Η αγκινάρα που δεν ήταν αγκινάρα

Κατά καιρούς έβλεπα σε διάφορα- ξένα κυρίως- γαστρονομικά περιοδικά ή site να χρησιμοποιούν σε συνταγές ένα υλικό με το όμορφο όνομα topinambour και το έβρισκα χαριτωμένο έτσι όπως το έβλεπα στις φωτογραφίες. Κι άλλοτε έβλεπα να αναφέρονται στην αγκινάρα της Ιερουσαλήμ και νόμιζα ότι ήταν ποικιλία αγκινάρας ή , αν δεν ήταν κάποια ποικιλία αγκινάρας, τότε ήταν ένα δημοφιλές πιάτο με αγκινάρα. Κάτι με αγκινάρα τελοσπάντων, έτσι κι αλλιώς δεν το είχα δει ποτέ. Αμ δε! Η αγκινάρα της Ιερουσαλήμ δεν είναι αγκινάρα! Κι όχι μόνο αυτό αλλά η άλλη ονομασία της αγκινάρας που δεν είναι αγκινάρα (ουφ!) είναι ...τοπιναμπούρ! Ντρέπομαι που το λέω -και κανονικά αυτή τη στιγμή έπρεπε να υποβάλλω την παραίτηση μου ως food blogger και να εξαφανιστώ από το διαδικτυακό σύμπαν στιγματισμένη κι ατιμασμένη- αλλά ναι, "τοπιναμπούρ" κι "αγκινάρα της Ιερουσαλήμ" είναι ένα και το αυτό! Κι εγώ το ανακάλυψα μόλις πριν λίγες μέρες! Κι όχι μόνο αυτό αλλά αυτό που νόμιζα για αγκινάρα δεν είναι αγκινάρα! (δεν το' χω χωνέψει ακόμα, τόσο που σοκαρίστηκα!). Ψάχνοντας περισσότερα στοιχεία ανακάλυψα ότι ο βολβός αυτός- γιατί περί βολβού πρόκειται-  προέρχεται από ένα φυτό που ανήκει στο γένος των ηλίανθων, εξού κι η επιστημονική του ονομασία Helianthus Tuberosus!

Όμως γιατί ονομάστηκε στην πορεία αγκινάρα της Ιερουσαλήμ; Το κομμάτι "αγκινάρα" το οφείλει στο γεγονός ότι γευστικά θυμίζει αγκινάρα (πες το ντε!)- αρκετά αλλά όχι τόσο έντονα όσο η ίδια η αγκινάρα. Το "Ιερουσαλήμ" μάλλον προέκυψε εντελώς τυχαία, το πιθανότερο από παραφθορά της ιταλικής λέξης "girasole" που είναι ο ηλίανθος.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται μπερδεμένα δεν είστε οι μόνοι. Πήρα τηλέφωνο σε κατάστημα που τα είχα δει πριν καιρό και ζήτησα να μου κρατήσουν τοπιναμπούρ ("Αγκινάρες της Ιερουσαλήμ εννοείτε;" με ρώτησε η κοπέλα, "Ναι" της απάντησα ελαφρώς ανήσυχη) μέχρι την επόμενη μέρα που θα περνούσα να τα πάρω. Πήγα την άλλη μέρα και μου είχαν κρατήσει... αγκινάρες! Αλλά ευτυχώς είχαν και τοπιναμπούρ!
Κι έφτιαξα ένα γευστικότατο ριζότο!

Ριζότο με τοπιναμπούρ (αγκινάρα της Ιερουσαλήμ)

Υλικά για 4 πιάτα

400 γρ τοπιναμπούρ
400 γρ ρύζι για ριζότο (εγώ χρησιμοποίησα αρμπόριο)
1 μεγάλο λευκό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 ποτήρι καλό λευκό κρασί
4 ποτήρια ζωμός (ό,τι θέλουμε λαχανικών, κότας κλπ) το οποίο κρατάμε ζεστό
2/3 φλιτζάνι παρμεζάνα τριμμένη
χυμός 2 λεμονιών
αλάτι
λίγο σχοινόπρασο ψιλοκομμένο
ελαιόλαδο


Καθαρίζουμε και κόβουμε το τοπιναμπούρ σε μικρούς κύβους, τα οποία βάζουμε αμέσως σε μπολ με νερό και χυμό λεμονιού γιατί έχει την τάση να μαυρίζει. Στραγγίζουμε καλά πριν το χρησιμοποιήσουμε.

