P.I.G.S. (#S)

Τελειώνουμε σήμερα το αυγουστιάτικο αφιέρωμα στα οικονομικά ''γουρούνια'' του ευρωπαϊκού νότου με την Ισπανία.

Η Ισπανία είναι πρόσφατος σφοδρός έρωτας. Όλα ξεκίνησαν τυχαία όταν πριν δύο χρόνια αποφασίσαμε -ως αντίδοτο στην κρίση- να παρακολουθήσουμε μαθήματα Ισπανικών στο Ινστιτούτο Θερβάντες. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος , μα τι υπέροχη παθιάρικη, τσαχπίνα και σέξι γλώσσα είναι η Ισπανική! Κολλήσαμε βέβαια κι αρχίσαμε να μαθαίνουμε περισσότερα για μια χώρα την οποία, η αλήθεια είναι, δεν γνωρίζαμε καλά. Όλοι έχουμε προσχηματισμένες εικόνες για άλλες χώρες και εμμένουμε σε αυτές ενώ όταν αρχίζουμε να ψάχνουμε, να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε περισσότερα, οι εικόνες αλλάζουν, αποκτούν ουσία, σαφήνεια και βάθος. Όλα είναι θέμα γνώσης και παιδείας μάλλον. Το καλό είναι ότι αρχίσαμε να μαθαίνουμε πολλά και για την κουζίνα της. Κι εδώ ήρθε η μεγάλη έκπληξη!

Ο περισσότερος κόσμος έχει στο μυαλό του ότι η ισπανική κουζίνα είναι μόνο παέγια, τσορίθο και γκασπάτσο.  Όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο και μάλλον υπάρχει πολύ αξιοποιήσιμο υλικό, άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η Ισπανία είναι πια στο επίκεντρο του διεθνούς γαστρονομικού ενδιαφέροντος! Αν κάποτε έβρισκες τα καλύτερα εστιατόρια στον κόσμο στο Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη, τώρα πια η έδρα τους είναι η Ισπανία! Οι μεγάλες ναυαρχίδες είναι βέβαια τα εστιατόρια των Ferran Adria (το El Bulli έχει κλείσει πια αλλά δεν παύει να είναι σημείο αναφοράς) και Juan Mari Arzak (να σημειώσουμε ότι η κόρη του Elena έχει ψηφιστεί ως η καλύτερη γυναίκα chef στον κόσμο, κι ακούγοντας την προ ημερών σε συνέντευξη στο κρατικό ισπανικό ραδιόφωνο ανακάλυψα ότι είναι ένας πολύ έξυπνος, πνευματώδης και σεμνός άνθρωπος - και λατρεύει τις αγκινάρες!). Εν τω μεταξύ ανάμεσα στις 10 πρώτες θέσεις στον κατάλογο των 50 καλύτερων εστιατορίων του κόσμου, τα 3 είναι ισπανικά! Και μάλιστα το νούμερο ούνο είναι ισπανικό! Κι όσο προχωρούμε στον κατάλογο τόσο περισσότερα ισπανικά εστιατόρια συναντάμε! Τυχαίο; Όχι! Πριν καιρό είχα διαβάσει κάπου πώς κατάφεραν οι Ισπανοί να βγουν από το τέλμα της προκάτ παέγιας και των μαραμένων τάπας. Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70 συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να εκμεταλλευτούν την όποια γαστρονομική τους παράδοση  και να αφήσουν πίσω τα εύκολα κι ανούσια (οι παέγιες της Βιλαρίμπα και της Βιλαμπάχο που λέγαμε) και ξεκίνησαν να οργανώνονται σε τοπικό επίπεδο ψάχνοντας κι αναμοχλεύοντας τις κουζίνες, τις τεχνικές μαγειρέματος και τα προϊόντα τους. Χρειάστηκε πολλών χρόνων συντονισμένη δουλειά, βοήθησε και το κεντρικό κράτος βέβαια με ουσιαστικό τρόπο. Τώρα πια πόλεις όπως το San Sebástian ή η Girona ξεχωρίζουν στον παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη.

Για σήμερα έχουμε ένα πιάτο στο οποίο δεσπόζει ένα υλικό που μάλλον αγαπούν πολύ οι Ισπανοί. El ajo, το σκόρδο δηλαδή! Μην φοβηθείτε καθόλου την ποσότητα με την οποία εμφανίζεται στη συνταγή! Τα καταφέρνει και στέκεται διακριτικά- πληθωρικό μεν αλλά διακριτικό. Κάτι σαν τον Χαβιέ Μπαρδέμ ας πούμε!!

Pollo al ajillo (κοτόπουλο με σκόρδο με τον ισπανικό τρόπο)

Υλικά για 4 άτομα
(Προσοχή! Το φαγητό θέλει τουλάχιστον μια νύχτα μαρινάρισμα)

2-3 μπούτια με το πάνω μέρος (να βγαίνει περίπου 1 κιλό)
1 κεφάλι σκόρδο
1 ποτήρι νερού καλό λευκό κρασί
μερικά κλωναράκια φρέσκο θυμάρι
ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι

Αποβραδίς θα βάλετε το κοτόπουλο σε ένα μη-μεταλλικό μπολ με το κρασί και μισό ποτήρι λάδι. Θα προσθέσετε το κεφάλι του σκόρδου το οποίο θα έχετε κόψει στη μέση οριζοντίως, το θυμάρι, αλάτι , πιπέρι, θα ανακατέψετε καλά και θα σκεπάσετε το μπολ με μεμβράνη και θα το βάλετε στο ψυγείο. Αφήστε το να μαριναριστεί τουλάχιστον για 12 ώρες.
Την άλλη μέρα όταν είστε έτοιμοι να το μαγειρέψετε, ανοίξτε τον φούρνο για να τον προθερμάνετε στους 180 βαθμούς. Βγάλτε το κοτόπουλο από τη μαρινάδα και σκουπίστε το καλά με χαρτί κουζίνας. Σε βαθύ τηγάνι ζεστάνετε πολύ καλά λίγο λάδι και τηγανίστε το κοτόπουλο μέχρι να γίνει τραγανή η πετσούλα του και να πάρει όμορφο χρυσό χρώμα. Ρίξτε τη μαρινάδα στο τηγάνι, αφήστε να πάρει μια βράση και ρίξτε όλο το περιεχόμενο σε ένα ταψί. Σκεπάστε το με αλουμινόχαρτο και βάλτε το στο φούρνο. Ψήστε για τουλάχιστον μιάμιση ώρα μέχρι που το κρέας θα είναι πολύ τρυφερό και θα αποσπάται εύκολα από το κόκαλο. Βάλτε το κοτόπουλο και το σκόρδο σε μια πιατέλα. Το ζουμί που έχει μείνει, βάλτε το σε μια κατσαρόλα και βράστε το ανακατώνοντας συνέχεια. Όταν πήξει λίγο ρίξτε το πάνω στο κοτόπουλο. Σερβίρεται και τρώγεται επί τόπου με κρασί δικής σας επιλογής!

    

Dos años de amor μετράμε μέχρι στιγμής και συνεχίζουμε ακάθεκτες τα μαθήματα Ισπανικής!

Κι εδώ τελείωσε το αφιέρωμα μας στις κουζίνες των χωρών του ευρωπαϊκού νότου που τελούν υπό κρίση. Ευτυχώς που διαθέτουν νόστιμες κουζίνες, είναι κι αυτό μια παρηγοριά.

Ραντεβού πάλι εδώ στα μέσα του Σεπτέμβρη.