Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Σινέ seventies.

Μια μικρή και σύντομη -πολύ σύντομη- περιήγηση στον κινηματογράφο της δεκαετίας του 70.


Η πρώτη μου κινηματογραφική εμπειρία ήταν προς τα τέλη της δεκαετίας αυτής όταν οι γονείς μου μάς πήγαν σε ντράιβ-ιν , κάπου στη Μελβούρνη , να δούμε την ταινία ''JAWS''. Βέβαια η συγκεκριμένη ταινία δεν ήταν αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ''μια ευχάριστη οικογενειακή ταινία'' κι υπήρχε ήδη ο φόβος για τα αδηφάγα εκείνα πλάσματα μιας κι οι θάλασσες της Αυστραλίας είναι ...αγαπημένη κατοικία τους! Μετά την προβολή της ταινίας το μπάνιο στη θάλασσα δεν ήταν πια το ίδιο...
Η ταινία αυτή αποτελεί την απαρχή ενός κινηματογραφικού φαινομένου που ξεκίνησε τη δεκαετία του 70 , το φαινόμενο των blockbuster movies κι όπως πολύ σωστά μου είχε επισημάνει ο tom σε προηγούμενο σχόλιό του, ο Spielberg θεωρείται κατα κάποιο τρόπο υπεύθυνος για την εξάρτηση του Hollywood από τις τεχνολογίες που υιοθετήθηκαν από δημιουργούς blockbuster. Εν τω μεταξύ εκτός από ''Τα σαγόνια του καρχαρία '' ο Spielberg εκείνη τη δεκαετία είχε κι άλλη μία τεράστια εισπρακτική επιτυχία, τις ''Στενές επαφές τρίτου τύπου''.

Όμως, το φαινόμενο blockbuster , δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό στα κινηματογραφικά δρώμενα της δεκαετίας του 70. Πολλά -ή μάλλον σχεδόν όλα!- άλλαξαν. Η θεματολογία των ταινιών , το ύφος των δημιουργών , γενικά παρατηρεί κανείς μια πιο τολμηρή γραφή κι υπάρχει μια μεγαλύτερη ελευθερία εκφράσεων. Οι κωμωδίες δεν είναι πια το ίδιο , τα μιούζικαλ στην κυριολεξία ανατρέπονται , στις Η.Π.Α το πολιτικό θρίλλερ γνωρίζει τεράστια άνθηση εκεί που παλιότερα ταινίες του είδους ήταν ελάχιστες , υπάρχει περισσότερο σεξ κι οι αντίστοιχες σκηνές γίνονται πιο τολμηρές , υπάρχουν αρκετοί δημιουργοί , ιδιαίτερα στην Ευρώπη , που φθάνουν στο απόγειό τους, νέες τεχνολογίες εντάσσονται στη δημιουργία ενός φιλμ , η χρήση της κάμερας αλλάζει- παίζουν πια πολύ οι νευρικές εικόνες από κάμερες κρατημένες στο χέρι. Εν τέλει μοιάζει να είναι μια δεκαετία που κινηματογραφικά -κι όχι μόνο- έχει πολλά να πει , μάλλον να φωνάξει και δυνατά μάλιστα. Έχει κάτι το κραυγαλέο -πάντα με την καλή έννοια. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ώθησε το σινεμά -και τις λοιπές τέχνες- να αποκτήσουν στάσεις κι εκφράσεις πιο ριζοσπαστικές εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή. Μια απάντηση είναι ότι προφανώς οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες αλλά και τα γεγονότα βοήθησαν (πολλά από τα οποία είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη δεκαετία) , η Αμερική εν τω μεταξύ σπαρασσόταν από τον πόλεμο του Βιετνάμ και το σκάνδαλο Watergate δύο γεγονότα που την πλήγωσαν βαθιά , στην Ευρώπη τρομοκρατικές οργανώσεις έδιναν το παρόν και γενικά δινόταν η εντύπωση ότι ο κόσμος είχε ''μπουχτίσει'' από την μεταπολεμική ευημερία,την κοινωνική υποκρισία -τελικά δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα-, την υστερία του Ψυχρού Πολέμου.




