Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Καιρός φέρνει τα λάχανα....

....καιρός τα παραπούλια. Η σοφή αυτή παροιμία απλά θέλει να μας πει ότι κάθε πράγμα -που είναι να συμβεί- συμβαίνει στον καιρό του. Μπορεί. Αλλά ήταν καιρός η υποφαινόμενη να ανακαλύψει επιτέλους ότι τα παραπούλια ήταν το καλά κρυμμένο μυστικό του χειμώνα. Και θες επειδή ο χειμώνας φέτος κράτησε πολύ, περισσότερο απ' ότι έχουμε συνηθίσει εμείς οι Μεσόγειοι, θες επειδή κάθε πράγμα θα συμβεί όταν πρέπει... η υποφαινόμενη με μεγάλη χαρά ανακάλυψε ότι τα παραπούλια είναι πάμφθηνα και - mais quelle surprise!- εξαιρετικά νόστιμα! Ευτυχώς πριν από λίγες μέρες υπέκυψε στα παρακάλια της συμπαθέστατης μανάβισσας , αγόρασε ένα παραπούλι  κι έφτιαξε το πιάτο που ακολουθεί. Το παράδοξο -σκέφτεται- είναι ότι οι περισσότεροι τα προσπερνούμε χωρίς να τους δίνουμε καμία σημασία! Κα.κώς!  . Κι αν το φτιάξετε - τώρα που προλαβαίνετε αγοράστε παραπούλια!- θα την ευλογείτε -την υποφαινόμενη- και θα πίνετε κρασάκι λευκό κι ελληνικό στην υγειά της. Γιατί; Διότι αυτό που σας μαγειρεύει σήμερα είναι ταπεινό μεν, μα συνάμα και κυρίως  αναπάντεχα συναρπαστικό γευστικά δε!

Σπαγγέτι με παραπούλια και τόνο



Υλικά για 4 άτομα

400 γρ σπαγγέτι Νο.6
1 παραπούλι
1 κονσέρβα τόνο
2 σκελίδες σκόρδο
1 μεγάλο κρεμμύδι
λίγο λάδι
το χυμό ενός λεμονιού
αλάτι
πιπέρι


Ψιλοκόβετε το σκόρδο. Κόβετε το κρεμμύδι σε λεπτές φετούλες. Πλένετε τα φύλλα του παραπουλιού και τα χοντροκόβετε (τα εξωτερικά που είναι πιο χοντρά και λιγότερο τρυφερά μην τα χρησιμοποιήσετε). Ζεσταίνετε σε ένα βαρύ τηγάνι λίγο ελαιόλαδο. Σωτάρετε σε αυτό το σκόρδο και το κρεμμύδι. Μόλις μαλακώσει το κρεμμύδι προσθέτετε το παραπούλι. Μόλις μαλακώσει ρίχνετε μισό ποτήρι νερό, σκεπάζετε το τηγάνι και χαμηλώνετε τη φωτιά. Το αφήνετε να σιγοβράσει με την ησυχία του. Βάζετε αλατισμένο νερό να βράσει σε μια κατσαρόλα. Μόλις βράσει, βράζετε τα σπαγγέτι al dente. Όταν είναι έτοιμα τα στραγγίζετε και τα μεταφέρετε αμέσως στο τηγάνι με τα σωταρισμένα παραπούλια. Προσθέτετε τον τόνο, τον χυμό λεμονιού, φρεσκοτριμμένο πιπέρι, ανακατεύετε καλά και σερβίρετε αμέσως συνοδεύοντας με δροσερό ελληνικό λευκό κρασί.

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Bye bye....lifestyle!

Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες μέρες για την ...πτώση της αυτοκρατορίας του...lifestyle στη χώρα. Οφείλω να ομολογήσω ότι η σχέση μου με αυτό που μεταλλάχθηκε σε ελληνικό lifestyle ήταν -κι είναι- κακή. Όχι τίποτε άλλο αλλά δεν ήμουν κι αρκετά πλούσια να το ακολουθήσω. Αλλά και λεφτά να είχα πάλι δεν θα είχα γίνει ιέρεια του ελληνικού λαιφστάιλ για τον απλούστατο λόγο ότι όσοι το ακολουθούσαν μιμούνταν ο ένας τον άλλον! Όλοι οι λαιφστυλίτες, Έλληνες κι Ελληνίδες, έκαναν τα ίδια πράγματα! Ντύνονταν το ίδιο, στολίζονταν το ίδιο, αγόραζαν τα ίδια αυτοκίνητα, έτρεχαν στα ίδια νησιά, στριμώχνονταν στα ίδια μαγαζιά, έτρωγαν τα ίδια φαγητά! Έτσι ήταν. Όλοι έτρωγαν το ίδιο. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όλοι τρώγαμε (ναι όλοι, δεν ντρέπομαι να το πω, εδώ όμως έπαιξε ρόλο η αδυναμία μου στα ζυμαρικά , όχι στο λου-σου !!).....φαρφάλες με σολομό! Κάθε ιταλικό εστιατόριο που σεβόταν τον εαυτό του, την πελατεία του αλλά και το ...lifestyle σερβίριζε αυτό το γουστόζικο πιάτο , το οποίο, εκείνη την εποχή,  είχε ξεπεράσει σε διασημότητα ακόμα και το ταπεινό σουβλάκι! Και κάθε εκπρόσωπος του lifestyle που συνεντευξιαζόταν  έπρεπε οπωσδήποτε να δηλώσει ότι το αγαπημένο του πιάτο ήταν οι φαρφάλες με σολομό! Ναι, συνέβαινε αυτό που λέμε σε απλά Ελληνικά: ''Ακόμα κι η κουτσή Μαρία έτρωγε φαρφάλες με σολομό!!!'' Κι έτσι, μια και το lifestyle alla greek επισήμως μας άφησε χρόνους είπα να το τιμήσω -εν είδει μνημοσύνου-  με

Farfalle al salmone



Την συνταγή την είχα βρει σε κάποιο περιοδικό, δεν θυμάμαι ποιο και δεν θυμάμαι από ποιον ήταν. Είναι πανεύκολο πιάτο, πολύ νόστιμο και φίνο. Κρίμα που συνδέθηκε με το greek lifestyle κι έχασε την ...τιμή του. Όχι την αγοραστική, αυτή είναι ανεβασμένη λόγω σολομού!!
Προχθές επειδή είχα τρελά κέφια (μπορεί να έφταιγε το Μνημόνιο Νο.2, δεν ξέρω, όποτε ακούω τη λέξη Μνημόνιο από το στόμα του κου. Βενιζέλου κάτι με πιάνει!) έκατσα κι έφτιαξα τις δικές μου πεταλούδες (farfalle). Προφανώς δεν χρειάζεται να κάνετε το ίδιο.



Υλικά για 2 άτομα

100 γρ καπνιστό σολομό
200 γρ ζυμαρικά farfalle (πεταλούδες)
100 ml κρέμα γάλακτος
1/2 ποτήρι του κρασιού βότκα (καμιά φορά χρησιμοποιώ τσίπουρο)
2 κουταλιές φρέσκο άνηθο ψιλοκομμένο
φρεσκοτριμμένο κόκκινο πιπέρι.
1 κουταλιά λάδι

Σε μια κατσαρόλα βάζετε άφθονο αλατισμένο νερό να βράσει. Μόλις βράσει ρίχνετε τα ζυμαρικά και τα μαγειρεύετε al dente.
Σε ένα τηγάνι ζεσταίνετε ελάχιστο λάδι. Ψιλοκόβετε τον σολομό και τον ρίχνετε στο τηγάνι. Σωτάρετε ελαφριά. Ρίχνετε τη βότκα και περιμένετε λίγα λεπτά να εξατμιστεί το αλκοόλ. Ρίχνετε την κρέμα και τον άνηθο, προσθέτετε τα ζυμαρικά, ανακατεύετε και σερβίρετε με άφθονο κόκκινο πιπέρι κι ένα εξαιρετικό ελληνικό λευκό κρασί!

Cheers!
Εεε....χμμμ, my condolences ήθελα να πω!!


ΥΓ: Η όποια -ελαφρά- ειρωνεία του κειμένου δεν στοχεύει προς εκδοτική εταιρία που πρόσφατα έκλεισε και της οποίας το όνομα είχε συνδεθεί με το μεταλλαγμένο ελληνικό λαιφστάιλ. Στοχεύει περισσότερο προς εμάς τους Έλληνες που έχουμε την κακή συνήθεια της μίμησης και της υπερβολής.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Ο 5ος πρωταγωνιστής

