Σκόρπιες σημειώσεις (#14)

Η σημερινή βροχερή Κυριακή είναι κατάλληλη για ... φαεινείς ιδέες και της υποφαινόμενης της ήρθε η εξής:

Διαβάζοντας τα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση μου έκανε εντύπωση ο ενθουσιασμός σας για ένα κρέας σχετικά άγνωστο -τελικά από σχόλια στο facebook διαπίστωσα ότι μόνο δύο άτομα έχουν δοκιμάσει φραγκόκοτα. Σε εκείνη την ανάρτηση έγραψα για την μέχρι στιγμής πιο αξιομνημόνευτη "πρώτη φορά που γεύτηκα κάτι και με συγκλόνισε" της ζωής μου. Αναφέρθηκα συγκεκριμένα στην πρώτη φορά που δοκίμασα αχινό. Στην Πάτμο πολλά χρόνια πριν, πιτσιρίκι σχεδόν,  πρώτες διακοπές χωρίς τους γονείς. Παρά θιν'αλός να γεύομαι πρώτη φορά αχινό -βγαλμένο από τη θάλασσα μόλις λίγα λεπτά πριν- κι η γεύση να προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού, δεν ήξερα μέχρι τότε ότι υπήρχαν τέτοιες γεύσεις! 

Πρόσκληση:

Κανείς σας δεν αναφέρθηκε σε μια τέτοια πρώτη φορά. Έτσι αποφάσισα να σας προσκαλέσω να μου αποκαλύψετε εσείς οι ίδιοι ''Την πρώτη φορά που γευτήκατε κάτι και σας συγκλόνισε". Θα μαζέψω όλες τις απαντήσεις σας και την επόμενη Κυριακή θα ετοιμάσω μια ανάρτηση μόνο με αυτές!

Θα χαρώ πολύ να συμμετάσχετε κι ελπίζω να υπάρξει μια ικανοποιητική συμμετοχή. Κάθε απάντηση που θα έρχεται θα μπαίνει κατευθείαν στην ανάρτηση. 

Κι αν συμμετάσχετε, ίσως εγώ ή ίσως κάποιος από εσάς να διοργανώσει το μπλογκο-ερώτημα ''Τι έφαγα πρώτη φορά ...και δεν έφαγα ξανά"!!

Κατά τ'άλλα η σημερινή βροχερή Κυριακή είχε ρεβυθάδα! Ο αξιαγάπητος κι ακούραστος Σιφνιός γείτονας, ο κος Φραζέσκος, άναψε τον ξυλόφουρνο του και ψήσαμε τις ρεβυθάδες μας. Έτσι εγκαινίασα το νέο τσικάλι που έφερα φέτος τον Σεπτέμβρη από το αγαπημένο νησί.

Και η μέρα συνεχίζεται με πολύ διάβασμα, τσάι darjeeling και καλή μουσική:

Μία ακόμη πρώτη φορά

Πρόλογος:
Όταν τρως κάτι για πρώτη φορά και σε ξετρελαίνει η γεύση του, νιώθεις συναισθήματα χαράς, ενθουσιασμού κι ευδαιμονίας να σε πλημμυρίζουν. Κι όταν έχεις το θάρρος (ή το θράσος) να θεωρείς τον εαυτό σου γκουρμέ, τέτοιες εμπειρίες τις ποθείς, τις αναζητάς ή ...σε αναζητούν!


Το σκηνικό:
- Λοιπόν άκου, έχω κάτι πολύ καλό.
- Δηλαδή;
- Κάτι που δεν έχεις ξαναφάει.
- Είσαι σίγουρος;
- Σιγουρότατος. Ποια μέρα μπορείς να περάσεις;
- Σάββατο.
- Τα λέμε το Σάββατο από κοντά.

Και μετά η συζήτηση στο τηλέφωνο με τον μπαμπά πήγε στον αδερφό που μένει στην άλλη άκρη του κόσμου, στον αδερφό που μένει στο κέντρο της πόλης, στην ξαδέρφη που είχε ατύχημα, στο θείο που του έκοψαν μέρος της μικρής του σύνταξης, στους λογαριασμούς της ΔΕΗ που κανείς πια δεν γνωρίζει γιατί και πώς έχουν διογκωθεί τόσο πολύ.

