Στην National Gallery η πλειοψηφία των επισκεπτών είχε στριμωχτεί - ως είθισται- μπροστά στα πιο διάσημα εκθέματα της Πινακοθήκης, αναγκάζοντας εμάς, τους αγοραφοβικούς, να βρίσκουμε καταφύγιο στις αίθουσες όπου κρέμονταν λιγότερο δημοφιλή αριστουργήματα που δεν προσέλκυαν τα "μαινόμενα για τέχνη" πλήθη. Κάπως έτσι -σε μια σχεδόν άδεια αίθουσα- με τράβηξε το βλέμμα ενός κομψού κυρίου (κομψός τουλάχιστον για τα δεδομένα του 17ου αιώνα), το πορτραίτο του οποίου κρεμόταν σε μια γωνιά, ένα πορτραίτο που έμοιαζαν να αγνοούν όσοι περνούσαν από μπροστά του. Πλησίασα. Και μετά πλησίασα όσο μπορούσα, γιατί πραγματικά ήταν ένα από το πιο όμορφα πορτραίτα που έχω δει, όχι τόσο το πρόσωπο, όσο η απόδοση των χαρακτηριστικών του ήταν γοητευτική, και σίγουρα κάπου το είχα δει, σε κάποιο βιβλίο, σε κάποια ιστοσελίδα, αλλά live μπροστά μου ένιωθα να μαγνητίζομαι από εκείνο το βλέμμα, στάθηκα μπροστά του κάμποση ώρα εντυπωσιασμένη από την ομορφιά των ματιών, τη διαύγεια των χαρακτηριστικών του προσώπου, και εν τέλει όχι τυχαία, γιατί όπως έλεγε κι η καρτέλα με τα στοιχεία του πίνακα : "In this animated portrait the young Van Dyck uses varied brushstrokes to convey the textures of skin and hair. Touches of white suggest the moistness of the eyes and lips."
Επρόκειτο για το πορτραίτο του Φλαμανδού εμπόρου Cornelis van der Geest ζωγραφισμένο από τον επίσης Φλαμανδό Anthony van Dyck γύρω στα 1620. Με εξιτάρισε η περίπτωση van Dyck εκείνο το πρωινό, έτσι άφησα στην ησυχία του τον κομψό κο. Cornelis και βάλθηκα να ψάχνω για τα υπόλοιπα πορτραίτα του ζωγράφου που κρέμονταν στην Πινακοθήκη. Παραδόξως κανείς δεν είχε παρόμοια σκέψη εκείνη την ημέρα κι έτσι ο αγοραφοβικός μου εαυτός απόλαυσε το μικρό αυτοσχέδιο αφιέρωμα στον Φλαμανδό καλλιτέχνη.
Αλλά λίγες μέρες μετά, έμαθα ότι κι ο κος. Charlie Mortdecai εκτιμούσε τα μάλα τα πορτραίτα του Anthony Van Dyck! Ποιος είναι όμως ο κος. Mortdecai, θα αναρωτιέστε; Πρόκειται για έναν φλεγματικό Βρετανό εστέτ art dealer, πρωταγωνιστής μιας μικρής σειράς αστυνομικών βιβλίων του Kyril Bonfiglioli και -για να είμαι ειλικρινής- με τον κο. Mortdecai γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία, όταν μια μέρα μπήκα σε ένα κατάστημα Foyles για να αγοράσω κάποια βιβλία και στο τμήμα των αστυνομικών μυθιστορημάτων έτυχε και τον συνάντησα. Άγνωστος ο κύριος, δεν είχα ακούσει ξανά γι' αυτόν, αλλά το κομψό εξώφυλλο ("never judge a book by its cover", ξέρω, ξέρω) κι η σύντομη περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, με τον εύγλωττο τίτλο "Dont Point That Thing Me, υποσχόταν πολλά.
Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο στο ταξίδι της επιστροφής, ξεσπώντας πολλές φορές σε γέλια με τις, μοναδικής ευστοχίας, (αυτο)σαρκαστικές ατάκες του Charlie Mortdecai και -φευ!- προκαλώντας εκνευρισμό στην κυρία που καθόταν δίπλα μου και που δεν αισθανόταν καθόλου καλά με τις αναταράξεις πάνω από το Βέλγιο!
Σε κάποια φάση, στο βιβλίο, ο Mortdecai επισκέπτεται την Εθνική Πινακοθήκη στην Washington (οι απίστευτες περιπέτειες του τον φέρνουν στις Η.Π.Α) κι εκεί μπροστά σε ένα πορτραίτο ζωγραφισμένο από τον Van Dyck αναφέρει ότι "that Van Dyck's work when he was in Genoa constitutes the best group of portraits in the world". Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Charlie σχολιάζει θετικά κάτι. Είρων, πονηρός, αδίστακτος, έχει πολλά "προτερήματα" ο κος. Mortdecai! Είναι όμως και γκουρμέ! Ω, ναι! (Εκτός από τον θαυμασμό για τα πορτραίτα του Van Dyck μοιραζόμαστε και την αγάπη για το φαγητό) Οι αναφορές σε φαγητό και ποτό είναι πολλαπλές και λεπτομερείς. Ο ίδιος ζει σε μια από τις ακριβές γειτονιές του Λονδίνου, στην Grosvenor Square και συνηθίζει να τρώει στα ιδιωτικά club της περιοχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σνομπάρει το απλό φαγητό της εργατικής τάξης- σε μια σκηνή απολαμβάνει λίγο βουτυρωμένο ψωμί με ζαμπόν Spam που του προσφέρεται.