Ο Roman Polanski είναι ένας πολύπλευρος σκηνοθέτης. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες πραγματικά αξέχαστες και μοναδικές, από το ''Μωρό της Ρόζμαρι'' ως το ''Chinatown'', κι από την ''Αποστροφή'' ως και τον συγκινητικό ''Πιανίστα''. Κάτι άλλο που τον χαρακτηρίζει είναι η διαφορετική θεματική των ταινιών του. Κομεντί, θρίλερ- αστυνομικά και ψυχολογικά-, ταινίες τρόμου, κωμωδίες αλλά και δράματα. Απ'όλα έχει ο μπαξές του Πολωνού σκηνοθέτη του οποίου η ζωή έχει υπάρξει -μέσω σκανδάλων και τραγικών στιγμών- εξίσου κινηματογραφική και θυελλώδης.
Στην τελευταία του ταινία , Carnage, ανέλαβε να κινηματογραφήσει το επιτυχημένο θεατρικό έργο ''Ο θεός της σφαγής'', της Γαλλίδας Γιαζμίνα Ρεζά . Αυτό που συμβαίνει στην ταινία είναι το εξής: Δύο ζευγάρια συναντιούνται στο σπίτι τους ενός για να διευθετήσουν ένα ζήτημα που προέκυψε όταν ο γιος των μεν χτύπησε τον γιο των δε.  Κι αυτό που μοιάζει με πολιτισμένη συζήτηση τεσσάρων σοβαρών ανθρώπων θα εξελιχθεί .....σε έναν εκτροχιασμό συμπεριφορών. Ο σκηνοθέτης τους κινηματογραφεί με κέφι , γελοιοποιώντας τους και συγχρόνως απογυμνώνοντας τους από τον επιφανειακό καθωσπρεπισμό  τους.

Είμαστε όλοι τόσο πολιτισμένοι.....προς το παρόν!

Ουσιαστικά εκτός από τους τέσσερις πρωταγωνιστές (στην ταινία κι οι 4: Jodie Foster, Kate Winslet, Christoph Waltz, John C. Reilly είναι εκπληκτικοί!) δεν εμφανίζεται σχεδόν κανείς άλλος. Αλλά υπάρχει ένας πέμπτος πρωταγωνιστής , ο οποίος παίζει ουσιαστικό ρόλο στην ταινία και δίνει το έναυσμα για μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της! Αυτό δεν είναι άλλο από το apple-pear crumble , το οποίο με πολύ καμάρι σερβίρει η Jodie Foster στους υπόλοιπους!

Apple-pear crumble
(Από την ταινία ''Carnage'')
2012: Gourmet cinema
Φεβρουάριος



Υλικά για 4 άτομα

1 μήλο και 2 αχλάδια μέτρια προς μεγάλα (ή αντίστροφα 2 μήλα : 1 αχλάδι)
1/2 κουταλάκι του γλυκού σκόνη τζίντζερ
2 κουταλιές  + 100 γρ καστανή ζάχαρη
100 γρ βούτυρο
150 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
40 γρ μπισκότα digestive τριμμένα

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 150 βαθμούς. Κόβετε τα φρούτα σε μικρά όμοια κομμάτια και τα απλώνετε σε ένα πυρέξ. Ρίχνετε από πάνω από τα φρούτα το τζίντζερ και τις 2 κουταλιές ζάχαρη.


Η ζύμη είναι ό,τι πιο απλό μπορεί να φανταστεί κανείς. Ανακατεύετε το αλεύρι με τα μπισκότα και τη ζάχαρη και τρίβετε το μείγμα με το βούτυρο μέχρι να δημιουργήσετε ...τρίμματα! Τα απλώνετε πάνω στα φρούτα και ψήνετε για 30 -35 λεπτά περίπου μέχρι να αποκτήσει όμορφο χρυσαφί χρώμα.
Το γλυκό σερβίρεται ελαφρώς χλιαρό αλλά και κρύο και με τη συνοδεία παγωτού- προαιρετικά!
Είναι ένα γλυκό-επιδόρπιο που γίνεται γρήγορα κι εύκολα, είναι πεντανόστιμο και λαχταριστό, καθόλου απαιτητικό ούτε ιδιότροπο όπως οι πρωταγωνιστές της ταινίας κι είναι ιδανική λύση για να σερβιριστεί σε επισκέπτες της τελευταίας στιγμής!

Η ανάρτηση είναι η 2η στα πλαίσια του φετινού αφιερώματος στο gourmet cinema (συνταγές από τον κινηματογράφο) Εδώ η 1η του Ιανουαρίου.

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Mais il est oú le soleil?