Σε ένα βαρύ τηγάνι και σε μέτρια προς ελαφρά δυνατή φωτιά ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο (3-4 κουταλιές). Ρίχνουμε το τοπιναμπούρ και σοτάρουμε για 5-6 λεπτά τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει να μαλακώνει. Ρίχνουμε το κρεμμύδι και συνεχίζουμε να σοτάρουμε για 2-3 λεπτά. Προσθέτουμε το ρύζι, ανακατώνουμε μαλακά σοτάροντας το για 2 λεπτά. Ρίχνουμε το κρασί ανακατεύουμε ελαφρώς κι αφήνουμε να εξατμιστεί. Αρχίζουμε τώρα τη διαδικασία του ριζότο όπου θα ρίχνουμε τον ζεστό ζωμό λίγο λίγο κάθε φορά ίσαμε να σκεπάζει το ρύζι και θα ανακατεύουμε απαλά. Μόλις πάει να σωθεί ο ζωμός θα ρίχνουμε πάλι κοκ. Αυτή η διαδικασία κρατά από 15-20 λεπτά ανάλογα με την ποικιλία ρυζιού και τη δύναμη της φωτιάς. Όταν το ρύζι θα είναι πια μαλακό από έξω αλλά από μέσα θα "κρατά" λίγο, το φαγητό θα είναι έτοιμο. Προσέχουμε το ριζότο να μην έχει πολλά υγρά αλλά να μην είναι και τελείως στεγνό. Σβήνουμε το μάτι, ρίχνουμε την παρμεζάνα και διορθώνουμε το αλάτι, Ανακατεύουμε απαλά.
Σε ένα μικρό βάζο χτυπάμε δυνατά το χυμό ενός λεμονιού με λίγο ελαιόλαδο και το σχοινόπρασο. Μόλις σερβίρουμε το ριζότο σε κάθε πιάτο προσθέτουμε από πάνω με ένα κουτάλι λίγο από το λεμονάτο ελαιόλαδο. Ταιριάζει ιδανικά.

Συνοδεύουμε με μια Μαντινεία ή ένα Σαββατιανό!

*

Αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι bloggers. Θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη. Μια ασυνήθιστη χάρη. 

Θέλω να κοιτάξετε το πορτραίτο ενός προσώπου που σας παραθέτω και θέλω να μου πείτε ποιες εντυπώσεις αποκομίζετε κοιτάζοντας το συγκεκριμένο πρόσωπο. Όσοι γνωρίζετε ποιον απεικονίζει μην το αποκαλύψετε. όσοι δεν το γνωρίζετε παρακαλώ να μην κάνετε google search πάνω στην εικόνα. Απλά βλέποντας το πρόσωπο αυτό τι συμπεράσματα βγάζετε για το άτομο αυτό; Για την προσωπικότητα του, το χαρακτήρα του, τη ζωή του; Θα εκτιμήσω πάρα πολύ τις απαντήσεις σας κι ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους απαντήσουν.

Εξ ανατολών

Προ ημερών πετάχτηκα σε κατάστημα μπαχαρικών να αγοράσω za'atar για να φτιάξω ma'noushe, τα οποία ήταν φανταστικά, κι αγόρασα και λίγο γκάραμ μασάλα, έτσι χωρίς σκοπό, χωρίς κάποια συνταγή να με καλεί, όπως εκείνα τα ma'noushe τα οποία ερωτεύτηκα με το που τα πρωτοείδα.

Πού χρησιμοποιήθηκε τελικά το γκάραμ μασάλα, ίσως αναρωτιέστε. Ίσως κι όχι- που είναι το πιθανότερο...! Λοιπόν χρησιμοποιήθηκε σε ινδική πατατόπιτα. Θα μου αναρωτηθείτε -πάλι! Αυτό το μπλογκ μόνο ερωτήματα προκαλεί-, τι την κάνει ινδική. Μα το...γκάραμ μασάλα! Και τόσο γευστική; Μα...το γκάραμ μασάλα!