Πάμε όμως να δούμε μερικά χαρακτηριστικά κινηματογραφικά δείγματα της δεκαετίας του 70:




Πρωτ'απ'όλα ας ξεκινήσουμε από τους ίδιους τους σκηνοθέτες. Είδαμε τον κο. Blockbuster , ας δούμε τώρα εκείνον τον σκηνοθέτη που μάλλον έδωσε τις πιο εμβληματικές ταινίες της εποχής εκείνης. Francis Ford Coppola : η ''Συνομιλία'' αλλά κυρίως ''Νονός'' και ''Νονός Μέρος ΙΙ'' , και φυσικά την ''Αποκάλυψη τώρα''. Οι ταινίες αυτές είναι από μόνες τους μια ολόκληρη ιστορία , ό,τι κι αν πει κανείς είναι λίγο κι ασήμαντο μπροστά στο μεγαλειώδες των ταινιών αυτών. Και τι να πει κανείς για τον πρωταγωνιστή τους...



Ο Martin Scorsese - ο έτερος ιταλοαμερικανός σκηνοθέτης που διέπρεπε τότε-σκηνοθέτησε τους ''Κακόφημους δρόμους'' , τον ''Ταξιτζή'' & το ''New York , New York''. Δε χρειάζεται να πω ποιος ήταν ο κοινός παρανομαστής των ταινιών αυτών! Εκείνη τη δεκαετία ο Scorsese σκηνοθέτησε και το μουσικό ντοκιμαντέρ ''The last waltz''.

O forever αγαπημένος αυτού του blog , μετά από κάποιες screwball κωμωδίες παρέδωσε τις δύο , μάλλον , κορυφαίες ταινίες του , το ''Manhattan'' και το ''Annie Hall''. Ένας άλλος πολύ αγαπημένος σκηνοθέτης ο Τζων Κασσαβέτης δίνει μια σειρά από κορυφαίες ταινίες όπως ''The killing of a chinese bookie'' , ''A woman under influence'' , ''Opening night'' οι δύο τελευταίες με τις συγκλονιστικές ερμηνείες της Τζίνα Ρόουλαντς.

