Sweet (and sour) Summer Stories

- Όχι , ευχαριστώ!
- Μα ...
- Είπα , όχι ευχαριστώ!
- Μα είναι σκέτο ''μέλι'' , πολύ γλυκό..
- Όχι!
Όπως εξήγησα στην κυρία που επίμονα μου έδινε ένα κομμάτι ζαχαρωμένο καρπούζι κι όπως εξηγώ και σε σας , δεν μου αρέσουν τα πολύ ώριμα φρούτα! Σχεδόν όλα τα τρώω  πριν ακόμα καλά καλά ωριμάσουν - να φανταστείτε τις μπανάνες τις τρώω ενώ είναι ακόμη πράσινες! Το μοναδικό ίσως φρούτο που μου αρέσει αρκετά ώριμο κι ίσως περισσότερο κι από το optimum της ωριμότητας του είναι το αχλάδι.
Ένα άλλο θέμα που έχω με τα φρούτα είναι το εξής: Εκστασιάζομαι από τα χρώματα , τα σχήματα και τα αρώματα τους όταν τα βλέπω στο μανάβικο. Σ' αυτή την κατάσταση ...''έκστασης'' (!) αγοράζω αφειδώς κιλά από φρούτα. Ενθουσιασμένη , γυρνώ σπίτι , υπόσχομαι στον εαυτό μου υγιεινή διατροφή από εδώ και μπρος , τρώω εκείνη και την επόμενη μέρα απίστευτες ποσότητες φρούτων ...και την μεθεπόμενη αρχίζει το γνωστό παραμύθι! Τα φρούτα περνούν τον καιρό τους στο ψυγείο , κι ο καιρός όπως ξέρετε περνά...κι εκείνα -τα φρούτα ντε!- το ξέρουν. Έτσι, τις περισσότερες παίρνουν την άγουσα για να γίνουν γλυκό. Φέτος είπα να δοκιμάσω να φτιάξω λίγη μαρμελάδα. Και τα πράγματα πήγαν περίφημα! Σιγανό επί ώρες βράσιμο και το κυριότερο να ξέρεις πότε πρέπει να σταματήσεις , πότε να βάλεις τέλος. Βερύκοκο πριν ένα μήνα περίπου και ροδάκινο πριν λίγες μέρες. Το μόνο που χρειάστηκα είναι το φρούτο , καλή καστανή bio ζάχαρη, ενίοτε λίγη βανίλια κι αρκετή ώρα στη διάθεση μου. Να σας πω ότι είμαι της γαλλικής σχολής στις μαρμελάδες πράγμα που σημαίνει ότι αφαιρώ κάποια ποσότητα από την απαιτούμενη ζάχαρη. Υποτίθεται πως Αγγλοι κι Αμερικανοί τις κάνουν πιο γλυκές απ'ότι οι Γάλλοι κι οι κεντροευρωπαίοι. Μέσες άκρες ισχύει αυτό.

 Τώρα , βλέπω στην ψηφοφορία που έχω βάλει -κι ισχύει μέχρι αύριο- ότι κανείς δεν έχει ψηφίσει τη μαρμελάδα ροδάκινο ως αγαπημένη!!! Μάλλον φάγαμε πολλές ως πιτσιρίκια και τη βαρεθήκαμε!
Εδώ (από μια Αγγλίδα που ζει στη Ρώμη) κι εδώ (από μια Γαλλίδα που ζει στις Η.Π.Α.)
είναι οι δύο εκδοχές μαρμελάδας ροδάκινου που δοκίμασα. Και στις δύο περιπτώσεις αφαίρεσα μικρή ποσότητα ζάχαρης.

- 5,20 ευρώ.
- Πώς είπατε;;;
- 5 ευρώ και 20 λεπτά...!
-...........................!!!!!
Τόσα πλήρωσα -ω ναι!- για ένα παγωμένο τσάι σε γνωστό καφέ των Αθηνών (τέτοια βλέπει η Τρόικα κι αναρωτιέται!!!). Θα μου πείτε ''Ας πρόσεχες , Crispy'' , ''Γιατί δεν κοίταξες τον κατάλογο;'' . Εεεεεε , δεν τον κοίταξα , διότι υπέθεσα ότι θα πλήρωνα λιγότερο από 3 ευρώ....! ''Μα που ζεις κοπέλα μου!'' . Ναι , έλα ντε , πού ζω! Υποτίθεται πως ζω σε χώρα που αυτόν τον καιρό υφίσταται οικονομική κρίση!!!

