The Bear (ή "Η αρκούδα που τρελαινόταν για σκόρδο")

 

The Bear είναι μία μίνι τηλεοπτική σειρά αμερικάνικης παραγωγής, που παίχτηκε πρόσφατα, κι η οποία κατά την ταπεινή γνώμη της υποφαινόμενης είναι ό,τι καλύτερο έχει παιχτεί στην μικρή οθόνη (ή εκείνη του υπολογιστή) το 2022. Πρόκειται για σειρά 8 επεισοδίων, περίπου μισής ώρας το καθένα, και το στόρι έχει ως εξής: Βρισκόμαστε σε συνοικιακό diner στο Σικάγο, όπου ο Κάρμιν έχει μόλις κληρονομήσει το εστιατόριο του αποθανόντος αδερφού του και μαζί με αυτό  όλα τα προβλήματα που άφησε πισω του ο αυτόχειρας μακαρίτης. Ο Κάρμιν εγκατέλειψε καριέρα ως μέγας και τρανός σεφ για να αφοσιωθεί σε αυτό το μικρό εστιατόριο του οποίου η σπεσιαλιτέ είναι βασικα beef sandwiches. Μέσα στην κουζίνα γνωρίζουμε το προσωπικό, ζούμε τα άγχη, την ένταση , τις συγκρούσεις, τον πανικό, τις απογοητεύσεις, τα ξεσπάσματα, την κούραση που βιώνουν καθημερινά ενώ μαγειρεύουν, δοκιμάζουν, πειραματίζονται, εγκρίνουν, αποδοκιμάζουν. Είχαμε καιρό να δούμε μια σειρά γαστρονομικού ενδιαφέροντος κι η προβολή του The Bear, για εμάς τους foodie, μας έφερε μεγάλη χαρά η οποία χαρά έγινε ενθουσιασμός και θαυμασμός βλέποντας πόσο εξαιρετική δουλειά έγινε στο σενάριο, την σκηνοθεσία, τις ερμηνείες! Υπήρχαν πολλές σκηνές στις οποίες ένιωθες ότι ήσουν εκεί, ανάμεσα τους, ίδρωνες κι αγχωνόσουν όσο αυτοί πάλευαν στην κουζίνα! Υπήρχε πολλή συναισθηματική ένταση , ψυχική κούραση και ζούσες κάθε συναίσθημα! Υπήρχαν σκηνές όπου δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις! Την σκηνοθεσία, που χωρίς άσκοπα τερτίπια, απέδιδε με μοναδικό τρόπο την ατμόσφαιρα σε μία κουζίνα εστιατορίου, την κίνηση από γωνία σε γωνία, από πάγκο σε πάγκο, από σεφ σε σεφ (γιατί όλοι αποκαλούνται "σεφ"). Τις ερμηνείες! Τι να πει κανείς για αυτές τις απίστευτες ερμηνείες όλων των ηθοποιών! Βγάζουμε το καπέλο στους casting directors για τις ιδανικές επιλογές του. Κι οι δύο πρωταγωνιστές ! Ο Jeremy Allen White κι η Ayo Edebiri τι ταλεντάρες! Δώστε τους από τώρα τα βραβεία Emmy! 

Όλα τα επεισόδια ήταν υπέροχα! Όμως τα δύο τελευταία ήταν κλάσεις ανώτερες από μόνα τους. Το 7ο (και προτελευταίο επεισόδιο) είναι πια ένα αριστουργηματικό σημείο αναφοράς, ένα μονοπλάνο 20 λεπτών όπου γίνεται της κολάσεως κι η ένταση είναι τέτοια που το παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα! Δεν περιγράφεται, πρέπει να το ζήσεις! 

Το τελευταίο επεισόδιο είναι μια βουτιά στο ναδίρ πριν την επαναφορά στην λύτρωση. Η οποία λύτρωση έρχεται με αναπάντεχο αλλά νόστιμο τρόπο! 

Υπάρχει μία ...συνταγή που μεσολαβεί. Μία ιταλική συνταγή (μην ξεχνάμε πώς οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου, πρώην και νυν, είναι ιταλικής καταγωγής) που ο μακαρίτης χαρακτήριζε The Family Meal Spaghetti, πιάτο που συνήθως έφτιαχνε για το προσωπικό. Πιάνει κι ο Κάρμιν να την φτιάξει για πρώτη φορά ...και τα υπόλοιπα είναι (τηλεοπτική) ιστορία! 

Η συγκεκριμένη σπαγγετάδα δεν είναι παρά σπαγγέτι με τομάτα, βασιλικό και πάρα πάρα πολύ σκόρδο! Το οποίο σκόρδο δεν  το ψιλοκόβεις ούτε το πετάς μετά το σοτάρισμα! 