Θυμάμαι πριν τρία χρόνια όταν είχα επισκεφθεί τη Γενεύη (μεταξύ μας τώρα, εντελώς εμπιστευτικά, μην το πείτε πουθενά, είχα πάει να καταθέσω μερικά εκατομμύρια ευρώ που μου είχαν περισσέψει) πέρασα από ένα μαγαζί που είχε τη φράση του τίτλου της ανάρτησης στην πινακίδα του! ''Mais il est oú le soleil?'' :



 ''Μα πού είναι ο ήλιος;'' Έλα μου ντε; Τι χειμώνας κι αυτός. Σκληρός, με το ένα σιβηρικό κύμα να ακολουθεί το άλλο κι από την άλλη τα απίστευτα σε σκληρότητα μέτρα λιτότητας που μας περιμένουν εν όψει του νέου μνημονίου. Κι αναρωτιέται κανείς πού είναι ο ήλιος...Ούτε αλκυονίδες μέρες δεν είδαμε φέτος. Ξαφνικά το καλοκαίρι μοιάζει να είναι έτη φωτός μακριά και το προηγούμενο μια ανάμνηση θολή και ξεθωριασμένη ανίκανη να μας παρηγορήσει.
Προχθές άνοιξα το δεύτερο μπουκάλι κρασί που προσφέρθηκε ευγενικά από το Κατώγι-Στροφιλιά. Ήταν το κλασικό λευκό Στροφιλιά 2011 και το είχα κρυώσει καλά. Πίνοντας την πρώτη γουλιά, αυτόματα και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό μου ήρθαν εικόνες καλοκαιριού στο μυαλό!


Χαμογέλασα αμήχανα πιάνοντας τον εαυτό μου να ονειρεύεται γλυκά, ζεστά ηλιοβασιλέματα σε μια ελληνική ακτή στη μέση αυτού του χειμώνα που μοιάζει περισσότερο με σκοτεινό εφιάλτη. Είχα καιρό να γευτώ μια Στροφιλιά κι είχα ξεχάσει πόσο απολαυστική είναι. Πολύ ελληνικό κρασί με τις δύο ντόπιες ποικιλίες ροδίτη και σαββατιανό να δίνουν φρέσκους , δροσερούς τόνους εσπεριδοειδών. Άνοιξα τα μάτια, είδα ότι ο χειμώνας επέμενε να λυσσομανά.... κι άκουσα πάλι για τα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας..... Κι έψησα μια τάρτα.

Τάρτα με καραμελωμένα κρεμμύδια και μουστάρδα



Υλικά
Για τη ζύμη:
25 γρ φρέσκια μαγιά
2 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 αυγό
1 κουτάλι σούπας ελαιόλαδο
3/4 φλιτζάνι χλιαρό προς ζεστό νερό
1/2 κουταλάκι αλάτι

Επίσης:
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 κουταλιά καστανή ζάχαρη
1 κουταλιά βαλσαμικό ξύδι
λίγο ελαιόλαδο
1 κουταλάκι μαραθόσπορο
2-3 κουτάλια πολύ καλής ποιότητας μουστάρδα
1 φλιτζάνι σκληρό τυρί τριμμένο-κεφαλοτύρι, πεκορίνο κλπ

Λιώνετε τη μαγιά στο νερό και την αφήνετε για λίγα λεπτά να δράσει. Σε ένα μεγάλο μπολ ρίχνετε το αλεύρι και το αλάτι και φτιάχνετε ένα πηγάδι στη μέση. Χτυπάτε το αυγό με το λάδι. Ρίχνετε στο πηγαδάκι τη μαγιά και το αυγό κι αρχίζετε σιγά σιγά να ενσωματώνετε το αλεύρι. Μετά ξεκινάτε κανονικό ζύμωμα μέχρι να αποκτήσετε μια ζύμη ελαστική κι ομοιόμορφη- ίσως χρειαστεί λίγο αλεύρι παραπάνω εξαρτάται από το είδος που χρησιμοποιείτε. σκεπάζετε τη ζύμη και την αφήνετε 1 1/2 ώρα τουλάχιστον να φουσκώσει.
Ετοιμάζετε τα κρεμμύδια. Κόβετε σε πολύ λεπτές φετούλες το κρεμμύδι. Ζεσταίνετε καλά σε ένα τηγάνι λίγο λάδι. Προσοχή: Το ζεσταίνετε σε χαμηλή φωτιά οπότε θα πάρει λίγη ώρα. Προσθέτετε τα κρεμμύδια και το μαραθόσπορο και τα σωτάρετε για λίγο μέχρι να αρχίσουν να μαραίνονται τα κρεμμύδια. Προσθέστε τη ζάχαρη και το ξύδι , ανακατώστε και σκεπάστε το τηγάνι. Αφήστε τε να καραμελωθούν σιγά σιγά. Θα πάρει περίπου 40 λεπτά.
2ο μέρος: Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Σε ένα ταψί διαμέτρου περίπου 25 εκ στρώνετε λίγο χαρτί ψησίματος. Απλώνετε σε αυτό τη ζύμη ομοιόμορφα. Περνάτε μια καλή στρώση μουστάρδα πάνω από τη ζύμη. Πάνω από τη μουστάρδα απλώνετε τα καραμελωμένα κρεμμύδια και πάνω από τα κρεμμύδια το τυρί. Ψήνετε για 15 λεπτά περίπου- ίσως χρειαστεί και λίγο παραπάνω. Τρώγεται ευχάριστα ζεστή ή κρύα.



