Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Απλή αλλά αποτελεσματική!

Δεν είχα σκοπό να κάνω τούτη την ανάρτηση , άλλωστε φαντάζομαι ότι όλοι γνωρίζετε  τα spaghetti aglio e olio. Αλλά συνέβησαν τα εξής:
1. Διαπίστωσα από την προηγούμενη ανάρτηση ότι λατρεύετε τις απλές μακαρονάδες κι η aglio e olio είναι η επιτομή της απλής μακαρονάδας!
2. Την Παρασκευή το βράδυ έκατσα να δω ειδήσεις. Για κάποιο λόγο βαρέθηκα κι ως συνήθως άρχισα το ζάππινγκ που με οδήγησε μέχρι το  Mακεδονία TV!! Νόμιζα ότι είχε μεταλλαχθεί σε σταθμό-teleshopping αλλά εκείνη τη στιγμή έπαιζε μια ιταλική αστυνομική σειρά- δεν έχω ιδέα ποια! Σε κάποια φάση δείχνει τους δύο αστυνομικούς -πρωταγωνιστές της σειράς να πηγαίνουν στο σπίτι του ενός κι εκεί στο σπίτι ο μπαμπάς του αστυνομικού μαγείρευε:
-Τι καλό μας φτιάχνεις απόψε πατέρα;
- Spaghetti aglio e olio.
- Α, μια απλή μακαρονάδα δηλαδή!
-Απλή αλλά αποτελεσματική παιδί μου!
Η ατάκα του πατέρα με έκανε να χαμογελάσω , άλλωστε είχε τόσο δίκιο. Μπορεί να είναι οι απλούστερες μακαρονάδες τούτες εδώ κι οι προηγούμενες , οι πρώτες ύλες ταπεινές , αλλά αυτή είναι η ''μαγκιά'' τους. Μας τέρπουν -και μας χορταίνουν! - με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουν!

Έτσι, για την...

Spaghetti aglio e olio



θα κάνουμε το εξής:
Θα βάλουμε μια κατσαρόλα με νερό και λίγο αλατάκι να βράσει.
Έχουμε υπ'όψη ότι η συγκεκριμένη σπαγγετάδα απαιτεί άφθονο λάδι -το οποίο πρέπει να είναι εξαιρετικής ποιότητας- κι άφθονο σκόρδο.






Εγώ για 2 πιάτα χρησιμοποιώ 3-4 σκελίδες , τις οποίες κόβω σε λεπτές φετούλες. Σε όσους αρέσει πάρα πολύ το σκόρδο και ...δεν έχουν να πάνε πουθενά μετά , μπορούν να τρίψουν τις σκελίδες!
Τώρα , η σπαγγετάδα αυτή ενισχύεται με τα δύο P : peperoncino & prezzemolo , δηλαδή καυτερή πιπερίτσα και μαϊντανό.







Αν τυχόν δεν έχουμε καυτερή πιπερίτσα χρησιμοποιούμε μπούκοβο - το κάνω συχνά.
Λοιπόν , αφού ετοιμάσαμε τα υλικά μας συνεχίζουμε ως εξής. Μόλις βράσει το νερό , ρίχνουμε τα ζυμαρικά τα οποία βράζουμε αυστηρώς al dente. Αφού αποσύρουμε την κατσαρόλα με τα ζυμαρικά και τα στραγγίξουμε, στο ίδιο μάτι βάζουμε επάνω ένα τηγάνι στο οποίο έχουμε βάλει το άφθονο λάδι , το άφθονο σκόρδο , και πιπεριά ή μπούκοβο όσο αντέχουμε. Επειδή το μάτι είναι ήδη ζεστό , το σκόρδο θα αρχίσει να σωτάρεται αμέσως. Προσοχή εδώ: Θέλουμε να ζεσταθεί καλά το λάδι αλλά συγχρόνως να μην καεί το σκόρδο. Μόλις κάψει καλά το λάδι , αφαιρούμε το τηγάνι από τη φωτιά και προσθέτουμε τα ζυμαρικά ανακατώνοντας πολύ πολύ καλά. Σερβίρουμε αμέσως με το φρεσκο-χοντρο-κομμένο μαϊντανό να δεσπόζει στη μέση του τραπεζιού και με το οποίο θα συνοδεύσουμε την ταπεινή μας aglio e olio!







Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

When in Athens...

Οι Άγγλοι έχουν μια παροιμία που λέει:


When in Rome...

