Weeds in suburbia

Σήμερα θα μιλήσουμε για χόρτο , ''του Θεού το χόρτο'' και για τα προάστια , τα ''dead zοnes'' όπως τα ονομάζω. Όλα αυτά με αφορμή τη σειρά

WEEDS

Βλέποντας τους τίτλους αρχής καταλαβαίνει κανείς πού διαδραματίζεται η σειρά. Σ'ένα βαρετό μέχρι θανάτου προάστιο κάπου στη Νότια Καλιφόρνια , όπου όλα είναι τόσο επικίνδυνα πανομοιότυπα. Μεγάλα σπίτια , μεγάλα αυτοκίνητα -suv εννοείται- μέσα στα οποία οι κάτοικοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους απ'ότι φαίνεται , ησυχία , καθαριότητα , τάξη , ασφάλεια , ίδιες συνήθειες , όμοιο τρόπο ζωής. Έναν τρόπο ζωής που ο κατα τ'άλλα αντιαμερικανός Νεοέλληνας προσπαθεί διακαώς να αποκτήσει. Ρίξτε μια ματιά στα δικά μας προάστια. Βέβαια , υπάρχουν κάποιες διαφορές , για παράδειγμα εμείς λόγω έλλειψης xώρου στοιβαζόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον στα ''υπερπολυτελή'' διαμερίσματα όπως υπόσχονται οι εργολάβοι. Υπερπολυτελή σημαίνει χτιστή ψησταριά στο μπαλκόνι κι ένα γκαράζ στο οποίο αδυνατεί να μπει το suv ! Έχω δει κάτι απίστευτες μανούβρες των οδηγών στην προσπάθειά τους να ''χώσουν'' το θηρίο στη λιλιπούτεια αποθήκη-γιατί ουσιαστικά αυτό είναι το γκαράζ- και στο τέλος εγκαταλείπουν την προσπάθεια κι αφήνουν το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου κι ενίοτε στο πεζοδρόμιο. Βέβαια , στα πολύ upper class προάστια τα πράγματα είναι καλύτερα ,εντελώς american way of life.

Τώρα , πίσω στη σειρά , αυτό που διαδραματίζεται δεν ξέρω αν θα μπορούσε να συμβεί εδώ , δηλαδή μια προαστιακή χήρα νοικοκυρά να πουλά μαριχουάνα για να ανταπεξέλθει στις οικογενειακές κι οικονομικές της υποχρεώσεις! Διότι αυτό συμβαίνει στο weeds και συμβαίνει σ'ένα βαρετό προάστιο όπως είπαμε , όπου τελικά τίποτα δεν είναι αγγελικά πλασμένο. Παιδιά μου , έτσι είναι, τα προάστια είναι πληκτικά αλλά και ...''σκοτεινά''. Οι χαρακτήρες της σειράς είναι ...απερίγραπτοι , κάποιοι ανταγωνίζονται για το ποιος είναι ο πιο ελεεινός κι ο αμοραλισμός δίνει και παίρνει. Πέφτουν ατάκες θανατερές κι οι ήρωες βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους -ή απλά έτσι είναι ο χαρακτήρας τους!

Τη χήρα , τη Νάνσι Μπότουιν , υποδύεται η γλυκύτατη Mary Louise Parker ,της οποίας όμως η γλυκύτητα μην σας ξεγελά.

2-3 παρατηρήσεις:

1. Φαντάζομαι ότι την αρχική σεναριακή ιδέα την πήραν από την συμπαθέστατη εγγλέζικη κομεντί Saving Grace ή ''Του Θεού το χόρτο'' όπως ήταν ο ελληνικός τίτλος , όπου μια χήρα κάπου στην Κορνουάλη προσπαθεί -μαντέψτε πώς!- να αντιμετωπίσει την οικονομική άβυσσο που της άφησε κληρονομιά ο μακαρίτης. Θυμάμαι στο σινεμά που την είχα δει , σείστηκε η αίθουσα από τα χειροκροτήματα όταν εμφανίστηκε το ....''θεϊκό χόρτο''!

