Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Η δική μου Σίφνος

Το πιο φωτογραφημένο νησί των Κυκλάδων, μετά την Σαντορίνη και την Μύκονο, είναι αναμφίβολα η Σίφνος! Εν τω μεταξύ, είναι το νησί που επισκέπτομαι σταθερά εδώ και χρόνια, το οποίο λατρεύω και θεωρώ ως το ομορφότερο κυκλαδονήσι. Φυσικά πολλοί θα έχουν τις αντιρρήσεις τους, έτσι θα προσπαθήσω, με άφθονο φωτογραφικό υλικό, να σας ενθουσιάσω και στην καλύτερη περίπτωση να σας βάλω στην σκέψη να επισκεφτείτε το νησί.

Σιφνέικη ομορφιά


Όλα άρχισαν πριν αρκετά χρόνια όταν φεύγοντας από την Σέριφο προχώρησα νότια στις Δυτικές Κυκλάδες για την Σίφνο. Μπαίνοντας στο λιμάνι των Καμαρών και καθώς άνοιγε η μπουκαπόρτα του φέρι μποτ, ήρθε και μας ξεσήκωσε ένα δροσερό αεράκι πνιγμένο στο άρωμα του θυμαριού! Κοιτούσα ευτυχής κι εκστασιασμένη τα βουνά που περιέβαλλαν το μικρό, ήσυχο λιμάνι, βουνά που κατέβαζαν απλόχερα εκείνο το αρωματισμένο με τη φύση των Κυκλάδων αεράκι. Πανέμορφο τοπίο, άγριο και συνάμα γλυκό. Τα βουνά εκείνα σου έκρυβαν καλά το υπόλοιπο νησί. Παίρνοντας το δρόμο προς τη Χώρα δεν αποκαλύπτονταν και πολλά, η πρώτη στάση ήταν άλλως τε η ίδια η Χώρα του νησιού, η Απολλωνία.

Οι Καμάρες


Η Απολλωνία είναι μια κλασική κυκλαδίτικη Χώρα. Όμορφη, τακτοποιημένη με τα κλασικά άσπρα σπίτια, που διαθέτουν όμορφους περιποιημένους κήπους με τις βουκαμβίλιες, τα γεράνια και τους βασιλικούς. Έχει αρκετή κίνηση στους δρόμους της και διαθέτει, όπως είναι φυσικό, την πιο έντονη νυχτερινή ζωή που μπορεί κανείς να βρει στο νησί. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να χωθείτε στο Στενό. Το Στενό δεν είναι παρά ένα ...στενό (!) δρομάκι, μέσα στην Απολλωνία, γεμάτο μπαρ αλλά και εστιατόρια. Το πιο διάσημο μπαρ είναι η Αργώ, το πιο in ο Ραμπαγάς. Το πιο αγαπημένο μου το Δόλωμα. Το Στενό διαθέτει επίσης καταπληκτικά καταστήματα με ρούχα και κοσμήματα. Αγαπημένο το "Μπλε" με τα χειροποίητα -πολύ πρωτότυπα- κοσμήματα και τα όμορφα κεραμικά. Τώρα που είπα "κεραμικά" να σημειώσω ότι το νησί φημίζεται για την αγγειοπλαστική τέχνη. Υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται και θα βρείτε σε αρκετά σημεία, εργαστήρια και καταστήματα. Επιβάλλεται η αγορά έστω κι ενός κεραμικού- παραδοσιακού!

Η Απολλωνία


Η Απολλωνία είναι η πρωτεύουσα, όπως είπαμε, κι είναι η "ζωηρή" του νησιού, η "αριστοκράτισσα" όμως βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά κι ονομάζεται Αρτεμώνας. Τα δύο χωριά  συνδέονται με ένα μονοπάτι που περνά από τον οικισμό του Πάνω Πεταλιού. Σας συνιστώ να κάνετε οπωσδήποτε την διαδρομή. Φτάνοντας στο χωριό του Αρτεμώνα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι η αρχιτεκτονική των σπιτιών είναι διαφορετική. Τα σπίτια είναι λιγότερο κυκλαδίτικα και περισσότερο νεοκλασικά.

