Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

Το κοτόπουλο στα καλύτερα του

Το κοτόπουλο ντύθηκε, στολίστηκε, "φόρεσε" μια σάλτσα τύπου pesto με το όνομα "chermoula" κι έγινε πιο νόστιμο από ποτέ!
Αν τυχόν δεν είχατε ακούσει μέχρι τώρα για τη σάλτσα "chermoula" καιρός να την μάθετε και να την χρησιμοποιήσετε asap (που λένε και τα αφεντικά στο χωριό μου).
H chermoula, λοιπόν, είναι μια σάλτσα που χρησιμοποιείται στην βορειοαφρικάνικη κουζίνα (Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία) και τα κύρια υλικά της είναι: μαϊντανός, κόλιανδρος, χυμός λεμονιού, σκόρδο, κύμινο, πάπρικα και πιπέρι καγιέν. Όλα μαζί λιώνουν στο γουδί (ή μπλέντερ) και δίνουν μια απίθανη σάλτσα που χρησιμοποείται για να νοστιμίσει κρέας και ψάρι. Προφανώς υπάρχουν και παραλλαγές της σάλτσας από χώρα σε χώρα, ακόμα κι από την υποφαινόμενη η σάλτσα υπέστη αλλαγή, μικρή μεν αλλά ουσιώδη: Δεν βρήκαμε κόλιανδρο όσες φορές τη φτιάξαμε κι έτσι χρησιμοποιήσαμε μόνο μαϊντανό- μικρό το κακό!


Κοτόπουλο στο φούρνο με σάλτσα chermoula, πατάτες, τοματίνια και κρεμμύδι




Για 4 άτομα

1 κοτόπουλο κομμένο στα 4
10-12 τοματίνια κομμένα στη μέση
4-5 μεγάλες πατάτες κομμένες ημι-κυδωνάτες
1 μεγάλο κόκκινο κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες

Για τη σάλτσα chermoula:

1 φλιτζάνι μαϊντανό (ή 1/2 μαϊντανό-1/2 φρέσκο κόλιανδρο-αν βρεθεί)
1 σκελίδα σκόρδο
1 κουταλάκι γλυκού πάπρικα καπνιστή
1,5 κουταλάκι γλυκού κύμινο*
1/2 κουταλάκι πιπέρι καγιέν
χυμό ενός λεμονιού
3-5 κουταλιές ελαιόλαδο
αλάτι (λίγο)

Χτυπάμε με το γουδί (ή στο μπλέντερ) τα υλικά χωρίς αλάτι. Δοκιμάζουμε και προσαρμόζουμε αλάτι και λεμόνι αν θέλουμε. Αν είναι πολύ πηχτή αραιώνουμε με λίγο ελαιόλαδο.

Σε ένα ταψί βάζουμε τα κομμάτια κοτόπουλου. Τα τρίβουμε καλά με τη σάλτσα chermoula. Γύρω από το κρέας απλώνουμε πατάτες, τοματίνια, κρεμμύδι, ανακατώνουμε με λίγο ελαιόλαδο και την υπόλοιπη σάλτσα-αν έχει μείνει- αλατίζουμε και ψήνουμε στο φούρνο για 1,5 ώρα τουλάχιστον στους 200 βαθμούς. Όταν πάρει χρώμα το κρέας σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο. Το φαγητό θα είναι έτοιμο όταν θα έχει ψηθεί το κρέας και οι πατάτες θα λιώνουν.


*Σε άλλη περίπτωση χρησιμοποιούνται σπόροι κύμινου που καβουρδίζονται και μετά σπάνε με τη βοήθεια μαχαιριού, με αυτόν τρόπο η γεύση από το κύμινο είναι πιο έντονη.

Tip: Τα ...σύγχρονα κοτόπουλα έχουν μαλακό κρέας που μαγειρεύεται γρήγορα και πολλές φορές ενώ το κρέας έχει ψηθεί περιμένουμε άλλα υλικά όπως πχ πατάτες να μαγειρευτούν. Σε αυτήν περίπτωση, μια καλή λύση είναι να κόψουμε όπως θέλουμε τις πατάτες και να τις βράσουμε χώρια για 5-10 λεπτά.

Tip2: Τα ελληνικά ροζέ ταιριάζουν τέλεια με το συγκεκριμένο φαγητό, αλλά τώρα που χειμώνιασε πάμε για ένα spicy κόκκινο, μαλακό κι ελαφρώς φρέσκο.

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

Κοτόπουλο στα κίτρινα

Οι δύο επόμενες αναρτήσεις θα έχουν στις συνταγές τους το κοτόπουλο ως βασικό συστατικό . Το οποίο, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είναι το πιο ευέλικτο από όλα τα είδη κρεάτων. Μαγειρεύεται με οποιοδήποτε τρόπο κι αρέσει σε όλους (μείον τους χορτοφάγους και μείον τους βίγκανζζζζ).

Στη σημερινή συνταγή μαγειρεύουμε το κοτόπουλο με κουρκουμά- εξού και το κίτρινο του τίτλου. Ο κουρκουμάς γνώρισε στιγμές δόξας τον προηγούμενο καιρό γιατί κάποιος αποφάνθηκε ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες, έτσι άρχισε να κυκλοφορεί ευρέως και σε διάφορες μορφές- μέχρι και ρόφημα ρυζιού με κουρκουμά είδα! Και σε κάποια φάση επέστρεψε η λογική και μια μέρα διαβάσαμε ότι ο κουρκουμάς δεν έχει τίποτα το μαγικό.
Τον κουρκουμά τον χρησιμοποιώ για το χρώμα του αλλά κυρίως γιατί η γεύση και το άρωμα του είναι όμορφα και διακριτικά- σε λογικές ποσότητες πάντα. Έτσι κι εδώ. Προσθέτοντας πιπεριές Φλωρίνης και πράσινες ελιές να κάνουν ωραίο παιχνίδι γευστικών αντιθέσεων. Ωραίο πιάτο με το κοτόπουλο σε μεγάλα κέφια αφού και τα τρία βασικά υλικά του πάνε πολύ!

Κοτόπουλο με κουρκουμά, πιπεριές Φλωρίνης και πράσινες ελιές.



Για 4 άτομα

1 μικρό κοτόπουλο κομμένο σε 4 κομμάτια (ή 4 μπούτια)
1 κρεμμύδι λευκό ψιλοκομμένο
200 γρ ρύζι
2 πιπεριές Φλωρίνης
10-12 πράσινες ελιές
1 κουταλάκι γλυκού κουρκουμά
300 ml ζωμό (λαχανικών ή κότας)
1/2 φλιτζάνι κρασιού κρασί λευκό ξηρό
αλάτι
φρεσκοκομμένο μαϊντανό
2-3 κουταλιές ελαιόλαδο

Ξεκινάμε από τις πιπεριές- τις οποίες μπορούμε να ετοιμάσουμε νωρίτερα ή από την προηγούμενη μέρα. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς στο γκριλ. Τις πλένουμε, τις στεγνώνουμε και τις βάζουμε σε ένα ρηχό ταψί με αντικολλητικό χαρτί. Τις ραντίζουμε με λίγο λάδι και τις τρυπάμε με ένα πηρούνι. Τις ψήνουμε στο γκριλ του φούρνου μέχρι να μαυρίσουν και να μαλακώσουν. Τις βγάζουμε από το φούρνο και τις βάζουμε σε ένα μπολ το οποίο σκεπάζουμε με μεμβράνη. Τις αφήνουμε να κρυώσουν. Μόλις είναι έτοιμες αφαιρούμε τη φλούδα τους - είναι πιο εύκολη η αφαίρεση της όταν έχουν κρυώσει- το καπάκι τους, τις ανοίγουμε κι αφαιρούμε τα σπόρια. Τις κόβουμε σε μικρά κομμάτια. Όποιος βαριέται την συγκεκριμένη διαδικασία, μπορεί είτε να μην την κάνει (οπότε βάζει τις πιπεριές καθαρισμένες και κομμένες κατευθείαν στο φαγητό, αλλά χάνει λίγο σε νοστιμιά κι έχει τη φλούδα της πιπεριάς να τον τυρρανά -χα, χα, χα!) είτε να χρησιμοποιήσει έτοιμες πιπεριές σε βάζο οι οποίες έχουν υποστεί ήδη την συγκεκριμένη διαδικασία.
Βγάζουμε τα κουκούτσια από τις ελιές και κόβουμε στα δύο.

