Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Σκέψεις, εξομολογήσεις κι αυτοκριτική

Τώρα τελευταία έχω παρατηρήσει ότι κυκλοφορούν πολλά δηλητηριώδη κι ειρωνικά σχόλια για τους food blogger όπως επίσης και άρθρα γραμμένα σε γνωστά site , με εξίσου ειρωνικό και κακόβουλο λόγο. Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται προς τι όλο αυτό το μένος για το συγκεκριμένο είδος blogger. Κάπου, σε όλη αυτήν την, αυστηρή είναι η αλήθεια, κριτική που ασκείται είδα και τον εαυτό μου ως "κατηγορούμενη". Αποφάσισα, γι' αυτό το λόγο, να κάνω μια αυτοκριτική με ταυτόχρονη αναδρομή στο παρελθόν μου ως food blogger.

Το blogging το ξεκίνησα πριν 6,5 χρόνια με πολύ ενθουσιασμό αλλά και μεγάλη διστακτικότητα. Τον πρώτο καιρό βολόδερνα μόνη μου στο απέραντο διαδικτυακό σύμπαν, έγραφα αναρτήσεις τις οποίες διάβαζα εγώ κι άλλα 5-6 άτομα ημερησίως που τυχαία περνούσαν από το μπλογκ. Μετά από κάνα δίμηνο άρχισα σιγά σιγά να έρχομαι σε επαφή με άλλους blogger -πάντα διστακτικά. Στο τέλος του πρώτου χρόνου είχε δημιουργηθεί ένας μικρός αλλά σταθερός κύκλος από ανθρώπους με τους οποίους ερχόμουν πια καθημερινά σε επαφή. "Ανοίγαμε" κάθε πρωί τα blog μας και τα λέγαμε, ως άλλοι γείτονες που ανοίγουν τα παράθυρα πρωί πρωί και καλημερίζονται και πιάνουν την κουβέντα, αναρτούσαμε την καθημερινότητα μας και τις απόψεις μας, τις ιδέες μας, τις ανακαλύψεις μας, τις εμπειρίες μας. Ο Τομ, η Ζέκια, ο Ναυαρίνο, το Βρωμιστεράκι, ο Tyler, ο Χαμαιλέων, η Βίπερα, η Φωτεινή, λίγο αργότερα ο Μάλερ, η Αμελί, η Εμμανουέλα, ο Χαμένος Γαστροναύτης, ο Ε-Ντίγκονις, ο Δημήτρης από την Ιαπωνία, κι άλλοι που ξεχνώ αυτή τη στιγμή. Ναι, οι περισσότεροι είχαμε τότε ψευδώνυμα! Μπλογκάραμε γιατί ήταν fun, είχε πλάκα, το διασκεδάζαμε, αλλά όχι μόνο, συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε σκέψεις, προβληματιζόμαστε. Υπήρχε ένας ειλικρινής ενθουσιασμός. Αλλά το κυριότερο ήμασταν κι οι ίδιοι ειλικρινείς. Απλοί, καθημερινοί, ερασιτέχνες του λόγου, γράφαμε, μας έγραφαν (κυριολεκτικά και μεταφορικά), κάποιοι είχαν πάρει σοβαρά το ρόλο τους ως blogger, κάποιοι λιγότερο. Προσωπικά ως food blogger κατέγραφα τις περιπέτειες μου στην κουζίνα, τις γαστρονομικές αναζητήσεις  μου, τις απόψεις μου κι αυτό ήταν όλο. Δεν ήμουν επαγγελματίας, δεν ήμουν η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου, δεν γνώριζα όλα τα μυστικά της κουζίνας, απλά μου άρεσε να μαγειρεύω κι έγραφα γι' αυτό. Ήταν ωραίοι καιροί. Αλλά άλλοι καιροί.

