Προ ημερών έπεσα πάνω σε μια λίστα με τις 20 καλύτερες ταινίες βασισμένες σε βιβλία. Μου έκανε εντύπωση η μη παρουσία έστω και μιας ταινίας του James Ivory , ενός σκηνοθέτη που αν μη τι άλλο έχει συνδέσει το όνομα του με μεταφορές βιβλίων στη μεγάλη οθόνη. Ο Ε.Μ Forster είναι ο συγγραφέας που τίμησε περισσότερο ο εν λόγω σκηνοθέτης μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο τα μυθιστορήματα του Δωμάτιο με θέα, Maurice, και Howards end . Κι οι τρεις ταινίες είναι υπέροχες, πανέμορφες, λεπτοδουλεμένες κι αποπνέουν την ατμόσφαιρα των βιβλίων από τις οποίες προέρχονται. Ο Ivory δεν μετέφερε στον κινηματογράφο μόνο βιβλία του Forster αλλά επίσης των Henry James, Jean Rhys, Evan S Connell. Εκεί όμως που πραγματικά μεγαλούργησε, στην κυριολεξία κέντησε, είναι στην ταινία The remains of the day (ε.τ: Τα απομεινάρια μιας μέρας) μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου βιβλίου του Kazuo Ishiguro - το οποίο θεωρείται από τα κορυφαία αγγλόφωνα μυθιστορήματα της μεταπολεμικής περιόδου.
Η ταινία - όπως και το βιβλίο- δεν είναι μονοθεματική αντιθέτως τα ζητήματα που αναπτύσσονται είναι πολλαπλά και πολύ ενδιαφέροντα. Βρισκόμαστε χρονικά κάπου μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και κεντρικό πρόσωπο είναι ο μπάτλερ James Stevens (τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Anthony Hopkins), ένας άνθρωπος ο οποίος το μόνο που έχει μάθει στη ζωή του είναι, να είναι άψογος στη δουλειά του.
Η έπαυλη στην οποία εργάζεται όλα του τα χρόνια τώρα πια ανήκει σε Αμερικανό επιχειρηματία, κάποτε όμως ανήκε στον Λόρδο Ντάρλινγκτον, αριστοκράτη προσκείμενο φιλικά στους Γερμανούς. Εκείνα τα χρόνια πριν τον πόλεμο, ο Λόρδος υποδεχόταν στην έπαυλη του Γερμανούς, Γάλλους κι Άγγλους πολιτικούς σε μια προσπάθεια να πειστούν να υιοθετήσουν , Γάλλοι και Βρετανοί, μια πιο φιλογερμανική στάση -αν κι ο Χίτλερ είχε αρχίσει τις διώξεις, δυστυχώς πολλοί Ευρωπαίοι εθελοτυφλούσαν.
Ο Stevens αναπολεί αυτές τις εποχές καθώς ξεκινά ένα σύντομο ταξίδι, προκειμένου να συναντήσει την πρώην οικονόμο Miss Kenton, με την οποία είχε εργαστεί την εποχή του γερμανόφιλου Λόρδου, και να της ζητήσει να επιστρέψει στην έπαυλη. Μέσα από την αναπόληση αυτή διαπιστώνουμε ότι ο Stevens παραμένει επίμονα ανεπηρέαστος από τις πολιτικές θέσεις του αφέντη του, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να τον υπηρετεί σωστά κι άψογα. Η ζωή του όλη είναι αυτή ενός μπάτλερ και τίποτα περισσότερο. Βρίσκεται μπροστά σε συζητήσεις που μπορεί να καθορίσουν το μέλλον της Ευρώπης αλλά του είναι παγερά αδιάφορες, δεν ακούει, δεν προσέχει τι λένε διότι απλά δεν είναι μέρος της δουλειάς του. Δεν τον ενδιαφέρει η φιλοναζιστική στάση του αφέντη του, τον ενδιαφέρει μόνο να είναι ο ιδανικός μπάτλερ. Κάποτε όμως θα έρθει ο πόλεμος κι η αναπόφευκτη πτώση του Λόρδου Ντάρλινγκτον, ενός προδότη που τόσα χρόνια υπηρετούσε τυφλά. Και μέσα σε όλα αυτά που στέκει ο Stevens; Εκεί που έστεκε πάντα. Εμμονικά πιστός στη θέση του ως μπάτλερ. Τόσο πιστός που σε μια σκηνή στην κυριολεξία ταπεινώνεται με άσχημο τρόπο από κάποιους πολιτικούς που έχουν έρθει για επίσκεψη. Αποδέχεται την ταπείνωση ως κάτι φυσιολογικό της κοινωνικής κι επαγγελματικής του θέσης.
