Το Savoir Vivre πάει ...διακοπές!

Σας γράφω από τα ''χαρακώματα'' ενός internet cafe στο Γαλαξίδι. Δυστυχώς ο υπολογιστής μας απεβίωσε μια μέρα πριν φύγουμε για ολιγοήμερες διακοπές πριν προλάβω να αποχαιρετήσω το καλοκαίρι με εντυπωσιακά γαστρονομικό τρόπο- έτσι σας χρωστάω μια συνταγή που δεν έχω ιδέα πότε θα σας την παρουσιάσω.
Να όμως που μια δική μου ιδιομορφία με ανάγκασε να κάνω τούτη την ανάρτηση. Η ιδιομορφία μου αυτή έγκειται στο γεγονός ότι βγαίνω από τα ρούχα μου (μεταφορικά εννοώ , δυστυχώς δεν έχω τη χάρη μιας ...στριπτιζέζ!) κάθε φορά που βλέπω τον κόσμο να τρώει σε εστιατόριο με τελείως άκομψο κι άκοσμο τρόπο!
Λοιπόν... το σκηνικό έχει ως εξής.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Γαλαξίδι βρίσκεται ένας ήσυχος όρμος. Ωραία , καθαρή , δροσερή θάλασσα , υπάρχουν και κάποια μαγαζιά για φαγητό. Να καθήσουμε; Βεβαίως, γιατί όχι , άλλωστε έχει κι ωραία θέα. Το βοριαδάκι έχει καθαρίσει τον ορίζοντα κι υπάρχει τέτοια διαύγεια που τα μάτια δεν χορταίνουν. Τα βουνά της Πελοποννήσου απέναντι , ως άλλοι προϊστορικοί γίγαντες σε ραστώνη προσφέρουν ένα σκηνικό αντάξιο του ελληνικού τοπίου. Τρώμε εξαιρετικά και σιγοπίνουμε το κρασί που έχει μείνει στα ποτήρια μας. Εδώ κι ώρα είμαι προσηλωμένη στην ομορφιά που απλώνεται μπροστά μου αλλά κάνω το λάθος να αφήσω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί. Εκείνο πέφτει πάνω σ'ένα τραπέζι στο ίδιο εστιατόριο που βρισκόμαστε κι εμείς και στο οποίο κάθονται και τρώνε δύο οικογένειες ευτραφέστατες - κι οι δύο. Κι ευκατάστες απ'ότι φαίνεται μια κι οι σερβιτόροι πηγαινοέρχονται φέρνοντας σε μεγάλες πιατέλες εδέσματα που ταιριάζουν στο παρ 'αθίν αλός περιβάλλον. Σε κάποια φάση έρχεται μια τεράστια πιατέλα με γαριδομακάρονα τα οποία συνοδεύονταν με δύο μπολ τριμμένο τυρί (κίτρινη κάρτα). Άρχισαν να τρώνε το -οπτικά τουλάχιστον- εντυπωσιακό έδεσμα....
Και τότε...
Άρχισε κι...... Η Φρίκη!!!
Η μία από τις δύο ευτραφείς κυρίες κάθε φορά που έτρωγε μία γαρίδα.... έγλειφε τα χοντρά δάχτυλα της με τα βαμμένα στο κόκκινο της φωτιάς νύχια από πάνω μέχρι κάτω!!!!!!!!! Κοιτούσα αποσβολωμένη το οικτρό θέαμα και δεν πίστευα στα μυωπικά μου μάτια - κι όμως φορούσα φακούς επαφής. Της έβγαλα κόκκινη κάρτα , κατακόκκινη σαν τα νύχια που καμάρωναν στα χοντρά της δάχτυλα τα οποία έγλειφε με τόση λαχτάρα!!!
Τέτοιο ήταν το σοκ που χρειάστηκε να με ταρακουνήσει ο σύντροφος και να πιάσει το κεφάλι μου να το στρίψει πάλι προς τους κοιμώμενους γίγαντες...Μπας και συνέλθω...
Λέω να συνεχίσω τις διακοπές μου...
Ελπίζω να τα ξαναπούμε λίαν συντόμως!