Όταν πια το Σάββατο πήγα στο σπίτι των γονιών, ανακάλυψα ότι αυτό που δεν είχα φάει ποτέ ήταν... φραγκόκοτα (ή φαραόνι)! Έχω φάει στη ζωή μου πολύ κοτόπουλο, αρκετή γαλοπούλα, τρεις-τέσσερις φορές πάπια αλλά τούτο δω το αλλόκοτα χαριτωμένο πουλερικό ήταν το κάτι άλλο! Δεν ξέρω αν ήταν απλά ο πόθος μου να δοκιμάσω επιτέλους κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό τελοσπάντων, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι η φραγκόκοτα (ή φαραόνι) είναι από τα πιο νόστιμα κρέατα που έχω φάει στη ζωή μου! Όπως είπα, ίσως να ήταν η ανάγκη για νέες γεύσεις, ίσως -από την άλλη- να ήταν η υπέροχη σάλτσα της μαμάς:

Φραγκόκοτα (ή φαραόνι) σε κόκκινη σάλτσα μπαχαρικών 

(Συνταγή της μαμάς της Crispy)

1 φραγκόκοτα (ή φαραόνι) -περίπου 1 κιλό
2 μεγάλα λευκά κρεμμύδια ψιλοκομμένα
3/4 ποτήρι λευκό κρασί
2 κουταλιές πάστα ντομάτας που θα έχουμε αραιώσει σε 1 ποτήρι νερό
1 ξύλο κανέλας
λίγο μπαχάρι
λίγα γαρύφαλλα
2 φύλλα δάφνης
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι

Κόβουμε σε μερίδες το πουλερικό. Ζεσταίνουμε σε μία κατσαρόλα μισό ποτήρι ελαιόλαδο και σε αυτό σοτάρουμε καλά το κρέας. Προσθέτουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι και σοτάρουμε μέχρι να μαλακώσει και να ξανθύνει (δεν το αφήνουμε να μαυρίσει!). Σβήνουμε με κρασί και περιμένουμε να εξατμιστεί. Προσθέτουμε την πάστα και τα μπαχαρικά, αλάτι και πιπέρι. Χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και αφήνουμε να σιγοβράσει για 2 ώρες περίπου. Πότε πότε ρίχνουμε μια ματιά να σιγουρευτούμε ότι δεν έχει ξεμείνει από υγρά.

Κατά την ταπεινή γνώμη της υποφαινόμενης το φαγητό αυτό συνοδεύεται με καλό κόκκινο κρασί. Για παράδειγμα Κτήμα Γεροβασιλείου 2009 το οποίο τιμήσαμε εκείνο το βράδυ.


Επίλογος:
 Θυμήθηκα την συγκλονιστικότερη γευστική εμπειρία της "πρώτης φοράς" που έχω ζήσει μέχρι στιγμής: Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα αχινό!  Καλοκαίρι στην Πάτμο πριν πολλά χρόνια, το σκηνικό μια έρημη παραλία, ζέστη, ησυχία, τέσσερα άτομα αραγμένα σε μια ψαρόβαρκα, ο ένας βουτά να ψαρέψει αχινούς και να σου μετά από λίγο έρχεται το καλούδι με λίγο λεμόνι και μια στάλα ψωμί! Η απόλυτη γευστική ευδαιμονία!

Σκόρπιες σημειώσεις (#13)

Κάποιοι σύνδεσμοι που μου έφτιαξαν τη διάθεση:

1. Αν θέλετε να φτιάξετε μια ομελέτα αλα Gordon Ramsay δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε τις οδηγίες του!