Πριν κλείσω θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ την Ερμιόνη του πολύ όμορφου ''The one with all the tastes'' για μια βράβευση. Κι ευχαριστώ την ίδια αλλά κι όλη την υπόλοιπη μπλογκοπαρέα για την πολύ όμορφη παρέα που κάνετε! Σε σας το αφιερώνω!


Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Μόνοι μας;

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω συχνά πυκνά σε άρθρα για άτομα τα οποία φεύγουν για το εξωτερικό εξαιτίας της κρίσης. Πολύς κόσμος φεύγει. Άλλοι με βαριά καρδιά κι άλλοι σιχτιρίζοντας αυτό που αφήνουν πίσω. Κι εμείς που μένουμε πίσω; Θα παλέψουμε με όλα αυτά που συνεπάγεται η κρίση. Η κρίση έχει αρχίσει και δείχνει τα δόντια της στα ράφια των καταστημάτων και δεν εννοώ μόνο τις αυξημένες τιμές. Πολλά εισαγόμενα προϊόντα είναι σε έλλειψη. Σε κατάστημα βιολογικών προϊόντων τις προάλλες, μια πελάτισσα επέμενε να αγοράσει την ιταλική της μαρμελάδα βερύκοκου και τον αγαπημένο της ιταλικό πελτέ. Και τα δύο προϊόντα ήταν σε έλλειψη κι έτσι η κυρία έφυγε με άδεια χέρια. Κι εγώ έμεινα με την απορία: Μα καλά, δεν κυκλοφορούν ελληνικές μαρμελάδες βερύκοκο; Πελτές ελληνικός δεν υπάρχει; Μέσα στο μυαλό μου άρχισε να πλάθεται η εικόνα μιας χώρας που εξ ανάγκης (ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας) καταναλώνει μόνο τα τρόφιμα που η ίδια παράγει. Η Ελλάδα τι παράγει; Τα πάντα! Ή σχεδόν τα πάντα για να μην θεωρηθούμε υπερβολικοί. Και  δεν θέλω να γενικεύσω αλλά παράγουμε καταπληκτικά πράγματα, απλά δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να τα γνωρίσουμε καλύτερα. Νόστιμα κι ολόφρεσκα ζαρζαβατικά και φρούτα, κρέατα κι αλλαντικά, σοκολατοειδή (έτρωγα Σοκοφρέττα της ΙΟΝ προ ημερών κι είχα ξεχάσει πόσο λαχταριστή είναι!) , ρύζι , ζυμαρικά, φοβερά όσπρια  και κυρίως κρασιά! Εδώ έχουμε την τύχη να διαθέτουμε πολύ ιδιαίτερες γηγενείς ποικιλίες που δίνουν πολύ ιδιαίτερα κρασιά. Και πιστέψτε με, υπάρχουν πολλά καλά ελληνικά κρασιά και θα τα ανακαλύψουμε αρκεί να ενδιαφερθούμε να ψάξουμε για αυτά. Προ ημερών έλαβα δύο κρασιά της οινοποιίας Κατώγι-Στροφιλιά (ευχαριστώ θερμά την κα.Δήμου!) από τα οποία το ένα δεν γνώριζα κι οφείλω να ομολογήσω ήταν μεγάλη έκπληξη! Ο ερυθρός οίνος ''Αύγουστος 2010''  είναι από αγιωργίτικο σταφύλι, φίνο , τυλιγμένο με αρώματα κόκκινων φρούτων, κομψό κι ήρεμο παρά τη νεαρή του ηλικία.