Αυλή στον Αρτεμώνα


 Μεγάλα, κομψά, με εντυπωσιακούς κήπους, τα περισσότερα είναι σπίτια που ανήκουν στους πλούσιους του νησιού. Στο χωριό θα βρείτε 2-3 παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία με πιο ξακουστό τον "Γρηγόρη" (ουδεμία σχέση με τη γνωστή αλυσίδα καφε-τυροπιτάδικο!). Και μια κι ανέφερα "ζαχαροπλαστεία", έχετε καλά υπόψη ότι το νησί φημίζεται για τη ζαχαροπλαστική του. Δοκιμάστε οπωσδήποτε αμυγδαλωτά και μπισκοτοειδή- φτιάχνουν καταπληκτικά μπισκότα, τύφλα να έχουν τα shortbread!
Στον Αρτεμώνα βρίσκεται η αφετηρία όλων των λεωφορείων του νησιού. Πάρτε ένα και κατεβείτε στην Απολλωνία - μέσος όρος διάρκειας διαδρομής 4 λεπτά! Στην Απολλωνία ζητήστε να σας δείξουν από που ξεκινά το μονοπάτι για το Κάτω Πετάλι. Μην διστάσετε να κάνετε τη διαδρομή. Κρατά το πολύ 10 λεπτά και περνά από χωραφάκια με διάφορα σπαρτά και μικρούς ελαιώνες- οι Σιφνιοί ευτυχώς συνεχίζουν αν ασχολούνται με την γεωργία. Στο τέλος θα βρεθείτε στο μικρό χωριό του Κάτω Πεταλιού, με την ιδιότυπη μεσαιωνική αρχιτεκτονική. Τα ίδια τα σπίτια δημιουργούν δύο σειρές από προστατευτικά τοιχία- αντί οι Ενετοί κατακτητές να χτίσουν κανονικά κάστρα, έχτιζαν τα σπίτια με τέτοιον τρόπο που αυτά τα ίδια προστάτευαν το χωριό. Θυμάμαι ότι για αρκετά χρόνια έρχονταν κάθε Σεπτέμβρη Γερμανοί φοιτητές Αρχιτεκτονικών Σχολών και μελετούσαν τη συγκεκριμένη αρχιτεκτονική.

Το Κάτω Πετάλι (δεξιά στην εικόνα) όπως φαίνεται από την Απολλωνία


Τόσην ώρα σας έχω στην ενδοχώρα και δεν σας μίλησα για τα παράλια! Το νησί δεν φημίζεται για τις μεγάλων διαστάσεων παραλίες τύπου "ατέλειωτη άμμος μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι". Το αντίθετο, οι παραλίες είναι σχετικά μικρές αλλά το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους! Πιο διάσημη, πιο απλωτή και φαντάζομαι με τα απαραίτητα μπιτσόμπαρα, είναι ο Πλατύς Γιαλός, ο οποίος είναι σημείο έλξης, μαζεύει τους περισσότερους λουόμενους, έχει κι έντονη νυχτερινή ζωή, σε σχέση με τις υπόλοιπες παραλίες.
Επίσης, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει αρκετά γνωστή κι η παραλία του Βαθιού- ο οικισμός πήρε τα επάνω του όταν άνοιξε το μεγαλύτερο ξενοδοχειακό συγκρότημα του νησιού, οι περίφημες "Ελιές".
Γραφική, οικογενειακή τύπου αλλά πανέμορφη παραλία διαθέτει ο Φάρος. Βασικά διαθέτει δύο μικρές παραλίες, η μία δίπλα στην άλλη, πιο όμορφη όμως, με τα κρύα, κρυστάλλινα νερά της είναι η δεύτερη παραλία του οικισμού, εκείνη του Γλυφού. Από το Γλυφό ξεκινά ένα μονοπάτι το οποίο σε 10 λεπτά και μέσα από μια πανέμορφη, παραθαλάσσια διαδρομή, θα σας οδηγήσει στην παραλία του Αποκοφτού.

