Ταπεινές προθέσεις

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα κοριτσάκι με ατίθασα και μονίμως αχτένιστα καστανοκόκκινα μαλλιά, ας το ονομάσουμε...Crispy (!) , στο οποίο άρεσαν πολύ τα γράμματα, αλλά όχι τα γράμματα που περιέχονταν στα σχολικά βιβλία! Αγαπούσε τα γράμματα των βιβλίων που κοσμούσαν την παιδική της βιβλιοθήκη όπως εκείνα του Ιουλίου Βερν και της Έντιντ Μπλάιτον , της άρεσαν επίσης πάρα πολύ και τα κόμικ κι είχε αδυναμία στις περιπέτειες του γενναίου Μπλεκ. Αντίθετα τα σχολικά βιβλία της προκαλούσαν βαρεμάρα , εκνευρισμό, άγχος, στρες, ενίοτε τρόμο, γενικά με το σχολείο δεν τα πήγε ποτέ καλά, ούτε με τους καθηγητές, οι 6-7 ώρες περνούσαν βασανιστικά , μέσα της υπέφερε, πνιγόταν, το μόνο που ήθελε ήταν να ακούσει εκείνο το καταραμένο τελευταίο κουδούνι, να αποδράσει και να τρέξει σπίτι - πριν όμως περνούσε από το περίπτερο για να δει σε τι περιπέτειες είχε μπλέξει πάλι ο Μπλεκ!- , να κλειδωθεί στο δωμάτιο της , να ανοίξει το ραδιοφωνάκι της και να χαθεί στις περιπέτειες ενός Φιλέα Φογκ ή  κάποιων Secret Seven.  Βέβαια, ενόσω έτρεχε προς το σπίτι το μυαλό της έτρεχε επίσης και στο μεσημεριανό φαγητό! Τι καλό είχε ετοιμάσει η μαμά για να μας φτιάξει το κέφι; Γιουβαρλάκια, μακαρόνια με κιμά, γιουβέτσι; Δεν θα λέγαμε όχι σε ένα πιάτο φασολάδα και θα συμβιβαζόμασταν με τις φακές. Αλλά! Αλλά όταν ερχόταν η μέρα εκείνων το φαγητών που τελείωναν σε .....           -όρυζο, φευ, οι αντιδράσεις ήταν γνωστές κι αναπόφευκτες. Οργισμένο πέταμα της τσάντας, φωνές, η Crispy να πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο και να θρηνεί ''Πάλι;'' , ''Πάλι;''. Τη σιγοντάριζαν και τα αδέρφια της , άλλο που δεν ήθελαν, η μαμά περίμενε υπομονετικά, ήξερε ότι ήταν λυσσασμένα στην πείνα , στο τέλος η ήττα ήταν προδικασμένη, έτσι κάθονταν και τα τρία στο τραπέζι να μασήσουν ανόρεχτα εκείνο το φαγητό που τελείωνε σε ... -όρυζο. Ξέρετε ....λαχανόρυζο, σπανακόρυζο, πρασόρυζο.
Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στο ποτάμι της ζωής εκείνου του μονίμως αχτένιστου κοριτσιού.  Κι ήρθε μια μέρα (προχθές συγκεκριμένα) που δεν ήξερε τι να μαγειρέψει. Θυμήθηκε ότι είχε αγοράσει έναν τόνο πράσα τα οποία παρέμεναν ανεκμετάλλευτα στο ψυγείο και περίμεναν υπομονετικά τις εκρήξεις έμπνευσης της Crispy που δεν έλεγαν να ξεσπάσουν! ''Λες;'' σκέφτηκε, ''Γιατί όχι'', απάντησε. Κι έτσι μετά από πολλά χρόνια έφτιαξε....

Πρασόρυζο.

Υλικά για 4 άτομα

2 μεγάλα πράσα (ή 3 μέτρια)
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
4 κουταλιές πελτέ ντομάτας
2 φλιτζάνια ρύζι τύπου καρολίνα ή φάνσυ.
φρεσκοκομμένο μαϊντανό (ή και άνηθο)
λάδι
αλάτι
πιπέρι
και οπωσδήποτε λεμόνι!

Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε τα πράσα. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε λίγο νερό. Ρίχνουμε τα πράσα, αφήνουμε να πάρουν μια βράση και τα στραγγίζουμε. Πάλι στην ίδια κατσαρόλα, επαναλαμβάνουμε την προηγούμενη διαδικασία αλλά αυτή τη φορά αφήνουμε τα πράσα να 'πιουν το νερό. Μόλις μείνουν χωρίς νερό, ρίχνουμε λάδι και τα σωτάρουμε με το κρεμμύδι. Ρίχνουμε το ρύζι , το νερό που απαιτείται -συνήθως η αναλογία είναι 2 νερό : 1 ρύζι- , τον πελτέ, τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνουμε και αφήνουμε το φαγητό να σιγοβράσει. Θα είναι έτοιμο όταν θα έχουν σωθεί σχεδόν όλα τα υγρά του και το ρύζι είναι μαγειρεμένο al dente. Προσοχή, μην παραβράζετε το ρύζι, φαγητό φτιάχνουμε όχι ...κατάπλασμα! Το καλύτερο έρχεται τώρα. Την ώρα που το σερβίρουμε , ρίχνουμε μπόλικο λεμονάκι που ανεβάζει την ένταση του πιάτου!
 Προσωπικό πιστεύω είναι ότι τα φαγητά σε - όρυζα, πρέπει να τρώγονται  αμέσως όπως τα risotti, αλλιώς το φαγητό χάνει τα όποια θέλγητρα του. Επίσης πιστεύω ότι τα συγκεκριμένα πιάτα θα γνωρίσουν δόξες ...due to the recession if you know what I mean... απλά ταπεινά υλικά, ωραίες γεύσεις εν τέλει...σαν να είχε δίκιο η μαμά εκείνα τα χρόνια!