.....do as the Romans do!

Καλώς ή κακώς δε βρισκόμαστε στη Ρώμη αλλά στην Αθήνα. Και στην Αθήνα ...τρέχουμε κι ο ωφέλιμος χρόνος ( ω.χ. = 24 ώρες - ώρες εργασίας - ώρες ύπνου! Τι μένει; ε.ωχ = ελάχιστος ωφέλιμος χρόνος!) είναι , όπως αποδείξαμε (!), λίγος, ενίοτε πολύ λίγος. Και συμβαίνει κάποιες στιγμές που μας πιέζει ο χρόνος ...να πεινάμε! Και τότε αποφασίζουμε ...να το κάνουμε όπως οι Ρωμαίοι!
Δεν έχουμε παρά να βάλουμε μια κατσαρόλα με νερό να βράζει -ρίχνουμε και λίγο αλατάκι βεβαίως! Όσο περιμένουμε να βράσει το νερό .....


..... τρίβουμε αρκετό έως πολύ πιπέρι! Προσοχή! Μόνο φρεσκοτριμμένο πιπέρι γίνεται δεκτό στη συγκεκριμένη συνταγή! Επίσης....



...φρεσκοτρίβουμε το τυρί μας! Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούν αυστηρά και μόνο pecorino romano , εμείς...χμμ , ναι , ....γιατί όχι , ας χρησιμοποιήσουμε δικό μας πεκορίνο ή κεφαλοτύρι ή...καμιά πολύ καλά ψημένη κρητική γραβιέρα!




Το νερό έβρασε; Ωραία , ρίχνουμε τα σπαγγέτι -αυτά χρησιμοποιούνται στη συνταγή μας αλλά τα σπαγγετόνι είναι ακόμα καλύτερα. Συγχρόνως - τρόπος του λέγειν , δεν είμαστε και ...ζογκλέρ φαντάζομαι!- κρατάμε πάνω από την κατσαρόλα στην οποία βράζουν τα ζυμαρικά ένα μεγάλο μπολ για να ζεσταθεί. Σουρώνουμε τα ζυμαρικά όταν θα είναι al dente. Κρατάμε 1/2 ποτήρι από το νερό στο οποίο έχουν βράσει. Τα ρίχνουμε στο ζεσταμένο μπολ, ανακατεύουμε ζωηρά ρίχνοντας εναλλάξ το τυρί με το νερό λίγο λίγο- ίσως δεν το χρειαστείτε όλο. Το ζεστό νερό θα βοηθήσει να λιώσει ομοιόμορφα το τυρί και να αποκτήσει η σπαγγετάδα μας κρεμώδη υφή. Αν η σάλτσα είναι πολύ σφιχτή ρίχνουμε λίγο νερό ακόμα, αν είναι νερουλή, ρίχνουμε λίγο τυρί. Τέλος ρίχνουμε άφθονο φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Και σερβίρουμε α-μέ-σως!

Και τι φτιάξαμε Crispy;
Α , ναι!
Μια ωραιότατη ...




.....Σπαγγέτι cacio e pepe 


Όπως ακριβώς τη φτιάχνουν στη Ρώμη!
....Ή σχεδόν!!!


Crispy's conclusion : Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σας πω πόσο πιπέρι και πόσο τυρί θα βάλετε. Αλλά αν επιμένετε , υπολογίστε μια κουταλίτσα πιπέρι για κάθε άτομο και τρεις-τέσσερις κουταλιές τυρί αντίστοιχα.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Spaghetti-wise!

Τις προάλλες είδα για πολλοστή φορά μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες , την ''Γκαρσονιέρα'' (''The apartment'') του Billy Wilder . Η ταινία , είναι μια τρυφερή κομεντί αλλά συγχρόνως και μια σάτιρα των ηθών της μεταπολεμικής , υπερμοντέρνας - σε σχέση με τα τότε δεδομένα του υπόλοιπου κόσμου- Αμερικής.  
Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας , ο κεντρικός ήρωας ο C.C.Baxter (τον υποδύεται απαράμιλλα ο Jack Lemmon) , ενώ ετοιμάζει spaghetti and meatballs , στραγγίζει τα ζυμαρικά ......με τη ρακέτα του τέννις!!! Δεν τα καταφέρνει κι άσχημα!

-Πώς πάει;
-Τέλεια! Πήρα το πρώτο σετ!!

