Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Versions



Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί οι οποίοι δεν είναι ιδιαίτερα ωραίοι, ούτε αθλητικοί τύποι είναι, ούτε φωτογραφίζονται συχνά πυκνά για περιοδικά μόδας, ενίοτε είναι γεματούληδες, ασχημούτσικοι ή ομορφάσχημοι. Αλλά είναι υπέροχοι, εκπληκτικοί και κυρίως ταλαντούχοι. Και γι'αυτό το λόγο τούτο το μπλογκ τους λατρεύει! Ένας από αυτούς είναι ο Paul Giamatti. Tον εντοπίσαμε πρώτη φορά στην ταινία Ακαταμάχητη Αφροδίτη του Woody Allen κι έκτοτε δεν περνούσε απαρατήρητος παρ'ότι περιοριζόταν σε δεύτερους ρόλους. Μάλλον η επιτυχία κι η αναγνώριση ήρθαν λίγα χρόνια μετά με τις ταινίες American Splendor και Πλαγίως . Έκτοτε δικαίως πρωταγωνιστεί και δικαίως βραβεύεται όπως συνέβη με την ταινία Barney's version (ε.τ. ''Ο τρόπος του Μπάρνεϋ'') . Η ταινία αυτή , η οποία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καναδού συγγραφέα Μορντεκάι Ρίχλερ, εξιστορεί τη ζωή του εβραϊκής καταγωγής Μπάρνεϋ Πανόφσκυ έτσι όπως την αναπολεί ο ίδιος.


Οι σχέσεις του με τις γυναίκες της ζωής του, τον πατέρα του, τα παιδιά του, τους φίλους του, κάποιες από τις οποίες σχέσεις σκιάζουν τη ζωή του και που παραμένουν σκιές μέχρι το τέλος της. Η ταινία ξεκινά με τον πρώτο του επεισοδιακό γάμο όπου ο Μπάρνεϋ μαθαίνει με ανορθόδοξο τρόπο (ουδέν κρυπτόν υπό την επιστήμη της Γενετικής!!)  ότι η γυναίκα του τον απάτησε με καλό του φίλο. Ο Μπάρνεϋ ζητά διαζύγιο , εκείνη τον εκλιπαρεί να την συγχωρήσει και μάλιστα για να τον δελεάσει του υπόσχεται ότι θα του φτιάχνει όσο συχνά θέλει, μια εβραϊκή λιχουδιά, τα ...

Latkes (αλμυρά pancakes από πατάτα)
(από την ταινία ''Barney's version'')
2012: Gourmet Cinema
Οκτώβριος




Υλικά (για 12-14 latkes)

3 μέτριες πατάτες (περίπου 600 γρ συνολικά)
1 μέτριο κρεμμύδι
1 μεγάλο αυγό
2 κουταλιές αλεύρι
αλάτι
άσπρο πιπέρι φρεσκοτριμμένο
λάδι για τηγάνισμα

Σε ένα μπολ τρίβουμε στον χοντρό τρίφτη τις πατάτες και το κρεμμύδι. Αδειάζουμε τα τριμμένα λαχανικά στο σουρωτήρι -που σουρώνουμε τα ζυμαρικά- κι αρχίζουμε να τα στίβουμε πολύ καλά με τα χέρια μέχρι να ελαχιστοποιηθούν τα υγρά που περιέχουν. Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάμε το αυγό και ρίχνουμε το αλεύρι και το αλατοπίπερο. Ρίχνουμε και τα λαχανικά κι ανακατεύουμε καλά. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε άφθονο λάδι. Προσοχή! Το ζεσταίνουμε καλά αλλά ΔΕΝ το καίμε. Με τη βοήθεια δύο κουταλιών διαμορφώνουμε μπαλάκια με το μίγμα και τα ρίχνουμε στο τηγάνι. Τα πιέζουμε λίγο με το κουτάλι για να ισιώσει η επιφάνεια τους. Σε αυτό το σημείο χαμηλώνουμε κατά ένα βαθμό τη φωτιά έτσι ώστε να ψηθούν σωστά τα latkes. Θέλουμε να αποκτήσουν ωραίο χρυσαφί χρώμα εξωτερικά και να έχουν ψηθεί σωστά στο εσωτερικό τους. Το τηγάνισμα τους διαρκεί περίπου 5 λεπτά. Μόλις τα βγάλουμε από το τηγάνι θα τα απλώσουμε σε χαρτί κουζίνας. Όσο περισσότερο λάδι απορροφηθεί τόσο πιο τραγανά θα μείνουν....και πιο απολαυστικά εννοείται!

