P.I.G.S. (#P)

Όπως γνωρίζετε καλά -δηλαδή όσοι μας διαβάζετε τακτικά- το blog αρέσκεται σε αφιερώματα και θεματικές ενότητες. Έπειτα από έναν περίεργο, νωθρό Ιούλιο αποαφασίσαμε να αφιερώσαμε τον Αύγουστο στα ...γουρούνια, ήτοι στους P.I.G.S.. Τα ''γουρούνια'' δεν είναι άλλα από τα 4 κράτη της Νότιας Ευρώπης που τελούν υπό κρίση: Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κι η χάρη μας. Δύσκολοι καιροί και για τις 4 χώρες, μάλλον πιο δύσκολα για μας, και το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο, σκοτεινό, απαισιόδοξο, τουτεστίν θα περιμένουμε πολύ για εκείνο το φως στο τούνελ.
Τα P.I.G.S, σύμφωνα με το Δ.Ν.Τ., την Ε.Ε., την Ε.Κ.Τ και λοιπά ακρωνύμια, διαθέτουν οικτρές οικονομίες -να τις ''χαιρόμαστε''. Από την άλλη όμως και κατά γενική ομολογία διαθέτουν καταπληκτικές κουζίνες- εδώ πραγματικά χαιρόμαστε!
Έτσι λοιπόν -καλά το καταλάβατε- θα κάνουμε ένα μίνι αυγουστιάτικο αφιέρωμα στις κουζίνες των 4 χωρών, που σημαίνει ότι θα έχουμε μια χαρακτηριστική συνταγή από κάθε μία από τις χώρες αυτές.
Όσον αφορά τη σειρά παρουσίασης, αυτή θα προκύψει από το ίδιο το ακρωνύμιο. P, το πρώτο γράμμα άρα ξεκινάμε από την Πορτογαλία.

Την Πορτογαλία έτυχε να την επισκεφτώ μερικά χρόνια πριν και διατηρώ τις ομορφότερες αναμνήσεις. Τόσο από την πρωτεύουσα της όσο κι από τους ίδιους τους κατοίκους της. Η Λισαβόνα είναι μια πόλη χτισμένη στις εκβολές του Τάγου λίγο πριν αυτό αγκαλιαστεί με τον Ατλαντικό Ωκεανό. Έχεις την εντύπωση ότι όλη η πόλη, οι δρόμοι, τα σοκάκια, ακόμα και τα βλέμματα των Lisboetas είναι στραμμένα προς τα εκεί, προς εκείνο το αγκάλιασμα. Η Λισαβόνα αποπνέει μια ηρεμία, μια καρτερία, μια στωικότητα. Το βλέπεις στην όψη των κατοίκων της, ζουν το δικό τους saudade.
Οι Πορτογάλοι λατρεύουν τον μπακαλιάρο. Λέγεται ότι έχουν μια συνταγή μπακαλιάρου για κάθε μέρα του χρόνου. Σήμερα έχουμε μια από τις πιο γνωστές από τις ....365 (!) συνταγές!

Μπακαλιάρος στο φούρνο με πατάτες, κρεμμύδια κι ελιές.

(Bacalhoada)

Υλικά για 4 άτομα

1/2 κιλό φιλέτα παστού μπακαλιάρου τα οποία θα έχουμε αγοράσει τουλάχιστον 2 μέρες πριν. Θα τα κόψουμε στα δύο και θα τα βάλουμε σε ένα μεγάλο μπολ με νερό, το οποίο θα έχουμε στο χυγείο. Θα αλλάζουμε το νερό όσο πιο συχνά μπορούμε.

2 μεγάλα λευκά κρεμμύδια

1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη (προαιρετικά)

3-4 μεγάλες πατάτες

αρκετές έως πολλές μαύρες ελιές Καλαμών (χωρίς το κουκούτσι)

3 αυγά σφιχτά βρασμένα

ελαιόλαδο

άφθονο φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι

Βγάζουμε τον μπακαλιάρο από το νερό, τον ξεπλένουμε και τον στεγνώνουμε. Τον κόβουμε σε μεσαίου μεγέθους κομμάτια. Βγάζουμε τα κουκούτσια από τις ελιές και τις κόβουμε στη μέση ή σε ροδέλες. Πλένουμε και καθαρίζουμε τις πατάτες. Τις βράζουμε, τις αφήνουμε να κρυώσουν λίγο και τις κόβουμε σε ροδέλες πάχους περίπου 1/2 εκατοστου (Το χάρακα! Το χάρακα!). Κόβουμε τα κρεμμύδια σε φέτες. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο λάδι όπου σοτάρουμε τα κρεμμύδια με το σκόρδο μέχρι να μαλακώσουν. Βάζουμε να προθερμάνουμε τον φούρνο στους 160 βαθμούς.
Λαδώνουμε τον πάτο ενός πυρέξ. Στρώνουμε μια στρώη πατάτες έτσι ώστε να καλυφθεί όλος ο πάτος. Από πάνω τοποθετούμε εδώ κι εκεί κομμάτια μπακαλιάρου. Πάνω από το μπακαλιάρο στρωνουμε τα μισά κρεμμύδια. Ρίχνουμε λίγο λάδι. Επαναλαμβάνουμε την όλη διαδικασία με μια στρώση πατάτες, μπακαλιάρο, κρεμμύδι και λίγο λάδι. Τελειώνουμε με τα αυγά (τα οποία θα έχουμε κόψει σε ροδέλες ή κομμάτια) και τις ελιές. Λίγο λάδι ακόμα και βουρ για τον φούρνο για 30 λεπτά περίπου!

Bom apetite!

***

Στη Λισαβόνα έζησα ίσως την ομορφότερη ταξιδιωτική εμπειρία στη ζωή μου. Βρισκόμασταν στο  Bairro Alto, παλιά συνοικία χτισμένη πάνω σε λόφο και θέλαμε να βγούμε στον ανελκυστήρα που θα μας οδηγούσε στο κάτω κεντρικό μέρος της πόλης. Εκεί που είχαμε σταθεί προσπαθώντας να προσανατολιστούμε, ακούστηκε μια σπαρακτική, θλιμμένη μελωδία. Όλα πάγωσαν: ο χρόνος, η κίνηση, το φως. Δεν υπήρχε παρά εκείνο το μελαγχολικό fado που έφτανε στα αυτιά μας και μας είχε μαγέψει ως άλλο τραγούδι των σειρήνων. Κινούμασταν στο χωροχρόνο, χαμένοι, μας έλειπε πια η αίσθηση της πραγματικότητας. Βρεθήκαμε- ποιος ξέρει πώς- μπροστά σε μια μικροκαμωμένη γιαγιά που τραγουδούσε με μια απόκοσμη μελαγχολία, ενώ τριγύρω είχαμε μαζευτεί ''προσκυνητές'', δακρυσμένοι, τα λόγια δεν τα καταλαβαίναμε αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Όταν τελείωσε, όλοι παρέμειναν σιωπηλοί. Έπειτα από λίγο άρχισαν να επανέρχονται οι ήχοι της πόλης. Στεκόμασταν δίπλα από τον ανελκυστήρα, τον πήραμε και κατεβήκαμε στην πραγματικότητα.