Σκέψεις, εξομολογήσεις κι αυτοκριτική

Τώρα τελευταία έχω παρατηρήσει ότι κυκλοφορούν πολλά δηλητηριώδη κι ειρωνικά σχόλια για τους food blogger όπως επίσης και άρθρα γραμμένα σε γνωστά site , με εξίσου ειρωνικό και κακόβουλο λόγο. Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται προς τι όλο αυτό το μένος για το συγκεκριμένο είδος blogger. Κάπου, σε όλη αυτήν την, αυστηρή είναι η αλήθεια, κριτική που ασκείται είδα και τον εαυτό μου ως "κατηγορούμενη". Αποφάσισα, γι' αυτό το λόγο, να κάνω μια αυτοκριτική με ταυτόχρονη αναδρομή στο παρελθόν μου ως food blogger.

Το blogging το ξεκίνησα πριν 6,5 χρόνια με πολύ ενθουσιασμό αλλά και μεγάλη διστακτικότητα. Τον πρώτο καιρό βολόδερνα μόνη μου στο απέραντο διαδικτυακό σύμπαν, έγραφα αναρτήσεις τις οποίες διάβαζα εγώ κι άλλα 5-6 άτομα ημερησίως που τυχαία περνούσαν από το μπλογκ. Μετά από κάνα δίμηνο άρχισα σιγά σιγά να έρχομαι σε επαφή με άλλους blogger -πάντα διστακτικά. Στο τέλος του πρώτου χρόνου είχε δημιουργηθεί ένας μικρός αλλά σταθερός κύκλος από ανθρώπους με τους οποίους ερχόμουν πια καθημερινά σε επαφή. "Ανοίγαμε" κάθε πρωί τα blog μας και τα λέγαμε, ως άλλοι γείτονες που ανοίγουν τα παράθυρα πρωί πρωί και καλημερίζονται και πιάνουν την κουβέντα, αναρτούσαμε την καθημερινότητα μας και τις απόψεις μας, τις ιδέες μας, τις ανακαλύψεις μας, τις εμπειρίες μας. Ο Τομ, η Ζέκια, ο Ναυαρίνο, το Βρωμιστεράκι, ο Tyler, ο Χαμαιλέων, η Βίπερα, η Φωτεινή, λίγο αργότερα ο Μάλερ, η Αμελί, η Εμμανουέλα, ο Χαμένος Γαστροναύτης, ο Ε-Ντίγκονις, ο Δημήτρης από την Ιαπωνία, κι άλλοι που ξεχνώ αυτή τη στιγμή. Ναι, οι περισσότεροι είχαμε τότε ψευδώνυμα! Μπλογκάραμε γιατί ήταν fun, είχε πλάκα, το διασκεδάζαμε, αλλά όχι μόνο, συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε σκέψεις, προβληματιζόμαστε. Υπήρχε ένας ειλικρινής ενθουσιασμός. Αλλά το κυριότερο ήμασταν κι οι ίδιοι ειλικρινείς. Απλοί, καθημερινοί, ερασιτέχνες του λόγου, γράφαμε, μας έγραφαν (κυριολεκτικά και μεταφορικά), κάποιοι είχαν πάρει σοβαρά το ρόλο τους ως blogger, κάποιοι λιγότερο. Προσωπικά ως food blogger κατέγραφα τις περιπέτειες μου στην κουζίνα, τις γαστρονομικές αναζητήσεις  μου, τις απόψεις μου κι αυτό ήταν όλο. Δεν ήμουν επαγγελματίας, δεν ήμουν η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου, δεν γνώριζα όλα τα μυστικά της κουζίνας, απλά μου άρεσε να μαγειρεύω κι έγραφα γι' αυτό. Ήταν ωραίοι καιροί. Αλλά άλλοι καιροί.

