Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Ένας αξιαγάπητος κι απολαυστικός ''Americano''!



Η ταινία ''Un Americano a Roma'' (''Ένας Αμερικανός στη Ρώμη'') είναι μια απολαυστική ιταλική κωμωδία του 1954, με την οποία έγινε γνωστός ο σπουδαίος ηθοποιός Alberto Sordi. Ο χαρακτήρας τον οποίο υποδύεται είναι ο φτωχός, κακομοίρης Νάντο, ο οποίος έχει τρέλα με οτιδήποτε αμερικάνικο και το όνειρο του είναι να πάει στις ΗΠΑ για να ζήσει -τι άλλο;- το....αμερικάνικο όνειρο! Κυκλοφορεί πάντα με τζην παντελόνι και καπέλο του μπέιζμπολ και εκστομίζει κάτι άθλια αγγλικά -προφοράς του...Κάνσας Σίτι υποτίθεται- προσπαθώντας γενικώς να εντυπωσιάσει. Σε μια προσπάθεια του να ''αμερικανοποιηθεί'' σκέφτεται να απαρνηθεί ακόμα και την ιταλική κουζίνα! Έτσι ένα βράδυ που επιστρέφει σπίτι αποφασίζει να αγνοήσει την λαχταριστή μακαρονάδα της μαμάς που τον περιμένει και να ετοιμάσει κάτι ...''αμερικάνικο'' .



Πασαλείβει μια φέτα ψωμί με ό,τι θεωρεί πιο αμερικανιά, ανακατεύει μουστάρδες,μαρμελάδες, περιχύνει με γάλα την αηδία που έχει φτιάξει, πάει να την δοκιμάσει και φυσικά την απορρίπτει...αλλά διακριτικά. Γυρίζει , κοιτά την πληθωρική μακαρονάδα και της λέει ''απειλητικά'' : ''Με προκάλεσες κι εγώ θα σε καταστρέψω''. Κι ορμά και τρώει αχόρταγα τη μακαρονάδα που σύμφωνα με τα -ιταλικά- κιτάπια μου δεν είναι άλλη από την...

Maccheroni al pomodoro
(από την ταινία ''Un Americano a Roma'')
2012: Gourmet Cinema
Σεπτέμβριος



Υλικά για 4 άτομα

1 πακέτο ζυμαρικά spaghetti ή bucatini (τα δικά μας Νο.6 ή 5 αντίστοιχα)
1 κρεμμύδι λευκό
4-5 ντομάτες (Τώρα που είναι ακόμα η εποχή τους, χρησιμοποιήστε φρέσκες. Αργότερα αντικαταστήστε τες με ένα κουτί κον-κασέ)
1 πιπερίτσα μικρή αλλά καυτερή
1/2 ποτήρι κρασιού λευκό κρασί
λίγο ελαιόλαδο
αλάτι
πεκορίνο (ή άλλο σκληρό τυρί κατάλληλο για ζυμαρικά σε κόκκινη σάλτσα)


Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι. Σε ένα τηγάνι και σε μέτρια φωτιά ζεσταίνουμε λίγο λάδι. Σε αυτόν σωτάρουμε το κρεμμύδι μέχρι να ροδίσει. Προσοχή! Δεν αφήνουμε το κρεμμύδι να μαυρίσει! Σβήνουμε με το κρασί. Το αφήνουμε να εξατμιστεί και προσθέτουμε την ντομάτα και την πιπερίτσα. Αλατίζουμε και αφήνουμε τη σάλτσα να σιγοβράσει. Εν τω μεταξύ σε αλατισμένο νερό που βράζει ρίχνουμε τα ζυμαρικά και τα βράζουμε al dente. Μια σύντομη παρένθεση: Η υποφαινόμενη είναι από εκείνα τα όντα που ΔΕΝ σπάνε τα spaghetti, bucatini, maccheroni, linguini κλπ πριν τα ρίξουν στην κατσαρόλα! Της αρέσει να είναι ολόκληρα και να τα ρουφά με χάρη -όσο γίνεται!- ενώ τα τρώει!  Μόλις βράσουν,  σάλτσα και ζυμαρικά έρχονται εις σάρκαν μία και σερβίρονται αμέσως με μπόλικο πεκορίνο πάνω πάνω!

Buon appetito!