Δεν ξέρω πώς θα του φαινόταν η επίσκεψη σε μια gastro pub, τάση που εμφανίστηκε πολύ μετά την έκδοση του βιβλίου (1973). Εμένα προσωπικά μου αρέσει το concept των gastro pub, κι έτσι ψάχνοντας στο Time Out London για ανάλογα μαγαζιά στην περιοχή του Bloomsbury, έπεσα πάνω στο Norfolk Arms. Η οποία gastro pub έχει και ελληνικό χρώμα (ή γεύση καλύτερα!) μιας και το μενού είναι πινελιές από την Μεσόγειο, tapas, μεζέδες, λίγο Ιταλία, λίγο Ελλάδα και Κύπρο, Ισπανία κλπ. Ο σερβιτόρος μας ήταν Έλληνας, "βρήκε ο γύφτος τη γενιά του...", και πραγματικά χαρήκαμε, εμείς κι αυτός, και μας αποκάλυψε ότι ο ιδιοκτήτης ήταν Κύπριος και ότι αρκετά προϊόντα για τα πιάτα του μενού έρχονταν από την Ελλάδα. Όπως το χωριάτικο λουκάνικο σε ένα πιάτο που δοκίμασα, πολύ απλό σε σύλληψη αλλά τρομερά νόστιμο: Ελληνικό πικάντικο χωριάτικο λουκάνικο με ρατατουίγ! Εννοείται ότι θα το έφτιαχνα με την επιστροφή στα πάτρια εδάφη (το έφτιαξα) κι επίσης εννοείται ότι συνιστώ ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη στο Norfolk Arms, αλλά καλού κακού κάντε κράτηση, γινόταν το αδιαχώρητο! Ό,τι δοκιμάσαμε ήταν πεντανόστιμο! Όπως -ήδη έγραψα- αυτό το πιάτο:
Χωριάτικο λουκάνικο με ρατατουίγ
(Βερσιόν alla Crispy σε πιάτο της gastro pub Norfolk Arms)
200-250 γρ. χωριάτικο λουκάνικο (χρησιμοποίησα εκείνο με πράσο της αλλαντοποιίας Στρεμμένου)
1 μικρό κρεμμύδι λευκό κομμένο σε λεπτές φέτες
1 σκελίδα σκόρδο κομμένη στα δύο
1 μελιτζάνα φλάσκα κομμένη σε κύβους (περίπου 1-2 εκ)
1 μεγάλο κολοκύθι κομμένο σε κύβους
1 κόκκινη πιπεριά Φλωρίνης κομμένη σε χοντρά κομμάτια
4 ώριμες τομάτες τριμμένες (ή 1 κουτί έτοιμη τριμμένη τομάτα)
1 κουταλιά πάστα τομάτας
1 κουταλάκι καφέ καυτερό μπούκοβο
ελαιόλαδο
αλάτι
Σε ένα μεγάλο τηγάνι με βαρύ πάτο, σοτάρουμε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και σε πολύ λίγο ελαιόλαδο το λουκάνικο. Προσέχουμε να σοταριστούν καλά όλα τα κομμάτια και να πάρουν λίγο χρώμα. Το βγάζουμε. Στο ίδιο τηγάνι προσθέτουμε λίγο ακόμα ελαιόλαδο. Ρίχνουμε το σκόρδο με το μπούκοβο, σοτάρουμε για λίγο. Προσθέτουμε το κρεμμύδι. Σοτάρουμε προσέχοντας να μην "αρπάξει". Βγάζουμε το σκόρδο και προσθέτουμε τα τρία λαχανικά. Σοτάρουμε ανακατεύοντας μαλακά. Μετά από λίγα λεπτά επαναφέρουμε το λουκάνικο στο τηγάνι, ρίχνουμε την τομάτα και την πάστα, ανακατώνουμε, χαμηλώνουμε κι αφήνουμε να σιγοβράσει. Στόχος μας είναι να γίνει μια πηχτή σάλτσα και τα λαχανικά να έχουν μαγειρευτεί al dente- μην παραμαλακώσουν. Συνιστώ προσοχή στο αλάτι γιατί καμιά φορά τα λουκάνικα είναι ήδη αρκετά αλμυρά. Δοκιμάστε κι ανάλογα προσθέστε.
