Autumn in New York

Φαντάζομαι ότι κάποιοι από εσάς διαβάζοντας τον τίτλο θα αναφώνησαν: "Α, ώστε εκεί βρίσκεται η χάρη της!". Όχι, αγαπητοί μου αναγνώστες, η χάρη της βρίσκεται εδώ, στο Κλεινόν Άστυ -πού τέτοια τύχη να βρισκόταν στο Μεγάλο Μήλο.
Αλλά να, συνέβησαν διάφορα στη Νέα Υόρκη. Οι κάτοικοι της πόλης εξέλεξαν νέο δήμαρχο .
Κι υπάρχουν κάποιοι, νυν και πρώην, Νεοϋορκέζοι food bloggers που είχαν κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πουν:

1. Η Alejandra του συμπαθέστατου Always order dessert, έθεσε ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα που δυστυχώς, αυτοί που ασχολούμαστε με τη μαγειρική, το παίρνουμε ως δεδομένο: Την κάκιστη συσκευασία ορισμένων προϊόντων!  Κι εξηγούμαι: Πόσες φορές έχετε ανοίξει μια χάρτινη συσκευασία αλεύρι ή ζάχαρη και ΔΕΝ χύθηκε ούτε κόκκος; Πόσες; Ποτέ είναι η ειλικρινής απάντηση!(τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου ειλικρινέστατη απάντηση!). Κάθε φορά που είναι να ανοίξω συσκευασία αλευριού ή ζάχαρης (ή και άλλων προϊόντων) ανοίγω στη διαπασών το ράδιο για να μην ακούσουν οι γείτονες τα μπινελίκια μου! Σχεδόν το μισό αλεύρι εκτοξεύεται σε διάφορα μέρη της κουζίνας, το χειρότερο βέβαια είναι η ζάχαρη κι αυτό το ανελέητο "κριτς κριτς" κόκκων της που έχουν πέσει στο πάτωμα, υπάρχουν κι εκείνα τα αμέτρητα ζυμαρικά που βρίσκω πίσω από την κουζίνα, και βέβαια εκείνος ο καφές που δεν έγινε ποτέ ρόφημα -ευτυχώς το τσάι βρίσκεται σε φακελάκι! Κάποια εταιρία να μας λυπηθεί και να φτιάξει πιο πρακτικές συσκευασίες!

2. Ο πολύ δραστήριος Adam του Amateur Gourmet (ένα από τα παλιότερα food blogs) μέχρι πριν ένα χρόνο ζούσε στη Νέα Υόρκη, αλλά τώρα πια έχει μετακομίσει στις δυτικές ακτές της χώρας. Ο Adam λοιπόν, έδωσε μια πολύ όμορφη, μεστή και ψύχραιμη απάντηση στη Martha Stewart, η οποία τα έβαλε με τους food bloggers (κάτι μου θυμίζει αυτό). Η απάντηση του βασίζεται σε γερά επιχειρήματα, όπως το γεγονός ότι ένας/μία food blogger έχει πιο άμεση σχέση με τους αναγνώστες του/της, υπάρχει μια οικειότητα που τα περιοδικά δεν μπορούν να προσφέρουν. Αναφέρει επίσης ότι ο συντάκτης κι υπεύθυνος εκτέλεσης μιας συνταγής σε περιοδικό ουσιαστικά έχει αποστασιοποιηθεί από αυτή, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι τα θέματα των περιοδικών μαγειρικής προετοιμάζονται μήνες πριν δημοσιευτούν. Σε αντίθεση με εμάς τους food bloggers που τη μια μέρα μαγειρεύουμε και την άλλη ...δημοσιεύουμε! Διαβάστε το κείμενο του Adam, έχει ενδιαφέρον ιδιαίτερα για εμάς που αγαπάμε το food blogging.

3. Δύο διάσημες food bloggers, μια πρώην Νεοϋορκέζα (Η Luisa Weiss του The Wednesday Chef) και μια νυν (η Deb του Smitten Kitchen), συναντήθηκαν κάπου στην πόλη με τρίτη διάσημη Νεοϋορκέζα food blogger και είχαν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, σχετικά με το food blogging, τις εμπειρίες τους, τα βιβλία best sellers που έχουν εκδώσει, τις πόλεις τους και τις γαστριμαργικές συνήθειες των κατοίκων τους. Αν έχετε διάθεση και χρόνο δείτε το σχετικό link : εδώ .

Ό,τι κι αν λέει η κα. Stewart, οι food bloggers είναι πια θεσμός και κάποιοι από αυτούς αναφέρονται ως σταθερό σημείο αναφοράς- όλα αυτά βέβαια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Και το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στην ανάρτηση:

ΥΓ: Άσχετο με την ανάρτηση αλλά θα ήθελα να σημειώσω ότι με χαρά διαπιστώνω τη μεγάλη επιτυχία της ανάρτησης μου με θέμα μαγειρική κι αστυνομικό μυθιστόρημα! Η συγκεκριμένη ανάρτηση είχε, και τότε που δημοσιεύτηκε, μεγάλη και θετική ανταπόκριση αλλά ακόμα και τώρα λαμβάνω ενθουσιώδη μηνύματα.  Μου κάνει εντύπωση! Μάλλον είμαστε αρκετοί γκουρμέ που αγαπάμε το αστυνομικό μυθιστόρημα.
 (Κρίμα που ο Χάρι Χόλε δεν είναι ιδιαίτερα γκουρμέ. Με καφέδες και ουίσκι την έβγαλε στη Λεοπάρδαλη! )