Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Something (quick) for the mid-week



Στο βιβλίο του Gordon Ramsay , για το οποίο δε σταμάτησα να μιλάω την προηγούμενη εβδομάδα (και συνεχίζω ακάθεκτη για κακή σας τύχη ) βρήκα μια συνταγή , τυπικά αγγλική μεν αλλά γρήγορη (σχετικά ) κι ακόμα καλύτερα θα αρέσει σε όλους ,μιας και περιέχει τα εξής λίγα κι απλά (κι εύκολα να βρεθούν) υλικά : πατάτες , κρεμμύδια και τυρί (cheddar για τον Gordon , γραβιέρα για την Crispy).  Όμως...όμως έχω κάποιες τύψεις. Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τον Gordon , όλα του πάνε στραβά! Χάνει τη μία θέση μετά την άλλη στις λίστες των best restaurants , έχουν βγει κάποιες κακές ειδησούλες για προμαγειρεμένα πιάτα στα εστιατόρια του (τς , τς , τς ...) ,να δω τι θα γίνει με τα αστέρια Michelin- γιατί διαθέτει μπόλικα από δαύτα. Κρίμα γιατί ο G θεωρείται ο ναύαρχος της καλής αγγλικής κουζίνας ( ναι , ναι ... Σας βλέπω ήδη να χαμογελάτε ειρωνικά στο άρτι δηλωθέν ''οξύμωρο'' ). Α , δεν σας είπα το καλύτερο . Το φαγητό λέγεται Pan Haggerty. Δε σας κάνει το όνομα κάτι σε ήρωα του Ντίκενς; Τέλος υπόσχομαι και στον G (ελπίζω να εμπεδώσατε πια ποιος είναι ο G !) και σε σας ότι δεν πρόκειται να ξανασχοληθώ με την αγγλική κουζίνα & το βιβλίο του G παρά μόνο μια φορά ακόμα. Όποτε βρω λίγο χρόνο (γιατί μέχρι να τελειώσουν τα σχολεία...) θα εξασκηθώ στη short crust pastry. But until then...


Pan Haggerty





Σε alla Crispy διασκευή από το βιβλίο του G . Ramsay ''Great British Pub Food''


Yλικά :( για 2 άτομα)

 4 μετρίου μεγέθους πατάτες καθαρισμένες και κομμένες σε ροδέλες στο μαντολίνο 
1 μεγάλο κρεμμύδι κομμένο σε ροδέλες 
100 γρ. γραβιέρα τριμμένη (προσωπικά χρησιμοποίησα γραβιέρα Τήνου. Εξαιρετική για gratin ) λίγο ελαιόλαδο
αλάτι και πιπέρι.


Προθερμάνετε το φούρνο στους 180 βαθμούς.

Σε τηγάνι που μπαίνει και στο φούρνο και σε μέτρια φωτιά σωτάρετε το κρεμμύδι μέχρι να μαλακώσει . Προσοχή : Μην το αφήσετε να μαυρίσει. Βγάλτε το κρεμμύδι και βάλτε το σε ένα μπολ. Στο τηγάνι, το οποίο πια έχετε βγάλει από τη φωτιά, στρώνετε μια στρώση πατάτες, αλατοπιπερώνετε , μία στρώση κρεμμύδια , λίγη γραβιέρα και συνεχίζετε τις στρώσεις πατάτες , κρεμμύδι , τυρί μέχρι η τελευταία στρώση να είναι πατάτες με τυρί από πάνω . Ψήνετε για τουλάχιστον 30 λεπτά ή μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες. Αν τυχόν πάρει νωρίς χρώμα το τυρί , σκεπάστε το ταψί με αλουμινόχαρτο. Τσιμπάτε συνεχώς με οδοντογλυφίδα ή ο,τιδήποτε άλλο για να σιγουρευτείτε ότι ψήθηκαν οι πατάτες.

Το φαγητό αυτό σερβίρεται με μια ale.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Η Γαστρονομία στον τηλεοπτικό γαλαξία.



Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα έπιασα τον εαυτό μου να βλέπει για πολλοστή φορά την εκπομπή ''Μπουκιά και συγχώριο''. Συμπαθέστατη εκπομπή, αν και τον πρώτο καιρό , με τα διάφορα σκηνοθετικά τερτίπια , είχε κανείς την εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης ήταν μονίμως μεθυσμένος έτσι όπως ανεβοκατέβαινε η κάμερα ή έκανε απότομα ζουμ. Φυσικά την επιτυχία της την οφείλει στη χαρισματική παρουσία του κου. Μαμαλάκη, ο άνθρωπος αυτός πέρα από τις εξαιρετικές γνώσεις , το κατάλληλο παρουσιαστικό , την χαρούμενη διάθεση , έχει την τρομερή δυνατότητα να προκαλεί στους τηλεθεατές έντονη σιελόρροια με τις ενδελεχείς περιγραφές του!
 Σκεφτόμουν μετά , ότι γενικά η ελληνική τηλεόραση δεν έδωσε ποτέ ιδιαίτερα καλές εκπομπές μαγειρικής ή γαστρονομίας. Κάτι συμπαθητικές προσπάθειες και στη χειρότερη περίπτωση αδιάφορες ή άκομψες. Το ''Νηστικό αρκούδι'' στην αρχή ήταν χαριτωμένο κι είχε ένα κάποιο χιούμορ. Ο Ευτύχης που γρατζούναγε την κιθάρα του στην ''Κουζίνα της μαμάς'' , ε τι να πω , για να είμαι ειλικρινής την είδα 1-2 φορές. Μετά όλες οι μαμάδες άρχισαν να μοιάζουν επικίνδυνα ίδιες - άλλαζε μόνο η κουπ. Τώρα ''τρέχουν'' οι ''Γλυκές Αλχημείες'' του κου.Παρλιάρου , μια εκπομπή που θα την απογείωνε ακόμα περισσότερο ένα καλύτερο concept συμπαρουσιαστών. Τέλος στον ΣΚΑΙ έχουμε την εκπομπή της κας. Μυρσίνης Λαμπράκη. Θα μού επιτραπεί εδώ να κάνω 1-2 σχόλια. Η κα. Λαμπράκη είναι άνθρωπος με εξαιρετικές γαστρονομικές γνώσεις, έχει γράψει βιβλία, γράφει και στον Γαστρονόμο αλλά δεν μού κολλάει με τίποτα η κόμμωση ''μόλις βγήκα από το κομμωτήριο' , το βαρύ μακιγιάζ (δεν μπορούμε όλες να γίνουμε Nigella) και -με συγχωρείτε που το αναφέρω , γίνομαι στριφνή το ξέρω- αυτή η βαριά κρητική προφορά. Όταν αρχίζει τα επιφωνήματα, ανατριχιάζω κι αλλάζω κανάλι. Λοιπόν, κατάφερα και θυμήθηκα μια εξαιρετική γαστρονομική εκπομπή που είχε παρουσιαστεί πριν από χρόνια σε κάποιο από τα κρατικά κανάλια. Αναφέρομαι στο ''Inferno'' της Αντιγόνης Αμανίτου. Η ηθοποιός αυτή κατάφερε και δημιούργησε τρομερά πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες εκπομπές που κανείς -καλώς ή κακώς - δεν μπήκε στον κόπο να μιμηθεί ή να διδαχθεί κάτι από αυτές. Θυμάται άραγε κανείς το ''Inferno'' (ή την ''Οδοντόβουρτσα''); Λοιπόν στη συγκεκριμένη εκπομπή, η οποία είχε ως ντεκόρ έναν τεράστιο γύρο , μαγείρευαν παρα πολύ γνωστοί σεφ όπως ο Ζαν ντε Γκριγιό , o Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι , ο Χριστόφορος Πέσκιας κλπ. Ενώ μαγείρευαν, έπιαναν κουβέντα με την κα. Αμανίτου , και στο τέλος η οικοδέσποινα με κάποιον γνωστό φιλοξενούμενο έτρωγαν ό,τι είχε μαγειρευτεί. Κάθε εκπομπή είχε ένα συγεκριμένο θέμα. Κρέας , ψάρι , εθνικές κουζίνες κλπ. Αλήθεια , τι απέγινε η κα. Αμανίτου; Τώρα , όσον αφορά τις ξένες εκπομπές μαγειρικής που έχουν κατά καιρούς παρουσιαστεί από τα ελληνικά κανάλια, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι ...αγγλικές! Θυμάμαι πιο παλιά, τις εκπομπές του ελαφρώς εκκεντρικού αλλά μέγα γνώστη Keith Floyd , τη νοσταλγική περιήγηση του Antonio Carluccio στη πατρίδα του την Ιταλία. Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Antonio Carluccio είναι η προσωποποίηση της Ιταλικής κουζίνας στη μεγάλη Βρεττανία με μια σειρά καφέ-ρεστοράν που διαθέτουν και τμήματα ντελικατέσσεν. Στα εστιατόριά του γίνεται ο χαμός -έχει και καλές τιμές- τουλάχιστον σε αυτό που επισκέπτομαι εγώ όταν είμαι στο Λονδίνο δυσκολεύομαι να βρω θέση. Ο ίδιος ο Carluccio είναι ένας συμπαθέστατος τροφαντός 70άρης που στις εκπομπές του μιλά με νοσταλγικό πάθος για τα καλούδια της πατρίδας του. Τέλος υπάρχει κι ο Jamie Oliver του οποίου οι εκπομπές είχαν τεράστια επιτυχία και στην Ελλάδα. Το concept ήταν ''πιασάρικο'' : Νέος , babyface , σεφ χοροπηδά και κάνει τούμπες σε μια γουστόζικη κουζίνα , μαγειρεύοντας έξυπνα πιάτα για να ταϊσει κάποιους που μας είχε παρουσιάσει στην αρχή. Κέφι , βόλτες στις αγορές για φρέσκια πρώτη ύλη και κυρίως συνταγές που δεν ήθελαν τρομερή τεχνική ή απίστευτης σπανιότητας υλικά. Όταν ξεκίνησε την επιχείρηση ''15'' , όπου εκπαίδευε 15 φτωχούς κι άνεργους νέους να γίνουν σεφ, ξεκίνησε κι ένα είδος ριάλιτι που παρακολουθούσε το εγχείρημα αυτό , το οποίο ριάλιτι είχε επίσης επιτυχία , όπως κι η επιχείρηση ''15'' τελικά. Είναι παράδοξο , αλλά οι Άγγλοι βγάζουν εξαιρετικές γαστρονομικές εκπομπές από πολύ γνωστούς ανθρώπους του χώρου , εκπομπές που ευχαριστιέσαι να βλέπεις , εκπομπές όπου μαθαίνεις 5 πράγματα χωρίς ο άλλος να σου το παίζει εξυπνάκιας κι αφ'υψηλού , εκπομπές εν τέλει πού κυλούν ευχάριστα κάτι που στην ελληνική μόνο ο Μαμαλάκης κι η Αμανίτου κατάφεραν. Φέρτε νέες , φρέσκιες , γαστρονομικές ιδέες στο τηλεοπτικό σας σύμπαν κι επιτέλους κάποιος να φέρει τις εκπομπές της Domestic Goddess!


Η υπέροχη , υπέροχη Nigella.
Kι οι 3 φωτογραφίες είναι από τα ομώνυμα site των Ηλία Μαμαλάκη , Antonio Carluccio & Nigella Lawson.

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Τα αστέρια του Gordon , το νέο του βιβλίο & μια ελληνική διασκευή σε συνταγή του

Μόλις χθες έμαθα ότι ο Gordon Ramsay έπαθε πανωλεθρία στα βραβεία του San Pellegrino για τα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου. Το εστιατόριό του στο Chelsea που έχει τ' όνομά του δεν κατάφερε να μπει ούτε καν στην longlist για τα 100 καλύτερα εστιατόρια , τη στιγμή που το 2008 το συγκεκριμένο εστιατόριο ήταν στην 13η θέση. Μόνο το άλλο του εστιατόριο -ένα από τα πολλά που έχει τελοσπάντων- το Maze κατάφερε και πήρε την 91η θέση . Βέβαια το ομώνυμο λονδρέζικο εστιατόριο παραμένει το μοναδικό της πόλης με 3 αστέρια Michelin οπότε ..fair enough.

Τη Μ. Εβδομάδα το έτερον ήμισυ ήθελε να μού αγοράσει ένα βιβλίο -όπως κάνει άλλωστε κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα, γιορτή, γενέθλια, επικείμενα ταξίδια κλπ. Μπαίνοντας στο βιβλιοπωλείο κατευθύνθηκα προς το τμήμα μαγειρικής για να πέσω πάνω στο τελευταίο βιβλίο του Gordon Ramsay ''Great British Pub Food''. Ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω με ενθουσιασμό κι ο ενθουσιασμός αυτός ήταν που έπεισε το έτερον ήμισυ να μού το αγοράσει. Λοιπόν, το βιβλίο αυτό έχει ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες συνταγές, κυρίως όσον αφορά το κεφάλαιο πίτες . Οι πίτες είναι από τα αγαπημένα μου φαγητά έχουν μια, πως να το πω,...αίσθηση σπιτική, θαλπωρής κι είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι τρελλαινόμαστε για
σπανακόπιτες, τυρόπιτες, κοτόπιτες κλπ. Στο κεφάλαιο τάρτες το βιβλίο ξεκινά με πίτα σπαραγγιών. Καθόλου άσχημα σκέφτομαι μιας και τα σπαράγγια είναι στην εποχή τους. Όμως στη συνταγή του Gordon έκανα κάποιες αλλαγές κι η πίτα απέκτησε ένα κάποιο ελληνικό άρωμα. Καταρχήν αντί για τυρί τσένταρ χρησιμοποίησα γραβιέρα Νάξου -υπέροχη!- κι αντί για ήμερα σπαράγγια χρησιμοποίησα άγρια -έχω τις πηγές μου!- κι έτσι έδωσα στην πίτα μια ρουστίκ χροιά. Θα μπορούσα να φτιάξω μια κλασσική ζύμη λαδιού όπως συνήθως, αλλά προτίμησα να δοκιμάσω τη shortcrust pastry έτσι όπως τη δίνει το βιβλίο. Δεν την είχα ξαναφτιάξει. Για πρώτη απόπειρα μού δίνω 5/10. Με πίεζε βλέπετε ο χρόνος κι η συγκεκριμένη ζύμη θέλει το χρόνο της. Gordon dear ,γιατί δεν τα λες αυτά από την αρχή;

Η ελληνική συμμετοχή!


Πίτα με σπαράγγια alla Gordon Ramsay



Για τη ζύμη θα χρειαστείτε:

200 γρ αλεύρι
100 γρ βούτυρο κομμένο σε κύβους (να έχει μόλις βγει από το ψυγείο)
3-4 κουταλιές παγωμένο νερό

Για τη γέμιση θα χρειαστείτε:

3-4 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
300 γρ σπαράγγια καθαρισμένα από το σκληρό κοτσάνι
2 αυγά συν 2 κρόκους αυγών
250 ml κρέμα γάλακτος (όσοι τη μισείτε αντικαταστήστε την με γιαούρτι, δεν εγγυώμαι όμως για το αποτέλεσμα!!!)
100 γρ γραβιέρα τριμμένη
λίγο λάδι
αλάτι
πιπέρι


Ετοιμάστε τη ζύμη.
Σ' ένα μπολ ανακατέψτε το αλεύρι με το (πολύ κρύο) βούτυρο μέχρι το μίγμα να θυμίζει τρίμματα από ψωμί. Προσθέστε το νερό και ζυμώστε μέχρι να γίνει ομοιογενής η ζύμη. Αν είναι πολύ στεγνή προσθέστε λίγο νερό- αλλά πολύ λίγο! Διπλώστε την με μεμβράνη κι αφήστε την τουλάχιστον για μισή ώρα στο ψυγείο. Η αλήθεια είναι ότι όσο περισσότερο μείνει στο ψυγείο τόσο το καλύτερο.

Προθερμάνετε τον φούρνο στους 200 βαθμούς. Σε ένα ταψί ειδικό για τάρτες απλώστε τη ζύμη. Στρώστε από πάνω αντικολλητικό χαρτί κουζίνας και μερικά ξερά φασόλια και ψήστε ''τυφλά'' για 15 λεπτά περίπου. Βγάλτε το χαρτί και τα φασόλια και ψήστε για άλλα 5 λεπτά. Αφήστε την στην άκρη να κρυώσει.
Σ'ένα τηγάνι σωτάρετε σε λίγο λάδι τα φρέσκα κρεμμυδάκια. Αλατοπιπερώστε. Αφήστε τα να κρυώσουν. Σε μια κατσαρόλα με νερό που βράζει, βάλτε τα σπαράγγια για 2-3 λεπτά. Ξεβγάλτε τα κρύο νερό. Αν χρησιμοποιείτε χοντρά, ήμερα σπαράγγια κόψτε τα στα δύο.
Χτυπήστε σ'ένα μπολ τα αυγά και τους κρόκους με την κρέμα. Προσθέστε τα 3/4 του τυριού κι αλατοπιπερώστε.
Απλώστε το μισό του υπόλοιπου τυριού στην ημιψημένη ζύμη, κι από πάνω από το τυρί τα σωταρισμένα κρεμμυδάκια. Απλώστε τα σπαράγγια, κι από πάνω από αυτά ρίξτε προσεκτικά το μίγμα κρέμα-αυγών. Ρίξτε από πάνω το υπόλοιπο τυρί και ψήστε για 35-40 λεπτά μέχρι η πίτα να πάρει από πάνω εκείνο το υπέροχο καφέ-χρυσαφί χρώμα που την κάνει τόσο λαχταριστή!


Η πίτα ετοιμάστηκε και ψήθηκε ενώ άκουγα τον τελευταίο δίσκο των Hidden Cameras, το εξαιρετικό Awoo. Πάρτε μια γεύση:http://www.youtube.com/watch?v=a1uV5oHMPoA&feature=PlayList&p=B2BA8037D0A8C06F&playnext=1&playnext_from=PL&index=24

Συνοδέψαμε την πίτα μας με Chateau Nico Lazaridi 2008 λευκό. Το εν λόγω κρασί περιέχει τις ποικιλίες Sauvignon blanc & Ugni blanc.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Days of wine and roses

 ♫♫ Rosé, rosé wine ♫♫ 

Η σημερινή ανάρτηση απευθύνεται σ'εκείνους που αρέσκονται να πίνουν κρασί με το φαγητό τους - και καλά κάνουν- κι όχι μπύρες τύπου lager που φουσκώνουν ή αναψυκτικά ανούσια που όχι μόνο υπονομεύουν τις ωραίες γεύσεις αλλά παχαίνουν κιόλας- διπλό το κακό. Λοιπόν οινολάτρεις μου τι θα πιείτε αύριο στο πασχαλιάτικο τραπέζι; Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα στραφούμε σε ένα στιβαρό κι ελαφρώς στρυφνό ερυθρό , το πιθανότερο προερχόμενο από ξινόμαυρο. Μμμμμ, ναι πιθανόν αλλά για να είμαι ειλικρινής τα τελευταία χρόνια έχω πειστεί ότι και τα ροζέ μπορούν να σταθούν εξ'ίσου καλά και να συνοδέψουν το αρνάκι μας. Το καλό είναι ότι ο ελληνικός αμπελώνας διαθέτει εξαιρετικά ροζέ κρασιά και το εννοώ χωρίς να υπερβάλλω.Υπήρξε βέβαια κάποια εποχή που το ροζέ κρασί ήταν παραδομένο στην ανωνυμία ή ακόμα χειρότερα στον χλευασμό αλλά οι Έλληνες wine makers πίστεψαν σ'αυτό -και στις δυνατότητες τους- και καλά έκαναν. Οι ελληνικές ποικιλίες , κυρίως ξινόμαυρο κι αγιωργίτικο δίνουν πολύ όμορφα ροζέ κρασιά , τη διαφορά όμως την κάνουν κάποιες ξένες ποικιλίες πολλές φορές σε συνδυασμό με τις δικές μας.


Πάμε να φτιάξουμε έναν μικρό κατάλογο με τα πιο γνωστά ελληνικά ροζέ κι όπως σας είπα μη διστάσετε να το σερβίρετε στο πασχαλιάτικο τραπέζι:

1. Κτήμα Βιβλία Χώρα ροζέ. Από Syrah εξ'ολοκλήρου. Κάποτε ήταν το αγαπημένο μου ροζέ. Λίγο μού τη χαλάει η κακή ποιότητα φελλού.


2. Κτήμα Αβαντίς ροζέ. Syrah & Grenache rouge. Το Grenache κάνει τη διαφορά και το γλυκαίνει.


3. Κτήμα Παυλίδη. Από Tempranillo παρακαλώ κι εξαιρετικό.


4. Αμπελώνας Παπαϊωάννου. Εννοείται από Αγιωργήτικο.


5. Ακακίες του κυρ-Γιάννη. Εννοείται από ξινόμαυρο.
6. Ροζέ του Νικόλα Ρεπάνη . Από Αγιωργήτικο βιολογικής καλλιέργειας.


7. Aμέθυστος Κώστα Λαζαρίδη . Εδώ έχουμε 3 ξένες ποικιλίες σε αρμονία : Cabernet Sauvignon , Merlot , Syrah

8. Tέχνη Οίνου ( Τέχνη Αλυπίας ). Εδώ είμαστε. Το αγαπημένο μου ροζέ τα τελευταία χρόνια. Εδώ έχουμε αρκετές ξένες ποικιλίες all together. Cabernet Sauvignon , Syrah , Merlot , Grenache Rouge κι όχι μόνο. Φίνο , μαλακό , ένα ιδανικό ροζέ.



Φυσικά υπάρχουν κι άλλα ελληνικά καλά ροζέ -ενημερώστε με αν δοκιμάσατε κάτι ενδιαφέρον- και φυσικά να έχετε υπ'όψη ότι τα ροζέ κρασιά είναι τέλεια για το καλοκαίρι τότε που οι κόκκινες σάλτσες με φρέσκια ντομάτα είναι στο φόρτε τους. Έχετε υπ'όψη επίσης, ότι ήδη κυκλοφορούν τα ροζέ του 2008. Προτιμήστε τα.

Καλά να φάτε και να πιείτε αύριο , Κυριακή του Πάσχα και κυρίως μην το παρακάνετε- δεν έχει νόημα να υποφέρετε μετά , έτσι δεν είναι;

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Αγκινάρας εγκώμιον

Γλυκόπικρη αλλά καθόλου κακότροπη. Θελκτική όσο χρειάζεται , επιλεκτική στις σχέσεις της. Μια πραγματική αριστοκράτισσα. Αν ήταν γυναίκα σαφώς και θα ήταν η Isabelle Hupert.

Με τον ερχομό της Άνοιξης εμφανίζονται διάφορα καλούδια της φύσης που θα στολίσουν με χάρη τους πάγκους στα μανάβικα αλλά κυρίως θα προσφέρουν πολύ ενδιαφέρουσες νότες στις γαστριμαργικές μας αναζητήσεις. Αναντίρρητα , βασίλισσα αυτής της εποχής είναι η αγκινάρα, ένα πολύ ιδιαίτερο λαχανικό. Έχω την εντύπωση ότι παρά την -πραγματικά- πολύ ιδιαίτερη γεύση της , μόνο φανατικούς οπαδούς έχει. Δεν έχω ακούσει κάποιον να την αποστρέφεται , κι αν υπάρχει όντως κάποιος να'ξερε τι χάνει! Γευστικά είναι δύσκολο λαχανικό η αγκινάρα. Σαφώς δεν τη λες γλυκιά δεν μπορείς όμως να την κατηγορήσεις για πικρή. Η αρχική εντύπωση πικρίζει, τρώγοντας την όμως καταλήγουμε σε μια πιο γλυκιά επίγευση κι υπάρχει και μια ευχάριστη αψάδα που επιμένει για λίγο. Έχει κι άλλες ''ιδιοτροπίες'' η αγκινάρα μας. Πρωτ'απ'όλα ο καθαρισμός της θέλει τεχνική και μια κάποια εμπειρία- χωρίς βέβαια να είναι δύσκολη υπόθεση. Μετά τον καθαρισμό δεν έχει μείνει παρά η τρυφερή καρδιά που κρατούσε τα φύλλα - κι από αυτά πάλι έχουμε κρατήσει τα πιο τρυφερά. Επίσης μην ξεχνάμε ότι στους συνδυασμούς της στο μαγείρεμα είναι πολύ επιλεκτική , δεν ταιριάζει με ότι κι ότι. Είναι αλήθεια ότι και στο συνδυασμό της με το κρασί μου έχει δημιουργήσει προβληματάκια αλλά νομίζω ότι έχω βρει μια λύση. Παρά τις όποιες ιδιοτροπίες της η αγκινάρα τιμάται σε πολλές κουζίνες. Η ελληνική όπως κι η ιταλική την αγαπούν αλλά έχει πολύ ιδιαίτερο ρόλο απ'όσο γνωρίζω στην εβραϊκή κουζίνα. Από την ήμερη ως την άγρια αγκινάρα υπάρχουν διάφορες εκδοχές της στη γεύση -πιο έντονη στις άγριες- , σχήματα -όσο προχωράμε προς την άγρια το ''κεφάλι'' γίνεται πιο μικρό και περισσότερο κωνωειδές. Τέλος , έμαθα πρόσφατα ότι η αγκινάρα έχει αποτοξινωτικές ιδιότητες για το συκώτι και δεν είναι τυχαίο που συναντάται στην αρχή της άνοιξης όταν ο ίδιος ο οργανισμός ξεκινά μια διαδικασία αποτοξίνωσης.
Λοιπόν , πάμε να δούμε κάποιες συνταγές για αγκινάρες:
1. Αγκινάρες αλα πολίτα. Κλασσικό πιάτο με διάφορες εκδοχές.
2. Αρνάκι φρικασέ με αγκινάρες. Υπάρχει περίπτωση να είναι το αγαπημένο μου πιάτο της ελληνικής κουζίνας.
3. Αγκινάρες ομελέτα. Απλότης - εκλεκτότης!
4. Αρνάκι στο φούρνο με πατάτες κι αγκινάρες. Να λιώνεις.
5. Πίτα με αγκιναρόφυλλα. Στην ιταλική κουζίνα- περιοχή Λιγουρία- υπάρχει κανονική αγκιναρόπιτα
6. Σπαγγετάδα με αγκινάρες και πράσσο (από το περιοδικό sale&pepe) . Tο πράσο ενισχύει τη γλυκύτητα
7. Αγκινάρες τουρσί. Για σαλάτες κι όχι μόνο.
8. Αγκινάρες & ελιές πατέ σε crostini . Τη συνταγή τη βρήκα στο smitten kitchen .http://smittenkitchen.com/2009/04/artichoke-olive-crostini/ . Απλά τέλεια για μια βραδιά με φίλους.

Α , το κρασί! Έχω διαπιστώσει ότι η αγκινάρα τα πάει αρκετά καλά με το δικό μας ασύρτικο. Ένας Σιγάλας 2008 είναι ό,τι πρέπει. Έχω μια υπόνοια ότι ίσως ταιριάζει με την κεφαλλονίτικη ρομπόλα , θέλω να το διαπιστώσω αλλά δε βρίσκω εύκολα καλές ρομπόλα. Επίσης , τώρα τελευταία βλέπω να κυκλοφορεί αρκετά ο συνδυασμός ασύρτικο-μαλαγουζιά. Επειδή η μαλαγουζιά ως ποικιλία είναι αρκετά αρωματική έχω τους ενδοιασμούς μου αλλά θα δοκιμάσω να δω τι γίνεται.