Σε μια κατσαρόλα σοτάρουμε σε λίγο ελαιόλαδο το κρεμμύδι. Μόλις μαλακώσει τοποθετούμε τα κομμάτια κοτόπουλο κι αφήνουμε να ροδίσει από όλες τις πλευρές. Ρίχνουμε το κρασί και περιμένουμε να εξατμιστεί το αλκοόλ. Ρίχνουμε το ζωμό και σκεπάζουμε. Μαγειρεύουμε για μισή ώρα με σκεπασμένη την κατσαρόλα. Ξεσκεπάζουμε και ρίχνουμε τις πιπεριές, το ρύζι και τον κουρκουμά -τον οποίο θα έχουμε διαλύσει σε λίγο ζωμό. Συνεχίζουμε το μαγείρεμα για 20 λεπτά περίπου ακόμα. Τα υγρά πρέπει να έχουν απορροφηθεί, το κοτόπουλο να έχει μαγειρευτεί και το ρύζι να "κρατά" ελάχιστα. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης, προσέχουμε μήπως χρειάζεται νερό το φαγητό. Αν ναι, προθέτουμε λίγο βραστό νερό. Μόλις είναι έτοιμο το φαγητό προσθέτουμε τις ελιές και τον μαϊντανό και σερβίρουμε αμέσως.






Trivia: Στη γαλλική γλώσσα ο κουρκουμάς είναι γνωστός ως safran des Indes.

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Η Νάπολη των χιλίων χρωμάτων


Napoli


Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την Νάπολη ήταν μια ημερήσια εκδρομή από τη Ρώμη. Είχα πάρει το τρένο από το Termini και κατεβαίνοντας στον κεντρικό σταθμό της πόλης ήταν σαν να είχα βγει σε άλλο τόπο, σε άλλη διάσταση, σε άλλο χρόνο. Κοιτούσα κι άκουγα γύρω μου και δεν προλάβαινα να αποτυπώνω και να αφομοιώνω εικόνες κι ήχους. Όλα ήταν στο μάξιμουμ, το φως, ο ήλιος που την έλουζε απλόχερα, η ενέργεια της. Αισθάνθηκα σαν να παρασυρόμουν σε μια δίνη, έτσι αφέθηκα, ακολούθησα τυχαία δρόμους και στενά, έκανα τα βασικά, έφαγα σφολιατέλα και πίτσα στο χέρι, η ώρα πέρασε, γύρισα στον σταθμό για να πάρω το τρένο της επιστροφής. Το τρένο έφευγε την ώρα που έπεφτε ο ήλιος, κι εκείνο το ηλιοβασίλεμα -το ωραιότερο που έχω δει στη ζωή μου- ήταν σαν να είχε σκύψει ο ήλιος και φιλούσε την πόλη.
Πέρασαν δύο και κάτι χρόνια και να'μαι πάλι σ'αυτην την πόλη των "χιλίων χρωμάτων"*.

Η Νάπολη από ψηλά



Η Νάπολη είναι μια πόλη που μπορείς να την νιώσεις, να την ζήσεις, να την αφομοιώσεις, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τις αισθήσεις. Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί δεν ωφελούν, πρέπει να βλέπεις, να κοιτάς, να ακούς, να αφουγκράζεσαι.
Η Νάπολη είναι επίσης η πόλη των χιλίων αντιθέσεων. Η φτώχεια συγκατοικεί με την αστική τάξη, η miseria πάει χέρι-χέρι με τη nobilità. Η σκληρή της όψη υπάρχει σχεδόν σε όλες τις γωνιές της. Αλλά η τραχύτητα της καθημερινότητας της μαλακώνει όταν ο Ναπολιτάνος πιάνει το τραγούδι με την υπέροχη φωνή του! Σ'αυτήν την πόλη όλοι τραγουδούν!  Και τραγουδούν πανέμορφα! Κι οπουδήποτε! Ο σερβιτόρος θα σου φέρει την παραγγελία σου τραγουδώντας, από τα παράθυρα των σπιτιών ακούγονται μικροί, μεγάλοι, γυναίκες, παιδιά να τραγουδούν, στις πλατείες, στα βιβλιοπωλεία! Μα κι η ίδια η ντοπιολαλιά είναι μουσική από μόνη της!


Piazza del Plebiscito


Η Ναπολη θέλει περπάτημα για να την εκτιμήσεις όπως πρέπει. Θέλει να μπεις στα στενά δρομάκια του centro storico, να κοιτάξεις ψηλά στις μπουγάδες που απλώνονται ανάμεσα. Να βρεθείς στην περιοχή των Decumani, με κύριο πέρασμα την via Tribunali, να περάσεις απέναντι (από τη via Toledo) στην Quartieri Spagnoli, να χαζέψεις στην αγορά της Pignasecca, να κατεβείς στην Piazza del Plebiscito και συνεχίζοντας να βγεις στο Lungomare και να περπατήσεις προς τις πιο chic περιοχές της Chiaia και Mergellina, ή αν θες κάτι ακόμα πιο μεγαλοαστικό πάρε το τελεφερίκ από το σταθμό Montesanto για να βρεθείς στο Vomero από όπου θα έχεις και εντυπωσιακή θέα της πόλης. Ή για ακόμα πιο κραυγαλέα εντύπωση αντιθέσεων πάρε το ασανσέρ από την οδογέφυρα της οδού Via Santa Teresa degli Scagli για να βρεθείς εν ριπή οφθαλμού από το ευχάριστο αστικό τοπίο της Stella, στην παλιά συνοικία της Sanità εδώ που οι μπουγάδες απλώνονται -στην κυριολεξία- στο πεζοδρόμιο.

Castel dell"Ovo



  Κι όσο θα περπατάς τόσο δεν θα χορταίνεις αυτήν την υπέροχη ναπολιτάνικη διάλεκτο, όσο θα περπατάς θα συνηθίζεις την, από άλλο κόσμο, οδήγηση των Ναπολιτάνων, θα συνηθίζεις τον καφέ στρέτο που σερβίρεται στα καφέ-μπαρ, θα συνηθίζεις τα στενά δρομάκια των συνοικιών, θα συνηθίζεις να βλέπεις τόσα πολλά ζαχαροπλαστεία με τόσο πολλές λιχουδιές, τόσο πολλές πιτσαρίες, θα συνηθίζεις να βλέπεις αυτό που έχει αρχίσει να χάνεται εδώ, παρέες γειτόνων να έχουν μαζευτεί σε μια γωνιά και να συζητούν, θα συνηθίζεις τον Ναπολιτάνο να χαιρετά φωναχτά το φίλο του, θα συνηθίζεις τον ήχο και το φως αυτής της πόλης.




Η Νάπολη έχει έναν έντονα μελοδραματικό χαρακτήρα γι αυτό ίσως να είναι ιδιαίτερη η σχέση των κατοίκων της με τον θάνατο. Η Νάπολη είναι γεμάτη κατακόμβες που κρύβουν περίεργες -κι ευτυχώς χαμένες στο χρόνο- συνήθειες ταφής που φτάνουν πίσω στον 5ο αι, μ.Χ..

Catacombe San Gaudioso



Αξίζει τον κόπο η επισκεψη σε κάποιες από αυτές αλλά μετά επιβάλλεται η επίσκεψη στο Νεκροταφείο Fontanelle, όπου βρίσκεται ο χώρος στον οποίο έχουν εναποθέσει τα οστά χιλιάδων κατοίκων της πόλης. Η αίσθηση είναι παράξενη, μελαγχολική. Μπορεί κανείς να δει διάφορα αντικείμενα, από νομίσματα μέχρι εισητήρια, που αφήνουν οι Ναπολιτάνοι πάνω στα κρανία, σαν να μην  θέλουν οι νεκροί να παραμένουν ξεχασμένοι.

Pompeii


Η αίσθηση του θανάτου είναι έντονη και στην Πομπηία. Η επίσκεψη σ'αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο επιβάλλεται, είναι σχεδόν υποχρεωτική. Περπατάς στην καλά συντηρημένη -χάρη στην ηφαιστειακή λάβα- πόλη κι έχεις την εντύπωση ότι ξαναζωντανεύει, ότι θα πέσεις ξαφνικά πάνω στον Μάρκους Λουκρέτιους ή τον Τρέμπιους Βάλενς- ονόματα που είδα από το φυλλάδιο που παίρνεις στην είσοδο Αν επιχειρήσεις να πας στην Πομπηία με τα ΜΜΜ οπλίσου με υπομονή. Ο προαστιακός Circumvesuviana έχει κάθε μισή ώρα περίπου δρομολόγιο- τουλάχιστον αυτήν την εποχή, τέλη Οκτωβρίου- και γίνεται το απίστευτο πήξιμο με τόσους τουρίστες που θέλουν να πάνε στην Πομπηία, ή στο "a great place to play hide and seek" όπως την περίεγραψε ένα Άγγλος τουρίστας που περπατούσε πίσω μου και λύθηκα από τα γέλια γιατί ήμουν τόσο κουρασμένη  που το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω πίσω στην πόλη- και ναι, η σκηνή όπου όλοι οι τουρίστες το ρίχναμε στο κρυφτό ανάμεσα στα χαλάσματα μου φάνηκε αστεία (ζητώ ταπεινά συγγνώμη από αρχαιολόγους κι αρχαιολάτρεις).