Πάμε να μαγειρέψουμε :

The Family Meal Spaghetti 

(από την σειρά The Bear)

Για 4 άτομα

1 πακέτο σπαγγέτι καλής ποιότητας

Όλες τις σκελίδες από ένα κεφάλι σκόρδο, τις οποίες θα καθαρίσετε αλλά θα αφήσετε ολόκληρες

Μισό φλιτζάνι ελαιόλαδο ε.π.

Βασιλικό (ολόκληρα φύλλα)-αρκετό κι αν γίνεται φρέσκο. 

2 κονσέρβες τομάτα (ολόκληρη ή κονκασέ) . Σημείωση: Η συνταγή θέλει κανονικά τομάτες San Marzano , αλλά μια χαρά είναι κι οι δικές μας κονσερβοποιημένες τομάτες (Κάπου στην πόλη βρίσκεις San Marzano αλλά λυπάμαι, δεν έχω καμία διάθεση να διασχίζω την μισή Αθήνα για να το παίξω perfectionist, με ξέρετε πια) 

Αλάτι

Πιπέρι

Βάζουμε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό κι αλάτι να βράσει. 

Σε ένα μεγάλο βαθύ τηγάνι βάζουμε να σοτάρουμε το σκόρδο με τον μισό βασιλικό. Μόλις πάρει χρώμα το σκόρδο (προσοχή, δεν πρέπει να "αρπάξει") βγάζουμε τον βασιλικό, ρίχνουμε λίγο νερό (ή κρασί*) κι αφήνουμε το σκόρδο να βράσει σε μέτρια φωτιά. Μόλις μαλακώσει καλά και δεν υπάρχει ίχνος νερού, παίρνουμε ένα πιρούνι και λιώνουμε όλες τις σκελίδες. Περνάμε την τομάτα και το βασιλικό (που έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει) από το μπλέντερ και ρίχνουμε στο τηγάνι με το λιωμένο σκόρδο.  Προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι κι αφήνουμε να σιγοβράσει η σάλτσα μέχρι να δέσει καλά.

Εν τω μεταξύ στην κατσαρόλα με το αλατισμένο νερό μαγειρεύουμε τα ζυμαρικά αυστηρά al dente μείον ένα λεπτό. Θα τελειώσουμε το μαγείρεμα τους στο τηγάνι με την σάλτσα. Αν χρειαστεί συμπληρώνουμε με λίγο από το νερό στο οποίο μαγειρεύτηκαν τα σπαγγέτι. Σερβίρουμε αμέσως με το υπόλοιπο βασιλικό ψιλοκομμένο.

*Στην ιταλική εκδοχή της συνταγής το σκόρδο μαγειρεύεται με κρασί.

Όσο κι αν ακούγεται απλοϊκή, η σάλτσα είναι εντυπωσιακά πλούσια σε γεύση κι έχει υφή κρεμώδη χάρη στο λιωμένο σκόρδο. 

Υ.Γ.: Χαίρομαι πάρα πολύ που γράφω πάλι στο μπλογκ -έστω και σε νεολιθικές συνθήκες!!- κι ακόμα περισσότερο χαίρομαι που είχα την κατάλληλη αφορμή! Ταινία, σειρά ή βιβλίο είναι πάντα για την Crispy μια καλή αφορμή για να γράψει μια συνταγή!! 

Must be the season of the soup #4

 Προ καιρού έβλεπα την νέα εκπομπή της Nigella Lawson "Cook, eat, repeat", η οποία ήταν αφιερωμένη στις πιο αγαπημένες της συνταγές, τις οποίες μαγειρεύει συχνότερα και στις οποίες καταφεύγει όταν αναζητά λίγο comfort food. Σε κάποια εκπομπή έφτιαξε την περίφημη της fish stew, μια πηχτή ψαρόσουπα, η οποία ξενίζει εντελώς για τα υλικά της, ιδιαίτερα εμάς τους Έλληνες: μπαχαρικά, πορτοκάλι, μέλι (!), γλυκοπατάτα (;;;)! Θυμάμαι όταν την είχα δει να την φτιάχνει, απορούσα σε κάθε της βήμα, "μα πώς", "μα αν είναι δυνατόν!", "τι λες;". Συμπτωματικά είχα όλα τα υλικά στο σπίτι εκείνη την ημέρα, κι αν δεν είχα ακριβώς τα ίδια, είχα παρεμφερή, έτσι έκατσα και την έφτιαξα. Κι από τότε την έχω φτιάξει τουλάχιστον πέντε φορές ακόμα! Γιατί είναι απλά τέλεια (σιχαίνομαι εντελώς τη φράση "απλά τέλεια" όπως και την υπερβολική χρήση της λέξης "τέλεια", "είναι τέλεια", "περνάμε τέλεια", παραγγέλενεις και ο σερβιτόρος απαντά "τέλεια", όλα είναι τέλεια σε αυτήν τη χώρα , μα αυτή είναι μια άλλη ιστορία...) , είναι καταπληκτική, είναι υπέροχη κι είναι απίστευτο πόσο αρμονικά δένουν όλα τα -παράδοξα- υλικά με το ψάρι.