Ένας ηθοποιός που εμφανίστηκε σε πολύ σημαντικές ταινίες τη δεκαετία του 70 είναι ο Dustin Hoffman. Τον χρησιμοποιώ ως όχημα για να περάσω στα πολιτικά θρίλλερ της εποχής. Ο εν λόγω ηθοποιός έπαιξε στο περίφημο ''Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου'' του Άλαν Πάκουλα με τον Robert Redford. Ερμηνεύουν τους δύο δημοσιογράφους της Washington Post που κατάφεραν να ξεσκεπάσουν το σκάνδαλο Watergate. Από τις αγαπημένες μου ταινίες. Μια άλλη ταινία του Pakula που μού αρέσει ιδιαίτερα είναι η ''Υπόθεση παραλλαξ'' , ταινία που ακόμα και τώρα με βαραίνει το δυσοίωνο τέλος της. Και φυσικά είχε γυρίσει τότε το ''Klute''. O Hoffman εν τω μεταξύ, στα 70es είχε παίξει σε περίφημες ταινίες όπως '' Το μεγάλο ανθρωπάκι'' , ''Ο Πεταλούδας'' , ''Midnight cowboy'' και φυσικά στο πολιτικό θρίλλερ ''Marathon man''. Yπάρχει ένα inside joke από την ταινία αυτή. Ο Hoffman για να δείχνει πολύ βασανισμένος από τα μαρτύρια του δόκτορος Ζελ (Laurence Olivier), έμεινε άγρυπνος δυο νύχτες (παιδί της μεθόδου γαρ...) κι ο Olivier βλέποντάς τον σε άθλια κατάσταση γύρισε και του είπε : ''Τry acting...It's much easier'' !!! (Μεγάλε Laurence...έγραψες!!!). Λοιπόν πάλι θα χρησιμοποιήσω τον Dustin ως όχημα για να περάσω αυτή τη φορά στην Ευρώπη . Στην Αγγλία ο Hoffman έπαιξε στα '' Αδέσποτα σκυλιά''. Τη θυμάστε την ταινία; Δεν ξεχνιέται κι εύκολα... Εδώ στην Αγγλία ο ιδιοφυής κος. Στάνλι Κιούμπρικ γύρισε άλλη μια εμβληματική ταινία των 70es, το ''Κουρδιστό πορτοκάλι''. Έχω την εντύπωση ότι η ταινία ακόμη και τώρα μετά από τόσο χρόνια προκαλεί και προβληματίζει. Το 75 σκηνοθέτησε τον ''Barry Lyndon'' , μια εικαστικά τέλεια ταινία , τα πλάνα της πραγματικά θυμίζουν ζωγραφικούς πίνακες. Στην υπόλοιπη Ευρώπη όμως τι συνέβαινε; Στη Γαλλία έχουμε τον Ισπανό Μπουνιουέλ στη θαυμάσια γαλλική του περίοδο με τις ταινίες ''Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας'' , το ''Φάντασμα της Ελευθερίας'' , το ''Σκοτεινό αντικείμενο του πόθου'' . Το παιδί της nouvelle vague ο Φρανσουά Τρυφώ κέρδιζε Όσκαρ για την ''Αμερικάνικη νύχτα'' αλλά πρωταγωνιστούσε και στις ''Στενές επαφές τρίτου τύπου'' του Spielberg. H χώρα που πραγματικά δείχνει να είναι στα επάνω της εκείνη τη δεκαετία είναι η Γερμανια. Από το Σλέντορφ με ''Το ταμπούρλο'' , στον αγαπημένο Φασμπίντερ με το ''Ο φόβος τρώει τα σωθικά'' και το ''Γάμο της Μαρίας Μπράουν'' , τον Χέρτσογκ με εκείνη την πανέμορφη μεταφορά του μύθου του ''Νοσφεράτου' 'με τον αγαπημένο του πρωταγωνιστή , τον Κλάους Κίνσκι. Και φυσικά ο Βέντερς με την ''Αλίκη στις πόλεις'' και τον ''Αμερικανό φίλο''. Στην Ιταλία η αίσθηση είναι ότι η γλυκόπικρη comedia γίνεται πιο πικρή , βλέπε ''Ο ανθρωπάκος'' αλλά κι εκείνο το πικρότατο ''Βίαιοι , βρώμικοι και κακοί''. Από την άλλη οι μεγάλοι του ιταλικού σινεμά είναι εδώ , ο Βισκόντι με ''Τον θάνατο στη Βενετία'' , ο Παζολίνι με το ''Δεκαήμερο'' , τις ''Ιστορίες του Κάντερμπερι'' , το ''Σαλό'' και μετά...ο θάνατός του...
Και τέλος υπάρχει εκείνος ο Ιταλός, ο κος .Μπερτολούτσι , με το περίφημο ''Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι''. Και πλέον, μετά το ''τανγκό'' αυτό, οι ερωτικές σκηνές δεν είναι πια οι ίδιες . Μια αγαπημένη μου ταινία των 70es , το ''Don't look now'' του Νίκολας Ρεγκ με τους Julie Christie & Donald Sutherland , περιέχει μια από τις ομορφότερες σκηνές ερωτικής συνεύρεσης από καταβολής κινηματογράφου που φημολογείται ότι ήταν αληθινή.

Στον επίλογο μια αναφορά στη χώρα μας , κινηματογραφικά πάντα . Φαντάζομαι ότι η ταινία που δεσπόζει εκείνη την εποχή είναι ο ''Θίασος'' του Αγγελόπουλου, όπως επίσης κι οι δικές του ταινίες η ''Αναπαράσταση'' κι ''Οι μέρες του 36''. Κι ο Παντελή Βούλγαρης βέβαια , με το ''Προξενιό της Άννας'' και το ''Ηappy Days''. Η περίφημη ελληνική κωμωδία μάλλον παρέδωσε πνεύμα εκείνη τη δεκαετία και το έριξε στο ...πλουμιστό μιούζικαλ. Μιας κι είπα μιούζικαλ , αυτό το είδος κι αν άλλαξε μες τη δεκαετία . Πάνε τα ''Singin' in the rain'' και ''somewhere over the rainbow'' κι άλλα τοιαύτα ρομαντικά. Τώρα έχουμε το ''Cabaret'' και το ''Rocky Horror Picture Show''!



