Σκηνές ενός φθινοπώρου

Ενός φθινοπώρου που δεν λέει να ξεκινήσει φέτος! Από τη μια απολαμβάνουμε την παρατεταμένη ζέστη, συνεχίζουμε απτόητες τα μπάνια στη θάλασσα, συνεχίζουμε -ω τι χαρά!- να φοράμε τα αγαπημένα μας flip-flops, γλιτώνουμε -προσωρινά- την αγορά πετρελαίου θέρμανσης, .....

....Από την άλλη όμως,  αν δεν κρυώσει λίγο ο καιρός, δεν θα σταματήσει η άνιση μάχη με τα κουνούπια,  δεν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ένα πληθωρικό ρόφημα ζεστής σοκολάτας, δεν θα μπορέσουμε να φορέσουμε τα αγαπημένα πολύχρωμα κασκόλ μας, δεν θα μπορέσουμε να αράξουμε στην πολυθρόνα τυλιγμένες με μια πλεχτή κουβέρτα, να σιγοπίνουμε ένα εξαιρετικό και συνάμα τονωτικό τσάι, να διαβάζουμε κάποιο αγαπημένο βιβλίο κι ενίοτε να σηκώνουμε το βλέμμα στο παράθυρο όπου έξω θα μαίνεται καταιγίδα φοβερή.... 

Έφτασε στη μέση λοιπόν το φετινό φθινόπωρο και προσπαθούμε να πιάσουμε κάτι από τη γλυκόπικρη μελαγχολία του:

Οι κλασσικοί συγγραφείς μας λένε πως οι μυστηριώδεις δυνάμεις του φθινοπώρου δημιουργούν ξηρότητα στον παράδεισο και μέταλλο στη γη. Στο γευστικό πεδίο δημιουργούν την αψάδα.Το συναίσθημα που δημιουργούν είναι η λύπη.Τη λύπη δεν μπορεί κανείς να την κρατήσει μακριά, αλλά ούτε και πολύ κοντά του για καιρό.

Όποιο απ' τα δύο κι αν προσπαθήσει κανείς θα οδηγηθεί σε εμμονή.Για κάποιον που πενθεί μαγειρέψτε με σχινόπρασσο, πιπερόριζα, κόλιαντρο και δεντρολίβανο.Σε αυτά ανήκει η αψάδα, που τραβάει τη θλίψη από το σώμα και την απελευθερώνει στον αέρα.


Λιανγκ Γουέι, ο τελευταίος Κινέζος σεφ



Είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο ''Ο τελευταίος Κινέζος σεφ'' της Νικόλ Μόουνς που στα ελληνικά εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μελάνι.  Αψάδα λοιπόν! Να ποια είναι η επίγευση του φθινοπώρου. Και για να αντιμετωπίσουμε τη λύπη τα φαγητά μας πρέπει να αρωματίζονται με : σχοινόπρασσο , πιπερόριζα, κόλιαντρο, δεντρολίβανο. Περισσότερη εντύπωση κάνει η αναφορά στον  κόλιαντρο, όχι για άλλον λόγο αλλά  διότι μετά από πολύ καιρό τον ξανασυναντήσαμε από τις  αρχές φθινοπώρου στις λαϊκές! Όχι τυχαία η επανεμφάνιση του τέτοια εποχή!

Έφυγε κι η κα. Χαραμή..... Πριν χρόνια μου είχαν κάνει δώρο ένα υπέροχο βιβλίο της με τίτλο ''Κόκκορας κρασάτος'' κι υπότιτλο ''Ο  οίνος ως έδεσμα'' από τις εκδόσεις Libro. Κάθε συνταγή του βιβλίου απαιτούσε την παρουσία κρασιού στα υλικά του. Υπέροχα γραμμένο βιβλίο, οι συνταγές του οποίου δεν συνοδεύονταν από φωτογραφίες αλλά ξεφυλλίζοντας το έπεφτες πάνω σε όμορφους πολύχρωμους πίνακες του Ι. Κόττη με ανάλογο θέμα. Δυστυχώς δεν βγαίνουν πια τέτοια βιβλία μαγειρικής. Τουτέστιν βιβλία μαγειρικής πολύ ξεχωριστά και με πολύ στυλ. 

Εδώ είχα παρουσιάσει μια συνταγή από το συγκεκριμένο βιβλίο.

Και ξαφνικά εν μέσω του φθινοπώρου:

Με το απογευματινό μας espresso τρώμε οπωσδήποτε 1-2 πουράκια Caprice με μαύρη σοκολάτα.

Και μας έπιασε πάλι μανία -μετά από πολλά χρόνια- με τα ......κοκ! Ένα γλυκό το οποίο σημάδεψε την εφηβεία μας - μετά από κάθε επίσκεψη στο γιατρό ήταν το δώρο-παρηγοριά από τους γονείς!! Αλήθεια εσείς είχατε εκείνη την συνήθεια να το τρώτε σε δύο φάσεις; Πρώτα το πάνω μέρος με τη σοκολάτα και μετά το κάτω μέρος με την κρέμα! Εμείς ακόμα με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο επιμένουμε να το απολαμβάνουμε! 

Και σύμφωνα με τα δελτία καιρού κάτι αχνοφαίνεται στον ορίζοντα του φθινοπώρου...