 Εκείνο το βράδυ που άνοιξα το μπουκάλι είχα όρεξη για μακαρονάδα. Μια μακαρονάδα πληθωρική, με υλικά ελληνικότατα κι απολαυστικότατη!


Σπαγγετάδα με χωριάτικο μοσχαρίσιο λουκάνικο και μανιτάρια 




Υλικά για 4 άτομα

400 γρ ζυμαρικά της αρεσκείας σας. Εκείνο το βράδυ δοκίμασα κάτι υπέροχα ζυμαρικά χιώτικα με ντομάτα, βασιλικό και σκόρδο! Εξαιρετικά! (Αν ήταν πιο φθηνά θα έβαζα μερικά θαυμαστικά ακόμα!)
400 γρ ελληνικά χωριάτικα μοσχαρίσια λουκάνικα
200 γρ μανιτάρια ελληνικά (Έμαθα ότι τώρα τελευταία προτιμάτε κάτι μανιτάρια από την Πολωνία! Ε όχι βρε παιδιά μου! Είπαμε ξενομανία τέλος! Επιτέλους! Τα ελληνικά μανιτάρια είναι υπέροχα!)
1 κρεμμύδι
1 καρότο
3 κρεμμυδάκια φρέσκα
λίγο φρέσκο μαϊντανό
4 κουταλιές πελτέ (ελληνικό)
2/3 ποτήρι φρέσκο πλήρες γάλα (ελληνικό)
λίγο ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι
σκληρό τυρί (ελληνικό) της αρεσκείας σας. Κεφαλοτύρι, κεφαλογραβιέρα απ'όλα έχει ο μπαξές!

Καθαρίζετε και ψιλοκόβετε σε λεπτές φετούλες τα μανιτάρια. Ψιλοκόβετε τα λουκάνικα. Καθαρίζετε και ψιλοκόβετε το κρεμμύδι, το φρέσκο κρεμμυδάκι, το καρότο και το μαϊντανό. Περάστε τα όλα μαζί από τη μουλινέτα για καλύτερα αποτελέσματα. Σε ένα βαθύ τηγάνι σωτάρετε σε λίγο λάδι τα τέσσερα υλικά που προαναφέραμε. Προσθέτετε τα μανιτάρια. Αφού σωταριστούν, προσθέτετε τα λουκάνικα. Σωτάρετε για λίγα λεπτά ακόμη, προσθέτετε τον πελτέ τον οποίο θα έχετε διαλύσει σε ένα ποτήρι νερό , το γάλα κι αφήνετε τη σάλτσα να σιγοβράσει.
Βράζετε σε μια κατσαρόλα άφθονο αλατισμένο νερό. Μόλις βράσει ρίχνετε τα ζυμαρικά της αρεσκείας σας και τα μαγειρεύετε al dente.




Τα στραγγίζετε και τα σερβίρετε με τη σάλτσα, η οποία εν τω μεταξύ θα έχει δέσει πολύ όμορφα και με άφθονο φρεσκοτριμμένο πιπέρι και τυρί! Και με ένα ποτήρι ''Αύγουστος 2010''!


Φαντάζομαι ότι θα είναι δύσκολα από εδώ και πέρα. Για πολλούς λόγους. Για τους δικούς μας ανθρώπους που αποφάσισαν να μας αφήσουν πίσω (και πονά πολύ πιστέψτε με) , για τους αθλιότατους μισθούς που θα αμειβόμαστε, γιατί θα ζούμε σε μια χώρα που θα παλεύει με νύχια και δόντια να τα βγάλει πέρα, μια χώρα προδομένη από τους άνανδρους, άπληστους κι ανίκανους πολιτικούς της. Το μόνο που μένει είναι να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Στηρίξτε τα ελληνικά προϊόντα.


ΥΓ.: Στην επόμενη ανάρτηση θα μιλήσω για το δεύτερο κρασί από το Κατώγι- Στροφιλιά που είχα την τύχει να δοκιμάσω και θα ευχαριστήσω μια πολύ καλή μπλογκο-φίλη για ένα βραβείο!

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Στο εστιατόριο

Τις τελευταίες μέρες διάβασα δύο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα που αφορούν κάποια πράγματα που συμβαίνουν σε εστιατόρια.