Κι ύστερα ήρθαν τα eighties...



Υ.Γ. 1 : Προφανώς το μικρό αυτό αφιέρωμα είναι ελλειπέστατο και περιμένω από εσάς να με βοηθήσετε να συμπληρώσω κάποια κενά και να μού θυμίσετε ταινίες ή καταστάσεις που δεν ανέφερα. Όπως επίσης θα ήθελα να μου γράψετε ποια είναι η αγαπημένη σας 70es ταινία και ποια θεωρείτε την κορυφαία της δεκαετίας (δε χρειάζεται να ταυτίζονται).



Υ.Γ. 2 : Οφείλω να σας πω πώς έληξε άδοξα εκείνη η πρώτη φορά στο σινεμά. Αφού τελείωσε η ταινία του Spielberg , οι γονείς αποφάσισαν να δουν και την επόμενη ταινία που θα προβαλλόταν , νομίζοντας ότι ήταν κωμωδία. Η πρώτη -και τελευταία...- σκηνή που θυμάμαι από εκείνη την ταινία είναι μια εντυπωσιακή , ψηλή ξανθιά , γυμνή που φορούσε όλο κι όλο ένα ζευγάρι μπότες μέχρι τους γλουτούς , να μοιράζει λουκάνικα Φραγκφούρτης στην εξίσου γυμνή - και μάλλον χαρούμενη- παρέα της! Εννοείται ότι οι γονείς μου μετά το αρχικό σοκ έφυγαν άρον άρον , ο πατέρας μου παρ'ολίγο να παρασύρει το ηχείο φεύγοντας με το αυτοκίνητο, ενώ η μητέρα μου έσπρωχνε τα κεφάλια μας προς τα κάτω! Τώρα που το σκέφτομαι κι οι τσόντες πρέπει να γνώρισαν τεράστια άνθηση τη δεκαετία του 70 .



Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...

16 σχόλια:

  1. δεν εντόπισα τις παρακάτω (ποικιλία ειδών που άφησαν εποχή)

    κουρδιστο πορτοκάλι
    φωλιά του κούκου
    easy rider
    νονός
    σερπικο
    Εμανουέλα
    Soylent Green
    Saturday night fever
    Taxi driver
    Εξορκιστής

