Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Αγαπημένο

Η εβδομάδα που διανύουμε είχε μια επανάληψη: αυτή. Είχε και μια αποκάλυψη, ένα καινούργιο κέικ που με συνάρπασε. Αυτή είναι η σημερινή συνταγή. Το κοινό υλικό και των δύο είναι το φιστίκι Αιγίνης. Αγαπημένος ξηρός καρπός, πολύ ιδιαίτερος κατά τη γνώμη μου. Επίσης -και πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη- το φιστίκι Αιγίνης δίνει το ωραιότερο παγωτό που υπάρχει. Όποιος σκέφτηκε -μάλλον Ιταλός φαντάζομαι- να κάνει αυτόν τον ξηρό καρπό παγωτό θα τον ευγνωμονώ αιωνίως. Την ωραιότερη εκδοχή την έχω φάει στην Μπολόνια, δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα, όσες φορές έχω δοκιμάσει τέτοιο παγωτό η υπερβολική γλυκύτητα του επισκιάζει την γήινη γεύση του ξηρού καρπού. Με αυτά και με αυτά θυμήθηκα εκείνα τα άθλια παγωτά φιστίκι που είχαν κάποτε οι γνωστές εταιρίες παγωτών. Παρότι άθλια τα είχα ρημάξει!
Πίσω τώρα στο υπέροχο γλυκό αυτής της εβδομάδας. Είχα καιρό να ψήσω κέικ. Έψαχνα για διαφορετικό συνδυασμό υλικών, συνδυασμό που δεν είχα δοκιμάσει ξανά. Τον βρήκα. Φιστίκι Αιγίνης και λεμόνι. Συνήθως υπερβάλλω, το ξέρω. Αλλά σήμερα και χωρίς υπερβολή μπορώ να πω ότι είναι από τα ωραιότερα κέικ που έχω ψήσει ποτέ. Άνετα μπήκε στο Top5 κι εκεί θα μείνει!

Κέικ με φιστίκι Αιγίνης και λεμόνι



Χρησιμοποίησα ορθογώνιο ταψί για κέικ διαστάσεων 10x20 εκ.

Υλικά

1 φλιτζάνι* αλεύρι ολικής αλέσεως που φουσκώνει μόνο του
1/2 φλιτζάνι αλεύρι λευκό για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
2/3 φλιτζάνι ζάχαρη καστανή (θα την περάσετε από το μούλτι για 1-2 λεπτά να σπάσουν οι κόκκοι)
1/4 φλιτζάνι φιστίκι Αιγίνης (θα το έχετε σπάσει στο μούλτι)
2 αυγά
2/3 φλιτζάνι ξινόγαλο
1/2 κουταλάκι γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
1/2 φλιτζάνι βούτυρο (το οποίο θα έχετε λιώσει και θα το έχετε αφήσει να κρυώσει λίγο)
ξύσμα ενός λεμονιού
1 κουτάλι σούπας χυμό λεμονιού
+
1/2 φλιτζάνι χυμό λεμονιού
1/4 φλιτζάνι ζάχαρη
1/4 φλιτζάνι φιστίκι Αιγίνης σπασμένο στο μούλτι

*Εννοούμε φλιτζάνι κλασικό του καφέ φίλτρου που αντιστοιχεί πάνω κάτω σε 250 ml.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.
Βουτυρώνουμε κι αλευρώνουμε το ταψί.
Σε ένα μεγάλο μπολ αναμειγνύουμε καλά τα αλεύρια, το baking powder, ζάχαρη και φιστίκι Αιγίνης. Σε άλλο μεγάλο μπολ χτυπάμε τα αυγά με το ξινόγαλο, το βούτυρο, βανίλια, ξύσμα και χυμό (1 κουτάλι). Σιγά σιγά ρίχνουμε στο υγρό μείγμα το μείγμα αλευριού κι ανακατώνουμε απαλά μέχρι να ομογενοποιηθεί. Ρίχνουμε το μείγμα στο ταψί και ψήνουμε για 40 λεπτά περίπου (τσεκάρουμε με το μαχαίρι να δούμε αν έχει ψηθεί στο εσωτερικό). Εν τω μεταξύ αν πάρει χρώμα νωρίς, το σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο.
Όσο ψήνεται αναμειγνύουμε το χυμό λεμονιού με τη ζάχαρη και το φιστίκι Αιγίνης μέχρι να λιώσει η ζάχαρη.
Όταν βγάλουμε το γλυκό από το φούρνο, το αφήνουμε για λίγα λεπτά (10) να ηρεμήσει και το βγάζουμε από το ταψί. Αμέσως περιχύνουμε ομοιόμορφα με το χυμό λεμονιού-ζάχαρη-φιστίκι.


