Συννεφιές

Ο σκηνοθέτης Billy Wilder είχε πει κάποτε ότι ο καταγάλανος, ανέφελος ουρανός είναι βαρετός. Δεν είχε κι άδικο. Ο συννεφιασμένος ουρανός είναι πιο κινηματογραφικός, πιο ...αρτίστικος θα λέγαμε. Ομορφαίνει, γίνεται πιο ενδιαφέρον. Άλλωστε πόσες φορές δεν έχουμε σηκώσει το κεφάλι μας να χαζέψουμε σύννεφα που ταξιδεύουν κι αλλάζουν μορφές. Θυμήθηκα έναν Ιταλό τουρίστα φέτος στο νησί. Κοιτούσε χαρούμενος τα σύννεφα που περνούσαν και μ' έναν πηγαίο ενθουσιασμό τα ονομάτιζε δίνοντας τα ονόματα των νησιών μας. "Guarda" φώναζε εκστασιασμένος στην σύντροφο του που τον άκουγε αδιάφορα. "Να η Φολέγανδρος", "Κι αυτό είναι η Αστυπάλαια", "Α να κι η Νάξος"! "Che bello!" επαναλάμβανε και χαμογελούσε. Είχα καιρό να δω άνθρωπο να απολαμβάνει τόσο έντονα, με τέτοια χαρά ...τα σύννεφα! Να' ναι καλά.

Είναι μέρες τώρα που, ευτυχώς, συννεφιάζει πιο συχνά. Εκείνος ο αδυσώπητα σκληρός, ο ενοχλητικά εκτυφλωτικός, ασυννέφιαστος ουρανός του καλοκαιριού έχει δώσει τη θέση του στον ουρανό του Σεπτέμβρη. Οι μέρες έχουν μικρύνει, ενίοτε βρέχει, τα πρωινά είναι ψυχρά, οι νύχτες αρκετά δροσερές- παρόλ' αυτά το γεγονός ότι κανένας δεν κάθεται πια στα μπαλκόνια παραμένει ανεξήγητο φαινόμενο! Παιδιά, δεν ζούμε στο Τροντχάιμ!

Κι είναι ο καιρός πια που αρχίζουμε να ψήνουμε το ένα κέικ μετά το άλλο. Εδώ που τα λέμε και το ψήσιμο του κέικ θέλει τον ανάλογο καιρό!

Το πρώτο κέικ της σεζόν συνδύαζε καρύδα ελαφρά ψημένη και ξινόγαλο. Εξαιρετικός συνδυασμός. Το ψήσιμο της καρύδας ενισχύει τη γεύση και το άρωμα της ενώ η ελαφρώς ξινούτσικη γεύση του ξινόγαλου αντισταθμίζει όμορφα τις αρετές της καρύδας. Μου άρεσε άρεσε πάρα πολύ! Κάτι σαν τα πρώτα σύννεφα!

Κέικ με ελαφρώς ψημένη καρύδα και ξινόγαλο

Θα χρειαστείτε ένα ορθογώνιο ταψί για κέικ 10x20 cm

Υλικά

170 γρ βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
2 φλιτζάνια (τα γνωστά) αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 1/2 κουταλάκια του γλυκού baking powder
1/2 κουταλάκι του γλυκού αλάτι ψιλό
1 φλιτζάνι ζάχαρη καστανή
3 αυγά μεγάλα
1 φλιτζάνι ξινόγαλο
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
1 φλιτζάνι καρύδα (που θα έχουμε ψήσει ελαφρώς)

+

Για την επάλειψη:

1 φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
2 κουταλιές σούπας ξινόγαλο
1/2 φλιτζάνι καρύδα (επίσης ψημένη)



Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Ετοιμάζουμε το ταψί βουτυρώνοντας και πασπαλίζοντας το με λίγο αλεύρι (προσωπικά μου αρέσει να στρώνω αντικολλητικό χαρτί στον πάτο και τα πλάγια του ταψιού). Σε ένα τηγάνι και σε μέτρια φωτιά ρίχνουμε την καρύδα. Την αφήνουμε μέχρι να αρχίσει να παίρνει χρώμα- εδώ πρέπει αν είμαστε πολύ προσεκτικοί για να μην καεί. Αυτό που θέλουμε είναι ίσαμε να πα΄ρει ένα όμορφο καφε-χρυσό χρώμα, "golden brown" που λέει και το τραγούδι. Την βγάζουμε από τη φωτιά και την βάζουμε σε ένα μπολ. Σε άλλο μπολ ανακατεύουμε καλά το αλεύρι με το baking powder και το αλάτι.
Σε ένα άλλο -πιο μεγάλο- μπολ χτυπάμε με μίξερ πολύ καλά το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψει το μείγμα. Όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο. Προσθέτουμε το εκχύλισμα βανίλιας. Συνεχίζουμε το χτύπημα προσθέτοντας ένα ένα τα αυγά. Συνεχίζουμε χρησιμοποιώντας την σπάτουλα. Ρίχνουμε εναλλάξ το αλεύρι και το ξινόγαλο σε τρεις δόσεις το καθένα. Μόλις ενσωματωθούν τα υλικά στο μείγμα ρίχνουμε την καρύδα κι ανακατώνουμε μια τελευταία φορά ελαφριά. Ρίχνουμε το μείγμα στο ταψί και ψήνουμε στο φούρνο για μία ώρα. Μόλις είναι έτοιμο, το βγάζουμε και το αφήνουμε να κρυώσει.
Ανακατεύουμε τη ζάχαρη άχνη με το ξινόγαλο κι αλείφουμε με το μείγμα αυτό το πάνω μέρος του κέικ. Ρίχνουμε αμέσως από πάνω την καρύδα.

Απολαμβάνουμε ...με τον συννεφιασμένο καιρό!

Στη Φολέγανδρο με φινέτσα.

Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Ελληνίδα πελάτισσα ρωτούσε για τις παραλίες του νησιού. Αφού η ξενοδόχος της απαρίθμησε τις παραλίες και της εξήγησε πού βρίσκονται, η πελάτισσα ρώτησε: "Και ποιες από αυτές είναι οργανωμένες;" για να έρθει η αποστομωτική απάντηση: "Καμία. Το νησί δεν έχει οργανωμένες παραλίες!".

Όντως η Φολέγανδρος δεν έχει οργανωμένες παραλίες. Εν τούτοις τούτο το σχετικά μικρό αλλά πανέμορφο νησί των Κυκλάδων έσφυζε από κόσμο αρχές Σεπτέμβρη! Η Φολέγανδρος είναι από εκείνα τα πολύ ιδιαίτερα νησιά που τα ερωτεύεσαι εσαεί με την πρώτη επίσκεψη. Η ιδιαιτερότητα της πηγάζει από την έντονη δραματικότητα του ξηρού τοπίου και της γεωμορφολογίας του νησιού. Ένα πετρώδες, σκληρό κι άνυδρο τοπίο αντκρύζει κανείς όταν φτάνει στον Καραβοστάση, το λιμάνι της Φολεγάνδρου.

Φεύγοντας από εκεί κι ανεβαίνοντας για τη Χώρα το τοπίο είναι από τα πιο στεγνά κι άγρια αλλά συνάμα πιο συναρπαστικά που μπορεί να συναντήσει κανείς στις Κυκλάδες. Όταν φτάνει πια ο επισκέπτης στη Χώρα απλά διαπιστώνει ότι είναι η ομορφότερη και πιο μαγευτική όλου του Αιγαίου! Χτισμένη στην κυριολεξία πάνω στον γκρεμό, εντυπωσιακή, επιβλητική αλλά συνάμα χαριτωμένη με τα χαρακτηριστικά κυκλαδίτικα σπίτια πνιγμένα στη βουκαμβίλια, το γεράνι και τα νυχτολούλουδα- Κάντε μια βόλτα στα στενά δρομάκια το βραδάκι όταν μόλις έχει σκοτεινιάσει και θα σας μεθύσει το άρωμα τους!

Φεύγοντας από τη Χώρα, ο μοναδικός δρόμος προς τα βόρεια του νησιού μας οδηγεί στην Άνω Μεριά. Εδώ αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη σε αυτό το ιδιότυπο χωριό το οποίο απλώνεται σε μήκος περισσότερο των τριών χιλιομέτρων. Αραιοκατοικημένο, με σπίτια που διαθέτουν τις θεμωνιές τους, ένα μικρό κήπο-περιβόλι να τα περιβάλλει. Εδώ βρίσκεται και το πιο εύφορο σημείο του νησιού. Οι άνθρωποι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και, όσο τους το επιτρέπει η γη, με την γεωργία. Φτάνοντας στο τέλος του χωριού υπάρχει δρόμος που οδηγεί προς κάποιες παραλίες. Κι εδώ το τοπίο είναι συναρπαστικό. Κάποιες εύφορες ρεματιές διακόπτουν το μονότονο ξηρό τοπίο. Για εμάς τους περιπατητές, το να ανηφορίζουμε και να κατηφορίζουμε σε αυτά τα μέρη είναι μεγάλη απόλαυση. Άλλωστε η πεχοπορία είναι ο ωραιότερος τρόπος για να νιώσει κανείς το μεγαλείο της φολεγανδρίτικης φύσης.

Το φαγητό είναι σίγουρα απολαυστικό και ποιοτικά υψηλό στη Φολέγανδρο. Αρκετές ταβέρνες στη Χώρα, "Πούντα" η αγαπημένη μου, η γνωστή ταβέρνα στην άκρη της Άνω Μεριάς το "Ηλιοβασίλεμα" προσφέρει τα παραδοσιακά ματσάτα (φρέσκα ζυμαρικά σερβιρισμένα με σάλτσα τομάτας και κρέας της αρεσκείας σας, μέχρι και πιτσούνια είχαν!). Για φρέσκα χειροποίητα παγωτά στον Ιταλό  "Θείο" ("Zio") - παρεμπιπτόντως οι Ιταλοί λατρεύουν το νησί, μέχρι και ιταλικό προξενείο υπάρχει! Αξίζει οπωσδήποτε και μια επίσκεψη στον φούρνο της Χώρας όπου θα βρει κανείς τυρόπιτες φτιαγμένες με ντόπια τυριά.

Το αγαπημένο μου spot  για φαγητό παραμένει εδώ και χρόνια το "Eva's Garden". Ίσως είναι το ακριβότερο σημείο για φαγητό στο νησί, εν τούτοις αυτό δεν πτοεί τους δεκάδες Έλληνες και ξένους να συρρέουν κάθε βράδυ για να προλάβουν ένα τραπέζι στον όμορφο κήπο του εστιατορίου, τόσο που φέτος αρχές Σεπτέμβρη χρειαζόταν κράτηση. Καθόλου τυχαία η επιτυχία του εστιατορίου. Όλα αυτά τα χρόνια που το επισκέπτομαι, τρώω εξαιρετικά, φέτος δε τα πράγματα ήταν ακόμα καλύτερα. Κάποιες σαλάτες πολύ όμορφες και δυνατές με ωραίο παιχνίδι ανάμεσα στο γλυκό κι αλμυρό, ένα καταπληκτικό κουνέλι μαγειρεμένο σε κρασί με δεντρολίβανι κι ελιές ήταν εκτός μενού αλλά ευτυχώς κατάφερα και το απόλαυσα. Στα επιδόρπια ένα διαμαντάκι: Πανακότα σε σάλτσα μελιού αρωματισμένη με λεβάντα και μελισσόχορτο. Μακρά το καλύτερο επιδόρπιο που έχω φάει εδώ και καιρό! Παρεμπιπτόντως είχα γράψει πριν δύο χρόνια για το εστιατόριο: εδώ.

Κολυμπήσαμε :

Στην Αγκάλη
Στην παραλία του λιμανιού Καραβοστάση
Στον Αγ. Νικόλαο (πάνω φωτογραφία)
Στο Αμπέλι (πρώτη φωτογραφία)

Sous - μα πολύ sous- o Chef.

Τον Αύγουστο άρχισε να προβάλλεται στα θερινά σινεμά μια ταινία γαστρονομικού ενδιαφέροντος με τον τίτλο Chef . Διάβασα κάποια ενθουσιώδη σχόλια εδώ κι εκεί- κάποια άγγιζαν το χαρακτήρα "εκστατικά"- οπότε θεώρησα καθήκον, ως food blogger και κυρίως ως σινεφίλ, να την δω.

Και την είδα.
Κι απορώ. Προς τι τα ενθουσιώδη σχόλια.

Όταν τουιτάρουμε δεν μαγειρεύουμε...κι αντίστροφα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γιατί στην αρχή οι προθέσεις είναι αγνές και συμπαθητικές. Έχουμε τον σεφ Carl Casper (τον οποίο υποδύεται ο πρωταγωνιστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας Jon Favreau) ο οποίος αγχωμένος από την επικείμενη επίσκεψη φοβερού και τρομερού κριτικού αποφασίζει να τον εντυπωσιάσει με ειδικό μενού. Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου δεν του το επιτρέπει και του επιβάλλει να προχωρήσει με το σύνηθες μενού. Ο κριτικός στάζει χολή στην κριτική του, ο σεφ μέσω twitter (έχουμε υποτιθέμενο σχόλιο της ταινίας για τα θετικά κι αρνητικά των κοινωνικών δικτύων) τον προκαλεί πάλι πίσω στο εστιατόριο, αυτή τη φορά είναι αποφασισμένος να προχωρήσει στο ειδικό μενού, πάλι ο ιδιοκτήτης αντιδρά, αντιδρά κι ο chef , απολύεται κι η ταινία παίρνει τον άνοστο δρόμο της.

Μέχρι εδώ η ταινία κάπως τρώγεται. Έχουμε τη γνωστή εικόνα του εμμονικού σεφ (όλοι οι κινηματογραφικοί σεφ είναι εμμονικοί) που συγκρούεται με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου (κι αυτό το έχουμε δει ξανά). Επίσης έχουμε τις γνωστές γκρο πλαν σκηνές με την ετοιμασία των πιάτων, ψιλοκόψιμο λαχανικών, χέρια ταχυδακτυλουργικά που συνθέτουν ανεπανάληπτα -τουλάχιστον οπτικά- πιάτα, μουγκρητά ευχαρίστησης, όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν σε όλες τις γαστρονομικές ταινίες ως κυρίαρχο δεδομένο, δεν είναι κάτι καινούργιο. Επίσης δεν είναι καινούργιο στοιχείο ο κινηματογραφικός σεφ να έχει προβλήματα και στην προσωπική του ζωή. Ο συγκεκριμένος Chef αφού μένει άνεργος περιφέρεται ανάμεσα στην ερωμένη -γα να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα καλά αν όντως ήταν ερωμένη- σέξι Scarlett Johansson και την σούπερ σέξι πρώην σύζυγο Sofia Vergara. Υπάρχει κι ένα παιδί που υποτίθεται πως το παραμελεί, αυτό είναι και το ζουμί της όλης υπόθεσης.

Άμα σου σερβίρει η Σοφία μπέργκερ

Πιο κάτω, με τη βοήθεια του πρώην της πρώην (ή πώς να βάλουμε το φιλαράκι Robert Downey Jr να κάνει ένα πέρασμα από την ταινία) βρίσκει μια καντίνα την οποία, με τη βοήθεια του πρώην κι έμπιστου  sous chef του και του παιδιού του, μετατρέπει σε talk of the town όλης της Αμερικής. Κι αυτό χάρη στη βοήθεια των κοινωνικών δικτύων τα οποία χειρίζεται ο γιος με τον οποίο  πια -surprise, surprise, σε αμερικάνικη ταινία βρισκόμαστε-  τα έχουν βρει κι έχουν τις καλύτερες σχέσεις μπαμπά -γιου. Εν τω μεταξύ η πρώην γίνεται νυν κι η Scarlett κάπου χάθηκε ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο πιάτο.

Το επιδόρπιο της ταινίας είναι η αναθέρμανση της σχέσης του Chef με τον κριτικό που τον βασάνισε στην αρχή της ταινίας. Spoiler, spoiler, μέχρι που συνεργάζονται στο τέλος. Παρεμπιπτόντως τον κριτικό κάνει ο ηθοποιός Oliver Platt ο οποίος κυκλοφορεί αξούριστος και με κάτι ρούχα σαν να τα αγόρασε μεθυσμένος σε αμερικάνικη αγορά. Τι σημειολογία είναι αυτή, δεν κατάλαβα, όπως επίσης και για το μικρό του όνομα: Ramsey (Gordon αγάπη μου, για σένα είναι το καρφί; Γίνεται και μια υποτίθεται αστεία αναφορά στο Hell's Kitchen).

Υποτίθεται πως η ταινία κάνει αναφορά και σχολιάζει τη δύναμη των κοινωνικών δικτύων. Ο σχολιασμός είναι ρηχός, ανάλατος για να χρησιμοποιήσω όρο της κουζίνας. Υποτίθεται πως σχολιάζει πόσο δύσκολη είναι η προσωπική ζωή ενός σεφ. Μας τα έχουν πει κι άλλοι αρκετές φορές και καλύτερα. Το μόνο καινούργιο στοιχείο είναι η απόφαση ενός διάσημου σεφ να γίνει καντινιέρης (τα food trucks είναι πολύ της μόδας τον τελευταίο καιρό.) Υποτίθεται πως όσοι είδαν την ταινία ήταν ενθουσιασμένοι με τα γκρο πλαν λιωμένων τυριών και ψημένων μπαγκετών. Τα έχουμε δει χίλιες φορές αυτά και μάλιστα καλύτερα κινηματογραφημένα. Τέλος, η ταινία περιέχει μια από τις πιο γελοίες σκηνές που έχω δει τελευταία. Ο Chef μαγειρεύει με εντυπωσιακό τρόπο λιτή μακαρονάδα για την σούπερ σέξι Scarlett η οποία τον περιμένει καθισμένη πάνω στο ντιβάνι σε σούπερ σέξι στάση λες και φωτογραφίζεται για άρωμα της Dolce&Gabbana. Στο τέλος της παραδίδει το πιάτο κι η Scarlett χαμογελά ηδυπαθώς βουτώντας το πιρούνι με  σέξι νωχελικότητα.

Αν μου άρεσε η ταινία; Μου άρεσε τόσο, που όταν είδα πως τον κριτικό έπαιζε ο Oliver Platt, το υπόλοιπο της ταινίας το πέρασα σπάζοντας το κεφάλι μου να θυμηθώ σε ποια ταινία τον είχα δει τελευταία φορά.