Μόνοι μας;

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω συχνά πυκνά σε άρθρα για άτομα τα οποία φεύγουν για το εξωτερικό εξαιτίας της κρίσης. Πολύς κόσμος φεύγει. Άλλοι με βαριά καρδιά κι άλλοι σιχτιρίζοντας αυτό που αφήνουν πίσω. Κι εμείς που μένουμε πίσω; Θα παλέψουμε με όλα αυτά που συνεπάγεται η κρίση. Η κρίση έχει αρχίσει και δείχνει τα δόντια της στα ράφια των καταστημάτων και δεν εννοώ μόνο τις αυξημένες τιμές. Πολλά εισαγόμενα προϊόντα είναι σε έλλειψη. Σε κατάστημα βιολογικών προϊόντων τις προάλλες, μια πελάτισσα επέμενε να αγοράσει την ιταλική της μαρμελάδα βερύκοκου και τον αγαπημένο της ιταλικό πελτέ. Και τα δύο προϊόντα ήταν σε έλλειψη κι έτσι η κυρία έφυγε με άδεια χέρια. Κι εγώ έμεινα με την απορία: Μα καλά, δεν κυκλοφορούν ελληνικές μαρμελάδες βερύκοκο; Πελτές ελληνικός δεν υπάρχει; Μέσα στο μυαλό μου άρχισε να πλάθεται η εικόνα μιας χώρας που εξ ανάγκης (ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας) καταναλώνει μόνο τα τρόφιμα που η ίδια παράγει. Η Ελλάδα τι παράγει; Τα πάντα! Ή σχεδόν τα πάντα για να μην θεωρηθούμε υπερβολικοί. Και  δεν θέλω να γενικεύσω αλλά παράγουμε καταπληκτικά πράγματα, απλά δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να τα γνωρίσουμε καλύτερα. Νόστιμα κι ολόφρεσκα ζαρζαβατικά και φρούτα, κρέατα κι αλλαντικά, σοκολατοειδή (έτρωγα Σοκοφρέττα της ΙΟΝ προ ημερών κι είχα ξεχάσει πόσο λαχταριστή είναι!) , ρύζι , ζυμαρικά, φοβερά όσπρια  και κυρίως κρασιά! Εδώ έχουμε την τύχη να διαθέτουμε πολύ ιδιαίτερες γηγενείς ποικιλίες που δίνουν πολύ ιδιαίτερα κρασιά. Και πιστέψτε με, υπάρχουν πολλά καλά ελληνικά κρασιά και θα τα ανακαλύψουμε αρκεί να ενδιαφερθούμε να ψάξουμε για αυτά. Προ ημερών έλαβα δύο κρασιά της οινοποιίας Κατώγι-Στροφιλιά (ευχαριστώ θερμά την κα.Δήμου!) από τα οποία το ένα δεν γνώριζα κι οφείλω να ομολογήσω ήταν μεγάλη έκπληξη! Ο ερυθρός οίνος ''Αύγουστος 2010''  είναι από αγιωργίτικο σταφύλι, φίνο , τυλιγμένο με αρώματα κόκκινων φρούτων, κομψό κι ήρεμο παρά τη νεαρή του ηλικία.

 Εκείνο το βράδυ που άνοιξα το μπουκάλι είχα όρεξη για μακαρονάδα. Μια μακαρονάδα πληθωρική, με υλικά ελληνικότατα κι απολαυστικότατη!

Σπαγγετάδα με χωριάτικο μοσχαρίσιο λουκάνικο και μανιτάρια 

Υλικά για 4 άτομα

400 γρ ζυμαρικά της αρεσκείας σας. Εκείνο το βράδυ δοκίμασα κάτι υπέροχα ζυμαρικά χιώτικα με ντομάτα, βασιλικό και σκόρδο! Εξαιρετικά! (Αν ήταν πιο φθηνά θα έβαζα μερικά θαυμαστικά ακόμα!)
400 γρ ελληνικά χωριάτικα μοσχαρίσια λουκάνικα
200 γρ μανιτάρια ελληνικά (Έμαθα ότι τώρα τελευταία προτιμάτε κάτι μανιτάρια από την Πολωνία! Ε όχι βρε παιδιά μου! Είπαμε ξενομανία τέλος! Επιτέλους! Τα ελληνικά μανιτάρια είναι υπέροχα!)
1 κρεμμύδι
1 καρότο
3 κρεμμυδάκια φρέσκα
λίγο φρέσκο μαϊντανό
4 κουταλιές πελτέ (ελληνικό)
2/3 ποτήρι φρέσκο πλήρες γάλα (ελληνικό)
λίγο ελαιόλαδο
αλάτι
πιπέρι
σκληρό τυρί (ελληνικό) της αρεσκείας σας. Κεφαλοτύρι, κεφαλογραβιέρα απ'όλα έχει ο μπαξές!

Καθαρίζετε και ψιλοκόβετε σε λεπτές φετούλες τα μανιτάρια. Ψιλοκόβετε τα λουκάνικα. Καθαρίζετε και ψιλοκόβετε το κρεμμύδι, το φρέσκο κρεμμυδάκι, το καρότο και το μαϊντανό. Περάστε τα όλα μαζί από τη μουλινέτα για καλύτερα αποτελέσματα. Σε ένα βαθύ τηγάνι σωτάρετε σε λίγο λάδι τα τέσσερα υλικά που προαναφέραμε. Προσθέτετε τα μανιτάρια. Αφού σωταριστούν, προσθέτετε τα λουκάνικα. Σωτάρετε για λίγα λεπτά ακόμη, προσθέτετε τον πελτέ τον οποίο θα έχετε διαλύσει σε ένα ποτήρι νερό , το γάλα κι αφήνετε τη σάλτσα να σιγοβράσει.
Βράζετε σε μια κατσαρόλα άφθονο αλατισμένο νερό. Μόλις βράσει ρίχνετε τα ζυμαρικά της αρεσκείας σας και τα μαγειρεύετε al dente.

Τα στραγγίζετε και τα σερβίρετε με τη σάλτσα, η οποία εν τω μεταξύ θα έχει δέσει πολύ όμορφα και με άφθονο φρεσκοτριμμένο πιπέρι και τυρί! Και με ένα ποτήρι ''Αύγουστος 2010''!


Φαντάζομαι ότι θα είναι δύσκολα από εδώ και πέρα. Για πολλούς λόγους. Για τους δικούς μας ανθρώπους που αποφάσισαν να μας αφήσουν πίσω (και πονά πολύ πιστέψτε με) , για τους αθλιότατους μισθούς που θα αμειβόμαστε, γιατί θα ζούμε σε μια χώρα που θα παλεύει με νύχια και δόντια να τα βγάλει πέρα, μια χώρα προδομένη από τους άνανδρους, άπληστους κι ανίκανους πολιτικούς της. Το μόνο που μένει είναι να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Στηρίξτε τα ελληνικά προϊόντα.


ΥΓ.: Στην επόμενη ανάρτηση θα μιλήσω για το δεύτερο κρασί από το Κατώγι- Στροφιλιά που είχα την τύχει να δοκιμάσω και θα ευχαριστήσω μια πολύ καλή μπλογκο-φίλη για ένα βραβείο!