The devil cooks gulasch.

Όπου ο διάβολος δεν είναι η Crispy. Δεν είναι δα και τόσο ...enchanting! Όμως μην φεύγετε , η ιστορία παραμένει ενδιαφέρουσα και χωρίς ..σατανικές προθέσεις (κι όμως υπάρχουν κι αυτές , μην ανησυχείτε!).
Όλα ξεκίνησαν από τον καιρό. Χθες και σήμερα θυμίζει περισσότερο αρχές φθινοπώρου κι έτσι άδραξα την ευκαιρία να φτιάξω κάτι που θα ταίριαζε σε μια γκρίζα βροχερή ατμόσφαιρα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά έπρεπε να συνεχίσω το ''πόνημα''  μου περί του ''αέναου ταξιδιού των συνταγών στο γαστρονομικό σύμπαν'' που είχα ξεκινήσει πριν δύο αναρτήσεις. Απεδείχθη ότι υπήρχε μία συνταγή που μπορούσε να ικανοποιήσει αυτήν την συνθήκη- ''πόνημα'' + μουντός καιρός! Κι αυτή δεν ήταν άλλη από το  γκούλας! Τούτο το γευστικότατο πιάτο έχει απ' τη μια ,  μία άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία ,κι από την άλλη είναι spicy enough για ένα μαγιάτικο βράδυ που θυμίζει περισσότερο Οκτώβρη!
Λοιπόν , το γκούλας είναι μια συνταγή που έχει κάνει αρκετά ταξίδια ανα την Ευρώπη (κι όχι μόνο) έχοντας ως αφετηρία την πατρίδα του την Ουγγαρία. Το γκούλας φαίνεται ότι άρεσε ιδιαίτερα ως πιάτο -κι όχι άδικα- έτσι όσοι περνούσαν -ή κατακτούσαν!- τη χώρα έπαιρναν μαζί τους τη συνταγή! Το γκούλας το υιοθέτησαν οι Αυστριακοί , οι Γερμανοί , οι Ολλανδοί , ακόμα κι οι Βόρειοι Ιταλοί για τους οποίους θεωρείται δημοφιλές κυριακάτικο γεύμα! Όμως σε κάθε ''στάση'' το γκούλας υπέστη και κάποιες μικροαλλαγές στη βασική -ουγγρική- συνταγή , εδώ κι εκεί αφαιρούσαν κάποιο υλικό -ή πρόσθεταν- κι έτσι αποκτήσαμε παραλλαγές και το αστείο είναι ότι -πια!- κάθε κεντροευρωπαϊκή χώρα που σέβεται τον εαυτό της έχει το δικό της γκούλας!
Πρωτοέφαγα γκούλας στην Γερμανία γι'αυτό και προς τιμήν εκείνης της πρώτης φοράς χρησιμοποίησα την γερμανική γραφή της λέξης. Εδώ στην Αθήνα έχω φάει γκούλας στο τσέχικο εστιατόριο svejk (ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στην πόλη) και στην...Crispy (είναι αυτό που λέμε ''Γιάννης κερνάει , Γιάννης πίνει '' ή ''Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...''!). Πάμε να σας δείξω πώς φτιάχνω το δικό μου γκούλας , το οποίο ουσιαστικά είναι η συνταγή που μου έχει δώσει η γλυκύτατη εκ της Γερμανίας ορμώμενη, θεία Φωτεινή! Η οποία θεία Φωτεινή , είχε πάρει τη συνταγή από φίλη της Ουγγαρέζα! Είδατε τελικά πώς ''ταξιδεύουν'' οι συνταγές;

Gulasch

(αλα θεία Φωτεινή!)

Υλικά για 4 άτομα :

1 κιλό κρέας μοσχαρίσιο κομμένο σε μικρές μπουκιές

4 κόκκινες πιπεριές ψιλοκομμένες

1 1/2 κρεμμύδια άσπρα ψιλοκομμένα

2 σκελίδες σκόρδο

2 κουταλιές πάπρικα γλυκιά (ή καπνιστή)

2 κουταλιές αλεύρι

2 κουταλιές εξαιρετικής ποιότητας κόκκινο ξύδι

3 κουταλιές πάστα ντομάτας

3 φλιτζάνια ζωμό κρέατος + επιπλέον νερό

αλάτι

ελαιόλαδο για σοτάρισμα.

Προαιρετικά: 1 κουταλάκι μπούκοβο (ο επονομαζόμενος και...διάβολος!!!)

Σε μέτρια φωτιά ζεσταίνετε λίγο ελαιόλαδο σε μια κατσαρόλα. Σε αυτό σοτάρετε το σκόρδο, το κρεμμύδι και το... προαιρετικό μπούκοβο. Μόλις ροδίσουν, ρίχνετε την πάπρικα , το αλεύρι, την πάστα  και το ξύδι κι ανακατεύετε ζωηρά για 2-3 λεπτά. Ρίχνετε το κρέας και τις πιπεριές, ανακατεύετε καλά, σοτάρετε για μερικά λεπτά. Ρίχνετε το ζωμό και τόσο νερό όσο να σκεπαστεί το κρέας κι αλατίζετε. Σκεπάζετε την κατσαρόλα και σιγοβράζετε για 1 1/2-2 ωρίτσες. Πότε πότε ρίχνετε μια ματιά κι ανακατώνετε. Η σάλτσα που θα προκύψει πρέπει να είναι πηχτή. Αν όχι, τότε σιγοβράζετε για λίγη ώρα παραπάνω χωρίς το καπάκι.

Σερβίρεται εξόχως με τα γερμανικά καρτόφελκνουντλ ή σέμελκνουντλ ή τα τσέχικα κνεντλίκι. Ή γιατί όχι με ζυμαρικά gnocchi όπως έκανα εγώ χθες!

Crispy's  confession: Οι Κεντροευρωπαίοι χρησιμοποιούν πολύ στην κουζίνα τους σπόρους κύμινου. Για κάποιο προφανή λόγο που εγώ δεν γνωρίζω το συγκεκριμένο υλικό το βάζουν σχεδόν σε κάθε πιάτο! Και στο γκούλας! Εγώ αγνόησα τους σπόρους κυμίνου -στους οποίους η θεία επιμένει παρα πολύ!- κι έβαλα τον ...διαβολάκο μας το μπούκοβο! Προσοχή ! Η ποσότητα που βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία δεν είναι αυτή που χρησιμοποίησα!

 

''Ο Διάβολος είμαι εγώ!'' αναφώνησε το μπούκοβο!