Τελοσπάντων , επειδή δεν προτίθεμαι να ξαναδώσω 5,20 ευρώ για ένα ποτήρι παγωμένο τσάι , έκατσα κι έψαξα να βρω πώς το φτιάχνουν τούτο το τόσο ξεδιψαστικό ρόφημα! Βρήκα την απάντηση στο πραγματικά πολύ όμορφο blog μιας Αγγλοελβετίδας που ζει στη Γενεύη. Ήταν υπέροχο , δροσιστικό κι ιδανικό για τις πολύ ζεστές μέρες της προηγούμενης εβδομάδας. Ακολουθείστε τις οδηγίες της και θα με θυμηθείτε.

 Στη δική μου προσαρμογή για 1,5 λίτρο παγωμένο τσάι , χρησιμοποίησα όλα τα υλικά επί 2!

 2 λεμόνια , 2 φακέλους τσάι , 2 γερές κουταλιές καστανή ζάχαρη , 2 γερές κουταλιές μέλι! Δεν έβαλα εκχύλισμα λεμονιού όπως βάζει η Rosa κι αντί για ξύσμα έβαλα όλη τη φλούδα ενός λεμονιού!

Έβρασα το νερό κι έριξα στην κατσαρόλα τους φακέλους του τσαγιού. Τα άφησα για 10-15 λεπτά. Τα έβγαλα και πρόσθεσα τα υπόλοιπα υλικά. Ανακάτεψα καλά κι άφησα να κρυώσει. Το έβαλα σε μια κανάτα και το έβαλα στο ψυγείο να κρυώσει καλά.

Α , και μην ξεχάσω να σας πω : Το ενάμισι λίτρο παγωμένο τσάι που έφτιαξα κοστολογήθηκε λιγότερο -μα πολύ λιγότερο- από ....5,20 ευρώ!!!

A lemony tale

Όσοι διαβάζετε πιστά (!) τούτο το ταπεινών προθέσεων blog , θα γνωρίζετε πια ότι η ιδιοκτήτρια του λατρεύει τα γλυκά με εσπεριδοειδή. Ιδιαίτερα εκείνα με λεμόνι. Διότι έχει αδυναμία στο λεμόνι. Την συγκινεί η απολαυστική δροσιά του ξινούτσικου χυμού του , το άρωμα του την ηρεμεί , της τέρπει τις αισθήσεις αλλά και τα συναισθήματα. Αν την δείτε ποτέ στο δρόμο να προχωρά στενοχωρημένη το μόνο που έχετε να κάνετε , είναι να τρίψετε ελαφρά ένα λεμονάκι και να της το δώσετε να το μυρίσει. Στη στιγμή θα αλλάξει η διάθεση της προς το πολύ καλύτερο! Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι εσείς πρέπει να κυκλοφορείτε μ'ενα λεμόνι μονίμως μαζί σας! Ή ότι η Crispy κυκλοφορεί μονίμως στενοχωρημένη......Αν και τις τελευταίες μέρες ήταν....
Πλησίαζε η γιορτή του συντρόφου - ναι , ναι , εκείνη η γνωστή γιορτή όπου γιορτάζει η μισή Ελλάδα κι όλοι οι πολιτικοί τρέχουν να πιάσουν το πρώτο στασίδι στις εκκλησιές ανα την επικράτεια αλλά κάποιος πρέπει να τους πει ότι ποσώς μας νοιάζει αν είναι καλοί χριστιανοί!- κι ήθελα να του φτιάξω ένα γλυκό που πραγματικά θα τον ευχαριστούσε. Φαντάζομαι ότι θα είχε βαρεθεί - τι φαντάζομαι , είμαι σίγουρη γι'αυτό- το τιραμισού που του έφτιαχνα κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Εν τω μεταξύ όποτε κατέβαινα στον Paul στην Πανεπιστημίου μου ζητούσε να του φέρω τάρτα λεμονιού! Τάρτα λεμονιού; Μα βέβαια! Ξεκίνησα αμέσως το ψάξιμο της ιδανικής tarte au citron συνταγής! Αλλά....Φευ... Μέρες ολόκληρες έψαχνα για την συνταγή εκείνη που θα με ενθουσίαζε χωρίς όμως αποτέλεσμα.... Είτε ήταν πολύπλοκη η εκτέλεση είτε τα σχόλια όσων είχαν φτιάξει συνταγές που είχα βρει ήταν αρνητικά. Είχαν χαθεί και κάτι συνταγές που είχα κάνει bookmark από το χειμώνα...Άλλά επέμενα κι έψαχνα.  Τελικά -τι λένε για τον επιμένοντα;- τη βρήκα! Μετά άρχισε το ψάξιμο για ελληνικά , ακέρωτα λεμόνια . Έφαγα τον τόπο αλλά τα βρήκα! Και τα ακριβοπλήρωσα (2,50 ευρώ το κιλό!)! Αλλά επέμενα ελληνικά!
Παραταύτα η συνταγή είναι γαλλική κι είναι παρμένη από ένα από τα καλύτερα foodblog που υπάρχουν! Εκείνο του ''An Αmerican in Paris'' David Lebovitz. Προσέξτε ιδιαίτερα το τρόπο με τον οποίο φτιάχνεται η ζύμη! Πρώτη φορά μου έτυχε τέτοια τεχνική και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό!
Alors , allons-y!