Τα latkes είναι μια αναπάντεχα γουστόζικη λιχουδιά! Ωραιότατο finger food , συνοδεύεται συνήθως με apple sauce και  sour cream , αλλά στα καθ'ημάς μπορούμε άνετα να φτιάξουμε ένα dip γιαουρτιού ή τζατζίκι.



Δυστυχώς ο Μπάρνεϋ δεν θα γευτεί latkes από τα χέρια της πρώτης του συζύγου. Η όλη ιστορία έχει τραγική κατάληξη. Ο Μπάρνεϋ θα συνεχίσει τη ζωή του αλλά με τις γυναίκες θα έχει πάντα ένα θέμα. Με τα latkes δεν γνωρίζω!


Ο Μπάρνεϋ εκτός από τα τα latkes έχει μια αδυναμία και στο αλκοόλ!

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Σκηνές ενός φθινοπώρου

Ενός φθινοπώρου που δεν λέει να ξεκινήσει φέτος! Από τη μια απολαμβάνουμε την παρατεταμένη ζέστη, συνεχίζουμε απτόητες τα μπάνια στη θάλασσα, συνεχίζουμε -ω τι χαρά!- να φοράμε τα αγαπημένα μας flip-flops, γλιτώνουμε -προσωρινά- την αγορά πετρελαίου θέρμανσης, .....
....Από την άλλη όμως,  αν δεν κρυώσει λίγο ο καιρός, δεν θα σταματήσει η άνιση μάχη με τα κουνούπια,  δεν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ένα πληθωρικό ρόφημα ζεστής σοκολάτας, δεν θα μπορέσουμε να φορέσουμε τα αγαπημένα πολύχρωμα κασκόλ μας, δεν θα μπορέσουμε να αράξουμε στην πολυθρόνα τυλιγμένες με μια πλεχτή κουβέρτα, να σιγοπίνουμε ένα εξαιρετικό και συνάμα τονωτικό τσάι, να διαβάζουμε κάποιο αγαπημένο βιβλίο κι ενίοτε να σηκώνουμε το βλέμμα στο παράθυρο όπου έξω θα μαίνεται καταιγίδα φοβερή.... 
Έφτασε στη μέση λοιπόν το φετινό φθινόπωρο και προσπαθούμε να πιάσουμε κάτι από τη γλυκόπικρη μελαγχολία του:

Οι κλασσικοί συγγραφείς μας λένε πως οι μυστηριώδεις δυνάμεις του φθινοπώρου δημιουργούν ξηρότητα στον παράδεισο και μέταλλο στη γη. Στο γευστικό πεδίο δημιουργούν την αψάδα.Το συναίσθημα που δημιουργούν είναι η λύπη.Τη λύπη δεν μπορεί κανείς να την κρατήσει μακριά, αλλά ούτε και πολύ κοντά του για καιρό.
Όποιο απ' τα δύο κι αν προσπαθήσει κανείς θα οδηγηθεί σε εμμονή.Για κάποιον που πενθεί μαγειρέψτε με σχινόπρασσο, πιπερόριζα, κόλιαντρο και δεντρολίβανο.Σε αυτά ανήκει η αψάδα, που τραβάει τη θλίψη από το σώμα και την απελευθερώνει στον αέρα.