Η συνταγή είναι εδώ . Φυσικά έκανα κάποιες αλλαγές, όπως: Αντί για φρέσκο κορίανδρο χρησιμοποίησα μαϊντανό. Δεν έβαλα μοσχοκάρυδο γιατί το ξέχασα την πρώτη φορά κι έκτοτε δεν βάζω. Αντί για μία μεγάλη γλυκοπατάτα χρησιμοποίησα 1 μέτρια συν 1 μέτρια πατάτα. Και αντί για φρέσκο ψάρι χρησιμοποίησα παστό μπακαλιάρο τον οποίο, φυσικά, είχα ξαρμυρίσει κι είχα κόψει σε μεγάλες μπουκιές.

Πάμε να δούμε πώς: 

Εξωτική ψαρόσουπα της Nigella Lawson (Crispy διασκευή)

 

Για 3-4 πιάτα

Υλικά:

1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

1 σκόρδο ψιλοκομμένο

1/2 ματσάκι μαϊντανό. Πλένουμε και ψιλοκόβουμε χώρια τα κοτσανάκια και χώρια τα φύλλα.

ξύσμα ενός πορτοκαλιού + τον μισό χυμό του

1/2 κουταλάκι γλυκού πάπρικα

1/2 κουταλάκι γλυκού κανέλα

1/2 κουταλάκι γλυκού κύμινο

1/2 κουταλάκι γλυκού κουρκουμά

1/2 κουταλάκι γλυκού τζίντζερ (έχω δοκιμάσει και με φρέσκο και σκόνη)

1 κουταλάκι γλυκού μέλι

1 κουτί τριμμένη τομάτα 500 γρ

1 κουταλιά σούπας τοματοπελτέ

1 μέτρια γλυκοπατάτα κομμένη σε κύβους

1 μέτρια πατάτα κομμένη σε κύβους

ελαιόλαδο

600-700 γρ μπακαλιάρο παστό ξαρμυρισμένο καλά και κομμένο σε μεγάλες μπουκιές 

αλάτι (ίσως να μην χρειαστεί).

Σε μία κατσαρόλα και σε χαμηλή προς μέτρια  φωτιά ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο. Ρίχνουμε το κρεμμύδι κι αφήνουμε να σιγομαγειρευτεί. Μόλις μαλακώσει για τα καλά ρίχνουμε το σκόρδο, το ξύσμα πορτοκαλιού και τα κοτσάνια μαϊντανού και συνεχίζουμε το σοτάρισμα για λίγα λεπτά ακόμα. Προσθέτουμε όλα τα μπαχαρικά, ανακατώνουμε αφήνουμε για λίγο (ενώ απολαμβάνουμε τις εκπληκτικές μυρωδιές). Δυναμώνουμε λίγο τη φωτιά (μέτρια πια) και προσθέτουμε την τομάτα, τον τοματοπελτέ, τον χυμό και το μέλι, δύο ποτήρια ζεστό νερό κι ανακατεύουμε. Μόλις πάρει βράση ρίχνουμε την πατάτα και γλυκοπατάτα, σκεπάζουμε κι αφήνουμε να σιγοβράσει για 40 λεπτά περίπου. Πότε πότε ελέγχουμε τα υγρά, δεν θέλουμε να στεγνώσει τελείως. Μόλις μαλακώσουν η πατάτα με την γλυκοπατάτα, πιέζουμε με την κουτάλα προς τα τοιχώματα της κατσαρόλας έτσι ώστε να λιώσουν μερικά κομμάτια. Ρίχνουμε το ψάρι και μαγειρεύουμε για ένα τέταρτο ακόμα. Ελέγχουμε τα υγρά. Την θέλουμε πηχτή αλλά όχι τελείως. Στο τέλος ρίχνουμε και τον μαϊντανό, ανακατώνουμε, ελέγχουμε για αλάτι (που ίσως να μην χρειαστεί χάρη στα μπαχαρικά και το ψάρι και σερβίρουμε.