Πριν 2,5 χρόνια περίπου, διαπίστωσα ότι το παραδοσιακό blogging είχε χάσει τη δυναμική του. Πολλοί blogger εγκατέλειψαν την ενασχόληση και προσχώρησαν σε νέα μέσα, στο facebook, στο twitter, στο instagram κλπ.. Εν τω μεταξύ όσα food blog ξεκινούσαν ήταν πιο επαγγελματικά και πολλοί ιδιοκτήτες τους ήταν ήδη γνωστοί στα μέσα. Παράλληλα πολλά γνωστά site άρχισαν να δίνουν μεγαλύτερη βάση σε γαστρονομικά θέματα και να εμπλουτίζουν το υλικό τους. Το διαδίκτυο πλημμύρισε με συνταγές, κριτικές εστιατορίων, προτάσεις κι επιλογές γαστρονομικές. Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ό,τι έκανα εδώ ήταν πια παρωχημένο. Είχα δύο επιλογές, ή να σταματήσω ή να συνεχίσω αλλάζοντας όμως τα πάντα κι επενδύοντας σε ένα νέο site, νέο υλικό, νέο στυλ. Δεν έκανα ατυχώς, ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Κι έτσι έφτασα ως εδώ, ερασιτέχνης του διαδικτύου, να γράφω επίμονα -σχεδόν εμμονικά- αναρτήσεις που δεν αφορούν κανέναν στην τελική. Ένα παρηκμασμένο blog που πλέει μόνο κι έρμο, να θυμίζει την βαρκούλα του κυρ. Ανδρέα του ψαρά ενώ διασχίζει πεισματάρικα τον Ατλαντικό. Σαν το "εμφιαλωμένο'' κρασί του μερακλή θείου μου να θέλει να σταθεί δίπλα σε φημισμένα Bordeaux.

Αλλά συνέχισα ως τώρα να είμαι ειλικρινής στις προθέσεις μου ως food blogger. Έγραφα για ό,τι μου άρεσε, και για ό,τι είχα μαγειρέψει και φάει και μου άρεσε, δεν ακολούθησα ποτέ το ρεύμα, δεν έγινα ποτέ trendy, έμεινα στο περιθώριο συνειδητά, βρήκα την ευκαιρία να εκφράσω παράλληλα και την αγάπη μου για τον κινηματογράφο και προσπάθησα ως ένα είδος παιχνιδιού να συνδυάσω τις δύο μεγάλες αγάπες μου- κάπου σε μια στήλη απόψεων σε γνωστό site είδα ειρωνικό σχόλιο και για τις γαστρονομικές αναφορές στον κινηματογράφο. Και ναι, οι περισσότερες φωτογραφίες στο blog είναι από άθλιες έως μετρίως καλές αλλά δεν είχα την καλύτερη φωτογραφική μηχανή στον κόσμο, ούτε το σπίτι μου λούζεται στο φως, ούτε διαθέτω τα ωραιότερα σερβίτσια και τραπεζομάντιλα στον κόσμο.

Κι έτσι τώρα, θέτω ξανά το ερώτημα που έκανα στον εαυτό μου πριν 2,5 χρόνια: Σταματώ ή αλλάζω; Γιατί ένα από τα δύο πρέπει να συμβεί.

Το food blogging έγινε μεγάλο trend τα τελευταία χρόνια κι άρχισαν πολλοί την ενασχόληση με αυτό. Από τη μια υπάρχει η άποψη ότι "όλοι οι καλοί χωράνε". Από την άλλη υπάρχουν οι σνομπ του διαδικτύου, που έχουν την εντύπωση ότι είναι οι θεματοφύλακες του καλού γούστου και του σωστού λόγου, οι γνώστες των πάντων, αυτοί που γελούν με τον ερασιτέχνη blogger, έτοιμοι να τον γελοιοποιήσουν και να τον λοιδορήσουν. Αν δεν έχεις blog με πανέμορφο banner και ανάλογο λοιπό "εξοπλισμό" κι αν δεν γράφεις δίνοντας την αίσθηση ότι μόλις έφαγες στο NOMA (τυχαία η επιλογή του ονόματος του εστιατορίου), κι αν οι φωτογραφίες σου δεν έχουν την αισθητική τελειότητα εκείνων της Aran,  τότε μάλλον την έβαψες. Αργά ή γρήγορα θα σου την πέσουν τα βαμπίρ του gastronomically correct.

