P.I.G.S. (#G)

Συνεχίζουμε σήμερα με το τρίτο μέρος του αφιερώματος στα ''γουρούνια'' του ευρωπαϊκού νότου. Η Ελλάδα μας, η χώρα μας, η μεγάλη μας η χάρη, τυγχάνει να είναι το σημείο G της κρίσης (κι ο νοών νοείτω). Και προφανώς, από τα 4 ''γουρούνια''-χώρες είναι εκείνη που βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση, χειρότερα δε γίνεται, κι είναι εκείνη που θα σωθεί τελευταία ή δεν θα σωθεί ποτέ απ'ότι φαίνεται κι ας διατυμπανίζει ο πρωθυπουργός κάτι για success stories και τροχιές ανάπτυξης -πού διάολο τα βλέπει; (φίλε, φιλική συμβουλή σου'χω. Κάνε κάτι με το look σου γιατί έτσι όπως κυκλοφορείς σαν κακομοίρη δημόσιο υπάλληλο της δεκαετίας του 80 κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά! Τι θα γίνει επιτέλους με εκείνη την ανεκδιήγητη φράτζα, εκείνα τα άκομψα γυαλιά μυωπίας και τα απίστευτα κακοραμμένα κουστούμια size whatever!)

Όμως δεν είμαστε παρά ένα ταπεινό food blog (αν και μας τα έχωσαν χοντρά προ ημερών κι έκτοτε έχουμε πάθει μια κρίση ταυτότητας) κι έτσι θα ασχοληθούμε με το φαγητό της χώρας κι όχι την πολιτική. Το ελληνικό φαγητό όπως το γνωρίσαμε εκείνο το καλοκαίρι που οι γονείς αποφάσισαν να αφήσουν πίσω την Αυστραλία και να γυρίσουν στα πάτρια εδάφη (γιατί μπαμπά, γιατίιιιιι;;;). Το πολιτισμικό σοκ ήταν τεράστιο (η λέξη ''τσουνάμι'' με καλύπτει). Από μια πολυπολιτισμική χώρα που αποδεχόταν τη διαφορετικότητα, από μια κοινωνία πολύ ανεκτική κι ανοιχτόμυαλη, εν μία νυκτί (δύο μάλλον, το ταξίδι διήρκησε περίπου 36 ώρες) βρεθήκαμε σε μια χώρα στενόμυαλη, μια κοινωνία κλειστή που δύσκολα αποδεχόταν το διαφορετικό, κάθε καινούργιο στοιχείο γινόταν δεκτό με καχυποψία, περιφρόνηση και -όχι και τόσο λεπτή- ειρωνεία. Γίναμε δακτυλοδεικτούμενες, ''εκείνη που δεν μιλά καλά ελληνικά, ''εκείνη που φορά περίεργα ρούχα'', ''εκείνη που έχει φακίδες σαν την Πίπη'', όλοι κι όλες γελούσαν σε βάρος μας επειδή δεν ήμαστε το τυπικό Ελληνάκι. Όταν είσαι περίπου 12-13 χρονών, λίγο ευαίσθητο και ντροπαλό παιδί, δεν χρειάζεσαι και πολλά, μαζεύεσαι και ψάχνεις κάπου να κρυφτείς. Παραδόξως η δική μας ''κρυψώνα'' έγινε η κουζίνα! Και σε εκείνη την ''κρυψώνα'' ανακαλύψαμε νέες, αποκαλυπτικές γεύσεις, ανακαλύψαμε τη μαγεία της ελληνικής κουζίνας. Η μαμά ήταν πανευτυχής στην κουζίνα της, όλα τα αγαπημένα της υλικά ήταν εδώ, ζουμερές ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, πιπεριές (όχι ότι δεν υπήρχαν στην Αυστραλία αλλά όλα ήταν πιο νόστιμα εδώ, ιδιαίτερα η ντομάτα, το λάδι και το ψωμί!). Κι εκεί μαζί με τη μαμά αρχίσαμε να αδειάζουμε ντομάτες για τα γεμιστά, να κόβουμε κολοκυθάκι και πατάτες για το μπριαμ, να καθαρίζουμε φασολάκια, να στίβουμε ντομάτες για σάλτσες και σούπες (κι αν στίψαμε ντομάτες εκείνη τη χρονιά!), να ψιλοκόβουμε τα λαχανικά για τις σαλάτες, να φτιάχνουμε τραχανά και χυλοπίτες (όλα στο χέρι!), ακόμα και μπάμιες μάθαμε να καθαρίζουμε, αλλά ήταν μια θεία που έκανε τη ''ζημιά'' και με φώναξε να δω πώς φτιάχνει ένα γλυκό ψυγείου ''που αρέσει σε όλα σου τα ξαδέλφια, και τέτοιο γλυκό δεν είχατε στην Αυστραλία, να το ξέρεις''.  Δεν το ήξερα, αλλά το έμαθα. Κι όταν πια ήταν έτοιμο το γλυκό και το δοκίμασα, ζήτησα δεύτερο κομμάτι και μετά τρίτο και μετά η ξαδέρφη τσαντίστηκε κι είπε ''Δεν θα μας το φάει όλο αυτή''. Κι ορμήσαμε κι οι δύο σε ό,τι είχε απομείνει και τα κάναμε γης μαδιάμ! Το γλυκό ήταν εύκολο και γρήγορο στην παρασκευή, έμαθα στο πιτς φιτίλι να το φτιάχνω, έτσι από εκεί και πέρα σχεδόν κάθε πρωί έτρεχα στον μπακάλη για τα υλικά, το έφτιαχνα, το τύλιγα, το έβαζα στο ψυγείο και το απόγευμα αδέλφια, ξαδέλφια κι η υποφαινόμενη το ρημάζαμε. Και ξανά μανά την επόμενη μέρα! Το γλυκό είχε δύο ονόματα κι όπως σωστά καταλάβατε μιλώ για το...