Το πρώτο από τα δύο άρθρα στα οποία θα αναφερθώ είναι από την Los Angeles Times κι αναφέρεται στην υπερβολική -ενίοτε αλόγιστη κι ενοχλητική- χρήση του κινητού τηλεφώνου στα εστιατόρια! Προσέξτε πώς ξεκινά το άρθρο : ''Ding. Bzzzt. Bap. Beep. That's the sound of conversation in restaurants these days. '' .  Στα εστιατόρια το πιο απαραίτητο αξεσουάρ δεν είναι πια το μαχαίρι αλλά το κινητό τηλέφωνο! Θυμήθηκα μια σκηνή που είδα τις προάλλες σε εστιατόριο. Ζευγάρι απολάμβανε το φαγητό του. Ενίοτε η γυναίκα άφηνε κάτω τα πιρούνια και τα μαχαίρια, κι έπιανε το κινητό της. Τηλεφωνούσε σε άτομα που είχε πολύ καιρό να μιλήσει απλά να τους πει ένα ''γεια'' -μην νομίζετε ότι έστησα αυτί, τα τραπέζια έτυχε να είναι  δίπλα δίπλα.  Μετά από αυτό άρχισα να παρακολουθώ -όποτε έβγαινα έξω για φαγητό- τα τραπέζια γύρω μου. 1 Μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία τοποθετεί το κινητό πάνω στο τραπέζι 2. Μου έκανε επίσης εντύπωση ότι πολύς κόσμος ασχολιόταν περισσότερο με το κινητό του παρά με τους συνδαιτυμόνες του ή με το ίδιο το εστιατόριο και το φαγητό που σερβίρει! Σε βάζουν σε σκέψεις τέτοιες εικόνες. Γιατί πάει ο κόσμος στα εστιατόρια; Και τόση είναι η εξάρτηση από το κινητό πια, που δεν μπορούμε να το αποχωριστούμε ούτε για να φάμε;  Κι επιπλέον , δεν είναι κάπως ενοχλητικό να ακούς συνέχεια κινητά να χτυπούν από εδώ κι από εκεί; Αν είσαι γιατρός το καταλαβαίνω. Αν είσαι επενδυτής στη Wall Street κάπως το καταλαβαίνω, αν όμως απλά βαρέθηκες και παίρνεις την αδερφή σου να δεις τι κάνουν τα ανίψια τα οποία είδες σήμερα το απόγευμα , ε , χμμμ μάλλον δεν καταλαβαίνω.  
Θα το θεωρούσα πιο φρόνιμο να έχει κάποιος το κινητό του στο αθόρυβο κι ενίοτε να του ρίχνει καμιά ματιά. Θα το θεωρούσα ακόμα καλύτερο για την ψυχική μας υγεία να το έχουμε κλειστό. Η επίσκεψη στο εστιατόριο είναι μια πολύ όμορφη ευκαιρία να περάσουμε ένα δίωρο ήρεμο.


Είπα ''ήρεμο'';  Πάμε τότε στο δεύτερο άρθρο που διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα κι έχει να κάνει με τη μουσική στα εστιατόρια.  Ο υπέροχος El Comidista της El Pais (γιατί δεν μπορούμε να έχουμε κι εμείς έναν ανάλογου ενδιαφέροντος  δημοσιογράφο γαστρονομίας;;;) είχε μια ανάρτηση  με αφορμή ερώτημα που τέθηκε στο site της Waitrose Kitchen: Θα έπρεπε να απαγορευτεί η μουσική στα εστιατόρια;  Ο ίδιος ο αρθρογράφος μάλλον προτιμά ησυχία αφού δεν ακούγεται καλή, ποιοτική μουσική  πια στα εστιατόρια και δυστυχώς ούτε στα σωστά ντεσιμπέλ. Αχ, αυτά τα ντεσιμπέλ, τόσο ενοχλητικά και τόσο άτοπα σε ένα εστιατόριο. Οι αντιδράσεις των αναγνωστών είναι επί το πλείστον κατά της μουσικής υπόκρουσης , ιδιαίτερα της θορυβώδους. Μάλλον θα συμφωνήσω μαζί τους. Όσες φορές έχω φάει σε χώρο με δυνατή μουσική , το φαγητό έχει καθίσει στο στομάχι μου. 


Σε προσωπικό επίπεδο το συμπέρασμα είναι το εξής: Μου αρέσει να τρώω σε ένα εστιατόριο όπου η μουσική υπόκρουση είναι διακριτική και... εντελώς jazzy! Και μου αρέσει να αφοσιώνομαι στο φαγητό και στους συνδαιτυμόνες μου, γι'αυτό για 2 ώρες κλείνω το κινητό. Άλλωστε δεν είμαι ούτε η κα. Μέρκελ ούτε η κα. Λαγκάρντ!