Η Χρυσοπηγή


Η εκκλησία της Χρυσοπηγής, που βρίσκεται στην άκρη της παραλίας, είναι ένας από τους δύο λόγους που το νησί είναι τόσο πολυφωτογραφημένο. Αποκλείεται να μην την έχετε δει την εκκλησία σε φωτογραφία έστω και μια φορά! Εκτός από το όποιο θρησκευτικό ενδιαφέρον της περιοχής, στην ομώνυμη παραλία βρίσκονται δύο ταβέρνες, κι οι δύο εξαιρετικές, με πολύ καλό φαγητό.

Πλησιάζοντας το Φάρο από το μονοπάτι, συναντάμε απομεινάρια από τα παλιά μεταλλεία της περιοχής


Η Χρυσοπηγή βρίσκεται στα νότια του νησιού. Πέρα πάνω στο βορρά, χωμένο μέσα σε έναν βαθύ όρμο βρίσκεται το χαριτωμένο, γραφικό χωριουδάκι της Χερρονήσου. Ήσυχο, πολύ ήσυχο, κάποτε δεν πήγαινε ούτε λεωφορείο, θέλει αρκετή ώρα να φτάσει κανείς και το τοπίο που συναντά, είναι ό,τι πιο άγριο μπορεί να βρει στις Κυκλαδες! Αλλά αξίζει τον κόπο, καθώς το χωριουδάκι είναι πολύ ιδιαίτερο χάρη στη γεωγραφική του θέση.

Για το τέλος, άφησα τον λόγο για τον οποίο πηγαίνω σταθερά, κάθε χρόνο, στη Σίφνο. Το Κάστρο.

Το Κάστρο, τα Σεράλια, οι Επταμάρτυρες


Το Κάστρο για μένα είναι το ωραιότερο σημείο στον κόσμο. Τέλος.
Χτισμένο πάνω σε ένα λόφο στα ανατολικά του νησιού, μοιάζει να είναι από άλλο παραμύθι, ελαφρώς απομονωμένο από το υπόλοιπο νησί, αγέρωχο και μοναχικό συγχρόνως. Έχει την ίδια αρχιτεκτονική με το Κάτω Πετάλι, οπότε μην περιμένετε να δείτε κάστρο τύπου Μεθώνης! Το Κάστρο μέχρι το 1823 ήταν η πρωτεύουσα του χωριού και ο μικρός οικισμός των Σεραλίων που βρίσκεται σε ένα μικρό όρμο στα πόδια του χωριού, το επίνειο του. Περπατήστε το Κάστρο κι οπωσδήποτε περπατήστε το περιφερειακό μονοπάτι που κοιτάζει τη θάλασσα. Εκεί θα βρεθείτε μπροστά στο πιο πολυφωτογραφημένο σημείο του νησιού.

Οι τρισχαριτωμένοι και πολυφωτογραφημένοι Επταμάρτυρες!


Σε ένα μικρό βράχο, κάτω από το Κάστρο, βρίσκεται το μικρό εκκλησάκι των Επταμάρτυρων, χαριτωμένο όσο δεν παίρνει, μοιάζει αδιάφορο στη διασημότητα του, έτσι όπως κάθεται μόνο και σιωπηλό στην αγκαλιά του πελάγους. Οπτικό αριστούργημα!


Στα Σεράλια

Η παραλία -τρόπος του λέγειν- των Σεραλίων -ή της Σεράγιας όπως λένε οι ντόπιοι- είναι μόνο για ψαγμένους. Για αυτούς που δεν γουστάρουν ατέλειωτα χιλιόμετρα άμμου, μπιτσόμπαρα, ξαπλώστρες κλπ κλπ. Άλλως τε δεν το επιτρέπει η φύση της παραλίας, όλο πέτρες είναι κι έτσι και πιάσει βοριάς -περισσότερο βορειοανατολικός- ελάχιστοι τολμούν να μπουν για μπάνιο. Πέτρες, αχινοί αλλά ένα βυθός απίστευτος! Όσοι γουστάρουμε μάσκα και παιχνίδι με τα ψάρια εδώ τη βγάζουμε. Έχει δύο ωραίες ψαροταβέρνας, εκείνη του Σηφάκη κι εκείνη του Καπετάν- Γιώργη. Προτιμώ τη δεύτερη, γιατί στο κάτω βεραντάκι της, είσαι στην κυριολεξία μέσα στο κύμα! Και ψήνει απίστευτα νόστιμα καλαμάρια!

