Σκόρπιες σημειώσεις (#4)

Το είχα δηλώσει πέρσι, το υπενθυμίζω και τώρα. Είμαι από τους -φαντάζομαι- πολύ λίγους που δεν υπέκυψαν στα θέλγητρα της ψηφιακής τηλεόρασης. Τουτέστιν έχω να δω εκπομπή, ταινία, ειδήσεις,  τοκ σόου ή σειρά από το προηγούμενο καλοκαίρι. Κι εννοείται ότι έκτοτε δεν έχω δει ούτε μία εκπομπή μαγειρικής. Προχθές έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο  κι η αλήθεια είναι ότι μειδίασα και κούνησα το κεφάλι επιδοκιμαστικά, ελαφρώς γερμένο βέβαια για να δώσω κι ένα τόνο σκεπτικό στο ύφος μου! Διότι μπορεί να απέχω τηλεοπτικώς αλλά ένα δίκιο το έχει. Οι Έλληνες, ορισμένα πράγματα που είναι a la mode τα φτάνουμε σε τέτοιο σημείο υπερβολής που τα ξεσκίζουμε κυριολεκτικά, τα καταντάμε ευτελή, ανούσια, ανόητα και σαχλά. Κάτι τέτοιο έχει γίνει και με τις εκπομπές μαγειρικής. Έλαβα κάκιστες εντυπώσεις από φίλη που παρακολούθησε την εκπομπή γνωστής γαστρονομικής δημοσιογράφου. Τη ρώτησα απορημένη: ''Μα ΚΑΙ αυτή έχει τηλεοπτική εκπομπή;'' . ''Ναι'', μου απάντησε ''κι είναι άθλια''.  Άντε όλοι μπροστά στην κάμερα με μια κατσαρόλα και μια κουτάλα να μαγειρεύουμε 24 ώρες το 24ωρο, προτείνω μάλιστα οι ειδήσεις να έχουν ένα 15λεπτο αφιέρωμα στη μαγειρική. Να δω την κα. Τρέμη να ανοίγει φύλλο για τυρόπιτα και τι άλλο στον κόσμο!



Στην Guardian διάβασα αυτό το ανόητο άρθρο όπου ο δημοσιογράφος αναρωτιόταν γιατί 1700 άτομα έκαναν αίτηση για 8 θέσεις barista στην αλυσίδα Costa Café. Κι η απάντηση που έδινε ήταν ότι υπάρχει μια γοητεία στο επάγγελμα του barista. Λογικός  ο καταιγισμός σχολίων όπου οι αναγνώστες ζητούσαν από τον δημοσιογράφο να... ''wake up and smell the coffee'', τουτέστιν σε απλά αγγλικά ''It's the bloody recession you  #$&^%'' .  Δεν του πέρασε από το μυαλό ότι η οικονομική ύφεση είναι το κύριο αίτιο που σπρώχνει νέα παιδιά -με πτυχία- να κάνουν αίτηση για μια οποιαδήποτε εργασία; Πέρα από αυτό, χθες καθισμένη σε ένα από τα καφέ της Ζησιμοπούλου -έχω την εντύπωση ότι τα μισά νότια προάστια ήταν εκεί- σκεφτόμουν ότι ένας καλός και ταλαντούχος barista  θα είναι όντως περιζήτητος. Να φτιάχνεις καλό καφέ, να είσαι επιδέξιος και γρήγορος είναι ένα ταλέντο τη σήμερον ημέρα, όπου όλα στρέφονται γύρω από ένα φλιτζάνι καλού καφέ. Αν μη τι άλλο, οι καφετέριες παραμένουν -παρά την κρίση- ασφυκτικά γεμάτες.

Και μια κι είμαστε στη Γλυφάδα οφείλω να ομολογήσω το εξής : Δεν έχω δει τόσο πολλά frozen yoghurts μαζεμένα σε τόσο μικρή απόσταση μεταξύ τους! Είπα να τα μετρήσω αλλά από ένα σημείο και πέρα έχασα το μέτρημα.

Α! Το καλό νέο! Ανοίγει Paul  στη Γλυφάδα! Ανυπομονώ!

Και κάτι άσχετο. Το έχω πει ξανά για την πλειοψηφία των θηλυκού γένους παρουσιών του εν λόγω προαστίου. Υπάρχει μια εξωφρενική ομοιομορφία στο ντύσιμο, το στυλ, το μακιγιάζ, την κόμμωση. Είδες μία, τις είδες όλες. Επίσης χθες πολλοί εκ των αρρένων φορούσαν....φόρμες- πάλι καλά που δεν βγήκαν με τις πιτζάμες -την απέχθεια μου για το στυλ ''φοράω φόρμα 24 ώρες το 24ωρο'' την είχα εκφράσει πριν ενάμιση μήνα εδώ .

Πίσω πάλι στις αλυσίδες καφέ. Για κάποια χρόνια είχαμε Costa Café εδώ στην Ελλάδα- έχω την εντύπωση ότι έκλεισαν όλα πια. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα ευχαριστηθεί καφέ στα Costa, όσες φορές είχα πάει απογοητεύτηκα. Αντίθετα υπήρξα ένθερμη οπαδός των Starbucks. Μπορεί ο cappuccino τους να μην ήταν καθόλου ιταλιάνικος -είχε μια αμερικάνικη πληθωρικότητα- αλλά μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα κι ορισμένα γλυκά τους ήταν συμπαθητικά. Μου άρεσε ιδιαίτερα το κατάστημα της πλατείας Κοραή. Καθόμουν με τις ώρες στην τζαμαρία που έβλεπε στην πλατεία και χάζευα την κίνηση ακούγοντας καλή μουσική, συνήθως jazz και πάντα στη σωστή ένταση. Είναι κρίμα που δεν άνοιξε ξανά -μετά τις καταστροφές που υπέστη τον προηγούμενο Φλεβάρη- κι είναι γενικά κρίμα που δεν έχει ανοίξει ακόμα τίποτα στο σημείο αυτό. Μια πλατεία από την οποία περνά πολύς κόσμος έχει χάσει τη ζωντάνια της. Η στοά φυτοζωεί και τα βράδια η πλατεία είναι τόσο σκοτεινή που θες να την διασχίσεις τρέχοντας. Το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς της παραμένει ευτυχώς το ΆΣΤΥ.

Ηλιοβασίλεμα χθες στην παραλία της Γλυφάδας. Ανεπαίσθητα ένιωθες κάτι από άνοιξη στην ατμόσφαιρα.