Τίτλοι τέλους

Τίτλοι τέλους για το Πρακτορείο Ξένου Τύπου στη χώρα της ανύπαρκτης ανάπτυξης.

Τα ξένα περιοδικά συνήθιζα να τα αγοράζω είτε στον Νικολόπουλο στην Ομόνοια όποτε βρισκόμουν στο κέντρο, είτε στο κιόσκι του Γαρδελίνου που στεγάζεται στο ΑΒ Ελληνικού. Εκεί μπήκα με φόρα την προηγούμενη Τρίτη έτοιμη να κάνω το συνηθισμένο ξεφύλλισμα που κρατούσε κάνα ημίωρο- ευτυχώς η κα.Γαρδελίνου κι ο γιος της είναι πολύ ευγενικοί κι...υπομονετικοί άνθρωποι- κι αφού θα αποφάσιζα ποιο περιοδικό θα αγόραζα... θα το αγόραζα. Αμ δε! Εκείνη την ημέρα τα ράφια ήταν άδεια. Ντράπηκα να ρωτήσω τι συνέβαινε- σκέφτηκα μήπως έκλεινε το κιόσκι- έτσι μπήκα στο κατάστημα έκανα τα ψώνια μου κι επέστρεψα σπίτι. Ανοίγοντας τον υπολογιστή βρέθηκα μπροστά στην είδηση: Πρακτορείο Ξένου Τύπου στην Ελλάδα, τέλος. Και δες καιρό που διάλεξε! Από τη μια η υποφαινόμενη είχε αμελήσει για πολλοστή φορά τις αγορές της - είναι του στυλ "Ώχου, βρε αδερφέ, έχω καιρό μέχρι το τέλος του μήνα"-  κι από την άλλη οι ορδές των τουριστών -μας έχει υποσχεθεί ο αναπτυξιακός πρωθυπουργός ότι θα πνίξουν τη χώρα φέτος- θα μείνουν χωρίς επαφή με τον έντυπο τύπο της χώρας τους όσο θα είναι εδώ. Ελπίζω να έχουν ενημερωθεί έτσι ώστε να κατεβάσουν στα τάμπλετς τους τα απαραίτητα απς από τις αγαπημένες τους εφημερίδες και περιοδικά.

Από έφηβη αγόραζα ξένα περιοδικά. Πρώτα κινηματογραφικά, μετά για ένα χρονικό διάστημα μουσικά και τέλος -και πιο φανατικά- γαστρονομικά. Το πιο αγαπημένο, το οποίο αγοράζω εδώ και 14 χρόνια και του οποίου κρατώ ευλαβικά όλα τα τεύχη είναι το ιταλικό sale e pepe. Πάλι καλά που απέκτησε πρόσφατα ιστοσελίδα κι έτσι θα διατηρώ επαφή μαζί του.

Θα ρωτήσετε -εύλογα- γιατί δεν γίνομαι συνδρομητής (κακή εμπειρία) ή γιατί δεν κατεβάζω κι εγώ τα απαραίτητα απς να διαβάζω τα αγαπημένα μου περιοδικά από το κινητό ή το τάμπλετ. Σας έχω πει πόσο ιδιότροπη είμαι; Η κατά Crispy ιδιοτροπία απαιτεί χαρτί, να μπορεί να γράφει πάνω σε αυτό, να σημειώνει, να τσακίζει τη σελίδα- αχ, τι ηδονή! Ναι, το παραδέχομαι, δεν βλέπω να γίνομαι ποτέ οπαδός των άι-μπουκς.

Το τελευταίο ξένο περιοδικό που αγόρασα πριν φαλιρίσει το Πρακτορείο ήταν το τεύχος Απριλίου του Sale e Pepe. Τιμής ένεκεν η πίτα μελιτζάνας που ακολουθεί είναι από αυτό το τεύχος:

Ανοιχτή πίτα Μελιτζάνας

Θα χρειαστούμε ορθογώνιο ταψί διαστάσεων 20x30 cm περίπου.