Λιανγκ Γουέι, ο τελευταίος Κινέζος σεφ




Είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο ''Ο τελευταίος Κινέζος σεφ'' της Νικόλ Μόουνς που στα ελληνικά εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μελάνι.  Αψάδα λοιπόν! Να ποια είναι η επίγευση του φθινοπώρου. Και για να αντιμετωπίσουμε τη λύπη τα φαγητά μας πρέπει να αρωματίζονται με : σχοινόπρασσο , πιπερόριζα, κόλιαντρο, δεντρολίβανο. Περισσότερη εντύπωση κάνει η αναφορά στον  κόλιαντρο, όχι για άλλον λόγο αλλά  διότι μετά από πολύ καιρό τον ξανασυναντήσαμε από τις  αρχές φθινοπώρου στις λαϊκές! Όχι τυχαία η επανεμφάνιση του τέτοια εποχή!



Έφυγε κι η κα. Χαραμή..... Πριν χρόνια μου είχαν κάνει δώρο ένα υπέροχο βιβλίο της με τίτλο ''Κόκκορας κρασάτος'' κι υπότιτλο ''Ο  οίνος ως έδεσμα'' από τις εκδόσεις Libro. Κάθε συνταγή του βιβλίου απαιτούσε την παρουσία κρασιού στα υλικά του. Υπέροχα γραμμένο βιβλίο, οι συνταγές του οποίου δεν συνοδεύονταν από φωτογραφίες αλλά ξεφυλλίζοντας το έπεφτες πάνω σε όμορφους πολύχρωμους πίνακες του Ι. Κόττη με ανάλογο θέμα. Δυστυχώς δεν βγαίνουν πια τέτοια βιβλία μαγειρικής. Τουτέστιν βιβλία μαγειρικής πολύ ξεχωριστά και με πολύ στυλ. 
Εδώ είχα παρουσιάσει μια συνταγή από το συγκεκριμένο βιβλίο.

Και ξαφνικά εν μέσω του φθινοπώρου:

Με το απογευματινό μας espresso τρώμε οπωσδήποτε 1-2 πουράκια Caprice με μαύρη σοκολάτα.




Και μας έπιασε πάλι μανία -μετά από πολλά χρόνια- με τα ......κοκ! Ένα γλυκό το οποίο σημάδεψε την εφηβεία μας - μετά από κάθε επίσκεψη στο γιατρό ήταν το δώρο-παρηγοριά από τους γονείς!! Αλήθεια εσείς είχατε εκείνη την συνήθεια να το τρώτε σε δύο φάσεις; Πρώτα το πάνω μέρος με τη σοκολάτα και μετά το κάτω μέρος με την κρέμα! Εμείς ακόμα με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο επιμένουμε να το απολαμβάνουμε! 


Και σύμφωνα με τα δελτία καιρού κάτι αχνοφαίνεται στον ορίζοντα του φθινοπώρου...


Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Ταπεινές προθέσεις

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα κοριτσάκι με ατίθασα και μονίμως αχτένιστα καστανοκόκκινα μαλλιά, ας το ονομάσουμε...Crispy (!) , στο οποίο άρεσαν πολύ τα γράμματα, αλλά όχι τα γράμματα που περιέχονταν στα σχολικά βιβλία! Αγαπούσε τα γράμματα των βιβλίων που κοσμούσαν την παιδική της βιβλιοθήκη όπως εκείνα του Ιουλίου Βερν και της Έντιντ Μπλάιτον , της άρεσαν επίσης πάρα πολύ και τα κόμικ κι είχε αδυναμία στις περιπέτειες του γενναίου Μπλεκ. Αντίθετα τα σχολικά βιβλία της προκαλούσαν βαρεμάρα , εκνευρισμό, άγχος, στρες, ενίοτε τρόμο, γενικά με το σχολείο δεν τα πήγε ποτέ καλά, ούτε με τους καθηγητές, οι 6-7 ώρες περνούσαν βασανιστικά , μέσα της υπέφερε, πνιγόταν, το μόνο που ήθελε ήταν να ακούσει εκείνο το καταραμένο τελευταίο κουδούνι, να αποδράσει και να τρέξει σπίτι - πριν όμως περνούσε από το περίπτερο για να δει σε τι περιπέτειες είχε μπλέξει πάλι ο Μπλεκ!- , να κλειδωθεί στο δωμάτιο της , να ανοίξει το ραδιοφωνάκι της και να χαθεί στις περιπέτειες ενός Φιλέα Φογκ ή  κάποιων Secret Seven.  Βέβαια, ενόσω έτρεχε προς το σπίτι το μυαλό της έτρεχε επίσης και στο μεσημεριανό φαγητό! Τι καλό είχε ετοιμάσει η μαμά για να μας φτιάξει το κέφι; Γιουβαρλάκια, μακαρόνια με κιμά, γιουβέτσι; Δεν θα λέγαμε όχι σε ένα πιάτο φασολάδα και θα συμβιβαζόμασταν με τις φακές. Αλλά! Αλλά όταν ερχόταν η μέρα εκείνων το φαγητών που τελείωναν σε .....           -όρυζο, φευ, οι αντιδράσεις ήταν γνωστές κι αναπόφευκτες. Οργισμένο πέταμα της τσάντας, φωνές, η Crispy να πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο και να θρηνεί ''Πάλι;'' , ''Πάλι;''. Τη σιγοντάριζαν και τα αδέρφια της , άλλο που δεν ήθελαν, η μαμά περίμενε υπομονετικά, ήξερε ότι ήταν λυσσασμένα στην πείνα , στο τέλος η ήττα ήταν προδικασμένη, έτσι κάθονταν και τα τρία στο τραπέζι να μασήσουν ανόρεχτα εκείνο το φαγητό που τελείωνε σε ... -όρυζο. Ξέρετε ....λαχανόρυζο, σπανακόρυζο, πρασόρυζο.
Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στο ποτάμι της ζωής εκείνου του μονίμως αχτένιστου κοριτσιού.  Κι ήρθε μια μέρα (προχθές συγκεκριμένα) που δεν ήξερε τι να μαγειρέψει. Θυμήθηκε ότι είχε αγοράσει έναν τόνο πράσα τα οποία παρέμεναν ανεκμετάλλευτα στο ψυγείο και περίμεναν υπομονετικά τις εκρήξεις έμπνευσης της Crispy που δεν έλεγαν να ξεσπάσουν! ''Λες;'' σκέφτηκε, ''Γιατί όχι'', απάντησε. Κι έτσι μετά από πολλά χρόνια έφτιαξε....

Πρασόρυζο.





Υλικά για 4 άτομα

2 μεγάλα πράσα (ή 3 μέτρια)
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
4 κουταλιές πελτέ ντομάτας
2 φλιτζάνια ρύζι τύπου καρολίνα ή φάνσυ.
φρεσκοκομμένο μαϊντανό (ή και άνηθο)
λάδι
αλάτι
πιπέρι
και οπωσδήποτε λεμόνι!



Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε τα πράσα. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε λίγο νερό. Ρίχνουμε τα πράσα, αφήνουμε να πάρουν μια βράση και τα στραγγίζουμε. Πάλι στην ίδια κατσαρόλα, επαναλαμβάνουμε την προηγούμενη διαδικασία αλλά αυτή τη φορά αφήνουμε τα πράσα να 'πιουν το νερό. Μόλις μείνουν χωρίς νερό, ρίχνουμε λάδι και τα σωτάρουμε με το κρεμμύδι. Ρίχνουμε το ρύζι , το νερό που απαιτείται -συνήθως η αναλογία είναι 2 νερό : 1 ρύζι- , τον πελτέ, τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνουμε και αφήνουμε το φαγητό να σιγοβράσει. Θα είναι έτοιμο όταν θα έχουν σωθεί σχεδόν όλα τα υγρά του και το ρύζι είναι μαγειρεμένο al dente. Προσοχή, μην παραβράζετε το ρύζι, φαγητό φτιάχνουμε όχι ...κατάπλασμα! Το καλύτερο έρχεται τώρα. Την ώρα που το σερβίρουμε , ρίχνουμε μπόλικο λεμονάκι που ανεβάζει την ένταση του πιάτου!
 Προσωπικό πιστεύω είναι ότι τα φαγητά σε - όρυζα, πρέπει να τρώγονται  αμέσως όπως τα risotti, αλλιώς το φαγητό χάνει τα όποια θέλγητρα του. Επίσης πιστεύω ότι τα συγκεκριμένα πιάτα θα γνωρίσουν δόξες ...due to the recession if you know what I mean... απλά ταπεινά υλικά, ωραίες γεύσεις εν τέλει...σαν να είχε δίκιο η μαμά εκείνα τα χρόνια!


Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

The trip






Τις προάλλες έπεσα πάνω σε μια ενδιαφέρουσα λίστα με 20 ταινίες που έχουν σχέση με το φαγητό. Δεν συμφωνώ 100% με τις συγκεκριμένες επιλογές. Σίγουρα υπάρχουν ταινίες που ανήκουν και στη δική μου αντίστοιχη λίστα και σίγουρα υπάρχουν ταινίες που ούτε για αστείο δεν θα άγγιζαν το ''Crispy's Top20 Gourmet Films''. Μία ταινία που αναμφίβολα θα προτιμούσα είναι η πολύ ενδιαφέρουσα και πάντα επίκαιρη '' l' aile ou la cuisse'' με τον σπουδαίο Γάλλο κωμικό Λουί ντε Φινές. Επίσης δεν θα έλειπε μια αγαπημένη νεοϋορκέζικη ταινία το ''Dinner Rush'' . Κι όσοι διαβάζετε τακτικά αυτό το μπλογκ θα έχετε ήδη καταλάβει ότι αντί του  ''No reservations'' θα προτιμούσαμε ασυζητητί την ''Bella Martha''. 
Εδώ κι ένα χρόνο ξεχωριστή θέση στη συγκεκριμένη λίστα έχει μια ταινία που δυστυχώς πέρασε απαρατήρητη στη χώρα της αρλούμπας. Η ταινία ονομάζεται ''The trip'' κι είναι σκηνοθετημένη από ένα πολύ ξεχωριστό σκηνοθέτη (και αδυναμία της υποφαινόμενης) τον Michael Winterbottom. ''Το ταξίδι'' λοιπόν, βασίζεται σε μια σειρά 6 επεισοδίων της αγγλικής τηλεόρασης όπου υποτίθεται πως η Observer  έχει ζητήσει από τον πολύ Steve Coogan να ταξιδέψει στην αγγλική επαρχία , να επισκεφτεί γνωστά εστιατόρια και να γράψει κάποια κείμενα για την εφημερίδα με τις γευσιγνωστικές του εντυπώσεις. Ο Coogan αποφασίζει να πάρει μαζί του σε αυτό το ταξίδι τον φίλο του κωμικό Rob Brydon. Να σημειωθεί ότι οι δύο ηθοποιοί υποδύονται τους εαυτούς τους, και μόνο οι υποτιθέμενες προσωπικές  τους ζωές είναι φανταστικές. Ξεκινούν από το Λονδίνο και στο ολιγοήμερο ταξίδι τους επισκέπτονται γνωστά και βραβευμένα εστιατόρια όπως το περίφημο l'enclume.