Ξέρετε , σε πολλούς έχει συμβεί να ξεκινούν με άκρατο ενθουσιασμό μαθήματα αντισφαίρισης (κι όχι μόνο) και με τον καιρό ο ενθουσιασμός πέφτει μέχρι που το κοντέρ του ενθουσιαζόμετρου (!) δείχνει μηδέν! Και τότε τις δόλιες τις ρακέτες τις τρώει το μαύρο το σκοτάδι (της αποθήκης) ή η σκόνη (στο μπαλκόνι)! Έτσι σκέφτηκα να σας προτείνω...μια αλλαγή χρήσης εκείνης της ξεχασμένης ρακέτας! Τώρα που το σκέφτομαι, έχετε προσέξει πόσα όργανα γυμναστικής κείτονται μόνα κι έρμα στα μπαλκόνια; Κάποια βέβαια , για καλή τους τύχη , πήραν.....μετάταξη κι έγιναν ...απλώστρες!!!!!

Τέλος πάντων , το θέμα μας δεν είναι ούτε τα παροπλισμένα όργανα γυμναστικής , ούτε οι αλλαγές χρήσης των ρακετών. Το θέμα μας είναι η σπαγγετάδα που έφτιαξε εκείνο το βράδυ ο C.C.Baxter!  Spaghetti-meatballs λοιπόν, μια φαμόζα σπαγγετάδα όχι εκ της Ιταλίας ορμώμενη αλλά εξ Αμερικής. Λέγεται ότι την ''εφηύραν'' οι πρώτοι Ιταλοί μετανάστες κι έγινε ένα πιάτο που το αγάπησε ένα ολόκληρο έθνος! Κι όχι μόνο!

Spaghetti-meatballs 
(Σπαγγέτι με κεφτεδάκια σε σάλτσα ντομάτας)



Υλικά (για 4 άτομα)
300 γρ κιμά μοσχαρίσιο (όσοι αρέσκονται σε μίξη χοιρινού-μοσχαρίσιου κρέατος, ας χρησιμοποιήσουν τον κιμά της αρεσκείας τους)
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
3-4 κουταλιές ψιλοκομμένο (και φρεσκο-  ψιλοκομμένο!) μαϊντανό
1 αυγό
2 φέτες ψωμί (όσο πιο μπαγιάτικο τόσο το καλύτερο)
λίγο γάλα
λίγο λάδι
αλάτι πιπέρι
Για τη σάλτσα θα χρειαστείτε:
2 κονσέρβες ολόκληρες ντομάτες που θα περάσετε από το μούλτι (όσοι αρέσκεστε να μαγειρεύετε με φρέσκια ντομάτα το καταχείμωνο , πάω πάσο!!!)
3-4 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
λάδι
επιπλέον μαϊντανό
αλάτι πιπέρι.
1 πακέτο σπαγγέτι

Μουσκεύετε το ψωμί στο γάλα για λίγη ώρα. Το στύβετε καλά και το τρίβετε. Σ'ένα μπωλ αναμιγνύετε τον κιμά , το κρεμμύδι, το αυγό , το ψωμί , τον μαϊντανό , αλάτι , πιπέρι , λάδι. Ζυμώνετε το μίγμα. Το αφήνετε στο ψυγείο για λίγη ώρα. Μετά από μισή ώρα αρχίζετε και τo πλάθετε σε ολοστρόγγυλα  κεφτεδάκια -όσο πιο μικρά τα πλάθετε τόσο πιο νόστιμα θα είναι. Σ'ένα τηγάνι ζεσταίνετε καλά λάδι. Τηγανίζετε για λίγο τα κεφτεδάκια ίσαμε να πάρουν ωραίο χρώμα και να αποκτήσουν κρουστή επιφάνεια. Τα απλώνετε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας να φύγει το υπόλειμμα λαδιού. Σ' ένα άλλο τηγάνι ζεσταίνετε λίγο λάδι όπου σωτάρετε τα σκόρδα (Προσοχή! Προσοχή! Μην σας μαυρίσουν!). Προσθέτετε την ντομάτα , αλάτι και πιπέρι. Μόλις πάρει βράση η σάλτσα , προσθέτετε τα κεφτεδάκια και σιγοβράζετε για 40 λεπτά περίπου. Στα μισά περίπου βράζετε το νερό όπου θα μαγειρέψετε τα σπαγγέτι αυστηρά al dente. Μόλις είναι έτοιμη η σάλτσα ρίχνετε τον επιπλέον μαϊντανό. Ανακατεύετε μαζί σάλτσα και ζυμαρικά και σερβίρετε αμέσως. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να συνοδευτεί με (αυστηρά φρεσκοτριμμένο!) τυρί: κεφαλοτύρι , παρμεζάνα ό,τι θέλετε. Κι οπωσδήποτε κρασί. Αυστηρά κόκκινο!