Συνοδεύεται ιδανικά με κόκκινο κρασί, πχ ένα blend αγιοργήτικο- ξινόμαυρο 

Must be the season of the soup #3

 Τις προάλλες μία καλή φίλη αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας, με τον αιματοκρίτη της να καταρρέει. Έγιναν εξετάσεις, πήρε αγωγή και φυσικά πρέπει να ακολουθήσει μία συγκεκριμένη διατροφή. Από περιέργεια έψαξα να βρω ποιες τροφές ενισχύουν τον αιματοκρίτη κι ανακάλυψα το εξής: τα όσπρια είναι καλή πηγή αλλά επειδή δεν απορροφάται εύκολα ο σίδηρος που περιέχουν καλό είναι να ΜΗΝ καταναλώνονται με γαλακτοκομικά! Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σταματήστε να σερβίρετε τα όσπρια σας με τη γκουμούτσα τη φέτα! Αυτό που θέλουν τα όσπρια είναι βιταμίνη C, εσπεριδοειδή και τι ωραιότερο από το να συνοδεύεις τις σούπες με όσπρια με λίγες σταγόνες λεμόνι!

Πήρα, λοιπόν, τηλέφωνο την φίλη μου και της είπα ότι είχα μία καταπληκτική συνταγή σούπας με ρεβίθια και μπόλικο λεμόνι, ιδανική για την περίπτωση της. Της είπα ότι θα την έβρισκε στο μπλογκ , ότι την είχα αναρτήσει πέρσι ή πρόπερσι. Μετά από λίγη ώρα ήρθε μήνυμα "δεν την βρίσκω, είσαι σίγουρη ότι την έχεις αναρτήσει;", έψαξα κι ανακάλυψα ότι όντως δεν την είχα αναρτήσει! Έτσι, μιας και τρέχει το αφιέρωμα στις σούπες, την αναρτώ σήμερα, μια πάρα πολύ κρύα, αυθεντικά χειμωνιάτικη μέρα με άφθονο χιόνι! 

Την συνταγή την είχα βρει σε ένα τεύχος του περιοδικού της ΑΒ Βασιλόπουλος, το οποίο εκδίδεται 3-4 φορές το χρόνο, και το οποίο είναι πολύ καλό -μου είχαν πει ότι το επιμελείται η ομάδα του Γαστρονόμου- και κοστίζει μόλις 30 λεπτά Είχα κόψει την συνταγή και την είχα φυλάξει κάπου. "Κάπου", για τα δεδομένα της υποφαινόμενης σημαίνει: χωμένο μέσα σε κάποιο από τα δεκάδες βιβλία μαγειρικής, ή σε κάποιο συρτάρι ή μεταλλικό κουτί ή "κάπου" μπορεί απλά να σημαίνει "δεν θυμάμαι πού"! Αλλά έχω φτιάξει τόσο πολλές φορές τη συγκεκριμένη σούπα που δεν χρειάζομαι συνταγή. Ίσως με τον καιρό κάτι έχω αλλάξει αλλά μικρό το κακό γιατί παραμένει μία από τις πιο αγαπημένες μου σούπες με ρεβίθια.

Ρεβιθόσουπα με κουρκουμά και λεμόνι.

για 3-4 πιάτα

Υλικά

400 γρ ρεβίθια τα οποία θα έχετε οπωσδήποτε μουλιάσει από το προηγούμενο βράδυ

1 μεγάλο άσπρο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

1 μεγάλο καρότο τριμμένο στον χοντρό τρίφτη

λίγο δεντρολίβανο φρέσκο ή αποξηραμένο

1 κουταλάκι γλυκού κουρκουμά

χυμός ενός λεμονιού

ελαιόλαδο

αλάτι

ζεστό νερό ή ζωμός όσο χρειάζεται

Βάζουμε μία κατσαρόλα με λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά. Σοτάρουμε σε αυτό το κρεμμύδι, αργά κι ήρεμα, μέχρι να μαλακώσει. Ρίχνουμε το δεντρολίβανο και σοτάρουμε για λίγο ακόμα. Ρίχνουμε τα ρεβίθια και το νερό ή ζωμό ζεστό, να σκεπαστούν τα όσπρια συν 2 πόντοι  κι αφήνουμε να βράσει για μία ώρα τουλάχιστον. Σε αυτή τη φάση ρίχνουμε το καρότο, ελέγχουμε να υπάρχει αρκετό υγρό και βράζουμε για μισή ώρα ακόμα. Αφού περάσει συνολικά 1, 5 ώρα μαγειρέματος δοκιμάζουμε να δούμε αν έχουν βράσει τα όσπρια. Αν έχουν βράσει προχωράμε στο επόμενο βήμα, αν όχι συνεχίζουμε το μαγείρεμα μέχρι να χυλώσουν.  