Κι ακολουθεί συνταγή. Όχι που θα το ξεχνούσαμε! (στην επόμενη ανάρτηση όμως)



7 σχόλια:

  1. Καλησπέρα μετά από καιρό, τα κακά της μετακόμισης. Όλοι αυτοί που μιλούσαν ειρωνικά πριν μερικά χρόνια για τους foodbloggers, αισθανόμενοι μάλλον ηλιθίως ότι απειλούνται, πλέον είναι και οι ίδιοι foodbloggers, του στυλ "if you can't beat them, join them". Για να δείξουν όμως πάλι την ανωτερότητά τους, πάλι γιατί νιώθουν ότι απειλούνται..., μετατράπηκαν στα γνωστά βαμπίρ που αναφέρεις. Δεν πειράζει, σκόρδο μπόλικο που μας αρέσει κιόλας.
    Όμως...
    συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να γίνει το επόμενο βήμα, και δεν θεωρώ βήμα την ανανέωση - αλλαγή της αισθητικής και της δομής του blog, αλλιώς πάμε για κλείσιμο. Ίσως πρέπει να πιούμε εκείνον τον καφέ, μπας και κατεβάσουμε καμιά ιδέα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όπως αναφέρεις χώρος υπάρχει για πολλούς με όλα τα γούστα και όλα τα ενδιαφέροντα.
    Το αν θα αλλάξεις εσύ ή εγώ τον τρόπο ύπαρξης μας δεν νομίζω ότι είναι το ζητούμενο, εγώ νομίζω ότι αν εγώ περνάω καλά με αυτό που κάνω για τους άλλους περισσεύει.
    Για δε τα πικρόχολα σχόλια που κυκλοφορούν μεμονωμένα ή και ομαδικά (και κυκλοφορούν εδώ και χρόνια σε διαβεβαιώ) δεν με απασχολούν καθόλου.
    Ο καθένας μπορεί να πορεύεται όπως αγαπά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ θα έλεγα ούτε να αλλάξεις ούτε να σταματήσεις. Να τους γράψεις στα παπάρια σου και να κάνεις αυτό που κάνεις όπως σου αρέσει. Μην ξεχνάς πως στο διαδίκτυο δεν κράζουν όλοι επειδή κάποιοι αξίζουν κράξιμο αλλά επειδή είναι μόδα. Σημασία στο κάτω κάτω δεν έχει η θεωρητική τελειότητα αλλά το να κάνεις κάτι με αγάπη και να μας το παρουσιάζεις όπως το κάνεις τόσο καιρό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ θα πω: προχώρα!!! Και φυσικά ουτε να το ξανασκεφτείς να σταματήσεις.
    Γιατί θα πρέπει όλα αυτά που ανέφερες να προβληματίσουν εσένα και όχι τους ''άλλους''??
    Δεν είσαι μόνη σου και το μπλογκ σου το διαβάζουν αρκετοί, γιατί ΘΕΛΟΥΝ να το διαβάζουν. Εχει το δικό του στίγμα και αυτό καλή μου Χριστίνα είναι σημαντικό. Και το μπλογκ σου το έχει.
    Ολοι ερασιτεχνικά το μπλογκάρουμε. Τουλάχιστον έτσι αρχίσαμε. Αν κάποια μπλογκς έγιναν πιο επαγγελματικά αυτό είναι άλλο κομμάτι. Ασε να ασχοληθούν άλλοι μ αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι πως υπάρχουν αρκετοί ''δάσκαλοι'' και ''ξερόλες'' για τα πάντα.
    Εγώ πάντα χαίρομαι να σε διαβάζω και πάντα περιμένω επόμενη ανάρτησή σου. Οι σκέψεις σου, τα γραφόμενά σου και οι συνταγές σου έχουν ποιότητα και ευγένεια. Κι ας μην έχεις τα τέλεια σερβίτσια και τραπεζομάντηλα...so what?
    Ασε τα βαμπίρ του gastronomically correct να λυσσάνε ;)

    Να παραμείνεις ερασιτέχνης του διαδικτύου και να γράφεις εμμονικά τις αναρτήσεις σου :)