2. Αν -και μόνo αν-  είστε ανοιχτόμυαλοι, αν σας κουράζει το πολύ politically correct, αν τα έχετε πάρει στο κρανίο με τα διάφορα είδη διατροφικών μοδών, αν βαρεθήκατε να ακούτε περί υγιεινής διατροφής, αν δεν αντέχετε τους γαστρονομικούς ξερόλες, τότε ακούστε τον απολαυστικό κο. Jim Gaffigan. Δεν ξέρω αν εννοεί όλα όσα λέει αλλά είναι ξεκαρδιστικός, δηκτικός και σαρκάζει πολύ έξυπνα διάφορες διατροφικές μόδες που εν τέλει κουράζουν κι ουσία δεν έχουν.

3. Η κα. Martha Stewart έκανε το λάθος να δημοσιεύσει μια καθόλου κολακευτική φωτογραφία μιας σαλάτας -ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων- και το twitter πήρε φωτιά. Δεν της χαρίστηκαν διάφοροι food blogger -της την είχαν στημένη μιας κι έχει ανοίξει πόλεμος μεταξύ των δύο πλευρών-  κι έγινε της τρελής. Η ίδια πάντως παρέμεινε ατάραχη. Εδώ που τα λέμε η φωτογραφία είναι απαράδεκτη, ούτε η υποφαινόμενη δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά στις φωτογραφικές υπερπαραγωγές της!


4. Δοκίμασα αυτήν την πολύ απλή και πολύ νόστιμη φριτάτα.

5. Δοκίμασα αυτήν την εξαιρετικά απλή αλλά θαυματουργή βινεγκρέτ. Προσοχή τη βινεγκρέτ δοκίμασα όχι το ...ψημένο κουνουπίδι (έλεος δηλαδή!) Η βινεγκρέτ δεν είναι παρά λιαστή ντομάτα, ελαιόλαδο και λεμόνι κι αν πετύχεις τις σωστές αναλογίες είναι θεϊκή! Τόσο απλά!

6. Προ ημερών έφτιαξα αυτήν την κολοκυθόπιτα που με ενθουσίασε! Κι ανυπομονώ να δοκιμάσω το σαραγλί που φαίνεται εξίσου θελκτικό!


Ες αύριον τα σπουδαία ...με μια πρώτη φορά!

'Φχαριστίες

Bungee jumping. Από τότε που ξέσπασε η κρίση -εδώ και 4 χρόνια!- η διάθεση της υποφαινόμενης επιδίδεται σε ένα αέναο bungee jumping, μάλιστα τώρα τελευταία  αισθάνεται ότι οι αποφάσεις των απίστευτων πολιτικών αυτής της χώρας (στο εγγύς μέλλον οι Έλληνες πολιτικοί θα γίνουν case study με θέμα: Πώς να ΜΗΝ διαχειριστείς μια κρίση) είναι έτοιμες να κόψουν το σκοινί και τότε θα αρχίσει η ελεύθερη πτώση....
Αλλά, ωχού βρε Crispy, εμείς ήρθαμε εδώ για να φάμε, να περάσουμε καλά, λίγη αισιοδοξία παρακαλώ γκρινιάρα food blogger! Ναι βέβαια, γιατί όχι, γιατί να μην είμαι αισιόδοξη, άλλωστε ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός της χώρας υποσχέθηκε έξοδο στις αγορές το 2014! Γιούπι!

Θέλω πολύ να ευχαριστήσω την πρωθυπουργάρα μας για όλα όσα έχει κάνει και μιας και πλησιάζει η γιορτή των Ευχαριστιών κι είναι κι αμερικανοθρεμμένος τρομάρα του είναι καλή ευκαιρία να του κάνω ένα τραπέζι, να δει ότι τον νοιάζομαι και τον πονάω κι ότι εκτιμώ πολύ όλα όσα έχει κάνει, αυτός και το εξίσου ανεκδιήγητο υπουργικό συμβούλιο.