Pompeii



Πίσω στην πόλη λοιπόν, την πόλη με τις χίλιες φήμες. Άφησε τες πίσω τις κακές όταν την επισκεφτείς. Κράτησε τις καλές. Άλλωστε το μόνο σου πρόβλημα θα είναι το φαγητό. Γιατί θα θες να φας παντού! Θα έχεις φάει στην τάδε τρατορία ή πιτσαρία και βγαίνοντας έξω να πέφτεις σε άλλη και να λες "πρέπει να έρθω ΚΑΙ εδώ για φαγητό". Αυτό είναι το πρόβλημα¨Πού θα πρωτοφάς!


Ragu Napoletano



Γιατί η Νάπολη είναι πρωτ'απ'όλα φαγητό! Κι όπως μου είπε η κοπέλα που με υποδέχτηκε στο Β&Β,  "Mangia! Mangia! Mangia!" "Φάε! Φάε! Φάε!. Αν θες, μην κάνεις τίποτε άλλο, αλλά φάε". Εντάξει, Virginia, βρήκες άνθρωπο να σου φέρει αντίρρηση! Κι έφαγα!



 Κι όπου έφαγα, έφαγα πολύ καλά και φθηνά! Δεν θα συστήσω τρατορία ή πιτσαρία γιατί είναι αμέτρητα τα σημεία κι όλα σερβίρουν ωραία ντόπια κουζίνα.




Κι επιβάλλεται να φας ραγού, το κλασικό "κοκκινιστό"(ας πούμε) των Ναπολιτάνων. Και σε αυτό επέμενε η Virginia, κι ούτε διανοήθηκα να την παρακούσω! Αλλά έπρεπε να φάω και μοτσαρέλα, πολλή μοτσαρέλα, γιατί δεν τη χόρταινα, γιατί η ναπολιτάνικη μοτσαρέλα έχει γεύση τόσο διαφορετική, η mozzarella campana είναι από άλλο γαστρονομικό πλανήτη!



Γλυκά απίστευτα σε ποσότητα και ποικιλία, cassatina, sfogliatella, baba', zeppole, cannoli κλπ, τα ζαχαροπλαστεία είναι σκέτος πειρασμός. Κάτσε σε κάποιο από αυτά, πάρε ένα καφέ (στρέτο είπαμε, ξέχασε τα φρέντο καπουτσίνο, αν ζητήσεις θα σε αγριοκοιτάξουν- και δικαίως!) διάλεξε ένα γλυκό κι απόλαυσε το. Γύρω σου η πόλη θα τρέχει στους ρυθμούς της, αλλά εσύ θα έχεις φύγει αλλού με αυτές τις υπέροχες κρέμες με τις οποίες γεμίζουν τα γλυκά τους.




 Και, εννοείται, gelato, πολύ gelato παντού!







Η Νάπολη είναι και Napoli, κι αν είσαι οπαδός άλλης ποδοσφαιρικής ομάδας μην το πεις πουθενά, κυρίως αν είσαι Γιουβεντίνος. Τη μέρα που παίζει η ομάδα η πόλη είναι σε αναβρασμό. Άσε το ξενοδοχείο και βρες πού έχουν μαζευτεί οι ντόπιοι να δουν το ματς και δες το μαζί τους.

 Τι άλλο λοιπόν είναι η Νάπολη; Είναι μια πόλη που αγαπά το γκράφιτι, η σύγχρονη αυτή μορφή τέχνης ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία της. Υπάρχουν διάσημα έργα παντού, μέχρι και Banksy έχει, κορυφαίο θεωρείται το γκράφιτι του Jorit (πασίγνωστου ναπολιτάνου γκραφιτά) που αναπαριστά τον προστάτη άγιο της πόλης San Gennaro, το πρόσωπο του οποίου θυμίζει επικίνδυνα...τον δικό μας πρωθυπουργό (τρομάρα του)!






Η Νάπολη πάνω απ'όλα είναι οι άνθρωποι της, είναι οι άλλοι Ιταλοί, όχι οι κομψοί Ρωμαίοι, ούτε οι βουτηγμένοι στην τέχνη Φλωρεντίνοι, ή οι αριστοκράτες Βενετσιάνοι ή οι πλούσιοι Μιλανέζοι. Είναι οι άλλοι Ιταλοί, αξιαγάπητοι, ανεπιτήδευτοι, λάτρεις του καλού φαγητού, της μελωδίας, της πόλης τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το νέο παιδί που μας ξεναγούσε στις κατακόμβες του San Gaudioso και με δάκρυα στα μάτια, μας ζήτησε να σταματήσουμε να ταυτοποιούμε την αγαπημένη του πόλη με τα γνωστά κακά στοιχεία που διαμόρφωσαν τη φήμη της, μας ζήτησε να την αγαπήσουμε γι αυτό που πραγματικά είναι. Κι είναι πολλά! Πάρα πολλά και πανέμορφα σαν τα ηλιοβασιλέματα που αγκαλιάζουν την πόλη, με τον ήλιο να στέλνει ως φιλί το τελευταίο φως της μέρας.



*************************

Sorrento + (Positano- Amalfi)

Sorrento


Το ταξίδι στη Νάπολη δεν ξεκίνησε από τη.. Νάπολη αλλά από το Σορρέντο! Το Σορρέντο βρίσκεται στο νότιο ορεινό άκρο του Κόλπου της Νάπολης. Η πόλη είναι χτισμένη πάνω σε βραχώδες έδαφος αρκετά μέτρα πάνω από το ύψος της θάλασσας.

Sorrento


Είναι μια όμορφη, μικρή πόλη, διάσημη για τις ..λεμονιές της, όπως όλη η περιοχή! Εξού και το λιμοντσέλο που πωλείται παντού κι όλοι διατείνονται ότι πουλούν το καλύτερο! Έχει έντονη τουριστική κίνηση, κυρίως γιατί αποτελεί την αφετηρία για επίσκεψη στην Costa Amalfitana.

Costa Amalfitana



Η Costa Amalfitana είναι μια απίστευτη εμπειρία από μόνη της. Όσοι έχουν κάνει τη διαδρομή ξέρουν περί τίνους πρόκειται. Εκπληκτικής ομορφιάς τόπος αλλά κι τέλειωτο στροφιλίκι και γκρεμίλα, ένα τοπίο που κόβει την ανάσα, όπως την ανάσα κόβει κι ο ίδιος ο δρόμος, στενός όσο δεν παίρνει, στο χείλος του γκρεμού και το πιο φρικτό...διπλής κατεύθυνσης!!! Είναι απορίας άξιο πώς τα καταφέρνουν οι οδηγοί αλλά εδώ καταλαβαίνεις γιατί η Ιταλία βγάζει τόσο καλούς οδηγούς στη Φόρμουλα 1 και το Μότο GP!!!
Πρώτη στάση ήταν το Positano μια γλυκύτατη μικρή κωμόπολη χτισμένη σχεδόν κάθετα! Την περπατήσαμε μέσα από τα στενά, παίρνοντας τα σκαλιά που κατέβαζαν κάτω στην παραλία. Κάναμε και μπάνιο καθήσαμε για μια μπύρα και μετά πήραμε το δρόμο για το Amalfi. Έναν δρόμο ακόμα πιο στενό, ακόμα πιο "τρομακτικό".

Positano



Φτάσαμε στο Αμάλφι και πήξαμε στον Αμερικανό τουρίστα. Εκατοντάδες από δαύτους που έτρεχαν από εδώ κι από εκεί προσπάθώντας να κάνουν ό,τι ακριβώς έλεγε ο ταξιδιωτικός οδηγός!! Φάε gelato, πιες limoncello, δες εκείνη την εκκλησία, περπάτα αυτόν τον δρόμο!

