτάρουμε λίγο ακόμα και ρίχνουμε την ντομάτα, τις ελιές και την κάππαρη. Μαγειρεύουμε μέχρι να σφίξει η σάλτσα. Αλατίζουμε (προσεκτικά) και ρίχνουμε τον μαϊντανό. Ανακατώνουμε και ρίχνουμε στο τηγάνι τα ζυμαρικά που θα έχουμε σουρώσει. Αφήνουμε λίγο τα ζυμαρικά με τη σάλτσα μέσα στο τηγάνι για να δέσουν καλά- το λέει κι ο Ντομένικο, δες βίντεο που ακολουθεί.  Σερβίρουμε αμέσως. Τρώγονται...χωρίς κουτάλι. Μόνο με πιρούνι και πολλή όρεξη!

Η puttanesca είναι θεϊκή σπαγγετάδα. Όσες φορές κι αν την φτιάξεις δεν θα την βαρεθείς ποτέ. Φτιαγμένη με τα πιο απλά υλικά, είναι από εκείνες τις σπαγγετάδες που ξεπήδησαν από τις κουζίνες των φτωχών Ναπολιτάνων. Η πεμπτουσία της cucina povera.
Ο Ντομένικο στην ταινία αναφέρει και την πηγή της ονομασίας της. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς. Όπως λέει κι ο ίδιος, οι γυναίκες που ασκούσαν το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο δεν είχαν πολύ χρόνο για μαγείρεμα έτσι σκαρφίζονταν γρήγορες σπαγγετάδες όπως τούτη η πεντανόστιμη, γρήγορη puttanesca.

Επίσης, ο Ντομένικο επιμένει πως πρέπει να αφήσεις για λίγο σπαγγέτι και σάλτσα μαζί πάνω στη φωτιά. Να δέσουν όμορφα, να δώσει η σάλτσα όλα τα θέλγητρα της! Δείτε στο βίντεο, πώς την περιποιείται την puttanesca! Δεν χρειάζεται να ξέρετε Ιταλικά για να διαπιστώσετε με τι αγάπη μαγειρεύει!

Pick some pecans!

Τις προάλλες περνώντας από τον Ματσούκα της οδού Καραγεώργη Σερβίας, είδα ότι είχε φέρει ολόκληρα (άσπαστα) pecan από την ....Ηλεία! Δεν ήξερα ότι καλλιεργούνταν πια και στη χώρα μας, από την άλλη ήταν ξηρός καρπός που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ κι έτσι σκέφτηκα να αγοράσω λίγα - έτσι θα ενίσχυα την οικονομία της χώρας (lol) και θα ικανοποιούσα την περιέργεια μου.

Το τσόφλι είναι μαλακό ως εκ τούτου σπάει σχετικά εύκολα. Ο καρπός είναι νόστιμος, γευστικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά καρύδι όμως πιο γλυκό- έχεις την αίσθηση ότι το βούτηξαν σε σιρόπι σφένδαμου. Ίσως σε αυτή τη γλυκιά γεύση που διαθέτουν να οφείλεται το γεγονός ότι οι Αμερικανοί τα χρησιμοποιούν πολύ σε γλυκά.

Με pecan έφτιαξα μπισκότα στα οποία πρόσθεσα ξύσμα πορτοκαλιού. Ο ξηρός καρπός δίνει όμoρφη τραγανή υφή ενώ το εσπεριδοειδές τα απογειώνει γευστικά.

Μπισκότα με pecan και πορτοκάλι

Για 35 μπισκότα περίπου

300 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
80 γρ ζάχαρη άχνη
80 γρ pecan τριμμένα
2 κρόκοι αυγών
200 γρ βούτυρο (κρύο, όχι σε θερμοκρασία δωματίου)
το ξύσμα ενός πορτοκαλιού
1 πρέζα αλάτι


Σε ένα μπολ ανακατέψτε το αλεύρι, τη ζάχαρη, το τριμμένο pecan και το αλάτι. Βάλτε το μίγμα σε ένα μεγάλο σκεύος δημιουργώντας στη μέση ένα κενό. Χτυπήστε τους κρόκους και τοποθετήστε τους στο κενό. Κόψτε το βούτυρο σε μεγάλους κύβους και απλώστε τους στην άκρη του αλευριού. Αρχίστε να ζυμώνετε γρήγορα με κρύα χέρια. Στην αρχή το μίγμα θα μοιάζει με τρίμματα, μετά από λίγα λεπτά όμως θα αρχίζει να δένει η ζύμη. Μόλις είναι έτοιμη πρέπει να μπει στο ψυγείο για μισή ώρα τουλάχιστον. Μοιράστε την στα δύο κι ετοιμάστε 4 φύλλα αντικολλητικό χαρτί. Στρώστε σε φύλλο 0,8 εκ κάθε κομμάτι ζύμης ανάμεσα σε δύο φύλλα χαρτί. Τοποθετείστε τα φύλλα ζύμης προσεκτικά στο ψυγείο κι αφήστε τα να κρυώσουν καλά. Στα 10 λεπτά ξεκινήστε την προθέρμανση του φούρνου στους 170 βαθμούς. Μόλις περάσει το ημίωρο βγάλτε το ένα φύλλο από το ψυγείο και κόψτε το σε μπισκότα σε όποιο σχήμα θέλετε*. Τοποθετείστε τα μπισκότα σε ταψί στο οποίο θα έχετε στρώσει αντικολλητικό χαρτί και ψήστε για 12-15 λεπτά περίπου- εξαρτάται από το πόσο καλά έχει θερμανθεί ο φούρνος. Επαναλάβετε με το 2ο φύλλο.