2.Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γυρίσουμε μια σειρά , με τέτοιο σαρκασμό , δηκτικό χιούμορ κι αμοραλισμό. Οι περισσότερες ελληνικές σειρές είναι υστερικές , φωνακλάδικες , δήθεν και σοβαροφανείς , σχεδόν πάντα βασίζονται στην πλάκα παρά το χιούμορ.

3. Λατρεύω το ντύσιμο της Parker στη σειρά!

Ακούστε (και δείτε) το τραγούδιSuburbia των πολυαγαπημένων Pet Shop Boys.

***********************************************************

Υ.Γ.:(μερικές ώρες μετά) Σας έβαλα να ακούσετε pet shop boys αλλά δεν σας έβαλα το intro της σειράς. Το τραγουδάκι αυτό ακουγόταν από το 1ο επεισόδιο , αλλά από το 2ο κύκλο και πέρα υπήρχε διασκευή του από διαφορετικό καλλιτέχνη σε κάθε επεισόδιο.
Εδώ το ακούτε από τους Linkin Park.

Μία Μοναδική Μακεδονική Μελιτζανόπιτα.

Όσοι μαγειρεύουν , φαντάζομαι ότι έχουν συνταγές που οι οικείοι τους τούς ζητάνε επανειλημμένα κι ενίοτε... απεγνωσμένα να μαγειρέψουν. Από το καλοκαίρι -πάνε 3-4 χρόνια- που πρωτόφτιαξα αυτήν την πίτα , κάθε τέτοια εποχή όλοι όσοι την έχουν δοκιμάσει μού ζητούν να τη φτιάξω. Και καλά κάνουν! Είναι μια από τις ωραιότερες και πιο νόστιμες πίτες που έχω δοκιμάσει , είναι εξαιρετική στο συνδυασμό των υλικών κι εκείνη η ''άτιμη'' η μελιτζάνα έχει ξεγελάσει πολλούς - οι περισσότεροι νομίζουν ότι τρώνε κρεατόπιτα. Είναι επίσης εντυπωσιακή η αμεσότατη αντίδραση όσων την δοκιμάζουν. Με την πρώτη μπουκιά ''πέφτουν ξεροί'' : ''φοβερή!'' , ''τέλεια!'' , ''μα τι λουκούμι είναι αυτό το πράγμα!'' . ''πεντεγλύκισμα!'' και πάει λέγοντας. Και πιστέψτε με, δεν έχει να κάνει με μαγειρικές δεινότητες -ο καθένας μπορεί να τη φτιάξει- αλλά είναι όλα αυτά τα υλικά μαζί που μπλέκουν τόσο όμορφα και τόσο σωστά.

Τη συνταγή την είχα βρει σ'ένα από τα πρώτα τεύχη του ''Γαστρονόμου'' ( μηνιαίο ένθετο της Καθημερινής ). Δυστυχώς έχω κρατήσει μόνο το φύλλο με τη συνταγή , οπότε δε θυμάμαι μήνα κι έτος (λυπάμαι , είμαι απαράδεκτη). Πάντως είναι συνταγή του συνεργάτη του περιοδικού, Αλέξανδρου Γιώτη. Τον θυμάμαι που τον έβλεπα σε μια εκπομπή του σε κρατικό κανάλι. Ήταν λίγο αυστηρός, μού θύμιζε καθηγητή Φυσικής που μόλις του είχες απαντήσει λάθος. Μπρρρ.... Αλλά γράφει πολύ ωραίες συνταγές , έχω κι άλλη μία δική του που κάνει ''στράκες'' , από νησί όμως αυτή.
Ετοιμαστείτε τώρα να γευθείτε την πιο ωραία μελιτζανόπιτα της ζωής σας:

Μακεδονική Μελιτζανόπιτα.

του Αλέξανδρου Γιώτη (από το περιοδικό Γαστρονόμος)

Υλικά :
 3 μελιτζάνες φλάσκες σε φέτες (δεν αναφέρεται πάχος αλλά υπολογίστε 1/2 εκ. Το χάρακα! Το χάρακα!) , 8-10 κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα σε ροδέλες , 1 1/2 φλιτζάνι γραβιέρα Νάξου σε κύβους, 1 φλιτζάνι γραβιέρα Δωδώνης (αγελάδος) σε κύβους , 1 φλιτζάνι καρυδόψιχα , 1 κουταλάκι γλυκού κύμινο , αλάτι , πιπέρι , σουσάμι , λάδι , 24 φύλλα κρούστας.