Το αγαπημένο μου σημείο για φαγητό είναι μέσα στο Κάστρο, και δεν είναι άλλο από την ταβέρνα "Το Άστρο". Το φαγητό είναι εξαιρετικό, κουζίνα καθημερινή, ελληνική, ντόπια, με καθαρές γεύσεις, νοστιμιές που σε κάνουν περήφανη που είσαι Ελληνίδα όταν βλέπεις τα ευτυχισμένα πρόσωπα των ξένων συνδαιτυμόνων που απολαμβάνουν το φαγητό τους. Τουρίστες επιστρέφουν κάθε χρόνο στο νησί, με την ελπίδα ότι θα γευτούν ξανά εκείνο το ανεπανάληπτο χταπόδι με ελιές, το αρνάκι το ανηθάτο, τους κεφτέδες σε σάλτσα κοκκινιστή με μελιτζάνες, τις τέλειες τυροκροκέτες, τους μοσχομυριστούς παραδοσιακούς ρεβυθοκεφτέδες. Οι Σιφνιοί τιμούν ιδιαίτερα το ρεβίθι, δεν είναι τυχαίο άλλως τε ότι το εμβληματικό πιάτο του νησιού είναι η ρεβιθάθα. Αν καταφέρετε να βρείτε γνήσια ρεβιθάδα, ψημένη ολονυχτίς σε ξυλόφουρνο, δοκιμάστε την οπωσδήποτε! Άλλο πιάτο γνωστό και εκπληκτική νοστιμιάς είναι το μαστέλο, είναι κυρίως πιάτο που φτιάχνεται το Πάσχα, αλλά όλο και κάποια ταβέρνα μπορεί να το ετοιμάζει.

Στα μισά του μονοπατιού από το Κάστρο στον Αρτεμώνα


Τέλος όπως παρατηρήσατε αναφέρομαι συχνά στα μονοπάτια του νησιού. Μην διστάσετε να τα περπατήσετε. Είναι καλά χαρτογραφημένα κι είναι ο καλύτερος τρόπος να απολαύσετε τις μοναδικές ομορφιές της Σίφνου. Ήλιος, θάλασσα, ουρανός, μια γη λιτή αλλά μεγαλειώδης, τοπία άλλοτε ήρεμα, άλλοτε δραματικά. Ομορφιά που απλώνεται μπροστά σου, που δεν τη χορταίνεις, δεν μένει παρά την απολαύσεις στο έπακρο των αισθήσεων σου!

Καλό καλοκαίρι!


Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

"Τίτλοι τέλους" ...τέλος! (η συνέχεια)

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα στο οριστικό κλείσιμο του Πρακτορείου Ξένου Τύπου στη Ελλάδα. Αυτό είχε ως συνέπεια την αδυναμία αγοράς ξένων εντύπων από τους φτωχούς πλην τίμιους κατοίκους της χώρας της ανύπαρκτης ανάπτυξης, αλλά κι από τους άμοιρους τουρίστες που ανυποψίαστοι την κατακλύζουν φέτος- οι ξένοι μπορεί να είναι gadget freaks αλλά έχουν μια εμμονή με το χαρτί- εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία μοσχοπουλάνε στα νησιά!

Κάποιος φαίνεται ότι λυπήθηκε τους τουρίστες, ίσως και να διάβασε εκείνη την σπαραξικάρδια ανάρτηση της υποφαινόμενης και να λυπήθηκε κι αυτήν- ποιος ξέρει αλήθεια. Η ουσία είναι ότι ο ξένος τύπος επανεμφανίστηκε, δειλά δειλά όμως, διότι δεν βρήκαμε μεγάλη γκάμα. Η κυρία στο κιόσκι ήταν σαφώς ανακουφισμένη όταν συζήτησα μαζί της για το φαινόμενο της επανεμφάνισης - η αλήθεια είναι ότι ο ξένος τύπος πουλά καλά εδώ, άλλωστε δεν είναι λίγα τα έντυπα που -τουλάχιστον μέχρι πρότινος- έφεραν στο εξώφυλλο τιμή πώλησης και για την Ελλάδα!