Εσείς; Τι προτιμάτε;

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Furin Kazan

Η οδός Απόλλωνος ( Σύνταγμα, παράλληλη της Μητροπόλεως) και τα πέριξ , είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση όσον αφορά την αθηναϊκή εστίαση. Δεν έγινε ποτέ της μόδας, δεν ήταν ποτέ hype, a hit, in or whatever. Εν τούτοις είναι από τα ελάχιστα σημεία του κέντρου που θυμίζουν αμυδρά μια ευρωπαϊκή πόλη. Στο πάνω μέρος της οδού, στο τμήμα ανάμεσα στην Νίκης και τη Βουλής κυρίως, υπάρχουν αρκετά εστιατόρια με εθνικές κουζίνες κι οι μυρωδιές που απλώνονται στο δρόμο για λίγο σε ταξιδεύουν αλλού*.



Ένα από τα πρώτα εστιατόρια που άνοιξαν στο δρόμο αυτό και μάλλον θεωρείται η ναυαρχίδα της τοπικής εστίασης, είναι το Furin Kazan. Ένα ιαπωνικό εστιατόριο με κλασικά πιάτα της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου που φυσικά σερβίρει sushi. Από ότι φαίνεται το εν λόγω ιαπωνικό έδεσμα - που τυγχάνει να ...τρομάζει πολύ κόσμο (!)- είναι ιδιαίτερα αγαπητό. Το βράδυ που το επισκεφτήκαμε δεν έλειπε από κανένα τραπέζι, ακόμα κι Ιάπωνες επισκέπτες το απολάμβαναν!  Για όποιον θέλει να δοκιμάσει για πρώτη φορά,  το Furin Kazan είναι το ιδανικό μέρος να αρχίσει να εντρυφεί  στη λιχουδιά αυτή! Πολύ καλής ποιότητας και σε εξίσου καλές τιμές. Και το καλύτερο, μπορείτε να παραγγείλετε μισή μερίδα!
Πίσω στο εστιατόριο τώρα. Ο χώρος είναι πολύ απλός και λιτός, σχετικά μικρός σε διαστάσεις με λίγα τραπέζια κι ανοιχτή κουζίνα. Εκτός από sushi υπάρχει και maki και sashimi. Υπάρχουν διάφορα yakisoba -πιάτα με ιαπωνικό ζυμαρικό-, υπάρχουν και chahan, πιάτο με ρύζι που έχει τηγανιστεί με αυγό και σερβίρεται σε διάφορες εκδοχές, πάντα όμως με τη μορφή...βουνού. Ιδιαίτερα δημοφιλές είναι η αλήθεια! Υπάρχουν βέβαια και tempura , το ιαπωνικό ραφινάτο τηγανητό. Γεύσεις νόστιμες, οικείες που δεν ξενίζουν. Όλα απλά κι όμορφα. Για ποτό υπάρχει και sake, υπάρχουν και οι γνωστές ιαπωνικές μπύρες: Asahi, Sapporo. Υπάρχει και κρασί όμως είναι λίγες, μάλλον ελάχιστες, οι επιλογές.
Το εστιατόριο, ένα βράδυ μεσοβδόμαδα ήταν συνεχώς γεμάτο. Έλληνες κι αρκετοί ξένοι, παρέες και ζευγάρια κυρίως τριαντάρηδων, hipsters, κουστουμάτοι, όλοι απολάμβαναν την τίμια κουζίνα του Furin Kazan. Το σέρβις είναι πολύ ευγενικό (κι υπομονετικό!) και ....εντάξει, μπορεί να σας τρομάζει το sushi αλλά ο λογαριασμός σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να σας τρομάξει! Αν είστε ζευγάρι, υπολογίστε 30-40 ευρώ το πολύ.

Furin Kazan (Ιαπωνική κουζίνα)
Απόλλωνος 2
Σύνταγμα

* Όταν περπατήσεις πιο κάτω την Απόλλωνος θα πέσεις πάνω στα καταστήματα που ετοιμάζουν τις χρυσοποίκιλτες ενδυμασίες των εκπροσώπων της επίσημης θρησκείας της χρεοκοπημένης χώρας μας και τότε έρχεσαι στα συγκαλά σου και συνειδητοποιείς ότι δεν ήσουν στο Soho του Λονδίνου!!!!