Crispy's confession : Μήπως ακούστηκα κάπως αυστηρή σήμερα; Μη εκείνο , μη το άλλο, προσέξτε το παράλλο! Μπορεί. Αλλά δύο πράγματα που μισώ περισσότερο στη μαγειρική είναι : 1) Το καμμένο σκόρδο στο σωτάρισμα. Απαράδεκτο! 2) Το προ-τριμμένο τυρί! Το μισώ , το απεχθάνομαι , με απωθεί. Είναι αρκετοί, που όσο τυρί αγοράζουν , το τρίβουν όλο , το βάζουν σ'ένα μπωλ...κι όποτε με το καλο τελειώσει! Κι όσοι το κάνουν αυτό, έχουν τη λανθασμένη πεποίθηση ότι όλον αυτό τον καιρό το τυρί παραμένει αναλοίωτο! Αμ δε!

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

To post , to review , to ''shoot''.... or not?



Δεν είχα σκοπό να κάνω τούτη την ανάρτηση. 


Αλλά πρέπει να παραλάβω επισήμως το βραβείο θετικής σκέψης που μου απένειμε η pansofix ! Την ευχαριστώ πολύ για το βραβείο και κυρίως την ευχαριστώ για τα πολύ καλά και κολακευτικά της λόγια!
Thanks Sophie!



Και δεν είχα σκοπό να κάνω τούτη την ανάρτηση

Διότι η νέα συνταγή που δοκίμασα κι είχα σκοπό να σας παρουσιάσω, αφού εγκρινόταν από τον απαιτητικό μου ουρανίσκο....δεν εγκρίθηκε. Δεν με ενθουσίασαν καθόλου τα μπισκότα που έφτιαξα και το γεγονός ότι δεν ενθουσιάστηκα σημαίνει ότι δεν ακούστηκαν μουγκρητά ευτυχίας κατά τη διάρκεια της δοκιμής , τα οποία μουγκρητά μετουσιώνονται ενίοτε -για κακή σας τύχη- σε αφηγηματικό παραλήρημα! Δεν.....Αυτή τη φορά τίποτα....Ούτε ένα ''κλικ''. Και τώρα που είπα ''κλικ'' , διόλου τυχαίο που κι η φωτογράφιση ήταν .......χμμμμμ......ας πούμε ότι τα μπισκότα έμοιαζαν περισσότερο με........μπιφτέκια!!!