Γαλλική τάρτα λεμονιού

French lemon tart από τον David Lebovitz

Για τη ζύμη θα χρειαστείτε:

90 γρ. ανάλατο βούτυρο
1 κουταλιά λάδι
3 κουταλιές νερό
1 κουταλιά ζάχαρη
ελάχιστο αλάτι
150 γρ αλεύρι

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 200 βαθμούς περίπου. Τώρα θα κάνετε το εξής. Σ'ένα πυρίμαχο μπολ θα βάλετε όλα τα υλικά εκτός από το αλεύρι και θα το βάλετε στο φούρνο μέχρι να λιώσει καλά το βούτυρο και να κάνει φουσκαλίτσες στην άκρη. Βγάζετε το μπωλ προσεκτικά μ'ένα ειδικό γάντι. Αρχίζετε και ρίχνετε στο ζεστό μίγμα σιγά σιγά το αλεύρι ανακατώνοντας συνέχεια με μια σπάτουλα μέχρι το μίγμα να γίνει μια ομοιογενής ζύμη! Θα εκπλαγείτε μόλις δείτε πόσο γρήγορα θα δέσει η ζύμη. Τη μεταφέρετε σ'ένα ειδικό σκεύος για τάρτες διαμέτρου 23 εκ.και την απλώνετε με τα χέρια μέχρι τις άκρες. Μπορείτε στα τοιχώματα να χρησιμοποιήσετε ένα πηρούνι για να σας βοηθήσει να την στρώσετε. Με το ίδιο πηρούνι τρυπήστε την εδώ κι εκεί. (Ο David αναφέρει ότι με το ψήσιμο μπορεί να εμφανιστούν ρωγμές στη βάση γι'αυτό καλό είναι να κρατάμε λίγη ζύμη στην άκρη. Προσωπικά δεν μου εμφανίστηκαν ρωγμές). Ψήστε την 15 λεπτά ή μέχρι να πάρει εκείνο το ωραίο χρυσοκαφέ χρώμα που παίρνουν οι ζύμες! Αφήστε στην άκρη τη βάση να κρυώσει.

Πάμε να φτιάξουμε την κρέμα:

Για την κρέμα θα χρειαστείτε:
125 ml φρεσκοστιμμένο χυμό λεμονιού
Το ξύσμα ενός λεμονιού (προφανώς ακέρωτο)
85 γρ βούτυρο
100 γρ ζάχαρη
2 μεγάλα φρέσκα αυγά
2 κρόκους μεγάλων φρέσκων αυγών

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.
Σε μια κατσαρόλα και σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά ζεσταίνετε το βούτυρο , το χυμό λαμονιού , το ξύσμα και τη ζάχαρη. Σ'ένα μπωλ χτυπάτε καλά τα αυγά με τους κρόκους. Όταν έχει πια λιώσει το βούτυρο κι έχει ομογενοποιηθεί το μίγμα στην κατσαρόλα, αργά και πολύ προσεκτικά ξεκινήστε να ρίχνετε κουταλιές από το μίγμα στα αυγά ανακατώνοντας συνεχώς τα αυγά. Αυτό το κάνουμε για να πάρουν σιγά σιγά τα αυγά τη θερμοκρασία του μίγματος. Μόλις ρίξουμε 10-15 κουταλιές , ρίχνουμε τα αυγά στην κατσαρόλα ανακατεύοντας συνεχώς μέχρι να πήξει και να αρχίσουν να εμφανίζονται φουσκαλίτσες στην άκρη. Η κρέμα μας είναι έτοιμη. Τη χύνουμε πάνω στη βάση περνώντας την από ένα αραιό τρυπητήρι και την απλώνουμε με μια σπάτουλα. Την ψήνουμε ίσαμε 5 λεπτά.

