Dinner Rush

"Dinner Rush" είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει την ώρα αιχμής σε ένα εστιατόριο, τότε που οι πελάτες πέφτουν όλοι μαζί και στην κουζίνα γίνεται...της κολάσεως. Dinner Rush είναι επίσης ο τίτλος μιας πολύ ενδιαφέρουσας νεοϋορκέζικης ταινίας που γυρίστηκε το 2000 και μάλλον πέρασε απαρατήρητη στην Ελλάδα (δεν έπαιζαν ηχηρά ονόματα και δεν είχαν γίνει ακόμα της μόδας οι "γαστρονομικές ταινίες"-που δεν τις προλαβαίνουμε πια).

Είμαστε στην περιοχή της Tribeca στη Νέα Υόρκη, χιονίζει, είναι μεσημέρι κι ο κος. Ενρίκο πέφτει νεκρός από τις σφαίρες της ιρλανδικής μαφίας. Ο καλός του φίλος και συνέταιρος στα παράνομα στοιχήματα, Λουίτζι Κρόπα υπόσχεται εκδίκηση. Ο Λουίτζι τυγχάνει να είναι επίσης ιδιοκτήτης του δημοφιλέστατου εστιατορίου "Gigino" του οποίου σεφ είναι ο -ταλαντούχος και διάσημος- γιος του, ο Ούντο.

Το ίδιο βράδυ, στο εστιατόριο έχουν προσκληθεί -από τον ίδιο τον Λουίτζι- ο αρχηγός της αστυνομίας και δύο εξέχοντα μέλη της ιρλανδικής μαφίας. Εν τω μεταξύ καταφτάνει μια μεγάλη παρέα επικεφαλής της οποίας είναι ένα πελάτης γνωστός για την ιδιοτροπία του. Στην κουζίνα ο σεφ έχει να αντιμετωπίσει την πρόσκαιρη απουσία του σου σεφ και την αναπάντεχη εμφάνιση -έστω και μεταμφιεσμένης- μιας πασίγνωστης κριτικού εστιατορίων. Το εστιατόριο γεμίζει, η κουζίνα παίρνει φωτιά, πιάτα πηγαινοέρχονται. φιάλες κρασιών ανοίγουν, όλοι απολαμβάνουν, ο μπάρμαν γίνεται το κέντρο της προσοχής όταν για λίγο σβήνουν τα φώτα -άλλος πανικός- κι όλα βαίνουν όμορφα και ωραία έως ότου οι δυο μαφιόζοι καλούνται από το δεξί χέρι του Λουίτζι σε "διαπραγματεύσεις". Εκεί, στο κρύο χώρο του υπογείου σερβίρεται η εκδίκηση με αριστοτεχνικό τρόπο.

Σε όλο αυτό το σκηνικό που στήνεται, ο Λουίτζι στέκεται διακριτικά στο αγαπημένο του τραπέζι. Παρατηρεί, σχολιάζει, γι' αυτόν είναι μια σημαντική βραδιά γιατί θα κλείσουν πολλοί λογαριασμοί. Αν και θαυμάζει το γιο του για την επιτυχία του, αναπολεί τις μέρες που το εστιατόριο ήταν μια απλή ταβέρνα και σερβίριζε γνήσια ιταλική κουζίνα. Ο καλός του ανιψιός και σου σεφ -αλλά και μανιακός τζογαδόρος που χρωστά κάτι χιλιάρικα στους Ιρλανδούς-, ο Ντάνκαν, που καταφτάνει αργοπορημένος του έχει φέρει κάτι καλό: φρέσκο χωριάτικο λουκάνικο από το ιταλικό κρεοπωλείο της γειτονιάς. Και του το ετοιμάζει όπως αρέσει στον Λουίτζι. Με πιπεριές.

Η συγκεκριμένη συνταγή είναι χαρακτηριστική- κι αγαπημένη- των Ιταλών εμιγκρέδων της νεοϋορκέζικης συνοικίας Little Italy. Αυτό που χρειάζεται κανείς είναι φρέσκα, χωριάτικου τύπου λουκάνικα με χοιρινό κρέας. Υπάρχουν μικροί παραγωγοί που φτιάχνουν εξαιρετικά λουκάνικα όπως επίσης αρκετά κρεοπωλεία που ετοιμάζουν δικά τους.

Αν το λουκάνικο είναι μεγάλο το κόβετε σε πιο μικρά κομμάτια. Κόβετε σε λεπτές φέτες ένα μεγάλο λευκό κρεμμύδι. Καθαρίζετε δύο σκελίδες σκόρδο και τις κόβετε στη μέση.
Έχετε 3 πιπεριές διαφορετικού χρώματος, για παράδειγμα μία κίτρινη, μία πράσινη (ή μια πορτοκαλί) και μία κόκκινη (όχι μακρόστενες). Τις κόβετε σε λεπτές φέτες (julienne). Θα χρειαστείτε επιπλέον ένα ποτήρι καλό λευκό κρασί, αλάτι, ελαιόλαδο κι ένα τηγάνι.
Στο τηγάνι ζεσταίνετε λίγο ελαιόλαδο. Σοτάρετε καλά για 10 λεπτά περίπου τα λουκάνικα. Τα αφαιρείτε από το τηγάνι και ρίχνετε σε αυτό σκόρδο, κρεμμύδι και πιπεριές και σοτάρετε καλά μέχρι να μαλακώσουν. Επιστρέφετε τα λουκάνικα στο τηγάνι, σβήνετε με κρασί, το αφήνετε να εξατμιστεί κατά το ήμισυ, χαμηλώνετε τη φωτιά  κι αφήνετε το φαγητό να σιγοβράσει 15 λεπτά σκεπάζοντας το τηγάνι. Όταν το φαγητό είναι έτοιμο αλατίζετε προσεκτικά- γιατί ίσως το λουκάνικο να είναι ήδη αλμυρό- , ανακατώνετε και σερβίρετε αμέσως.

Ο Λουίτζι φεύγει ευχαριστημένος από το εστιατόριο. Έχει φάει καλά, με το γιο του τα έχουν βρει, το σχέδιο εκδίκησης είναι σε πλήρη εξέλιξη. Μια ήρεμη νύχτα τον περιμένει.

Η ταινία του Bob Giraldi παίζει σε διάφορα ταμπλό, διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται, η παλιά Νέα Υόρκη προσπαθεί να τα βρει με τη νέα, υπάρχει το κωμικό στοιχείο, υπάρχει το δραματικό, όμορφα κινηματογραφημένες εικόνες μέσα κι έξω από το εστιατόριο, με πιο εντυπωσιακές εκείνες μέσα στην κουζίνα, ένταση, πανικός, ωραίοι χαρακτήρες που δίνουν τη δική τους πινελιά στην ταινία και τέλος μια σκηνή μαφιόζικης εκτέλεσης που μοιάζει να έγινε ως φόρος τιμής στον Martin Scorsese.



Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run