Αλλά μιας και κάνω τούτη την ανάρτηση

Ας σας πω για κάτι που διάβασα. Στην Athens Voice διατηρεί στήλη με τον τίτλο ''Ζωντανός στην πόλη'' η κα. Μανίνα Ζουμπουλάκη - η οποία τυγχάνει συγγραφέας , δημοσιογράφος , συμβουλάτορας (στο Elle αν δεν κάνω λάθος) , έχει γράψει νομίζω και βιβλίο ''πώς να γίνεις πετυχημένος συγγραφέας'' ή κάτι τέτοιο , πολυπράγμων γενικώς η κα. Ζουμπουλάκη. Εντάξει , το παραδέχομαι, δεν είναι από τις μεγαλύτερες συμπάθειες μου αλλά συγχρόνως παραδέχομαι ότι 1. Διαβάζω τη στήλη της , 2. Έχει καλό χιούμορ.
Στη στήλη της αυτήν την εβδομάδα , απολογείται (ή/και δικαιολογείται) για το ρόλο της ως ρεστοκριτικός - υποτίθεται πως μες από τη στήλη της κάνει κριτική εστιατορίων (ΚΑΙ αυτό!) αλλά για μένα απλά κάνει παρουσίαση , δεν τη θεώρησα ποτέ ρεστοκριτικό. Τέλος πάντων κάποιος αναγνώστης  την ''μάλωσε'' επειδή πήγε σε ένα εστιατόριο στο οποίο εκείνη είχε αναφερθεί σε προηγούμενο τεύχος με ενθουσιώδη λόγια κι εκείνος απογοητεύτηκε. Κι αναρωτιόμουν :
1. Εκείνος έπρεπε να την ''μαλώσει'';
2. Εκείνη έπρεπε να απολογηθεί;
3. Τι είναι η κριτική εστιατορίων; Πού αποσκοπεί;  Ποιος είναι ο ρόλος των κριτικών; Ποια είναι τα κριτήρια για να θεωρείται κάποιος κατάλληλος για ρεστοκριτική; Πόσο μας επηρεάζουν; Πρέπει να μας επηρεάζουν; Κι αν απογοητευτούμε από την επίσκεψη σ'ένα εστιατόριο στο οποίο οδηγηθήκαμε μέσα από μια ενθουσιώδη κριτική σε ποιον θα ρίξουμε το φταίξιμο; Στον κριτικό , σε μας , στον σεφ , στον σερβιτόρο , στον κακό μας τον καιρό; 
Στο Λονδίνο η διάσημη ρεστοκριτκός Marina O'Loughlin παραμένει επιμόνως , όσα χρόνια ασκεί το επάγγελμα, ανώνυμη.
Στην Ιρλανδία πριν μερικά χρόνια είχε ξεσπάσει άγρια δικαστική διαμάχη ανάμεσα στους ιδιοκτήτες ενός  εστιατορίου του Δουβλίνου και μιας ρεστοκριτικού που δεν είχε γράψει και τα πιο κολακευτικά σχόλια. Κέρδισε η ρεστοκριτικός. 
Σε άλλα μέρη , όπως κι εδώ , οι περισσότεροι ρεστοκριτικοί είναι γνωστοί , ενίοτε διάσημοι, και κάποιοι θεωρούνται αυθεντίες. Οι στήλες τους, στις εφημερίδες ή περιοδικά όπου γράφουν, διαβάζονται με την ίδια βαρύτητα με την οποία διαβάζεται μια διατριβή καθηγητού του Χάρβαρντ!
Ενίοτε είναι ο φόβος κι ο τρόμος της πόλης!!

Θυμάστε τον βλοσυρό κριτικό  Anton Ego στον υπέροχο Ratatouille  που λύγισε με ένα απλό κι αυθεντικό πιάτο ρατατουίγ;
Ομολογώ ότι διαβάζω φανατικά ρεστοκριτικές , ακόμα και σε ξένα περιοδικά που αγοράζω! Για μένα , οι περισσότερες ρεστοκριτικές που γίνονται στα ελληνικά έντυπα δεν είναι κριτικές αλλά παρουσιάσεις. Το να μου λέει ότι το αρνάκι είναι θεϊκό , κι η σοκολάτα μους τέλεια δεν είναι κριτική. Εν τούτοις , τις διαβάζω αλλά ΔΕΝ επηρεάζομαι. Απλά ενημερώνομαι , μου αρέσει να ξέρω τι γίνεται στην αθηναϊκή εστίαση. Δεν θεωρώ αυθεντίες παρά ελάχιστους -μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού- Έλληνες κριτικούς εστιατορίων. Κι όχι , αν απογοητεύομαι από ένα εστιατόριο , δεν τα βάζω με τον κριτικό. 

********************************************************************

ΈΝΑ ΓΛΥΚΌ UPDATE
Στην προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για τη σοκολάτα. Όσοι δηλώνετε εθισμένοι σ'αυτήν να μια είδηση που θα σας...λιώσει! Στις 29 & 30 Ιανουαρίου η εταιρία Παυλίδης ανοίγει για το κοινό ένα πρωτότυπο μουσείο σοκολάτας!! Πατήστε στο link για λεπτομέρειες.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Merci pour le chocolat