    καλύτερες θεωρώ τις δυο πρώτες που έγραψα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. tyler, από αυτές που αναφέρετε στην ανάρτηση αναφέρω : Κουρδιστό πορτοκάλι, Νονός , Ταξιτζής. Τις υπόλοιπες -άκρως ενδιαφέρουσες όλες , τον Εξορκιστή πώς τον ξέχασα;- δεν τις αναφέρω κι ευχαριστώ για την επισήμανση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλά τώρα έπεσα στις σινεαυθεντίες! η crispy είναι επιπέδου ΜΙΤ, ο tyler γέηλ, και έρχομαι εγώ από τη Βιομηχανική Πειραιά να τους πιάσω!!!! Αν είναι δυνατόν!
    Σοβαρά τώρα:
    crispy συγχαρητήρια πολύ καλή η περιήγηση σου στα '70ς και αριστουργηματικός ο τρόπος που μπαίνεις στο θέμα με εκείνο το ντράϊβ ιν με το οποίο και το κλείνεις στο τέλος....τσοντικώς!
    Συμφωνώ με την επιλογή των ταινιών -τις έχω δει εκτός από καναδύο- είναι όλες από πολύ καλές μέχρι αριστουργήματα. Οι διαβαθμίσεις συγκίνησης που προκάλεσαν στον καθένα μας πιστεύω είναι υποκειμενικό και δευτερεύον θέμα. Μια χρονική -αν και οριακά είσαι μέσα- διόρθωση που θέλω να κάνω είναι για τον "καουμπόϋ του μεσονυκτίου": είναι ταινία του '69. Και αφού σε συγχαρώ και πάλι που θυμήθηκες τον ξεχασμένο Παζολίνι, τον Κασσαβέτη και αυτή την εργάρα "Μετά τα μεσάνυχτα" με τον Σάδερλαντ και την Κρίστι που μ'έχει στοιχειώσει: την έχω δει πάνω από 5 φορές και πάντα νοιώθω να με διαπερνάει ένα θρόϊσμα μεταφυσικού φόβου μ' εκείνη την παράξενη γυναίκα στη γόνδολα! θέλω να προσθέσω και εγώ με τη σειρά μου κάποιες ταινίες της ίδιας εποχής που με αγγίξανε:
    1.ΜASH, αυτή η τρελή κωμωδία που ήταν πολύ πρωτοπόρα για εκείνη την εποχή και μιας και μιλάμε για κωμωδίες
    2.Τίς δυο ταινίες των Μόντυ Πάϊθον: "Οι ιππότες της ελεεινής τραπέζης" και "η ζωή του Μπράϊαν"
    3."Ο άνθρωπος από τη Γαλλία" του Φρίντκιν.
    4.Μιας και θυμήθηκες τον Χέρτσογκ υπάρχει και το "Αγκίρε".
    5.Το "Τσαϊνατάουν" του Πολάνσκι αλλά και το "Σύνδρομο της Κίνας" του Μπρίτζες, την πρώτη οικολογική ταινία.
    6. Το "Λακομπ Λυσιέν" του Λουί Μάλ, μια εργάρα για τη ζωή ενός συνεργάτη των γερμανών.
    7. "Η παράσταση αρχίζει" του Μπομπ Φος με τον Ρόϋ Σάϊντερ που πέθανε πέρισυ.
    8. "Ο πατέρας αφέντης" των αδελφων Ταβιάνι.
    9. Το "Άμαρκορντ" του Φελλίνι
    10. Οι ταινίες του Μπέγκμαν: "Πρόσωπο με πρόσωπο" και "το αυγό του φιδιού". και
    11. Η καλύτερη ίσως για μένα ταινία της δεκαετίας -εκτός και αν ξεχνάω κάποια άλλη καλύτερη- νομίζω πως είναι "Το δέντρο με τα τσόκαρα" του Ερμάνο Όλμι.
    Αυτά προς το παρόν και συνεχίζουμε.