Καλό μήνα Φλεβάρη! (από αύριο!)

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Απλά πράγματα

Η ανάρτηση αυτή γράφεται κάτω από συνθήκες πολύ υψηλών θερμοκρασιών. Όχι περιβάλλοντος αλλά σώματος! Γι' αυτό και θα είναι μια σχετικά σύντομη -για τα δεδομένα της υποφαινόμενης- ανάρτηση.

Τις προάλλες, "ταξιδεύοντας" στο pinterest έπεσα πάνω σε μια συνταγή που μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Μια μικρή παρένθεση: (Το pinterest έχει αποδειχθεί μεγάλη πηγή για να παίρνει κανείς ιδέες σε θέματα που τον ενδιαφέρουν. Γενικά είναι ένα ευχάριστο "ταξίδι" όπου μέσω εικόνας -κυρίως φωτογραφιών- μπορείς να εκφράζεις τις προτιμήσεις και τα γούστα σου- κι όπου κανείς δεν πρόκειται να σε κράξει, γιατί ευτυχώς τα πράγματα είναι ήσυχα κι όμορφα εκεί). Η συνταγή λοιπόν, είχε τον τίτλο "πατέ μπρόκολου", κι εγώ αναρωτήθηκα, "μα τι λέει;". Ευτυχώς η περιέργεια μου με ώθησε να ακολουθήσω τον σύνδεσμο γιατί τελικά εκείνο το πατέ έλεγε πολλά!
Την συνταγή την είδα εδώ, ένα καλαίσθητο blog, με υπέροχες φωτογραφίες κι ενδιαφέροντα πιάτα.
Πάνω κάτω έκανα ό,τι ζητούσε η συνταγή, όμως δεν έβαλα παρμεζάνα και πιστεύω πως καλά έκανα! (Εμ, πώς! Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...!!)

Πατέ μπρόκολου






1 μέτριο μπρόκολο από το οποίο θα κόψουμε σε μικρά κομμάτια το άνθος. Αν θέλουμε να κρατήσουμε τον κορμό θα τον κόψουμε σε μικρά κομμάτια επίσης.
1 πράσο κομμένο σε ροδέλες
λίγο ελαιόλαδο
2-3 κλαράκια φρέσκο θυμάρι
3 κουταλιές μουστάρδα με ολόκληρο σπόρο
ξύσμα και χυμός ενός λεμονιού
πιπέρι
λίγο αλάτι

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Στρώνουμε ένα ρηχό ταψί με αντικολλητικό χαρτί ψησίματος. Σε ένα μεγάλο μπολ βάζουμε το μπρόκολο, το πράσο, μία κουταλιά μουστάρδα, θυμάρι, το λάδι (2-3 κουταλιές) και πιπέρι κι ανακατώνουμε καλά. Απλώνουμε τα λαχανικά στο ταψί και τα ψήνουμε al dente για ένα 20λεπτο περίπου -εξαρτάται από το μέγεθος των κομματιών που έχουμε κόψει. Κατά τη διάρκεια του ψησίματος ανακατώνουμε ελαφρά 1-2 φορές. Όταν βγάλουμε τα λαχανικά από το φούρνο τα αφήνουμε ένα 5λεπτο να κρυώσουν. Τα βάζουμε στο μπλέντερ με την υπόλοιπη μουστάρδα, το ξύσμα και το χυμό λεμονιού. Χτυπάμε χωρίς να το λιώσουμε τελείως το μίγμα. Δοκιμάζουμε και διορθώνουμε σε αλάτι, λάδι και λεμόνι. Χτυπάμε λίγο ακόμη.

Το πατέ αυτό είναι εκπληκτικό πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί. Αν βάλουμε κι ένα τηγανητό αβγό από πάνω, έχουμε ετοιμάσει ένα απίστευτα νόστιμο, υπέροχο κι ελαφρύ κολατσιό! Μέσα σε μία εβδομάδα το επανέλαβα, ούτε λίγο ούτε πολύ, τρεις φορές!

Ειλικρινά είναι από τις ωραιότερες λιχουδιές που έχω φτιάξει τον τελευταίο καιρό. Κι επίσης διαπιστώνω ότι κάνεις μικρά γαστρονομικά θαύματα ψήνοντας τα -κατά τ' άλλα βαρετά- λαχανικά τύπου μπρόκολο ή κουνουπίδι.
Στο ψυγείο κρατά περίπου μία εβδομάδα.



Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Συναντήσεις

Οι πρώτες μέρες του νέου χρόνου επεφύλαξαν νέες γνωριμίες! Και μάλιστα από το δικό μας κύκλο, εκείνο των food bloggers!

Όλα ξεκίνησαν όταν έλαβα μέιλ από την Ξανθή του μπλογκ "Οι συνταγές της Ασπρούλας" όπου μου έγραφε ότι είχα κερδίσει ένα βιβλίο από διαγωνισμό που είχε βάλει σε ανάρτηση της. Κανονίσαμε να συναντηθούμε όπως κι έγινε, κι εκεί γνώρισα έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα άνθρωπο, με πολλές γνώσεις, τρομερό μεράκι και πολλή αγάπη για το αντικείμενο που μας είχε άλλωστε φέρει κοντά : το φαγητό! Οι δύο ώρες που καθήσαμε σε ένα μικρό καφέ πίνοντας ζεστή σοκολάτα πέρασαν σα νεράκι κι ήταν τόσο πολλά τα θέματα που θέλαμε να συζητήσουμε που ούτε καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα. Αφού ήπιαμε το όμορφο ρόφημα που είχαμε παραγγείλει, σηκωθήκαμε, βγήκαμε, σταθήκαμε στο δρόμο συνεχίζοντας την κουβέντα για μερικά λεπτά ακόμη, φευ, ο χρόνος πίεζε, κι έτσι η Ξανθή μου έδωσε το δώρο σε μία τσάντα, αποχαιρετηθήκαμε, και κατηφόρισα την Απόλλωνος.
Γυρίζοντας το βράδυ στο σπίτι διαπίστωσα ότι η τσάντα περιείχε κάτι άλλο εκτός από το βιβλίο (κι αναρωτιόμουν όλο το απόγευμα για το βάρος - κάτι δεν πήγαινε καλά, τέτοιο βάρος δεν αντιστοιχούσε σε βιβλίο). Τι έκπληξη και τι χαρά όταν ανακάλυψα ότι η Ξανθή είχε βάλει και κάτι έξτρα στο δώρο: Ένα βαζάκι τοματάκι γλυκό! Δεν είχα φάει ποτέ και δεν ήθελα και πολύ να ανοίξω το βάζο! Τέλειο! Υπέροχο! Καταπληκτικό! Εκείνο το βράδυ κόντεψα να φάω όλο το βάζο (βασικά πείναγα, μην με μαλώνετε!). Την επόμενη μέρα το φωτογράφισα διότι δεν έβλεπα να έβγαζε τρίτη μέρα το βαζάκι!


Όπως κι έγινε!

Στο βιβλίο τώρα. Ήταν αυτό:



Και δεν θα μπορούσε να βρεθεί την πιο κατάλληλη στιγμή στα χέρια μου! Εδώ και καιρό -κι εξαιτίας του περίεργου ωραραίου αυτού του χειμώνα- έψαχνα λύσεις για ελαφρά μεσημεριανά, για παράδειγμα σάντουιτς ή σαλάτες αλλά με ένα certain touch, όπως λέμε στα μέρη μου! Κάτι ελαφρύ αλλά κάτι διαφορετικό συνάμα. Κι όσο το δυνατόν χορταστικό.
Την ημέρα που έπιασα να το ξεφυλλίζω, δεν ήθελα να φάω κρέας, ήθελα κάτι με όσπριο και τα υλικά στο σπίτι ήταν λίγα ( Α, κι επιπλέον βαριόμουν να βγω να ψωνίσω). Έπεσα πάνω σε αυτήν την σαλάτα. Απίστευτα απλή, απίστευτα ελαφριά κι απίστευτα νόστιμη παρά τα ελάχιστα υλικά! Της άλλαξα όως το ντρέσσινγκ. Προτίμησα κάτι άλλο που πιστεύω ότι
ταιριάζει καλύτερα!


Σαλάτα με φακές και πατάτα.