Αφήνουμε τις μελιτζάνες σε φέτες, αλατισμένες , 1 ώρα στο σουρωτήρι. Τις ξεπλένουμε , τις στεγνώνουμε με απορροφητικό χαρτί , τις αλείφουμε με λάδι και τις ψήνουμε στο φούρνο ώστε να φύγουν τα υγρά τους αλλά όχι να μαυρίσουν (από το κακό τους , τέτοια ταλαιπωρία πια!). Λοιπόν, όσο κάνετε όλη αυτή τη δουλειά με τις μελιτζάνες στα χρονικά κενά κάντε τα εξής: Σωτάρετε σε λίγο λάδι το κρεμμυδάκι μέχρι να μαλακώσει. Ετοιμάστε τα τυριά αν δεν τα έχετε ήδη ετοιμάσει (το ότι κόβονται σε κύβους δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνετε ντε και καλά έτσι. Τρίψτε τα στο χοντρό αν βαριέστε τη...γεωμετρία). Σ'ένα μεγάλο μπωλ ανακατέψτε το κρεμμυδάκι , τα τυριά , το καρύδι , το κύμινο και το πιπέρι. Μόλις κρυώσουν λίγο οι μελιτζάνες ψιλοκόψτε τις και ανακατέψτε τις με τα υπόλοιπα υλικά. Προθερμαίνετε το φούρνο στους 200 βαθμούς. Διπλώστε δύο φύλλα κρούστας στη μέση , αφού πρώτα τις αλείψετε με λάδι. Απλώστε στο μάκρος 4-5 κουταλιές γέμιση. Γυρίζετε τις άκρες των φύλλων προς τα μέσα και τυλίγετε σε μακρόστενα ρολά. Επαναλαμβάνετε ώσπου να τελειώσουν τα φύλλα. Βάζετε τα ρολά σε λαδωμένο ταψί. Ρίχνετε σουσαμάκι από πάνω και ψήνετε για περίπου 45 λεπτά.

Λίγα λόγια για τα τυριά. Έχω κάνει κάποιες αλλαγές , πρώτον για να μην έχω προβλήματα με το Νόμο , μπορεί να μου ζητούν τα ρέστα με πνευματικά δικαιώματα- στην Ελλάδα είμαστε και λίγο εύθικτοι - κι όσο να'ναι στον ''Γαστρονόμο'' θα έχουν καλύτερους δικηγόρους από εμένα , που απ'ότι θυμάμαι δεν είχα ποτέ δικηγόρο. Ο άλλος λόγος είναι ότι όταν πρωτοέφτιαξα τη συνταγή δεν έβρισκα μπάτζο. Η κανονική συνταγή πρότεινε γραβιέρα (δεν διευκρίνιζε τι είδους) και μπάτζο αλλά εγώ το γύρισα σε μια γραβιέρα γλυκιά , νησιώτικη και μία πιο αλμυρή στεριανή. Εσείς κάντε ό,τι συνδυασμό θέλετε, προσέξτε μόνο να μην είναι και τα δύο τυριά αλμυρά.

Σήμερα σας έχω το ελεύθερο. Μπορείτε να πιείτε μπύρα αν θέλετε - αλλά είπαμε όχι αναψυκτικά!

Πες το με μία pesto.