    ΥΓ: Γράφω τους τίτλους όπως παίχτηκαν στην ελληνική τους απόδοση, γιατί έτσι μου έχουν σφηνωθεί στο μυαλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. navarino-s καλησπέρα. Αν είμαστε τα πανεπιστήμια που αναφέρετε τότε σίγουρα εσείς είστε Harvard!
    Kαταρχήν να σας ευχαριστήσω πολύ για τις παρατηρήσεις και τις ταινίες που αναφέρετε και οι οποίες συμπληρώνουν το ''παζλ'' και να πω ότι 1)με συγκινεί η τελική σας επιλογή και 2)χαίρομαι ιδιαίτερα που αρέσει και σε σας το ''Μετά τα μεσάνυχτα''. Το σκέφτηκα αργότερα ότι από την ανάρτησή μου λείπουν κωμωδίες , ταινίες τρόμου και ξέχασα για έναν ακατανόητο λόγο να αναφέρω την τότε φιλμογραφία ενός πολύ αγαπημένου ηθοποιού , του Τζακ Νίκολσον!
    Υ.Γ.:Τελείωσα τα ''Φορτηγά'' κι ειλικρινά είναι από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει.Στην κυριολεξία το ευχαριστήθηκα , το ''ρούφηξα''. Και γέλασα-δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου εκείνη τη σχολική εκδρομή!- και συγκινήθηκα. Ευχαριστώ και πάλι και πραγματικά εύχομαι να υπάρξει συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. το άρθρο είναι εξαιρετικό και διακρίνω και επιρροές από "Φορτηγά" ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. tyler , πραγματικά αυτό σκεφτόμουν !!! Ναι , το ομολογώ έχω επηρεαστεί από τα ''φορτηγά'' κι ειλικρινά είναι από τα καλύτερα -δομικά & θεματολογικά- βιβλία με μικρές ιστορίες που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θυμήθηκα και εγώ μια ιστορία με drive in: Τέτοια εποχή αρχές του '80 επιστρέφουμε από μπάνιο στη Ραφήνα με το αμάξι ενός φιλικού ζευγαριού. Αυτοί μπροστά και εγώ με την Ελένη πίσω. Είναι η ώρα που σουρουπώνει και στο ύψος της Βάρης βλέπουμε το drive in, δεν έχουμε ξαναπάει και λέμε να μπούμε. Πλησιάζουμε στο ταμείο, είναι μια κοπέλα και τότε διαπιστώνουμε ότι δεν μας φτάνουν τα λεφτά. Οπότε ψιθυρίζω στο αυτί του οδηγού να της πει ότι εγώ είμαι τυφλός και να μας κόψει 3 εισιτήρια. Η ταμίας προς στιγμή τα χάνει και μετά τηλεφωνεί κάπου, μάλλον στο αφεντικό της: "Είναι μια παρέα 4 ατόμων και θέλουν να κόψουν 3 εισιτήρια γιατί ο ένας είναι τυφλός". Και έρχεται η απάντηση: "ΟΚ"!
    Το έργο είναι καρατσοντάρα μόνο ρε γαμώτο που δεν θυμάμαι την υπόθεση!!!!!!!! Θυμάμαι όμως κάτι από τους θεατές που είναι απίστευτο: Δίπλα μας στεκόταν ένα ταξί στο οποίο επέβαινε καθήμενη στο πίσω κάθισμα μια μεσόκοπη κυρία και το ταξίμετρο δούλευε κανονικά στην αναμονή. Ήταν ανοιχτά τα παράθυρα λόγω ζέστης και ακουγόταν χρακ...χρακ...χρακ...ο χαρακτηριστικός ήχος του ταξίμετρου, ήταν από εκείνα τα μεγάλα που τα κούρντιζαν με το χέρι.


    ΥΓ: Για τα Φορτηγά τώρα. Υπάρχει η εξής ιστορία, αφού τα έχεις πρόσφατα θα θυμάσαι κάποια πράγματα,:
    Ο γιός του Σταματέλου που είχε το καφενείο του σινεμά, Γιώργος Καλογερόπουλος το όνομα του,σπούδασε στο πανεπιστήμιο Κολούμπια κινηματογράφο -είχε μάλιστα καθηγητή τον αγαπημένο σου Χέρτζοκ- και όπως γράφω στο βιβλίο όταν πήγαμε στη Ν. Υόρκη μας φιλοξένησε στο σπίτι του. Έμεινε κάποια χρόνια στην Αμερική, ξέρει πολύ κόσμο είναι και φίλος του Σκορτσέζε, και όταν επέστρεψε, μέσω του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ δημιούργησε και οργάνωσε τις "Νύχτες Πρεμιέρας" που παίζονται και σήμερα με μεγάλη επιτυχία. Μετά, επειδή διαπίστωσε ότι ο ελληνικός και γενικώτερα ευρωπαϊκός κινηματογράφος χωλαίνει στον τομέα σεναρίου δημιούργησε το MFI "Mediterranean Film Institute" στο οποίο δυο φορές το χρόνο -Ιούνιο Νίσυρο και Οκτώβρη Σάμο- γίνεται δούλεμα σεναρίων και διδάσκουν καθηγητές του Κολούμπια. Μαθητές είναι σκηνοθέτες από Ελλάδα Ευρώπη Βαλκάνια Μέση Ανατολή. Ένα τους σενάριο, το "Πέρα από την Αφρική" τιμήθηκε με Όσκαρ! Μπορεί να σε κούρασα μέχρι εδώ αλλά το ψητό είναι στο τέλος: Ε! αυτοί έχουν καπαρώσει τα Φορτηγά για ταινία!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. navarino-s καλημέρα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες φορές , διαβάζοντας το βιβλίο, πέρασε από το μυαλό μου ακριβώς αυτό το πράγμα: ότι θα γινόταν μια εξαιρετική ταινία! Μάλιστα χθες , τελειώνοντας το, έπιασα να σκέφτομαι αν ήμουν σκηνοθέτης πώς θα τελείωνα την ταινία. Αν μπορείτε ζητήστε τους να μην κόψουν την ιστορία με τη σχολική εκδρομή!(πολύ θα ήθελα να δω αν θα τη φανταστεί ο σκηνοθέτης όπως τη φαντάστηκα εγώ!). Πραγματικά χαίρομαι παρα πολύ γι'αυτήν την είδηση και μπράβο στον κο. Καλογερόπουλο για την πολύ σημαντική δουλειά που κάνει.
    Υ.Γ.1: Έχω την εντύπωση ότι τα ντράιβ-ιν δεν ''έπιασαν'' ποτέ στην Ελλάδα και μάλλον ταυτίστηκαν με τσόντες. Ωραίο το κόλπο με τον ''τυφλό''!
    Υ.Γ.2: Πως το πιάσατε ότι έχω αδυναμία στον Χέρτσογκ; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν θα με χαρακτήριζα σινεφίλ αλλά ξέχασες να αναφέρεις τις ταινίες των Star wars.

