2

Κι έτσι τούτο το αλλοπρόσαλλο αλλά πάντα ταπεινών προθέσεων blog έκλεισε δύο χρόνια παρουσίας στην μπλογκόσφαιρα.
Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα το blogging , ο σύντροφος έκανε την εύλογη ερώτηση ''Και τι θα γράφεις;'' . ''Εεεε , χχμμμμμ , ξέρεις τώρα , λίγο φαγητό , λίγο Woody .....'', ήταν η ασαφής απάντησή μου . Κούνησε το κεφάλι του σκεφτικός και με άφησε μπροστά στον υπολογιστή να ...αυτοθαυμάζομαι για την καταπληκτική ονομασία που είχα βρει για το νέο μου απόκτημα! Εκτός από το όνομα , η άλλη φαεινή ιδέα που μου προέκυψε τότε ήταν ...να αφεθώ στην μπλογκόσφαιρα...κι όποιος με βρει! Δεν έδινα σημεία ζωής , καθόμουν σα ναυαγός σε ερημονήσι και περίμενα να περάσει κανένας blogger να μου πει ένα ''γεια'' , αλλά μάταια περίμενα , δεν περνούσε κανείς. Επίσης μάταια προσπαθούσε να μου εξηγήσει ο σύντροφος οτι δεν γινόταν έτσι η δουλειά. Βλέπετε , δεν το είχα πει σε κανέναν , δεν έστελνα σχόλια σε κανέναν.  Εγώ όμως επέμενα κι έτσι για μήνες βολόδερνα μόνη κι έρημη στην μπλογκόσφαιρα. Μέχρι που υπέκυψα κι έστειλα ένα ενθουσιώδες σχόλιο στον Tom για μια ανάρτηση που είχε κάνει για έναν ηθοποιό που αγαπώ πολύ , τον Philip Seymour Hoffman. Έτσι αυτό το πρώτο σχόλιο υπήρξε η αφορμή να βγω από το καβούκι μου και να αρχίσω να δίνω δειλά δειλά το παρόν.
Και να'μαι.
Αγαπητές/αγαπητοί θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ για την παρέα που μου κρατάτε αυτά τα δύο χρόνια και κυρίως να σας ευχαριστήσω για την ανοχή και τις αντοχές σας. Δεν είμαι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο , ιδιόρρυθμη , γεμάτη εμμονές ,ενοχλητικά κυνική - ούτε κι οι δικοί μου άνθρωποι δεν με αντέχουν ώρες κι ώρες . Έχει μείνει στην ιστορία το τριήμερο γλέντι που έστησαν τα αδέρφια μου όταν έφυγα από το σπίτι για σπουδές!
Σας εκλιπαρώ ,μην τρομάζετε με τις περιγραφές που σας δίνω. Μπορεί να είμαι ανυπόφορη , αλλά μαγειρεύω καλά και συχνά πυκνά φτιάχνω υπέροχα κέικ , ιδανικά για να συνοδεύσετε καφέ ή τσάι , το οποίο θα σιγοπίνετε πρωί ή απόγευμα , στο σπίτι ή τη δουλειά , ακούγοντας ράδιο ή ένα καλό cd. Το σημερινό μας γλυκό  είναι ... μια αποθέωση! Το εννοώ , δεν υπερβάλλω...Μα , αγαπητές/αγαπητοί μου, υπερέβαλα εγώ ποτέ....;;;

Κέικ μελιού με αχλάδι

Υλικά

4 (ή και 5 ανάλογα με το μέγεθος ) αχλάδια williams
229 γρ αλεύρι
100 γρ μέλι
80 γρ ζάχαρη καστανή
150 ml γάλα
120 γρ βούτυρο
1 κουταλάκι μαγειρική σόδα
3/4 κουταλάκι κανέλα σε σκόνη
3/4 κουταλάκι τζίντζερ σε σκόνη
το χυμό ενός λεμονιού


Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.
Στρώνουμε με αντικολλητικό χαρτί ψησίματος ένα ταψί διαμέτρου 20 εκ. περίπου. Βουτυρώνουμε το χαρτί και πασπαλίζουμε με λίγη καστανή ζάχαρη.

Καθαρίζουμε και κόβουμε τα αχλάδια σε φετούλες , τις οποίες ραντίζουμε με το χυμό λεμονιού και τις απλώνουμε όμορφα όμορφα (σαν κέντημα!!) πάνω στο χαρτί.
Σε μια μικρή κατσαρόλα ζεσταίνουμε σε χαμηλή φωτιά το βούτυρο με το μέλι (ίσα να λιώσει το βούτυρο όχι περισσότερο)
Σ' ένα μπωλ χτυπάμε (όχι με μίξερ) το αυγό με το γάλα και τη σόδα. Σ' ένα άλλο μπωλ ανακατώνουμε το αλεύρι με την κανέλα και το τζίντζερ. Προσθέτουμε στο αλεύρι το γάλα , το βούτυρο με το μέλι και τη ζάχαρη και χτυπάμε με το χτυπητήρι των αυγών μέχρι να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Το ρίχνουμε ΄στο ταψί πάνω από τα αχλάδια και ψήνουμε για 50 λεπτά περίπου. Αφήνουμε να κρυώσει λίγο -5 έως 10 λεπτά- και μετά ξεφορμάρουμε.

Υ.Γ.: So this was fun.................