 Η αγγλική εξοχή είναι στις ομορφιές της, ιδιαίτερα η περίφημη Lake District, οι δύο φίλοι απολαμβάνουν στο έπακρο το φαγητό, τη φύση, καλαμπουρίζουν, έχουν και τις μικροσυγκρούσεις τους, όλα κι όλοι στροβιλίζονται με το γνωστό φινετσάτο αγγλικό χιούμορ γύρω από τα τραπέζια των εστιατορίων ενώ εντυπωσιακά εδέσματα πηγαινοέρχονται. Οι δύο ηθοποιοί και φίλοι σχολιάζουν τα πιάτα, σχολιάζουν άλλους ηθοποιούς, σχολιάζουν σχέσεις, τέχνη, τις ζωές τους. Απολαμβάνουν το καλό φαγητό, το καλό κρασί, την παρέα κι αυτή η ανεπιτήδευτη ευδαιμονία τους διαπερνά την οθόνη και φέρνει χαμόγελα (και αρκετά συχνά σιελόρροια!!) στον θεατή. 





Εν τέλει είναι από εκείνες τις feelgood ταινίες που θες να βλέπεις και να βλέπεις ξανά. Και προσωπικά πολύ θα ήθελα να την δω σε ελληνική βερσιόν. Αν όχι την ταινία , τουλάχιστον σε μορφή μίνι σειράς όπως συνέβη και με το ''The trip''. Σκεφτόμουν ότι ιδανικό δίδυμο θα ήταν ο Κωνσταντίνος Τζούμας με  τον Χρήστο Βαλαβανίδη. Θα επισκέπτονταν κάποια γνωστά εστιατόρια της επαρχίας και εμείς θα βλέπαμε και θα απολαμβάναμε τις περιπέτειες τους ενώ εκείνοι θα απολάμβαναν τα εδέσματα και το καλό ελληνικό κρασί. Έχετε να προτείνετε κάποιο άλλο δίδυμο; Υπάρχει κάποια εταιρία παραγωγής που διαβάζει το blog και στην οποία μπορώ να προτείνω την ιδέα;;!!!!!!! 

Εν κατακλείδι: Σε όσους αρέσει το φαγητό, αρέσουν οι επισκέψεις σε εστιατόρια, τα ταξίδια, η αγγλική εξοχή, το αγγλικό χιούμορ, ο Steve Coogan  (Εγώ! Εγώ! βροντοφωνάζει η Crispy!!) δείτε την . Συνιστάται ανεπιφύλακτα!





Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Τρικυμίες


Η ανακαίνιση συνεχίζεται (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση) και τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι η κάτοχος αυτού του αχαρακτήριστου blog πρέπει να ζούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν εκείνη την πρώιμη μπλογκική εποχή-- τέλη 2008- αρχές 2009! Δεν εξηγούνται αλλιώς ορισμένες αναρτήσεις που μάλλον γράφτηκαν σε κατάσταση....τρικυμία εν κρανίω!! Βρήκα κάπου μια ανάρτηση όπου τα ''έχωνα'' στον απαίσιο Karl Lagerfeld διότι είχε δηλώσει εκείνη την εποχή ότι οι στρουμπουλές δεν έχουν θέση στην πασαρέλα! Άκουσον, άκουσον!  Άσε μας βρε Karl κι εσύ! Έχουμε τον πόνο μας (τα παραπανίσια κιλά του καλοκαιριού), έχουμε κι εσένα να μας δακτυλοδείχνεις! Με πόνο ψυχής αλλά και μια κρυφή ανακούφιση πάτησα delete σε  εκείνη την ανάρτηση....