Δεν θα χρειαστείτε παρά:
Λίγες φακές (υπολογίστε 20 γρ ανά άτομο) τις οποίες θα βράσετε al dente.
Μικρές πατάτες με τη φλούδα. Τις βράζετε σε αλατισμένο νερό.
2 φρέσκα κρεμμυδάκια κομμένα σε ροδέλες
Εξαιρετικής ποιότητας ελαιόλαδο
χυμός μισού λεμονιού
2-3 κουταλιές φρεσκοκομμένο μαϊντανό
λίγο αλάτι
λίγο φρεκοτριμμένο πιπέρι

Κόβουμε τις πατάτες στη μέση ή σε τρία κομμάτια

Βάζουμε σε μια πιταέλα τις φακές, πατάτες και κρεμμυδάκι.
Σε ένα βάζο με καπάκι βάζουμε τα υλικά του ντρέσσινγκ: ελαιόλαδο, λεμόνι, μαϊντανό, αλάτι, πιπέρι. Χτυπάμε πολύ καλά. Ρίχνουμε το ντρέσσινγκ πάνω από τα υλικά της σαλάτας.

Όσο απλή φαίνεται τόσο νόστιμη είναι!
*

Η ιστορία των συναντήσεων δεν σταματά εδώ. Πριν από λίγες μέρες η Dark Chef μας προσκάλεσε να γνωριστούμε και να δοκιμάσουμε τα cookies της. Όμως η πρόσκληση της είχε ένα μυστήριο, είχε κάτι από κυνήγι του θυσαυρού, βλέπετε θα έπρεπε να ψάξουμε για να την βρούμε! Ευτυχώς την Κυριακή τα κατάφερα, περιπλανήθηκα στον Εθνικό Κήπο και βρήκα την Σκοτεινή μας σεφ! Το τι συνέβη εκείνη την ημέρα στον Κήπο το περιγράφει καλύτερα η ίδια: εδώ! Στην ίδια ανάρτηση δίνει και την συνταγή για τα νοστιμότατα cookies της με μαύρη σοκολάτα που μας πρόσφερε. Υπέροχα! Ακόμα καλύτερα ήταν τα cookies με λευκή σοκολάτα που παρουσίασε στην τελευταία της ανάρτηση. Ένας αναπάντεχα πανέμορφος αρμονικός συνδυασμός τριών -εκ πρώτης όψεως διαφορετικών- υλικών! Τα λάτρεψα!


Ξανθή, Έφη ευχαριστώ πολύ! 

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Petits Déjeuners Marocains: Πρωινά μαγικά κι ονειρεμένα στο Μαρόκο

Πρόλογος: Ένα σχόλιο σε προηγούμενη ανάρτηση ήταν η αφορμή για ένα μήνυμα. Εκείνο το μήνυμα έδωσε την αφορμή για ένα τηλεφώνημα. Το οποίο τηλεφώνημα είχε τόσο ενδιαφέρον που στο τέλος βρήκα το θάρρος και ρώτησα τη συνομιλήτρια μου, "Μίκα, τι λες, θα ήθελες να γράψεις ένα κείμενο πάνω σε όλα αυτά;". Η απάντηση ήταν άμεση κι ευτυχώς καταφατική! Κι έτσι η καλή μου φίλη Μίκα Παρασκευά, έγραψε ένα καταπληκτικό, πανέμορφο κείμενο για...
...Αλλά καλύτερα να σας τα πει η ίδια: 


Τριάντα χρόνια πρέπει να ‘χουνε περάσει από τότε που η Λίνα έγραψε «Μια νύχτα στο Μαρόκο λαχτάρησα να ζήσω...». Παιδούλα ήμουν όταν πρωτοάκουσα το θεσπέσιο αυτό έργο έχοντας ήδη εντυπωμένα στη συλλογική πλευρά του θυμικού μου τα λαϊκά άσματα των ξενιτεμένων του προηγούμενου αιώνα. Μεγάλωσα λοιπόν με την εντύπωση πως το Μαρόκο είναι μια χώρα της εξωτικής Αραπιάς με «νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες», γεμάτες έρωτες κι αφροδισιακές εικόνες της ερήμου. Μια χώρα με νύχτες μαγικές. Ποτέ δεν σκέφτηκα οι μέρες πώς να είναι στο Μαρόκο.


Εορταστικά αμυγδαλωτά


Κι έπειτα πέρασε ο καιρός και ήρθε κι η Loreena: «Marrakesh Night Market». Νύχτες ξανά και πλουμιστές πραμάτειες, μύθοι βερβέρικοι μαζί κι αραβικοί, τραγούδια ιπτάμενα ν’ ανέβεις στην κορφή τους και να οργώσεις το Μάγρεμπ πέρα ως πέρα. Άκουσα πάλι, είδα και οσφράνθηκα τα θαύματα της νύχτας του Μαρόκου. Κι οι μέρες του ακόμα πουθενά.