Είχα σκοπό να σας τρατάρω μια εκπληκτική κι ελληνικότατη πίτα , αλλά με αυτόν τον καταραμένο καύσωνα να είναι προ των πυλών , δεν μπορώ να σας βάλω να ανοίγετε το φούρνο και μάλιστα για αρκετή ώρα. Η ζέστη , η πολλή ζέστη για να είμαστε ακριβείς, θέλει ελαφριά πιάτα , κυρίως σαλάτες -ευτυχώς υπάρχουν φρεσκότατες πρώτες ύλες για σαλάτες στα μανάβικα και δεν εννοώ το μπρόκολο- εθεάθησαν κάποιοι εν μέσω θέρους να αγοράζουν τούτο το λαχανικό του χειμώνα! Αλλά να που σας έχω κάποιες σάλτσες για σπαγγετάδα οι οποίες δεν θέλουν καν βράσιμο! (Διευκρίνιση: Η σάλτσα δεν θέλει βράσιμο , τα μακαρόνια ...κανονικά!). Αυτές είναι οι λεγόμενες σάλτσες pesto. Pestare στα ιταλικά σημαίνει κοπανίζω , κοπανάω κι οι καλές νοικοκυρές κάποτε κοπάνιζαν τα φρέσκα , ωμά υλικά τους στο γουδί απ'όπου προέκυπτε μια σάλτσα απίστευτα αρωματική , ελαφρότατη και τόσο καλοκαιρινή. Ενώ , από την άλλη , εμείς οι μοντέρνες , οι ανεπρόκοπες , οι so busy busy, τις κοπανάμε στο μπλέντερ , το γουδί το έχουμε για μπιμπελό στην κουζίνα. Πάντως για ανεπρόκοπες δεν μπορώ να πω , τα αποτελέσματα είναι από ικανοποιητικά έως ...πολύ ικανοποιητικά.

Σας έχω σήμερα μία σάλτσα pesto. Την πιο διάσημη, την πιο αρωματική, την πιο καλοκαιρινή, την πιο θελκτική. Την μοναδική pesto genovese!

Όμως πριν σας δώσω την συνταγή, να τονίσω ότι δε χρειάζεται να είστε με τη ζυγαριά κουζίνας αγκαλιά. Αν είναι κάποιο υλικό που σας αρέσει ή θέλετε να ''ακουστεί'' περισσότερο μη διστάσετε , βάλτε κάτι παραπάνω. Ή, και πάλι μη διστάσετε να προσθέσετε κάποιο έξτρα υλικό που πιστεύετε ότι θα ταίριαζε σε μία από τις σάλτσες. Πχ πολλοί βάζουν στην pesto genovese λίγα φιστίκια κάσιους! Ξεφεύγουμε από την αυστηρά παραδοσιακή συνταγή αλλά είναι ωραιότατη!

 Pesto Genovese

Υλικά: 


3 φλυτζάνια καθαρισμένα και καλά στεγνωμένα φύλλα βασιλικού
2 σκελίδες σκόρδο
3 κουταλιές σούπας παρμεζάνα
1/2 φλυτζάνι έξτρα παρθένο ελαιιόλαδο
1 κουταλιά σούπας κουκουναρόσπορο
αλάτι
1 πακέτο ζυμαρικά (τύπου λινγκουίνι, σπαγγέτι, σπαγγετόνι, πένες, ταλιατέλες, φετουτσίνι ό,τι σας αρέσει τέλος πάντων!)

Χτυπήστε όλα τα υλικά μαζί σε μπλέντερ μέχρι η σάλτσα να γίνει κρεμώδης.

Βράζετε τα ζυμαρικά al dente, ανακατώνετε με τη σάλτσα και απολαμβάνετε το πιάτο με ένα κρασί ...προφανώς! Ποιο κρασί; Εμείς την pesto genovese τη συνοδεύουμε σταθερά με μια ''οινική σταθερά'' ! Το λευκό Κτήμα Γεροβασιλείου -με ασύρτικο & μαλαγουζιά.

Μην ξεχάσω να σας πω ότι η σάλτσα αυτή δεν περιορίζεται σε σπαγγετάδα. Την χρησιμοποιώ σε πίτσα με φρεσκοκομμένη ντομάτα , την είχα χρησιμοποιήσει σε ravioli και μία φίλη μού την είχε προτείνει σε πίτα με ανθότυρο και ντοματίνια ,την οποία πίτα ακόμα να φτιάξω , τόσο ανεπρόκοπη πια τς, τς, τς...

Melanzana mia!