Πριν 2,5 χρόνια περίπου, διαπίστωσα ότι το παραδοσιακό blogging είχε χάσει τη δυναμική του. Πολλοί blogger εγκατέλειψαν την ενασχόληση και προσχώρησαν σε νέα μέσα, στο facebook, στο twitter, στο instagram κλπ.. Εν τω μεταξύ όσα food blog ξεκινούσαν ήταν πιο επαγγελματικά και πολλοί ιδιοκτήτες τους ήταν ήδη γνωστοί στα μέσα. Παράλληλα πολλά γνωστά site άρχισαν να δίνουν μεγαλύτερη βάση σε γαστρονομικά θέματα και να εμπλουτίζουν το υλικό τους. Το διαδίκτυο πλημμύρισε με συνταγές, κριτικές εστιατορίων, προτάσεις κι επιλογές γαστρονομικές. Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ό,τι έκανα εδώ ήταν πια παρωχημένο. Είχα δύο επιλογές, ή να σταματήσω ή να συνεχίσω αλλάζοντας όμως τα πάντα κι επενδύοντας σε ένα νέο site, νέο υλικό, νέο στυλ. Δεν έκανα ατυχώς, ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Κι έτσι έφτασα ως εδώ, ερασιτέχνης του διαδικτύου, να γράφω επίμονα -σχεδόν εμμονικά- αναρτήσεις που δεν αφορούν κανέναν στην τελική. Ένα παρηκμασμένο blog που πλέει μόνο κι έρμο, να θυμίζει την βαρκούλα του κυρ. Ανδρέα του ψαρά ενώ διασχίζει πεισματάρικα τον Ατλαντικό. Σαν το "εμφιαλωμένο'' κρασί του μερακλή θείου μου να θέλει να σταθεί δίπλα σε φημισμένα Bordeaux.

Αλλά συνέχισα ως τώρα να είμαι ειλικρινής στις προθέσεις μου ως food blogger. Έγραφα για ό,τι μου άρεσε, και για ό,τι είχα μαγειρέψει και φάει και μου άρεσε, δεν ακολούθησα ποτέ το ρεύμα, δεν έγινα ποτέ trendy, έμεινα στο περιθώριο συνειδητά, βρήκα την ευκαιρία να εκφράσω παράλληλα και την αγάπη μου για τον κινηματογράφο και προσπάθησα ως ένα είδος παιχνιδιού να συνδυάσω τις δύο μεγάλες αγάπες μου- κάπου σε μια στήλη απόψεων σε γνωστό site είδα ειρωνικό σχόλιο και για τις γαστρονομικές αναφορές στον κινηματογράφο. Και ναι, οι περισσότερες φωτογραφίες στο blog είναι από άθλιες έως μετρίως καλές αλλά δεν είχα την καλύτερη φωτογραφική μηχανή στον κόσμο, ούτε το σπίτι μου λούζεται στο φως, ούτε διαθέτω τα ωραιότερα σερβίτσια και τραπεζομάντιλα στον κόσμο.

Κι έτσι τώρα, θέτω ξανά το ερώτημα που έκανα στον εαυτό μου πριν 2,5 χρόνια: Σταματώ ή αλλάζω; Γιατί ένα από τα δύο πρέπει να συμβεί.

Το food blogging έγινε μεγάλο trend τα τελευταία χρόνια κι άρχισαν πολλοί την ενασχόληση με αυτό. Από τη μια υπάρχει η άποψη ότι "όλοι οι καλοί χωράνε". Από την άλλη υπάρχουν οι σνομπ του διαδικτύου, που έχουν την εντύπωση ότι είναι οι θεματοφύλακες του καλού γούστου και του σωστού λόγου, οι γνώστες των πάντων, αυτοί που γελούν με τον ερασιτέχνη blogger, έτοιμοι να τον γελοιοποιήσουν και να τον λοιδορήσουν. Αν δεν έχεις blog με πανέμορφο banner και ανάλογο λοιπό "εξοπλισμό" κι αν δεν γράφεις δίνοντας την αίσθηση ότι μόλις έφαγες στο NOMA (τυχαία η επιλογή του ονόματος του εστιατορίου), κι αν οι φωτογραφίες σου δεν έχουν την αισθητική τελειότητα εκείνων της Aran,  τότε μάλλον την έβαψες. Αργά ή γρήγορα θα σου την πέσουν τα βαμπίρ του gastronomically correct.

Κι ακολουθεί συνταγή. Όχι που θα το ξεχνούσαμε! (στην επόμενη ανάρτηση όμως)