Κι έτσι που πέρναγε ο καιρός, η ζωή μας άρχισε να πλημμυρίζει από τις εικόνες των ταξιδιωτικών ντοκιμαντέρ της μικρής οθόνης, εικόνες απ’ τα πέρατα του κόσμου που οικειοποιείται το μυαλό και ώρες-ώρες σε κάνει να πιστεύεις πως πρόκειται για αναμνήσεις δικές σου αποκτημένες δια ζώσης. Κάπου ανάμεσα σ’ εκείνες τις εικόνες ανακάλυψα πως το Μαρόκο είναι μια χώρα τόσο χρωματιστή που αξίζει να τη δει κανείς κυρίως με το φως της μέρας. Ανακάλυψα επίσης πως έχει μία ιδιαιτέρως πλούσια γαστρονομία. Όπα. Μια στάση εδώ.


Λαϊκό αρτοπωλείο στη Μεδίνα της Φες


Καλές οι νύχτες στις οάσεις της Σαχάρας, καλοί οι μύθοι κι οι έρωτες, με τα φαρμάκια τους τα σχετικά και τα μετάξια τους τα ιπτάμενα κι ωραία, καλές κι οι αιθέριες μουσικές που βασανίζουνε γλυκά το νου που ταξιδεύει και το κορμί που αναριγά, αλλά... κακά τα ψέματα: το ξεροσφύρι δεν αντέχεται, αδελφέ. Μακριά από μας οι συγκινήσεις-ξεροσφύρι. Κι έτσι λοιπόν εκεί κατέληξε ο νους: να συγκρατήσει απ’ τα ντοκιμαντέρ τα χιλιάδες χρώματα στο φως της μέρας και τις εικόνες με τα κουσκούς και τα τατζίν και τα γλυκά που μοιάζουνε στολίδια.




Κι ύστερα πέρασε καιρός ακόμα κι άλλος και η ζωή με έστειλε να ζήσω στο Μαρόκο μια περιπέτεια ακαδημαϊκή και γαστρονομική συνάμα. Η έρευνα είναι σαν τον έρωτα κι αυτή: περνά απ’ το στομάχι. Είναι επίσης και σαν τα εκλεκτά οινοπνευματώδη: δεν πάει κάτω ξεροσφύρι αν είσαι μερακλής. Και στο Μαρόκο πολύ περισσότερο, διότι η χώρα αυτή είναι ένας πραγματικός παράδεισος για το μερακλή καλοφαγά, ακόμα και τον ξένο, αν βέβαια καταφέρει να ξεριζώσει από το δυτικό του μυαλουδάκι την ανάγκη να συνοδεύει τα ωραία του γεύματα με αλκοόλ. Σ’ αυτό το σημείο η συνταγή της καλοπέρασής τους διαφέρει κομματάκι απ’ τη δική μας. Συνήθεια είναι όμως. Από ένα σημείο και μετά σου γίνεται δεύτερα φύση το τσάι με τη φρέσκια μέντα και το ζητάς πρωί-μεσημέρι-βράδυ, με ό,τι κι αν τρως, έτσι που πια το κρασάκι δεν το αναζητάς με τόση θέρμη.


Τυπικός τρόπος παρουσίασης του τσαγιού
         
   Τα εδέσματα του Μαρόκου είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Τα βασικά πιάτα είναι δύο: το πασίγνωστο κουσκούς, σε διάφορες εκδοχές, και τα τατζίν, μαγειρευτά διαφόρων ειδών σε πήλινο σκεύος, από ψάρι με λαχανικά έως κοτόπουλο με κομμάτια λεμονιού κι ελιές κι ένα σωρό άλλα θάματα. Αυτά είχαν δει πριν από χρόνια και τα ματάκια της υποφαινομένης στα ντοκιμαντέρ και σκίρτησε η καρδούλα της και απετάχθη τις νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες για να ασπαστεί με ευλάβεια τα κουσκούς και τα τατζίν.