Υπότιτλος: Μια μικρή αναδρομή στις σοκολάτες που λάτρεψε η υποφαινόμενη από τα μικράτα της ως σήμερα.
Η υποφαινόμενη που λέτε, δεν μοιάζει καθόλου στη μητέρα της...Δυστυχώς....Η μητέρα της  είναι ένα πράος ,γλυκός,  μειλίχιος άνθρωπος, που κανείς δεν την θυμάται να έχει νευριάσει ποτέ στη ζωή της. Ό,τι κι αν έκαναν τα βλαστάρια της , το σπίτι να έφερναν πάνω-κάτω , τις περισσότερες φορές γελούσε με τα καμώματα τους. Είναι απορίας άξιο πώς τούτο το νευρόσπαστο (η Crispy ντε!) είναι παιδί της! Σε κάτι άλλο που δεν έχει μοιάσει καθόλου στη μητέρα της είναι ...η λατρεία για τις σοκολάτες! Η μητέρα της Crispy δεν τις τρώει καθόλου (μάλλον είναι ο μόνος άνθρωπος στον παλνήτη που δεν τρώει σοκολάτες!) , αντίθετα η υποφαινόμενη είναι φανατική πιστή τούτης της γλυκιάς θεάς παιδιόθεν.
Όσοι τυχόν δεν το θυμάστε - έχει αναφερθεί τόσες φορές που μάλλον το έχετε εμπεδώσει πια!- να υπενθυμίσουμε ότι η Crispy έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αυστραλία. Θυμάται ότι τότε, η επιρροή της ''μαμάς'' Βρετανίας στη χώρα ήταν ισχυρή σε όλους τους τομείς και κυκλοφορούσαν πολλά βρετανικά προϊόντα ανάμεσα στα οποία κι η αγαπημένη σοκολάτα των παιδικών της χρόνων: Η Cadbury!



Μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχει από εκείνη την εποχή είναι να τρέχει στο milk bar και να αγοράζει δύο δύο τις σοκολάτες. Όσοι έχετε δοκιμάσει τη συγκεκριμένη σοκολάτα θα έχετε εντυπωσιαστεί από το πάχος της! Θυμάται εκείνο το κοριτσάκι με τις φακίδες αυτήν την απόλαυση , να χώνει τα δόντια της στο αντικείμενο του πόθου , να κόβει ένα μεγάλο κομμάτι και να το αφήνει να λιώνει μόνο του αργά αργά....

Μετά οι γονείς είχαν τη φαεινή ιδέα να επιστρέψουν στη μαμά πατρίδα ως εκ τούτου.....bye bye Cadbury! Η δόλια η Crispy δεν έβρισκε πουθενά την αγαπημένη της σοκολάτα και για λίγο καιρό γυρνούσε εν μέσω κατάθλιψης , απελπισμένη κι απογοητευμένη.....Όχι όμως για πολύ! Διότι η χώρα της αρλούμπας έκρυβε κάτι καλό στα ...περίπτερα της! Ήταν η εποχή που ανακάλυψε τις σοκολάτες ΙΟΝ , Lacta κι αν θυμάται καλά τις Melo!


 Η μεγάλη μάχη βέβαια γινόταν ανάμεσα στις δύο πρώτες και τα παιδιά είχαν χωριστεί σε ΙΟΝόβια και Lactόβια. Περιττό να ομολογήσουμε ότι η μεγάλη της αγάπη ήταν η ΙΟΝ και δη η Αμυγδάλου! Κλασική αξία! Πιο σοκολάτα , πιο φίνα , πιο όμορφη!
Σε κάποια φάση της εφηβείας της φόρεσε σιδεράκια. Ο ορθοδοντικός βρισκόταν στο Νέο Ψυχικό ακριβώς πίσω από τον πρώτο super μεγάλο ΑΒ που πραγματικά εκείνη την εποχή -για τα τότε ελληνικά δεδομένα- έφερνε στην κυριολεξία ''του πουλιού το γάλα''! Μια μέρα η Crispy έφτασε νωρίς για το ραντεβού στον ορθοδοντικό κι  έτσι βρήκε την ευκαιρία να περιηγηθεί στο Νο.1 super market της χώρας! Και μαντέψτε πάνω σε τι έπεσε! Στις σοκολάτες Cadbury! Άρτι αφιχθείσες στην πτωχή πλην τίμια Ελλάς! Τι συγκίνηση ένιωσε! Ήταν τέτοια η χαρά της που παρολίγο να ξεχάσει το ραντεβού με τον γιατρό! Αγόρασε μία και με τα χίλια ζόρια κρατήθηκε να μην τη φάει επί τόπου! Τέλος πάντων , τελειώνει επιτέλους το μαρτύριο του ορθοδοντικού και στο αυτοκίνητο βγάζει τη σοκολάτα , την ξετυλίγει αργά αργά και με δάκρυα στα μάτια κόβει το πρώτο κομμάτι , κλείνει τα μάτια και ...και...και... Μπα τίποτα! Η ΙΟΝ ήταν κλάσεις ανώτερη κι απορούσε με τον εαυτό της πώς είχε κάποτε λατρέψει τη συγκεκριμένη σοκολάτα. ΙΟΝ και πάλι ΙΟΝ! Την παρέδωσε στον πατέρα της κι από μέσα της υποσχέθηκε ότι δεν θα πρόδιδε ποτέ ξανά την ΙΟΝ. Αμ δε! Εκείνη την εποχή άρχισαν να καταφτάνουν από παντού διάφορες διάσημες αλλοδαπές σοκολάτες. Και κόλλησε -για πολλά χρόνια- με τις σοκολάτες Milka !


Ό,τι προϊόν της Milka κατέφθανε  στη χώρα , το τιμούσε δεόντως! Δεν ξέρει ούτε η ίδια πόσες Lila Pause έχει φάει στη ζωή της!
Το ότι η υποφαινόμενη έχει αυτο-ονομαστεί Crispy δεν είναι τυχαίο. Της αρέσει ό,τι τρώει να έχει τραγανή υφή , να κάνει κριτς κριτς ή...Crunch , Crunch!!! Εδώ πια  ''έδωσε ρέστα''... Ίσως -το πιθανότερο δηλαδή- να πέρασε και μια περίοδο εθισμού στη συγκεκριμένη σοκολάτα με εκείνο το τραγανό ρύζι να δημιουργεί ρίγη ενθουσιασμού με κάθε μπουκιά!


Μετά μεγάλωσε -τρομάρα της- κι άρχισε να το παίζει ...γκουρμέ -δις τρομάρα της! Να σου οι valrhona , οι godiva κι ό,τι άλλο θεωρείται εκλεκτό στο χώρο της σοκολατοποιίας. Μια βόλτα σε κάποιο από τα ντέλι των Αθηνών θα σας συστήσει στις σοκολάτες amedei , στις villars και πάει λέγοντας. Ποικιλία παραγωγής , προέλευσης , ποσοστό κακάο από 26% έως και 85% (ίσως και περισσότερο), γεύσεων -οι σοκολατοποιοί είναι πια πιο τολμηροί σε συνδυασμούς αλλά υπάρχει και εισαγωγή νέων υλικών. Διάθεση να έχουμε να δοκιμάζουμε και να σαγηνευόμαστε και κάθε εποχή να διαλέγουμε την αγαπημένη μας σοκολάτα. Τα τελευταία χρόνια έχει τρομερή αδυναμία στις εκ της Αγγλίας προερχόμενες , bio  green and black's !



Φέτος το χειμώνα δηλώνει ένθερμη οπαδός τούτης εδώ της οποίας τα εσώτερα κρύβουν λαχταριστή , ρευστή καραμέλα! Μια μπουκιά και ...ω τι ευτυχία!

Crispy's confession:
Τον τίτλο της ανάρτησης τον δανειστήκαμε από την ομώνυμη ταινία του Claude Chabrol. Μάλλον οι περισσότεροι θα έχετε συνδέσει κινηματογραφικά τη σοκολάτα με την πιασάρικη ταινία Chocolat με την Juliette Binoche και τον πολύ Johnny Depp. Ναι, χμμμμ,.....sorry but not our type of movie...!!!


**************************************************************
UPDATE
Όσοι πιστοί προσέλθετε! Προέκυψε ένα debate μέσω των σχολίων! ΙΟΝ ή Lacta; Μέχρι στιγμής οι ΙΟΝόβιοι προηγούμαστε 2-1! Προσοχή , το debate αφορά μόνο τις 2 συγκεκριμένες- και μάλλον πιο διάσημες- ελληνικές σοκολάτες! 

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Μ' ένα σμπάρο...