    Φιλιά πολλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μη σταματας!!! εννοειται!!! και ο καθενας δεν πρεπει να σταματα να κανει κατι που τον εκφραζει. εξαλλου ο καθενας ειναι διαφορετικη προσωπικοτητα και ειδικα στο φουντ μπλογκιν ο καθενας εκφράζεται οπως νιωθει και παρουσιαζει αυτα που θελει αυτος να παρουσασει οχι σκεπτομενος τους αλλους! γτ αν ηταν ετσι θα γεμιζαν τα μπλογκ με ψαρονεφρια με εστραγκον !!! θα συμφωνησω με την μαριον πανω, αν καποια μπλογκ το ειδαν επαγγελματικα γουστο τους καπέλο τους {οπως λεει η ανηψια μου} και σκέψου και το αλλο: που θα βρισκω εγω μετα τις συνταγες του μολνταμπάνο αλλά και άλλων ταινιών ε;ε;ε;ε; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ σταμάτησα, αλλά για εσένα δεν το συζητώ καθόλου. Έχεις το δικό σου στίγμα σε αυτό το μπλογκοσπιτάκι και σε αγαπάω όπως είσαι. Μπαίνω πολύ συχνά να διαβάσω μία ανάρτησή σου, με τις πολιτικές σου ανησυχίες, τις μαγειρικές σου εμπειρίες ή τις κινηματογραφικές σου προτάσεις. Ψηφίζω μία Crispy ερασιτέχνη που κάνει αυτό που της αρέσει όπως της αρέσει. Όσο για το αν νιώθεις την ανάγκη να αλλάξεις, κάνε το, ότι χρειαστείς βοήθεια εδώ είμαστε. Μόνο μην μεταλαχτεις!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Κλεομένη
    @Ξανθή
    @Μάλερ
    @Μάριον
    @Αναστασία
    @Νότα

    Καλημέρα και καλό μήνα!

    Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια σας, τις απόψεις σας και τα καλά λόγια! Δεν έχω αποφασίσει τίποτα ακόμα! Ως κλασικό ψαράκι παραμένω αναποφάσιστη!!! :-)


    @Κλεομένη
    Ε ναι, να το κανονίσουμε! Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω αν ήδη το έχετε επισκεφτεί!
    Θα κάνετε λίγη υπομονή όμως, γιατί αρχίζω ανακαίνιση του σπιτιού (θα ήθελα πολύ να εξαφανιστώ και να εμφανιστώ μετά από ένα μήνα, όταν όλα θα είναι έτοιμα και στη θέση τους...)


    @Ξανθή
    Ναι όντως κυκλοφορούν εδώ και χρόνια και την πρώτη επίθεση είχε ενορχηστρώσει πρόσωπο πάρα πολύ γνωστό στο γαστρονομικό χώρο! Είχα αναφερθεί σε αυτό σε παλιότερο ποστ.


    @Μάλερ
    Αυτό το κράξιμο με έχει κάνει να αποστρέφομαι εντελώς το facebook. Με τα χίλια ζόρια το χρησιμοποιώ πια.


    @Μάριον
    Δεν πρόκειται να τους προβληματίσει γιατί είναι εκείνη η αλλαζονική γενιά δημοσιογράφων που νομίζουν ότι γράφοντας κάθε μπούρδα θα κατακτήσουν το Πούλιτζερ. Άσε που έχουν την εντύπωση ότι διαθέτουν το αλάθητο του πάπα, μην τολμήσει κανείς να τους αμφισβητήσει. Το βλέπεις από τον απόλυτο τρόπο γραφής τους.



    @Αναστασία
    Χμμ, ο Μονταλμπάνο είναι ένας καλός λόγος να συνεχίσω! :-) Αλλά μετά θα μου την πέσουν "Μμμμ, τώρα μας γράφει για τα φαγητά που διαβάζει σε μυθιστορήματα"




    @Νότα
    Δεν ματαλλάχτηκα τόσα χρόνια, δεν πρέοκειται να το κάνω τώρα για κανέναν. Προτιμώ να εξαφανιστώ! Άσε που από πείσμα δεν θα άλλαζα στυλ, το οποίο είναι και το στίγμα μου (και σε κάποιος άρεσε και μου έδωσαν δουλειά- να λέμε κι αυτά, κάτι μου πρόσφερε το μπλογκ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή