Κυριακή απογευματάκι και μας έχει πιάσει η γνωστή ''κλάπα''*. Άλλοι έχουν βγει για καφέ , άλλοι προσπαθούν να συνέλθουν από το κυριακάτικο γεύμα στη μαμά , άλλοι ξεφυλλίζουμε εφημερίδες ή περιοδικά ακούγοντας ωραία μουσική και πίνουμε τσάι ή καφέ... Εκείνη την ώρα λοιπόν, που -τουλάχιστον στα προάστια- δεν σαλεύει τίποτα και δεν ακούγεται τίποτα -άντε το καζανάκι της από κάτω να ακουστεί!- η Crispy έκατσε και σας έψησε μερικά ωραιότατα μπισκότα αμυγδάλου! Kαι για να σας πείσω για το ωραιότατο των μπισκότων αυτών αρκεί να σας πω ότι είναι η δεύτερη φορά που τα φτιάχνω σε 3 μέρες! Τα ρη-μά-ξα-με!
*Κατάσταση κατά την οποία βαριέσαι τόσο πολύ που αν έρθει ο μέγας θεριστής και σου πει ότι ήρθε η ώρα , δεν θα αντιδράσεις.
Μπισκότα αμυγδάλου
(Η συνταγή αλιεύτηκε από το προηγούμενο τεύχος του ''Cuisine et vins de France'')
Θα χρειαστείτε:
170 γρ βούτυρο (ή μαργαρίνη) το οποίο να είναι μαλακό, πράγμα που σημαίνει ότι θα το έχετε βγάλει από το ψυγείο τουλάχιστον 1 ώρα πριν.
70 γρ ζάχαρη άχνη
200 γρ αλεύρι κοσκινισμένο (Προσοχή , προσοχή! Αν χρησιμοποιήσετε μαργαρίνη θα βάλετε 50 γρ αλεύρι επιπλέον)
100 γρ αμύγδαλα σε σκόνη
1 αυγό
1 πρέζα αλάτι
Βάζετε όλα τα υλικά σ'ένα μπωλ και τα ανακατεύετε με ξύλινη κουτάλα. Το πρώτο λεπτό θα βλέπετε ένα χάος στο μπωλ αλλά μην πτοηθείτε, Σε λιγότερο από 3 λεπτά η ζύμη θα έχει ομογενοποιηθεί και θα είναι έτοιμη. Πιάνετε δύο κομμάτια χαρτί κουζίνας -30 εκ τουλάχιστον το φύλλο- βάζετε τη ζύμη ανάμεσα στα δύο φύλλα και την απλώνετε με τα δάχτυλα ή πλάστη σε στρώμα πάχους 5 mm ή 1/2 cm , σε ίντσες δεν θυμάμαι. Το βάζετε στο ψυγείο για 2 ώρες τουλάχιστον. Είναι η ώρα που θα πεταχτείτε στη μαμά για το κυριακάτικο γεύμα , να ακούσετε και τη γνωστή γκρίνια κλπ. Όταν επιστρέψετε η ζύμη θα είναι έτοιμη. Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 150 βαθμούς , κόβετε τη ζύμη σε όποιο σχήμα θέλετε και φουρνίζετε τα μπισκοτάκια με το κάτω χαρτί κουζίνας για 20-25 λεπτά. Τα αφήνετε να κρυώσουν. Τσάι και συμπάθεια ...και μπισκότα αμυγδάλου για τα κυριακάτικα απογεύματα της ...''κλάπας''!
Κι η ωραία μουσική που λέγαμε. Μού φαίνεται πως ο Bret ταιριάζει γάντι για Κυριακή απόγευμα...*Κατάσταση κατά την οποία βαριέσαι τόσο πολύ που αν έρθει ο μέγας θεριστής και σου πει ότι ήρθε η ώρα , δεν θα αντιδράσεις.