Going up the hills.

Επωφελούμενη από τον πολύ καλό καιρό των τελευταίων εβδομάδων, τα δύο προηγούμενα σαββατοκύριακα ανέβηκα κάποιος λόφους των Αθηνών και περιχώρων.

Σου κόβεται η ανάσα όταν βρίσκεσαι εκεί ψηλά, όχι από τη δυσκολία της ανάβασης αλλά από την μοναδική ομορφιά του φυσικού τοπίου. Αν αφαιρέσεις τα μυριάδες αρχιτεκτονικά ανοσιουργήματα σε αυτήν την πόλη , αυτό που μένει είναι ασύλληπτο. Η Αθήνα είναι χτισμένη στο ιδανικό σημείο! Τα βουνά την πλαισιώνουν διακριτικά, το άνοιγμα στη θάλασσα είναι η υπέρτατη οπτική απόλαυση, ενώ οι λόφοι διασκορπισμένοι εδώ κι εκεί δίνουν μια χαριτωμένη νότα, εδώ ο Λυκαβηττός , εκεί ο Στρέφης, πιο πέρα το Πανί. Ο ήλιος -Δεκέμβρη μήνα!- ζεσταίνει, ανακουφίζει, το αεράκι τονώνει, αισθάνεσαι ότι τίποτα στον κόσμο δεν αξίζει περισσότερο...Τόση ομορφιά...
Κι έρχεται η ώρα που κατεβαίνεις τους λόφους κι έρχεσαι αντιμέτωπος με την χρεοκοπημένη πραγματικότητα. Και περπατάς στους δρόμους και...........................................................

....................................................
 Έσβησα ό,τι είχα γράψει...... Εν όψει εορτών- σκέφτηκα- ποιος θέλει ένα ακόμη καταθλιπτικό κείμενο που να καταγράφει μια άνευ προηγουμένου δύσκολη πραγματικότητα; Οι μέρες περνούν , τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, ο καιρός κάνει κάποιες φιλότιμες προσπάθειες να θυμίσει χειμώνα, εμείς από την άλλη ψήσαμε τα μελομακάρονα μας -μεγάλο hit, πάμε για δεύτερη δόση , όχι από εκείνες που μας δίνουν κάθε τόσο και λιγάκι μετά από εκβιαστικές προτροπές, περικοπές κλπ- και μέσα σε όλα μαγειρέψαμε μια υπέροχη βέρα βορειοιταλιάνα σπαγγετάδα  -έτσι να συμπαρασταθούμε και στους αγαπημένους Ιταλούς, τους οποίους μάλλον ζηλεύουμε γιατί οι πολιτικοί τους μοιάζουν να είναι πιο αποφασισμένοι να βγάλουν τη χώρα τους από την κρίση και είναι τελικά πιο ευαίσθητοι... (οι συγκρίσεις αναπόφευκτες)
 Η φίνα αυτή σπαγγετάδα είναι ιδανική για μια από τις παράπλευρες μέρες των εορτών (= ήσσονος σημασίας μέρες της περιόδου των εορτών πχ 28 Δεκέμβρη. Ο όρος αποδίδεται στην...υποφαινόμενη -τρομάρα της!!!!!)

Ταλιατέλες με προσιούτο (σε λαχταριστή κρεμώδη σάλτσα)

Υλικά για 4 άτομα

200 γρ προσιούτο βραστό (prosciutto cotto) . Αν τυχόν δεν βρείτε , αντικαταστήστε το με άλλο  βραστό ζαμπόν πολύ καλής ποιότητας. Θα ζητήσετε να σας κόψουν ένα κομμάτι πάχους περίπου 0,8 εκ (πάρτε καλού κακού έναν χάρακα μαζί σας. Πλάκα κάνω!) Μην αγοράσετε το αλλαντικό σε φέτες.
400 γρ ταλιατέλες
180 γρ τυρί μασκαρπόνε
2 κρόκοι φρεσκότατων αυγών
40 γρ παρμεζάνα φρεσκοτριμμένη
λίγο μοσχοκάρυδο φρεσκοτριμμένο
λίγο μαϊντανό φρεσκοτριμμένο
αλάτι

Βάζετε να βράσει το νερό για τα ζυμαρικά. Ρίχνετε τις ταλιατέλες στο νερό που βράζει. Κόβετε το αλλαντικό σε μακρόστενες μπουκιές. Σε ένα μπολ χτυπάτε καλά τους κρόκους με το μασκαρπόνε και την παρμεζάνα. Προσθέτετε το αλλαντικό και το μαϊντανό. Προσθέτετε το μοσχοκάρυδο. Ρίξτε στην κρέμα 2-3 κουταλιές από το νερό στο οποίο βράζουν οι ταλιατέλες. Μόλις βράσουν al dente , τις στραγγίζετε, τις επαναφέρετε στην κατσαρόλα και ρίχνετε από πάνω την κρέμα. Ανακατεύετε γερά και σερβίρετε αμέσως.

Με τι κρασί; Χμμμ, για να είμαι ειλικρινής, διαβάζοντας τις εντυπώσεις του κου. Φλούδα στο fnl guide για το Chardonnay Πύργος Ιουλία του Κτήματος Λαζαρίδη 2009, μπήκα στον πειρασμό να κάνω τον συνδυασμό. Έψαξα το βρήκα, ήπια 2-3 ποτήρια με αυτήν την σπαγγετάδα κι ήταν ...magnifico! Αν τυχόν δεν βρείτε του Chardonnay Πύργος Ιουλία 09,  ψάξτε για του 10, σίγουρα θα το βρείτε. Για ελληνικό chardonnay είναι μια ευχάριστη έκπληξη...κι απόλαυση! Και γενικά προτιμήστε αυτές τις γιορτές Έλληνες παραγωγούς. Κυκλοφορούν αρκετά διαμαντάκια.