Ο Stevens δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει συναισθήματα -μοιάζει να τα έχει παγώσει, να τα έχει σβήσει από τη ζωή του. Ο θάνατος του πατέρα του, η απελπισμένη προσπάθεια της Miss Kenton να τον πλησιάσει, διάφορες καταστάσεις περνούν από την ζωή του αλλά δεν επιτρέπει να τον αγγίξουν συναισθηματικά από φόβο μήπως πάψει να είναι καλός στη δουλειά του. Αυτός είναι ο κος Stevens. Στο τέλος νιώθεις μια αβάσταχτη λύπη γι'αυτόν και διαπιστώνεις -όπως μάλλον διαπιστώνει κι ίδιος σε μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές από καταβολής κινηματογράφου- ότι τελικά τα απομεινάρια μια ολάκερης ζωής δεν είναι παρά ελάχιστα, ένα βαρύ ασήκωτο τίποτα.
Θα μπορούσε να μιλά κανείς ώρες ολόκληρες για τον χαρακτήρα του Stevens αλλά ήρθε μάλλον η στιγμή να δοκιμάσουμε ένα από τα πιάτα που σερβίρει στην ταινία -πάντα με άψογο τρόπο. Ο Λόρδος Ντάρλινγκτον έχει καλέσει κάποιον Άγγλο υπουργό, ο οποίος τυγχάνει χορτοφάγος. Ως πρώτο πιάτο σερβίρεται μανιταρόσουπα κι ο υπουργός ρωτά αγχωμένος τον Stevens, μήπως το πιάτο έχει κρέας. ''Όχι'', του απαντά εκείνος, ''Μην ανησυχείτε. Η σούπα έχει μόνο μανιτάρια, κρεμμύδι, σέλερυ και sherry, sir''.
Υλικά για 4 άτομα
350 γρ μανιτάρια. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κλασικά λευκά μανιτάρια τύπου champignons de Paris ή αν θέλετε να τα συνδυάσετε με τύπου portobello ή ακόμα να προσθέσετε και λίγα αποξηραμένα - τα οποία βέβαια θα έχετε μουλιάσει πρώτα.
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κλαράκι σέλερυ ψιλοκομμένο
1 μικρό καρότο ψιλοκομμένο
ζωμός λαχανικών (ή κότας για όσους δεν το θέλουν χορτοφαγικό το πιάτο)
λάδι
αλάτι
πιπέρι
κι οπωσδήποτε 4-5 κουταλιές sherry.
Καθαρίζετε με στεγνό τρόπο τα μανιτάρια και τα ψιλοκόβετε. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνετε λίγο λάδι σε μέτρια φωτιά και σοτάρετε το κρεμμύδι, το σέλερυ και το καρότο. Προσέχετε να μην μαυρίσει το κρεμμύδι απλά θέλετε να αρχίσει να γυαλίζει. Μετά από 5 λεπτά περίπου προσθέτετε λίγο λάδι ακόμα και τα μανιτάρια και συνεχίζετε το σοτάρισμα για άλλα 5 λεπτά. Ρίχνετε το ζωμό κι αφήνετε τη σούπα να σιγοβράσει για 40 λεπτά περίπου. Αφήνετε τη σούπα να κρυώσει για λίγα λεπτά και μετά την περνάτε από το μπλέντερ. Την επαναφέρετε στην κατσαρόλα, αλατοπιπερώνετε και μόλις αρχίσει πάλι να σιγοβράζει ρίχνετε το sherry, ανακατώνετε καλά και σερβίρετε αμέσως!
Κι αν είναι η μέρα σαν τη σημερινή, κρύα και βροχερή, η σούπα είναι ιδανική! Και μην φοβηθείτε το sherry, εκτός από το γεγονός ότι δίνει πολύ ιδιαίτερη γεύση στη σούπα, είναι κι ένα ιδανικό aperitif. Όσο θα μαγειρεύετε θα μπορείτε να πιείτε ένα ποτηράκι!
Η κατανάλωση του sherry δεν σταματά όμως εδώ! Έμαθα από εγκυρότατη πηγή ότι θεωρείται ιδανικό συνοδευτικό για σούπες -μου τόνισαν, επέμεναν μάλιστα σε αυτό, ότι συνοδεύει πολύ ωραία τις φακές! Έχετε το υπόψη!
Τέλος μην ξεχάσετε -όπως συνέβη στην υποφαινόμενη!-να στολίσετε το πιάτο με λίγα μανιτάρια κομμένα σε λεπτές φετούλες ή να ρίξετε λίγο λάδι τρούφας όπως προτείνει ο πολύς Άντονι Μπουρνταίν!
ΥΓ: Προσέξτε στις φωτογραφίες τον Άντονι Χόπκινς, προσέξτε στο πρόσωπο του τις εκφράσεις του ή μάλλον την έλλειψη εκφράσεων! Πρόκειται περί μεγαλειώδους ερμηνείας, κατά την ταπεινή γνώμη της υποφαινόμενης η κορυφαία της καριέρας του.
Η ταινία - όπως και το βιβλίο- δεν είναι μονοθεματική αντιθέτως τα ζητήματα που αναπτύσσονται είναι πολλαπλά και πολύ ενδιαφέροντα. Βρισκόμαστε χρονικά κάπου μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και κεντρικό πρόσωπο είναι ο μπάτλερ James Stevens (τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Anthony Hopkins), ένας άνθρωπος ο οποίος το μόνο που έχει μάθει στη ζωή του είναι, να είναι άψογος στη δουλειά του.
Ο Stevens αναπολεί αυτές τις εποχές καθώς ξεκινά ένα σύντομο ταξίδι, προκειμένου να συναντήσει την πρώην οικονόμο Miss Kenton, με την οποία είχε εργαστεί την εποχή του γερμανόφιλου Λόρδου, και να της ζητήσει να επιστρέψει στην έπαυλη. Μέσα από την αναπόληση αυτή διαπιστώνουμε ότι ο Stevens παραμένει επίμονα ανεπηρέαστος από τις πολιτικές θέσεις του αφέντη του, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να τον υπηρετεί σωστά κι άψογα. Η ζωή του όλη είναι αυτή ενός μπάτλερ και τίποτα περισσότερο. Βρίσκεται μπροστά σε συζητήσεις που μπορεί να καθορίσουν το μέλλον της Ευρώπης αλλά του είναι παγερά αδιάφορες, δεν ακούει, δεν προσέχει τι λένε διότι απλά δεν είναι μέρος της δουλειάς του. Δεν τον ενδιαφέρει η φιλοναζιστική στάση του αφέντη του, τον ενδιαφέρει μόνο να είναι ο ιδανικός μπάτλερ. Κάποτε όμως θα έρθει ο πόλεμος κι η αναπόφευκτη πτώση του Λόρδου Ντάρλινγκτον, ενός προδότη που τόσα χρόνια υπηρετούσε τυφλά. Και μέσα σε όλα αυτά που στέκει ο Stevens; Εκεί που έστεκε πάντα. Εμμονικά πιστός στη θέση του ως μπάτλερ. Τόσο πιστός που σε μια σκηνή στην κυριολεξία ταπεινώνεται με άσχημο τρόπο από κάποιους πολιτικούς που έχουν έρθει για επίσκεψη. Αποδέχεται την ταπείνωση ως κάτι φυσιολογικό της κοινωνικής κι επαγγελματικής του θέσης.
Ο Stevens δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει συναισθήματα -μοιάζει να τα έχει παγώσει, να τα έχει σβήσει από τη ζωή του. Ο θάνατος του πατέρα του, η απελπισμένη προσπάθεια της Miss Kenton να τον πλησιάσει, διάφορες καταστάσεις περνούν από την ζωή του αλλά δεν επιτρέπει να τον αγγίξουν συναισθηματικά από φόβο μήπως πάψει να είναι καλός στη δουλειά του. Αυτός είναι ο κος Stevens. Στο τέλος νιώθεις μια αβάσταχτη λύπη γι'αυτόν και διαπιστώνεις -όπως μάλλον διαπιστώνει κι ίδιος σε μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές από καταβολής κινηματογράφου- ότι τελικά τα απομεινάρια μια ολάκερης ζωής δεν είναι παρά ελάχιστα, ένα βαρύ ασήκωτο τίποτα.
Θα μπορούσε να μιλά κανείς ώρες ολόκληρες για τον χαρακτήρα του Stevens αλλά ήρθε μάλλον η στιγμή να δοκιμάσουμε ένα από τα πιάτα που σερβίρει στην ταινία -πάντα με άψογο τρόπο. Ο Λόρδος Ντάρλινγκτον έχει καλέσει κάποιον Άγγλο υπουργό, ο οποίος τυγχάνει χορτοφάγος. Ως πρώτο πιάτο σερβίρεται μανιταρόσουπα κι ο υπουργός ρωτά αγχωμένος τον Stevens, μήπως το πιάτο έχει κρέας. ''Όχι'', του απαντά εκείνος, ''Μην ανησυχείτε. Η σούπα έχει μόνο μανιτάρια, κρεμμύδι, σέλερυ και sherry, sir''.
Μανιταρόσουπα με sherry
(από την ταινία ''Τα απομεινάρια μιας μέρας'')
(από την ταινία ''Τα απομεινάρια μιας μέρας'')
Υλικά για 4 άτομα
350 γρ μανιτάρια. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κλασικά λευκά μανιτάρια τύπου champignons de Paris ή αν θέλετε να τα συνδυάσετε με τύπου portobello ή ακόμα να προσθέσετε και λίγα αποξηραμένα - τα οποία βέβαια θα έχετε μουλιάσει πρώτα.
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κλαράκι σέλερυ ψιλοκομμένο
1 μικρό καρότο ψιλοκομμένο
ζωμός λαχανικών (ή κότας για όσους δεν το θέλουν χορτοφαγικό το πιάτο)
λάδι
αλάτι
πιπέρι
κι οπωσδήποτε 4-5 κουταλιές sherry.
Καθαρίζετε με στεγνό τρόπο τα μανιτάρια και τα ψιλοκόβετε. Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνετε λίγο λάδι σε μέτρια φωτιά και σοτάρετε το κρεμμύδι, το σέλερυ και το καρότο. Προσέχετε να μην μαυρίσει το κρεμμύδι απλά θέλετε να αρχίσει να γυαλίζει. Μετά από 5 λεπτά περίπου προσθέτετε λίγο λάδι ακόμα και τα μανιτάρια και συνεχίζετε το σοτάρισμα για άλλα 5 λεπτά. Ρίχνετε το ζωμό κι αφήνετε τη σούπα να σιγοβράσει για 40 λεπτά περίπου. Αφήνετε τη σούπα να κρυώσει για λίγα λεπτά και μετά την περνάτε από το μπλέντερ. Την επαναφέρετε στην κατσαρόλα, αλατοπιπερώνετε και μόλις αρχίσει πάλι να σιγοβράζει ρίχνετε το sherry, ανακατώνετε καλά και σερβίρετε αμέσως!
Κι αν είναι η μέρα σαν τη σημερινή, κρύα και βροχερή, η σούπα είναι ιδανική! Και μην φοβηθείτε το sherry, εκτός από το γεγονός ότι δίνει πολύ ιδιαίτερη γεύση στη σούπα, είναι κι ένα ιδανικό aperitif. Όσο θα μαγειρεύετε θα μπορείτε να πιείτε ένα ποτηράκι!
Η κατανάλωση του sherry δεν σταματά όμως εδώ! Έμαθα από εγκυρότατη πηγή ότι θεωρείται ιδανικό συνοδευτικό για σούπες -μου τόνισαν, επέμεναν μάλιστα σε αυτό, ότι συνοδεύει πολύ ωραία τις φακές! Έχετε το υπόψη!
Τέλος μην ξεχάσετε -όπως συνέβη στην υποφαινόμενη!-να στολίσετε το πιάτο με λίγα μανιτάρια κομμένα σε λεπτές φετούλες ή να ρίξετε λίγο λάδι τρούφας όπως προτείνει ο πολύς Άντονι Μπουρνταίν!
ΥΓ: Προσέξτε στις φωτογραφίες τον Άντονι Χόπκινς, προσέξτε στο πρόσωπο του τις εκφράσεις του ή μάλλον την έλλειψη εκφράσεων! Πρόκειται περί μεγαλειώδους ερμηνείας, κατά την ταπεινή γνώμη της υποφαινόμενης η κορυφαία της καριέρας του.
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη ως προς τις ταινίες του James Ivory τις οποίες λατρεύω κυριολεκτικά. Έχω δε εμμονή με το Howards end! Συμφωνούμε λοιπόν στις ταινίες αλλά και στις γεύσεις, πολύ ωραία η πρόταση της μανιταροσουπας, να προτείνω και την προσθήκη 2-3 κάστανων αν διαθέτεις. Δϊνουν πολύ ωραία υφή και γεύση!
ΑπάντησηΔιαγραφήAmelie
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο είχα πάθει με το ''Δωμάτιο με θέα''! Την έχω δει άπειρες φορές την ταινία και δεν ξέρω πόσες φορές -εξαιτίας της ταινίας - διάβασα το βιβλίο!! (Εν τω μεταξύ πριν πολλά χρόνια έπεσα πάνω στον πρωταγωνιστή τον Τζούλιαν Σαντς εδώ στην Αθήνα!!)
Η ιδέα σου για τα κάστανα είναι εξαιρετική, έχω την εντύπωση ότι γευστικά θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν το sherry.
Aυτό το πάντρεμα των ταινιών με τις συνταγές σου τις απολαμβάνω μέχρι τέλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτική ταινία και συμφωνώ ότι είναι η καλύτερη ερμηνεία του Αντονι Χοπκινς.
Οσο για την μανιταρόσουπα πολυ ωραία για τις κρύες νύχτες, γευστικότατη.
Δεν περιμενα ότι το sherry θα πήγαινε στη σουπα.. ωραία πληροφορία.
Φιλιά
Marion
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια! Υπάρχει αρκετό υλικό ακόμα και σε τακτά διαστήματα θα έχω τέτοιες αναρτήσεις.
Το sherry δίνει μια γεύση καρυδάτη ή σαν να έχεις προσθέσει ψημένους ξηρούς καρπούς. Είναι πολύ ιδιαίτερο, σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιείται για σβήσιμο, πρέπει απλά να το προσθέτεις στο φαγητό.