Για να σοβαρευτούμε τώρα παρακαλώ! Οι Ευχαριστίες είναι η γιορτή εκείνη κατά την οποία τα αμερικάνικα food sites γεμίζουν κολοκύθα και γαλοπούλα. Μικρό το κακό αφού με τα δύο αυτά υλικά μπορείς να δημιουργήσεις εξαιρετικά πιάτα.
Έπεσα πάνω σε μια συνταγή για μπούτια γαλοπούλας που ψήνονται σε apple cider. Βρήκα την ιδέα πολύ ενδιαφέρουσα και δεν είχα άδικο, όσο ψηνόταν το φαγητό, όμορφα αρώματα ξεπηδούσαν από το φούρνο κι η γεύση του φαγητού προέκυψε να είναι ιδανική για ένα γλυκό βροχερό φθινόπωρο.
Και μπορεί να γκρινιάζουμε σε τούτο το blog αλλά ποτέ δεν μιζεριάζουμε, ιδιαίτερα στο φαγητό. Και τούτο το πιάτο -πιστέψτε με!- διώχνει μακριά μιζέρια και καημούς!

Μπούτια γαλοπούλας ψημένα σε apple cider

Υλικά για 2 άτομα

2 μπούτια γαλοπούλας
1 μεγάλο άσπρο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 καρότο ψιλοκομμένο
1 κλωνάρι σέλερι ψιλοκομμένο
330 ml apple cider (Βρήκα στο ΑΒ)
2 κλωνάρια θυμάρι
1 φύλλο δάφνης
1 ποτήρι ζωμό κότας σπιτικό
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνετε λίγο ελαιόλαδο. Αλατοπιπερώνετε τα μπούτια και τα σοτάρετε καλά από όλες τις πλευρές για μερικά λεπτά. Τα βγάζετε από το τηγάνι και ρίχνετε σε αυτό το κρεμμύδι, καρότο και σέλερι. Σοτάρετε μέχρι να αρχίσει να παίρνει χρώμα το κρεμμύδι. Ρίχνετε το cider, τον ζωμό, το θυμάρι και το φύλλο δάφνης και περιμένετε να πάρει μια βράση. Μόλις πάρει βράση το βγάζετε από τη φωτιά, ρίχνετε τη σάλτσα σε ένα ταψί, τοποθετείτε τα μπούτια μες το ταψί και το σκεπάζετε με αλουμινόχαρτο πιάνοντας το γύρω γύρω στο χείλος του ταψιού. Το βάζετε στο φούρνο και ψήνετε για 45 λεπτά περίπου. Ξεσκεπάζετε αφαιρώντας το αλουμινόχαρτο και ψήνετε για άλλα 20 λεπτά. Μόλις είναι έτοιμο, θα πάρετε τη σάλτσα, θα την βάλετε σε ένα κατσαρολάκι και θα την βράσετε μέχρι να πήξει. Βάζετε τα μπούτια σε μια πιατέλα και περιχύνετε με τη σάλτσα.

Σημείωση: Τη φωτογραφία των δύο υπεραισιόδοξων πολιτικών την τσίμπησα από φίλο στο fb και προέρχεται από εδώ.

Autumn in New York

Φαντάζομαι ότι κάποιοι από εσάς διαβάζοντας τον τίτλο θα αναφώνησαν: "Α, ώστε εκεί βρίσκεται η χάρη της!". Όχι, αγαπητοί μου αναγνώστες, η χάρη της βρίσκεται εδώ, στο Κλεινόν Άστυ -πού τέτοια τύχη να βρισκόταν στο Μεγάλο Μήλο.
Αλλά να, συνέβησαν διάφορα στη Νέα Υόρκη. Οι κάτοικοι της πόλης εξέλεξαν νέο δήμαρχο .
Κι υπάρχουν κάποιοι, νυν και πρώην, Νεοϋορκέζοι food bloggers που είχαν κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πουν:

1. Η Alejandra του συμπαθέστατου Always order dessert, έθεσε ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα που δυστυχώς, αυτοί που ασχολούμαστε με τη μαγειρική, το παίρνουμε ως δεδομένο: Την κάκιστη συσκευασία ορισμένων προϊόντων!  Κι εξηγούμαι: Πόσες φορές έχετε ανοίξει μια χάρτινη συσκευασία αλεύρι ή ζάχαρη και ΔΕΝ χύθηκε ούτε κόκκος; Πόσες; Ποτέ είναι η ειλικρινής απάντηση!(τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου ειλικρινέστατη απάντηση!). Κάθε φορά που είναι να ανοίξω συσκευασία αλευριού ή ζάχαρης (ή και άλλων προϊόντων) ανοίγω στη διαπασών το ράδιο για να μην ακούσουν οι γείτονες τα μπινελίκια μου! Σχεδόν το μισό αλεύρι εκτοξεύεται σε διάφορα μέρη της κουζίνας, το χειρότερο βέβαια είναι η ζάχαρη κι αυτό το ανελέητο "κριτς κριτς" κόκκων της που έχουν πέσει στο πάτωμα, υπάρχουν κι εκείνα τα αμέτρητα ζυμαρικά που βρίσκω πίσω από την κουζίνα, και βέβαια εκείνος ο καφές που δεν έγινε ποτέ ρόφημα -ευτυχώς το τσάι βρίσκεται σε φακελάκι! Κάποια εταιρία να μας λυπηθεί και να φτιάξει πιο πρακτικές συσκευασίες!

2. Ο πολύ δραστήριος Adam του Amateur Gourmet (ένα από τα παλιότερα food blogs) μέχρι πριν ένα χρόνο ζούσε στη Νέα Υόρκη, αλλά τώρα πια έχει μετακομίσει στις δυτικές ακτές της χώρας. Ο Adam λοιπόν, έδωσε μια πολύ όμορφη, μεστή και ψύχραιμη απάντηση στη Martha Stewart, η οποία τα έβαλε με τους food bloggers (κάτι μου θυμίζει αυτό). Η απάντηση του βασίζεται σε γερά επιχειρήματα, όπως το γεγονός ότι ένας/μία food blogger έχει πιο άμεση σχέση με τους αναγνώστες του/της, υπάρχει μια οικειότητα που τα περιοδικά δεν μπορούν να προσφέρουν. Αναφέρει επίσης ότι ο συντάκτης κι υπεύθυνος εκτέλεσης μιας συνταγής σε περιοδικό ουσιαστικά έχει αποστασιοποιηθεί από αυτή, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι τα θέματα των περιοδικών μαγειρικής προετοιμάζονται μήνες πριν δημοσιευτούν. Σε αντίθεση με εμάς τους food bloggers που τη μια μέρα μαγειρεύουμε και την άλλη ...δημοσιεύουμε! Διαβάστε το κείμενο του Adam, έχει ενδιαφέρον ιδιαίτερα για εμάς που αγαπάμε το food blogging.

3. Δύο διάσημες food bloggers, μια πρώην Νεοϋορκέζα (Η Luisa Weiss του The Wednesday Chef) και μια νυν (η Deb του Smitten Kitchen), συναντήθηκαν κάπου στην πόλη με τρίτη διάσημη Νεοϋορκέζα food blogger και είχαν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, σχετικά με το food blogging, τις εμπειρίες τους, τα βιβλία best sellers που έχουν εκδώσει, τις πόλεις τους και τις γαστριμαργικές συνήθειες των κατοίκων τους. Αν έχετε διάθεση και χρόνο δείτε το σχετικό link : εδώ .

Ό,τι κι αν λέει η κα. Stewart, οι food bloggers είναι πια θεσμός και κάποιοι από αυτούς αναφέρονται ως σταθερό σημείο αναφοράς- όλα αυτά βέβαια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Και το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στην ανάρτηση:

ΥΓ: Άσχετο με την ανάρτηση αλλά θα ήθελα να σημειώσω ότι με χαρά διαπιστώνω τη μεγάλη επιτυχία της ανάρτησης μου με θέμα μαγειρική κι αστυνομικό μυθιστόρημα! Η συγκεκριμένη ανάρτηση είχε, και τότε που δημοσιεύτηκε, μεγάλη και θετική ανταπόκριση αλλά ακόμα και τώρα λαμβάνω ενθουσιώδη μηνύματα.  Μου κάνει εντύπωση! Μάλλον είμαστε αρκετοί γκουρμέ που αγαπάμε το αστυνομικό μυθιστόρημα.
 (Κρίμα που ο Χάρι Χόλε δεν είναι ιδιαίτερα γκουρμέ. Με καφέδες και ουίσκι την έβγαλε στη Λεοπάρδαλη! )