Amalfi



Ήπιαμε ένα καφέ, περπατήσαμε στα δρομάκια,  την ώρα που βράδιαζε αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στο Sorrento, τη βάση μας. Συμβουλή: Αν δεν τα πάτε καλά με δρόμους γεμάτους στροφές, μην επιχειρήσετε να το κάνετε μονοκόμματα. Λίγο πριν το Positano λιποθύμησα, προκαλώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση μιας κι ο οδηγός είχε σταματήσει κι απειλούσε να μην ξεκινήσει αν δεν συνερχόμουν. Ασθμαίνοντας του έδωσα το οκ κι έκανα το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι το Sorrento σε οριζόντια θέση!
Το Sorrento έχει μια γλυκιά ατμόσφαιρα παρά το άγριο τοπίο, τα κτήρια, οι δρόμοι έχουν κάτι από τα μεγαλεία μιας άλλης εποχής. Διάσημοι συγγραφείς και καλλιτέχνες εγκαταστάθηκαν εδώ, έγραψαν και δημιούργησαν, εμπνεόμενοι από την ομορφιά του τόπου.  Στην πρόσοψη ενός σπιτιού υπάρχει μια ταμπέλα που μας πληροφορεί ότι ο Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας Ηenrik Ibsen είχε γράψει ένα από τα αριστουργήματα του, τους "Βρυκόλακες" στο Sorrento. Ο Ιταλός τραγουδοποιός Lucio Dalla εμπνεύστηκε ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του εδώ, το Caruso.
Μου άφησε ωραίες εντυπώσεις. Κι έφαγα πολύ καλά σε ένα εστιατόριο το Αccento. Πολύ καλoφτιαγμένο και νόστιμο φαγητό με συμπαθέστατη wine list. Ο σερβιτόρος γνώριζε καλά το θέμα κρασί και μας βοήθησε στην επιλογή μας. Σε αυτό το εστιατόριο έφαγα για πρώτη φορά ένα παραδοσιακό ναπολιτάνικο πιάτο, spaghetti alla Nerano, φτιαγμένο με κολοκυθάκια και το τοπικό τυρί Provolone del Monaco.



Pasta alla Nerano @accento restaurant, Sorrento


Η σάλτσα είναι απίστευτα κρεμώδης κι ο σερβιτόρος βλέποντας τον ενθουσιασμό μου, μου εξήγησε πώς φτιάχνεται και μου τόνισε ότι δεν χρησιμοποιούν κρέμα γάλακτος. "Εδώ την μισούμε την κρέμα γάλακτος, δεν την χρησιμοποιούμε ποτέ!" μου είπε με τέτοια φωνή που όλο το εστιατόριο γύρισε και μας κοίταξε! Το πιο γνωστό επιδόρπιο γλυκό της περιοχής είναι η τάρτα με κρέμα ρικότα κι αχλάδι, εδώ έφαγα την τέλεια εκδοχή του γλυκού!

Για φαγητό:
Sorrento: Accento Restaurant , Corso Italia 38/D
Napoli: Οπουδήποτε!



Επίλογος:



Κατεβαίνοντας προς τον σταθμό Vanvitelli έπεσα πάνω σε αυτό, γραμμένο πάνω στο πεζοδρόμιο:

Η Νάπολη είναι φολκλόρ
Η Νάπολη είναι χρώμα
Η Νάπολη είναι τα πάντα

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Όταν οι φακές συναντούν το ρύζι κάπου στη Μέση Ανατολή.

Πριν από λίγες μέρες έφτιαξα φακές με ρύζι και σε όσους το ανέφερα αντιδρούσαν κάπως αδιάφορα λέγοντας: "Α, στις φακές (σούπα) έριξες ρύζι". Όχι, δεν έριξα στη φακόσουπα λίγο ρυζάκι να πήξει, δεν έφτιαξα καν σούπα!
Αυτό που έγινε είναι το εξής: Στην Guardian έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα στις καλύτερες συνταγές της Μεσογείου. Εκεί βρήκα την αιγυπτιακή (εβραϊκή) εκδοχή του φακόρυζου, που ονομάζεται megadarra.  Προφανώς η συνταγή, όπως κι οι περισσότερες που έρχονται από την Ανατολική Μεσόγειο, έχει τις διαφορετικές μεσανατολίτικες εκδοχές της, έτσι το έψαξα λίγο κι οδηγήθηκα στην πικάντικη λιβανέζικη εκδοχή που ονομάζεται... mujadara! (Link: εδώ). Προτίμησα να δοκιμάσω αυτό το πιάτο, ακριβώς γιατί ήταν πιο πικάντικο χάρη στην παρουσία του κύμινου και της κανέλας. Από εκεί και πέρα τα βασικά στοιχεία είναι ίδια: Φακές, ρύζι και πολύ κρεμμύδι!

Mujadara : Λιβανέζικο φακόρυζο*



Για 3-4 πιάτα

1 φλιτζάνι φακές καθαρισμένες και περασμένες από νερό.
1 φλιτζάνι ρύζι μακρύκοκο parboiled
2 μεγάλα κρεμμύδια κομμένα σε λεπτές φέτες (3 κανονικά, προτίμησα ένα λιγότερο)
1 κουταλάκι κύμινο
1 πρέζα κανέλα
ελαιόλαδο (περίπου 1/3 φλιτζάνι)
αλάτι 
πιπέρι
μαϊντανό φρέσκο, ψιλοκομμένο
λεμόνι


Σε ένα μεγάλο τηγάνι με χοντρό πάτο ζεσταίνουμε ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε τα κρεμμύδια, αλατοπιπερώνουμε, χαμηλώνουμε τη φωτιά ένα βαθμό και σκεπάζουμε. Αφήνουμε για 15-20 λεπτά, πότε πότε ρίχνουμε μια ματιά. Σε κάποια φάση θα αρχίσουν να σκουραίνουν (ίσως και στη μισή ώρα), τότε αρχίζουμε να ανακατώνουμε πιο συχνά, τα θέλουμε να αποκτήσουν σκούρο χρυσαφί-καφέ χρώμα χωρίς να μαυρίσουν. Μόλις είναι έτοιμα, βγάζουμε τη μισή ποσότητα (τη βάζουμε σε ένα μπολ) και στην υπόλοιπη μισή που έμεινε στο τηγάνι ρίχνουμε το κύμινο και την κανέλα και σοτάρουμε 2-3 λεπτά ακόμα.

Εν τω μεταξύ, σε μια κατσαρόλα βάζουμε 1 λίτρο νερό. Μόλις βράσει ρίχνουμε τις φακές και μαγειρεύουμε για 20 λεπτά. Μετά τα 20 λεπτά ρίχνουμε στις φακές, το ρύζι και τα μισά κρεμμύδια που βγάλαμε από το τηγάνι, αλατοπιπερώνουμε, χαμηλώνουμε στο μέτριο τη φωτιά και μαγειρεύουμε για άλλα 20 λεπτά με σκεπασμένη την κατσαρόλα. Ρίχνουμε πότε πότε μια ματιά μήπως χρειάζεται νερό. Ανακατώνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο-δεν θέλουμε να "σπάσουν" φακές και ρύζι. Στα 20 λεπτά φακές και ρύζι θα έχουν μαγειρευτεί al dente - αυτός είναι ο στόχος μας, ΔΕΝ θέλουμε να παραβράσουν τα δύο βασικά υλικά. Ξεσκεπάζουμε την κατσαρόλα και ρίχνουμε τα υπόλοιπα κρεμμύδια. Ανακατώνουμε απαλά και σερβίρουμε-όποτε θέλουμε, το πιάτο τρώγεται άνετα και κρύο- με μαϊντανό και χυμό λεμονιού.



Το συνοδέψαμε με Βιδιανό Καραβιτάκη κι ήταν τέλεια! Έχω την εντύπωση ότι η συγκεκριμένη ποικιλία ταιριάζει με τα πάντα! (Ή σχεδόν τα πάντα!)

Σημείωση: Οι φωτογραφίες δεν είναι κι οι καλύτερες, απλά να έχετε υπόψη ότι όλες πια τις βγάζω με κινητό (που δεν είναι και τελευταίας τεχνολογίας) και δεν μπαίνω καν στον κόπο της επεξεργασίας.

*Η συνταγή είναι συνδυασμός των δύο που έχω δώσει σε link. Προτίμησα τα υλικά της μίας (αφαιρώντας κάποια) και την εκετέλεση της άλλης. 


Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Στον απόηχο ενός γλυκόπικρου Σεπτέμβρη

Όπως κάθε Σεπτέμβρη, έτσι και φέτος, βρεθήκαμε στο ετήσιο Φεστιβάλ Κυκλαδικής Γαστρονομίας "Νικόλαος Τσελεμεντές" , στην Σίφνο. Από την πρώτη φορά πριν 11 χρόνια, όπου τα περίπτερα ήταν όλα κι όλα 5, φτάσαμε στα 40 και πλέον περίπτερα και με αντιπροσωπείες ακόμα και από το εξωτερικό!
Ωραία πράγματα συμβαίνουν πάνω στον Αρτεμώνα, το αρχοντοχώρι της Σίφνου, κέφι, άφθονο φαγητό και ποτό, κι όλο και κάποια συνταγή θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε! Όπως άλλωστε και φέτος, αφού δοκιμάσαμε ένα πιάτο από την Κύθνο κι ενθουσιαστήκαμε,  οι κυρίες που βρίσκονταν στο περίπτερο του νησιού με χαρά μας έδωσαν την συνταγή. Μια συνταγή που αναδεικνύει την τέχνη της Κυκλαδίτικης κουζίνας να φέρνει στο τραπέζι πιάτα νοστιμότατα και χορταστικά με τα πιο απλά υλικά.