Crispy's confession: Εκπλαγήκαμε ευχάριστα μόλις διαπιστώσαμε ότι η τάρτα είχε ακριβώς την ίδια γεύση κι υφή με εκείνες του Paul! Αυτό πραγματικά με έκανε χαρούμενη και υπερήφανη! Δεν σας είπα ότι το λεμόνι μου φτιάχνει τη διάθεση!!!

Bright yellow , bright last piece of lemon tart for breakfast!

Οι νόστιμες οι χάντρες!

Είχα πάντα ένα θέμα με τα ....φασολάκια! Τα τρώω ,δε λέω. Αλλά τα έχω ανακηρύξει ως το πιο βαρετό καλοκαιρινό πιάτο. Μαγειρεύονται κλασικά με σάλτσα ντομάτας , άντε και ρίχνουμε  καμιά πατατούλα στην κατσαρόλα, κανένα κολοκυθάκι, τα γνωστά! Θυμάμαι , όταν ανακοίνωνε η μητέρα μου ότι είχαμε φασολάκια -πράγμα που συνέβαινε απαραιτήτως μια φορά την εβδομάδα- , η ανακοίνωση ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων από τους αδερφούς μου κι εμένα. Τα αδέρφια μου , που μισούσαν τα φαγητά με λαχανικά, απαιτούσαν πατάτες τηγανητές -και τις είχαν! Εγώ διαμαρτυρόμουν με το να ταμπουρώνομαι στο δωμάτιο μου για καμιά ώρα και μετά να κυκλοφορώ όλη την ημέρα θυμωμένη και γκρινιάζοντας. Αλλά στο τέλος, τα έτρωγα! Στο τραπέζι , τα αγόρια απολάμβαναν τις τηγανητές τους πατάτες, οι γονείς μου μιλούσαν εκστασιασμένοι για την τρυφερότητα των...φασολακίων, απολαμβάνοντας συγχρόνως άπειρες ποσότητες φέτας κι η Crispy...εε, ..., χμμμ,.......μουρμούριζα , γκρίνιαζα, έκανα διάφορους γνωστούς ήχους που υποδήλωναν απέχθεια (μπλιααααχ!), σηκωνόμουν από το τραπέζι καμιά δεκαριά φορές ...κανείς δεν μου έδινε σημασία....κι όπως είπα...στο τέλος τα έτρωγα!
Το σκηνικό άλλαζε όταν η μητέρα μου έβαζε στα φασολάκια και λίγες χάντρες! Έτρωγα γρήγορα γρήγορα τα πράσινα , άνοστα λαχανικά και μετά απολάμβανα με την ησυχία μου τις λίγες χάντρες που συμπλήρωναν το πιάτο. Όταν η μητέρα μου αντιλήφθηκε ότι είχα πάθει παράκρουση με τις χάντρες , άρχισε επιτέλους να τις φτιάχνει μόνες. Και το πιάτο που έφτιαχνε , κι ακόμα φτιάχνει και φτιάχνω πια κι εγώ είναι αυτό:

Χάντρες σε καυτερή σάλτσα ντομάτας

Υλικά (για 4 άτομα)
1 κιλό φασολάκια χάντρες
1 μεγάλο (ή 2 μέτρια) κρεμμύδια
5 μεγάλες, ώριμες και ζουμερές ντομάτες
1 καυτερή πιπεριά
3-4 κουταλιές φρεσκο-ψιλοκομμένο άνηθο
λάδι
αλάτι
πιπέρι
Αφαιρούμε τις χάντρες από τα φασόλια, τις πλένουμε και τις βράζουμε για 10 λεπτά περίπου.

Τις σουρώνουμε. Εν τω μεταξύ πλένουμε και τρίβουμε τις ντομάτες. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και την πιπεριά. Σε βαθύ τηγάνι σωτάρουμε, σε μέτρια προς ψηλή φωτιά, το κρεμμύδι και την πιπεριά. Προσθέτουμε τις χάντρες , σωτάρουμε κι αυτές για λίγο. Προσθέτουμε τις ντομάτες , αλάτι ,πιπέρι, το μισό άνηθο κι ανακατεύουμε. Χαμηλώνουμε τη φωτιά , σκεπάζουμε το τηγάνι κι αφήνουμε να σιγοβράσει για 1 ώρα περίπου. Μόλις δούμε ότι έχει δέσει η σάλτσα κι έχουν βράσει οι χάντρες , προσθέτουμε τον υπόλοιπο άνηθο κι αφήνουμε το φαγητό στο μάτι για 2-3 λεπτά ακόμη.  Για να δούμε αν είναι έτοιμες οι χάντρες , ''τσιμπάμε'' μ'ένα πηρούνι. 