Υλικά

Για τη ζύμη:

300 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο
1 πρέζα αλάτι
120 ml χλιαρό νερό

Για τη γέμιση:
4 μελιτζάνες φλάσκες σχετικά μεγάλες
4 μεγάλα αυγά
4 κουταλιές γάλα
100 γρ τριμμένη παρμεζάνα
80 γρ γραβιέρα Νάξου
1 κουταλάκι του γλυκού θυμάρι
2 κοφτές κουταλιές σούπας τρίμμα φρυγανιάς
λίγο αλεύρι
άφθονο ελαιόλαδο
αλάτι.

Ξεκινάμε με τις μελιτζάνες. Τις πλένουμε, τις στεγνώνουμε, κόβουμε το πάνω και το κάτω μέρος και τα δύο πλάγια . Την υπόλοιπη την κόβουμε σε φέτες πάχους περίπου 1 εκ.. Τις βάζουμε σε ένα στραγγιστήρι, τις αλατίζουμε και τις αφήνουμε μία ώρα περίπου, να ξεπικρίσουν.

Φτιάχνουμε τη ζύμη. Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατώνουμε όλα τα υλικά μαζί. Ζυμώνουμε μέχρι να πετύχουμε μια ομοιογενή, ελαστική ζύμη- γίνεται γρήγορα κι εύκολα. Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την αφήνουμε να ξεκουραστεί.

Ξεβγάζουμε τις μελιτζάνες και τις στεγνώνουμε μία μία με ένα πανί. Τις αλευρώνουμε ελαφρώς. Σε ένα τηγάνι ρίχνουμε άφθονο λάδι (τις ξέρετε τις μελιτζάνες τι ρουφήχτρες είναι) και το αφήνουμε να κάψει καλά. Τηγανίζουμε τις μελιτζάνες- καθώς τις βγάζουμε από το τηγάνι καλό είναι να τις βάλουμε σε απορροφητικό χαρτί. Ανανεώνουμε το λάδι στο τηγάνι μιας κι οι μελιτζάνες θα το απορροφούν συνέχεια, οπότε καλό είναι να έχουμε το μπουκάλι κάπου κοντά.

Αφού τελειώσουμε με τις μελιτζάνες (ουφ!*) ανοίγουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς για να τον προθερμάνουμε.

Λαδώνουμε το ταψί που πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε.

Χτυπάμε τα αυγά με το γάλα καλά.

Ανοίγουμε τη ζύμη σε φύλλο όσο είναι οι διαστάσεις του ταψιού συν 5 εκατοστά περιθώριο, δηλαδή 25x35 εκ. περίπου- ε καλά ντε, δεν θα πάρουμε και χάρακα! Τοποθετούμε το φύλλο στο ταψί.

Στρώνουμε μια πρώτη στρώση με μελιτζάνες. Πασπαλίζουμε με την  μισή παρμεζάνα & γραβιέρα, το μισό θυμάρι και το 1/3 από τα χτυπημένα αυγά. Επαναλαμβάνουμε μια στρώση μελιτζάνες, το υπόλοιπα τυρί και θυμάρι, συν ακόμα 1/3 από τα χτυπημένα αυγά. Τελειώνουμε με μια τρίτη και τελευταία στρώση μελιτζάνες, το τελευταίο 1/3 από τα αυγά. Κλείνουμε γύρω γύρω με το φύλλο που περισσεύει. Η πίτα στο μεγαλύτερο μέρος της θα είναι ανοιχτή. Εκεί που είναι ανοιχτή πασπαλίζουμε με το τρίμμα φρυγανιάς. Ψήνουμε για 50 λεπτά με μία ώρα περίπου. Αν πάρει γρήγορα χρώμα από πάνω, σκεπάζουμε με ένα φύλλο αλουμινόχαρτο.

Τρώγεται ζεστή αλλά και κρύα είναι ακόμα καλύτερα!

*Η μελιτζάνα είναι ένας μπελάς για να ετοιμαστεί σωστά. Αλλά σε αποζημιώνει γιατί ό,τι κι αν φτιάξεις με αυτό το υπέροχο λαχανικό είναι η πεμπτουσία της νοστιμιάς! Η φύση ξέρει πολύ καλά γιατί την έκανε τόσο ιδιότροπη. Χαλάλι της!