Απλά και στερεοτυπικά!

Τις προάλλες έπεσα πάνω σε ένα κείμενο στην ιστοσελίδα του Condé Nast Traveler όπου προέτρεπε τους επίδοξους επισκέπτες των Αθηνών να μην φύγουν από την πόλη δίχως να δοκιμάσουν μια... χωριάτικη σαλάτα. Οι αντιρρήσεις κι οι απορίες  πολλές. Πρώτα απ’όλα, είναι τελικά η χωριάτικη σαλάτα το πιάτο-έμβλημα της ελληνικής κουζίνας; Εντάξει, οι ξένοι τη λατρεύουν, είναι ξετρελαμένοι με την «γκρηκ σάλαντ» κι όπου σταθούν κι όπου βρεθούν την καταβροχθίζουν με λαχτάρα μεγάλη. Και πες ότι ναι, η χωριάτικη μετουσιώνει τα κύρια χαρακτηριστικά της ελληνικής κουζίνας : απλά, καθαρά υλικά χωρίς πολλά πολλά. Αλλά μια σαλάτα δεν παύει να είναι μια απλή σαλάτα. Που σημαίνει ότι: 1) Τα υλικά της πρέπει να είναι φρέσκα κι εποχικά. Η τομάτα πρέπει να έχει δεχτεί τα χάδια του ελληνικού φωτός, να είναι ζουμερή και να μοσχοβολά με το που την αγγίζεις. Να είναι από κήπο, άντε από μικρό μποστάνι. Οι τομάτες της μαζικής παραγωγής, των θερμοκηπίων, οι εισαγωγής –είδαμε και πολωνικές φέτος!- είναι νωθρές, χλομές, «χλεμπονιάρες» όπως τις ονομάζει ο πατέρας μου. Το αγγούρι πρέπει να είναι κρουστό, η πιπεριά μοσχοβολιστή, τα κρεμμύδια της φωτιάς, οι ελιές κατάμαυρες και στιλπνές, η κάππαρη ατίθαση, κι από πάνω να ρίχνεται άφθονη ρίγανη αρωματική κι ελαιόλαδο ελληνικό, πλούσιο, πυκνό, μια μαγεία. Α, κι η φέτα πάνω πάνω, αλλά δεν ανησυχούμε γι’αυτήν, τυγχάνει να είναι all weather. Όλα αυτά σημαίνουν ότι μάλλον η Αθήνα είναι το τελευταίο μέρος όπου θα φάει ο τουρίστας μια ευπρεπέστατη χωριάτικη. Στην επαρχία τουλάχιστον υπάρχει περίπτωση να πέσει πάνω σε ντόπια υλικά.

2) Κινδυνεύει η ελληνική κουζίνα να κολλήσει στον τοίχο εξαιτίας μιας σαλάτας! Τι εννοώ; Ότι ιδιαίτερα στοιχεία της ελληνικής κουζίνας που πασχίζει να πάρει μια θέση στον παγκόσμιο χάρτη δεν προωθούνται. Προτιμάται η εύκολη, εύπεπτη σαλάτα, που όλοι γνωρίζουν και κανείς δεν σκιάζεται από το περιεχόμενο. Τι θα του πεις του ξένου; "Φάε οπωσδήποτε πατσά;". Μμμ, γιατί όχι; 

Εν τέλει, δεν συμφωνώ ότι η χωριάτικη σαλάτα είναι το πιάτο που πρέπει να δοκιμάσει οπωσδήποτε κάποιος επισκέπτης της Αθήνας. Θα την φάει ούτως ή άλλως. Σε άλλα πιάτα κρύβονται οι νοστιμιές της πόλης. Ποιο είναι όμως αυτό το εμβληματικό πιάτο που θα συστήναμε σε έναν τουρίστα; Προσωπικά κάτι έχω υπόψη αλλά θα το φέρω προς συζήτηση άλλη φορά. Εν τω μεταξύ, εσείς ποιο θεωρείτε ότι θα μπορούσε να είναι αυτό το πιάτο;

Πίσω πάλι στο κείμενο του Condé Nast που με έχει βασανίσει αρκετά από τότε που το διάβασα γιατί εκτός από την εμμονή στη χωριάτικη, βρήκα κι άλλα σημεία ελαφρώς περίεργα- έως αστεία. Όπως όταν προτρέπει τους επισκέπτες να παραγγείλουν οπωσδήποτε πατάτες τηγανητές και να τις φάνε με το χέρι κι όχι με μαχαίρι και πιρούνι  γιατί θα βάλουν τα γέλια οι ντόπιοι. Οι ντόπιοι είμαστε εσείς κι εγώ. Που μάλλον τρώμε τις πατάτες με το χέρι, για μαχαίρι και πιρούνι ούτε λόγος- παρεμπιπτόντως ποιος τρώει πατάτες τηγανητές ΚΑΙ με μαχαίρι;

Είπα πατάτες και θυμήθηκα κάτι εκπληκτικές πατάτες φούρνου που έφτιαξα προ καιρού προσθέτοντας με όμορφο τρόπο τρία υλικά από την βασίλισσα χωριάτικη: τομάτα, πιπεριά και κρεμμύδι.

Οι πατάτες αυτές ήταν αριστουργηματικές και το απλό αυτό πιάτο δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πώς ταπεινά υλικά, μετουσιώνονται χωρίς φιοριτούρες σε νοστιμότατα εδέσματα. Το μόνο σημαντικό στοιχείο: Οι πρώτες ύλες να είναι καλές.

Πατάτες στο φούρνο με σάλτσα τομάτα, πιπεριά και κρεμμύδι

Για 4 άτομα

1 κιλό πατάτες (4-5 μέτριες) τις οποίες θα κόψετε σε κυδωνάτες, όπως τις κόβετε για φούρνο αλλά πιο μικρές- λίγο μεγαλύτερες από τις κλασικές τηγανητές.

2 μεγάλα λευκά κρεμμύδια που θα κόψετε σε λεπτές φετούλες

2 πιπεριές κέρατο που θα κόψετε σε λεπτές ροδέλες

2 μεγάλες ώριμες τομάτες που θα τρίψετε

αλάτι

πιπέρι

ελαιόλαδο

 Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνετε λίγο ελαιόλαδο. Σε αυτό σοτάρετε τα κρεμμύδια ίσαμε να μαλακώσουν και να χρυσίσουν Προσθέτετε τις πιπεριές και συνεχίζετε το σοτάρισμα για λίγα λεπτά ακόμα. Προσθέτετε τις τομάτες, ανακατώνετε και αφήνετε το τηγάνι 1-2 λεπτά ακόμα στη φωτιά.

Σε ένα ταψί βάζετε τις πατάτες. Τις αλατοπιπερώνετε, ρίχνετε λίγο ελαιόλαδο και νερό κι ανακατώνετε. Ρίχνετε από πάνω τη σάλτσα, ανακατώνετε και ψήνετε στους 180 βαθμούς για 1 ώρα περίπου- εξαρτάται από το μέγεθος και την ποιότητα της πατάτας.

Σημείωση: Τρώγονται με ...πιρούνι!

Επίσης, για μια πιο...χωριάτικη νότα τρίψτε από πάνω φέτα. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run