Το γαστρονομικό καλοκαίρι στην Ελλάδα -κι όχι μόνο- διαθέτει τρία εξαιρετικά ατού:


1. Τη ντομάτα , που δεν είναι άλλη από την απόλυτη κυρίαρχο της εποχής αυτής.





2. Τον βασιλικό με το υπέροχο, σπιρτόζικο άρωμά του -κάθε μπαλκόνι ή κήπος πρέπει να διαθέτει έστω και μία γλάστρα




και 3. Τη μελιτζάνα που δεν άλλη από...τη Σοφία Λόρεν των ζαρζαβατικών!!!


Ο συνδυασμός των τριών αυτών υλικών είναι, για την Crispy ,η επιτομή του γευστικού καλοκαιριού. Είναι επίσης, αυτό που κάθε γκουρμέ γνωρίζει καλά: Τα ταπεινότερα υλικά δίνουν τις πιο δυνατές συγκινήσεις στον ουρανίσκο. Τα τρία αυτά υλικά λοιπόν με την προσθήκη ενίοτε κι άλλων υλικών, δημιουργούν θαυμάσια και σχετικά ελαφριά πιάτα ιδανικά για το μέσον του θέρους. Σήμερα σας έχω μία σικελική συνταγή και την παραθέτω για 2 λόγους : 1) Για την ονομασία της, 2) Είναι αφορμή για σινεφιλική αναφορά.

Οι πέννες αλα Νόρμα κατάγονται από την Κατάνια της Σικελίας, τόπος γέννησης του Βιντσέντζο Μπελλίνι , δημιουργού της όπερας ''Νόρμα''. Ένα άλλο τέκνο της Κατάνια , ο συγγραφέας Νίνο Μαρτόλιο δοκιμάζοντας κάποτε μια εξαιρετική εκτέλεση της συγκεκριμένης σπαγγετάδας αναφώνησε προς τη μαγείρισσα ''Μα κυρία μου, αυτή είναι μια πραγματική Νόρμα!'' εννοώντας βέβαια ότι το πιάτο ήταν τέλειο. Κι από τότε της βγήκε το όνομα...

Penne alla Norma.

Υλικά (για 4 άτομα) 3 μελιτζάνες φλάσκες , 4 μεγάλες κι ώριμες ντομάτες , 3 σκελίδες σκόρδο , ένα ματσάκι φύλλα βασιλικού , αλάτι , πιπέρι , λάδι -ελπίζω να έχετε καταλάβει ότι όταν γράφω λάδι εννοώ μόνο ελαιόλαδο!

Εκτέλεση: Κόβουμε τις μελιτζάνες στο μαντολίνο σε πολύ λεπτές φέτες. Επειδή είναι κομμένες πολύ λεπτές , δεν μπαίνω στη διαδικασία του αλατίσματος για να φύγει η πικράδα της μελιτζάνας , αν τυχόν σας ενοχλεί η πικράδα αφήστε τις φετούλες μισή ώρα στο αλάτι και μετά στραγγίξτε τις , αλλά ειλικρινά δε βρίσκω το λόγο να μπείτε στη συγκεκριμένη διαδικασία. Τηγανίστε σε καλά ζεσταμένο λάδι τις φέτες μελιτζάνας. Απλώστε τις σε χαρτί κουζίνας για να απορροφηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο λάδι από το τηγάνισμα. Βλέπετε η τσαχπίνα η μελιτζανούλα μας ρουφά σαν το σφουγγάρι το λάδι.


Ετοιμάστε τη σάλτσα. Τρίψτε τις ντομάτες. Σ'ένα τηγάνι σωτάρετε σε λίγο λάδι το σκόρδο και λίγα από τα φύλλα βασιλικού ψιλοκομμένα. Προσθέστε την ντομάτα , αλάτι , πιπέρι και σιγοβράστε μέχρι να απορροφηθούν όλα τα υγρά. Στο τέλος αφαιρέστε το σκόρδο και ρίξτε στην έτοιμη σάλτσα τον υπόλοιπο βασιλικό. Βράστε τα ζυμαρικά al dente. Αφού τα στραγγίξετε , ανακατέψτε τα με τη σάλτσα , στρώστε από πάνω τις φετούλες μελιτζάνας και τρίψτε χοντρά όποιο σκληρό τυρί θέλετε. Οι Κατανέζοι χρησιμοποιούν αλατισμένη ρικότα , η Crispy παρμεζάνα (μπαναλιτέ) , εσάς σας θέλω πιο ευφάνταστους!