Μαυρομάτικα φασόλια με κριθαράκι (συνταγή από την Κύθνο)



Για 3 πιάτα

150 γρ μαυρομάτικα (τα μουλιάζουμε για λίγο)
100 γρ κριθαράκι χονδρό
1 λευκό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κλωνάρι σέλερι κομμένο σε μικρά κομμάτια*
2 ντομάτες τριμμένες
αλάτι
ελαιόλαδο
ζεστό νερό

*Οι κυρίες από την Κύθνο μου είπαν ότι βάζουν σέλινο κι άφθονο μάλιστα. Προσωπικά προτιμώ το σέλερυ λόγω γεύσης κι αρώματος. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όποιο από τα δύο υλικά θέλετε αλλά σε άφθονη ποσότητα!

Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο (3-4 κουταλιές) σε μέτρια προς δυνατή φωτιά. Σε αυτό σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σέλινο, μέχρι να μαλακώσουν- προσοχή να μην αρχίσει να μαυρίζει το κρεμμύδι.
Ρίχνουμε την τομάτα και 2 ποτήρια ζεστό νερό. Περιμένουμε να πάρει βράση και ρίχνουμε τα μαυρομάτικα. Χαμηλώνουμε ένα βαθμό κι αφήνουμε να σιγοβράσει με σκεπασμένη την κατσαρόλα. Στα περίπου 40-45 λεπτά τα φασόλια θα είναι al dente. Ελέγχουμε το νερό, αν είναι πολύ στεγνό ρίχνουμε 1 ποτήρι ακόμα, και ρίχνουμε το κριθαράκι. Αλατώνουμε κι αφήνουμε το κριθαράκι να μαγειρευτεί, περίπου 12-15 λεπτά για να γίνει al dente. Ανακατώνουμε όσο πιο συχνά γίνεται γιατί το κριθαράκι έχει την τάση να κολλά στον πάτο της κατσαρόλας. Εν τω μεταξύ ελέγχουμε την ποσότητα του νερού. Αν θέλουμε πηχτό το φαγητό δεν ρίχνουμε άλλο, αν το θέλουμε πιο "σούπα" συμπληρώνουμε.

Το φαγητό σερβίρεται άνετα ζεστό ή χλιαρό αλλά πάντα με ένα καλό ροζέ κρασί! Ακαταμάχητος συνδυασμός με το Ροζέ Φτέρη της Troupis Winery!





Θα αναφερθώ τώρα σε συγκεκριμένη εταιρία, κάτι που δεν συνηθίζω εκτός αν πρόκειται για κρασί, αλλά αξίζει να το κανω για κάποιους λόγους που με απασχολούν ως καταναλώτρια.
Λίγα λόγια για τα μαυρομάτικα φασόλια.
Είναι μάλλον δύσκολο να βρει κανείς ελληνικά στα μεγάλα σούπερμαρκετ. Οι περισσότερες εταιρίες που συσκευάζουν μαυρομάτικα έχουν πάνω στις συσκευασίες τους ενδείξεις του στυλ "Made in   E.U." (Όταν βλέπω την συγκεκριμένη ένδειξη μουτρώνω, εντάξει το ξέρω ότι επιτρέπεται από τους νόμους της ΕΕ αλλά είναι τόσο γενικό κι αόριστο για τον καταναλωτή) ή "Συσκευάζεται στην Ελλάδα" (Χμ, γιατί δεν αναφέρεται η καταγωγή του προϊόντος;). Μόνο μία εταιρία, όσον αφορά τα όσπρια, η Αgrino  γράφει πάντα τον τόπο καταγωγής του προϊόντος, ελληνικό ή μη, πάντα με λεπτομέρειες, πάντα με την μέγιστη ποιότητα ως στόχο. Έχει και μαυρομάτικα Φενεού που δεν βρήκα, έχει και Μαδαγασκάρης! Ναι, Μαγαδασκάρης από εκείνο το νησί που μας δίνει εκείνη την ωραία βανίλια, κι η εταιρία δεν μου το έκρυψε κι εγώ την εμπιστεύτηκα γιατί ξέρω ότι έχει την ποιότητα ως σημαία αλλά και την ειλικρίνεια. Σημαντικό στοιχείο για εμάς τους καταναλωτές.







Φωτογραφίες από το φεστιβάλ, εδώ:






Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Καλοκαιράκι χωρίς κολοκυθάκι γίνεται; (Μέρος Γ)

Αφού διαβάσατε τον τίτλο, φαντάζομαι ότι οι μισοί- τουλάχιστον- αναγνώστες φύγατε τρέχοντας κι αγανακτισμένοι αναφωνήσατε "Ε, όχι, πάλι κολοκυθάκι!!!!"! Οι υπόλοιποι μισοί, πόσοι είστε, 2-3 άντε 4, σας ευχαριστώ που μείνατε και να ξέρετε ότι θα αποζημιωθείτε για την υπομονή σας! Και την πραγματικά θαυμαστή επιμονή σας! Σας λατρεύω! 😉

Λοιπόν, το θέμα έχει ως εξής. Με το κολοκυθάκι μπορεί κανείς να φτιάξει ωραιότατα καλοκαιρινά πιάτα με ζυμαρικά. Φαγητά γεμάτα ελαφράδα, λεπτή νοστιμιά, γρήγορα, εύκολα, μα, στο κάτω κάτω της γραφής, τι άλλο να ζητήσουμε από ένα καλοκαιρινό πιάτο! Το αποδείξαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, το έχουμε αποδείξει και σε παλιότερες - όλες τις σχετικές αναρτήσεις θα τις βρείτε στο τέλος αυτής της ανάρτησης.

Έφτιαξα προ ημερών μια τέτοια σπαγγετάδα, με κολοκυθάκι και κάποια απλούστατα υλικά, κι ήταν θεϊκή, κι αν την δοκιμάσετε κι εσείς θα συμφωνήσετε μαζί μου και θα με συγχωρέσετε, καλοκαίρι είναι, ζέστη- πολλή ζέστη- κάνει.


Ζυμαρικά με κολοκυθάκι και μείγμα μυρωδικών




Για 4 πιάτα

400 γρ ζυμαρικά (σε σχήμα κοχύλι , castellane, penne rigate, ό,τι θέλετε)
4-5 κολοκύθια (μέτριο μέγεθος)
1 λευκό κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φέτες
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
1 κουταλάκι μπούκοβο
1 φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα (ή γκράνα)
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι

Μυρωδικά (να βγαίνει ένα μείγμα περίπου όσο ένα φλιτζάνι) (χρησιμοποιούμε όποια μας αρέσουν σε όποια αναλογία μας αρέσει)
μαϊντανό
βασιλικό
δυόσμο
σχοινόπρασο
φασκόμηλο


Πλένουμε τα κολοκύθια κι αφαιρούμε τα άκρα. Τα κόβουμε οριζόντια στη μέση και μετά σε ροδέλες.

Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά λίγο ελαιόλαδο. Ρίχνουμε σε αυτό το κρεμμύδι και το μπούκοβο και σοτάρουμε μέχρι να μαλακώσει το κρεμμύδι χωρίς να καεί. Ρίχνουμε τα κολοκύθια και το σκόρδο, αλατοπιπερώνουμε και συνεχίζουμε το σοτάρισμα. Σκεπάζουμε για λίγα λεπτά, αφήνουμε να μαγειρευτεί για λίγο. Τα κολοκύθια δεν χρειάζεται να μαγειρευτούν τελείως, καλό είναι να "κρατούν" λίγο.

Εν τω μεταξύ, έχουμε βάλει να βράσουν τα ζυμαρικά, από τα οποία θα κρατήσουμε λίγο από το νερό στο οποίο βράζουν- περίπου 1/2 φλιτζάνι.

Ετοιμάζουμε το μείγμα μυρωδικών. Διαλέγουμε διάφορα φρέσκα μυρωδικά, πχ εγώ χρησιμοποίησα βασιλικό, μαϊντανό και δυόσμο με κυρίαρχο τον βασιλικό. Τα ψιλοκόβουμε.

Μόλις βράσουν τα ζυμαρικά, τα σουρώνουμε και τα ρίχνουμε στο τηγάνι με το κολοκυθάκι. Αμέσως ρίχνουμε το τυρί, τα μυρωδικά και το νερό που έχουμε κρατήσει. Ανακατώνουμε καλά και σερβίρουμε αμέσως.