Τατζίν με λαχανικά και κρέας


            Γεύματα τε και δείπνα στο Μαρόκο είναι άξια σεβασμού κι ενίοτε λατρείας. Το αυτό συμβαίνει και με τα γλυκά: η αμυγδαλολαγνεία σε όλο της το μεγαλείο. Μην πεις ποτέ πως ξέρεις αμυγδαλωτό τι θα πει αν δεν έχεις πάει στο Μαρόκο. Παρόλα αυτά, έχω την πεποίθηση ότι η μεγάλη γαστρονομική έκπληξη αυτής της χώρας είναι τα πρωινά, τα οποία, δυστυχώς, οι ταξιδιωτικοί οδηγοί και τα ντοκιμαντέρ δεν τα προβάλλουν όπως τους αρμόζει. Το πρωινό στο Μαρόκο είναι ιερό. Πρωινό λαμβάνουν όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, όπου μπορεί ο καθείς. Υπάρχει ένα είδος μαγαζιού που λέγεται «crémerie» ή «laiterie» (στα Αραβικά, mahlaba) και προσφέρει από νωρίς το πρωί:


                     -  Φρέσκους χυμούς, γιαούρτια, γάλα, φρουτοσαλάτες και milk shakes με φρέσκα φρούτα. Η μεγάλη έκπληξη ανάμεσα σε όλα αυτά είναι το milk shake με γάλα και αβοκάντο. Το ονειρεμένο αυτό κρεμώδες παρασκεύασμα το χρησιμοποιούν και σαν σως για τις φρουτοσαλάτες. Θεϊκό και πανεύκολο να το μιμηθεί κανείς στο σπίτι του: Βάζετε μία στρώση γιαούρτι σε ένα μπωλ, μετά κόβετε τη φρουτοσαλάτα της αρεσκείας σας (χωρίς εσπεριδοειδή διότι δεν ταιριάζουν με το γάλα) και μετά χτυπάτε στο μίξερ γάλα με αβοκάντο και ζάχαρη –ή μέλι– και το περιχύνετε. Είναι καλό να σας συντροφεύει κάποιο έμπιστο πρόσωπο όταν το δοκιμάσετε διότι διατρέχετε τον κίνδυνο να ξεχάσετε ποιος είστε.

            - Ζεστά ροφήματα: Τσάι –με φρέσκια μέντα πάντοτε–, καφέ και λουίζα. Η λουίζα είναι το πιο διαδεδομένο αφέψημα στο Μαρόκο. Η πιο εκλεκτή είναι αυτή του Μαρακές. Τη ζητά κανείς με το γαλλικό όνομα του βοτάνου: verveine.

                Khlie ή ομελέτες: στο μείγμα για τις παραδοσιακές ομελέτες προστίθεται συνήθως ένα σκεύασμα αποξηραμένου κρέατος, καμήλας ή μοσχαριού, το οποίο φυλάσσεται στο λίπος του. Αυτό το σημείο θέλει λίγη προσοχή: η επιστήμη σχεδόν απαγορεύει να τρώμε παρασκευάσματα με αυγά και κιμά στα ταξίδια. Σε όλα τα ταξίδια.

            - Κλασικά μαροκινά αρτοσκευάσματα. Τα πιο διαδεδομένα απ’ αυτά είναι:
Mlaoui: πιτούλες που θυμίζουν κάτι μεταξύ κρέπας και πίτας για σουβλάκι.
Baghrir: ένα είδος σπογγώδους κρέπας.
Harsha: η μαροκινή polenta.
Sfenj: τα μαροκινά ντόνατς.
Όλα αυτά συνοδεύονται ή αλείφονται με τυρί, μέλι, μαρμελάδα ή και amlou, μία πάστα από ξηρούς καρπούς, μέλι και λάδι αργάν. Τα ίδια αυτά προϊόντα μπορεί κανείς να τα απολαύσει στα καφέ πολυτελείας γαλλικού τύπου ή να τα αγοράσει καθ’ οδόν για τη δουλειά του σε ένα είδος μικρών αρτοποιείων που εξειδικεύονται σ’ αυτά.


Laiterie στη Ραμπάτ


*


Φρουτοσαλάτα



Το εντυπωσιακό είναι ότι ενώ η πηγή των εδεσμάτων μπορεί να ποικίλει, η ποιότητα είναι σχετικά σταθερή. Είναι σχεδόν αδύνατον να δυσαρεστηθείς ακόμα και στην πιο παρακμιακή γωνιά της γειτονιάς. Τα πρωινά στο Μαρόκο είναι ιερά. Ιερά και εκπάγλου ωραιότητος. Πρωινά μαγικά κι ονειρεμένα. Τύφλα να ‘χουν οι μαροκινές νύχτες που ονειρεύεται κανείς από μακριά. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα, να μη βυθίζονται στο μαύρο το σκοτάδι, για χρόνια ολόκληρα, τα όνειρά μου τα μαροκινά.