Μωσαϊκό (Σαλάμι γλυκό)

2 πακέτα πτι μπερ μπισκότα (για όσους θέλουν εκείνη την κλασική γεύση του γλυκού, τα πτι μπερ είναι κάτι περισσότερο από must)

1 πακέτο βούτυρο (250 γρ) το οποίο βούτυρο θα έχουμε αφήσει έξω από το ψυγείο λίγη ώρα να μαλακώσει.

2 αυγά (η θεία μου δεν έβαζε αυγά αλλά κάποτε μου είπαν ότι γίνεται καλύτερη η κρέμα με αυτά κι όντως έτσι είναι)

160 γρ  γρ ζάχαρη άχνη

4 γεμάτες κουταλιές σούπας κακάο

1 μικρό φλιτζάνι του καφέ κονιάκ (κλασικά τότε χρησιμοποιούσαμε Μεταξά 3* -δεν έλειπε από κανένα σπίτι! Κι ακόμα το χρησιμοποιούμε για εκείνη τη γνήσια γεύση του γλυκού!)

Ε, ξέρετε τώρα τι θα κάνετε! Σε ένα μεγάλο μπολ θαα σπάσετε τα μπισκότα. Σε ένα άλλο εξίσου μεγάλο μπολ θα ανακατώσετε καλά όλα τα υπόλοιπα υλικά έτσι ώστε να πάρετε ένα ομοιογενές κρεμώδες μίγμα. Θα ρίξετε στο μίγμα τα μπισκότα. Θα ανακατώσετε με μια σπάτουλα. Θα απλώσετε το μίγμα σε αντικολλητικό χαρτί και θα το τυλίξετε, θα του δώσετε τη μορφή ενός...σαλαμιού! Θα το βάλετε στο ψυγείο για μερικές ώρες να σφίξει. Βγάλτε το το απόγευμα, φτιάξτε έναν καφέ κι απολαύστε το!

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα γελάτε με τη συνταγή: ''Μα σαλάμι ανάρτησε;'', ''Μα τι λέει τώρα, όλοι ξέρουμε να φτιάχνουμε μωσαϊκό''. Ουδεμία αντίρρηση έχω. Απλά ήθελα στο μικρό αυτό αφιέρωμα στα ''γουρούνια'' να μπει ένα γλυκό, κι ήθελα στο ελληνικό αφιέρωμα να αναρτηθεί κάτι που να έχει σχέση με τις πρώτες γευστικές μου εμπειρίες στην Ελλάδα. Ένα κι ένα κάνουν δύο κι ιδού πώς προέκυψε το μωσαϊκό!

Κι επειδή ο χειμώνας θα είναι δύσκολος - το λένε τα ημερομήνια, οι ανήσυχες σφήκες του Αυγούστου και τα τεφτέρια του Στουρνάρα και του ανεκδιήγητου προϊσταμένου του- καλό είναι να γλυκαθούμε με ένα γλυκό υπέροχο αλλά συγχρόνως φθηνό που μπορεί ο καθένας να φτιάξει.

Εν τω μεταξύ εκείνο το καλοκαίρι τα ξαδέρφια προσπαθούσαν να με πείσουν ότι υπάρχει ελληνικό αγγλόφωνο ροκ.... Χα....χα...χα......αχ......