Σε αυτή τη φάση βγάζουμε από την κατσαρόλα περίπου το 1/4 του φαγητού. Το βάζουμε στο μπλέντερ με τον κουρκουμά, το λεμόνι και 3-4 κουταλιές ελαιόλαδο. Το λιώνουμε καλά και το ρίχνουμε στην κατσαρόλα με το υπόλοιπο φαγητό. Δοκιμάζουμε για αλάτι και διορθώνουμε. Ανακατώνουμε κουνώντας την κατσαρόλα και το αφήνουμε στο μάτι για 2-3 λεπτά με κλειστό πια το μάτι. 

Σερβίρεται άμεσα.

Κι είπαμε: ΧΩΡΙΣ φέτα! 

Must be the season of the soup #2

Λατρεύω τα όσπρια και το έχω αποδείξει πολλάκις εδώ στο μπλογκ. Τα τρώω με λαχτάρα από παιδί. Τις κρύες μέρες του χειμώνα, όταν επέστρεφα από το σχολείο κι έβλεπα ότι με περίμενε ένα γεμάτο ζεστό πιάτο με φακές ή φασόλια με όλα τα ωραία συνοδευτικά, ζυμωτό ψωμί, ελιές, ρέγγα ή σαρδελίτσες, χαιρόμουν πάρα πολύ- βασικά χαιρόμουν γιατί είχα γλιτώσει από το φρικτό σπανακόρυζο...αλλά όχι μόνο γι'αυτό! (Μεταξύ μας, δεν υπήρχαν πιο μίζερες στιγμές από εκείνες στις οποίες όταν γυρνούσα σπίτι μετά από μία άθλια μέρα στο σχολείο {όλες οι μέρες στο σχολείο ήταν άθλιες}κι έβλεπα στο τραπέζι σπανακόρυζο. Πέταγα όσο πιο μακριά την τσάντα κι έβαζα τα κλάματα. Αλλά στο τέλος έτρωγα το σπανακόρυζο. Κλαίγοντας. 

Όμως ας αφήσουμε τις παιδικές αναμνήσεις κι ας γυρίσουμε πίσω στα όσπρια. Τα μαγειρεύω συχνά 1-2 φορές την εβδομάδα. Με τα χρόνια έχουν αλλάξει κάποιες σταθερές που είχα στο μαγείρεμα. Μία πρώτη αλλαγή είναι ότι προτιμώ πια να σοτάρω, και μάλιστα με ήρεμο τρόπο, την αγία τριάδα του σοφρίτο όπως ονομάζω το μείγμα ψιλοκομμένου κρεμμυδιού, καρότου και σέλερι (ή σέλινο). Το άλλο είναι ότι μου αρέσει να προσθέτω κι άλλα υλικά μες στη σούπα, κυρίως ζυμαρικά, και καμιά φορά πατάτα, σπανάκι ή διάφορα άλλα χορταορειδή. Μέχρι και μανιτάρια πορτσίνι έχω βάλει σε σούπα μα φακές κι είναι απίστευτα νόστιμη! 

Η φασολάδα που παρουσιάζω σήμερα είναι η αγαπημένη μου γι' αυτόν τον χειμώνα. Την έχω φτιάξει αρκετές φορές από τότε που βρήκα την συνταγή. Είναι μία φασολάδα από την Τοσκάνη κι έχει όλα τα πληθωρικά χαρακτηριστικά ενός πιάτου από την κεντρική Ιταλία. Έχω κάνει κάποιες αλλαγές: Δεν χρησιμοποιώ guanciale, αντ' αυτού που είναι και δυσεύρετο εν καιρώ καραντίνας χρησιμοποιώ ψιλοκομμένο χωριάτικο λουκάνικο και φυσικά χρησιμοποιώ ξερά φασόλια που έχω μουλιάσει αποβραδίς κι όχι έτοιμα βρασμένα από κονσέρβα. 

Ο κύριος λόγος που αποφάσισα να αναρτήσω την συνταγή, δεν είναι τόσο για το ίδιο το πιάτο, άλλωστε είχα αναρτήσει παλιότερα παρόμοια συνταγή (τούτη από λίγο πιο βόρεια της Τοσκάνης)  αλλά για ένα χαρακτηριστικό που πρέπει οπωσδήποτε να έχει ένα από τα υλικά μας! Στη συνταγή μας βάζουμε κοφτό μακαρονάκι. Όμως το κοφτό μακαρονάκι μας πρέπει να είναι ριγωτό! Ο λόγος είναι ότι δένει καλύτερα το ζυμαρικό με την σούπα μας, η οποία είναι σχετικά πηχτή γι' αυτό κι απαιτείται καλό δέσιμο. Κι είναι γεγονός, η υφή της σούπας είναι το κάτι άλλο όταν το μικρό μας ζυμαρικό είναι ριγωτό! Το πρόβλημα που προέκυψε είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να βρω το συγκεκριμένο μακαρονάκι! Έψαξα στα τοπικά σούπερμαρκετ, στην κυριολεξία σε όλα, χωρίς αποτέλεσμα (όλα τα μακαρονάκια τα κοφτά ήταν αρίγωτα!) και τελικά το βρήκα στο τοπικό bio κατάστημα! (Σημείωση: Όσοι μένετε Άλιμο ή νότια προάστια και αναζητάτε βιολογικά προϊόντα, στα Δώρα της Φύσης θα βρείτε ό,τι χρειάζεστε, κι αν όχι, ο Χρήστος θα καταφέρει να το βρει). Επειδή το φαγητό το έχω φτιάξει και με απλό μακαρονάκι και με ριγωτό, πιστέψτε με, η ρίγα κάνει τη διαφορά! 

Στη συνταγή τώρα:

Φασολάδα με κοφτό μακαρονάκι ριγωτό!

Για 4 άτομα

1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο 

1 καρότο τριμμένο

1 κλωνάρι σέλερι (ή σέλινο)

100 γρ χωριάτικο λουκάνικο το οποίο ψιλοκόβουμε αφού βγάλουμε το εξωτερικό περίβλημα

400 γρ φασόλια ξερά τα οποία έχουμε μουλιάσει αποβραδίς

200 γρ μακαρονάκι κοφτό και ριγωτό

1 κουταλιά σούπας πάστα τομάτας

ελαιόλαδο

αλάτι 

νερό ζεστό όσο πάρει (αν θέλουμε έχουμε διαλύσει σε αυτό έναν κύβο*

Σε μία κατσαρόλα και σε μέτρια φωτιά ρίχνουμε το ελαιόλαδο. Μόλις ζεσταθεί καλά ρίχνουμε τα τρία ψιλοκομμένα λαχανικά και σοτάρουμε για 10 λεπτά περίπου μέχρι το κρεμμύδι να μαλακώσει και να γίνει διάφανο- να μην αρχίσει να μαυρίζει!. Ρίχνουμε το λουκάνικο και σοτάρουμε για λίγα λεπτά ακόμα. Ρίχνουμε την πάστα τομάτας, τα φασόλια και το νερό (περίπου 3/4 λίτρου) και βράζουμε, με σκεπασμένη την κατσαρόλα και στην ίδια μέτρια φωτιά, για 1,5 ώρες ή όσο χρόνο χρειάζεται για να μαγειρευτούν και να χυλώσουν τα φασόλια (αυτό πάντα εξαρτάται από την ποικιλία, το μέγεθος κι αν είναι προηγούμενης σοδειάς). Πότε πότε ανακατώνουμε και ρίχνουμε μια ματιά για να ελέγχουμε τα υγρά του φαγητού. Σε αυτή τη φάση το φαγητό πρέπει να έχει τόσο υγρά έτσι όταν ρίξουμε τα ζυμαρικά να τα σκεπάζει ικανοποιητικά. Συνεχίζουμε το μαγείρεμα μέχρι το μακαρονάκι να γίνει al dente. Αν δούμε ότι πήζει πολύ το φαγητό ρίχνουμε λίγο νερό ακόμα (ζεστό). Σε αυτή τη φάση ανακατεύουμε λίγο πιο συχνά. Μόλις βράζει το ζυμαρικό βγάζουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά, δοκιμάζουμε και διορθώνουμε το αλάτι.

Σερβίρουμε αμέσως. 

Προσωπικά μου αρέσει πολύ να προσθέτω καλό φρέσκο ελαιόλαδο.

* Σε αυτό το μπλογκ έχουμε ξεκινήσει κίνημα ενάντια στην ενοχοποίηση των κύβων! Αλλά γι' αυτό το θέμα θα μιλήσουμε άλλη φορά!

Must be the season of the soup #1

 Έχουν περάσει εννέα μήνες από την τελευταία ανάρτηση! ΕΝ-ΝΕ-Α! Σ' αυτούς τους εννέα μήνες ζήσαμε μία καραντίνα και μισή (η μισή τρέχει ακόμα, δεν έχει ολοκληρωθεί), ένα καλοκαίρι με δύο αποδράσεις στη Σίφνο και πολλά μπάνια, ένα φθινόπωρο χωρίς καραντίνα και με αρκετά μπάνια κι έναν χειμώνα που ξεκίνησε με καραντίνα (η οποία συνεχίζεται, όπως είπαμε) και κατά τη μισή διάρκεια του οποίου έχουν προκύψει αρκετά μπάνια στη θάλασσα (ζω σε δήμο παραθαλάσσιο και τηρώ τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί- αυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων) μιας κι ο καιρός με τίποτε δεν θυμίζει χειμώνα. Ακόμα. Τι άλλο; Πολύ και καλό φαγητό στη δική μας κουζίνα από τη μια. Από την άλλη μας λείπουν αφάνταστα τα αγαπημένα μας εστιατόρια, λατρεμένες γεύσεις και πρόσωπα, η χαλαρή και κεφάτη ατμόσφαιρα των καφέ και μπαρ.  

Όντως, με τον έγκλεισμό στο σπίτι, έπεσε πολύ μαγείρεμα, ακόμα περισσότερο στην πρώτη καραντίνα, την οποία ζούσαμε ως πρωτόγνωρη εμπειρία (και τα πράγματα ήταν ελεγχόμενα) κι είχαμε περισσότερο κέφι κι έπεφτε πολύ ζύμωμα -που'ντη πουν'τη η μαγιά, ψάξε, ψάξε δεν θα την βρεις- και πειραματισμός, ήταν κι άνοιξη, οι μέρες μεγάλες κι οι νύχτες πιο μικρές και γενικά ήμασταν πιο αισιόδοξοι γιατί νομίζαμε ότι είχαμε τιθασεύσει τον ιό. Και μετά ήρθε το καλοκαίρι, ξεχαστήκαμε για λίγο, η αρχή του φθινοπώρου κι ο καλός καιρός βοήθησε στο να μην αλλάξει ιδιαίτερα η διάθεση μας παρότι οι αριθμοί άρχισαν να είναι ανησυχητικοί κι έρχεται το τέλος του φθινοπώρου με την σχεδόν ανεξέλεγκτη κατάσταση κι ο χειμώνας να μπαίνει με ένα νέο λοκντάουν, τον κόσμο άκεφο και στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μπήκε κι ο καινούργιος χρόνος, αισιοδοξήσαμε για ένα 24ωρο και μετά θυμήθηκε το 2021 να μιμηθεί το 2020. Ιδιαίτερα η έκτη του μήνα θα μείνει αξέχαστη, τόσο για όσα συνέβησαν εδώ όσο και τα απίστευτα και σοκαριστικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Αλλά διατηρούμε την ψυχραιμία μας και συνεχίζουμε να μαγειρεύουμε. Σε αυτήν την παρούσα φάση -χειμώνας 2020-2021 με καραντίνα- έχω μία τάση να φτιάχνω συνέχεια σούπες. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, 4-5 φορές την εβδομάδα θα μαγειρέψω σούπα. Τις χρειάζομαι, τις ζητά ο οργανισμός μου, έχουν γίνει το ηρεμιστικό μου (οι σούπες κι η θάλασσα μαζί). Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι το απολυτο Comfort food. Σε ζεσταίνουν, σωματικά και ψυχικά, σε χορταίνουν, και το κυριότερο μπορείς να φτιάξεις σούπα με οποιοδήποτε υλικό σε ό,τι συνδυασμό θες. Υπάρχει άφθονος χώρος για πολύ και δημιουργικό  αυτοσχεδιασμό όταν μιλάμε για σούπες! 

Έχω ανακαλύψει 3-4 καταπληκτικές σούπες, τις οποίες θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Όσες/όσοι με παρακολουθείτε στο  instagram ίσως έχετε μαντέψει ποιες είναι. Τον τελευταίο καιρό οι τρεις τουλάχιστον έχουν μπει σε "cook, eat, repeat" mode, όπως λέει κι η υπέροχη Nigella Lawson- για την οποία θα μιλήσουμε στην επόμενη ανάρτηση.

Η πρώτη σούπα, την οποία παρουσιάζω σήμερα, είναι στην κυριολεξία η επιτομή της πενιχρής κουζίνας. Μάλιστα οι Ιταλοί την ονομάζουν χαϊδευτικά, η σούπα "του τέλους του μήνα" για να τονίσουν ότι φτιάχνεται με τα πιο ταπεινά και φθηνά υλικά, εκείνα που μπορούσες να βρεις στο τέλος του μήνα όταν τα λεφτά του σπιτιού είχαν τελειώσει. Η σούπα λέγεται "minestra di riso e scarola" δηλαδή σούπα με ρύζι και σκαρόλα. Όπου η διαδικασία του να ταυτοποιήσεις ένα ξενικό χόρτο μπορεί να οδηγήσει σε λάθη εκτός κι αν είσαι βοτανολόγος. Τελοσπάντων με τη βοήθεια της επιστημονικής ονομασίας του φυτού μπορείς να βρεις άκρη κι εγώ βρήκα ότι η ιταλική scarola είναι το δικό μας αντίδι κι αν δεν είναι ακριβώς το ίδιο, τότε είναι αδέρφια, το πολύ πρωτοξάδερφα. 

Η ουσία είναι ότι η σούπα είναι ουσιαστικά ρύζι και χόρτο. Το χόρτο κατά προτίμηση άγριο. Έψαξα λίγο σε ιταλικά site για μια αυθεντική συνταγή αλλά κάθιε φορά έπεφτα σε διαφορετική εκδοχή. Έτσι οδηγήθηκα στην Crispy εκδοχή, αυτοσχεδιάζοντας, γιατί όπως είπαμε, οι σούπες επιδέχονται άνετα αυτοσχεδιασμούς, οι οποίοι αυτοσχεδιασμοί με οδήγησαν σε μια λιγότερο πενιχρή εκδοχή αλλά το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό, χορτάτο, απίστευτα νόστιμο, ελαφρύ (σχετικά) και κυρίως πολύ, μα πάρα πολύ, comfort food! 

Η συνταγή είναι φυσικά πολύ απλή και γρήγορη 

Σούπα με ρύζι και αντίδια (η Crispy εκδοχή)

 

Για 2 πιάτα

1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο

1 καρότο κομμένα σε λεπτές ροδέλες κι οι ροδέλες στη μέση

λίγο σέλερυ (ή σέλινο)

100 gr εξαιρετικής ποιότητας χωριάτικο λουκάνικο ψιλοκομμένο

1 μπολ (περίπου από 2 -3 κεφάλια) αντίδι καθαρισμένο καλά και ψιλοκομμένο

~80 γρ ρύζι τύπου γλασέ 

ζωμό (λαχανικών ή κότας, δικό σας ή με τη βοήθεια ενός κύβου -ας απενοχοποιήσουμε πια την χρήση των κύβων) περίπου 3/4 του λίτρου.

ελαιόλαδο

αλάτι 

πιπέρι

λίγο λεμόνι (προαιρετικά)

Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά ελαιόλαδο. Σε αυτό σοτάρουμε το κρεμμύδι, καρότο και σέλερυ. Σοτάρουμε για ένα τέταρτο της ώρας περίπου με τον ντελικάτο τρόπο που προτιμώ. Που σημαίνει ότι δεν ζορίζω το σοτάρισμα, αφήνω την τριάδα των υλικών και κυρίως το κρεμμύδι να μαγειρευτούν αργά, ανακατεύοντας αραιά και πού, και μόλις μαλακώσει το κρεμμύδι και γίνει διάφανο, ανακατώνω πιο συχνά για να μην πάρει πάρα ένα ελάχιστα πιο σκούρο χρώμα (το καμμένο κρεμμύδι δεν προσφέρει νοστιμιά, το καλά σοταρισμένο ή το καραμελωμένο ναι). Μετά από 15 λεπτά περίπου ρίχνουμε το ψιλοκομμένο λουκάνικο και το αφήνουμε να σοταριστεί κι αυτό για 2-3 λεπτά. Προσθέτουμε τα χόρτα, τα οποία επίσης σοτάρουμε για λίγα λεπτά. 

Ρίχνουμε το ζωμό και λίγο αλάτι (προσοχή με το αλάτι, γιατί το λουκάνικο είναι ίσως αλμυρό, όπως επίσης κο ζωμός) . Ανεβάζουμε την ένταση της φωτιάς και περιμένουμε να αρχίσει να χοχλάζει. Ρίχνουμε το ρύζι και βράζουμε al dente. Θέλουμε η σούπα να μην είναι ούτε πολύ αραιή ούτε πολύ πηχτή. Αν τυχόν θέλει κι άλλο υγρό ρίχνουμε λίγο ζεστό νερό. Μόλις βράσει το ρύζι όπως θέλουμε αφαιρούμε την κατσαρόλα από τη φωτιά. 

Σερβίρεται ζεστή, εννοείται, με φρεσκοτριμμένο πιπέρι κι αν θέλουμε, λίγο λεμόνι! 

Συζητώντας με την μητέρα μου, μου είπε ότι η μητέρα της έφτιαχνε κάτι παρόμοιο χωρίς το λουκάνικο φυσικά κι αντί για καρότα και σέλερυ, χρησιμοποιούσε τα γνωστά τσιγαρολάχανα για να νοστιμίσει το φαγητό (καυκαλήθρα, αγριόσκορδο, μυρώνια κλπ). Και πολλές φορές όταν έλειπε το ρύζι - γιατί οι εποχές ήταν δύσκολες-  στη θέση του έβαζε ξερά φασόλια!!

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι "δανεισμένος" από αυτό το τραγούδι.