Από όλες τις αποφάσεις που πήρα προ ημερών -ενώπιον σας!- για το νέο έτος σήμερα θα εφαρμόσω τις δύο -- παρεμπιπτόντως να σημειώσω ότι -πράγμα περίεργο!- μέχρι στιγμής δεν έχω σπάσει ούτε ένα πιάτο , ούτε ένα ποτήρι ...αλλά μου μένουν άλλες 354 μέρες...χμμμμ!
Σήμερα λοιπόν θα παρουσιάσω ένα νέο πιάτο με όσπρια. Όπως βαρύγδουπα ανακοίνωσα -σαφώς επηρεασμένη από τον τρόπο που κάνουν τις ανακοινώσεις τους οι όχι και τόσο συμπαθείς, όσο ...τα όσπρια (!!!),  πολιτικοί μας!-  ανακήρυξα το 2011 Έτος Οσπρίων! Κάθε μήνα θα φτιάχνω ένα πιάτο με όσπρια , που είτε δεν θα το έχω αναρτήσει ξανά είτε θα μαγειρεύεται για πρώτη φορά και κατόπιν έγκρισης θα αναρτάται. Στη ''Σελίδα συνταγών'' θα δημιουργηθεί ειδική στήλη. Δράττομαι της ευκαιρίας να σας πω ότι,  όσοι ψάχνετε τις συνταγές του μπλογκ , να προτιμάτε τη ''Σελίδα συνταγών'' -που για όσους αποπροσανατολίζονται εύκολα , να σημειώσω ότι βρίσκεται κάτω από τον τίτλο του μπλογκ- κι όχι τις ετικέτες - οι οποίες βρίσκονται αυτή τη στιγμή κάπου δεξιά στην οθόνη...και είναι  υπό αναδιάρθρωση- κάτι σαν το ελληνικό χρέος ένα πράγμα...!!!!
Έτσι , σήμερα έχω την πρώτη από τις 12 συνταγές με όσπρια , την οποία όμως βρήκα σε περιοδικό που αγόρασα πριν λίγες μέρες. Κι όπως δήλωσα στα resolutions , θα φτιάχνω τουλάχιστον μία συνταγή από κάθε περιοδικό που θα αγοράσω μέσα στο νέο έτος.  Η συνταγή λοιπόν , που παρουσιάζεται σε αυτήν την ανάρτηση -διασκευασμένη και προσαρμοσμένη επί το ελληνικότερο βέβαια- προέρχεται από το τεύχος Ιανουαρίου του ιταλικού ''Sale & Pepe''. Οι Ιταλοί μάλλον λατρεύουν το συνδυασμό όσπρια- ζυμαρικά.Και για να είμαι ειλικρινής, εγκρίνω αυτόν τον συνδυασμό με μεγάλο ενθουσιασμό,  άλλωστε σας είχα παρουσιάσει παλιότερα δύο ανάλογες συνταγές: εδώ κι εδώ ). Έχω την εντύπωση ότι το πιάτο γίνεται πιο ελαφρύ και πιο εύπεπτο.


Φακές με λουκάνικο και ζυμαρικά
(2011 Έτος οσπρίων: Ιανουάριος)



Υλικά (για 4 άτομα)

150 γρ φακές
300 γρ λουκάνικο χωριάτικο κομμένο σε μικρά κομμάτια (Στη χώρα μας βγάζουμε εξαιρετικά χωριάτικα λουκάνικα. Τώρα τελευταία χρησιμοποιώ κάτι εκπληκτικά bio μοσχαρίσια λουκάνικα όμορφα και διακριτικά αρωματισμένα με μπαχαρικά.)
150 γρ ζυμαρικά πέννες
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 καρότο ψιλοκομμένο
1 κονσέρβα ντομάτα ψιλοκομμένη
1-1,5 λίτρο ζωμό (ό,τι προτιμάτε)
2 φύλλα δάφνης
αλάτι
πιπέρι
λάδι

Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε λίγο λάδι. Σε αυτό σωτάρουμε πολύ καλά τα κομμάτια λουκάνικου. Μόλις ροδίσουν καλά και βγάλουν το λίπος, τα βγάζουμε από την κατσαρόλα και τα αφήνουμε σε ένα μπολ. Στην ίδια κατσαρόλα σωτάρουμε το κρεμμύδι και το καρότο μέχρι να ξανθύνει και να μαλακώσει το κρεμμύδι. Προσθέτουμε το ζωμό και τη ντομάτα, αφήνουμε να πάρει μια βράση και προσθέτουμε τις φακές και τα φύλλα δάφνης, αλατοπιπερώνουμε. σκεπάζουμε και αφήνουμε το φαγητό να βράσει για 30-35 λεπτά περίπου, μέχρι οι φακές να γίνουν al dente.
Ρίχνουμε τα ζυμαρικά και συμπληρώνουμε με βραστό νερό αν χρειάζεται. Βράζουμε μέχρι να γίνουν al dente και το όσπριο να έχει χυλώσει λίγο. Ρίχνουμε στην κατσαρόλα το σωταρισμένο λουκάνικο, ανακατώνουμε και σερβίρουμε αμέσως.