Αφορμές

Κι οι αφορμές είστε κυρίως εσείς , που θα είστε κι οι βασικοί πρωταγωνιστές αυτής της ανάρτησης. Ελπίζω να μην έχετε αντίρρηση και με σέρνετε στα μπλογκο-δικαστήρια! Θα κάνω κάτι -ή μάλλον θα ψήσω κάτι για να σας καλοπιάσω!

Λοιπόν , έχουμε και λέμε:Είναι μέρες τώρα , που έχω κολλήσει σ'έναν ιδανικό -για τα δικά μου γούστα - αμερικάνικο τζαζ σταθμό με έδρα το Νewark το wbgo 88fm . Α-πί-θα-νη μουσική! Μουσική που δεν την ακούς πια στους εδώ ραδιοφωνικούς σταθμούς. Τι McCoy Tyner , τι απίστευτες τζαζιές του Miles Davis κι εγώ να χορεύω πάνω κάτω στα χωλ της έπαυλής μου υπό τους ήχους άλτο , τενόρο σαξόφωνων, πιάνων και τρομπετών!
Εξαιρετικά πια τα πρωινά! Κι αυτό το χρωστώ στη Zekia που μού άνοιξε τα μάτια...και τα αυτιά! Κι ήρθε την κατάλληλη εποχή γιατί είχα αρχίσει να απελπίζομαι! Και δεν είναι μόνο οι απίθανες μουσικές αλλά κι οι ωραίες κι ήρεμες κουβέντες των παραγωγών. Κανείς δεν ουρλιάζει , κανείς δεν μιλά ενώ μιλά κάποιος άλλος , οι παραγωγοί έχουν ωραίο χιούμορ. Βέβαια μαθαίνω τι καιρό -οι θερμοκρασίες σε fahrenhait , τι μπελάς!- έχει στο Newark και στο Central Park, ποια τα live του Village Vanguard και τι traffic έχει από το New Jersey στο New York και γενικά πώς πάει η κίνηση εκατέρωθεν του Hudson River. Εδώ φευ, στα καθ'ημάς , όταν βγαίνω από το σπίτι δεν πέφτω πάνω στο Hudson River , μα αλί και τρις αλί (!) στη Vouliagmenis ''River'' που άνετα κερδίζει τον τίτλο της  πιο άσχημης λεωφόρου των Αθηνών-ιδιαίτερα από τότε που κούρεψαν τις πικροδάφνες του διαζώματος!

Μείζον ζήτημα προέκυψε: Πάνε μέρες που δέχτηκα την εξής πρό(σ)κληση από τον winton tostello του mezzanine  να ψάξω και να φτιάξω έναν κατάλογο witty ταινιών. Τώρα, τίθεται ένα θέμα για το τι και πώς θεωρεί ο καθένας μας μια ''πνευματώδη ταινία''. Ο ίδιος  ο tostello προτείνει τις : ''4 γάμοι και μια κηδεία'' και την τριλογία του Whit Stillman (''Metropolitan'' , ''Barcelona'' ''The last days of disco'')- αλήθεια, αυτός ο σκηνοθέτης πόυ χάθηκε; Εγώ θα πρότεινα ανάμεσα σε άλλες κάποιες screwball της δεκαετίας του 40 , σίγουρα θα πρότεινα αρκετές του Woody (όχι που θα μού γλιτώνατε!) , αγγλικές κομεντί νέες και πιο παλιές (εποχή που έδρασαν τα Ealing studios) και πάει λέγοντας. Θέλω όμως τη γνώμη σας. Θέλω να μού πείτε εσείς τι ορίζετε ως witty ταινία και ποιες πιστεύετε ότι είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές. Θα μαζέψω τις προτάσεις σας, θα τις επεξεργαστώ και θα κάνω ένα ειδικό αφιέρωμα.

Παρεμπιπτόντως , πριν λίγες μέρες είδα τους ανορθόδοξους -κι ανορθόγραφους- ''Άδωξους Μπάσταρδους'' του Quentin Tarantino και κατενθουσιάστηκα! Αφήστε που σκίζουν στα βραβεία , προβλέπω ότι ο Christofh Waltz ΔΕΝ πρόκειται να χάσει το Όσκαρ Β Ανδρικού Ρόλου!! Ε , χμμ , θεωρείτε τις ταινίες του Quentin witty; ΌΧΙ ; Ε , καλά ντε , δεν χρειάζεται να μού βάλετε τις φωνές!!! Τς τς τς , πολύ ευέξαπτοι είστε!

Πάμε τώρα στα γαστρονομικά. Στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης διέκρινα έναν ενθουσιασμό για γλυκά με λεμόνι! Προσωπικά , τρελαίνομαι για lemon pie αλλά έχω χρόνια να φάω κάτι καλό στην πόλη. Ερώτηση: Γνωρίζει κανείς κάποιο αξιοπρεπέστατο  ζαχαροπλαστείο ή καφέ ή εστιατόριο που να σερβίρει lemon pie ''to die for''; Προσέξτε , πρέπει να μοιάζει με αυτό της εικόνας! Αν δεν μού βρείτε πού μπορώ να βρω lemon pie ''δυναμίτη'', θα αναγκαστώ εν ευθέτω χρόνο να το φτιάξω μόνη μου και...θα υποστείτε τις συνέπειες!

Ο navarino-s (τον οποίο ευχαριστώ παρα πολύ και μην ξεχνάτε ότι έχουμε συνεταιριστεί στο σινέ-blog ''Rear Window'' )μού έκανε πριν λίγο καιρό , δώρο το βιβλίο του Άντονυ Μπουρνταίν ''Στην κουζίνα με τον Μπουρνταίν''.
 Ο Μπουρνταίν είναι ένας Νεοϋορκέζος σεφ , ο οποίος έχει το χάρισμα εκτός από το να μαγειρεύει εξαιρετικά , να γράφει συναρπαστικά. Διαβάζοντας το προηγούμενο βιβλίο του ''Κουζίνα εμπιστευτικό'' παρολίγο να τα βροντήξω όλα -την έπαυλη και τα προάστεια- να αρπάξω τον σύντροφο S και να πάμε στη Νέα Υόρκη να γίνω σεφ! Τελοσπάντων σεφ δεν έγινα ποτέ αλλά πού θέλω να καταλήξω. Περιγράφει με πολύ πάθος την αγάπη του γι'αυτό που κάνει , πόσο αφοσιωμένος είναι στο να υπηρετεί την τέχνη του με ακεραιότητα κι ειλικρίνεια. Αυτή η αφοσίωση κι η ειλικρίνεια λείπει από την αθηναϊκή εστίαση. Λίγοι είναι αυτοί που είναι ταγμένοι στο σκοπό τους , που είναι εστιάτορες ή σεφ γιατί το αγαπούν και πιστεύουν σ'αυτό. Κι είναι αυτά τα εστιατόρια που έχουν αντέξει στο χρόνο. Αποφάσισα να σας γράφω τι μού αρέσει και τι δεν μού αρέσει στα εστιατόρια των Αθηνών και να σας παρουσιάζω αγαπημένα εστιατόρια και ταβερνούλες. Όχι , μην τρομάζετε δεν θα ανοίξω άλλο blog! Νισάφι πια!

Αφού μιλήσαμε για μουσική , ταινίες , φαγητό έχω να σας πω και τούτο: Χάρηκα ιδιαίτερα , διαβάζοντας τα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης που έστω δύο από εσάς έχετε διαβάσει -αν όχι όλη, τουλάχιστον κάποια βιβλία- τη σειρά βιβλίων -ημερολογίων της Sue Townsend με ήρωα τον αγαπημένο μου Adrian Mole. Και χάρηκα ιδιαίτερα που εκτιμήσατε  εκείνο  το έντονα αυτοσαρκαστικό αλλά  ενίοτε μελαγχολικό βόρειο χιούμορ. Ελπίζω τα πράγματα να πάνε καλύτερα για την συγγραφέα - αντιμετωπίζει χρόνια προβλήματα υγείας- και να συνεχίσει να μας προσφέρει τις σκέψεις-υπό μορφή ημερολογίου πάντα- του ώριμου πια Adrian.

Καλή μουσική , καλές ταινίες , καλό φαγητό , καλά βιβλία , καλή μπλογκο-συντροφιά...τι άλλο να επιθυμεί κανείς;....
Α , ναι! Καιρέ , εντάξει , μάς έπηξες στο gloomy. Για πάγαινε από κει και φέρε μας κάνα sunshine γιατί δεν την πολυσηκώνουμε την γκριζάδα!