Αν, για λόγους χωρητικότητας ψυγείου, δεν είναι δυνατόν να φτιάξετε δύο φύλλα ζύμης, τυλίξτε τη ζύμη σε μεμβράνη και βάλτε την στο ψυγείο όπως πρέπει. Όταν έρθει η ώρα να φτιάξετε τα μπισκότα βγάζετε την λίγο λίγο. Όλη αυτή η φασαρία οφείλεται στο γεγονός ότι όσο ζεσταίνεται η ζύμη, μαλακώνει το βούτυρο και δυσκολεύει την κοπή των μπισκότων.

* Το πιο εύκολο σχήμα κοπής μπισκότου που μπορούμε να διαλέξουμε είναι το τετράγωνο ή ορθογώνιο. Για κάποιο περίεργο λόγο τα προτιμάμε στρογγυλά. Όταν τα κόβουμε στρογγυλά μένει ζύμη, την οποία μαζεύουμε κι επιστρέφουμε στο ψυγείο να κρυώσει πριν την χρησιμοποιήσουμε.

Tip: Για να κρυώσει γρήγορα η ζύμη μπορείτε να την βάλετε στην κατάψυξη. Για λιγότερο χρόνο εννοείται -5-8 λεπτά.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run

Ταξίδια και τάσεις

~Ταξίδια~

Πριν από 5 χρόνια περίπου είχε γυριστεί μια σειρά για το BBC με τον τίτλο The Trip , η οποία έγινε και ταινία. Σε αυτήν ο Steve Coogan κι ο Rob Brydon, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Michael Winterbottom, ταξίδευαν στη Βόρεια Αγγλία με σκοπό να επισκεφτούν γνωστά εστιατόρια της περιοχής. Μια ταινία σκέτη απόλαυση- είχα γράψει γι' αυτήν: εδώ. Φέτος (το 2014 για την ακρίβεια) μας ήρθε η συνέχεια των γαστρονομικών περιπετειών των δύο Άγγλων, αυτή τη φορά στην Ιταλία. Η ταινία The Trip to Italy είναι ακόμα πιο απολαυστική! Είναι η απόλυτη foodie movie της χρονιάς! Αυτή που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε!

Οι δύο φίλοι ξεκινούν από την περιοχή του Πιεμόντε και διασχίζουν την Λιγουρία, την Τοσκάνη, το Λάτσιο, φτάνουν στην Καμπανία για να καταλήξουν στο θρυλικό νησί Κάπρι. Μαζί τους κουβαλούν άφθονη διάθεση κι όρεξη για να απολαύσουν τα θαύματα της ιταλικής κουζίνας και τα κρασιά της χώρας. Ακολουθούν τα ίχνη των ποιητών Σέλλεϋ και Μπάιρον ενώ απαγγέλλουν ποιήματα τους, χάνονται ενίοτε στα προσωπικά κι επαγγελματικά τους προβλήματα, όμως η αλεγκρία του τοπίου, το συναρπαστικό φαγητό, οι χαλαρές κουβέντες μεταξύ τους την ώρα που τρώνε, απογειώνει εν τέλει τη διάθεση τους και μαζί και τη δική μας.

Στα εστιατόρια που επισκέπτονται, μαθαίνουμε κατά τη διάρκεια του σερβιρίσματος ποια είναι τα πιάτα που τρώνε, βλέπουμε την αντίδραση τους, τους παρακολουθούμε να κοιτάζουν ενθουσιασμένοι το ποτήρι με το κρασί που πίνουν. Και το μόνο που θέλουμε είναι να κάτσουμε δίπλα τους, να φάμε μαζί, να πιούμε μαζί.
Οι επισκέψεις της κάμερας στις κουζίνες των εστιατορίων είναι σύντομες και σχεδόν ντοκουμενταριστικά γυρισμένες. Κοφτές και περιεκτικές, χωρίς σχόλιο. Μετά έξω  πάλι στη σάλα στους δύο φίλους που περνούν ωραία.