Norfolk Arms Gastro Pub: 28 Leigh St., Bloomsbury
National Gallery Room 29
Charlie Mortdecai
ΥΓ: Αργότερα- έχοντας αγοράσει πια το βιβλίο- έμαθα ότι πέρσι γυρίστηκε ταινία βασισμένη στον χαρακτήρα του Mortdecai με πρωταγωνιστή τον Johnny Depp. Είναι ο τελευταίος ηθοποιός που θα σκεφτόμουν για τον ρόλο. Και καθόλου τυχαία, από κριτικές που διάβασα, η ταινία ήταν μια αποτυχία!
Νομίζω πως θα απολαύσω εξίσου το βιβλίο, το βάζω στα μελλοντικά προς αγορά. Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο με το συγκεκριμένο ήρωα?? Το πιάτο πολύ νόστιμο και κοντινό στα ελληνικά γούστα, άνετα το δοκιμάζουν ακόμα και οι πιο παραδοσιακοί. Άσε που αποτελεί τέλεια "κάλυψη" για όλα τα λαχανικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμαλία ναι, είναι το πρώτο βιβλίο στο οποίο εμφανίζεται ο Charlie Mordecai. Μετάνιωσα που δεν αγόρασα τα υπόλοιπα!!
ΔιαγραφήΞετρελάθηκα με τον συνδυασμό χωριάτικο λουκάνικο με όλα αυτά τα λαχανικά! Είναι πολλές φορές που κάτι παραδοσιακά πιάτα λαχανικών -πχ ρατατουίγ, μπριαμ- τα ψιλοβαριόμαστε σε κάποια φάση, οπότε προσθέτουμε το κατιτίς σε κρεατικό για να τα ανεβάσει!
καλημερα!! ααα μου ελειψε συνταγη μεταινια βιβλιο!! η ληθει αειναι οτι κοιτουσα τοση ωρα τη φωτο με το πορτραίτο και φαινεται τοσοαληθινο ! τοσο ζωντανο! μ αρεσουν μενα τα αστυνομικ αβιβλια κ θα το εχω υποψην ! δεν ηξερα οτι η ταιναι ηταν απ αυτο το βιβλιο αλλα ειχα διαβασει τα χειροτερα σχολια για αυτην κ τον τζονι ! οσο για το φαγητο υπεροχοοοο! πολυ καλη συνταγη !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναστασία τελικά είδα την ταινία! Ο Ντεπ χάλια στον υπερθετικό βαθμό, έχει σκοτώσει το ρόλο, όπως κι η Πάλτροου που παίζει τη γυναίκα του -και που δεν εμφανίζεται ως χαρακτήρας στο πρώτο βιβλίο που διάβασα εγώ. Κατά τ'άλλα τη βρήκα αρκετά διασκεδαστική κι ομολογώ ότι γέλασα σε κάποιες φάσεις!
ΔιαγραφήΕίδες καμιά φορά για να μην ακολουθείς το πλήθος, τι ανακαλύπτεις !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πορτραίτο εξαιρετικό. Κι όντως τα μάτια και τα χείλη φαίνονται ''υγρά''. Η τεχνική του ζωγράφου φοβερή.
Κι εμένα μου αρέσουν αυτά τα αστυνομικα βιβλία. Ωραία η επιλογή σου.
Το φαγητό πολύ ωραίο. Κάτι σαν ''σπετζοφάι'' αλλά με πιο πολλά λαχανικά. Η γλύκα των λαχανικών και η πικάντικη νότα του χωριάτικου λουκάνικου δίνει ένα φανταστικό πιάτο.
Φιλιά :)
Μάριον πάντα αποφεύγω τα πλήθη- μπορεί όντως να έχω λίγη αγοραφοβία! Βασικά δεν αντέχω αυτό το φαινόμενο που συναντά κανείς σε μουσεία όπου η συντριπτική πλειοψηφία στοιβάζεται μπροστά στα πιο διάσημα εκθέματα βγάζοντας ηλίθιες φωτογραφίες και κάνοντας πολύ θόρυβο! Είμαι ιδιότροπη το ξέρω!!!
ΔιαγραφήΝαι, όντως μπορείς να πεις ότι το πιάτο είναι ένα σπετζοφάι με περισσότερα λαχανικά!
Καλώς σε βρίσκω! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντυπωσιάστηκα κι εγώ με το πόσο ζωντανό φαίνεται το πορτραίτο αυτού του εμπόρου, όντως, τα χείλη ειδικά και τα μάτια του με την υγρασία είναι σαν αληθινά.
Και τα λουκανικάκια φαίνονται πολύ νόστιμα και πολύ εύκολα! Βέβαια, πολύ βαρύ φαγητό... Δεν τα προτιμώ στη διατροφή μας στο σπίτι.
Να είσαι καλά! Καλό σου βράδυ!
Μαρία καλημέρα και καλώς ήρθες!
ΔιαγραφήΕίναι όντως πολύ νόστιμο φαγητό, ε το θέλει όσο να'ναι το λουκάνικο- το οποίο δεν τρώμε κάθε μέρα αλλά πότε πότε το αναζητάμε γευστικά!