Συνοδεύουμε με λευκό κρασί. Μια Μαντινεία  νέας γενιάς θα είναι ιδανικό ταίρι!







Τα υπόλοιπα πιάτα με ζυμαρικά και κολοκυθάκι που έχουν αναρτηθεί κατά καιρούς στο μπλογκ:

Καρμπονάρα με κολοκυθάκι

Σπαγγέτι ολικής με λεπτοκομμένο ωμό κολοκυθάκι και σάλτσα βασιλικού

Tortiglioni με κολοκυθάκι και ρικότα







Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Καλοκαιράκι χωρίς κολοκυθάκι γίνεται; (Μέρος Β)

Το πρόγραμμα είχε ανάρτηση όπου η χρήση του φούρνου θα ήταν απαραίτητη, όμως ο καύσωνας μας άλλαξε τα σχέδια και προτιμήσαμε για σήμερα κάτι πολύ πιο ελαφρύ.
Οπότε συνεχίζουμε το ετήσιο θερινό αφιέρωμα στο κολοκυθάκι που αυτή τη φορά σερβίρεται με ζυμαρικά. Γιατί τι θα ήταν το καλοκαιράκι χωρίς ένα ακόμα πιάτο με κολοκυθάκι και ζυμαρικά!
Πώς ανακάλυψα την σημερινή συνταγή: Αν και διαθέτω σελίδα στο instagram , η συγκεκριμένη εφαρμογή δεν με συναρπάζει. Όμως το στοιχείο που μου αρέσει σε αυτήν είναι οι ιστορίες που φτιάχνονται με φωτογραφίες ή/και βίντεο και διαρκούν ένα 24ωρο. Τη συγκεκριμένη φάση την βρίσκω πιο κοντά στην φιλοσοφία της εφαρμογής γι'αυτό και προτιμώ να βλέπω τις ιστορίες παρά τις φωτογραφίες. Πριν από αρκετές εβδομάδες έβλεπα την ιστορία μιας Αμερικανίδας food blogger που ζει στη Ρώμη και σε 2-3 βίντεο που είχε αναρτήσει στην σειρά, έφτιαχνε μια μακαρονάδα με κολοκυθάκι και τόνο. "Εδώ είμαστε", σκέφτηκα μιας και τα δύο υλικά, τα χρησιμοποιώ πάρα πολύ. Το 24ωρο πέρασε, η ιστορία της πέρασε στη ληθη του internet, όχι όμως από την δική μου- αν κι αναπόφευκτα η συνταγή έχει υποστεί αλλαγές! Λίγα τα υλικά, εύκολη η εκτέλεση. Μια σπαγγετάδα γρήγορη κι ιδανική για καύσωνες!

Σπαγγέτι με κολοκυθάκι και τόνο



Για 4 άτομα

400 γρ σπαγγέτι
2 κονσέρβες τόνο
5-6 μικρά κολοκυθάκια
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
χυμός ενός λεμονιού (+επιπλέον αν θέλουμε)
1 κουταλάκι μπούκοβο καυτερό
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι

Σε ένα μπολ ρίχνουμε 2-3 κουταλιές ελαιόλαδο, σκόρδο, χυμό λεμονιού και μπούκοβο. Ανακατώνουμε. Αφού στραγγίξουμε τον τόνο από το ελαιόλαδο ή το νερό- ανάλογα τι έχουμε αγοράσει- το ρίχνουμε στο μπολ, το σπάμε με ένα πιρούνι κι ανακατώνουμε. Αφήνουμε στην άκρη.

Εν τω μεταξύ έχουμε βάλει αλατισμένο νερό να βράσει για τα ζυμαρικά. Μόλις βράσει ρίχνουμε τα ζυμαρικά στο νερό και τα μαγειρεύουμε αυστηρά al dente. Κρατάμε από το νερό βρασίματος ένα φλιτζάνι καφέ (εσπρέσο ή ελληνικό!), αφού έχουν βράσει τα ζυμαρικά τουλάχιστον τον μισό χρόνο τους.

Πλένουμε τα κολοκυθάκια, αφαιρούμε τις άκρες και τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια, περίπου 1 εκ.





Ζεσταίνουμε σε ένα μεγάλο βαθύ τηγάνι λίγο ελαιόλαδο και ρίχνουμε σε αυτό τα κολοκυθάκια κι από πάνω λίγο αλάτι και πιπέρι. Τα τηγανίζουμε al dente.  Δεν χρειάζεται να πάρουν χρώμα. Είναι πολύ πιο νόστιμο το κολοκυθάκι όταν "κρατά" λίγο.

Μόλις βράσουν τα ζυμαρικά τα στραγγίζουμε και τα ρίχνουμε στο τηγάνι με το κολοκυθάκι.
Στο μπολ με τον τόνο ρίχνουμε το νερό βρασίματος που έχουμε κρατήσει, ανακατώνουμε και ρίχνουμε όλο το υλικό στο τηγάνι. Ανακατώνουμε.
Σερβίρουμε κι όποιος θέλει ρίχνει επιπλέον πιπέρι και λεμόνι. Το συνιστώ!

Ένα Μοσχοφίλερο (πχ Σεμέλη, Νασσιάκου) είναι ιδανική επιλογή.

Το φαγητό αυτό μπορούμε να το φτιάξουμε στο, παρά θιν' αλός, εξοχικό μας, όπου θα έχουμε καλέσει λίγους εκλεκτούς φίλους, που θα έρθουν τρέχοντας, ελέω καύσωνα! Να τους πείτε να μην ξεχάσουν το κρασί!

Σημείωση: Δεν τελειώσαμε ακόμα με το κολοκυθάκι!!

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

Καλοκαιράκι χωρίς κολοκυθάκι γίνεται;

Αμ, δε γίνεται! Τουλάχιστον στη δική μας γειτονιά δε γίνεται. Γιατί λατρεύουμε το καλοκαιρινό κολοκυθάκι και τούτο το, ταπεινών προθέσεων, μπλογκ το έχει αποδείξει πολλάκις.

Αρκετές οι νέες συνταγές με κολοκυθάκι που έχουμε δοκιμάσει μέχρι στιγμής αυτό το καλοκαίρι, αυτή όμως που τιμάται πιο συχνά από την ταπεινή σας υποφαινόμενη είναι της σημερινής ανάρτησης.
Την βρήκα στο food section της ΝΥΤ και την αποθήκευσα στο recipe box μου (αμέ έχουμε και τέτοια στην NYT!) μόλις είδα στα υλικά υπήρχε κολοκύθι ΚΑΙ κάρυ! Όμως της άλλαξα τα φώτα της συνταγής, της έδωσα μια λεζερετέ, στοιχείο που το καλοκαιρινό τραπέζι έχει ανάγκη, και νομίζω, μάλλον πιστεύω ότι η δική μου εκδοχή είναι καλύτερη, ναι σόρρυ κιόλας ΝΥΤ.

Οι αλλαγές που έγιναν είναι οι εξής: Κόβω το στήθος κοτόπουλου σε κομμάτια και δεν το χρησιμοποιώ ολόκληρο, δεν προσθέτω κρεμμύδι (αυτό προέκυψε  από αφηρημάδα, δεν είχα προσέξει ότι η συνταγή είχε ΚΑΙ κρεμμύδι, αλλά τελικά η εκδοχή χωρίς κρεμμύδι μου άρεσε περισσότερο και το καθιέρωσα και τέλος, το καλύτερο όλων, αντί για κρέμα γάλακτος βάζω γιαούρτι που πιστεύω ταιριάζει πολύ καλύτερα.


Κοτόπουλο και κολοκυθάκι με κάρυ



Υλικά για δύο πιάτα

2 στήθη κοτόπουλου (στο μέγεθος αυτών που είναι σε πακέτο)
4 κολοκυθάκια (μέτρια σε μέγεθος)
2-3 κουταλιές κάρυ (εξαρτάται πόσο πικάντικο θέλετε το πιάτο)
1/2 ποτήρι ζωμό κοτόπουλου
1/2 κεσέ γιαούρτι στραγγιστό 2%
ελαιόλαδο



Κόβουμε το κρέας σε φέτες. Το τοποθετούμε σε ένα μπολ με λίγο ελαιόλαδο και το κάρυ κι ανακατώνουμε με τα δάχτυλα.
Καθαρίζουμε και κόβουμε σε φέτες, όχι πολύ ψιλές, τα κολοκυθάκια. Βάζουμε κι αυτά στο μπολ με το κοτόπουλο κι ανακατώνουμε.
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο. Βάζουμε το κρέας να τηγανιστεί καλά κι από τις δύο πλευρές, βγάζουμε, το απλώνουμε σε ένα αντικολλητικό ταψί και το βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο (όχι ψηλή θερμοκρασία, περίπου 100 βαθμοί είναι καλά, απλά το θέλουμε ζεστό). Στο ίδιο τηγάνι, τηγανίζουμε τα κολοκυθάκια μέχρι να αρχίσουν να παίρνουν χρώμα, τα βγάζουμε και τα βάζουμε στο ταψί με το κολοκύθι.
Ξύνουμε τον πάτο του τηγανιού και ρίχνουμε τον ζωμό. Μόλις μειωθεί στο μισό, βγάζουμε 2-3 κουταλιές και το ανακατώνουμε με το γιαούρτι*. Μόλις μείνει πια 1/3 από τον ζωμό στο τηγάνι, ρίχνουμε το γιαούρτι κι ανακατώνουμε. Μοιράζουμε κοτόπουλο και κολοκυθάκια στα πιάτα κι από πάνω περιχύνουμε με την σάλτσα από γιαούρτι.

*Όσον αφορά το γιαούρτι, εφόσον το χρησιμοποιήσουμε για σάλτσα, καλό είναι:
1) Να είναι σταγγιστό 2% (το καλύτερο για τέτοια περίπτωση)
2) Να το έχουμε βγάλει από το ψυγείο λίγη ώρα πριν ξεκινήσουμε το μαγείρεμα.
3) Να το έχουμε ανακατώσει σε ένα μπολ έτσι ώστε να έχει αποκτήσει κρεμώδη υφή.
4) Να μην το φέρνουμε ξαφνικά σε επαφή με άλλο υλικό πολύ πιο ζεστό, γι'αυτό προτιμότερο είναι να ρίχνουμε λίγο λίγο από αυτό -το ζεστό υλικό- και να ανακατώνουμε συγχρόνως το γιαούρτι.

Ακολουθώντας αυτούς τους κανόνες θα φτιάξετε υπέροχες σάλτσες με γιαούρτι.

Και πριν κλείσουμε για σήμερα, αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, να σας πω ότι το συγκεκριμένο πιάτο ταιριάζει πάρα πολύ όμορφα με μια Ρομπόλα!

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Μαδρίτη (Μάρτιος 2017)



Εντυπώσεις και διαπιστώσεις -κι οι αναπόφευκτες συγκρίσεις- από την Μαδρίτη, την οποία επισκέφτηκα για πρώτη φορά. Και για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις γράφω ως ερασιτέχνης κι ενθουσιώδης παμφάγος περιηγητής και τίποτε άλλο.

Los Jardines del Buen Retiro



Τι με ενθουσίασε: Το φαγητό, το κρασί, η μπύρα και ...τα τσιπς! Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η Ισπανία μάλλον κοντράρει στα ίσια την Βρετανία στην ποιότητα των αγαπημένων σνακ! Μάλλον τα ισπανικά είναι τα καλύτερα που έχω φάει (κι αν έχω φάει τσιπς στη ζωή μου, εξ ου και ...Crispy, και σε κάθε χώρα που πάω πάντα τα δοκιμάζω). Πολύ νόστιμα, άριστης ποιότητας, μια τεράστια γκάμα από φίρμες και το κυριότερο ότι τα περισσότερα πακέτα είναι διαφανή, πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να δεις το περιεχόμενο. Συν, ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο, ότι σε όσα πακέτα διάβασα τα συστατικά κανένα δεν περιείχε φοινικέλαιο. Σημαντικός αριθμός από τσιπς ήταν τηγανισμένα σε ελαιόλαδο και τα υπόλοιπα σε ηλιέλαιο. Πού τα βρήκα τόσα τσιπς; Πού αλλού, σε σουπερμάρκετ. Γιατί κοιτάτε παράξενα; Δεν επισκέπτεστε ποτέ σουπερμάρκετ όταν είστε στο εξωτερικό; Μα δεν υπάρχει πιο άμεσος τρόπος να διαπιστώσει κανείς τις γαστρονομικές συνήθειες των κατοίκων μιας πόλης με με επίσκεψη σε αυτά.

Mercado de la Paz


Αν δεν είναι του γούστου σας οι επισκέψεις σε σουπερμάρκετ, τι θα λέγατε τότε για τις αγορές; Στη Μαδρίτη βρέθηκα σε τέσσερις- φαίνεται ότι σχεδόν κάθε συνοικία διαθέτει τη δική της! Αν θέλετε να απολαύσετε την νόστιμη, πολύβουη πλευρά των αγορών της πόλης επισκεφτείτε τις κατά τις 2-3 όταν οι Μαδριλένοι έχουν βγει για μεσημεριανό. Αν θέλετε ησυχία πηγαίνετε κατά τις 11 το πρωί που πάνε κι οι γιαγιάδες ή προς το κλείσιμο όταν οι περισσότεροι σιγά σιγά μαζεύουν.

Mercado de la Paz



Οι μαδριλένικες αγορές έχουν μαγαζιά στα οποία ψωνίζεις, έχουν και μαγαζιά στα οποία κάθεσαι και τρως και πίνεις- γι'αυτό γίνεται της τρελής τα μεσημέρια-, είναι πεντακάθαρες, ελκυστικές, λειτουργικές και κυρίως, κοιτώντας, τα προς πώληση καλούδια μαθαίνεις τι τρώνε οι Μαδριλένοι. Τι κρέας προτιμούν, ποια όσπρια επιβάλλονται, ποια ψάρια και κυρίως θαλασσινά -μα τι τυχεροί με τέτοια ποικιλία!- τιμούν, κρασιά εκατοντάδες, μπύρες απίθανες! Οι ισπανικές, ναι!


Mercado de la Paz



Όπου καθίσετε για μπύρα -ή caña καλύτερα- δοκιμάστε οπωσδήποτε ισπανική κι αγνοήστε τις παγκόσμια γνωστές που βρίσκετε κι εδώ. Τόσο τα μεγάλα ονόματα στην ισπανική ζυθοποιία όσο και πιο μικροί παραγωγοί έχουν ανεβάσει τον πήχη βγάζοντας εξαιρετικές μπύρες, μαύρες, ξανθές, κόκκινες, με ευχάριστη ισορροπία στο γλυκόπικρο κι εντυπωσιακά μεν, ελεγχόμενα δε αρώματα.  Αφήστε που θα ενθουσιάσετε τους καμαρέρος.
Οι καμαρέροι -σερβιτόροι- που μας έτυχαν ήταν όχι μόνο ευγενικοί αλλά και πολλοί βοηθητικοί κι ειλικρινείς. Μας προειδοποιούσαν όταν οι μερίδες (raciones) που παίρναμε ήταν τεράστιες και με δική τους πρωτοβουλία- αφού μας εξηγούσαν- έκοβαν την μερίδα μισή. Και την τιμή!
Σαν πας στη Μαδρίτη, θα φας σα Μαδριλένος, και θα απολαύσεις και τα churros σου για πρωινό, αλλά και το cocido σου αλλά και τα orejas a la planca τουτέστιν αυτιά γουρουνιού ψημένα! (μην ταράζεστε, απλά θυμηθείτε τις γαρδούμπες που απολαμβάνετε 😄)

Orejas a la plancha +Restaurante Casa Tía María 


Τα οποία είναι ένας μεζές σούπερ αν και ένα πιάτο σαν αυτό της φωτογραφίας καλό είναι να το μοιραστούν τουλάχιστον τρία άτομα- θυμάμαι ένα βράδυ, μια κυρία στο δίπλα τραπέζι τα καθάρισε μόνη της!
Φιλική συμβουλή, να πηγαίνετε σε μαγαζιά που τρώνε ντόπιοι. Πού θα τα βρείτε; Ψάξτε, ακολουθήστε ή αφήστε το γαστρονομικό σας ένστικτο να σας οδηγήσει.


Περιμένοντας τα πρώτα πιάτα


Άλλη φιλική συμβουλή είναι να επισκεφτείτε ένα παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο. Χαζέψτε με την ποικιλία των γλυκών- που είναι απίστευτη- κι αγοράστε ό,τι σας αρέσει.  2 magdalenas, 2 ciegas de Valladolid, 2 teclas de Leon μας στοίχισαν μόλις 3,20 ευρώ και τα ρημάξαμε!

Panaderia Miguel, Calle de Goya, 137


Και μία τελευταία συμβουλή. Πριν φύγετε από τη Μαδρίτη, πιείτε ένα cortado!- ισπανικός καφές τύπου εσπρέσο με λίγο ζεστό γάλα σερβιρισμένο σε μικρό γυάλινο ποτήρι.

Cortado για πρωινό


Συμπέρασμα: Η Μαδρίτη είναι η χαρά του foodie! Τρως καλά, πίνεις καλά, είναι μια απόλαυση το φαγητό σε αυτήν την πόλη! Και το κρασί! Κι η μπύρα! ¡Salud!