Εννοείται ότι στην κυριολεξία βούτηξα το τεύχος Ιουνίου Sale e Pepe, το οποίο ήταν και το μοναδικό γαστρονομικό περιοδικό που υπήρχε στα ράφια εκείνη την ημέρα. Σκέφτηκα -ως κάποια συνέχεια- να δώσω μια συνταγή από αυτό το τεύχος, όπως έκανα στην προηγούμενη ανάρτηση. Και να κλείσουμε μια και καλή το θέμα του ξένου τύπου με την ευχή πάλι να μην εξαφανιστεί, και γιορτάζοντας την επιστροφή με μια συνταγή, πανεύκολη, καλοκαιρινή, που συνοδεύεται αυστηρά με δροσερό, ελληνικό ροζέ κρασί! Ουφ!

Τόνος με πατάτες και πιπεριές
(συνταγή τροποποιημένη από το Sale e pepe, τεύχος Ιουνίου 2014) 



Υλικά για 2 άτομα

2-3 μέτριες σε μέγεθος πατάτες
3 πιπεριές (1 Φλωρίνης, 1 πράσινη, 1 κέρατο)
1 λευκό κρεμμύδι μέτριο
300 γρ συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας
1 κονσέρβα τόνο (των 200 γρ)
λίγο φρεσκοκομμένο μαϊντανό
ελαιόλαδο
αλάτι

Πλένετε, καθαρίζετε και κόβετε τις πατάτες σε κομμάτια- όχι πολύ μεγάλα. Τις βάζετε να βράσουν σε αλατισμένο νερό για 5 λεπτά.
Όσο βράζουν οι πατάτες, πλύνετε και στεγνώστε τις πιπεριές. Τρυπήστε τις με ένα πιρούνι και ψήστε τις στο γκριλ. Όσο ψήνονται γυρίστε τις να ψηθούν από όλες τις πλευρές. Βγάλτε τις από το φούρνο και αφήστε να κρυώσουν. Μόλις κρυώσουν ξεφλουδίστε τις και βγάλτε τα σπόρια, τέλος κόψτε τις σε κομμάτια- σε πλάγιες λωρίδες.

Καθαρίστε και κόψτε το κρεμμύδι σε λεπτές φέτες. Σε μια κατσαρόλα ζεστάνετε λίγο λάδι και σοταρετε το κρεμμύδι. Ρίχνετε τον χυμό ντομάτας, τις πιπεριές και τις πατάτες, προσθέτετε λίγο ζεστό νερό, σκεπάζετε κι αφήνετε το φαγητό να σιγοβράσει για 20 λεπτά περίπου. Αν χρειαστεί προσθέτετε λίγο νερό. Στο τέλος, σβήνετε τη φωτιά, προσθέτετε τον τόνο και τον μαϊντανό, διορθώνετε το αλάτι κι αφήνετε στο μάτι λίγα λεπτά ακόμα (2-3).
Το φαγητό σερβίρεται και σε θερμοκρασία δωματίου - τουτέστιν τρώγεται μια χαρά και κρύο.

Λίγα λόγια για τον τόνο σε κονσέρβα.

Ο τόνος σε κονσέρβα είναι από τα λίγα συσκευασμένα τρόφιμα που δεν λείπει ποτέ από την κουζίνα μου. Είναι μια μεγάλη βοήθεια όταν ψάχνει κανείς γρήγορες και νόστιμες λύσεις. Μπορεί να προκύψει μια μακαρονάδα, ένα σάντουιτς, μια πίτα, ή ακόμα κι αυτό το φαγητό που αναρτώ σήμερα.




Υπάρχουν τόνοι και τόνοι στην αγορά. Έχω χρησιμοποιήσει κατά κόρον τους πιο γνωστούς (Rio Mare & Geisha) υπάρχει ο εξαιρετικός τόνος Αλλονήσου -πεντανόστιμος αλλά πανάκριβος. Τώρα τελευταία  αγοράζω κονσέρβα τόνου από το ντέλι του Marks & Spencer, το οποίο αναφέρει ότι είναι "responsibly caught" ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον τόνο, αλλά το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ότι δεν είναι αλμυρό. Πολλές φορές οι κονσέρβες τόνου είναι αλμυρές, αυτή όχι. Κι έχει σχετικά ελκυστική τιμή: 2,89 ευρώ.


Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Τίτλοι τέλους

Τίτλοι τέλους για το Πρακτορείο Ξένου Τύπου στη χώρα της ανύπαρκτης ανάπτυξης.

Τα ξένα περιοδικά συνήθιζα να τα αγοράζω είτε στον Νικολόπουλο στην Ομόνοια όποτε βρισκόμουν στο κέντρο, είτε στο κιόσκι του Γαρδελίνου που στεγάζεται στο ΑΒ Ελληνικού. Εκεί μπήκα με φόρα την προηγούμενη Τρίτη έτοιμη να κάνω το συνηθισμένο ξεφύλλισμα που κρατούσε κάνα ημίωρο- ευτυχώς η κα.Γαρδελίνου κι ο γιος της είναι πολύ ευγενικοί κι...υπομονετικοί άνθρωποι- κι αφού θα αποφάσιζα ποιο περιοδικό θα αγόραζα... θα το αγόραζα. Αμ δε! Εκείνη την ημέρα τα ράφια ήταν άδεια. Ντράπηκα να ρωτήσω τι συνέβαινε- σκέφτηκα μήπως έκλεινε το κιόσκι- έτσι μπήκα στο κατάστημα έκανα τα ψώνια μου κι επέστρεψα σπίτι. Ανοίγοντας τον υπολογιστή βρέθηκα μπροστά στην είδηση: Πρακτορείο Ξένου Τύπου στην Ελλάδα, τέλος. Και δες καιρό που διάλεξε! Από τη μια η υποφαινόμενη είχε αμελήσει για πολλοστή φορά τις αγορές της - είναι του στυλ "Ώχου, βρε αδερφέ, έχω καιρό μέχρι το τέλος του μήνα"-  κι από την άλλη οι ορδές των τουριστών -μας έχει υποσχεθεί ο αναπτυξιακός πρωθυπουργός ότι θα πνίξουν τη χώρα φέτος- θα μείνουν χωρίς επαφή με τον έντυπο τύπο της χώρας τους όσο θα είναι εδώ. Ελπίζω να έχουν ενημερωθεί έτσι ώστε να κατεβάσουν στα τάμπλετς τους τα απαραίτητα απς από τις αγαπημένες τους εφημερίδες και περιοδικά.

Από έφηβη αγόραζα ξένα περιοδικά. Πρώτα κινηματογραφικά, μετά για ένα χρονικό διάστημα μουσικά και τέλος -και πιο φανατικά- γαστρονομικά. Το πιο αγαπημένο, το οποίο αγοράζω εδώ και 14 χρόνια και του οποίου κρατώ ευλαβικά όλα τα τεύχη είναι το ιταλικό sale e pepe. Πάλι καλά που απέκτησε πρόσφατα ιστοσελίδα κι έτσι θα διατηρώ επαφή μαζί του.

Θα ρωτήσετε -εύλογα- γιατί δεν γίνομαι συνδρομητής (κακή εμπειρία) ή γιατί δεν κατεβάζω κι εγώ τα απαραίτητα απς να διαβάζω τα αγαπημένα μου περιοδικά από το κινητό ή το τάμπλετ. Σας έχω πει πόσο ιδιότροπη είμαι; Η κατά Crispy ιδιοτροπία απαιτεί χαρτί, να μπορεί να γράφει πάνω σε αυτό, να σημειώνει, να τσακίζει τη σελίδα- αχ, τι ηδονή! Ναι, το παραδέχομαι, δεν βλέπω να γίνομαι ποτέ οπαδός των άι-μπουκς.

Το τελευταίο ξένο περιοδικό που αγόρασα πριν φαλιρίσει το Πρακτορείο ήταν το τεύχος Απριλίου του Sale e Pepe. Τιμής ένεκεν η πίτα μελιτζάνας που ακολουθεί είναι από αυτό το τεύχος:

Ανοιχτή πίτα Μελιτζάνας




Θα χρειαστούμε ορθογώνιο ταψί διαστάσεων 20x30 cm περίπου.

Υλικά

Για τη ζύμη:

300 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο
1 πρέζα αλάτι
120 ml χλιαρό νερό

Για τη γέμιση:
4 μελιτζάνες φλάσκες σχετικά μεγάλες
4 μεγάλα αυγά
4 κουταλιές γάλα
100 γρ τριμμένη παρμεζάνα
80 γρ γραβιέρα Νάξου
1 κουταλάκι του γλυκού θυμάρι
2 κοφτές κουταλιές σούπας τρίμμα φρυγανιάς
λίγο αλεύρι
άφθονο ελαιόλαδο
αλάτι.

Ξεκινάμε με τις μελιτζάνες. Τις πλένουμε, τις στεγνώνουμε, κόβουμε το πάνω και το κάτω μέρος και τα δύο πλάγια . Την υπόλοιπη την κόβουμε σε φέτες πάχους περίπου 1 εκ.. Τις βάζουμε σε ένα στραγγιστήρι, τις αλατίζουμε και τις αφήνουμε μία ώρα περίπου, να ξεπικρίσουν.

Φτιάχνουμε τη ζύμη. Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατώνουμε όλα τα υλικά μαζί. Ζυμώνουμε μέχρι να πετύχουμε μια ομοιογενή, ελαστική ζύμη- γίνεται γρήγορα κι εύκολα. Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την αφήνουμε να ξεκουραστεί.

Ξεβγάζουμε τις μελιτζάνες και τις στεγνώνουμε μία μία με ένα πανί. Τις αλευρώνουμε ελαφρώς. Σε ένα τηγάνι ρίχνουμε άφθονο λάδι (τις ξέρετε τις μελιτζάνες τι ρουφήχτρες είναι) και το αφήνουμε να κάψει καλά. Τηγανίζουμε τις μελιτζάνες- καθώς τις βγάζουμε από το τηγάνι καλό είναι να τις βάλουμε σε απορροφητικό χαρτί. Ανανεώνουμε το λάδι στο τηγάνι μιας κι οι μελιτζάνες θα το απορροφούν συνέχεια, οπότε καλό είναι να έχουμε το μπουκάλι κάπου κοντά.

Αφού τελειώσουμε με τις μελιτζάνες (ουφ!*) ανοίγουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς για να τον προθερμάνουμε.

Λαδώνουμε το ταψί που πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε.

Χτυπάμε τα αυγά με το γάλα καλά.

Ανοίγουμε τη ζύμη σε φύλλο όσο είναι οι διαστάσεις του ταψιού συν 5 εκατοστά περιθώριο, δηλαδή 25x35 εκ. περίπου- ε καλά ντε, δεν θα πάρουμε και χάρακα! Τοποθετούμε το φύλλο στο ταψί.

Στρώνουμε μια πρώτη στρώση με μελιτζάνες. Πασπαλίζουμε με την  μισή παρμεζάνα & γραβιέρα, το μισό θυμάρι και το 1/3 από τα χτυπημένα αυγά. Επαναλαμβάνουμε μια στρώση μελιτζάνες, το υπόλοιπα τυρί και θυμάρι, συν ακόμα 1/3 από τα χτυπημένα αυγά. Τελειώνουμε με μια τρίτη και τελευταία στρώση μελιτζάνες, το τελευταίο 1/3 από τα αυγά. Κλείνουμε γύρω γύρω με το φύλλο που περισσεύει. Η πίτα στο μεγαλύτερο μέρος της θα είναι ανοιχτή. Εκεί που είναι ανοιχτή πασπαλίζουμε με το τρίμμα φρυγανιάς. Ψήνουμε για 50 λεπτά με μία ώρα περίπου. Αν πάρει γρήγορα χρώμα από πάνω, σκεπάζουμε με ένα φύλλο αλουμινόχαρτο.

Τρώγεται ζεστή αλλά και κρύα είναι ακόμα καλύτερα!

*Η μελιτζάνα είναι ένας μπελάς για να ετοιμαστεί σωστά. Αλλά σε αποζημιώνει γιατί ό,τι κι αν φτιάξεις με αυτό το υπέροχο λαχανικό είναι η πεμπτουσία της νοστιμιάς! Η φύση ξέρει πολύ καλά γιατί την έκανε τόσο ιδιότροπη. Χαλάλι της!