Το φαγητό σερβίρεται κι ως ορεκτικό και μάλιστα τρώγεται άνετα κρύο. Φυσικά με τη συνοδεία ενός υπέροχου ελληνικού ροζέ (πχ Βιβλία Χώρα 2009) ή μιας απολαυστικής ελληνικής μπύρας (π.χ Φίξ ή Μύθος!) ...ή και ούζου αν επιμένετε! 

Η Μεσόγειος κι ο ...μελιτζανόκηπος!

Ήξερα ότι τόσο η ελληνική κουζίνα όσο κι εκείνες εκατέρωθεν ημών -τουρκική κι ιταλική- τιμούν δεόντως την μελιτζάνα. Ήξερα επίσης ότι είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στα ανατολικά παράλια της Μεσογείου κι ακόμα πιο βαθιά στην Εγγύς Ανατολή- από εκεί που μας ήρθε. Το ίδιο και στις νότιες ακτές της μεσογειακής λεκάνης δηλαδή τη Βόρεια Αφρική! Αλλά στα δυτικά τι γίνεται; Πόσο δημοφιλές είναι τούτο το συναρπαστικό λαχανικό προς δυσμάς; Όσον αφορά την Ισπανία τη λύση μου την έδωσε φίλη που έχει ζήσει χρόνια στη χώρα της Ιβηρικής. Έτυχε να τηλεφωνήσει τις μέρες που με ''έτρωγε'' το ερώτημα κι έτσι άδραξα την ευκαιρία. Η απάντηση της ήταν ένα κράμα ενθουσιασμού (κι η ίδια αγαπά πολύ την μελιτζάνα) κι απορίας (πώς δεν το γνώριζες αυτό , Crispy????). Ε , λοιπόν οι Ισπανοί όχι μόνο τιμούν τη μελιτζάνα αλλά και τη λατρεύουν! Μάλιστα μου είπε ότι οι Ισπανοί έχουν μια έκφραση για όσους συνειδητά μπλέκονται σε μπερδεμένες και δύσκολες καταστάσεις: ''Έμπλεξε στον μελιτζανόκηπο''!
Ωραία λοιπόν, η απορία μου για την Ισπανία είχε λυθεί. Αλλά για τη Γαλλία; Δεν θυμάμαι να είχα συναντήσει συνταγή καθαρά γαλλική με μελιτζάνα . Εδώ , την απορία μου την έλυσε ένας Αμερικανός που ζει στο Παρίσι και μου αποκάλυψε ότι οι Γάλλοι τρώνε.....χαβιάρι μελιτζάνας!!! Ορίστε;;; Έριξα μια ματιά στη συνταγή κι είπα Pourquoi pas? Θα τη φτιάξω!
Έτσι για το:

''Χαβιάρι μελιτζάνας''

(από τον David Lebovitz)

...έψησα μερικές (3-4) μελιτζάνες (Δεν ακολούθησα τη διαδικασία καπνίσματος που αναφέρει ο κος. Lebovitz). Τις καθάρισα , τις τρύπησα , τις έβαλα λίγο λάδι και τις έψησα για 40 λεπτά περίπου.
Τις άφησα να κρυώσουν λίγο κι έπειτα αφαίρεσα την ψίχα. Την έβαλα σε μια μουλινέτα με λίγο λάδι , αλάτι , 1 σκελίδα σκόρδο και χτύπησα το μίγμα. Πρόσθεσα κι άλλο λάδι , μπόλικο λεμόνι , μερικά φύλλα βασιλικό (ή μαϊντανό αν θέλετε) διόρθωσα το αλάτι κι η τελική πινελιά ήταν μπόλικο πιπέρι καγιέν. Ξαναχτύπησα αυτή τη φορά για περισσότερη ώρα μέχρι το ...''χαβιάρι'' να γίνει αφράτο και να θυμίζει mousse!
Το πιάτο αυτό ήταν η επιτυχία της βραδιάς. Συνοδεύτηκε με ψημένες αραβικές πιτούλες και μπόλικη μπύρα ένεκα ζέστης!
Αλλά έμεινα με την απορία. Είχα φτιάξει ένα ''χαβιάρι μελιτζάνας'' ή μια απλή ταπεινή κι ελληνικότατη....μελιτζανοσαλάτα;;;; Πάντως από την Μεσόγειο δεν έφυγα- απλά τις συντεταγμένες ..μπέρδεψα!!!