Ινδική πατατόπιτα

Υλικά (για στρογγυλή πίτα διαμέτρου 25 εκ. Τον χάρακα! Τον χάρακα!)

500 γρ πατάτες
200 γρ γλυκοπατάτα
1 μεγάλο κρεμμύδι κομμένο σε λεπτές φετούλες
1/2 κουταλάκι του γλυκού κύμινο
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
2 κουταλάκια μπούκουβο καυτερό
1 κουταλάκι φρέσκο τζίντζερ ψιλοτριμμένο
1 κουταλάκι γκάραμ μασάλα
1 κουταλάκι σπόρους κορίανδρου κοπανισμένους
φρέσκο κορίανδρο ή αποξηραμένο (1 κουτάλι σούπας)
ελαιόλαδο
αλάτι
χυμός 1/2 λεμονιού

Για το φύλλο
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε φύλλο μπακλαβά, σφολιάτα ή απλό φύλλο λαδιού όπως το φτιάχνω εδώ

Ετοιμάζουμε την γέμιση. Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες & γλυκοπατάτες σε χοντρές φέτες και μετά σε 4-6 κομμάτια ανάλογα με το μέγεθος τους.

Βράζουμε αλατισμένο νερό. Προσθέτουμε τις πατάτες και τις βράζουμε για 8 λεπτά. Στην ίδια κατσαρόλα και μετά το πέρας των 8 λεπτών προσθέτουμε την κομμένη γλυκοπατάτα και βράζουμε ια άλλα 5 λεπτά. Στραγγίζουμε καλά.

Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνουμε 3-4 κουταλιές ελαιόλαδο. Προσθέτουμε το μπούκοβο, κύμινο, σκόρδο και κρεμμύδι και σοτάρουμε μέχρι να μαλακώσει το τελευταίο. Προσθέτουμε το τζίντζερ, γκάραμ μασάλα, σπόρους κορίανδρου και κορίανδρο. Συνεχίζουμε για 2-3 λεπτά ακόμα και τέλος προσθέτουμε πατάτα, γλυκοπατάτα και το χυμό λεμονιού. Ανακατεύουμε και σβήνουμε το μάτι της κουζίνας.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 160 βαθμούς.

Τώρα όσον αφορά το φύλλο, αν χρησιμοποιήσουμε σφολιάτα θα έχουμε δύο κομμάτια λίγο μεγαλύτερα από τη διάμετρο της ταρτιέρα ή του ταψιού που θα χρησιμοποιήσουμε.

Αν ανοίξουμε φύλλο, μπορούμε να ανοίξουμε δύο ή ένα πιο μεγάλο και να φτιάξουμε την πίτα ανοιχτή όπως φαίνεται στην φωτογραφία. Αν χρησιμοποιήσουμε φύλλο μπακλαβά μοιραστούμε τα στα δύο αλλά κάθε φύλλο να το λαδώνουμε καλά όταν το απλώνουμε.

Λοιπόν, στην ταρτιέρα απλώνουμε το κάτω φύλλο (ή φύλλα), απλώνουμε από πάνω την γέμιση κι από πάνω κλείνουμε ενώνοντας γύρω γύρω τα φύλλα. Όπως ήδη έγραψα μπορούμε να κάνουμε και ανοιχτή πίτα σε στυλ gallette. Λαδώνουμε καλά την επιφάνεια της πίτας.

 Ψήνουμε για 40-45 λεπτά μέχρι να αποκτήσει όμορφο καστανόχρυσο χρώμα. Τρώγεται ευχάριστα είτε ζεστή, είτε κρύα.

Λοιπόν, ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε ένα συμβάν που μου άφησε κάκιστες εντυπώσεις

Επίσης, δεν χορταίνω να μιλώ για τον απίστευτο 4ο κύκλο της σειράς "House of Cards". Όσοι τον έχετε δει, πείτε μου τη γνώμη σας. Όσοι δεν τον έχετε δει μην διαβάσετε ό,τι γράφω, καραδοκούν πολλά spoilers!

(Και ναι, καλά το καταλάβατε, πιο συχνά θα με βρίσκετε στο μπλογκ της διπλανής πόρτας!)