Τι κάνει την ταινία τόσο απολαυστική; Η αμεσότητα της. Η ανεπιτήδευτη διάθεση. Αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης κι οι ηθοποιοί είναι ακόμα πιο χαλαροί και σίγουρα καταλυτικό ρόλο έπαιξε το εκπληκτικό τοπίο της Belpaese, ο ήλιος, η θάλασσα, η γλώσσα.

Όπως μετά την πρώτη ταινία, έτσι και σε αυτή, αφού τελείωσε, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται κατά πόσο μια παρόμοια ταινία θα μπορούσε να γυριστεί εδώ στην Ελλάδα.
Ακόμα αναρωτιέμαι.

*

~Τάσεις~

Η τάση του blog για τον φετινό χειμώνα είναι radicchio. Πολύ radicchio. Αυτό το πανέμορφο λαχανικό με την κομψή πικράδα.

 Λατρεύω καταρχήν το χρώμα του. Το μοβ του είναι μοναδικό, τουλάχιστον στο βασίλειο των λαχανικών! Δεν λείπει από τις σαλάτες αλλά φέτος πήγαμε τα πράγματα ένα βήμα εμπρός. Προς το σοτάρισμα. Κλασικά σε πιάτο με ζυμαρικά. Και με την Ελλάδα να την εκπροσωπεί το αγαπημένο σύγλινο.

Papardelle με radicchio και σύγλινο

Υλικά για 4 άτομα

400 gr papardelle
1 κόκκινο κρεμμύδι κομμένο σε φέτες
200 γρ σύγλινο κομμένο σε μικρά κομμάτια
1/2 φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα (ή πεκορίνο)
4 κουταλιές ρικότα
5-6 φύλλα από radicchio κομμένα σε χοντρά κομμάτια
ελαιόλαδο (5 κουταλιές)
αλάτι
πιπέρι
2 κουταλιές χοντροκομμένη καρυδόψιχα


Σε μια κατσαρόλα βράζουμε άφθονο αλατισμένο νερό
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά. Σε αυτό σοτάρουμε καλά το σύγλινο. Μόλις σοταριστεί και το αλλαντικό πάρει όμορφο χρώμα, το βγάζουμε από το τηγάνι. Στο ίδιο λάδι σοτάρουμε το κρεμμύδι και το radicchio. Ενώ σοτάρονται ρίχνουμε λίγο νερό (2-3 κουταλιές). Περιμένουμε να εξατμιστεί και να μαλακώσουν τα λαχανικά. Βγάζουμε το τηγάνι από την φωτιά. Εν τω μεταξύ το νερό στην κατσαρόλα θα έχει βράσει, οπότε ρίχνουμε τα ζυμαρικά. Τα βράζουμε αυστηρά al dente. (Σημείωση: Τα ζυμαρικά με αυγά χρειάζονται λιγότερο βράσιμο). Τα σουρώνουμε και τα ρίχνουμε στο τηγάνι με το σύγλινο, το κρεμμύδι και το radicchio. (Προσοχή: Κρατάμε 2-3 κουταλιές από το νερό στο οποίο έχουν βράσει τα ζυμαρικά. Θα μας χρειαστεί) Σε ένα μικρό μπολ ανακατώνουμ την παρμεζάνα με την ρικότα και το λίγο νερό που έχουμε κρατήσει. Ρίχνουμε το περιεχόμενο πάνω από τα ζυμαρικά στο τηγάνι κι ανακατώνουμε καλά. Ρίχνουμε τα καρύδια και πιπέρι κι ανακατώνουμε απαλά μια τελευταία φορά.

*

~Ταξίδια & Τάσεις~

Πριν λίγες μέρες η New York Times είχε το ετήσιο αφιέρωμα της εφημερίδας στις ταξιδιωτικές τάσεις του 2015. Ένας λόγος για να διαβάσει κανείς το αφιέρωμα είναι οι εκπληκτικές φωτογραφίες. Η άλλη είναι για να πάρει μια γεύση από μέρη του κόσμου μακρινά- και δυσπρόσιτα, κυρίως για οικονομικούς λόγους.

Τέλος, ξεκινά κανείς να διαβάσει το αφιέρωμα περιμένοντας εναγωνίως να δει σε ποιο νούμερο έχει τοποθετηθεί η Ελλαδίτσα μας. Ενώ κάνεις scroll down διαπιστώνεις ότι η χώρα εκείνη της ΝΑ Μεσογείου που ετοιμάζεται για εκλογές, δεν είναι τάση για το 2015- τουλάχιστον για την NYT. Το χειρότερο όμως είναι το καυστικότατο σχόλιο στο Νο.52! Με τις υγείες μας. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run