    Από τις ταινίες που αναφέρεις επιλέγω: "Νονός" και "Νονός Μέρος ΙΙ" και "Αποκάλυψη τώρα".

    Όσον αφορά την εποχή μας ψηφίζω με τα δύο χέρια την: Slumdog Millionaire

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΙωάννηΚ καλημέρα. Eυχαριστώ για την επίσκεψη & βέβαια τις παρατηρήσεις σας. Είχα σκοπό να γράψω για τον Τζωρτζ Λούκας αλλά μες την αγωνία μου να μην ξεχάσω τίποτα ...κατάφερα να ξεχάσω πάνω από τα μισά που ήθελα να γράψω!
    Βλέπω ότι είστε φανατικός του Κόπολα!
    Από τη φετινή σεζόν ψηφίζω ''Happy-go-lucky''.
    Y.Γ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύ καλή crispy!
    Αλλά τι να προτοβάλεις σε αγαπημένες...
    Εγώ θα έβαζα σίγουρα Monty Pythons,
    Stroszek, από Tarkofsky και Bergman άπαντα και σίγουρα ξεχνάω πάρα πολλές...
    Πως να υπάρξει η καλύτερη με τόσα διαμάντια...?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. βρομιστεράκι κατατάσσεσαι στους Μπεργκμανικούς; Κάποτε πέρασα μια απόλυτα Μπεργκμανική φάση , δεν την έχω ξεπεράσει ολότελα. Εν καιρώ θα το συζητήσουμε λεπτομερώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν τα πάω καλά με τις ταμπέλες αν και ξέρω ότι δεν την εννοουσες έτσι την κατάταξη :)
    Να το συζητήσουμε όποτε θες στην παλιά σου γειτονιά! Ξέρεις που είμαι :))) Κερνάω και καφεδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. βρομιστεράκι , μην ανησυχείς, τέτοιες κατατάξεις είναι ''χαλαρές''. Η πρόσκληση είναι δελεαστική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το άρθρο κλείνει όλη την ουσία. Δεν ξέρω πια ταινία να πρωτοδιαλέξω από όσες αναφέρεις. Και φυσικά να τρέξω να συμπληρώσω τα - ευτυχώς λίγα - κενά μου.

    "Κι ύστερα ήρθαν τα eighties...". Δυστυχώς.

    To Barry Lyndon, ότι και να πω για την ταινία. Trivia: Το σαλονάκι εποχής στο 2001, αφού ο Bowman πέρασε το Stargate είναι ο προάγγελος του Barry Lyndon από τον Kubrick. Επίσης η αδερφή της Marisa Berenson ήταν μέσα σε ένα από τα δύο αεροπλάνα που έπεσαν στους Πύργους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. tom γιατί δε με μαλώσατε που παρέλειψα να αναφερθώ στο alien; (η παράλειψη δεν ήταν σκόπιμη).
    Ευχαριστώ και για το άκρως ενδιαφέρον trivia.
    Δεν το ήξερα για την αδερφή της Berenson.

    ΑπάντησηΔιαγραφή