Harsha


Υ. Γ.: Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από τις συζητήσεις που είχαμε με την αγαπημένη φίλη
Crispy για τη μαροκινή γαστρονομία, καθώς και από τη δημοσίευσή της με τίτλο «Όλα τα πρωινά του κόσμου». Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία, Cris
.

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Παραλειπόμενα της Πρωτοχρονιάς #2

Η σημερινή μέρα σηματοδοτεί το τέλος της εορταστικής περιόδου! Ξεστολίσματα για τους μεγάλους, άνοιγμα σχολικών βιβλίων για τους μικρούς, πικρή ιστορία η επιστροφή στη ρουτίνα μετά από ένα ξέφρενο γλέντι που κράτησε τουλάχιστον ένα 10ήμερο. Ή μια εβδομάδα. Ή δυο μέρες. Ή μισή μέρα.  Νύχτα μάλλον. Πριν 5 χρόνια. Στη δική μου περίπτωση!

Κατά τ' άλλα οι μέρες κύλησαν ήσυχα, με άφθονο διάβασμα, αγαπημένες ταινίες, βόλτες στο κέντρο, καλό φαγητό κι αρκετές ώρες στην κουζίνα. Το τελευταίο δεν ήταν στις προθέσεις μου, η αρχική ιδέα ήταν να τεμπελιάσω λίγο τις ημέρες των γιορτών- "Και το ομολογείς, Crispy", "Ω, ναι...". Αλλά όχι μόνο δεν τη γλίτωσα, έφτασα στο σημείο να ψήσω δυο φορές μελομακάρονα! Εκτός από τα κλασικά, προέκυψαν και πιάτα ή επιδόρπια που έφτιαξα για πρώτη φορά (βλέπε τις δύο προηγούμενες αναρτήσεις), ανάμεσα στα οποία και το σημερινό- το οποίο σέρβιρα την επομένη της Πρωτοχρονιάς- και το οποίο βρήκα στο αμερικάνικο saveur.

Κοτόπουλο ψημένο σε λευκό κρασί και μουστάρδα με ολόκληρους σπόρους
(από το περιοδικό Saveur)



Υλικά για 4 άτομα

1 κοτόπουλο κομμένο στα 4
1 μεγάλο κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες
2 σκελίδες σκόρδο κομμένες στα δύο
1/2 φλιτζάνι λευκό κρασί (ξηρό)
1 φλιτζάνι ζωμό κότας
4 κουταλιές μουστάρδα με ολόκληρους σπόρους
λίγο φρέσκο θυμάρι
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Αλατοπιπερώνουμε τα κομμάτια του κοτόπουλου. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο λάδι και σε αυτό σοτάρουμε καλά το κρέας από όλες τις πλευρές, μέχρι να πάρει ωραίο χρυσαφί-καφές χρώμα. Αν το τηγάνι δεν είναι τόσο μεγάλο που να χωρά όλο το κρέας μεμιάς, τότε σοτάρουμε ανά δύο.
Βγάζουμε το σοταρισμένο κρέας και το τοποθετούμε σε ένα ταψί. Στο ίδιο λάδι σοτάρουμε το σκόρδο με το κρεμμύδι για μερικά λεπτά. Προσοχή , δεν αφήνουμε το κρεμμύδι να μαυρίσει. Προσθέτουμε το κρασί, ζωμό, μουστάρδα και θυμάρι. Ανακατώνουμε και περιμένουμε να πάρει μια βράση. Ρίχνουμε τη σάλτσα στο ταψί πάνω από το κοτόπουλο. Σκεπάζουμε το ταψί με αλουμινόχαρτο και το σφίγγουμε γύρω γύρω στο χείλος του ταψιού. Τοποθετούμε το ταψί στο φούρνο κι αφήνουμε να ψηθεί για μία ώρα.
Όταν ψηθεί, ξεσκεπάζουμε το ταψί και βάζουμε το κοτόπουλο (μόνο το κοτόπουλο κι όχι τη σάλτσα) σε μια πιατέλα. Το κρατάμε ζεστό. Τη σάλτσα την βάζουμε σε μια μικρή κατσαρόλα και την βράζουμε μέχρι να πήξει αρκετά. Όταν είναι έτοιμη, περιχύνουμε με αυτήν το κοτόπουλο.
*

