Meet me at Μητροπόλεως.

Η Μητροπόλεως είναι από εκείνες τις οδούς που δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης αναφοράς. Απλά υπάρχει εκεί για να καταδεικνύεται ως η κάθετος ή η παράλληλη άλλων πιο high οδών. Κάτι το Υπουργείο Παιδείας που μετακόμισε, κάτι εκείνες οι κάθετες και παράλληλες που γέμιζαν από καφέ μπαρ, wine bar, καφέ μπαρ και πάλι wine bar κι άλλα συναφή μπαρ, η Μητροπόλεως έμεινε να είναι απλά η οδός των τουριστών που ξεβράζει η Πανδρόσου κι η Αδριανού εξού και κάτι τουριστικά μαγαζιά παλιάς κοπής κι αισθητικής που εμφανίζονται εδώ κι εκεί. Και φυσικά εκείνη η οδός που κατεβαίνει από το Σύνταγμα στο Μοναστηράκι.

Αλλά όλα αυτά αλλάζουν σιγά σιγά και κάτι κινείται στη Μητροπόλεως- εκτός από το λεωφορείο 026 και κάτι αποκαμωμένους τουρίστες που ανεβαίνουν από το Μοναστηράκι. Τα τελευταία τρία χρόνια περίπου ανοίγουν μαγαζιά και επί της Μητροπόλεως. Στην αρχή της οδού, απέναντι από το Υπουργείο, υπάρχουν τέσσερα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το Περί Καφέ, για καφέ. Το Meatropoleos, για σουβλάκι, γύρο κλπ, το γνωστό πια κι εκτός Λάρισας Μικέλ, και ο παραδοσιακός Χατζής των παραδοσιακών γλυκών. Το σημείο έχει γίνει το μεγάλο βάσανο του βιαστικού πεζού. Όλα τα καταστήματα έχουν καρέκλες στο πεζοδρόμιο κι η περιοχή είναι στην κυριολεξία απροσπέλαστη! Στο σημείο στήνεται ένα από τα πιο σουρρεάλ σκηνικά της πόλης. Αμέριμνοι τουρίστες που απολαμβάνουν το γύρο τους, γυρνούν και κοιτούν αποσβολωμένοι τα ΜΑΤ να περικυκλώνουν το Υπουργείο. Μόνο στην Αθήνα.

Πιο κάτω, δίπλα από τον πιο παλιό Τζίτζικα και Μέρμηγκα, άνοιξε ένα εκλεκτικό παγωτατζίδικο Le Greche (Οι Ελληνίδες). Υπόσχονται ιδιαίτερες γεύσεις στα, ιταλικής μόρφωσης, παγωτά τους. Στην πρώτη επίσκεψη δοκίμασα κάτι σχετικά ακραίο: Σορμπέ αχλάδι. Το φρούτο το νιώθεις, το γεύεσαι, το βλέπεις. Η υφή του σορμπέ είναι ιδανική αλλά αυτό που με ευχαρίστησε ήταν η όσο πρέπει γλυκύτητα του παγωτού. Έξοχο! Κι έπεται συνέχεια.

Κατεβαίνοντας την οδό από την ίδια πλευρά συναντάς το all day café Hip και το εστιατόριο Intown που στο μενού του τα δύο πρώτα πιάτα που αναφέρονται είναι παστίτσιο και μουσακάς. Αυτόματα καταλαβαίνεις σε ποιούς απευθύνεται. Πιο κάτω, απέναντι από το εντυπωσιακό κτήριο του Ινστιτούτου Θερβάντες –το οποίο μάλλον θα φύγει από τη Μητροπόλεως για να επιστρέψει στα παλιά του λημέρια, στη Σκουφά- βρίσκεται εδώ κι ένα χρόνο το Αθηναϊκόν σε ένα πολύ κομψό χώρο που σφύζει από κόσμο.

Συνεχίζοντας την πορεία προς το Μοναστηράκι φτάνουμε στην Ιθάκη, για σουβλάκια και γύρο όπως φωνάζει ο σερβιτόρος και απέναντι από τη Μητρόπολη βρίσκεται το Piazza Duomo- Καμία σχέση με Μιλάνο αλλά πάντα πήχτρα στον κόσμο το εν λόγω καφέ.

Κι εκεί που νομίζεις ότι τα opening έχουν τελειώσει για τη Μητροπόλεως να ‘σου, εκεί ανάμεσα στα κουρτινάδικα και κάτι ξεχασμένα τουριστικά, άνοιξε πρόσφατα ένα wine bar – bistrot, το Vintage. Αυτό στο 66-68. Και λίγο πιο κάτω έχουμε την Cava Π. Αν συνυπολογίσουμε τα ήδη υπάρχοντα wine bar που συναντάμε στα πέριξ, δεξιά κι αριστερά, λίγο πιο πάνω και λίγο πιο κάτω, αναρωτιέται κανείς αν enough is enough. Έρχεται στο νου γνωστή παροιμία που δεν είναι του παρόντος αλλά από την άλλη όλοι οι καλοί χωράνε!

Το τέλος της Μητροπόλεως οδηγεί στη χαρά της χοληστερίνης. Σάββας, Θανάσης και Μπαϊρακτάρης. Πριν από αυτούς συναντάμε ένα από τα λίγα Starbucks που έχουν απομείνει στο κέντρο και φυσικά το απαραίτητο frozen yoghurt spot.

Απ’ ό,τι φαίνεται η Μητροπόλεως βγαίνει από τη σκιά και μπαίνει στο παιχνίδι των hot spot γειτονιών των Αθηνών. Γίνεται σιγά σιγά κι αυτή σημείο αναφοράς. Κτίρια, χώροι υπάρχουν. Μένει να υπάρχει διάθεση και φυσικά καινοτόμες ιδέες.   

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run