Συνοδεύεται μ'ένα υπέροχο ροζέ κρασί, το ''Ρό'' της Εύχαρις φτιαγμένο από τις ποικιλίες syrah & αγιωργήτικο, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει και υπέροχη τιμή!





********************************************************************


Όπως θα θυμάστε τρέχει κι ένα αφιέρωμα στα σινέ 70s. Το πιάτο που μόλις δοκιμάσαμε εμφανίζεται σε μια ιταλική ταινία του 1976. Είναι το ''Βίαιοι , βρώμικοι & κακοί'' του Εττόρε Σκόλα. Μια ταινία που παρότι την εντάσσουν στην κατηγορία comedia all'italiana , μόνο κωμωδία δεν είναι αλλά μάλλον περισσότερο γροθιά στο στομάχι. Μια όχι ευχάριστη ταινία γιατί νιώθει κανείς μια απέχθεια για τους ελεεινούς χαρακτήρες του έργου , χαρακτήρες που ζουν και ''βασιλεύουν'' κάπου σε μια παραγκούπολη στα περίχωρα της Ρώμης. Όπως είχε πει ο ίδιος ο σκηνοθέτης του είχε προκαλέσει σοκ η αλλοιωμένη ψυχολογία των ανθρώπων αυτών και πιστέψτε με αυτό το στοιχείο κυριαρχεί στην ταινία. Ο πάτερ φαμίλιας της οικογένειας που παρακολουθούμε , ο μισότυφλος Τζιατσίντο - τον οποίον υποδύεται μοναδικά ο Νίνο Μανφρέντι- είναι η πιο ελεεινή ύπαρξη στον κόσμο. Δεν τον αντέχουν ούτε οι δικοί του κι αποφασίζουν να τον δηλητηριάσουν για να πάρουν και τα λεφτά της ασφάλειας από το χαμένο μάτι του! Μαντέψτε με ποιο πιάτο! Βλέπετε τυγχάνει να είναι το αγαπημένο του Τζιατσίντο και το καταβροχθίζει με μια λαιμαργία! Παραδόξως τη γλιτώνει από τη δηλητηρίαση κι ακολουθεί για κακή τύχη των υπολοίπων ένα απίστευτο ξέσπασμα οργής του μισότυφλου αγροίκου.

Εσείς βέβαια δοκιμάστε το πιάτο αλλά μην επιχειρήσετε να δηλητηριάσετε κανέναν!!!


Λοιπόν δεν έχετε παράπονο. Η σημερινή ανάρτηση είχε ''άρτο'' , είχε και ''θεάματα''! Τι άλλο θέλετε; Να σας αφήσω ήσυχους , είπατε; Καλά τότε , αλλά από Δευτέρα τα ξαναλέμε.



**************************************************************



Υ.Γ.: Εντάξει, το παραδέχομαι , έχω γίνει πολυλογού τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν άντεξα! Έχει σινέ επανέκδοση την ταινία ''Διακοπές στη Ρώμη'' και περιττό να σας πω ότι τη λατρεύω! Για πολλούς λόγους. 1) Είναι γυρισμένη στην πολυαγαπημένη μου Αιώνια πόλη , τη Ρώμη. 2) Πρωταγωνιστεί η υπέροχη (στον υπερθετικό βαθμό) Ώντρεϋ Χέμπορν 3) Υπάρχει μια γλυκιά χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών και...ναι , το παραδέχομαι είναι μια ρομαντική ταινία αλλά είναι ό,τι πιο ιδανικό για θερινό σινεμά! Σπεύσατε! Αυτά... Α, για του λόγου το αληθές, δηλαδή πόσο τη λατρεύω κλπ, στη φωτογραφιούλα δίπλα σας έχω το φετινό μου ημερολόγιο τοίχου : A roman holiday , προφανώς!