Plaza de España

¡Hasta luego Madrid!

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Μετά τις γιορτές #2

Μετά τις γιορτές διαπιστώνεις ότι παρά τα εκατοντάδες "Καλή χρονιά" που άκουσες, η νέα χρονιά είναι το ίδιο άθλια και μίζερη με την προηγούμενη. Μετά τις γιορτές κοιτάς εκνευρισμένη το στολισμένο σπίτι κι αναρωτιέσαι αν θα σπάσεις το ρεκόρ της γειτόνισσας που μια χρονιά ξεστόλισε λίγες μέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα. Μετά τις γιορτές εύχεσαι να υπήρχαν κι άλλες γιορτές...

Κατά τη διάρκεια των γιορτών λοιπόν, έκανε πολύ- κι ενίοτε πάρα πολύ κρύο. Και τι καλύτερο για να αντιμετωπιστεί το κρύο από μία σούπα. Προφανώς. Τις δοκιμάσαμε όλες. Ψαρόσουπες, κρεατόσουπες, πατατόσουπες, διαφόρων ειδών λαχανόσουπες κλπ. Δοκιμάσαμε κι αυτήν που ακολουθεί στην σημερινή ανάρτηση. Η οποία ανακηρύχθηκε σούπα της χρονιάς! Με την αξία της!


Αρωματική κοτόσουπα με τζίντζερ, κορίανδρο και κουρκουμά




Υλικά για 2-3 άτομα

1/2 κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής (ή 2 μεγάλα μπούτια με την σπάλα)
1 μεγάλο άσπρο κρεμμύδι χοντροκομμένο
1 μεγάλο καρότο καθαρισμένο και κομμένο σε χοντρές ροδέλες
1 στικ σέλερι κομμένο σε φέτες
1 μικρό φινόκιο κομμένο σε χοντρές φέτες
4-5 φέτες φρέσκο τζίντζερ
2 σκελίδες σκόρδο
1 δαφνόφυλλο
λίγο αλάτι

+

1 κουταλάκι του γλυκού κουρκουμά
1/2 κουταλάκι του γλυκού σπόροι κορίανδρου κοπανισμένοι
1/2 κουταλάκι γλυκού μπούκοβο (κατά προτίμηση καυτερό...λόγω ακραίων καιρικών συνθηκών! ☃)
100 γραμμάρια ρύζι. Χρησιμοποίησα το ανάμεικτο parboiled με άγριο ρύζι της Agrino και το αποτέλεσμα ήταν ιδανικό.
αλάτι
χυμός λεμονιού

Σε μια μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε τα κομμένα λαχανικά, κρεμμύδι, σέλερι, καρότο, φινόκιο, συν το τζίντζερ, σκόρδο και δαφνόφυλλο, με το κοτόπουλο και σκεπάζουμε με νερό. Ρίχνουμε λίγο αλάτι. Τοποθετούμε την κατσαρόλα στην κουζίνα σε μέτρια προς έντονη φωτιά. Μόλις αρχίσει να βράζει, ξαφρίζουμε όσο χρειάζεται, κατεβάζουμε την φωτιά σε μέτρια ένταση κι αφήνουμε να βράσει το φαγητό με μισοσκεπασμένη την κατσαρόλα για 1 ώρα.

Βγάζουμε το κοτόπουλο και τα λαχανικά και σουρώνουμε τον ζωμό σε άλλη κατσαρόλα. Την βάζουμε στο μάτι κι αυξάνουμε την ένταση της φωτιάς. Σε αυτήν ρίχνουμε τον κουρκουμά, τους κοπανισμένους σπόρους κορίανδρου, το μπούκοβο. Ανακατώνουμε. Μόλις πάρει μια καλή βράση ρίχνουμε το ρύζι κι αφήνουμε να βράσει όσο χρειάζεται (εξαρτάται από το ρύζι που έχουμε επιλέξει).

Εν τω μεταξύ όσο βράζει το ρύζι, αφαιρούμε το κρέας από το κοτόπουλο και το κόβουμε σε μπουκιές.

Μόλις είναι έτοιμη η σούπα δοκιμάζουμε για αλάτι, διορθώνουμε και ρίχνουμε το χυμό λεμονιού (όσο θέλουμε). Σερβίρουμε αμέσως μοιράζοντας το κρέας στα πιάτα και σερβίροντας από πάνω την σούπα. Αν θέλουμε ψιλοκόβουμε κάποια από τα λαχανικά που έχουν μείνει και τα σερβίρουμε κι αυτά μες στη σούπα.


Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Μετά τις γιορτές #1

Μετά τις γιορτές αισθάνεσαι αποπροσανατολισμένος γιατί εν τω μεταξύ έχεις χαλαρώσει από τον ρυθμό των πολλαπλών αργιών. Μετά τις γιορτές περιφέρεσαι μες στο σπίτι εκνευρισμένος με τον ίδιο σου τον εαυτό που υπέκυψε στον υπερβολικό στολισμό (γιατί ποιος θα τα μαζέψει, για μάντεψε;). Μετά τις γιορτές, αναπολείς και συγχρόνως απολογείσαι για όλα τα ωραία πιάτα που ετοίμασες και τίμησες!

Μετά τις γιορτές αποφάσισα να αναρτήσω δύο πιάτα που έφτιαξα για πρώτη φορά, τιμώντας το "έθιμο" να ετοιμάζω και κάτι καινούργιο μες στις γιορτές κι ήταν τελικά ό,τι καλύτερο έφτιαξα για να αποχαιρετήσω έναν πολύ δύσκολο, στρυφνό χρόνο.
Το πρώτο αφορά πρόγευμα, το ετοίμασα το τελευταίο πρωινό του 2016, και με άφησε έκπληκτη! Τόσο νόστιμο που δημιούργησε αίσθημα ευφορίας κι αγαλλίασης! Και δεν υπερβάλλω! Κι ευτυχώς είχα φτιάξει αρκετή ζύμη και για την επόμενη μέρα, την πρώτη του 2017!


Pancakes με γιαούρτι, λεμόνι και παπαρουνόσπορο
(συνταγή από την NYT ελαφρώς τροποποιημένη)



Υλικά για 12 κομμάτια περίπου

2/3 κεσέ γιαούρτι στραγγιστό 2%
1/2 φλιτζάνι γάλα πλήρες
2 αυγά
1 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλιά μέλι
1 κουταλιά παπαρουνόσπορο
1 κουταλάκι μαγειρική σόδα
1 κουταλάκι baking powder
1 πρέζα αλάτι
ξύσμα ενός λεμονιού.
ελαιόλαδο (ή βούτυρο, ή ό,τι προτιμάτε) για το τηγάνισμα
2-3 κουταλιές από την αγαπημένη σας μαρμελάδα

Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάμε καλά -με τον αβγοδάρτη- το γιαούρτι με το γάλα, τα αυγά, το μέλι και το ξύσμα.
Σε ένα άλλο μπολ ανακατώνουμε το αλεύρι, με την σόδα, το αλάτι, το baking powder και τον παπαρουνόσπορο.

Στο μπολ με το μείγμα γιαούρτι-γάλα ρίχνουμε το μείγμα με το αλεύρι κι ανακατώνουμε μέχρι να πάρουμε ένα ομοιογενές πηχτό μείγμα. Η ζύμη των pancakes είναι πάντα πιο πηχτή από αυτή των κρεπών.

Τώρα, όσοι έχουν το ειδικό τηγάνι για pancakes (έτσι από περιέργεια το έχει κανείς;;;) τηγανίζουν εκεί τα pancakes, εύκολα κι ωραία. Οι υπόλοιποι βολευόμαστε με αντικολλητικό, βαρύ τηγάνι. Ζεσταίνουμε σε αυτό λάδι ή βούτυρο και ρίχνουμε σε 2-3 σημεία- ανάλογα με το μέγεθος του τηγανιού, λίγη ζύμη έτσι ώστε να σχηματιστούν pancakes χωρίς να ακουμπούν μεταξύ τους. Ψήνουμε από τη μια μεριά και πολύ γρήγορα αναποδογυρίζουμε. Μπορεί να φύγει λίγη ζύμη κατά το αναποδογύρισμα αλλά δεν πειράζει. Αφού ψηθούν κι από την άλλη μεριά, τα βγάζουμε και συνεχίζουμε με την επόμενη παρτίδα. Αν θέλουμε, σε αλλαγή παρτίδας, λαδώνουμε(ή βουτυρώνουμε) ελαφρώς το τηγάνι.

Σερβίρονται αμέσως με μαρμελάδα της αρεσκείας σας. Τα έφαγα με μαρμελάδα άγριων μύρτιλων και οι γεύσεις ταίριαξαν υπέροχα.