Κι εδώ η ''επίμαχη'' σκηνή! Απολαύστε τον Νάντο στη ''μάχη'' του με την μακαρονάδα:


Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Το τέλος του καλοκαιριού

Το μεγαλύτερο μέρος του Σεπτέμβρη το περάσαμε εκτός των των τειχών, από εδώ κι από εκεί. Χαρήκαμε την ομορφιά της ελληνικής φύσης, χορτάσαμε ησυχία -γλιτώσαμε για λίγο από τους...κάγκουρες!!! Παρεμπιπτόντως έχει αυξηθεί επικίνδυνα ο πληθυσμός της συγκεκριμένης συνομοταξίας εδώ στην Αθήνα!- Και κυρίως , κι αυτό που μας ενδιαφέρει άμεσα, είναι ότι φάγαμε καλά έως πολύ καλά! 
Βρεθήκαμε σε  ταβέρνες όπου γευτήκαμε τίμιο,  απλό, εντούτοις υπερνόστιμο ελληνικό φαγητό και κυρίως σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές. Όλα τα εδέσματα καλά και σωστά φτιαγμένα, ακόμα κι οι ταπεινές τηγανητές πατάτες προέκυψαν θεϊκές!
Αλλά σήμερα δεν θα παρουσιάσουμε μια ταβέρνα. Θα γράψουμε για ένα εστιατόριο που επιμένει να σερβίρει καλόγουστη νεοελληνική κουζίνα σε ένα μικρό πανέμορφο νησί των Κυκλάδων. Στη Φολέγανδρο συγκεκριμένα.



Eva's Garden
Χώρα Φολεγάνδρου
Φολέγανδρος

Ο κήπος της Εύας βρίσκεται στη Χώρα της Φολεγάνδρου, η οποία κατά την υποφαινόμενη είναι η ωραιότερη Χώρα των Κυκλάδων- αντιρρήσεις δεκτές αλλά με μέτρο...!
Ο κύριος χώρος του εστιατορίου είναι -φυσικά- ένας  κήπος πλημμυρισμένος από  αρώματα και ντυμένος στα λευκά, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι με τη βεραντούλα που στεγάζει το κυρίως εστιατόριο. Λευκή, ανέμελη διακόσμηση κι εδώ, με τις βουκαμβίλιες να δίνουν χρώμα στο χώρο της βεράντας.
Το μενού είναι όπως πρέπει  δομημένο δηλαδή σύντομο και περιεκτικότατο και καθόλου φλύαρο. Σαλάτες ολόφρεσκες και δροσερές με έξυπνο συνδυασμό υλικών, ορεκτικά με περιεχόμενο όπως τα ψημένα λαχανικά με χαλούμι και ξεροτηγανισμένες αραβικές πίτες ή την αιθέρια τάρτα με πράσο και ναξιώτικη γραβιέρα. Ή από την άλλη, γνωστά αλλά καλοδουλεμένα ορεκτικά όπως η φάβα με κάππαρη, ψιλοκομμένο κρεμμύδι και ντομάτα που συνοδεύεται με γαύρο μαριναρισμένο.



 Στα πρώτα θα συναντήσουμε μακαρονάδες, ριζότο αλλά και κριθαρότο! Ξεχωρίζουν τα πληθωρικά λινγκουίνι με πέστο δυόσμου, ντομάτα και ξινοτύρι Νάξου, ένα από τα hit που είναι το κριθαρότο με καραβίδες, και το ριζότο με κολοκύθα και σίγλινο Μάνης.
Στα δεύτερα έχουμε κοτόπουλο σουβλάκι ζουμερό και ...γιγαντιαίων διαστάσεων, φιλέτα γαλοπούλας  σε γλυκιά σάλτσα, και το ωραιότερο απ'όλα φιλέτο λαβράκι με βλήτα. Όσο απλό κι αν ακούγεται το πιάτο, είναι τόσο όμορφα και σωστά καμωμένο (το ψάρι έχει ψηθεί όσο πρέπει , τα χόρτα έχουν βράσει όσο πρέπει) δεν είναι τυχαίο που δεν έλειπε σχεδόν από κανένα τραπέζι! Πολλές φορές υπάρχουν κυρίως πιάτα που είναι εκτός καταλόγου, έτσι δοκιμάσαμε τρυφερό κουνέλι με δεντρολίβανο κι ελιές κι επίσης αρνάκι αριστουργηματικό σε σάλτσα λουίζας.
Η μεγάλη έκπληξη όμως για φέτος ήταν τα επιδόρπια! Φάγαμε μια ωραιότατη κρέμα μπαβαρουά με άρωμα καφέ συνοδευόμενη από καραμελωμένους ξηρούς καρπούς και επιπλέον μια από τις ωραιότερες τάρτες λεμονιού που έχουμε δοκιμάσει ποτέ!
Τέλος θα αναφερθούμε στον κύριο λόγο για τον οποίο προτιμάμε την ''Εύα'': Τη λίστα κρασιών! Τα παιδιά που έχουν το εστιατόριο όχι μόνο επιμένουν στο να φτιάχνουν μια ευπρεπέστατη λίστα αλλά κυρίως είναι ενημερωμένοι, ξέρουν να προτείνουν και ενίοτε διαθέτουν νέα, άγνωστα μεν αλλά πολύ ενδιαφέροντα ελληνικά κρασιά!
Οι τιμές είναι λογικότατες , περίπου 20-25  ευρώ το άτομο χωρίς το κρασί.
Λειτουργεί μέχρι τέλη Σεπτέμβρη και το χειμώνα ανοίγει Παρασκευή- Κυριακή.
Φαντάζομαι ότι κανείς από εσάς δεν ετοιμάζει αυτές τις μέρες τις βαλίτσες του για τη Φολέγανδρο -άλλωστε όπως μας επιβεβαίωσε απορημένος ο οδηγός του λεωφορείου για την Αγκάλη, ήμασταν οι μοναδικοί Έλληνες επισκέπτες του νησιού! Αντιθέτως το νησί έσφυζε από Ιταλούς -δεν είναι τυχαίο ότι διαθέτει ιταλικό προξενείο!- και Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς και Σκανδιναβούς! Αλλά έχετε υπόψη την ''Εύα'' για το επόμενο καλοκαίρι ή ακόμα καλύτερα το Πάσχα. Οι Κυκλάδες είναι κάτι παραπάνω από πανέμορφες την άνοιξη!


O Bobo, τακτικός επισκέπτης του κήπου, μας συντρόφευε στο δείπνο μας.



ΥΓ: Ο τίτλος της ανάρτησης είναι παραπλανητικός. Όπως διαπιστώνετε διανύουμε ένα γλυκύτατο μικρό καλοκαιράκι! Εκμεταλλευτείτε το!

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

The heat is on!

Ε ψιτ! Καλοκαιράκι, πού πας; Μην φεύγεις! Έχουμε συνέχεια (και τέλος;) στο θερινό αφιέρωμα τούτου του ''τι είμαι;τι κάνω;πού βρίσκομαι;'' blog στις ...πιπεριές! Να θυμίσουμε ότι αυτό το καλοκαίρι εμφανίστηκαν 1 , 2 , 3 , 4 συνταγές με πιπεριές και σήμερα έχουμε την 5η κατά σειρά.
Πριν τη συνταγή όμως, έχουμε μια μικρή παρουσίαση της ποικιλίας πιπεριάς ''σταυρός'' ( περισσότερες πληροφορίες εδώ, σελ.15 ), η οποία απ'ότι έμαθα έκανε θραύση φέτος κι οι εξαγωγές της εκτινάχτηκαν στα ύψη. Τις πιπεριές αυτές τις τηγανίζουν κι είναι ένα ωραιότατο ορεκτικό που τραβά άφθονο ούζο, τσίπουρο, κρασί ή μπύρα! Σε γενικές γραμμές θεωρείται πιπεριά με μέτρια καυστικότητα αλλά υπάρχουν κι...οι εξαιρέσεις! Ενίοτε ανάμεσα στις μετριοπαθείς πιπεριές κυκλοφορούν και ...''Τούρκοι''!!* Οι politically correct ας μην αρχίσουν να ωρύονται αλλά έτσι ονομάζονται χαϊδευτικά οι πολύ καυτερές πιπεριές- οι μισές τουλάχιστον που θα προκύψουν σε μια τηγανιά είναι διαολεμένα καυτερές, να το έχετε υπόψη!


Αν τις βρει κανείς, θα τις πλύνει, ΔΕΝ θα κόψει το κοτσανάκι, θα τις σκουπίσει καλά, θα τις τρυπήσει οπωσδήποτε και θα τις τηγανίσει σε καλά ζεσταμένο λάδι μέχρι να μαλακώσουν και να ροδίσουν. Σερβίρονται ελαφρώς αλατισμένες και με άφθονο αλκοόλ ...για παν ενδεχόμενο. Το κοτσανάκι το κρατήσαμε για να κάνουμε το εξής. Το κρατάμε με τα δάχτυλα μας ενώ συγχρόνως πατάμε την πιπεριά με το πιρούνι. Τότε τραβάμε το κοτσανάκι κι εκείνο βγαίνοντας παρασύρει μαζί του τους σπόρους της πιπεριάς αφήνοντας μας να απολαύσουμε τη σάρκα της!



Ναι, η αλήθεια είναι ότι φέτος το καλοκαίρι δεν πέρασε μέρα δίχως να φάμε πιπεριά και δεν αστειευόμαστε. Το αντίθετο! Αλλά το φαγητό που υπήρξε το μεγάλο hit και το λατρέψαμε σε σημείο παροξυσμού- ναι, έτσι είναι τούτο το blog έχει πάθη κι εμμονές-, είναι αυτό που ακολουθεί. Δεν ήταν στις προθέσεις μας να το αναρτήσουμε αλλά 1) είναι διαολεμένα νόστιμο 2) είναι ιταλικό πιάτο εκ της Ρώμης ορμώμενο και 3) ''σερβίρεται'' σήμερα εδώ για να τιμήσουμε την πρεμιέρα της ταινίας του Woody ''To Rome with love''.  Όπως ξέρετε, τρέφουμε μια αιώνια αγάπη για την Αιώνια Πόλη...

Κοτόπουλο με πιπεριές Φλωρίνης αλά Ρομάνα



Για 4 άτομα θα χρειαστείτε ένα κοτόπουλο ελεύθερης βοσκής το οποίο θα τεμαχίσετε. Σε μια μεγάλη κατσαρόλα θα ζεστάνετε λίγο λάδι και θα τηγανίσετε το κρέας έτσι ώστε να πάρει όμορφο χρώμα απ'όλες τις πλευρές. Ρίχνετε 2-3 σκελίδες σκόρδο κομμένες στη μέση, αλατοπιπερώνετε. Όταν αρχίσουν να μαυρίζουν οι σκελίδες τις αφαιρείτε. Σβήνετε το φαγητό με ένα ποτήρι καλής ποιότητας λευκό κρασί. Χαμηλώνετε λίγο τη φωτιά και περιμένετε να σωθεί το κρασί στα 2/3. Ρίχνετε μια κονσέρβα ντομάτα (ή 3-4 φρέσκες μεγάλες κι ώριμες ντομάτες) , 10 (πάνω κάτω-ανάλογα με το μέγεθος)  πιπεριές φλωρίνης από τις οποίες θα έχετε αφαιρέσει τους σπόρους και θα έχετε κόψει σε μεγάλα κομμάτια. Σκεπάζετε την κατσαρόλα κι αφήνετε το φαγητό να σιγοβράσει για 1 ώρα. Πότε πότε ανακατεύετε και ρίχνετε μια ματιά μήπως χρειάζεται λίγο νερό. Θα είναι έτοιμο όταν θα έχουν σωθεί τα υγρά και οι πιπεριές θα έχουν μαλακώσει και θα τυλίγουν όμορφα το κρέας. Σερβίρεται με ένα υπέροχο ελληνικό ροζέ το οποίο θα έχουμε φέρει στη σωστή θερμοκρασία.

Προσοχή! Τούτο το φαγητό ''τραβά'' πολύ -μα πάρα πολύ- ψωμί!

Η συνταγή είναι από εδώ. Προτιμήσαμε την συγκεκριμένη εκδοχή.


* Διάλογος μεταξύ της υποφαινόμενης (η οποία προσπαθούσε να αποσαφηνίσει τον όρο ''Τούρκος'') και συνδαιτυμόνα:
Η συνδαιτυμόνας τρώει μια καυτερή πιπεριά κι αναφωνεί :
-Πω πω, τι ''Τούρκος'' είναι τούτη!
-Ποια;
-Η πιπεριά.
-Και γιατί ''Τούρκος''
-Γιατί...καίει!
-Και γιατί όχι... ''Ιρακινός'' ή ''Ιρανός'';
Με κοιτάζει με οίκτο ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους. Τρώει άλλη μία, καίγεται κι αναφωνεί πάλι:
-Μωρέ τι ''Τούρκος'' είναι τούτη!
-''Τούρκος'', ε. Κι από πού ακριβώς από την Τουρκία παρακαλώ; ρωτά η υποφαινόμενη προσπαθώντας να κάνει ''πνεύμα''.
-Μωρέ από τα βάθη της Ανατολίας είναι τούτη!!
Προφανώς τα τούρκικα σίριαλ μας έχουν κάνει εξπέρ στην γεωγραφία της γείτονος χώρας έμεινε να σκέφτεται η υποφαινόμενη....!