Σημείωση: Άλλαξα ορισμένα πράγματα ως προς τη χρήση σκευών αφού δεν διαθέτω σκεύος με καπάκι που να μπαίνει στον φούρνο! Σόρι κιόλας, αλλά η μικρή μου κουζίνα δεν χωρά καλά καλά ούτε εμένα! Πόσο μάλλον μια τεράστια συλλογή ποικίλων σκευών.
*
Επίσης: Η συνταγή απαιτεί 2 κουταλιές ελαιόλαδο. 2...Μάλιστα.... Κοτζάμ κοτόπουλο κι ένα τεράστιο κρόμμυον θα σοταριστούν σε 2 κουταλιές ελαιόλαδο. "I don't think so, dear", που λένε και στο χωριό μου.

*

Την Παρασκευή να είστε όλοι εδώ. Διότι θα πάμε ταξίδι μακρινό.... Για πρωινό!




Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Παραλειπόμενα της Πρωτοχρονιάς #1

Καλή, Αναπτυξιακή (!!!) Χρονιά σε όλους!

Θα είμαι σχετικά σύντομη σήμερα! Τρέχω και δεν προφταίνω! Ανήμερα την Πρωτοχρονιά όταν αφίχθη μετά βαΐων και κλάδων η ανάπτυξη στη χώρα, εγώ ήμουν ζαλισμένη από την πολλή σαμπάνια κι έτσι δεν πρόλαβα να την χαιρετίσω. Τώρα την ψάχνω εναγωνίως, να την ευχαριστήσω προσωπικά που μας θυμήθηκε και μας έκανε την τιμή!



Πριν λίγες μέρες είδα στην ιστοσελίδα των bostanistas μια συνταγή με αχλάδια. Στον πρόλογο αναφερόταν ότι ο Μπριγιά Σαβαρέν αποκαλούσε το αχλάδι "βασιλιά των φρούτων". Κάτι παραπάνω ήξερε ο κος. Σαβαρέν και τείνω να συμφωνήσω μαζί του. Το αχλάδι είναι μάλλον το ωραιότερο φρούτο για επιδόρπιο γλυκό. 
Την Πρωτοχρονιά έψησα λίγα αχλάδια με σιρόπι σφενδάμου και μάλλον έφτιαξα ένα από τα ωραιότερα επιδόρπια που έχω φτιάξει μέχρι τώρα. Με τη συνοδεία παγωτού βανίλια (ευτυχώς ο Κωνσταντινίδης είναι κοντά!) ήταν αποθέωση!

Αχλάδια ψημένα σε σιρόπι σφενδάμου 




Για 4 άτομα

4 αχλάδια μετρίου μεγέθους (εγώ χρησιμοποίησα αχλάδια ποικιλίας abate fetel αλλά δεν ήταν πολύ μεγάλα)
1/2 φλιτζάνι σιρόπι σφενδάμου
1 κλωνάρι βανίλια
χυμό ενός λεμονιού
λίγο νερό (2-3 κουταλιές)
1 κουτάλι βούτυρο (πολύ καλής ποιότητας -κι όχι μαργαρίνη!)


Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Καθαρίζετε και κόβετε στη μέση (καθέτως) τα αχλάδια. Βγάζετε τα σποράκια. Τα βάζετε σε πυρέξ και τα περιχύνετε με το χυμό λεμονιού. Σε ένα μπολ ανακατεύετε το σιρόπι με το νερό. Ανοίγετε την βανίλια και με την βοήθεια ενός μικρού μαχαιριού βγάζετε τα σποράκια, τα οποία ρίχνετε στο σιρόπι. Περιχύνετε τα αχλάδια με το σιρόπι και τοποθετείτε ανάμεσα στα φρούτα το άδειο κλωνάρι της βανίλιας. Πάνω σε κάθε αχλάδι βάζετε πολύ λίγο βούτυρο. Βάζετε το πυρέξ στο φούρνο και ψήνετε τα φρούτα για 20 λεπτά. Πότε πότε τα περνάτε με το σιρόπι με τη βοήθεια μιας βούρτσας. Στα 20 λεπτά τα αναποδογυρίζετε και τα ψήνετε για άλλα 20 λεπτά. Πότε πότε τα βουρτσίζετε με το σιρόπι. 

Τρώγονται πολύ ωραία όταν είναι ακόμα λίγο ζεστά και συνοδεύονται από παγωτό βανίλια!



Και πάλι Καλή Χρονιά σε όλους!

Κι αν δείτε κάπου την ανάπτυξη πείτε της ότι την ψάχνω!