Ένα γλυκό που λατρεύω και δεν έχει τύχει ιδιαίτερης αποδοχής- διότι αναρτήθηκε εκείνη την ...τρικυμιώδη εποχή - είναι το στρούντελ με αχλάδι. Ως λάτρης του αχλαδιού το είχα δοκιμάσει σε αυτήν την εκδοχή, ήταν καταπληκτικό , ως εκ τούτου είχα αναρτήσει την συνταγή με περισσό ενθουσιασμό!
3,5 χρόνια μετά διαβάζω πάλι την ανάρτηση (η οποία είχε ελάχιστα χτυπήματα) και ναι, η συνταγή είναι σωστά δοσμένη, οι φωτογραφίες είναι ως συνήθως άθλιες και ....ξαφνικά πέφτω πάνω σε ένα link  που με φρίκη διαπιστώνω ότι δεν οδηγεί πουθενά!! Α χα! Να μια καλή ευκαιρία να φρεσκάρουμε την ανάρτηση , σκέφτηκα, και να την γνωρίσουμε επιτέλους στο πλατύ κοινό όπως πρέπει, με τα καλά της!



Strudel με αχλάδια






Υλικά (για 8 άτομα)

Για τη ζύμη

300 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι ζάχαρη καστανή
50 γρ βούτυρο
1 αυγό
1 πρέζα αλάτι
2-3 κουταλιές νερό

Για τη γέμιση

4 αχλάδια ολόφρεσκα και ζουμερά
100 γρ παπαρουνόσπορο
100 γρ ξανθιά σταφίδα
50 γρ βούτυρο
60 γρ ζάχαρη καστανή

Φτιάχνουμε πρώτα τη ζύμη.
Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με τη ζάχαρη και το αλάτι. Στο κέντρο δημιουργούμε μια τρύπα όπου ρίχνουμε το αυγό, το βούτυρο -το βούτυρο να έχει μαλακώσει και να είναι κομμένο σε κομμάτια - και 2-3 κουταλιές νερό -καλό είναι να έχουμε λίγο νερό δίπλα μας γιατί η ποσότητα που θα χρειαστεί είναι σχετική κι εξαρτάται από την ποιότητα του αλευριού. Ανακατεύουμε στην αρχή τα υλικά με πιρούνι και μετά αρχίζουμε και ζυμώνουμε με τα δάχτυλα μέχρι να αποκτήσουμε μια ομοιογενή ζύμη. Την αφήνουμε να ξεκουραστεί μέχρι να ετοιμάσουμε τη γέμιση.
Βάζουμε τον παπαρουνόσπορο να μουλιάσει σε ζεστό νερό για 15 λεπτά .Πλένουμε και καθαρίζουμε τα αχλάδια και τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια. Σε ένα τηγάνι τοποθετούμε το φρούτο, τη ζάχαρη, τις σταφίδες, τον παπαρουνόσπορο- αφού τον έχουμε στραγγίξει- και το βούτυρο. Σωτάρουμε μέχρι να μαλακώσει το φρούτο και να σωθούν τα υγρά του. Αφήνουμε τη γέμιση να κρυώσει.
Πιάνουμε τη ζύμη και με τη βοήθεια του πλάστη την ανοίγουμε σε ένα μεγάλο ορθογώνιο (ή οβάλ ή ....κάτι σαν τα ρολόγια του Dali!!! ) φύλλο. Απλώνουμε τη γέμιση πάνω σε αυτό αφήνοντας ένα περιθώριο 2 εκ περίπου στα άκρα. Προσεκτικά τυλίγουμε το στρούντελ για να φτιάξουμε ένα ρολό. Το μεταφέρουμε σε ρηχό ταψί πάνω στο οποίο έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί ψησίματος. Περνάμε την επιφάνεια με λίγο βούτυρο και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 35-40 λεπτά. Το αφήνουμε να κρυώσει λίγο και το σερβίρουμε πασπαλίζοντας το με ζάχαρη άχνη.

Τα αχλάδια είναι το αγαπημένο φρούτο σε γλυκά τούτου του τρικυμισμένου blog-μαζί με εσπεριδοειδή μην ξεχνιόμαστε!
Εδώ
εδώ
κι εδώ θα βρείτε συνταγές με αχλάδι και σύντομα ακολουθούν κι άλλες.